Trade Unions

Gaza

The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution

Statement of the WSWS International Editorial Board

We post below the First Part of the Statement of the World Socialist Web Site International Editorial Board, published in WSWS.org on January 03, 2024. The statement contains four parts. Please access here Part Two, Part Three and Part Four. We, theSocialist.LK endorse this statement in its entirety and invite our readers to carefully peruse it and grasp it for actions ahead.

Gaza
A bulldozer unloads the bodies of Palestinians killed by Israel in a mass grave in Rafah, Gaza Strip, Tuesday, Dec. 26, 2023. [AP Photo/Fatima Shbair]

1. New Year 2024 begins under conditions of escalating international crisis. At the dawn of the millennium, there were rosy predictions that world capitalism, under the benevolent and “unipolar” rule of the United States, was entering a new epoch of universal peace and prosperity. With the dissolution of the Soviet Union, the demons of the “short twentieth century”—above all, the specters of Marxism and socialist revolution—had been buried for once and for all. Wall Street cried out to the world: “My name is Capitalism, King of Kings. Look on my works ye Mighty and despair!” But it has taken less than a quarter-century to dissolve that arrogant boast into a colossal wreck. The new century of triumphant capitalism has proven to be the shortest of all. The fundamental contradictions of the world capitalist system that produced the wars and revolutions of the twentieth century have not been resolved and remain the driving forces of the intensifying economic, social and political upheavals that are sweeping across the globe.

2. The horrors produced by the cataclysms of the past century are being reenacted. Genocide is being openly adopted as an instrument of state policy. The attempt by the Israeli regime to exterminate the Palestinian people in Gaza proceeds with the open endorsement of the United States and its imperialist allies, which have repeatedly proclaimed their opposition to a cease-fire. A densely populated urban area is being subjected to a merciless bombardment that has killed more than 25,000 people, mostly women and children, within the first 10 weeks of the war.

3. The fascist prime minister of Israel, Benjamin Netanyahu, declared in his New Year’s message that the onslaught will continue throughout 2024. Israel could not continue the war another week, let alone a year, without the unlimited financial and military support of the United States and its NATO co-criminals. The US president, secretary of state, countless other high government officials and top Pentagon personnel shuttle back and forth between Washington and Tel Aviv, overseeing the Israeli operations and participating in the selection of bombing targets. It is an open secret that US and NATO personnel are directly involved in murderous actions on the ground within Gaza.

4. The sanctioning of and participation in genocide represent more than the imperialist powers’ usual violations of their invocations of human rights. The Gaza genocide confirms, on a higher level, a tendency first noted by Lenin in the midst of World War I, more than a century ago. He wrote in 1916 that “the difference between the democratic-republican and the reactionary-monarchist imperialist bourgeoisie is obliterated because they are both rotting alive…” Substitute the term “fascist” for “reactionary-monarchist” and Lenin’s analysis is entirely valid as a description of present-day imperialist regimes.

5. The Gaza genocide is not a unique episode, best understood as a product of exceptional circumstances related to the Israel-Palestinian conflict and the inherently reactionary character of the Zionist project and its racialist and xenophobic-nationalist ideology. The latter elements play, of course, a significant role in the actions of the Israeli regime. But the unrestrained ferocity of the present war, carried out with the full support of its imperialist paymasters and weapons suppliers, can be understood and explained only in the context of the breakdown of the world imperialist and nation-state system.

6. The fundamental “error” of the strategists of American imperialism in the aftermath of the dissolution of the Soviet Union was that the event was explained in purely ideological terms, that is, as the triumph of capitalist “free enterprise” over socialist “dictatorship.” But this explanation, based on the false identification of Stalinism with socialism, concealed the real cause of the breakdown of the Soviet Union and its implications for the future development of American and world imperialism.

7. Notwithstanding its tragic consequences, the dissolution of the USSR confirmed the essential Marxist-Trotskyist critique of the Stalinist policy of “socialism in one country.” The reactionary nationalist utopia of an isolated socialist state fell victim, as Trotsky had predicted, to the reality of world economy.

8. The end of the USSR provided the United States a short-term advantage over its rivals, which its propagandists dubbed the “unipolar moment.” But the fundamental contradiction that led to the two world wars of the twentieth century—the conflict between the objective reality of a highly integrated world economy and the persistence of the obsolete nation-state system—had not been resolved by the demise of the USSR and its satellite regimes in Eastern Europe.

9. The United States sought to exploit its geopolitical advantage to achieve a level of global domination that had been denied to it in the aftermath of World War II as a consequence of the decisive role played by the Soviet Union in the defeat of Nazi Germany and the post-World War II wave of anti-colonial mass movements. Washington convinced itself that it could finally reorganize the world economy under its control through its military power. US imperialism’s favorite pundit, Thomas Friedman of the New York Times, proclaimed in 1999 that “the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley’s technologies is called the United States Army, Air Force, Navy and Marine Corps…”[1]

10. The endless series of wars launched by the United States—in the Balkans, the Middle East and Central Asia—was a desperate attempt to maintain its dominant position, despite its overall economic decline. The International Committee explained the motivation for the 2003 invasion of Iraq and foresaw the failure of its underlying hegemonic project:

The launching of an aggressive war against Iraq represents a final, climactic attempt to resolve, on the basis of imperialism, the world historic problem of the contradiction between the global character of the productive forces and the archaic nation-state system. America proposes to overcome the problem by establishing itself as the super nation-state, functioning as the ultimate arbiter of the world’s fate—deciding how the resources of the world will be allocated, after it has grabbed for itself the lion’s share. But this sort of imperialist solution to the underlying contradictions of world capitalism, which was utterly reactionary in 1914, has not improved with age. Indeed, the sheer scale of world economic development in the course of the twentieth century endows such an imperialist project with an element of madness. Any attempt to establish the supremacy of a single national state is incompatible with the extraordinary level of international economic integration. The profoundly reactionary character of such a project is expressed in the barbaric methods that are required for its realization.[2]

11. The Gaza genocide epitomizes the “barbaric methods” arising from the increasingly desperate and beleaguered effort of the United States and its NATO allies to sustain their dominant position in the face of the challenge posed to their hegemony by China and recalcitrant national states whose interests conflict with Washington’s “rules-based” imperialist order. The slaughter of the Palestinians is unfolding in the midst of the bloody US-NATO proxy war against Russia, which has cost since its outbreak in February 2022 approximately a half-million Ukrainian and, at least, 100,000 Russian lives.

12. As the war in Gaza has normalized genocide as an acceptable instrument of imperialist policy, the relentless escalation of the US-NATO war against Russia has been accompanied by the de facto acceptance of a high level of possibility, even probability, that the conflict may lead to the use of tactical and strategic nuclear weapons. The Biden administration regularly sanctions and directs military attacks on Russian assets and territory that would have been ruled out during the Cold War as inciting nuclear retaliation. Repeatedly crossing “red lines,” the Biden administration and its allied NATO governments have asserted that their conduct of military operations will not be constrained by the threat of nuclear war.

13. Despite bleeding Ukraine white, US-NATO imperialism has failed thus far to achieve victory on the battlefield. Its much vaunted “spring offensive” in mid-2023 ended in a debacle. In the final days of 2023, the Ukrainian regime carried out a significant escalation of the war by launching a missile attack on Russian soil, killing at least 22 people in the city of Belgorod. Russia has responded with a new wave of missile attacks on Ukraine, which the Biden administration is exploiting to press its demands for continued unlimited funding of the proxy war.

14. In the final analysis, the US-NATO instigation of the proxy war in Ukraine marks nothing less than preparation for a US war against China, transforming every part of the world into a specific sphere of operations. Nearly 20 years ago, in 2006, the International Committee posed a series of questions related to the global policies of the United States, among which were the following:

Will the United States be prepared to retreat from its hegemonic aspirations and accept a more egalitarian distribution of global power among states? Will it be prepared to yield ground, on the basis of compromise and concessions, to economic and potential military competitors, whether in Europe or in Asia? Will the United States graciously and peacefully accommodate the rising influence of China?[3]

Responding to these questions, the ICFI replied that those who would answer in the affirmative “are placing heavy bets against the lessons of history.”

15. Today, the answers to these questions are not of a speculative character. War between the United States and China is viewed not as a possibility, but as an inevitability. This consensus within Washington’s foreign policy establishment is summed up in an essay published in the new January-February 2024 issue of Foreign Affairs. It is ominously titled, “The Big One: Preparing for a Long War With China.” Its author is Andrew J. Krepinevich, Jr., a senior fellow at the Hudson Institute, a leading imperialist think tank.

16. The essay assumes that the United States and China will go to war. It is a fact taken for granted, about which one should not waste time debating. The real questions relate to how and where the war will start—in the Taiwan Strait, the Korean Peninsula, along the Sino-Indian border, or in South Asia—and whether the war will go nuclear. Krepinevich states:

Once a war has broken out, both China and the United States would have to confront the dangers posed by their nuclear arsenals. As in peacetime, the two sides would retain a strong interest in avoiding catastrophic escalation. Even so, in the heat of war, such a possibility cannot be eliminated. Both would confront the challenge of finding the sweet spot in which they could employ the force to gain an advantage without causing total war. Consequently, leaders of both great powers would need to exercise a high degree of self-control.

To keep the war limited, both Washington and Beijing would need to recognize each other’s redlines—specific actions viewed as escalatory and that could trigger counterescalations.[4]

17. It is nothing less than delusional to stake one’s hope for an avoidance of nuclear Armageddon on the ability to limit escalation in the midst of an existential conflict upon which the fates of the combatants depend. In any case, the US-NATO proxy war against Russia has already established that US imperialism will not be deterred by the threat of nuclear retaliation and will cross all and every “red line” in order to achieve its objectives.

18. Krepinevich acknowledges that the inevitable US-China war, even without the use of nuclear weapons, will have catastrophic consequences for all of humanity. He writes:

Even if the two sides avoided nuclear catastrophe, and even if the homelands of the United States and its major coalition partners were left partially untouched, the scale and scope of destruction would likely far exceed anything the American people and those of its allies have experienced.[5]

19. The conclusion drawn by Krepinevich is not that the military cataclysm must be prevented at all costs, but that the United States-led coalition’s “ability to sustain popular support for the war effort, along with a willingness to sacrifice, would be crucial to its success.”[6]

20. This nightmarish imperialist scenario of inevitable war must be opposed by the American and international working class. Workers in the imperialist centers of North America, Europe, Asia and Australia and New Zealand have absolutely no interest in defending the global geopolitical and economic interests of their power-mad financial-corporate imperialist ruling class. Nor should the workers of Russia, China and other major capitalist regional powers—Brazil, Argentina, Egypt, the Gulf States, Turkey, Nigeria, South Africa, India, Indonesia, to name only the most significant—attribute any progressive character to the reactionary efforts to reorganize world geopolitics on the basis of the utopian perspective of multi-polarity.

21. The fact that US imperialism instigated the Russia-Ukraine war does not justify, from the standpoint of the interests of the Russian and international working class, the decision of the Putin government to invade Ukraine. The Putin government’s response to the provocations of American and European imperialism was determined not by abstractly defined considerations of “national defense,” but by the class interests of the parasitical oligarchic-capitalist ruling class that emerged from the breakup of the Soviet Union and the privatization and outright theft of its nationalized assets.

22. In the years preceding the dissolution of the USSR, the political conflict within the ruling bureaucratic apparatus developed along national and ethnic lines. This reactionary tendency had been prepared and facilitated by Stalin’s repudiation of proletarian internationalism and the promotion of Russian nationalism under the cover of a chauvinistic Soviet patriotism. In the aftermath of the breakup of the Soviet Union, the already existing conflicts between nationalistic bureaucratic cliques—of which the Russian and Ukrainian were the most powerful—evolved rapidly into an open struggle for raw materials, markets, and territorial advantages between the new national capitalist ruling elites. In October 1991, less than three months before the dissolution of the Soviet Union, the International Committee warned:

In the republics, the nationalists proclaim that the solution to all problems lies in the creation of new “independent” states. Allow us to ask, independent of whom? Declaring “independence” from Moscow, the nationalists can do nothing more than place all the vital decisions relating to the future of their new states in the hands of Germany, Britain, France, Japan and the United States.[7]

23. The ongoing war is a vindication of the warning made 30 years ago by the International Committee. The struggle against the US-NATO war must be conducted not by adapting to the Putin regime, but in implacable opposition to its reactionary nationalist-capitalist agenda. The anti-war policy of Russian and Ukrainian workers must be based on the unity of all sections of the working class of the former Soviet Union against the new capitalist elites. The internationalist policy upheld by Lenin and the Bolsheviks during World War I, of intransigent opposition to the defense of their national capitalist state, must be adopted by the workers of present-day Russia (against the Putin regime) and Ukraine (against the Zelinsky regime).

24. The same fundamental principles of socialist internationalism determine the attitude of the International Committee toward the conflict between US imperialism and China. The United States strives to limit China’s economic development, restrict its access to critical resources and technologies, and block the expansion of its global influence. China attempts to counter the relentless pressure exerted by American imperialism through the restructuring of the prevailing geopolitical and economic institutions in which the US dollar functions as the pillar of world trade and financial transactions. But this policy, notwithstanding China’s attempts to endow it with a progressive and even altruistic veneer (e.g., through the promotion of the “Belt and Road Initiative”), unfolds on a capitalist basis and aims at nothing more than the reorganization of the existing global balance of power.

25. The outbreak of war cannot be averted by counterposing to the hegemony of American imperialism a new multi-polar coalition of capitalist states. The struggle against imperialist war cannot be achieved through a restructuring of the nation-state system, but only on the basis of its destruction. As Rosa Luxemburg insisted on the eve of World War I, the working class “must draw the conclusion that imperialism, war, plundering countries, haggling over peoples, breaking the law, and the policy of violence can only be fought against by fighting capitalism, by setting social revolution against global genocide.”[8]

[1] Thomas L. Friedman, “A Manifesto for the Fast World,” New York Times Magazine, March 28, 1999

[2] A Quarter Century of War: The U.S. Drive for Global Hegemony 1990-2016, by David North (Mehring Books: Oak Park, MI), p. 277

[3] Ibid, pp. 368-69

[4] Foreign Affairs, January-February 2024, pp. 111-12

[5] Ibid, p. 117

[6] Ibid, p. 118

[7] “After the August Putsch: Soviet Union at the Crossroads,” by David North, in The Fourth International, Volume 19, No. 1, Fall-Winter 1992, p. 110.

[8] “Petty-Bourgeois or Proletarian World Policy?” in Discovering Imperialism: Social Democracy to World War I, translated and edited by Richard B. Day and Daniel Gaido (Chicago: Haymarket Books, 2012), p. 470

The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution Read More »

Dehin

කොක්‍රික වෘත්තීය සමිති නායකයන්ගේ පහරකෑමට ලක් වූ සසප සාමාජිකයා අයත් වෘත්තීය සමිතියට ලියයි

ලේකම්, කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව විසිනි.

මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලයේ ශ්‍රී ලංකා කාර්මික නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ (ශ්‍රී.ලං.කා.නි.සං) සාමාජික හා සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) සාමාජික දේහින් වසන්තට හා තවත් සසප සාමාජිකයෙකුට මොරටුව සරසවිය අසල දී පසුගිය නොවැම්බර් 30 දා ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට අනුබද්ධ වෘත්තීය සමිතියක් වන පොදුජන ප්‍රගතිශීලී සේවක සංගමයේ මොරටුව විශ්ව විද්‍යාල ශාඛාවේ සභාපති හා ලේකම් විසින් එල්ල කර මැර ප්‍රහාරයට හෙලා දකිම්න්, දේශපාලන අදහස් සඳහා උද්ඝෝෂනය කිරීමට ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රීය අයිතිය ආරක්ෂා කරමින් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව (කොක්‍රික) ගෙන යන උද්ඝෝෂනයේ කොටසක් ලෙස ශ්‍රී.ලං.කා.නි.සං වෙත කොක්‍රික ලිපියක් යවන ලදී. එම ලිපිය පහත පලවේ.

Dehin
ප්‍රහාරයෙන් තුවාල ලැබූ සසප සාමාජික දෙහින් වසන්ත

2024-01-02

ලේකම්,

ශ්‍රී ලංකා කාර්මික නිලධාරීන්ගේ සංගමය,

මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලය,

කටුබැද්ද,

මොරටුව.

ශ්‍රී.ලං.කා.නි. සංගමයේ සාමාජික දේහින් වසන්තට හා තවත් සමාජවාදී සමානතා පක්ෂ සාමාජිකයෙකුට මොරටුව සරසවිය අසල දී එල්ල කළ ප්‍රහාරය 

ඔබ සමිතියේ වසර ගණනාවක සිට සාමාජිකත්වය දරන දේහින් වසන්තට හා සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ තවත් ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන ලක්ෂ්මන් ප්‍රනාන්දුට ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට අනුබද්ධ වෘත්තීය සමිතියක් වන පොදුජන ප්‍රගතිශීලී සේවක සංගමයේ මොරටුව විශ්ව විද්‍යාල ශාඛාවේ සභාපති හා ලේකම් ධුර දරන ඉන්දික පෙරේරා සහ සුරංග පියවර්ධන නම් අය විසින් එල්ල කර ඇති මැර ප්‍රහාරය පිළිබඳව ඔබ දන්නා බව අපේ විශ්වාසයයි. 

දේහින් ශත වර්ෂයකින් හතරෙන් පංගුවකට අධික කාලයක් මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලයේ සේවය කර ඇත. ප්‍රහාරයෙන් ඔහුගේ අතේ අස්ථි බිඳීමක් සිදු වී ඇති අතර එම හානිය සිදු වී ඇත්තේ හිසට එල්ල වූ මාරක පොලු පහරක් වැලැක්වීමට ඔහු දැරූ උත්සාහයේ දී ය. මේ සා ප්‍රචණ්ඩ ප්‍රහාරයකට වසන්ත ගොදුරු වී ඇත්තේ ප්‍රසිද්ධ දේශනයක් පිළිබඳ පත්‍රිකාවක් සිය සේවා ස්ථානය වන මොරටු විශ්ව විද්‍යාලය අසල බෙදමින් සිටිය දී ය. ප්‍රහාරය එල්ල වී ඇත්තේ දේශපාලනය කිරීමට කම්කරු පන්තියට ඇති අයිතියට ය. මෙය පොදු පෙරමුනු මැරයන්ට අනුගත නොවන අදහස් දැරීම හා ප්‍රචාරය කිරීම සීමා කිරීමේ ප්‍රචණ්ඩත්වයකි. මේ නිසා, අඩුම තරමින් ඔබේ සාමාජිකයා වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉල්ලීමට හා එකී මැරයන් කම්කරු ව්‍යාපාරය තුළ හෙළිදරව් කර අපකීර්තියට භාජනය කිරීමට ප්‍රමාද වීම් වශයෙන් සිදු වී ඇති පැහැර හැරීම සුළුපටු නොවේ. මේ තතු වහා නිවැරදි කිරීමට පියවර ගන්නා මෙන් ඔබෙන් ඉල්ලා සිටිමු.

මෙම ප්‍රහාරයට විරුද්ධව සක්‍රිය ලෙස ප්‍රතිචාර දැක්වීමට ඔබට හේතු ගණනාවක් වෙයි. එම හේතු අතර මූලිකතම ඒවා පහත දක්වමු.

  1. සමස්ත කම්කරු පන්තිය මේ මොහොතේ මුහුණ පා සිටින ආන්තික ප්‍රහාරයන් අප අමුතුවෙන් පෙන්වා දිය යුතු නැත. අධික ජීවන වියදම සමඟ අතිනත පටලවා ගත් වැටුප් කප්පාදු, අධික බදු බර සහ අත්‍යන්ත ලෙස ඉහළ නැඟෙන ජීවන වියදමට ද අමතරව නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය ඇතුළු සේවාවන් වෙත එල්ල කෙරෙන ඍජු හා වක්‍ර ප්‍රහාර කම්කරු පන්තිය මත අඛණ්ඩව පතිත කෙරෙමින් පවතී. මෙම ප්‍රහාරවල පසුබිමේ පවතින්නේ ලංකාවේ ධනපති ආන්ඩුව ගෙල මුලින් අල්ලා ගෙන සිටින ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල (IMF) පනවා ඇති රුදුරු කොන්දේසි කෙලින් ම කම්කරු පීඩිතයන්ගේ උර මත පටවමින්, ඔවුන්ගේ ජීවන කොන්දේසිවල වියදමින් අයිඑම්එෆ් ඉල්ලා සිටින මස් රාත්තල ලබා දීමේ ආන්ඩුවේ ප්‍රයත්නයයි. 

මීට එරෙහි කම්කරු ප්‍රතික්‍රියා වලක්වනු වස්, අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතීන් තලා දැමීමේ සැලසුම් ද නො අඩුව ක්‍රියාත්මක වේ. ඒ සඳහා අණපනත් ගණනාවක් දැනටමත් ඉදිරිපත් කෙරී ඇත. මහජනයා ඉදිරියේ අවලංගු කාසියක් වී ඇති ධනපති පොදුජන පෙරමුණට සම්බන්ධ වෘත්තීය සමිතියක් පත්‍රිකාවක් බෙදීමේ අයිතියට එරෙහිව කායික ප්‍රහාරයක් එල්ල කර ඇත්තේ මේ පසුබිම යටතේ ය. එය ආන්ඩුවේ හා අයිඑම්එෆ් සංවිධානය විසින් හෙලනු ලබන පහරට සමගාමීව, ඒ හා අත්වැල් බැඳ ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රහාරයකි. ධනපති පොදුජන පෙරමුනේ ප්‍රධාන දේශපාලකයෙකු වන ගාමිනී ලොකුගේ මැදිහත් වී මැරයන් බේරා ගැනීම විසින් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ මෙම මැරකම හුදෙක් හුදෙකලා අහම්බයක් නොවන බවයි.  

මේ වර්ගයේ ප්‍රහාර, ලංකාවේ කම්කරුවන්ට ඉදිරියේ දී මුහුන දීමට සිදුවන ප්‍රධානතම අභියෝගයක් වනු ඇත. ඉදින් ඔබේ ම සාමාජිකයෙකු මේ මැර ප්‍රහාරයට ගොදුරු නොවූයේ වුව ද, ඊට එරෙහිව තීරණාත්මක ලෙස මැදිහත් වීමට ඔබට හැම හේතුවක් ම පවතී. 

  1. එසේ වුව, ප්‍රහාරයට ගොදුරු වී ඇත්තේ ඔබේ සමිතියේ දීර්ඝ කාලීන සාමාජිකයෙකි. සාමාජිකයන්ගේ අයිතීන් සුරැකීමේ අරමුණ පෙරදැරි කර පිහිටුවා ඇති වෘත්තීය සමිතියකට, සිය සාමාජිකයෙකුගේ ජීවිතාරක්ෂාවට එල්ල වන තර්ජනයක් සහ ඔහුගේ මූලික අයිතීන් උල්ලංඝනය කිරීමක් නොතකා සිටීමට අයිතියක් නැත. මේ සාමාජිකයන්ට යුක්තිය ඉල්ලා සිටීම සෑම අතින් ම ඔබේ වගකීමක් වෙයි. 
  2. මෙසේ මැරයන් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් ලෙස කටයුතු කරමින් සිටීම ම කම්කරු පන්තිය හමුවේ ඉතා ඉහළ අන්තරායයක් දනවයි. කම්කරු පන්තියේ කාර්මික ශක්තියට එරෙහි මදාවි ප්‍රහාරවලට ඉදිරිපත් වන්නන් කම්කරු නායකයන් ලෙස පෙනී සිටීමේ අපකීර්තියෙන් ඔබේ සමිති රැක ගැනීමට නම්, මේ සම්බන්ධ ඍජු ආස්ථානයක් ගනිමින් තීරණාත්මක මැදිහත් වීමක් සිදු කිරීම ඔබට මඟ නොහැරිය හැකි වගකීමකි. 

මෙම තතු යටතේ කාර්මික නිලධාරීන්ගේ සංගමය මෙකී ප්‍රහාරයට එරෙහිව ඉදිරිපත් නොවී මුණිවත රැකීම, ඊට දක්වන අනුග්‍රහයක් විනා අනෙකක් නොවේ.

එසේ නොකිරීම, ඔබේ සමිතියේ සාමාජිකයන් ද ඇතුලුව මෙම අභියෝගයට මුහුන දී සිටින කම්කරුවන් අනාරක්ෂිත කර අනතුරේ හෙලීමක් වෙයි. 

මේ අනුව, මෙම ප්‍රහාරය පිලිබඳව කාර්මික නිලධාරී සංගමයේ සාමාජිකයන් දැනුවත් කර, ඊට විරුද්ධත්වය ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට ඔවුන්ගේ පංති ශක්තිය බලමුලු ගැන්වීම සඳහා නොපමාව හා බැරෑරුම් ලෙස ක්‍රියාත්මක වන මෙන් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ අපි ඉල්ලා සිටිමු. 

ආන්ඩුව, ධනපති පන්තිය හා ජාත්‍යන්තර ධනේශ්වර පර්යාය අත්වැල් බැඳ එල්ල කරන ඒකාබද්ධ ප්‍රහාරයට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය ස්වකීය පන්ති ශක්තිය ඒකාබද්ධ කර මෙහෙයවිය යුතු බව සහ එහි දී විවිධ ශ්‍රේනිවලට අයත්, විවිධ සමිතිවලට බැඳී සිටින සහ සමිතිවල සාමාජිකත්වය නොදරන කම්කරුවන්ගේ එක්සත් කාර්මික ශක්තිය ගොනු කල යුතු බව කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ අපේ විශ්වාසයයි. එකෙකුට එල්ල වන පහර සියල්ලන්ට එරෙහි පහරක් ලෙස සලකා ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය ය. එය පමා වන දිනක් පාසා කම්කරුවන්ට එරෙහිව එල්ල වන මැර හස්තයන් වඩවඩාත් ශක්තිමත් වනු ඇත.

මේ ප්‍රහාරයට එරෙහිව ක්ෂනික පියවර ගන්නා ලෙසත්, ඔබ ගන්නා පියවර පිලිබඳව නොපමාව අප දැනුවත් කරන ලෙසත් අපි මෙයින් ඉල්ලා සිටිමු. 

මෙයට,

ශාන්ත විජේසූරිය

ලේකම්,

කොළඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව

Image Courtesy of WSWS.org.

කොක්‍රික වෘත්තීය සමිති නායකයන්ගේ පහරකෑමට ලක් වූ සසප සාමාජිකයා අයත් වෘත්තීය සමිතියට ලියයි Read More »

Poster

Denounce the Trade Union leaders’ thuggery against the members of Sri Lanka Socialist Equality Party

Statement of the Colombo Action Committee

The Colombo Action Committee (CACPS) vehemently denounces the physical attack unleashed on two members of the Socialist Equality Party (SEP), Dehin Wasantha and Lakshman Fernando,   by the President and Secretary of the Moratuwa University branch of the Podujana Progressive workers’ Union – a trade union affiliated to the Sri Lanka People’s Front – on 30th November. We call upon the entire working class and the oppressed people, including the university workers, academics, and students, to rise to defend the rights of the SEP members to engage in their political activities.

SEP members were attacked while they were distributing leaflets to announce the public meetings to be addressed by Joseph Kishore, the national secretary of SEP, USA. When they were engaged in the campaign near the University of Moratuwa, Indika Perera and Suranga Piyawardene, leaders of the above-mentioned two trade unions, arrived armed with long clubs and brutally attacked the SEP members. Wasantha suffered a fractured bone on his left hand in trying to protect his head from the attack.

It is also reported that the thugs threatened to kill Wasantha, who has been working as a non-academic employee at Moratuwa University for more than 25 years, and accused him of “supporting the Tigers” (a reference to the LTTE). This is a despicable call to incite communalism against the party and a call for state repression. Thus, they have directly threatened not only the members of the SEP, the working class, but also the oppressed sections of the population.

This barbaric attack is an expression of the bourgeois fascist frenzy of the People’s Front, which is completely detached from the people. Their hatred towards the principled fight of the Socialist Equality Party (SEP) and its predecessor Revolutionary Communist League (RCL) over half a century, is no surprise to us. What runs under the hatred towards Wasantha is their mortal fear at the type of struggle he conducted for socialist principles, and for the rights of the workers and students of the University over a period exceeding 25 years, as a member of the Sri Lanka Industrial Officers’ Union. This incident tacitly brings us the lesson that the working class, facing a serious class war against capitalism, has to face not only the capitalist state, but also these union bureaucrats – which is an integral part of the capitalist state – in organizing its counter-attack.

This attack has once again proved that the reactionary role of trade unions has been raised to a higher level, at a time the capitalist system, immersed in a world scale crisis, is planning to deliver a critical defeat on the working class. While the ruling class burdens its crisis on the shoulders of the working masses through inflation, job cuts, snatching welfare etc., trade unions are aligning with the state to crush the growing counter-attacks of the working class, and stepping forward to carry out physical attacks on its organizations.

It is not a Sri Lankan experience only. Many incidents of such trade union thuggish attacks against the working class have been reported from all over the world in the recent past. We quote below from a statement of the Colombo Action Committee, protesting against an incident when the trade union officials attacked its own members inside the union office at Cankaya, Turkey in last August:

“Under the conditions of the working class encountering the deadly attacks of the capitalist system, which is deeply engrossed in a crisis of international proportions, the trade union movement is unable to provide any leadership to the working class. The trade union movements around the world, which were leading struggles to win reforms for the working class, acting as mediators between the capitalist class and the working class, thereby serving as mediators of the class struggle, in an era when production was relatively confined to national boundaries, have gone into complete crisis with the globalization of production. Under the conditions in which, the role of winning concessions for the working class has been objectively unviable, as there is no national perspective whatsoever to face the attacks on the working class by the capitalist class; now the trade unions work directly as a garrison of the capitalist class in response to the present global scale capitalist crisis. Thus, in the desperate effort of the capitalist system engrossed in a global crisis, for its very survival, the experiences all around the world confirms the readiness of the unions to go all the way as its partner.”  [Defend the Turkish workers from the thuggish attacks of the trade union bureaucracy! August 20, 2023, theSocialist.LK]

Such is the reality behind the physical attacks on the working class organizations by the Trade Union bureaucracy.

Our statement on the Turkish incident also added:

“The Colombo Action committee understands that, not only in Turkey, but also in every country, the way to protect the rights of workers including safeguarding their jobs and wages is through the struggle against the capitalist system and its protectors; the trade unions. It recognizes that, it has become crucial to build up independent organizations of the working class in which working class democracy is practiced, by exposing the reactionary alignment of trade unions and middle-class movements with the capitalist state and corporations. In those working-class organizations that represent the economic, political and life needs of the workers and oppressed people, and operate on their democratic will, there is no room for capitalist agents including trade union bureaucrats, who tie the workers to the capitalist class and its state and put the burden of the capitalist crisis on the shoulders of the working class. Such independent, genuinely democratic organizations of the working class, which arrive at decisions democratically through discussion, are essential to carry out the struggle to a final victory, cutting off betrayals.

Colombo Action Committee supports the call issued by the ICFI through the WSWS, for building up independent action committees of the Working class and establishing the objective unity of the working class by creating an international organization of such committees around the world. In the recent interventions made by SEP activists presenting this program, there were incidents of physical assaulting and verbal threatening and obstructing by the trade unions. CAC has always defended SEP and independent workers against those attacks.” (-ibid-)

The fact that, not only the capitalist state, but also the trade unions acting as an instrument of the state, have started resorting to physical attacks against the independent class actions of the working class highlights the decisiveness of one of the democratic principles established by the legacy of the RCL-SEP struggle itself. That is, the principle of the necessity of fighting against the capitalist repression unleashed on any organization of the working class and oppressed people – despite their political differences – with all their might. The working class has no other way but to fight without retreating from this principle, which is constantly maintained by the International Committee of the Fourth International (ICFI).

Colombo Action Committee (CAC) appeals to all workers to join hands in the struggle to take control unto their own hands, building their own political institutions, and unifying them nationwide and internationally, independent of the trade unions that act as a police force within the working class, aligned with the corporations and governments. That is the only path of freedom for the working class.

Workers, defend the democratic right of the Socialist Equality Party to engage in political propaganda and campaign!

Step forward to defend the organizations of workers and the oppressed!

Build independent action committees!

Build the Democratic and Socialist Congress of Sri Lankan workers and the oppressed!

Forward to an international alliance of workers’ action committees!

[This statement was initially issued in Sinhalese on December 10, 2023]

Featured image: A poster of the CACPS campaign against the attack

Denounce the Trade Union leaders’ thuggery against the members of Sri Lanka Socialist Equality Party Read More »

Poster

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ සාමාජිකයන්ට එරෙහි වෘත්තීය සමිති නායකයන්ගේ මැර ප්‍රහාරය හෙලා දකිමු!

කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ ප්‍රකාශය

පසුගිය නොවැම්බර් 30 වන බ්‍රහස්පතින්දා දින, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට සම්බන්ධ වෘත්තීය සමිතියක් වන පොදුජන ප්‍රගතිශීලී සේවක සංගමයේ මොරටුව විශ්ව විද්‍යාල ශාඛාවේ සභාපති හා ලේකම් විසින් දේහින් වසන්ත හා ලක්ෂ්මන් ප්‍රනාන්දු යන සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ සාමාජිකයන් දෙදෙනාට එල්ල කරන ලද කායික ප්‍රහාරය දැඩි ලෙස හෙලා දකින කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව, සසප සාමාජිකයන්ට සිය දේශපාලන කටයුතු සිදු කිරීමට ඇති අයිතිය ආරක්ෂා කිරීමට නැඟී සිටින ලෙස සරසවි කම්කරුවන්, ආචාර්යවරුන් හා ශිෂ්‍යයන් ඇතුලු සමස්ත කම්කරු පන්තියෙන් හා පීඩිතයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී.   

සසප සාමාජිකයන්ට මෙකී මැර ප්‍රහාරය එල්ල වී ඇත්තේ ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ ජාතික ලේකම් ජෝසෆ් කිෂෝර් ඇමතීමට නියමිත මහජන රැස්වීම් පිලිබඳ දැනුවත් කිරීමේ පත්‍රිකාවක් බෙදා හරිමින් සිටිය දී ය. මොරටු විශ්ව විද්‍යාලය අසල උද්ඝෝෂනයේ යෙදී සිටි ඔවුන් වෙත දිගු මුගුරුවලින් සන්නද්ධව පැමිනි ඉන්දික පෙරේරා සහ සුරංග පියවර්ධන නම් ඉහත සඳහන් සමිති නායකයන් බරපතල ලෙස පහර දී ඇත. සිය හිසට එල්ල වූ පොලු පහර වලක්වා ගැනීමට උත්සාහ කරද්දී වසන්තගේ වම් අතේ අස්ථි බිඳී ඇත. 

මැරයන්, වසර 25 කට වැඩි කාලයක් පුරා මොරටුව සරසවියේ අනධ්‍යයන සේවකයෙකු ලෙස සේවය කරන වසන්තට මරන තර්ජන එල්ල කල බව ද, “මුං කොටින්ට සපෝට් කරපු උං” යයි චෝදනා කල බව ද වාර්තා වේ. මෙය පක්ෂයට එරෙහිව වර්ගවාදී නඩ උසි ගැන්වීමට හා රාජ්‍ය මර්දනය කැඳවීමට කරන ලද නින්දිත හඬගෑමකි.  මේ අනුව සසප සාමාජිකයන්ට, කම්කරු පන්තියට පමනක් නොව පීඩිත ජන කොටස්වලට ද ඔවුහු ඍජු තර්ජනයක් එල්ල කර ඇත්තාහ.

මෙම තිරශ්චීන ප්‍රහාරය මහජනතාවගෙන් පරිපූර්නව ම වියෝ වී ගිය පොදුජන පෙරමුනේ ධනපති ෆැසිස්ට් වියරුවේ ප්‍රකාශනයකි. අඩ සියවසකට වැඩි කාලයක සසප හා එහි පූර්වගාමී විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමය  (විකොස) ගෙන ගිය සප්‍රතිපත්තික අරගලය පිලිබඳ ඔවුන්ගේ වෛරය එල්ල වීම අපට කිසිසේත් ම පුදුමයක් නොවේ. වසන්ත කෙරේ ඔවුන්ගේ වෛරයට යටින් දිවෙන්නේ වසර 25 කට වඩා ශ්‍රී ලංකා කාර්මික නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයෙකු වශයෙන් හිඳිමින් සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති සහ විශ්වවිද්‍යාලයේ කම්කරුවන්ගේ සහ සිසුන්ගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් ඔහු සිදු කල වර්ගයේ අරගල කෙරේ ඔවුන් දක්වන මාරක භීතියයි. මෙම සිදුවීම, තමන්ට එරෙහි බරපතල පන්ති යුද්ධයකට මුහුන පා සිටින කම්කරු පන්තියට සිය ප්‍රතිප්‍රහාරය සංවිධානය කර ගැනීමෙහි දී හුදු ධනපති රාජ්‍යයට පමනක් නොව, එහිම කොටසක් වන මෙම සමිති නිලධරයන්ට ද මුහුන දීමට සිදුවන්නේ ය යන පාඩම ව්‍යක්ත ලෙස ගෙන එයි.

ලෝක පරිමාන අර්බුදයක කර වටක් ගිලී ගත් ධනේශ්වර ක්‍රමය කම්කරු පන්තියට තීරනාත්මක පරාජයක් අත්පත් කර දීම සඳහා පිඹුරුපත් සකසන තතු තුල වෘත්තීය සමිතිවල ප්‍රතිගාමී ක්‍රියා කලාපය නව මට්ටමකට උත්සන්න කෙරී ඇති ආකාරය මෙම ප්‍රහාරයෙන් යලිත් ඔප්පු වී ඇත. පාලක පංතියේ අර්බුදය උද්ධමනයේ, රැකියා කප්පාදුවේ හා  සුබසාධනයන් උදුරා ගැනීමේ ආකාරයෙන් වැඩ කරන ජනයාගේ කර මත පටවමින් සිටින තතු තුල, කම්කරු පන්තියේ වැඩෙන ප්‍රතිප්‍රහාරයට එරෙහිව කඩා පැනීම සඳහා වෘත්තීය සමිති රාජ්‍යය සමඟ එක පෙලට සිටිමින්, ඔවුන්ගේ සංවිධානවලට එරෙහි කායික ප්‍රහාර එල්ල කිරීම සඳහා පෙරට පැමින සිටිති.

එය හුදු ලංකාවේ අත්දැකීමක් පමනක් නොවේ. කම්කරු පන්තියට එරෙහි වෘත්තීය සමිති මැරයන්ගේ ප්‍රහාර පිලිබඳ සිදුවීම් කොතෙකුත් පසුගිය කාලයේ ලොව පුරා වාර්තා විය. පසුගිය අගෝස්තුවේ තුර්කියේ කැන්කායා මහ නගර සභාවේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් විසින් සිය සාමාජික කම්කරුවන්ට වෘත්තීය සමිති කාර්යාලය තුල දී පහර දුන් සිදුවීමක් පිලිබඳ විරෝධය දක්වමින් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව නිකුත් කල ප්‍රකාශයේ මෙසේ සඳහන් කෙරින:

ජාත්‍යන්තර පරිමාන අර්බුදයක ගිලී සිටින ධනපති ක්‍රමය විසින් එල්ල කෙරෙන මාරාන්තික ප්‍රහාරවලට කම්කරු පන්තිය මුහුනට මුහුන දී සිටින තතු යටතේ, එකී ප්‍රහාරයට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය මෙහෙයවීමට වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයට නොහැකි ය. නිෂ්පාදනය සාපේක්ෂ ලෙස ජාතික සීමාවන් තුල පැවැති යුගයක කම්කරු පන්තියට ප්‍රතිසංස්කරන දිනා දීමේ අරගල මෙහෙයවමින්, ධනපති පන්තිය හා කම්කරු පන්තිය අතර හෙට්ටු කරන්නන් ලෙස කටයුතු කරමින්, එමඟින් පන්ති අරගලයේ සමථකරුවන් ලෙස සේවය කල ලෝ පුරා වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාර, නිෂ්පාදනයේ ගෝලීයකරනයත් සමඟ සම්පූර්න අර්බුදයක් කරා ගමන් කර ඇත. වර්තමාන ලෝක පරිමාන ධනේශ්වර අර්බුදයට ප්‍රතිචාර ලෙස ධනපති පන්තිය විසින් කම්කරු පන්තිය මත හෙලනු ලබන ප්‍රහාරවලට මුහුන දීමේ මොනම හෝ ජාතික වැඩ පිළිවෙලක් නොපැවතීම නිසා, කම්කරු පන්තියට ‘සහන’ දිනා දෙන්නන් ලෙස පැවැති භූමිකාව වෛෂයික ව අහෝසි වී ගොස් ඇති තතු යටතේ, දැන් වෘත්තීය සමිති කෙලින්ම වැඩකරන්නේ ධනපති පාලනයේ ආරක්ෂක ⁣බල ඇනියක් ලෙසයි. මෙසේ ගෝලීය අර්බුදයකින් ගිලී සිටින ධනපති ක්‍රමය සිය පැවැත්ම සඳහා දරන මාරාන්තික ප්‍රයත්නයේ දී ඔවුන්ගේ සහකරුවා ලෙස කම්කරු පංතියට එරෙහි ව ඕනෑම දුරක් යෑමට සමිතිවල ඇති සූදානම ලොව පුරා අත්දැකීම් මගින් තහවුරු වෙයි.” (වෘත්තීය සමිති නිලධරයේ මැර ප්‍රහාරයන්ට එරෙහිව තුර්කි කම්කරුවන් ආරක්ෂා කරනු!. 2023 අගෝස්තු 20, theSocialist.LK) 

කම්කරු පන්තියේ සංවිධානවලට එරෙහිව කායික ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට වෘත්තීය සමිති නායකයන් ක්‍රියා කිරීම පසුපසින් පවතින යථාර්තය  එපරිද්දෙනි.

තුර්කි සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් අපේ ප්‍රකාශය මෙසේ ද සඳහන් කලේය:       

“තුර්කියේ මෙන් ම සෑම රටකම ද කම්කරුවන්ට රැකියා, වැටුප් ඇතුලු අයිතීන් රැක ගැනීමේ මාවත වැටී ඇත්තේ ධනපති ක්‍රමයටත්, එහි ආරක්ෂකයා වන වෘත්තීය සමිතිවලටත් එරෙහි අරගලය හරහා බව වටහා ගෙන සිටින කොක්‍රික, වෘත්තීය සමිති හා මධ්‍යම පංතික ව්‍යාපාර ධනපති රාජ්‍යය හා සංගත සමග පෙල ගැසී ගෙනයන ප්‍රතිගාමී ව්‍යාපාරය හෙලිදරව් කරමින්, කම්කරු පන්තික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය  ක්‍රියාත්මක වන කම්කරු පන්තියේ ස්වාධීන සංවිධාන ගොඩ නැඟීම තීරනාත්මක කාරනයක් බවට පත්ව ඇතැයි යන්න පිලි ගනී. කම්කරු පීඩිත ජනයාගේ ආර්ථික, දේශපාලන හා ජීවන අවශ්‍යතා නියෝජනය කරන, ඔවුන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අභිමතය මත ක්‍රියාත්මක වන එකී සංවිධාන තුල, කම්කරුවන් ධනපති පන්තියට හා එහි රාජ්‍යයට ගැට ගසමින් ධනේශ්වර අර්බුදයේ බර කම්කරු පන්තියේ කර මත පටවන වෘත්තීය සමිති නිලධරයන් ඇතුලු ධනපති ඒජන්තයන්ට මොනම ඉඩක්වත් නැත. පාවාදීම් කපා හරිමින් අරගලය අවසාන ජයග්‍රහනයක් දක්වා ගෙන යාමට නම්, සාකච්ඡා හරහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස තීන්දුවලට එළඹෙන කම්කරු පන්තියේ එවැනි ස්වාධීන, අව්‍යාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංවිධාන අත්‍යවශ්‍ය ය.

කම්කරු පන්තියේ ස්වාධීන ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩනැඟීම ද, ලෝකය පුරා එවැනි ක්‍රියාකාරී කමිටුවල ජාත්‍යන්තර සන්ධානයක් පිහිටුවීම මඟින් කම්කරු පන්තියේ වෛෂයික එකමුතුව තහවුරු කිරීම ද සඳහා ලෝසවෙඅ හරහා හජාජාක නිකුත් කර ඇති කැඳවීමට කොක්‍රික සිය සහයෝගය පල කරයි. මෙම වැඩ පිලිවෙල ඉදිරිපත් කරමින් මෑත කාලයේදීම සසප ක්‍රියාකාරීන් සිදු කල මැදිහත්වීම් ගනනාවක දී ම වෘත්තීය සමිතිවල මැදිහත් වීමෙන් ඔවුන්ට කායික අඩම්තේට්ටම් සහ වාචික තර්ජන ද, බාධා කිරීම් ද සිදුකෙරුනි. කොක්‍රික එම ප්‍රහාර වලට එරෙහිව සසප හා ස්වාධීන කම්කරුවන් ආරක්ෂා කලේය.” (-එම-)

කම්කරු පන්තියේ ස්වාධීන පන්ති ක්‍රියාවන්ට එරෙහිව ධනපති රාජ්‍යය පමනක් නොව, එහි උපකරනයක් ලෙස ක්‍රියාත්මක වන වෘත්තීය සමිති නිලධරය ද කායික ප්‍රහාරවලට පැන ගෙන සිටීම විකොස-සසප අරගලයේ උරුමය විසින් ම ස්ථාපනය කරන ලද එක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්මයක තීරනාත්මක භාවය ඉහලින් ම ඔසොවා තබයි. එනම්, කම්කරු පන්තියේ හා පීඩිත ජනයාගේ කවර හෝ සංවිධානයකට එරෙහිව එසවෙන ධනේශ්වර මර්දනයේ හස්තයට විරුද්ධ ව – ඔවුන් සමඟ ඇති දේශපාලන මතභේද තිබියදී ම – මුලු වැර යොදා සටන් කිරීමේ අත්‍යවශ්‍යතාව පිලිබඳ මූලධර්මයයි. හතරවැනි ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජජාක) විසින් නිරන්තරයෙන් රකින ලද මේ පිලිවෙතින් දශමයකුදු පසු නොබැස සටන් කිරීම විනා අන් මාවතක් කම්කරු පන්තියට නැත.   

කොක්‍රික අප සියලු කම්කරුවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ සමාගම් හා ආන්ඩු සමග කම්කරු පොලීසියක් ලෙස ක්‍රියාත්මක වන වෘත්තීය සමිතිවලින් ස්වාධීනව තමන්ගේම දේශපාලන බල සංස්ථා ගොඩනගා ගනිමින්, ඒවා ජාතිකවත්, ජාත්‍යන්තරවත් එකමුතු කරමින්, කටයුතු තම පාලනය යටතට ගැනීම සඳහා වන අරගලය හා අත්වැල් බැඳ ගන්නා ලෙසය. නිදහස උදෙසා කම්කරු පංතියට ඇති එකම මඟ එයයි.

කම්කරුවනි, සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයට දේශපාලන ප්‍රචාරයේ හා උද්ඝෝෂනයේ යෙදීමට ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය රකිනු!

කම්කරු පීඩිත පන්ති සංවිධාන ආරක්ෂා කිරීමට පෙරට එනු!

ස්වාධීන ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩ නගනු!

ලංකාවේ කම්කරුවන්ගේ හා දුගීන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හා සමාජවාදී සම්මේලනය ගොඩනගමු!

⁣කමිකරු ක්‍රියාකාරී කමිටුවල ජාත්‍යන්තර සංධානයක් සඳහා පෙරට!  

Featured image: පහරදීමට එරෙහිව කොක්‍රික සිදුකල උද්ඝෝෂනයේදී මොරටුව සරසවිය ආසන්නයේ අලවන ලද පෝස්ටරයක්

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ සාමාජිකයන්ට එරෙහි වෘත්තීය සමිති නායකයන්ගේ මැර ප්‍රහාරය හෙලා දකිමු! Read More »

Scroll to Top