politics

Yukthiya

“යුක්තියේ මෙහෙයුම“ නමින් පීඩිත තරුනයන් ඇතුලු මහජනයාට එරෙහිව මුදා හැර ඇති රාජ්‍ය භීෂනය පරාජය කරනු!

කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ ප්‍රකාශය.

Yukthiya
Image courtesy:adaderana.lk

යුක්තියේ මෙහෙයුම නමින් මුදා හැර ඇති රාජ්‍ය භීෂනය, ආන්ඩුව, තරුනයන්ට සහ සෙසු පීඩිතයන්ට එරෙහි මර්දන උත්සන්න කරන එක් ආකාරයක් බව දැනටමත් පැහැදිලි වී ඇත. එහි ඉලක්කය දිග්ගැසෙමින් පවතින පන්ති අරගලයයි.

ආන්ඩුව හදිසියේ මත් කුඩු මර්දනයට පැන ගත්තේ මහජන වෛරයට පාත්‍ර වී ඇති ධනේශ්වර රාජ්‍යය බලහත්කාරයෙන් පවත්වා ගැනීමේ එක් පියවරක් ලෙස ය; ප්‍රචන්ඩත්වයෙන් සමාජය ත්‍රස්ත කර තබා ගැනීමට මෙන් ම, පසුගාමී සමාජ තට්ටුවක සහාය ගොනුකර ගැනීමට ය. පවතින නීතියේ සීමාවන් ඉක්මවා ක්‍රියා කිරීම සඳහා පොලිසියට අවසර දීම හා එම තත්වය රටේ සාමාන්‍යය බවට පත්කිරීම මේ මගින් දැනටමත් සිදු වී ඇත. මේ වනාහී නඩු විභාග නො පවත්වා චූදියන් මරා දැමීමට අවසර ලැබ ක්‍රියාත්මක වීම සම්බන්ධයෙන් දිගු ඉතිහාසයක් ඇති පොලිසියකි.

පිලියන්දල, මඩපාත පදිංචි වෘත්තීය ඡායාරූප ශිල්පියෙකු වන, අරුන ඉන්දික විජේසූරිය පොලිස් කොමිෂමට කර ඇති පැමිනිල්ලකින් හෙලිදරව් කරන මර්දන නාටක මාලාව, රට පුරා දැන් සිදුවන දෙයෙහි චිත්‍රයක් අප හමුවට ගෙන එයි. එකී පැමිනිල්ලට අනුව, දෙසැම්බර් 6 දා රාත්‍රී කැස්බෑව පොලිසිය තරුනයාගේ නිවසට කඩා පැන, එය සහමුලින් පරික්ෂා කර, සැක කටයුතු කිසිත් සොයා නොගත්  නමුත්, තරුනයා අත් අඩංගුවට ගෙන, නිදහස් කිරීම සදහා රුපියල් 10,000ක පගාවක් ඉල්ලා ඇත. පගා ගැනීම සදහා ඉදිරිපත් වී ඇත්තේ සාජන් අල්විස් සහ පොලිස් රියදුරු මදුශංක ය. ඉන්දිකගේ මිතුරෝ එම මුදල ලබා දුන්හ. පසු දින පොලිස් ඇප මත ඔහු මුදා හැරුනි. 

මේ ගැන පසුව දැනගත් ප්‍රසිද්ධ පුවත්පත් කලාවේදියෙකු හා දේශපාලන ක්‍රියාකාරියෙකු වන තරුනයාගේ පියා ශාන්ත විජේසූරිය මේ සම්බන්ධයෙන් පැමිනිලි කිරීමට කැස්බෑව පොලිසියට සිය පුතු සමග ගිය අතර, පොලිසිය පැමිනිල්ල බාර ගැනීම මග හැරියේ ය. පගාව ගැනීමට විරුද්ධව පැමිනිලි කිරීමට උත්සාහ කල නිසා පොලිස් දඩයක්කාරයෝ උරන වූහ. 

දෙසැම්බර් 13, සිවිල් ඇඳුමින් පැමිනි පොලිස් පිරිසක් අරුනට පහර දී ඔහුගේ නිවස ද පරික්ෂා කර නැවතත් ඔහු අත් අඩංගුවට ගත්හ. තරුනයා සිය ඥාති සහෝදරයෙකුට දුරකථන ඇමතුමක් දුන් විට පොලිසිය එම ඥාතියාගේ නිවස ද වට කලේ ය. නැවත, දෙසැම්බර් 17 පාන්දර 3ට පමන පගා ගැනීමේ චෝදනාවට ලක් වූ අල්විස් ඇතුලු පොලිසිය තරුනයාගේ නිවස වට කරන ලදී. එහිදී ෂෙහාන් නමැති තරුනයෙකු ද පොලිසිය සමග සිටි අතර, අයිස් පැකට් එකක් ලෙස පෙනී ගිය දෙයක් ෂෙහාන්ට පෙන් වූ පොලිසිය “ෂෙහාන්, මේක ඔයාට දුන්නේ අරුන නේ ද“ යි විමසුවේ ය. නමුත්, නිවස තුල දී පැන නැගි විරෝධතා හමුවේ, පොලිසිය “අරුන ඔයා අදත් දිනුම්“ ය අනතුරු හඟවමින් පසු බැස්සේ ය.

පසුව, පෙබරවාරි 2 දහවල් කැස්බෑව උසාවි භූමියේ දී, එම පොලිසියේ පෝල් නමින් හඳුන්වන නිලධාරියා, තරුනයාගේ පියා වන විජේසූරියට, “වැඩිය දැගලුවොත් වෙඩි තබන” බවට තර්ජනය කර ඇත. එදිනම සවස 5ට පමන තරුනයා ඡායාරූපකරනයේ යෙදී සිටි ස්ථානයකට කඩා වැදුනු පොලිසිය ඔහු අත් අඩංගුවට ගත් අතර, පසු දින ඔහු බැලීමට ගිය ඔහුගේ පෙම්වතිය පොලිසියේ කතාබහ පටිගත කලේ ය යන චෝදනාව මත අත් අඩංගුවට ගෙන පහර දී, ඇයගේ ඇඳුම් බලහත්කාරයෙන් ගලවා අයිස් ඇත්දැයි පරීක්ෂා කරමින් අතවර කර ඇත. තරුනයා බැලීමට ගිය ඥාති සහෝදරයා ද අත් අඩංගුවට ගෙන පසුව මුදා හරින ලදී. අයිස් දමා ඒ සමග උසාවියට ඉදිරිපත් කල තරුනයා අයිස් භාවිතා කර ඇතැයි ද ඒ අනුව පුනරුත්ථාපනයට දමන ලෙස ද පොලිසිය කල ඉල්ලීම උසාවිය ප්‍රතික්ෂේප කලේ ය. වෛද්‍ය පරීක්ෂනවලින් අයිස් භාවිත කලේ ය යන චෝදනාව නිශ්ප්‍රභ වී තිබිනි.   

මේ සිද්ධීන් ගැන පැමිනිලි කිරීමට තැනක් නැත. පැමිනිලි විභාග කරන තැන් දිගින් දිගටම පැමිනිලි බාර ගැනීම මග හැර ඇත. එවන් බොහෝ තැන්වලින් ලැබී ඇති පිලිතුර නම් ඔප්පු කිරීමට සාක්ෂි නැති බව ය.

පෙබරවාරි 6 සමාජ මාධ්‍ය වාර්තාවක් බද්දෙගම පොලිසිය එම වසමේ ගනේගම ජීවත් වූ දෙදරු පියෙකු වන ජීවන්ත කුමාර අයිස් ග්‍රෑම් 2යි මිලි ග්‍රෑම් 350ක් දමා අත් අඩංගුවට ගැනීමේ සිද්ධියක් වාර්තා කලේ ය. සිවිල් ඇදුමින් පැමිනි පොලිස් කන්ඩායම සිය සහෝදරයා වන ජිවන්තට හා එතනට පැමිනි අනික් සහෝදරයාට පහර දීම සහ ඉන් එක් අයෙක් සිය සහෝදරයාගේ සාක්කුවට කලු පැහැති පාර්සලයක් දැමීමට උත්සාහ කිරීම පාසැල් ශිෂ්‍යාවක් වන නැගනිය විසින් වීඩියෝ ගතකරන ලදී. ඇයට පහර දී දුරකථනය උදුරා ගත් පොලිසිය ජීවන්ත අත්අඩංගුවට ගෙන නඩු පැවරූ අතර සියල්ලට සාක්ෂි දැරූ දුරකථනය අතුරුදන් කර ඇත. ශිෂ්‍යාවට හා ඇගේ අනෙක් සහෝදරයාට කරාපිටිය රෝහලේ නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ගැනීමට සිදු විය. ඇල්පිටිය ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරීවරයාට, ගාල්ල සහකාර පොලිස් අධිකාරීන්ට කල පැමිනිලිවලින් මෙම පීඩිත මිනිසුන්ට යුක්තිය ඉටු වනු ඇතැයි සිතීමට හේතුවක් නැත. 

මෙවැනි සිය ගනනක් සිද්ධීන් අතර, ජනවාරි 18 සිදු වූ, පොලිසිය සිවිල් ඇඳුමෙන් සිට අත දැමූ විට නතර නො කලේ යයි, නාරම්මල වඩු කාර්මිකයාගේ ලොරිය ලුහුබැඳ ගොස් ඔහුට වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීමේ සිද්ධිය ප්‍රකට ය. මෙසේ ක්‍රියාත්මක වන ඊනියා යුක්තියේ මෙහෙයුම මානව හිමිකම් වැනි කිසිදු විරෝධතාවකට යටත් නො වී ඉදිරියට යනු ඇති බවට මහජන ආරක්ෂක ඇමති ටිරාන් අලස් පාර්ලිමේන්තුවේ දී සහතික කර ඇත.

දුරාචාරයට එරෙහි සදාචාරයේ නියෝජිතයන් ලෙස රාජ්‍ය මර්දන යන්ත්‍රය පෙනී සිටීමට දරන මේ ප්‍රයත්නය වංචනික ය, දුෂ්ට ය, නින්දිත ය. එය, ධනපති පන්ති පාලනයේ අර්බුදය පීඩිත මහජනතාව මත පටවමින් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (IMF) කප්පාදු නියෝග ක්‍රියාත්මක කිරීමේ දී මතු වන කම්කරු, පීඩිත ජනයාගේ විරෝධතා මැඩ පැවැත්වීමේ මංමුලා සහගත ප්‍රයත්නයකි.

සියලු අපරාධවල මූලය බංකොලොත් ධනපති පන්තියේ පාලනයයි. එය ලංකාවට පමනක් සීමා වූවක් නොවේ. මේ ඉහවහා ගිය ආර්ථික, දේශපාලනික හා සමාජ ප්‍රශ්න ඇති කර තිබෙන්නේ මත් ද්‍රව්‍ය භාවිතා කරන්නන් විසින් නොවේ.  මත්ද්‍රව්‍ය ව්‍යාපාරය දේශපාලන සහාය ලත් ජාත්‍යන්තර හා දේශීය පරපුටු අපරාධ ජාලයන් හරහා ක්‍රියාත්මක වේ. මතට ඇබ්බැහිවීම ම යනු, නිමක් නැති ආර්ථික, දේශපාලන සමාජ ප්‍රශ්නවලින් නිපන් සමාජ අසහනයේ ප්‍රතිඵල වේ. මෙම තතු යටතේ ලංකාවේ ආන්ඩුව විසින් ක්‍රියාවට දමමින් සිටින දෛනික පොලිස් හමුදා පරීක්ෂාවන්, අඟලෙන් අඟලට පොලිස් හමුදා මාර්ග බාධක ඉදි කිරීම් හා සෝදිසි කිරීම් කම්කරු පීඩිත ජීවිත පොලිස් රාජ්‍ය කොන්දේසි වලට යට කිරීම සඳහාම සැකසූ යාන්ත්‍රනයක් මිස මත්ද්‍රව්‍ය මැඩීම කෙරෙහි කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත. 

ලෝක බංකුවේ සංඛ්‍යා ලේඛන අනුව, සමාජය වෙලාගෙන පවතින දුප්පත්කම දිනෙන් දින ම වැඩි වන ආකාරය සංඛ්‍යා ලේඛනවලින් දැක්වේ. 2019 දී ලංකාවේ ජනගහනයෙන් සියයට 11.3 වූ දුප්පත්කම, 2020 දී 12.7ට ද, 2021 වසරේ 13.1 සිට 2022 දී 25 දක්වා ද ඉහල යමින්, 2024 දී 27.9 දක්වා මහා ජනකායක් වෙලා ගන්නා තතු කරා වර්ධනය වී ඇත. මෙය ලෝක පරිමානව පැතිරුනු ධනවාදයේ බංකොලොත්කමේ ප්‍රකාශනයකි. 2022 සැප්තැම්බර් හා 2023 මාර්තු අතර ලෝක දුප්පත්කම මිලියන 648 සිට 659 දක්වා මිලියන 11කින් වැඩි වූ බව ලෝක බැංකු වාර්තා පෙන්වා දෙයි. ඒ, දෛනිකව ඩොලර් 2.15 ට අඩු ආදායම් ගනන් බැලීමෙනි. නමුත් පහල මධ්‍යම හා ඉහල මධ්‍යම කාන්ඩයේ රටවල්, එනම් ඩොලර් 3.65 සහ 6.85 මට්ටම් සැලකිල්ලට ගත් කල එය තවත් මිලියන 28කින් ඉහල යයි. දුප්පතුන්, කුසගින්න, ලෙඩ රෝග හා අසහනය විසින් ගිල ගනු ලැබ ඇත. අනික් අතින් 1%ක් වන ඉහල ධනපතියන්ගේ ආදායම පිම්මේ ඉහල යමින් පවතී.

මෙහි ප්‍රතිඵල තුලට, මතට ඇබ්බැහි වීමේ සිට විවිධ අපරාධ හා සිය දිවි නසා ගැනීම දක්වා සමාජ ඛේදවාචකයක් උත්සන්න වීම ඇතුලත් ය. මෑත ම සිද්ධියක් නම්  පෙබරවාරි 11 වන දින තඹලගමුව දුම්රිය ස්ථානය අසල දී සිදු වූ, 14 වියැති දරුවෙකු දුම්රියට පැන දිවි නසා ගැනීම ය. දුම්රිය නලා හඩට අවනතව සෙසු දරුවන් මාර්ගයෙන් ඉවත් වූ අතර මේ දරුවා දැත දෙපසට විහිදාගෙන සිනාමුසුව දුම්රිය තමන් යට කරගෙන යන තෙක් බලා සිටීමේ බිහිසුනු අත් දැකීම විස්තර කරමින් රියදුරා පවසා ඇත්තේ තම ජිවිත කාලයේ මෙවන් දෙයක් දැක නැති බව ය‍. පසුව කල විමසීමක දී දරුවාගේ ලොකු අම්මා මාධ්‍යයට පවසා ඇත්තේ දරුවා උග්‍ර කෑම බීම හිඟයකින් පෙලුනු බවයි.

මහජනයාගේ අවධානය පවතින්නේ ද, පැවතිය යුතු වන්නේ ද මෙම ප්‍රශ්න කෙරේ ය. ලෝකය කම්කරුවන්ගේ, ගොවීන්ගේ හා තරුනයන්ගේ අරගලවලින් ඇලලී යමින් තිබේ. ආන්ඩු සමාජ මාධ්‍ය වාරන පනත්, ප්‍රති-ත්‍රස්ත පනත් ගෙන එමින් ප්‍රදර්ශනය කරන ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධය සහ භීෂනය පැතිරවීම කිසිසේත් ධනපති ආන්ඩුවල ශක්තියේ ප්‍රකාශන නොව, ඒවායේ ඓන්ද්‍රීය දුර්වලකමේ ප්‍රකාශනයන් වේ. එම ආන්ඩුවලට මහජනයාගේ එකදු ආර්ථික හා සමාජ අවශ්‍යතාවක් හෝ ඉටු කල නො හැකි ය. ලෝකයේ කොතැනක වුවත්, එවන් තන්ත්‍රයන්ට තව දුරටත් පැවතීමට හැකියාව ලැබී ඇත්තේ වෘත්තීය සමිති හා ව්‍යාජ වාම පෙරමුනු විසින් මහජන අරගල කඩාකප්පල් කිරීම, පාලනය කිරීම හා සම්මුති ගැස්සවීම සදහා පන්ති අරගලයේ සෑම සිද්ධියක් තුලටම කඩා වැදී ම නිසා ය. කම්කරුවන්, ගොවීන් හා සෙසු පීඩිතයන් වන අපි ස්ව-ආරක්ෂාව නිල ධනපති ආයතනවලින් කිසි සේත් නො ලැබෙන බවත්, ඒ වෙනුවට, එම සංස්ථාපිතයන්ට එරෙහිව කම්කරු පන්ති විප්ලවවාදී ක්‍රියා මාර්ගය යටතේ ස්වාධීන මහජන ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම තුලින් හැර අන් මගකින් නිදහස සහ ආරක්ෂාව සහතික නො වන බවත් වටහාගත යුතු වෙමු.

කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව, පීඩිත මහජනතාවගේ ආරක්ෂාව සහතික කර ගත හැකි කමිටු වැඩපල හා නිවහන් ප්‍රදේශ  ආශ්‍රයෙන් ගොඩ නැගීමට පෙරට එන මෙන් ධනේශ්වර ප්‍රහාරවලට විරුද්ධ සියලු ප්‍රගතිශීලී ජනතාවගෙන් ඉල්ලමු. ධ⁣නපති පාලනය අවසන් කරමින්, ඒ හා බැඳී සමාජ ප්‍රගතියේ මාවත අහුරන සියලු ප්‍රවනතා සැබැවින් ම සමාජය තුලින් අතුගා දැමිය හැකි වන්නේ සහ එසේ කිරීම අවශ්‍යකර පවතින්නේ එවන් මහජන ව්‍යාපාරයකටම පමනි.

සියලු මර්දන නීති අහෝසි කරනු!

කම්කරු ගොවි ආන්ඩුවක් සඳහා පෙරට!!

“යුක්තියේ මෙහෙයුම“ නමින් පීඩිත තරුනයන් ඇතුලු මහජනයාට එරෙහිව මුදා හැර ඇති රාජ්‍ය භීෂනය පරාජය කරනු! Read More »

Rw

Sri Lanka government enacts social media crackdown law, tables new anti-terrorism law 

By Sanjaya Jayasekera.  

Sri Lanka Speaker, Mahinda Yapa Abeywardena last Thursday (01) signed into law the Online Safety Act (No 09 of 2024) (OSA), a piece of legislation long prepared by the ruling class to crack down upon freedom of dissent in the country. The law was approved by the Parliament late January, with a majority of 46 votes, including provisions not in compliance with even the limited amendments proposed by the country’s Supreme Court in its determination on the Bill delivered last October. Subject to such proposals, the Supreme Court found the law, as a whole, constitutional.

This law is patently anti-democratic. It empowers a government body, the Online Safety Commission (OSC), the sole power to determine and declare the “falsity of any statement“, which would be published on an online portal, and thereupon prosecute anybody who makes and communicates a statement contrary to such “truth” declared. 

“False statement” is defined as “a statement that is known or believed by its maker to be incorrect or untrue and is made especially with intent to deceive or mislead”. This knowledge or belief is presumed to be shaped by what is declared as false by the OSC, or what the government authorities have claimed to be true.  

A person could be prosecuted for the offenses, among others, of “communicating a false statement” online and (a) posing “a threat to national security, public health or public order” or “promoting feelings of ill-will and hostility between different classes of people” (Section 12); (b) where such statement amounts to contempt of court; (c ) giving “provocation to any person or incites any person intending or knowing it to be likely that such provocation or incitement, will cause the offence of rioting to be committed”; (d) voluntarily causing “disturbance to any assembly lawfully engaged in the performance of religious worship or religious ceremonies”; (e) insulting or attempting to insult “the religion or the religious beliefs of that class” with “the deliberate and malicious intention of outraging the religious feelings of any class of persons”; (f) inducing “any other person to commit an offence against the State or against the public tranquility” with “intent to cause any officer, sailor, soldier, or airman in the navy, army or air force of Sri Lanka to mutiny”  or with “intent to cause fear or alarm to the public”. A person, “who wilfully makes or communicates a statement”, either true or false, “with intention to cause harassment to another person” (“target person”) by publishing any “private information” of the target person or a related person and causes such person “harassment”, also commits an offence. All such statements are “prohibited statements”.

Attempting, abetting and conspiring to commit these offences are also crimes.

The punishments for these offenses range from three to five to seven years imprisonment and in some instances may be doubled in the event of a subsequent offence, coupled with fines up to one million rupees. 

The OSC has sweeping powers to order any internet service provider or internet intermediary (which provide the service of social media platforms) to disable access by end-users to an online location (such as a website, webpage, chatroom or forum), which contains a prohibited statement. It can also order removal of such statements. It can blacklist a website, social media account or a platform as a “declared online location”. The commission is also empowered to seize “property movable, and immovable and to sell, lease, mortgage, exchange, or otherwise dispose of the same”. 

Criminalizing “fake news” has been the demand of the ruling class for some time. It was on the agenda of successive governments during the recent past – a draft law was on the table during the former Sirisena-Wickremasinghe government in 2019, following the Easter Sunday bomb attacks, and then under former president Gotabaya Rajapaksa, who was ousted by the mass struggles of April-July 2022, mainly organized through social media. These attempts were defeated temporarily by wider objections raised by civil society groups and international organizations, and right-wing political parties who demanded a social media and internet regulatory law that is in line with the “international standards”. 

Rw
Sri Lanka’s President Ranil Wickremesinghe salutes military parades at the the government’s 76th Independence Day celebrations in Colombo, on February 4, 2024. | Photo Credit: Reuters

Presenting the Bill in the Parliament, Public Security Minister Tiran Alles claimed that this law is required to fight online harassment against women and children. This is only a pretext. He also revealed the intention to curb “misinformation” that damaged the reputation of parliamentarians. This is a reference to the extensive social media activism during mass struggles of 2022 that rejected the whole parliament. 

Every opposition party in the parliament agrees with the government for a social media regulatory law placed in their hands.

During the parliament debate, National People’s Power (NPP) Leader Anura Kumara Dissanayake concurred with Alles declaring that “things that should not happen also are taking place [in social media]”.

Main opposition party Samagi Jana Balawegaya (SJB) member of parliament, Harsha de Silva worried that international tech giants would abandon Sri Lankan online space. His is the concern of the tech profiteer capitalists, whom de Silva wants to confer unbridled freedom to attract investment.  Around the world, these companies have already been complicit in government censorship of free speech. 

If and when in power, these parties will also ruthlessly employ these laws against the working class and political opponents, particularly from the left, to meet the demands of international financial capital. 

Pseudo-left FrontLine Socialist Party (FSP) Education Secretary Pubudu Jayagoda told media, the proposed law is redundant because, “there are already laws to deal with situations of this nature [those covered by the new law]”, and conveyed FSP’s subservience to the oppressive legal system of the bourgeois state and the parliament.  Its “People’s Council” programme is an appendage of the parliamentary system. 

Another view among the middle class has been vocalized by Gamini Viyangoda, writing in the pseudo-left paper “Anidda” on Sunday (04). Viyangoda says that the Bill is politically maneuvered for the government  “to prepare an environment to safely face the upcoming critical elections”. President Ranil Wickremasinghe, who himself knows to have a rare chance for him to gain a presidential election win, is not making these laws for himself, but for the capitalist establishment,  all of whom,  including NPP and SJB, have affirmed their readiness to go ahead with the austerity measures dictated by the International Monetary Fund (IMF), on the back of the people. This is the very truth that these radicals conceal from the people. 

While OSA is made law, the government placed on the pipeline a new anti-terrorism law, surpassing the powers of arrest, administrative detention or custody and prosecution under the existing draconian Prevention of Terrorism Act  (PTA) of 1979. More than 35 parties challenged the proposed law last month in the country’s Supreme Court. Poet Ahnaf Jazeem, who is a former torture victim of PTA, petitioned the court and submitted that “this authoritarian law… is essentially designed to be used as a weapon of collective punishment against the working class… It is driven by class hate.

Soon after his appointment as president, Wickremasinghe declared his government’s class war against the working people and the poor, poised to implement harsh austerity measures dictated by the IMF. In this backdrop, these laws are the new arms of Wickremasinghe’s armory to be used against political dissent, especially left-wing political ideas and movements, journalists and activists, to intimidate, harass, question, arrest, and imprison them, and block websites and social media accounts. Sri Lanka police is notorious for employing draconian anti-terrorism, public security and hate speech laws against social media activists, artists, protesters and ethnic-minorities. 

Recently, Alles deployed special police forces to “fight drug menace” and arrested over 56,000 since December 17. This operation, falsely named “Yukthiya” (Justice), is intended to terrorize urban and rural impoverished areas, intimidating working people and youth throughout the country. Last month, the government commenced using facial recognition technology, according to Alles, as part of plans to “eradicate” the under-world and drug-trafficking. 

Wickremasinghe has come a long way toward a police state, with dictatorial powers conferred to him under the country’s communal constitution. He has deployed tri-forces as strikebreakers and used essential services laws to witch-hunt worker leaders. 

The global imperialist crisis, however, has not left Wickremasinghe alone in this onslaught against the masses. Just one month before OSB was tabled in parliament, the United Kingdom passed a similar law targeting social media freedom. In India, websites and social media platforms are now required to remove content about the Union Government, when notified by the Press Information Bureau (PIB) as “fake”.

The trade union leaders have succumbed to Wickremasinghe’s  IMF “economic restructuring” plans and have no political programme to fight against austerity, nor to defend democratic rights. It is only the working class, which can and should fight to abolish these repressive laws and defend democratic rights. This requires organizing in their own independent organizations, united across ethnic divisions and industries, to bring about a government of the working people, free the economy from the siege of international financial capital and restructure the economic life on socialist lines.  

Sri Lanka government enacts social media crackdown law, tables new anti-terrorism law  Read More »

Genocide

Towards a Socialist United States of Sri Lanka and Eelam: A Response to the problem of Tamil Students of Jaffna

By Nandana Nanneththi.

The Sinhala section of the World Socialist Web Site (WSWS) reported recently that a group of Jaffna University students raised the following question to the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka: “There is a widespread global protest movement supporting the Palestinians; But during the war in Sri Lanka, when the government carried out a genocide against the Tamil people, there was no such global movement to support us. why is that?”

What they are questioning is about the brutal attack by the Colombo government in 2009 in Mullivaikkal, where 150,000 Tamil people were trapped in an area of ​​14 square kilometers, just like what is happening in the Gaza Strip today. There is no reason for the pain in the hearts of these people to go away automatically, who were shaken by human feelings, exacerbated by the truth that the world  betrayed them, when they were made helpless and subjected to cruel treatment and tortuous conditions.

Genocide
A View of the Final Carnage in the Civil War [Photo:opiniojuris.org]

But, instead of facing this reality, the SEP, through an article published in Sinhalese on the World Socialist Web Site (WSWS) on January 24, authored by Navin Devage, titled “A Reply to the Political Questions Promoted by Tamil Nationalists Among Jaffna University Students Regarding the Gaza War,” is attempting to narrow down the crisis of the Tamil people as a mere product of Tamil nationalists, pretending that there existed a global protest movement to fight against the Tamil Genocide.

Accordingly, “the claim that there was no global opposition to the genocide against the Tamil people during the war in Sri Lanka is false,” writes the SEP, pointing out the campaigns of the Tamil diaspora who were exiled from the island as a result of the war, such as, “8000 Tamils ​​in Central Berlin marched from the CDU headquarters to the Indian Embassy”, “a hartal movement took place in Tamil Nadu”, “50,000 Tamils ​​protested in Paris”, etc. The question that has arisen now is the fact that the cries of the oppressed Tamils, from within the country and abroad, for the protection of their lives in the last genocidal attack by the government forces, did not receive a favorable response from the world.

To elaborate further, all the radicals, left parties and trade unions in Sri Lanka as well as in other countries, were engaged in the “war against terrorism” campaign unleashed by US-led imperialism at that time. The left parties of Sri Lanka were already smearing the blood of the oppressed Tamils ​​on their hands. Temples and churches had become centers blessing the attrocities against Tamil people. The racists came to the fore, suppressing the progressive artists. Racist films and other creations had become part of popular culture. Unions encouraged their membership to donate wages to war funds. Creation of a horrified graveyard in the north was celebrated with milk rice (The traditional Sri Lankan food of celebration). In the midst of all this, with the massive escalation of military attacks in 2009, in order to cover up the massacres on the ground, the Rajapaksa government announced that it could not assure the safety of the lives of journalists and even of the Red Cross members. The oppressed Tamil people who did not then have smartphones, and access to Facebook and social media platforms, did not have the ability to share the events of the bloody tragedy that was unfolding before them, as in Gaza today. In this way, by the time of the final onslaught, the fact that a reactionary pro-war mass sentiment had been built against the Tamil people in the southern partk of Sri Lanka, gave the government an easy war victory.

The effort made in the article, to insinuate that the resistance to the genocide of the Tamil people in Sri Lanka was included as a common slogan of the mass struggles around the world, which were erupted by the global economic and financial crisis of 2008, is similarly false.

This objective reality must be overcome by a genuine movement of the working class. Instead, it is naive to try to console the Tamil people by distorting the reality and to say that such an idea was promoted by the Tamil elite, and to assume that the oppressed people can be hence freed from the influence of Tamil nationalism. It should be specially noted here that the article is written with the good intention of liberating the oppressed Tamils ​​from reactionary nationalism, but the way followed to achieve it goes against the very objective. In other words, the purpose itself has revealed that the way followed to achieve it is unfair.

Against this distortion of the said article, we have to note that it was only the SEP, the WSWS and the ICFI, that have been carrying out a principled fight against the communal injustice and racist war against the Tamil people in the North-East of the country, by launching an international campaign and presenting a socialist program, over three decades uninterruptedly.

The February 4, 2009 WSWS editorial board’s statement quoted in the SEP article itself makes  things clearer: 

“Working people internationally have shown mass opposition to their governments’ support for the wars in Afghanistan and Iraq and horror at the war crimes in Gaza. They will feel the same way if made aware of the situation in Sri Lanka. Tamil workers must link their struggles with that of workers all over the world against the common imperialist enemy.”

According to the article, “…by puffing the formula of problems unique to the Tamil people and a Tamil solution, what the students’ union is actually doing is to prevent such a united struggle of the oppressed of all races and creeds against the outdated social order – that is their common enemy – in which the capitalist ruling elite holds political power.”

In this way, the SEP leadership is exposing a struggle carried out within the party on the issue of whether the Tamil people have had no special problems. It is an illusion of the SEP leadership to believe in winning over oppressed Tamils to the international working class program, while denying to recognize the special discriminatory circumstances of Tamil people and thereby standing with the same infamous capitalist slogan.

As stated in the February 4, 2009 WSWS editorial board’s statement quoted in the SEP article, The allies of the Tamil people in Sri Lanka and in the diaspora in the imperialist countries are the working class. It is the only social force with the power and whose class interests lie in ending the war, overthrowing the Sri Lankan bourgeois state, and ensuring the democratic rights of the Tamil population, as part of the struggle against the imperialist world order.”

Thus, “SEP the Sri Lanka branch of the International Committee fights to build a revolutionary alliance of Sinhala and Tamil working class and peasants to form a socialist united republic of Sri Lanka and Eelam. The democratic or social aspirations of the people cannot be realized under capitalist rule in Sri Lanka or within the confines of the nation-state system established in the Indian subcontinent in 1947-1948. The backwardness of Sri Lanka and Eelam, which is the result of the colonial past and continued imperialist rule, can only be overcome by the establishment of a worker-peasant government as part of the world socialist revolution.” [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on release of SEP members by LTTE, December 1, 1998] 

SEP and its pioneer RCL fought for decades for this perspective of the Sri Lanka-Eelam Socialist Republic. The said article refrains from mentioning the term, “Sri Lanka-Eelam”. We know that there is an “inevitability” behind every coincidence, even though it may appear to be a coincidence. Later, according to the policy developed by the SEP leadership, ‘Tamil people have no special problems’ compared to Sinhalese majority working class; If so, there is no question of the right to self-determination. It means that the national question is resolved automatically, already, with or after the defeat of the LTTE by the Colombo government. Then this ‘Sri Lanka-Eelam’ slogan cannot be valid. That is the very inevitability that caused it to disappear from the article.

As the SEP had pointed out from the beginning, the end of the war with the victory of the Colombo government suppressing the Tamil people’s struggle in the North, was opening up space for the suppression of the working class in the south. Also, the end of the war led to the strengthening of the right wing. It happened in the context of a pre-emptive strike by the ruling class against a possible popular uprising in the South. Buddhist extremist attacks started by the end of 2009 against other religions, the state campaign of extrajudicial killings under the guise of suppressing the underworld, continued unhindered with the approval of all the media and the majority of the middle class. The Party’s response was a belated, half-hearted one.

This policy went to the extent of the party’s tacit approval of the government’s move to forcibly cremate Muslim corpses during the Covid pandemic. In the face of these attacks, instead of continuing the struggle on the basis of its own history, it adapted to the status quo, taking a rest. These diluted responses of the party have reflected that the party was directed to adapt a little, in order to avoid isolation caused by the hostile attitudes against the party developed in the Sinhalese majority South, throughout the determined struggle that party carried out over three decades, based on the slogans calling not to give one cent, one man or one drop of blood to this war and to withdraw troops from the North and the East.

The theoretical conclusion of the International Committee that the campaign for self-determination of a nation understood as a right up to freedom of secession plays a regressive role in the context of a tendency to fragment states into Imperialist-backed statelets, and the rightward movement of national liberation movements and of all national political movements, including trade unions, consequent to the globalization of production, was employed by the party leadership to justify its adaptation. Accordingly, they argued that there is no question of self-determination anymore. Even the talk of self-determination was interpreted as representative of separatism and support for imperialism.

According to the International Committee, the demand for self-determination, as the right to freedom from national oppression, which is clearly a transitional demand, has not been used since Lenin’s time to promote the formation of a separate state. As long as we could subjugate it to the working-class strategy of united mobilization for the socialist perspective, we have fought for it firmly. As the current crisis exacerbates pressure on national groups, democratic issues including self-determination have emerged more acutely than ever. But, it must be based on the truth,”that the essential progressive content of ‘self-determination’—the eradication of national oppression—can be realized only through the SEP’s program for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam.” [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on the release of SEP members by LTTE, December 01, 1998]

To elaborate further, “To the extent that the nation-state persists as a basic unit of political and economic organization of bourgeois society, the national question—which, at this point in history, would be more aptly called the “national problem”—persists. But Marxist tactics flow from a scientific understanding of the historical obsolescence of the national state. (David Noth, The Russian Revolution and the Unfinished Twentieth Century) As long as the working-class party avoids it, pro-imperialist, national separatist opportunism would build its kingdom on it.

The SEP article defects from that responsibility. Its distinguishing feature is its rejection of the historical materialist method. The writer selects only the things he prefers from the whole composition, and from it, arrives at the conclusions he is biased towards. In emphasizing the lessons of the 1985 split, the leadership of the International Committee has pointed out correctly on many occasions that, when pragmatism is thrown out of the front door, it creeps in through the back door. The revolutionary should carefully be aware of this.

Towards a Socialist United States of Sri Lanka and Eelam: A Response to the problem of Tamil Students of Jaffna Read More »

Independence

ඊනියා නිදහසේ 76 වන සැමරුම: කම්කරු පන්තියට එරෙහි සංදර්ශනයක්

පී.ජී. පුණ්‍යවර්ධන විසිනි.

පසුගිය වසරේ වියදම සමඟ සැසඳූවිට මහජන මුදලින් අඩු තරමින් රුපියල් ලක්ෂ 2000ක් කාබාසනියා කරමින් ද, මහා මාර්ග මහජනයාට අවුරා ලමින්  හමුදා සරඹ පුහුණුවීම් පවත්වමින් ද ලංකාවේ ධනපති ආණ්ඩුව ඊනියා නිදහසේ 76 වන වසර සැමරීමට කටයුතු යොදමින් සිටී. මෙකී ‘නිදහස්’ සමරුව සඳහා ධනපති පන්තියේ සියලු මුද්‍රිත හා විද්‍යුත් මාධ්‍ය ද, ආගමික සංස්ථා ද රාජ්‍යය සමඟ ස්වේච්ඡාවෙන් ම පෙළ ගැසී සිටිති.  

ඔවුන් විසින් සමරනු ලබන මෙම ‘නිදහසේ’ ස්වභාවය සංකේතවත් කරමින් පසුගිය සතියේ කැළණි සරසවියේ සිසුන්ගේ හා සමගි ජන බලවේගයේ විරෝධතා ව්‍යාපාරවලට කඳුළු ගෑස් හා අධි බල ජල ප්‍රහාර එල්ල කරනු ලැබීය.

Independence
“නිදහසේ” 75 වන සැමරුම

අධික ජීවන බරින් හා සමාජයේ සෑම ක්ෂේත්‍රය ම අළලා ගත් අතිශය තියුණු සමාජ අසමානතාවයක පීඩනයෙන් මැඩී සිටින ලංකාවේ කම්කරුවන්, ගොවීන්, ශිෂ්‍යයන්, තරුනයන් ඇතුළු පීඩිත ජනයාගේ අත්දැකීම වී ඇත්තේ දිනෙන් දින තම නිදහස අහිමි කෙරෙමින් පවතින ආකාරයයි. මත්ද්‍රව්‍ය මැඩීමේ නාමයෙන් දෛනික පදනමකින් සිදු කෙරෙන හිංසා පීඩාවන් එදිනෙදා ජීවිතය බවට පත් වී ඇති අතර, ත්‍රස්ත පනත් ඉදිරියට දමන අතර, මහජනයාගේ විරෝධය හා සාකච්ඡා වළක්වමින් සමාජ මාධ්‍ය වාරණයේ නව නීති පෙබරවාරි 01 දා සිට බලාත්මක කර තිබේ.

මානව වර්ගයාගේ විද්‍යාත්මක නිපදවීම් හරහා අත්පත් වී ඇති සන්නිවේදනයේ නව වර්ධනයන් කම්කරු පීඩිත ජනයාට අහිමි කරමින්, ඒවා වරප්‍රසාද ලත් පන්තිවල පන්ති අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පමණක් මෙහෙයවා ගැනීමත්, නිදහස් සාකච්ඡාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය මුළුමනින් වසා දැමීමත් මෙම නීතිවල අරමුනයි. 

ජාතික ආර්ථිකයක් පිලිබඳ සියලු බලාපොරොත්තු සිඳී ගිය, තම රාජ්‍යය සතු ජාතික සම්පත් විදේශීය ධනපතියන්ට පවරා දීමේ අනවරත ප්‍රයත්නයකින් දිවි රැක ගැනීමට තැත් කරන පාලක පන්තියේ මෙම අවි ආයුධ හා සරඹ ප්‍රදර්ශනය “ජාතික ආරක්ෂාවට” එල්ල කෙරෙන කවර හෝ පරිබාහිර සතුරෙකු බිය ගැන්වීම සඳහා නොවන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. ඊනියා නිදහස සැමරීම සඳහා යුද සරඹ පැවැත්වීමේ සැබෑ අරමුණ වන්නේ ධනපති රාජ්‍යයේ සැබෑ සතුරා වන කම්කරු පන්තිය බිය ගන්වා ඉහත නීති බන්ධනවලට යටත් වනු වස් තමන් සතු විනාශකාරී මර්දන බලය ප්‍රදර්ශනය කිරීම විනා අනෙකක් නොවේ.

ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (IMF) නියෝග ක්‍රියාත්මක කිරීමට බැඳී සිටින ධනපති ආණ්ඩුව ද, එකී නියෝගවලට සිය යටහත් අවනත භාවය පළ කර ඇති ව්‍යාජ වාම ව්‍යාපාර හා වෘත්තීය සමිති නිලධරයන් ඇතුළු සියලු ජාතිකවාදී ව්‍යාපාර ද, ධනපති මාධ්‍ය ද උත්කර්ෂයෙන් සැමරීමට සැරසෙන මෙකී ‘නිදහස’ කිසි විටෙකත් කම්කරු පීඩිත ජනයාගේ නිදහසක් ව තිබුනේ නැත. 1947 දී නිදහස් පනත ඉදිරිපත් වූයේ ම, දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් ඉක්බිතිව ධනපති  ක්‍රමය හා ආසියාකරයේ අධිරාජ්‍යවාදී පීඩනය පවත්වා ගෙන යනු වස් අටවා ගනු ලැබු රාජ්‍ය පද්ධතියේ උපාංගයක් ලෙස ඊනියා ‘නිදහස්’ ලංකා රාජ්‍යය නම් පීඩක උපකරණය නිර්මාණය කිරීමට ය. එය වැඩ ආරම්භ කළේ ම වතු කම්කරුවන්ගේ පුරවැසි අයිතිය අහිමි කරමිනි. නිදහස් පනත ඉදිරිපත් වූ අවස්ථාවේ යෝජිත ‘ඩොමීනියන්’ රාජ්‍යයට එරෙහිව විප්ලවවාදී ට්‍රොට්ස්කිවාදී වැඩ පිළිවෙලක් මත සටන් වැදුණු බෝල්ෂෙවික් ලෙනින්වාදී පක්ෂය (බෝල්ෂෙවික් සමසමාජ පක්ෂය), අධිරාජ්‍යවාදයේ කූටෝපායයට එරෙහිව ලංකාවේ, ඉන්දියාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ කම්කරු පන්තිය සඳහා ඉදිරි දර්ශනයක් ඉදිරිපත් කරමින්, සියලු ගොවියන්, දුගීන් ඇතුලු පීඩිතයන් ඒ වටා බලමුළු ගන්වා ගැනීමට සටන් කළ අතර, එම අරගලයට බලගතු මහජන සහායයක් දිනා ගැනීමට ද එය සමත් විය. 

සමසමාජ නායකයින් මෙම ඉදිරිදර්ශනය අත්හැර ලංකා ජාතික රාජ්‍යයට කම්කරු පන්තික වැඩපිලිවෙල යටකිරීම කිරීම සඳහා ගෙනගිය ප්‍රතිගාමී ධාවනය ධනපති සිරිමා බන්ඩාරනායකගේ ආන්ඩුවට පිවිසගැනීමෙන් කූඨාප්‍රාප්ති විය.  බුද්ධාගමට හා එම සංස්ථාපිතයට ඉහලම වරප්‍රසාද පුදමින් ද, සිංහල ස්වෝත්තමවාදය උත්කර්ෂයට නංවමින් ද මෙම ධනපති සභාග හවුල 1972  ජනරජ  ව්‍යවස්ථාව හරහා කම්කරු පන්තිය මත මාරාන්තික කුලිගෙඩි පහරක් පාත් කලේය. විෂකුරු දෙවන ජනරජ ව්‍යවස්ථාව, පීඩිත සුලුතර ජනයාට නොපනත්කම් කිරීම, ත්‍රස්ත මර්දන පනත්, හදිසි අවස්ථා විධිවිධාන හා වාරණ රෙගුලාසි ආදී විවිධ පියවර මඟින් තවදුරටත් උල් දත් සවි කරනු ලැබූ මෙම රාජ්‍යය ජන වර්ගික බෙදීම් තුල උතුරේත් දකුනේත් කම්කරුවන්ගේ එක්සත් සටන් මොට කිරීමට යොදා ගැනුනි. 

උග්‍ර ආර්ථික හා මූල්‍ය අර්බුදයක් මධ්‍යයේ  මුළුමනින් ම කුණු වී කෑලි ඇද හැලෙන තතු යටතේ එකී රාජ්‍යය රැකගනු වස් කම්කරු පීඩිත ජනයාගේ උරමත කඩා පාත් කරන කප්පාදු පියවරයන්ට එරෙහි මහජන ප්‍රතික්‍රියාව කෙරේ දක්වන අසීමාන්තික භීතිය විනා වෙනත් කිසිදු ‘ජාතික’ අභිමානයක් මෙම ප්‍රදර්ශනාත්මක සමරුවෙන් හැඟවෙන්නේ නැත.

සියලු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරමින්, සියලු පීඩිත ජනයාගේ නිදහස දිනා ගැනීම අද දින පැවරී ඇත්තේ ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ උර මතය යන සත්‍යය අද ඕනෑවටත් වඩා පැහැදිලිය. වාර්ගික රේඛා පරයා ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීම මගින් දේශපාලන බලය තම පන්තිය අතට ගෙන, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය කථිපයාධිපත්‍යයේ අඬුවෙන් ආර්ථිකය නිදහස් කොට ආර්ථිකය සමාජවාදී ලෙස ප්‍රතිසංවිධානය කිරීම සඳහා තමන්ගේම ස්වාධීන බල සංස්ථා ගොඩනගමින් කම්කරුවන්, තරුනයන්, ගොවීන් අද අදම දේශපාලන සටන පෙරට ගත යුතුය. 

ඊනියා නිදහසේ 76 වන සැමරුම: කම්කරු පන්තියට එරෙහි සංදර්ශනයක් Read More »

Journalist

මාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහි එක්සත් ජනපද-ඊශ්‍රායල යුද්ධය

ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2024 ජනවාරි 9 දින පල වූ ‘The US-Israeli war on journalists‘ යන හිසින් ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි. 

Journalist
අල් ජසීරා මාධ්‍යවේදී වේල් අල්-ඩහ්ඩෝ (Wael Dahdouh) ඔහුගේ පුත් හම්සාගේ අත අල්ලාගෙන සිටී. ඔහු ද අල් ජසීරා වෙනුවෙන් සේවය කල අතර 2024 ජනවාරි 7 වන ඉරිදා ගාසා තීරයේ ර‌ෆා හි (Rafah) ඊශ්‍රායල ගුවන් ප්‍රහාරයකින් මිය ගියේය. යුද්ධයේදී මීට පෙර, අල්-ඩහ්දූහ් ට ඔහුගේ බිරිඳ, තවත් දරුවන් දෙදෙනෙකු සහ මුනුබුරෙක් අහිමි ඔහු අතර, ඔහුමත් ඝාතනය වීමෙන් ගැලවුනේ යන්තමිනි.  (AP ඡායාරූපය/හැටම් අලි)

ඉරිදා, ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදා (IDF) අල් ජසීරා වාර්තාකරුවන් දෙදෙනෙකු වන හම්සා අල්-ඩහ්දූහ් සහ මුස්තාෆා තුරායා, වාර්තා කිරීමේ පැවරුමකට ගොස් ආපසු එමින් සිටියදී ඔවුන්ගේ වාහනයට එල්ල කල ගුවන් ප්‍රහාරයකින් ඝාතනය කලහ.

හම්සා අල් ජසීරා ගාසා කාර්යාංශයේ ප්‍රධානී වේල් අල්-ඩහ්ඩෝ ගේ වැඩිමහල් පුත්‍රයා වූ අතර, ඔහුගේ බිරිඳ, තවත් දරුවන් දෙදෙනෙකු සහ ලදරු මුනුපුරා ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී ඔවුන්ගේ නිවසට එල්ල කල IDF ගුවන් ප්‍රහාරයකින් ඝාතනය කරන ලදී. දෙසැම්බරයේ, තවත් ඉලක්කගත ඩ්‍රෝන ප්‍රහාරයකින් වේල්ට තුවාල සිදු වූ අතර ඔහුගේ කැමරා ක්‍රියාකරු දකුනු ගාසා නගරය වන ඛාන් යුනිස් අසලදී ඝාතනය විය.

අල්-ඩහ්ඩෝගේ පවුල ක්‍රමානුකූලව සහ හිතාමතාම ඝාතනය කිරීම සහ ඔහුව ඝාතනය කිරීමට නැවත නැවතත් දරන උත්සාහයන් මාධ්‍යවේදීන් හිතාමතා ඝාතනය කිරීමේ ඊශ්‍රායල ප්‍රතිපත්තියක කොටසකි. ඉරිදා වන විට, පසුගිය මාස තුන තුල ඊශ්‍රායලය විසින් ඝාතනය කරන ලද මාධ්‍යවේදීන් සංඛ්‍යාව 109 ක් වූ අතර එය සඳුදා වන විට තවත් මාධ්‍යවේදීන් දෙදෙනෙකු වන අබ්දුල්ලා බ්‍රීස් සහ මොහොමඩ් අබු ඩයර් ඝාතනයත් සමඟ 111 දක්වා වර්ධනය විය.

ඊශ්‍රායලයේ අරමුන වන්නේ ක්‍රමානුකූලව මිනීමැරීමෙන් සහ මාධ්‍ය බිය ගැන්වීමෙන් පලස්තීන ජනතාව මත සෑම දිනකම කරන අපරාධ ගැන ලෝකය දැන ගැනීම වැලැක්වීමයි. ගාසා තීරයේ ක්‍රියාත්මක වන මාධ්‍යවේදීන් ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාර ව්‍යාපාරය විස්තීර්න ලෙස ලේඛනගත කර ඇති අතර එය මාස තුනක් තුල මිනිසුන් 30,000 කට වඩා මරා දමා, ගාසාවේ ජනගහනයෙන් සියයට 90 ක් අවතැන් කර ඇති අතර එහි සිවිල් යටිතල පහසුකම්වලින් සියයට 70 ක් විනාශ කර ඇත.

ඊශ්‍රායලය අපරාධකාරී  පාලන තන්ත්‍රයක් ලෙස මෙහෙය වනු ලබන අතර, එය ජාත්‍යන්තර නීතියට පිටින් ක්‍රියාත්මක වන්නේ යම්කිසි ආකාරයක ඝාතක සංස්ථාවක් ලෙස ය. එක්සත් ජනපදය හා අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් විසින් සපයනු ලබන ආයුධ, අරමුදල් සහ දේශපාලන පිටුබලය මගින් ඊට ලේවැකි අපරාධ කිරීමේ හැකියාව ලබා දී ඇත

මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කිරීමට සමගාමීව  සමුල ජන සංහාරයේ විවේචකයින් හිතාමතා ඝාතනය කිරීම සිදු වේ. සති ගනනක් තර්ජන වලින් පසුව ප්‍රමුඛ පෙලේ පලස්තීන ලේඛකයෙකු, කවියෙකු, මහාචාර්යවරයෙකු සහ ක්‍රියාකාරිකයෙකු වන රෆාට් අලරී (Refaat Alareer) දෙසැම්බර් 7දා ඊස්රායල් හමුදාව විසින් ඉලක්ක කර එල්ල කරන ලද බෝම්බ ප්‍රහාරයකින් මරා දැමුනි.

ඊශ්‍රායලයේ මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කිරීමේ ප්‍රතිපත්තියේ මැර නිර්ලජ්‍යතාව කෙබඳුද යත්, අල්-ඩහ්දූහ් සහ තුරායා ඝාතනය කිරීමෙන් පසුව, IDF විසින් ඔවුන්ව “සැකකරුවන්” ලෙස හඳුන්වමින් ප්‍රකාශයක් නිකුත් කල අතර, ඔවුන්ගේ මෝටර් රථය ඉලක්ක කර ගත්තේ ඡායාරූප මාධ්‍යවේදියෙකු වන හසෙම් රජබ් (Hazem Rajab) “ත්‍රස්තවාදී  ක්‍රියාකාරීකයකු වූ නිසා” යයි පැවසීය.

හම්සා ඝාතනය වූ දිනයේදී, බයිඩන් පරිපාලනය විසින් හිතාමතාම මාධ්‍යවේදීන් ඉලක්ක කිරීමේ ඊශ්‍රායල ප්‍රතිපත්තිය හෙලා දකිනවාද යන්න එක්සත් ජනපද රාජ්‍ය ලේකම් ඇන්ටනි බ්ලින්කන්ගෙන් අසන ලදී.

බ්ලින්කන් ප්‍රතිපත්තිය හෙලා දැකීම ප්‍රතික්ෂේප කල අතර, ඒ වෙනුවට ඔහු ඝාතනය සම්බන්ධයෙන් “කනගාටුව”  ප්‍රකාශ කලේය. බ්ලින්කන් ප්‍රකාශ කලේ, “ඔබේ සගයා වන වේල් අල්-ඩහ්ඩෝ විසින් අත්විඳින ලද සිතාගත නොහැකි තරම් පාඩුව ගැන මම ගැඹුරින්, ගැඹුරින් කනගාටු වෙමි. මා ද පියෙක් වෙමි. ඔහු එක් වරක් නොව දෙවරක් අත්විඳි භීෂනය  සිතා ගැනීමට පටන් ගැන්ම පවා මට නොහැක. මේක හිතාගන්නවත් බැරි ඛේදවාචකයක්.”

නැත, හම්සා සහ වේල් අල්-ඩහ්ඩෝ ගේ පවුලේ අනෙකුත් සාමාජිකයන් ඝාතනය කිරීම අතිමහත් පුද්ගලික “ඛේදවාචකයක්” පමනක් නොවේ, එය බ්ලින්කන් සහ බයිඩන් පරිපාලනය සම්පූර්න වගකීම දරන අමු අමුවේ සිදුකල ලේ වැගිරෙන සාපරාධී ඝාතනයක ප්‍රතිඵලයකි. ඊශ්‍රායලයට කිරීමට ඉඩ දෙනු ලබන අපරාධ සඳහා “රතු ඉරි” නොමැති බව බයිඩන් පරිපාලනය ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කර ඇත. ඇත්ත වශයෙන්ම, ඊශ්‍රායලය සමඟ ගුවන් ප්‍රහාර ඉලක්ක පුලුල් ලෙස සම්බන්ධීකරනය කර ඇති එක්සත් ජනපදය, ඝාතනය කරනු ලබන්නේ කුමන මාධ්‍යවේදීන්ද යන්න තෝරාගැනීමේදී ඊශ්‍රායලය සමඟ ඍජුව සහයෝගීව කටයුතු කලා වීමට ඉඩ ඇත.

ඔක්‌තෝබර් 25දා, ඇක්සියෝස්‌ (Axios) වාර්තා කලේ, “ඊශ්‍රායල් විරෝධී උසිගැන්වීම්වලින් පිරී ඇති නිසා අල් ජසීරා ආවරනයේ හඬ අඩු කරන ලෙස” බ්ලින්කන් කටාර්හි අගමැතිගෙන් ඉල්ලා සිටි බවයි.

ඊශ්‍රායලය මෙම ප්‍රකාශයන්ට ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ ගාසා තීරයේ අල් ජසීරා වාර්තාකරුවන් සහ ඔවුන්ගේ පවුල් ක්‍රමානුකූලව ඝාතනය කිරීමෙනි. ඇක්සියෝස් බ්ලින්කන්ගේ ප්‍රකාශය වාර්තා කිරීමෙන් දින තුනකට පසුව, ඔක්තෝබර් 28 දින, ඊශ්‍රායලය අල්-ඩහ්ඩෝගේ නිවසට පහර දීමෙන් ඔහුගේ බිරිඳ, දරුවන් දෙදෙනා සහ ලදරු මුනුපුරා මරා දැමීය.

ප්‍රශ්නය වහාම පැන නගී: ඊශ්‍රායලයේ මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කිරීම සදහා  වොෂින්ටනයේ සහයෝගීතාවය ඇද ගෙන යන්නේ කොතැනටද? ඊශ්‍රායලයේ අපරාධ සඳහා “රතු ඉරි නොමැති” බව එක්සත් ජනපදය ප්‍රකාශ කරන්නේ නම්, එක්සත් ජනපදය  ඊශ්‍රායල පාලන තන්ත්‍රයට ඔවුන්ගේ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් සහ විවේචනාත්මක මාධ්‍යවේදීන් තම භූමියේදීමත්  මරා දැමීමට ඉඩ දෙයිද? එක්සත් ජනපදය ඊශ්‍රායලයේ මෙම ක්‍රියාවන් අනුමත කරන්නේ නම්, එක්සත් ජනපද ආන්ඩුව සහ මිලිටරිය තමන්ගේම දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් ඉලක්ක කර ගැනීමෙන් වලක්වන්නේ කුමක්  ද?

පසුගිය වසර 50 පුරාවට, ඊශ්‍රායල රාජ්‍යයේ ක්‍රියා එක්සත් ජනපද ප්‍රතිපත්තිය සඳහා පූර්වාදර්ශයක් තබා ඇත. වඩාත්ම වැදගත් උදාහරනය නම් “ඉලක්කගත ඝාතන” හෝ රාජ්‍ය සංවිධානාත්මක ඝාතන පිලිබඳ මතවාදය යි.

2000 නොවැම්බර් මාසයේදී ඊශ්‍රාය ඉලක්ක කරගත් ඝාතන ප්‍රතිපත්තියක් විවෘතව පිලිගත් ලෝකයේ පලමු රාජ්‍යය බවට පත් විය. වසර දෙකක් ඇතුලත, 2002 දී යේමනයේදී, යුද කලාපයකින් පිටත සිය ප්‍රථම ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරය දියත් කල එක්සත් ජනපදය විසින් මෙම ප්‍රතිපත්තිය වැලඳ ගන්නා ලදී. වසර 10ක් ඇතුලත, එක්සත් ජනපදය තමන්ගේම පුරවැසියකු ඝාතනය කිරීම සඳහා “ඉලක්කගත ඝාතන”  මතවාදය භාවිතයට ගති.

වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, අද ඊශ්‍රායලය කරමින් සිටින දෑ, එහි අධිරාජ්‍යවාදී ආධාරකරුවන් නුදුරු අනාගතයේදී සිදු කරනු ඇත.

එක්සත් ජනපදයේ සහ බටහිර යුරෝපයේ ආන්ඩු දැනටමත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එරෙහිව දැවැන්ත ප්‍රහාර එල්ල කර ඇති අතර, සමූල ජන සංහාරයට එරෙහි විරෝධතා තහනම් කිරීම සහ සමූල ජන සංහාරයට විරුද්ධ වන්නන් විද්‍යාල මන්ඩපවලින් ඉවත් කිරීමේ ව්‍යාපාර දියත් කර ඇත. ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී, එක්සත් ජනපද සෙනෙට් සභාව ගාසා ජන සංහාරයට එරෙහිව මහජන පෙලපාලිවලට සහභාගී වූවන් “ත්‍රස්තවාදීන් සමග සහයෝගීතාවය ප්‍රකාශ කරන” බවට චෝදනා කරනා යෝජනාවක් සම්මත කලේය.

මෙම තර්කනයට අනුව, සමූල ජන සංහාරයට එරෙහි විරෝධතාවලට සහභාගී වන්නන්ට ගාසා තීරයේ මාධ්‍යවේදීන්ට සමාන සැලකිල්ලක් දැක්විය නොහැකිද?

ගාසා ජන සංහාරය එක්සත් ජනපදයේ සහ අනෙකුත් ලෝක අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩුවල සාපරාධීත්වයේ නව අදියරක් සනිටුහන් කරයි, ඔවුන් ජන සංහාරය සහ සමූහ මිනීමැරුම් රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය ලෙස වැලඳ ගනී. මෙම අපරාධ පසුව කම්කරු පන්තියේ සමාජ හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එරෙහිව එල්ල කෙරෙන තවත් දැවැන්ත ප්‍රහාර සඳහා තවත් පූර්වාදර්ශය සකසනු ඇත.

ගාසා තීරයේ ජනතාවට එරෙහිව එ.ජ.-ඊශ්‍රායල් යුද්ධයේදී සිදුවෙමින් පවතින සමූල ජන සංහාරක අපරාධ සහ ඒවාට එරෙහිව ලොව පුරා පෙර නොවූ විරූ විරෝධතා යන දෙකම, වසං කර ඇති – කිහිපයක් පමනක්  හැරුනු කොට- සංගත මාධ්‍ය විසින් මෙම ක්‍රියාවලිය තුල විශේෂයෙන් නින්දිත භූමිකාවක් ඉටු කරනු ලබයි. එමෙන්ම, මෙම අපරාධ සාමාන්‍යකරනය කිරීමේ ප්‍රයත්නයේ දී, අවස්ථා ගනනාවකදී ඔවුන් සදහා  වාර්තා කිරීම, ඡායාරූප සහ වීඩියෝ ලබා දුන් වාර්තාකරුවන් ද ඇතුලු මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කිරීම, ප්‍රධාන ප්‍රවෘත්ති සංගත විසින් වසන් කර ඇත

ලෝකයේ අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩු විසින් ඊශ්‍රායලයේ සමූල ජන සංහාරය සහ මහා පරිමාන ඝාතනය අනුමත කිරීම අනතුරු ඇඟවීමක් ලෙස ගත  යුතුය. “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී” සහ “ෆැසිස්ට්” ධනේශ්වර ආන්ඩු අතර රේඛාව මැකී යමින් තිබේ. සමූල ජන සංහාරයේ සිට සමූහ මිනීමැරුම් සහ දේශපාලන මර්දනය දක්වා සෑම අපරාධයක්ම, බලය දරන අපරාධකාරී  කතිපයාධිකාරීන් විසින් ද්‍රව්‍යමය වශයෙන් (බලපාන පරිදි) සහාය දක්වන අතර නීත්‍යානුකූල කර ඇත.

මේ හේතුව නිසා, ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායල් සමූල ජන සංහාරයට එරෙහි අරගලය, එය සක්‍රීය කරන හා ලොව පුරා වැඩ කරන ජනතාවට එරෙහි ඊටත් වඩා විශාල අපරාධ සඳහා පූර්වාදර්ශයක් තැබීමට සමූල ජන සංහාරය භාවිතා කිරීමට උත්සාහ කරනු ඇති ආන්ඩුවලට එරෙහිව කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන අරගලයක ස්වරූපය ගත යුතුය.

මාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහි එක්සත් ජනපද-ඊශ්‍රායල යුද්ධය Read More »

Davos

කෘත්‍රිම බුද්ධිය සහ එහි ඇඟවුම් – ඩාවොස් රැස්වීමේ කේන්ද්‍රීය මාතෘකාවක්

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2024 ජනවාරි 18 දින පල වූ ‘AI and its implications a central topic at Davos meeting’ යන හිසින් නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද  ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි.

මෙම වසරේ ස්විට්සර්ලන්තයේ ඩාවෝස් හි (Davos) ගෝලීය ප්‍රභූන්ගේ ලෝක ආර්ථික සංසදයේ (World Economic Forum) රැස්වීමේ පොදු වේදිකා වල මෙන්ම, සැබෑ සාකච්ඡා-කටයුතු බොහොමයක් සිදු කෙරෙන පුද්ගලික සුඛෝපභෝගී හෝටල් (කට්ටල්) කාමර වල ප්‍රධාන මාතෘකාවක් වන්නේ  කෘත්‍රිම බුද්ධිය (AI) යි.

Davos
යාන් ලෙකන් (Yann LeCun), මෙටා හි (Meta) ප්‍රධාන AI විද්‍යාඥ සහ AI හි පුරෝගාමියා 2024 ජනවාරි 16 වන දින Davos හි පැවති ලෝක ආර්ථික සංසදයේ වාර්ෂික රැස්වීමට සහභාගී වේ. [AP Photo/Markus Schreiber]

AI තාක්ෂනය විසින්, ශ්‍රමයේ ඵලදායිතාව අතිවිශාල ලෙස වර්ධනය කිරීමට සහ එමගින් සමාජ ප්‍රගමනය සඳහා පදනම සැපයීමට හැකියාව ඇති තාක්‍ෂනයේ ප්‍රධාන දියුනුවක් නියෝජනය කෙරෙයි.

එහෙත් නිෂ්පාදන මාධ්‍යවල (ඊනියා බුද්ධිමය දේපල ඇතුලුව) පුද්ගලික හිමිකාරිත්වය සහ පුද්ගලික ලාභය උකහා ගැනීම මත පදනම් වූ ධනවාදයේ සමාජ සම්බන්ධතා යටතේ එය වර්ධනය වීම යන්නෙන් අදහස් වන්නේ එය මෙම බලපෑම ඇති නොකරනු ඇති බව සහ එහි ප්‍රතිලෝමය සිදුවනු ඇති බවයි.

සමාජවාදී ආර්ථික සබඳතා පිහිටුවීමේ අවශ්‍යතාවය මතු කරන ආර්ථික හා දේශපාලන ජීවිතයේ මෙම සත්‍යය, මෙම සතියේ රැස්වීම සඳහා WEF විසින් සකස් කරන ලද ගෝලීය අවදානම් වාර්තාවේ වක්‍රව වුවද පිලිගෙන ඇත.

තාක්‍ෂනික දියුනුව සහ භූ දේශපාලනික ගතිකත්වය – මෙය, එක්සත් ජනපදය විසින් මෙහෙයවනු ලබන මිලිටරිවාදයේ නැඟීම පිලිබඳ නොපැහැදිලි සඳහනකි – එකට එක්වීම, දියුනු රටවල මෙන්ම සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල ද නව ජයග්‍රාහකයින් සහ පරාජිතයින් සමූහයක් නිර්මානය කරනු ඇතැයි එහි දැක්වේ.

ඉදින්, “මහජන අවශ්‍යතා වෙනුවට වානිජ දිරිගැන්වීම් සහ භූ දේශපාලනික අවශ්‍යතා… AI සහ අනෙකුත් පර්යන්තික තාක්‍ෂනයන්හි (නව තාක්‍ෂනයන්-frontier technologies) සංවර්ධනයේ මූලික ධාවකයන් ලෙස පවතින්නේ නම්, ඉහල සහ අඩු ආදායම්ලාභී රටවල් අතර ඩිජිටල් පරතරය අදාල ප්‍රතිලාභ උත්පාදනය කිරීමේදී දැඩි විෂමතාවයක් සහ අවදානම් ඇති කෙරෙනු ඇත. අවදානමට ලක්ව ඇති රටවල සහ ප්‍රජාවන්ගේ ආර්ථික ඵලදායිතාව, මූල්‍යය, දේශගුනය, අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය සේවා මෙන්ම ඒ ආශ්‍රිත රැකියා උත්පාදනය කෙරෙහි බලපාන අති ප්‍රබල කෘතිම බුද්ධි  පාරවේධනයන්ගෙන් ( නවමු නිර්මාන- breakthroughs) ඩිජිටල් ලෙස හුදකලා වී ඒවා වඩාත් පසුපසට  තල්ලු වනු ඇත.

වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, AI හි සංවර්ධනය ගෝලීය සමාජ අසමානතාවය සහ දරිද්‍රතාවය අවසන් කිරීමේ මාධ්‍යයක් බවට පත්වීම වෙනුවට, ප්‍රධාන ධනේශ්වර බලවතුන්ගේ ලාභ චේතනා සහ අවශ්‍යතා අනුව එම තතු වඩාත් නරක අතට හැරෙනු ඇත.

ලේඛනයේ තවත් කොටසක, එය AI සහ අනෙකුත් දියුනු තාක්‍ෂනයන්හි පෘථුල ඇඟවුම් පෙන්වා දෙයි.

“වඩාත් ප්‍රබල පොදු කාර්ය සඳහා වූ AI තාක්‍ෂනයන්හි අපාලිත ව්‍යාප්තිය ඉදිරි දශකය තුල ආර්ථිකයන් සහ සමාජයන් රැඩිකල් ලෙස යලි හැඩ ගස්වනු ඇත… එමෙන්ම එය සමාන්තර වර්ධනයන් සමඟ ද අන්තර් ක්‍රියා කරනු ඇත. මෙහි ඇඟවුම් ගැඹුරු වීම සඳහා ඒවා හිතාමතා අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීම අවශ්‍ය නොවේ.

“භෞතික ලෝකය මත වැඩි පාලනයක් පවරා දෙනු ලබන ස්වයං-වැඩිදියුනු වන උත්පාදක AI ආකෘති (self-improving generative AI models) විසින් සමාජ ආර්ථික ව්‍යූහයන්හි විශාල පරිමානයේ වෙනස්කම් අවුලුවනු ලැබීම මඟින් නව අවදානම් පැන නඟිනු ඇත.”

ධනේශ්වරය යනු, පාලනය කරන්නේ කෙසේදැයි තමන් නොදත් භූතාත්ම යම ලෝකයෙන් කැඳවා ගත් ආධුනික යක්දෙස්සා වැනියැයි මාක්ස් විසින් කොමියුනිස්ට් ප්‍රකාශනයේ  කරන ලද නිරීක්‍ෂනය මෙහිදී කෙනෙකුට සිහි ගැන්වෙනු ඇත.

කම්කරු පන්තිය විසින් සිදුකරනු ලබන සමාජ විප්ලවය තුලින් සාක්ෂාත් කරගනු ලබන සමාජවාදය සඳහා ඇති වෛෂයික ඓතිහාසික අවශ්‍යතාවය පැන නගින්නේ, නිෂ්පාදන බලවේගවල වර්ධනය සහ ඒවා කොටු වී ඇති ධනවාදයේ සමාජ සම්බන්ධතා අතර ප්‍රතිවිරෝධතාවයෙන් බවට වන මාක්ස්ගේ විශ්ලේෂනය, වඩාත් ගැඹුරු තලයක දී ඉන් සිහිපත් කෙරේ.

මෙම ඉදිරිදර්ශනයට විකල්පය වශයෙන් පවතින්නේ ම්ලේච්ඡත්වයට කරා පල්ලම් බැසීමයි. එකී ම්ලේච්ඡත්වයේ වඩාත් ම සුපැහැදිලි ප්‍රකාශනය වනුයේ යුද්ධයයි. 

WEF වාර්තාව පෙන්වා දී ඇති පරිදි, AI තාක්ෂනය මෙහි දී තීරනාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි.

“යන්ත‍්‍ර බුද්ධිය, ගැටුම් සහගත තීරන ගැනීම – ස්වයංක්‍රීයව ඉලක්ක තෝරා ගැනීම සහ අරමුනු තීරනය කිරීම – දක්වා රිංගා ගැනීම විසින්, ඉදිරි දශකය තුල අහම්බෙන් හෝ හිතාමතා (ගැටුම්) උත්සන්න වීමේ අවදානම සැලකිය යුතු ලෙස ඉහල නැංවෙනු ඇත”යි එය පවසයි.

අන්‍යයෝ ද අනතුරු ඇඟවීම් නිකුත් කර ඇත්තාහ. ඔක්තෝබර් මාසයේ දී, එක්සත් ජනපද සුරැකුම්පත් හා විනිමය කොමිෂන් සභාවේ සභාපති ගැරී ජෙන්ස්ලර් ෆයිනෑන්ෂල් ටයිම්ස් (FT) සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක යෙදෙමින් පැවසුවේ, මූල්‍ය පද්ධතිය තුල  AI වේදිකාවල භාවිතය පාලනය කිරීමට ක්‍රමයක් සොයා නොගතහොත් ඉදිරි දශකය තුල අර්බුදයක් ඇතිවිම නොවැලැක්විය හැකි ම පාහේ වනු ඇති බවයි.

වෙලඳපල සහභාගිකරුවන් එකම AI ආකෘති භාවිතා කිරීම මඟින් “රංචු” හැසිරීමක් ජනනය කර, ඉන් අර්බුදයක් මුදා හල හැකි බව ඔහු පැවසීය.

මෙම අනතුරු ඇඟවීම් ඩාවෝස් රැස්වීමට ආසන්නයේ  FT සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී ස්පාඤ්ඤ බැංකුවේ අධිපතිවරයා සහ බැංකු අධීක්ෂනය පිලිබඳ බාසල් කමිටුවේ සභාපති පැබ්ලෝ හර්නාන්ඩස් විසින් ප්‍රතිරාවය කරන ලදී.

ශීඝ්‍රයෙන් දියුනු වන තාක්‍ෂනය, විශේෂයෙන්ම AI තාක්ෂනය, “ඉතිහාසයේ ගමන් මග වෙනස් කල හැකි අතර, ඒ යහපත සඳහා ම වීම අත්‍යවශ්‍ය නොවේ,”යැයි ඔහු පැවසීය.

පසුගිය දශකය තුල ආර්ථික ගැටලු ඉහල යාමේ අර්ථය වූයේ වඩාත් විශාල ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයක් අවශ්‍ය වන බවයි. 

“කෙසේ වෙතත්, භූ දේශපාලනික මට්ටමින් අප නිරීක්ෂනය කරන දෙයින් පෙනී යන්නේ පොදු එකඟතාවලට එලඹීම වඩ වඩාත් දුෂ්කර වෙමින් පවතින බවයි. එය මට කනස්සල්ලකි, එමෙන්ම එය බොහෝ දෙනෙකුගේ ද කනස්සල්ලට කරුනකි ”ඔහු පැවසීය.

“මූල්‍ය ස්ථායීතාවය යනු එක් මානයක් පමනි, AI හා බැඳුනු තවත් විභව වැදගත්කමින් ඉතා ඉහල ප්‍රතිවිපාක පවතී. … සම්බන්ධීකෘත ගෝලීය ප්‍රතිචාරයක් ලබා දීමට අපට නොහැකි වුවහොත්, මෙම අභියෝගවලට නිවැරදි විසඳුම ලබා ගැනීමේ සම්භාවිතාව අඩු වනු ඇත.”

එහෙත් ගෝලීය සහයෝගීතාවයේ අවශ්‍යතාවය වැඩි වන අතරම, එය  සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ අපේක්ෂාව, ධනේශ්වර ක්‍රමයේ කේන්ද්‍රීය ප්‍රතිවිරෝධතාව මත – එනම්, ඒකාබද්ධ හා අන්තර් සම්බන්ධිත ලෝක ආර්ථිකය ද, සෑම එකෙක්ම තමන්ගේම අවශ්‍යතා පසුපස හඹා යන මහ බලවතුන් සහ එකිනෙකාට පරසතුරු ජාතික රාජ්‍ය පද්ධතිය ද අතර ප්‍රතිවිරෝධතාව මත – අබලන්ව යයි.

කර්මාන්තයේ සියලුම අංශවල AI භාවිතය වැඩි වීම, ශ්‍රම වෙලඳපොලේ “ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම” ලෙස මෘදූක්තියෙන් (මෘදු ලෙස) හඳුන්වන දෙයට ද හේතු වනු ඇත.

පසුගිය මාර්තු මාසයේදී ගෝල්ඩ්මන් සැක්ස් වාර්තාවක් නිකුත් කරමින් පැවසුවේ, එක්සත් ජනපදයේ සහ යුරෝ කලාපයේ සිදු කෙරෙන වැඩවලින් හතරෙන් එකක් ස්වයංක්‍රීයකරනයට AI හේතු විය හැකි බවයි.

මානව නිමැවුම් වලින් වෙන්කර හඳුනාගත නොහැකි අන්තර්ගතයන් ජනනය කරන AI පද්ධති ඉදිරි දශකය තුල වාර්ෂික දල දේශීය නිෂ්පාදිතය සියයට 7 කින් වැඩි කල හැකි බව එහි සඳහන් වේ. නමුත් මෙම ඵලදායිතාවයේ වැඩිවීම ජීවන මට්ටම්වල ද්‍රව්‍යමය දියුනුවක්  ඇති කරනු නැති අතර, එය ලාභයේ වැඩිවිමක් පමනක් ඇති කරනු ඇත.

වාර්තාව දක්වන පරිදි, ප්‍රධාන ආර්ථිකයන්හි කම්කරුවන් මිලියන 300ක් පමන එහි ප්‍රතිවිපාකවලට නිරාවරනය කරමින් AI තාක්ෂනය ශ්‍රම වෙලඳපොලට “සැලකිය යුතු බාධාවක්” ගෙන එනු ඇත. සියලුම රැකියාවලින් තුනෙන් දෙකක් කිසියම් ප්‍රමානයක ස්වයංක්‍රීයකරනයකට නිරාවරනය වී ඇති බව වාර්තාව පවසයි.

Davos රැස්වීම ආරම්භ වන විට ප්‍රතිඵල නිකුත් කල, PwC ගිනුම්කරන සමාගම විසින් ඓදු කෙරුනු ගෝලීය ප්‍රධාන විධායකයින්ගේ සමීක්ෂනයකින් පවසා ඇත්තේ, ඔවුන්ගෙන් හතරෙන් එකක් AI මගින් මෙම වසරේ රැකියා නියුක්තිය සියයට 5 කින් අඩු කිරීමට හේතු වනු ඇතැයි අපේක්ෂා කරන බවයි. සියයට 46ක් පමන කියා සිටියේ තත්පර කිහිපයකින් පෙල (Text), රූප සහ කේත ජනනය කල හැකි උත්පාදක AI (generative AI) භාවිතය ඉදිරි වසර තුල ලාභය ඉහල නංවනු ඇති බවයි.

මෙම වාර්තා සහ සමීක්ෂන අවධාරනය කරන්නේ ධනය වැඩි කිරීම සඳහා AI හි ඇති දැවැන්ත විභවයයි; නමුත් එය ධනේශ්වර පාලක පන්තීන්ගේ අතේ පැවතියහොත් එය සමාජ ප්‍රගතිය නොව තව තවත් අසමානතාවය සහ දුක්ඛිතභාවය ගෙන එනු ඇත. එහි සුසංයෝගී සංවර්ධනය සඳහා අවශ්‍ය ගෝලීය සහයෝගීතාවය ගෙන ඒම වෙනුවට, එය දැනටමත් යුද්ධය තුල ප්‍රකාශ වන භූ දේශපාලන ගැටුම් සහ ආතතීන් තීව්‍ර කරනු ඇත.

කෘත්‍රිම බුද්ධිය සහ එහි ඇඟවුම් – ඩාවොස් රැස්වීමේ කේන්ද්‍රීය මාතෘකාවක් Read More »

Alshifa

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය සහ යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීම

ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 නොවැම්බර් 16 දින පල වූ ‘Israel’s war on hospitals and the normalization of war crimes ‘ යන ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය මිගාර මල්වත්ත විසිනි. 

මෙම ලිපිය ලිවීමෙන් ඉක්බිතිව ගෙවී ගිය මාස 2 කට වැඩි කාලය තුල මෙම ලිපියෙහි ඇඟවුම් නොමඳ ව සනාථ වී ඇති අයුරු පාඨකයාට පෙනී යනු ඇත. මහා ජන ඝාතන හා යුද අපරාධ, න්‍යෂ්ඨික යුද්ධය ඇතුලු විනාශයන් ද, වසංගත, කුසගින්න හා සංක්‍රමන හරහා සිදුවන දහස් ගනනින් වන මනුෂ්‍ය ඝාතන   පාලක පන්තීන් හා අධිරාජ්‍යවාදී පද්ධතිය විසින් සාමාන්‍යකරණය (normalization) කරනු ලැබ ඇති ලෝකයකට ගෝලීය මහජනයා පිවිස දී සිටී. ලංකාවේ මෑත සිදු වූ පොලිස් වෙඩි තැබීම හමුවේ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයේ හැසිරීම මෙය නොඅඩුව පෙන්නුම් කරයි. මේ ලිපිය මෙම වර්ධනයේ ඛේදනීය අවස්ථාවන් පැහැදිලි කරයි.

මෙහි ගැබ්වන ඉදිරි දර්ශනය ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ, “කම්කරු පන්තිය, ධනපති ම්ලේච්ඡත්වයට එරෙහි සටන සහ සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්ෂය ගොඩනැගීම (The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution)” යන මැයෙන් කොටස් හතරකින් යුතුව පළ කර ඇති ඉදිරි දර්ශනයට ලියූ පූර්විකාවක් වැනිය.

එම ලිපි මාලාව ද ප්‍රවේශමෙන් අධ්‍යයනය කරන මෙන් අපි අපේ පාඨකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.

Alshifa
2023 නොවැම්බර් 3 වන දින ගාසා හි අල් ෂිෆා රෝහලට ඊශ්‍රායල බෝම්බ ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමෙන් පසු.

වෛද්‍යවරුන්, රෝගීන් සහ සරණාගතයින් දුසිම් ගනනක් මරා දැමූ සති දෙකක අනවරත බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් පසු අඟහරුවාදා රාත්‍රියේ, ඊශ්‍රායල හමුදා අල්-ෂිෆා රෝහලට ඇතුළු වී, එහි ඊශ්‍රායල ධජය එසවීය.

ඊට යන්තම් පැය කිහිපයකට පෙර, ධවල මන්දිර මාධ්‍ය ලේකම් කරීන් ජීන්-පියර් අවධාරනය කලේ, “හමාස් සහ පලස්තීන ඉස්ලාමීය ජිහාඩ් සංවිධාන, අල්-ෂිෆා ඇතුළු ගාසා තීරයේ සමහර රෝහල් සහ ඒවාට යටින් ඇති උමං මාර්ග ඔවුන්ගේ මිලිටරි මෙහෙයුම් සැඟවීමට සහ සහාය දීමට සහ ප්‍රාණ ඇපකරුවන් තබා ගැනීමට භාවිතා කරන” බවයි.

එක්සත් ජනපද මාධ්‍ය තව දුරටත් ඉදිරියට ගියේය. අල්-ෂිෆා “හමාස් භූගත ත්‍රස්තවාදී මූලස්ථානය ලෙස භාවිතා කරන රෝහලක්” ලෙස ෆොක්ස් නිව්ස් විසින් විස්තර කෙරින.

මෙම ප්‍රකාශ සම්පූර්ණ බොරුවක් බව ඔප්පු විය. ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදාව (IDF) ප්‍රාණ ඇපකරුවන් හෝ භූගත බංකරයක් සාක්ෂි ලෙස ඉදිරිපත්  කළේ නැත. සක්‍රීය යුද කලාපයක් මධ්‍යයේ , එක් අවස්ථාවක මිනිසුන් 60,000ක් සිටි පුළුල් රෝහල් සංකීර්ණයක සිදු කල සෙවීම් මෙහෙයුම්වලින් පසුව, IDFට “සාක්ෂි” ලෙස පෙන්විය හැකි වූයේ ප්‍රහාරක රයිෆල් කිහිපයක් සහ ෆ්ලැක් ජැකට් දෙකක් පමණි.

අල්-ෂිෆාවට පහර දීමට සැබෑ හේතුව සංකේතාත්මක එකක් විය. අඛණ්ඩ බෝම්බ ප්‍රහාරයන්ට සහ ස්නයිපර් වෙඩි තැබීම්වලට ලක් වූ රෝහලේ වෛද්‍ය සේවකයෝ, තම රෝගීන් අතහැර යනවාට වඩා මිය යාම වඩා හොඳ බව පවසමින් IDF විසින් ඉවත්ව යන ලෙසට දෙන ලද අණ නොතකා හැරියෝය. ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරය හමුවේ ඔවුන්ගේ ධෛර්යය සහ විරෝධය ලොව පුරා මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවගේ සහයෝගීතාවය සහ අනුග්‍රහය දිනා ගත්තේය.

1949 පළමු සහ දෙවන ජිනීවා සම්මුතීන්ට අනුව රෝහල් සහ අනෙකුත් වෛද්‍ය ඒකකවලට පහර නොදිය යුතු බවටත් සෑම විටම ආරක්ෂා කළ යුතු බවටත් ගිවිස ගෙන ඇත. මෙයට සිවිල් සහ හමුදා රෝහල් ඇතුළත් වේ. රෝහල්වලට සහ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ට පහර දීම ජාත්‍යන්තර අපරාධ නීතිය යටතේ යුද අපරාධයකි.

එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය (WHO) සහ අසංඛ්‍ය සංඛ්‍යාත මානව හිමිකම් සංවිධාන විසින් රෝහල් “ඉලක්කයක් නොවේ” යනුවෙන් කෙරෙන දැඩි ප්‍රකාශයන් හමුවේ ඊශ්‍රායලය සහ එහි අධිරාජ්‍යවාදී ආධාරකරුවෝ මෙසේ වෙනත් පණිවිඩයක් යවති: “ඔව්, ඒවා ඉලක්කයන්ය.”

“ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය” අතරතුර එක්සත් ජනපදය නැවත නැවතත් රෝහල්වලට පහර දුන් අතර ම, එකී ක්‍රියාවන් අහඹු අනතුරු ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමට එය උත්සාහ කළේය. 2015 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී ඇෆ්ගනිස්ථානයේ කුන්දුස් හි, දේශසීමා රහිත වෛද්‍යවරුන්ගේ (MSF) රෝහලකට එල්ල කළ එක්සත් ජනපද ගුවන් ප්‍රහාරයකින් අවම වශයෙන් පුද්ගලයින් 22 දෙනෙකු මිය ගිය අවස්ථාවේ දී එක්සත් ජනපද ජනාධිපති බැරැක් ඔබාමා සමාව අයැද සිටියේ ප්‍රහාරය “වැරදීමක්” බව පවසමිනි.

කෙසේ වෙතත්, දැන් එක්සත් ජනපදය රෝහල්වලට එල්ල කරන ප්‍රහාර සහ අනෙකුත් යුද අපරාධ, “ආත්මාරක්ෂාව” සඳහා කළ නීත්‍යානුකූල ක්‍රියා ලෙස අනුමත කරමින් සිටී. ගාසාවේ රෝහල්වල ඊශ්‍රායල සමූලඝාතනවලට ප්‍රතිචාර වශයෙන් එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් යලි යලිත් ප්‍රකාශ කර ඇති පරිදි, “රතු ඉරි” කිසිවක් නොපවතී.

ගාසා තීරයට එල්ල කෙරෙන ඊශ්‍රායල ප්‍රහාරවල ආරම්භයේ සිට, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය අවම වශයෙන් සෞඛ්‍ය සේවා මධ්‍යස්ථාන වලට පහරදීම් 137 ක් වාර්තා කර ඇති අතර, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස සෞඛ්‍ය සේවක මරණ 16 ක් සහ තුවාල ලැබූවන්  38 ක් ඇතුළුව, 521 ක් මරණයට පත් ව, 686 ක් තුවාල ලබා සිටිති. 

රෝහලකට එල්ල වූ භයානකම ප්‍රහාරය මෙම සංඛ්‍යා ලේඛනවලට ඇතුළත් නොවේ, 2023 ඔක්තෝම්බර් 17 අල්-අහ්ලි අරාබි රෝහලට එල්ල කළ බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් 250 ත් 471 ත් අතර ප්‍රමාණයක් මිය ගිය නමුත්, ඊශ්‍රායලය සහ එක්සත් ජනපදය, ඉක්මනින් ම සාවද්‍ය බවට ඔප්පු වූ සාක්ෂි උපුටා දක්වමින් කියා සිටියේ එය ගාසා තීරයේ සිට එල්ල වූ රොකට් ප්‍රහාරයක ප්‍රතිඵලයක් බවයි. 

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය, ජන සංහාරයේ ක්‍රමානුකූල ව්‍යාපාරයක කොටසකි. සිවිල් ජනතාව, ළමුන්, වෛද්‍ය සේවකයින් සහ සහන සේවකයන් හිතාමතාම ඉලක්ක කිරීම පාලනය කිරීමේ ප්‍රධාන මූලධර්මයක මට්ටමට ඔසවා ඇත.

ඊශ්‍රායලයේ කෘෂිකර්ම අමාත්‍යවරයා “නක්බා 2023” ප්‍රකාශ කර සිටින සහ එහි අභ්‍යන්තර කටයුතු අමාත්‍යවරයා පලස්තීන ජනතාව එම ප්‍රදේශයෙන් නෙරපා හැරීමට යෝජනා කෙරෙන තතු තුල මෙම යුද අපරාධ සිදු කර ඇත්තේ ජන සංහාරක අරමුණ ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කර සිටීමේ රාමුව තුළ ය.

ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලයේ ක්‍රියාවන් “පෙළපොතක දැක්විය හැකි තරමේ ජන සංහාරය පිලිබඳ නිදර්ශනයක්” බව එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහ කොමසාරිස්වරයාගේ නිව්යෝර්ක් කාර්යාලයේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ක්‍රේග් මොකිබර් ඔක්තෝබර් 28 දින ඔහුගේ ඉල්ලා අස්වීමේ ලිපියක ලියා ඇත. “ඊශ්‍රායල් ආන්ඩුවේ සහ මිලිටරියේ නායකයින්ගේ පැහැදිලි අභිප්‍රාය පිළිබඳ ප්‍රකාශයන් සැකයට හෝ විවාදයකට ඉඩක් නොතබයි” ඔහු ලිවීය.

එක්සත් ජනපදය දශක ගනනාවක් තිස්සේ ජාත්‍යන්තර නීතිය ක්‍රමානුකූලව උල්ලංඝණය කර ඇති අතර, ඊශ්‍රායල නිලධාරීන් යුද අපරාධ සහ ජන සංහාර සිදු කිරීමට ඇති සිය අභිප්‍රාය තැකීමකින් තොර ආකාරයකින් ප්‍රකාශ කරන කොන්දේසි යටතේ, එය ගාසා තීරයේ ජනතාවට එරෙහිව ඊශ්‍රායලයේ ක්‍රියාමාර්ග විවෘතව වැලඳ ගැනීම, යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීමේ සැලකිය යුතු නව අදියරක් සනිටුහන් කරයි. 

පසුගිය වසර 50 පුරා ම, ඊශ්‍රායල රාජ්‍යයේ ක්‍රියා එක්සත් ජනපද ප්‍රතිපත්තිය සඳහා පූර්වාදර්ශයක් සැපයීමට භාවිතා කර ඇත. වඩාත්ම කැපී පෙනෙන උදාහරණය නම් “ඉලක්කගත ඝාතන”, එනම් රාජ්‍ය අනුමැතිය ලත් ඝාතනය කිරීම්වල, මූලධර්මයයි. 2018 දී ඊශ්‍රායල ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියෙකු වන රොනෙන් බර්ග්මන් සඳහන් කළේ “බටහිර වෙනත් ඕනෑම රටකට වඩා ඊශ්‍රායලය පුද්ගල ඝාතන සහ ඉලක්කගත-මරා දැමීම් භාවිතා කර ඇති,” බවයි.

1948 සැප්තැම්බර් 17 වැනි දින සියොන්වාදී ත්‍රස්තවාදීන් පිරිසක් ජෙරුසලමේදී එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ස්වීඩන් මැදිහත්කරු කවුන්ට් ෆෝල්ක් බර්නාඩෝට් සැඟවී සිට මරා දැමූහ. පසුව ඊශ්‍රායලයේ අගමැති බවට පත් වූ යිට්ෂැක් ෂමීර්, බර්නඩෝට්ගේ ඝාතනය අනුමත කිරීමෙහි සහ එය සැලසුම් කිරීමෙහිලා කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය. 

2000 නොවැම්බරයේදී, ඊශ්‍රායලය “ඉලක්කගත ඝාතන ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කළ බව විවෘතව පිළිගත්” ලෝකයේ පළමු රාජ්‍යය වූ බව, 2009 දී එක්සත් ජාතීන්ගේ වධහිංසා පිළිබඳ විශේෂ වාර්තාකරු ලෙස සේවය කළ නිල්ස් මෙල්සර් ලිවීය. ඉන් ඉක්බිතිව, එක්සත් ජනපදය “ඉලක්කගත ඝාතන ක්‍රමය විවෘතව අනුගමනය කිරීමට” පියවර ගත්තේය.

මෙල්සර් මෙසේ ලියයි: “’ඉලක්කගත ඝාතන’ යන යෙදුමෙන් අදහස් කරන්නේ, ඔවුන් ඉලක්ක කරන අයගේ ශාරීරික අත්අඩංගුවේ නොසිටින, තනි තනිව තෝරාගත් පුද්ගලයන් මරා දැමීමේ අභිප්‍රායයෙන්, පූර්ව සූදානමින් සහ කල්පනාවෙන් යුතුව, ජාත්‍යන්තර නීතියේ විෂයයකට ආරෝපණය කළ හැකි මාරාන්තික බලය භාවිතා කිරීමයි.” 

2002 දී , එක්සත් ජනපදය යේමනයේ දී යුද කලාපයකින් පිටත සිය ප්‍රථම ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරය දියත් කළේය. 2011 දී, එක්සත් ජනපදයේ උපන්, එමෙන්ම එක්සත් ජනපද පුරවැසියන් වූ පූජක අන්වර් අල්-අව්ලකි සහ ඔහුගේ පුතු යේමනයේ දී වෙන් වෙන්ව එල්ල කෙරුණු ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරවලින් මිය ගියහ. 2020 දී , එක්සත් ජනපද ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරයකින් ඉරාකයේ නිල සංචාරයක යෙදෙමින් සිටි ඉරානයේ ඉහළ පෙළේ හමුදා නිලධාරියෙකු වූ කාසෙම් සොලෙයිමානි මරා දැමින.

“ඉලක්කගත ඝාතන” තෝරා ගැනීමත් සමඟ, දැන් ඊශ්‍රායලය විසින් සිදු කරනු ලබන යුද අපරාධ, එක්සත් ජනපදයේ සහ අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ ඊටත් වඩා විශාල අපරාධ සඳහා නව පදනම බවට පත්වනු ඇත. ඊශ්‍රායලය විසින් කරනු ලබන ජන සංහාරය සහ යුද අපරාධ ඔවුන් විවෘතව පිළිගැනීමේ අර්ථය වන්නේ මෙයයි.

එක්සත් ජනපදය ගෝලීය රුසියාවට එරෙහිව තීව්‍ර වෙමින් පවත්නා යුද්ධයක ද, ඉරානය හා චීනය සමග යුද්ධ සූදානමක ද පැටලී සිටීම් වශයෙන් යුද්ධය උත්සන්න කිරීමේ නියුක්ත ව සිටී. එහි දී පෙර නොවූ විරූ පරිමානයෙන් ප්‍රචණ්ඩත්වය අවශ්‍ය වනු ඇත. සමූහ ජනගහණයක් සමූල ඝාතනය කිරීම සහ බලහත්කාරයෙන් අවතැන් කිරීම ඇතුළු ඊශ්‍රායලය සිදු කරමින් සිටින අපරාධ, න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතය ඇතුළු ඝාතක ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කිරීම සඳහා පූර්වාදර්ශයක් සපයයි. පාලක පන්තීන්ගේ අරමුණ වන්නේ සිය දහස් ගනනක් හෝ මිලියන ගනනක් මරා දැමීමේ සිය අපේක්ෂාවන් සම්බන්ධයෙන් ජනයාගේ සංවේදීතාව මොට කර දැමීමයි. 

නමුත් විදෙස්හි කෙරෙන යුද්ධය යනු රට තුල කෙරෙන යුද්ධයක් වේ. ගාසා තීරයේ ඝාතනවලට එරෙහිව වැඩෙන වැඩ වර්ජන ව්‍යාපාරයකට සහ මහජන විරෝධතාවලට මුහුන දී සිටින ඇමරිකානු පාලක පන්තිය, වැඩෙන අභ්‍යන්තර විරුද්ධත්වයට එරෙහිව, ගාසාවේ දී පුරෝගාමී ලෙස යොදා ගන්නා ලද මහජන භීෂණයේ මෙවලම්, නාගරික ජනයාට එරෙහිව වඩවඩාත් භාවිතා කරනු ඇත.

ගාසා තීරයේ සිදුවීම් අනතුරු ඇඟවීමකි: මංමුලා සහගතව කොටු වී සිටින අධිරාජ්‍යවාදී පාලක පන්තීන්, සිය ගෝලීය අවශ්‍යතා සුරක්ෂිත කර ගැනීම සඳහා, සමූහ මිනීමැරීම් සිදු කිරීම ද ඇතුළුව නොකර වැළකී සිටින කිසිවක් හෝ නැත. මානව වර්ගයාගේ අනාගතය සඳහා , සමාජය ගලග්‍රහණයෙන් ගෙන සිටින මූල්‍ය කතිපයාධිකාරයේ ග්‍රහණය බිඳීම අවශ්‍ය වන අතර, ඒ සඳහා කම්කරු පන්තියේ බහුජන සමාජවාදී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය සහ යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීම Read More »

President

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court 

By Sanjaya Jayasekera

This week, poet Ahnaf Jazeem, a former victim of Sri Lanka’s draconian terrorism law, filed a petition in the Supreme Court challenging the government’s proposed new Anti-Terrorism Bill. This new law is to replace the existing Prevention of Terrorism Act (PTA), which, since its enactment in 1979 by former President J.R.Jayawardena government, was extensively used by successive governments against Tamil and Muslim youth and political opponents in the North and South of the country, to kidnap, detain, torture and kill and remand for years without trial. 

Jazeem pleads from court a declaration “that the Bill in its entire content, is antidemocratic, infringes the foundational democratic fabric of the society and the democratic aspirations of the Sri Lankan people, and therefore unconstitutional, and lacks fundamental qualities required of a law for the same to be placed for approval by legislators even with a two third majority, and does not meet the threshold of democratic quality required to qualify it to be placed before the people to be approved by the People at a referendum.” The mechanism referred to here is how even “unconstitutional” laws are passed as law under the constitution of the island. Jazeem, contrary to almost all other petitioners, have refused to enforce this anti-democratic procedure. 

Ahnaf
Ahnaf Jazeem

Jazeem is the eldest son of a Muslim family of five children of a poor farmer and day-labourer, residing in Mannar, some 300Km North to the capital Colombo. He is the author of Tamil poetry anthology, Navarasam [nine moods] published in 2017. After graduation he was employed as a Tamil Language teacher.  On May 16, 2020, Jazeem was arrested by the Police Counter-Terrorism and Investigation Division (TID) allegedly on the suspicion of having “published books on and taught his students ‘extremism’ and ‘racism”. He was then wrongfully detained under the orders of ousted President Rajapaksa for thirteen months, during which period he was subjected to severe physical and mental torture including being cuffed to a table day and night continuously for five months, and forced to record a self-incriminating statement. 

Incarcerated in remand custody thereafter, Jazeem was granted bail in mid June 2021 on strict conditions. The case against him on a false charge of ‘indoctrinating’ his students under the PTA concluded with Jazeems’s acquittal in December last year, without even requiring to call proof in his defence. His freedom was secured by mass support he gathered from around the world. He is yet arbitrarily listed as a designated person, who the government believes “commit or attempt to commit, participate in or facilitate the commission of, terrorist acts”, by the Ministry of Defence. 

The petition states that it is with this personal experience of being a victim of the existing terrorism law that Jazeem is challenging the proposed law. Jazeem was prosecuted as part of the racist anti-Muslim witch-hunt of the then Sirisena-Wickremasinghe government and then of the Rajapaksa government. 

The proposed law will apply within or outside the territorial limits of Sri Lanka. The government commits to “protect other sovereign nations and their people from the scourge of acts of terrorism”, which lays down the readiness of the Sri Lankan ruling class to support imperialism and states of the type of Zionist Israel, so that any agitation by the people against such support of war by the government will be declared unlawful and as an act of “terrorism”. 

Any person, who commits any act or illegal omission specified in the law, with the intention of (a) “intimidating” the public or a section of the public; (b) wrongfully or unlawfully “compelling” the Government of Sri Lanka, or any other Government, or an international organization, to do or to abstain from doing any act; or (c) propagating war or, “violating” territorial integrity or “infringement” of sovereignty of Sri Lanka or any other sovereign country, commits the offence of “terrorism”. This definition of terrorism is overly broad and could easily be used against political dissent. 

Number of other clauses in the Bill that define offences “are overly broad, and draconian and will have ripple and chilling effect on the democratic fabric of the society and upon the democratic rights of the people of the country, especially the working people, the marginalized, ethnic minorities, the political dissidents hostile to government austerity policies and to freedom of expression and journalism,” the petition states. 

Punishments for the offences under the law reach upto twenty years of imprisonment to life sentence. 

The law also proposes unprecedented powers to the executive President and administrative officers in respect of detention, rehabilitation and laying down regulations in respect of the offences.  

Under Clause 31 (1)(b) of the Bill, a detention order sought by the Inspector General of Police (IGP) or any officer not below the rank of a Deputy Inspector General of Police authorised by the IGP could be issued by the Secretary to the Ministry of Defence. Under PTA, it is the Minister who has this power. This  removes all authority of a Magistrate to review the justification for the deprivation of liberty, and that too for a minimum period of 2 months, extendable to a maximum period of one year.

The law will alarmingly enable a police officer together with a Deputy IGP to remove a suspect from under judicially supervised custody to executive controlled custody (administrative detention), without establishing the commission of an offence, and in any event, even if an offence had been committed, by merely reporting an allegation. 

The law will legitimize an existing practice whereby persons in detention are compelled by the Attorney General (AG) to accept ‘rehabilitation’ which in effect is a form of punishment without finding of guilt. The danger is that an executive office, the AG, is empowered to compel a person into acceptance of or impose a penalty without proving guilt. The President is empowered to specify places of detention.

Under clause 79 of the Bill, the President will be empowered to designate any organization as a proscribed organization, which power could be used against opponent non-governmental organizations, trade unions, action committees, political parties,  media institutions and persons.

These egregious provisions of this law will also enable the President, after an application is made to the High Court by the AG and court stamp is obtained, to issue “restriction orders” against a person who has committed or is preparing to commit an offence stipulated in the law. The President, on the recommendation made by the IGP or the Commanders of armed forces may also designate any public place to be a “prohibited place”.

These powers will strengthen the already dictatorial powers of the president and create conditions for a police state.

President
President Ranil Wickremesinghe. (Image courtesy of island.lk)

The capitalist ruling class is amassing its armory against the working class: including the Public Security Ordinance, ICCPR Act, the colonial Penal Code, Establishment Code, Essential Public Services Act, Bureau of Rehabilitation Act and some other laws. Yesterday (24), the Parliament passed another historically unprecedented repressive law,  the Online Safety Act (OSA), to block internet freedom, social media activity and largely freedom of expression of any sort. The government is now able to declare, through a commission, what is “true” or “false” on its own and arrest, detain and prosecute anyone who states otherwise. 

President Wickremasinghe’s government is committed to implementing harsh austerity measures dictated by the International Monetary Fund (IMF) on the shoulders of the working people and the oppressed. His government is extremely discredited, and even has no popular mandate, as his predecessor was ousted by mass struggles in April-July 2022. New laws and repressive measures like “Yukthiya”, a mass intimidation campaign in the guise of “war against drugs”, yet a lighter version of the Duterte-type, are being used against striking workers, demonstrations and student protests. 

Wickremasinghe effectively declared war on the working people just as he was parachuted to the presidency in a constitutional coup through the Parliament, an institution  utterly hated by the People. The working people are faced with a social counter-revolution. Defending democratic rights and the fight against austerity need the mass mobilization of its class, around their own rank-and-file organizations, across ethnicities and trades, nationally and internationally, to usurp political power to re-arrange the society on socialist lines.

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court  Read More »

Genocide

ඊලම්-ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් කරා – යාපනයේ දෙමල සිසුන්ගේ ප්‍රශ්නයට ප්‍රවිෂ්ටයක්

නන්දන නන්නෙත්ති විසිනි.

මෑතදී යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ සිසුන් පිරිසක් ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයෙන් (සසප) මෙසේ විමසනු ලැබූ බව ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) සිංහල අංශය වාර්තා කර ඇත.“පලස්තීනුවන්ට සහාය දෙන පුලුල් ගෝලීය විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා; නමුත් ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධය පැවති කාලයේ ආන්ඩුව විසින් දෙමල ජනතාව සමූල ඝාතනය කරන විට අපට සහාය දීමට එවැනි ගෝලීය ව්‍යාපාරයක් තිබුනේ නැහැ. ඇයි ඒ?” 

ඔවුන් මේ ප්‍රශ්න කරන්නේ අද ගාසා තීරයේ දී මෙන් ම 2009 මුල්ලිවයික්කාල්හි වර්ග කිලෝ මීටර් 14ක ප්‍රදේශයකට 150,000 දෙමල ජනයා කොටු කර, කොලඹ ආන්ඩුව එල්ල කල ම්ලේච්ච ප්‍රහාරය ගැන ය. ලෝකය, කෘර වද හිංසාවන්ට ගොදුරුව, අසරන වූ තමන්ගේ ජීවිත නො තකා සිටියේ ය යන සත්‍යය තුලින් මානුෂික හැගීමෙන් දෙදරා ගිය මේ ජනතාවගේ හදවත්වල රිදුම් ඉබේ ම පහව යන්නට හේතුවක් නැත. 

Genocide
සිවිල් යුද්ධයේ අවසන් සංහාරයේ දසුනක් [Photo:opiniojuris.org]

එහෙත්, මෙම යථාර්ථයට මුහුන දෙනු වෙනුවට, සසප “ගාසා යුද්ධය සම්බන්ධයෙන් යාපනය විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් අතර දෙමල ජාතිකවාදීන් විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද දේශපාලන ප්‍රශ්නවලට පිලිතුරක්” යන හිසින් ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ ජනවාරී 24, නවීන් දේවගේගේ කතෘත්වයෙන් පල කරන ලද  ලිපියකින් උත්සාහ දරන්නේ, දෙමල ජන සංහාරයට එරෙහි ව ගෝලීය විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් පැවතුනු බව මවා පෙන්වා දෙමල ජනතාවගේ අර්බුදය හුදෙක් දෙමල ජාතිකවාදීන්ගේ නිෂ්පාදනයක් බවට ලගු කිරීමට ය. 

ඒ අනුව “ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධයේදී දෙමල ජනයාට එරෙහි ජන සංහාරයට එරෙහි ගෝලීය විරෝධයක් නොතිබුනිය යන ප්‍රකාශය අසත්‍යයකි,”යි  ලියන සසප ඊට සාක්ෂි වශයෙන් යුද්ධයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දිවයිනෙන් පිටුවහල් කරන ලද දෙමල ඩයස්පෝරාවේ උද්ඝෝෂන ගෙන හැර පායි. ඒ “මධ්‍යම බර්ලිනයේ දෙමල ජාතිකයන් 8000 ක් සීඩීයූ මූලස්ථානයේ සිට ඉන්දීය තානාපති කාර්යාලය දක්වා පෙලපාලි ගියහ”, “තමිල්නාඩුවේ හර්තාල් ව්‍යාපාරයක් ක්‍රියාත්මක විය”, “දෙමල ජනතාව 50,000 ක් පැරිසියේ දී උද්ඝෝෂනය කලහ,” යනාදී වශයෙනි. දැන් මතු වී ඇති ප්‍රශ්නය වන්නේ, ආන්ඩුවේ හමුදාවේ අවසන් සමූල ඝාතක ප්‍රහාරයේ දී ජීවිතාරක්ෂාව ඉල්ලා දෙමල පීඩිතයන්, රට තුල සිට හා විදේශයන්හි දි, නැගූ හඩට ලෝකයෙන් යහපත් ප්‍රතිචාරයක් නො ලැබුනේ ය යන සත්‍යයයි. 

තව දුරටත් සදහන් කරන්නේ නම්, ශ්‍රී ලංකාව තුල දී මෙන් ම වෙනත් රටවල දී ද සියලු රැඩිකල්ලු, වාම පක්ෂ හා වෘත්තීය සමිති ඒ වන විට ඇමරිකාව ප්‍රමුඛ අධිරාජ්‍යවාදය විසින් මුදා හරිනු ලැබ පැවති “ත්‍රස්ත විරෝධී” ව්‍යාපාරයට ගාල් වී සිටියහ. ශ්‍රී ලංකාවේ වාම පක්ෂ ඒ වන විටත් සිය දෑත්වල දෙමල පීඩිතයන්ගේ ලේ තවරා ගෙන සිටියේ ය. පන්සල්, පල්ලි දෙමල ජන විලෝපනයට ආශීර්වාද කරන මධ්‍යස්ථාන බවට පත් ව තිබිනි. ප්‍රගතිශීලී කලාකරුවෝ යටපත් කරගෙන වර්ගවාදියෝ පෙරමුනට ආහ. වර්ගවාදී චිත්‍රපට හා වෙනත් නිර්මාන ජනප්‍රිය සංස්කෘතියක කොටසක් බවට පත් කර තිබිනි. වෘත්තීය සමිති තම සාමාජිකත්වය යුද අරමුදල් සදහා වැටුප් පරිත්‍යාග කිරීමට මෙහය විය. උතුරේ අමු සොහොනක් කිරීම කිරිබත් කමින් සමරනු ලැබිනි. මේ සියල්ල අතර මැද, 2009 හමුදා ප්‍රහාරයන් දැවැන්ත ලෙස තියුනු කිරීමත් සමග සිදුවන ජන ඝාතන වසන් කිරීම සඳහා රාජපක්ෂ ආන්ඩුව සියලු මාධ්‍යවේදීන්ට හා රතුකුරුස සංවිධානයට පවා තම ජීවිත පිලිබඳ ආරක්ෂාවක් සැලසිය නොහැකි යැයි නිවේදනය කලේ යුද්ධයේ ජන ඝාතන පිලිබඳ සැබෑ තොරතුරු වසන් කරමිනි. සමාර්ට්ෆෝන්,  ෆේස්බුක් හා සමාජ මාධ්‍ය ආදිය ප්‍රචලිතව නොපැවති පීඩිත දමිල ජනයාට තමා අභියස සිදුවූ ⁣⁣ලේවැකි ඛේදවාචකය ගාසාවේ මෙන් සජීවීව බෙදා ගැනීමේ හැකියාවක් ද පැවතියේ නැත. මේ ආකාරයෙන්, අවසන් ප්‍රහාරය වන විට ශ්‍රී ලංකාවේ දකුනු පලාත්වල ප්‍රතිගාමී මහජන ව්‍යාපාරයක් දෙමල ජනයාට එරෙහිව මතු කරගනු ලැබ පැවතීම, ආන්ඩුවට පහසු යුද ජයග්‍රහනයක් ලබා දුන්නේ ය.

2008 ලෝක ආර්ථික හා මූල්‍ය අර්බුදය මගින් වෛශික පදනම් දැමූ ලොව පුරා පැන නැගි මහජන අරගලවල පොදු සටන් පාඨයක් බවට ලංකාවේ දෙමල ජන විලෝපනයට එරෙහි වීම අන්තර්ගත කෙරුනි යැයි ලිපිය ඇගවීමට උත්සාහ කිරීම ද ඒ ආකාරයෙන්ම ව්‍යාජයකි.

මෙම වෛෂයික යථාර්ථය කම්කරු පන්තියේ අව්‍යාජ ව්‍යාපාරයක් විසින් ජය ගනු ලැබිය යුතු ය. ඒ වෙනුවට එවැන්නක් සිදු නො වී යයි දෙමල ජනතාවගේ හිත සැනසීමට යත්න දැරීම හා එය හුදෙක් දෙමල ධනපතියන් විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලදැයි පවසා දෙමල ජාතිකවාදයේ බල පෑමෙන් පීඩිත ජනයා නිදහස් කර ගත හැකි යයි සිතීම බොලඳ ය. මෙහි දී විශේෂයෙන් සටහන් කර ගත යුතු දෙයක් නම් ලිපිය මූලික වසයෙන් දෙමල පීඩිතයන් ප්‍රතිගාමී ජාතිකවාදයෙන් නිදහස් කර ගැනීමේ සත් චේතනාවෙන් ලියැ වී ඇති නමුත් එම අරමුනට එරෙහිව එය ඉටු කර ගැනීමේ මාර්ගය පිහිටා ඇති බව ය. නො එසේ නම් අරමුන විසින් ම එය ඉටු කර ගැනීමේ මාර්ගය අයුක්තිසහගත බව හෙලිදරව් කරනු ලැබ ඇති බව ය. 

උක්ත ලිපියේ මෙම විකෘති කිරීමට එරෙහිව, අප සටහන් කල යුතුව ඇත්තේ රටේ උතුරු-නැගෙනහිර දෙමල මහජනතාවට විර්ද්ධව වාර්ගික නොපනත්කම් කිරීමට එරෙහිව හා වාර්ගික යුද්ධයට එරෙහිව අනවරතව දශක තුනක් තිස්සේ ජාත්‍යන්තර උද්ඝෝෂනයක් දියත් කරමින් හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් ඉදිරිපත් කරමින් සප්‍රතිපත්තිකව සටන් වැදුනේ සසප, ලෝසවෙඅ හා ජාත්‍යන්තර කමිටුව පමනක්මය යන්න යි.

ලිපියට අනුව, “…දෙමල ජනතාවට සුවිශේෂ වූ ප්‍රශ්න සහ දෙමල විසඳුමක් පිලිබඳ සූත්‍රය තොරොම්බල් කරමින් ශිෂ්‍ය සංගමය ඇත්ත වශයෙන්ම කරමින් සිටින්නේ, ධනේශ්වර පාලක ප්‍රභූව විසින් දේශපාලන බලය අල්ලාගෙන සිටින යල් පැන ගිය සමාජ ක්‍රමයට එරෙහිව, එනම් සිය පොදු සතුරාට එරෙහිව, සියලු ජනවර්ගවල හා ආගම්වල පීඩිතයන්ගේ එවන් ඒකාබද්ධ අරගලයක් වැලැක්වීමයි.” 

සසප නායකත්වය කලක සිටි දෙමල ජනතාවට සුවිශේෂි ප්‍රශ්න නැතයි ගෙන යන පක්ෂ අභ්‍යන්තර අරගලය මේ ආකාරයෙන් ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවට ගෙන එමින් සිටින අතර එහි වෛෂයික අර්ථය වන්නේ එම කුප්‍රකට ධනවාදී සටන් පාඨය අනුගමනය කිරීම මගින් සිංහල ස්වෝත්තමවාදයේ ප්‍රහාරය ද මග හරින ගමන්ම, දෙමල පීඩිතයන් ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්ති වැඩපිලිවෙලට අනුගත කර ගත හැකිය යන මිත්‍යාවකි.

සසප ලිපිය උපුටා දක්වන 2009 පෙබරවාරි 4 ලෝසවෙඅ කතෘ මන්ඩල ප්‍රකාශය තුලම සදහන් කරන පරිදි,  “ශ්‍රී ලංකාවේ සහ අධිරාජ්‍යවාදී රටවල ඩයස්පෝරාවේ දෙමල ජනතාවගේ මිතුරන් වන්නේ කම්කරු පන්තියයි. අධිරාජ්‍යවාදී ලෝක පර්යායට එරෙහි අරගලයේ කොටසක් ලෙස යුද්ධය අවසන් කිරීම, ශ්‍රී ලංකා ධනේශ්වර රාජ්‍යය පෙරලා දැමීම සහ දෙමල ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සහතික කිරීම සඳහා ශක්තියක් ඇති සහ ඒ සඳහා පන්ති අවශ්‍යතාවක් ඇති එකම සමාජ බලවේගය එයයි.”

මේ අනුව, “ජාතන්තර කමිටුවේ ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව වන සසප, ශ්‍රී ලංකා හා ඊලාම් සමාජවාදී එක්සත් සමූහ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීම සදහා සිංහල හා දෙමල කම්කරු පන්තියේ හා ගොවීන්ගේ විප්ලවවාදී සන්ධානයක් ගොඩනැගීමට සටන් කරයි. ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලනය යටතේ හෝ 1947-1948 ඉන්දියානු උප මහද්වීපයේ ගොඩ නැගුනු ජාතික රාජ්‍ය පද්දතියේ සීමාවන් තුල මහජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හෝ සමාජ අභිලාශයන් සාක්ෂාත් කරගත් නො හැකි ය. යටත් විජිත අතීතයේ සහ අඛන්ඩ අධිරාජ්‍යවාදී ආධපත්‍යයේ ප්‍රතිඵලයක් වන ශ්‍රී ලංකාවේ හා ඊලාමයේ පසුගාමීත්වය ජය ගනු හැකි වන්නේ ලෝක සමාජවාදී විප්ලවයේ කොටසක් ලෙස කම්කරු ගොවි ආන්ඩුවක් ස්ථාපිත කිරීමෙන් පමනි.”  [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on release of SEP members by LTTE, 1998 දෙසැම්බර් 1] 

සසප හා එහි පුරෝගාමියා වූ විකොස දශක ගනනක් තිසිසේ සටන් වැදුනේ ඊලාම් ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමුහ ආන්ඩු සංගමයක් යන මෙම ඉදිරි දර්ශනය සදහා ය. උක්ත ලිපිය මෙම “ඊලම් ශ්‍රී ලංකා” යන්න සදහන් කිරීමෙන් වැලකී සිටී. අහම්බයක් ලෙස පෙනී යා හැකි වුවත් සෑම අහම්බයක් පිටුපස ම “අනිවාර්යතාවක්” ඇති බව අපි දනිමු. පසු කලෙක සසප නායකත්වය විසින් වර්ධනය කෙරුනු පිලිවෙතට අනුව ‘දෙමල ජනතාවට විශේෂ ප්‍රශ්න නැත’; එසේ නම්, ස්වයං-නීර්න අයිතිය පිලිබද ප්‍රශ්නයක් නැත. එහි අර්ථය ජාතික ප්‍රශ්නය ඉබේ ම, දැනටමත්, කොලඹ ආන්ඩුව එල්ටීටීඊය පරාජය කිරීමත් සමග හෝ පසුව විසදී ඇති බව ය. එවිට මෙම ‘ඊලාම් ශ්‍රීලංකා’ සටන් පාඨය වලංගු විය නො හැකි ය. ලිපියෙන් එය ගිලිහෙන්නේනට හේතු වූ අනිවාර්යතාව එයයි.   

සසප මුල සිටම පෙන්වා දී ඇති පරිදි ම උතුරේ දෙමල ජන අරගලය මැඩ පවත්වා කොලඹ ආන්ඩුවේ ජයග්‍රහනයකින් යුද්ධය අවසානය වීම දකුනේ කම්කරු පන්තිය මර්දනය සදහා අවකාශය විවෘත කර ගැනීමක් විය. එමෙන් ම දක්ෂිනාංශය ශක්තිමත් වීමකට මෙම යුද්ධ අවසානය හේතු විය. එය සිදු වූයේ දකුනු ප්‍රදේශවල පැන නැගිය හැකි මහජන කැරැල්ලකට විරුද්ධව පූර්වභංග ප්‍රහාරයක් පාලක පන්තිය විසින් දියත් කල වාතාවරනය තුල ය. 2009 අවසානයේ ආරම්භ කල සෙසු ආගම්වලට එරෙහි බෞද්ධ අන්තවාදී ප්‍රහාර, විශේෂයෙන් පාතලය මර්ධනය කිරීමේ මුවාවෙන් නීතියට පිටින් මිනී මැරීමේ රාජ්‍ය ව්‍යාපාරය සියලු මාධ්‍යවල හා මධ්‍යම පන්තියේ බහුතරයකගේ අනුමැතියෙන් නිර්බාධිතව ඉදිරියට යමින් තිබිනි. පක්ෂය දැක් වූයේ කල් පසු වූ, ඇල් මැරුනු ප්‍රතිචාරයකි. 

මෙම පිලිවෙත කොවිඩ් වසංගතය තුල මුස්ලිම් මෘත දේහ බලහත්කාරයෙන් අදාහනය කිරීමට ආන්ඩුව ගත් පියවරට පක්ෂයේ නිහඩ අනුමැතිය හිමි කර දීම දක්වා ඉදිරියට ගියේ ය. තමන්ගේ ම ඉතිහාසය මත පදනම් වී මෙම ප්‍රහාරයන්ට මුහුන දී අරගලය ඉදිරීයට මෙහවීම වෙනුවට වෙහෙස නිවා ගැනීමට එය හැඩ ගැසුනේ ය. මේ අයුරින්, මේ යුද්ධයට එක සතයක්, එක මිනිහෙක්, එක ලේ බිදුවක් නො දෙනු, උතුරින් නැගෙනහිරින් හමුදා ඉවත් කරනු යන ආකාරයෙන් ආරම්භ කර, අප්‍රතිහතව දශක තුනක් තිස්සේ ගෙන ගිය අරගලයේ දී, සිංහල ප්‍රදේශවල තමන් හුදකලා කල සතුරු ආකල්ප මග හැරීම සදහා මදක් අනුගත වීමට පක්ෂය යොමු වූ බව මේ මග හැරීම්වලින් පිලිබිමු වී ඇත.  

නිෂ්පාදනයේ භූගෝලියකරනය විසින් කුපිත කෙරුනු කුඩා රාජ්‍ය කැබලිති වෙන් කර ගැනීමේ අධිරාජ්‍යවාදී ව්‍යාපාරයත්, ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරත්, වෘත්තීය සමිති ඇතුලු සියලු ජාතික දේශපාලන ව්‍යාපාරත් දකුනට ගමන් කරවනු ලැබීමත් තුල  වෙන්වීමේ නිදහස දක්වා වූ අයිතියක් ලෙස ජාතියක ස්වයං-නීර්නය සදහා වන උද්ඝෝෂනය ප්‍රතිගාමී කාර්යභාරයක් ඉටුකරන්නේ ය යන ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ න්‍යායික නිගමනය එම අනුගතවීම යුක්ති යුක්ත කිරීම සදහා පක්ෂ නායකත්වය විසින් යොදා ගන්නා ලදී. ඒ අනුව ස්වයං-නීර්නය කියා ප්‍රශ්නයක් නැත යි ඔවුහු තර්ක කලහ. ස්වයං-නීර්නය ගැන කතා කිරීම පවා හුදෙක් බෙදුම්වාදයක් නියෝජනය කරන්නේ යයි අර්ථකථනය කලහ. 

ජාත්‍යන්තර කමිටුවට අනුව නම්, පැහැදිලි සංක්‍රමනීය ඉල්ලීමක් වන ජාතික පරපීඩනයෙන් නිදහස් වීමට ඇති අයිතිය වශයෙන් ස්වයං-නීර්නය සදහා ඉල්ලීම ලෙනින්ගේ කාලයේ සිට ම වෙනම රාජ්‍ය හැදීම උනන්දු කරවීමක් පිනිස යොදා නො ගත්තේ ය. කම්කරු පන්තිය සමාජවාදී ඉදිරි දර්ශනය සදහා බලමුලු ගැන්වීමේ මූලෝපායට යටත් කල හැකි තාක් දුර අපි එය අත් නො හැර සටන් කර ඇත්තෙමු. වත්මන් අර්බුදය ජාතික කන්ඩායම් කෙරේ පීඩනය උග්‍ර කරන නිසා සවයං-නීර්නය ඇතුලු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රශ්න වෙනදාටත් වඩා තියුනු ලෙස මතු වී ඇත. එහෙත් එය විසඳිම පදනම් කල යුතු ‘සත්‍යය නම්, “ස්වයං-නිර්නයේ” අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රගතිශීලී අන්තර්ගතය – එනම්, ජාතික පරපීඩනය මුලිනුපුටා දැමීම– සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ, ශ්‍රී ලංකා හා ඊලම් සමාජවාදී එක්සත් ජනපදයක් සඳහා සසප වැඩපිළිවෙල හරහා පමනි’ යන්නයි. [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on release of SEP members by LTTE, 1998 දෙසැම්බර් 1]

තව දුරටත් විස්තර කරන්නේ නම්, “ධනේශ්වර සමාජයේ දේශපාලන හා ආර්ථික සංවිධානයේ මූලික ඒකකයක් ලෙස ජාතික රාජ්‍යය පවතින තාක් කල්- ඉතිහාසයෙහි මේ මොහොතෙහි ‘ජාතික ප්‍රශ්නය’ ලෙස හැදින්වීමට ඉතා සුදුසු වන- ජාතික ගුටලුව පවතී. නමුත් මාක්ස්වාදී උපායන් ගලා එන්නේ, ජාතික රාජ‍්‍යයේ ‌ඓතිහාසික හා යල් පිනූ ස්වභාවය පිලිබද විද්‍යාත්මක වටහා ගැනීම කෙරෙනි.” (ඩේවිඩ් නෝත්, රුසියානු විපිලවය සහ නොනිමි විසිවෙනි සියවස, 171 පිටුව) එවන් ප්‍රශ්නයක් නැතැයි කම්කරු පන්ති පක්ෂය එය මග හරින තාක් දුරට අධිරාජ්‍ය ගැති ජාතික බෙදුම්වාදී අවස්ථාවාදය ස්වකීය රාජධානිය ඒ මත ගොඩ නගනවා ඇත.  

සසප ලිපිය එම වග කීමෙන් පලා යයි. එහි කැපී පෙනෙන ලක්ෂනය නම් එය ⁣ඓත්හාසික භෞතිකවාදී විදික්‍රමයට පිටුපෑම ය. ලියුම්කරු තමන්ට රිසි කරුනු පමනක් සමස්ථ සංතතියෙන් වෙන් කර ගනී. එයින් තමන් කැමති නිගමනවලට එලඹෙයි. ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ නායකත්වය 1985 භේදයේ පාඩම් අවධාරනය කල බොහෝ අවස්ථාවල දී පෙන්වා දී ඇති පරිදි තත්කාරයවාදය ඉදිරිපස දොරෙන් එලියට දැමූ විට පිටුපස දොරෙන් රිංගා ගනී. විප්ලවවාදීයා මේ ගැන අවධානයෙන් සිටිය යුතු ය.

ඊලම්-ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් කරා – යාපනයේ දෙමල සිසුන්ගේ ප්‍රශ්නයට ප්‍රවිෂ්ටයක් Read More »

ජනවාරි 5 දින විදුලි කම්කරු උද්ඝෝෂනය (Unions Lanka fb)

වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුව ලංවිම කම්කරුවන් 66 ක් රැකියාවෙන් දොට්ට දමයි

ලංවිම කම්කරුවන්ගේ ස්වාධීන ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩ නඟමින් සටන් වදිනු!  

එල්.පී. උදයප්‍රේම විසිනි.

ජනවාරි 3-5 දිනවල පැවති ප්‍රතිව්‍යුහගතකරන පනතට එරෙහි විරෝධතාවට සහභාගී වූ ශ්‍රී ලංකා විදුලි බල මන්ඩලයේ (ලංවිම) සේවකයන් 66 දෙනෙකු  විරෝධතාවෙන් දින කීපයකට පසු රැකියාවෙන් නෙරපා හැරීමට එහි පාලනාධිකාරිය   ක්‍රියා කලේ ය. 

විදුලි පාරිභෝගිකයන්ට බිල් ගෙවීම වලක්වාලමින්  මුදල් කවුන්ටරය වසා දමා ලංවීමට පාඩු සිදු කිරීමත්, අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා නියෝග කැඩීමත් ලංවීම සේවකයන්ට එල්ල කොට ඇති චෝදනා වේ. 

Protest
ජනවාරි 5 දින විදුලි කම්කරු උද්ඝෝෂනය (Unions Lanka fb)

මෙය හදිසියේ ගත් පියවරක් නොව, විරෝධතාව පැන නැගුන සැනින් ඊට සම්බන්ද වන ඕනෑම සේවකයකුගේ වැඩ තහනම් කොට සුදුසු විනය ක්‍රියා මාර්ග ගන්නා හැටියට විදුලි බල ඇමති ලංවීම බලධාරීන්ට දුන් නි‍යෝගය ක්‍රියාවට දැමීමකි.  

විදුලි බල සැපයීම, ඛනිජ තෙල් නිෂ්පාදන හා ඉන්ධන සැපයීම හෝ බෙදාහැරීම අත්‍යවශ්‍ය සේවා බවට පත් කරමින් අතිවිශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කල රනිල් වික්‍රමසිංහ ඊට අවශ්‍ය නීතිමය පරිසරය සැකසීය. 

එතැන් සිට කම්කරුවන්ට එරෙහි දඩයම සූදානම් කෙරින.

ආන්ඩුව හා බලධාරීන් ලංවීම කම්කරුවන්ට එරෙහිව මුදාහැර ඇති  දඩයමේ එල්ලය වන්නේ, පුද්ගලිකරනයට විරුද්ධව වැඩෙන සේවක අරගලය කල් තබා තලා දැමීමත්, පුද්ගලිකරනයට මුහුන දී සිටින සියලු කම්කරුවන්ගේ සහයෝගය ඒ වටා ගොනුවීමට ඇති ඉඩකඩ කල්තබා බිඳ දැමීමත් ය.

ලංවීම විරෝධතාවට සිය ගනනින් සන්නද්ධ පොලිසිය සහ හමුදා කැඳවීමත්, ඊට සහභාගී වූවන් රැකියාවෙන් පලවා හරිමින් කම්කරුවන්ට එරෙහිව ආන්ඩුවේ රුදුරු කඩා පැනීමත් පෙන්නුම් කරන්නේ, පුද්ගලීකරන වැඩපිලිවෙලට මෙහා කිසිදු සීමිත හෝ සමථයකට ආන්ඩුව සූදානම් නැති බවයි. කම්කරු පංතියේ හා පීඩිත ජනයාගේ කවර හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විරුද්ධත්වයක් ආන්ඩුව ඉවසන්නේ නැති බව ආන්ඩුව පෙන්වා ඇත. 

ආන්ඩුව මෙහෙය වී ගන්නේ තමන් කර වටක් එරී සිටින ආර්ථික අර්බුදයට එකම විසඳුම වශයෙන් තෝරා ගෙන ඇති අයිඑම්ෆ් සැලසුම් කම්කරුවන් මත හෙලීමට ය. ජාතිකවාදී ගොහොරුවෙන් ගොඩ ආ නොහැකි වෘත්තීය සමිති ද, අයිඑම්එෆ් නිර්දේශ අර්බුදයෙන් ගොඩ ආ හැකි එකම මඟ ලෙස පිළිගන්නා අතර, එබැවින්, එහි කොටසක් වන පෞද්ගලීකරන සැලසුම්වලට ද ධනපති ආන්ඩුව පමනට ම පක්ෂපාතී වෙති. සිය සාමාජිකත්වය හමුවේ මුහුන බේරා ගැනීමට හා ඔවුන්ගේ සටන් ඉච්ඡාභංගත්වයට ලක්කර වාෂ්ප කර දැමීම සඳහා විවිධ විරෝධතාවලට එලඹෙන ඔවුන්ට පෞද්ගලීකරනය නැවැත්වීමේ හැකියාවක් හෝ උවමනාවක් නැත. විදුලි පරිභෝගික පීඩිත ජනයාට සහ සෙසු ක්ශේෂ්ත්‍රවල කම්කරුවන්ට ආමන්ත්‍රනය නොකරන මෙම සීම්ත උද්ඝෝෂන අවසාන ජයග්‍රහනය දක්වා සටන් කිරීමේ මාවතක මුලපටන්ම නොපිහිටුවනු ලැබ ඇති අතර ඒ නිසා පරාජය උරුමකරගෙන පවතී.

පුද්ගලීකරනයට එරෙහි කම්කරුවන් මුහුන දී සිටින තීරනාත්මක ප්‍රශ්නය වන්නේ ආන්ඩුවේ මර්දනයත්, කප්පාදුවත් පරාජය කරන්නේ කෙසේද යන්නයි. පුද්ගලීකරනයට මුහුන දී සිටින සෑම ආයතනයකම අරගලයට පිවිසී සිටින කම්කරුවන් ඉදිරියේ ලඹ දෙන ප්‍රශ්නය වන්නේ එයයි.

ඉන් ඇඟවුම් කරන්නේ, පුද්ගලිකරනයට හා රැකියා කප්පාදුවට එරෙහි ව ආන්ඩුවට ඇවටිලි කිරීමේ වෘත්තීය සමිතිවල ව්‍යාජ හා වඳ විරෝධතා වෙනුවට, ආන්ඩුවේ සැලසුම් පරාජය කිරීම සඳහා කම්කරු පංතියේ යෝධ පංති ශක්තිය බලමුලු ගැන්වීමේ අරගලයකට කම්කරුවන් හැරී ගැනීමේ හදිසි අවශ්‍යතාවයි.

ශ්‍රේනි අතර භේදකාරීත්වය අවුලුවන වෘත්තිය සමිති පිලිවෙත් කම්කරුවන් එකමුතු කිරීමට නොව භේද කොට පංති එක්සත්කම දුර්වල කිරීමට හේතු වී ඇති ආකාරය කප්පාදුවට එරෙහි අරගලයේ දී නොමඳ ව පෙනී යයි.

වෘත්තිය සමිති ද්‍රෝහි නායකත්වයේ අධිකාරිත්වය වෙනුවට අරගලයට බට කම්කරුවන්ගේ අව්‍යාජ වෛශික අවශ්‍යතා නියෝජනය කෙරෙන හා එම අරගලය සඳහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සාකච්ඡා මගින් තීන්දු ගන්නා කම්කරු කමිටු ගොඩ නගා ගනිමින් පෙරට ඒම මේ නිසා හදිසි අවශ්‍යතාවක් වෙයි.

වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුව ලංවිම කම්කරුවන් 66 ක් රැකියාවෙන් දොට්ට දමයි Read More »

Scroll to Top