politics & economics

Dollar

Dollar’s role as global reserve currency under fire

By Nick Beams.

At first, it was just a quiet murmur in relatively isolated sections of the financial press. Today, however, the voices are growing louder: the US dollar could lose its role as the world’s global currency amid the breakdown of all the arrangements and mechanisms of the post-war period under the impact of the US economic war against the world initiated by President Trump.

Dollar
A street money exchanger poses for a photo without showing his face as he counts U.S. dollars at Ferdowsi square, Tehran’s go-to venue for foreign currency exchange, in downtown Tehran, Iran, Saturday, April 5, 2025. [AP Photo/Vahid Salemi]

This week, the Financial Times (FT) ran a major article under the headline “Is the world losing faith in the almighty US dollar?” The answer was that it is.

The concern has been sparked by an unusual development in financial markets. Under “normal” conditions, financial disturbances bring about a rise in the dollar’s value as investors seek a safe haven and move to acquire US Treasury bonds.

But since so-called “liberation day,” when Trump unveiled his “reciprocal tariffs,” there has been a move out of US government debt, and the value of the dollar has fallen. The price of gold, a real store of value, as opposed to debt and credit, continues to reach record highs.

There was a slowing of this movement when Trump announced a 90-day pause on the reciprocal tariffs, which range between 30 and 50 percent for a wide range of countries, to allow for negotiations. But the question remains: What happens after the pause ends?

Whatever the immediate answer, one thing is certain: There will be no return to the status quo ante, with Trump warning that nobody “gets off the hook.” This week, talks took place between the administration and Japan in Washington. The Japanese trade representative returned home empty-handed.

The implications of the new situation were underscored in a comment by a leading FT columnist, Rana Foroohar, entitled “America the Unstable.”

Foroohar began by saying that her “takeaway” from the tariff chaos and fallout was that America, under Trump, has become an “emerging market.”

In previous periods of political and economic stress, US equities and the currency rose because of the “haven status” of the dollar.

“It didn’t seem to matter that all the things that had bolstered American companies from low rates to financial engineering to globalization itself were tapped out. US asset markets seemed impervious to the notion of the dollar-doomsday scenario that would send both the currency and asset prices tumbling. Trump has finally ended America’s exorbitant privilege.”

She concluded by saying that previously she would have ruled out the possibility that America could become the epicenter of an emerging market-style debt crisis, but “not anymore.”

Trump’s measures—the tariff hikes that will slow the economy and proposed tax cuts for corporations—will add trillions of dollars to what is increasingly being characterized as an “unsustainable” debt mountain, currently at $36 trillion and rising.

In a report issued earlier this month, George Saravelos, global head of foreign exchange research at Deutsche Bank, summed up the growing outlook in leading global financial circles.

“Despite President Trump’s reversal on tariffs, the damage to the USD has been done,” he wrote in a report. “The market is reassessing the structural attractiveness of the dollar as the world’s reserve currency and is undergoing a process of de-dollarization.”

However, the crisis is not merely a product of Trump’s actions. It has been long in the making—the outcome of a protracted decline in the economic position of the US.

Trump, as is now openly acknowledged, has taken an axe to the economic, trade, and financial mechanisms set in place after World War II, considering that they have contributed decisively to the weakening of the US.

Of course, Trump, for whom, like Henry Ford, “history is bunk,” never explains why they were put in place and why the US played the leading role in their establishment. It was very much, to invoke the phrase he so often uses in his rampages, due to concerns with “national security.”

The purpose of the post-war measures was to prevent the return to the conditions that had prevailed in the period between the wars, grounded not least on the understanding that this would lead to revolutionary struggles by the working class in the major capitalist countries, including in the US, which had seen enormous eruptions of class battles in the latter years of the 1930s.

The post-war economic order rested on three pillars—the establishment of the US dollar, backed by gold as the international currency, the reduction of tariffs and promotion of free trade to prevent the emergence of the trade and currency wars that had proved so disastrous in the 1930s, and the reconstruction of war-torn Europe under the Marshall Plan. All three were based on the strength and industrial power of the US economy.

Contrary to the claims of various bourgeois economists and not a few self-styled Marxists that the post-war economic capitalism boom which followed had refuted the Marxist analysis of the historically inevitable economic breakdown of the capitalist system, the post-war framework did not overcome its fundamental contradictions—above all, that between the world market and its division into rival nation-states and great powers.

And within the space of 25 years—a short period of time from the standpoint of history—these contradictions emerged. On August 15, 1971, President Nixon, in the face of a growing balance on trade and balance of payments deficit in the US, removed the gold backing from the US dollar—unilaterally abrogating the Bretton Woods Agreement of 1944.

It was a sign that the power of American capitalism, the basis of the post-war order, was starting to markedly weaken.

The scrapping of the Bretton Woods system ushered in a new global financial system. In the 1950s and 1960s, currencies had exchanged at fixed rates. Maintenance of those fixed rates and the prevention of currency wars required that finance and investment flows were subject to tight regulation.

But with the ending of the dollar-gold connection, currencies started to float freely, which meant that capital and financial controls had to be increasingly scrapped. A new international economic order developed based on credit creation and the free flow of money around the world.

The US dollar continued to function as the basis of the international financial system, but it underwent a major transformation. It was now a fiat currency, no longer backed by gold, that is, real value, but solely by the American state. A new global monetary order emerged.

As the FT article noted: “Despite Nixon’s severing the dollar’s link to gold in 1971, the greenback has remained at the center of the monetary universe. In fact, thanks to the dollar’s importance in the expanding and increasingly interconnected global financial system, its importance has only grown. Far from eroding the dollar’s importance, the Nixon shock entrenched it in many ways.”

The freeing of the dollar from the restrictions due to its being tied to gold and the concomitant government regulations aimed at maintaining a fixed exchange system unleashed finance from the constraints imposed on it under the previous regime, opening up vast new avenues for profit accumulation.

Increasingly, above all in the US economy, this gave rise to what has been called financialization, the accumulation of profit via speculative and parasitic methods.

The more these methods developed, the more regulations on finance capital introduced in response to the crisis of the 1930s were scrapped, culminating in the repeal of the last remaining piece of Depression-era legislation, the Glass-Steagall Act, by the Clinton administration in 1999.

In 1991, the liquidation of the Soviet Union by the Stalinist bureaucracy, coupled with the restoration of capitalism in China and the junking of national development policies by the bourgeois national regimes in the former colonies, opened up new profit opportunities through the globalization of production.

Eager to grasp them, the US called for the entry of China into the new world order. The Clinton administration pushed for its admission to the World Trade Organization, which was subsequently ratified by the US under the presidency of George W. Bush.

The US saw the cheaper labor of China as a profit gold mine and that within the new order, China would remain subordinate to it. But the capitalist economy has its own relentless logic, which operates behind the back of imperialist leaders, no matter how powerful.

The Chinese capitalist oligarchy, now confronted with the transformation of the country from a nation of peasants to one with hundreds of millions of workers, as well as an aspiring middle class, recognized it had to move up the value chain.

It could not simply function as the supplier of cheap consumer goods but had to expand production into more sophisticated commodities based on advanced technology if it was to sustain economic growth and maintain what it called “social stability.”

However, this development has posed an existential challenge to US hegemony. This was recognized by the Obama administration in 2011 when it launched its pivot to Asia. His trade representative Michael Froman wrote an article in Foreign Affairs in 2014 recognizing the weakened position of the US and that the global trading system had to be “revitalized” to allow it to play the leading role.

Such efforts, however, came to naught as the balance of trade and payments continued to widen. And the US government debt has continued to escalate at what is acknowledged as an “unsustainable” rate.

The US has only been able to continue on the debt path because of the dollar’s role as the global reserve currency. So long as investors, domestic and international, as well as other governments, kept money flowing into the debt market, the US imperialist state, with its vast military spending, has been able to continue to function.

Back in 2023, CNN and News commentator Fareed Zakaria set out this relationship.

“America’s politicians have gotten used to spending seemingly without any concerns about deficits—public debt has risen almost fivefold from roughly $6.5 trillion 20 years ago to $31.5 trillion today. The Fed has solved a series of financial crashes by massively expanding its balance sheet twelvefold, from around $730 billion 20 years ago to about $8.7 trillion today. All of this only works because of the dollar’s unique status. If that wanes, America will face a reckoning like none before.”

In the face of this crisis the view is being advanced in some circles that whatever the dollar’s travails, it will continue to operate as the world currency.

The FT article on the dollar crisis cites the remarks of Mark Sobel, a former Treasury official and now US chair of OMFIF, a financial think tank.

“The dollar’s dominance will remain in place for the foreseeable future because there are no viable alternatives,” he said. “I question whether Europe can get its act together, and China is not opening its capital account soon. So what’s the alternative? There just isn’t one.”

Sobel’s assertions about the inability of Europe and China to provide as alternative to the dollar are no doubt true.

But his analysis is incomplete because it is based on a faulty logic which ignores the lessons of historical experience. It rests on the assumption that since global trade and finance requires an international currency, the dollar must therefore continue to play that role because there is nothing to replace it.

However, the logic of the present situation is neither that the dollar’s role can continue nor that another national currency will replace it. Rather, it is that the world economy will increasingly fracture into rival trading, financial and currency blocs—a conflict of each against all—as it did between the two world wars with all the disastrous consequences that produced.

For all their irrationality and outright madness there is a logic to Trump’s policies. Every statement and executive order he imposes is justified on the basis of national security—that the present economic order has undermined the military capacity of the United States to fight wars, and this must be rectified at all costs.

The crisis of the dollar therefore signifies that the conditions for a new world war are rapidly developing in which for the US, China—the existential threat to its hegemony—is the chief target.

With tariffs set at 145 percent, and still more hikes to come, and restrictions imposed on the export of high-tech goods to China, the US has imposed a virtual economic blockade against Beijing. How long before that leads to outright military conflict? History suggests sooner rather than later.

The ruling classes in the US and internationally have no solution to the crisis of the capitalist system over which they preside. Everywhere their response to the breakdown is economic warfare, increased military spending and the evisceration of democratic rights through the imposition of fascist and authoritarian regimes.

The international working class is the sole social force which has the capacity to resolve the historic crisis of the capitalist system, exemplified so sharply in the crisis of the dollar, in a progressive manner. But for that power to be actualised it must take up and fight for the perspective of socialist revolution.

This article was originally published in the World Socialist Web Site on 18 April 2025 Here

Dollar’s role as global reserve currency under fire Read More »

Protest

ඉදිරිදර්ශන: ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වය නවත්වන්න! සමාජවාදය සඳහා කම්කරු පන්තියේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනඟන්න!

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (එක්සත් ජනපදය) විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 අප්‍රේල් 04 දින “Stop Trump’s dictatorship! Build a movement of the working class for socialism!යන හිසින් යුතුව එක්සත් ජනපද සමාජවාදී සමානතා පක්ෂ්ජය විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. 

Protest
2025 මාර්තු 11 වන දින මහමුද් ඛලීල් නිදහස් කරන ලෙස ඉල්ලා සිය ගණනක් නිව්යෝර්ක් නගරයේ රැලි පැවැත්වීය.

එක්සත් ජනපදය පුරා, ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට එරෙහිව ලක්ෂ ගණනක් සෙනසුරාදා පෙලපාලි යනු ඇතැයි අපේක්ෂා කෙරේ. කම්කරුවන් හා තරුනයන් අතර විරෝධයේ සහ කෝපයේ පුලුල් මනෝභාවයක කොටසක් වන විරෝධතා රට පුරා නගරවල පැවැත්වේ. 

සංක්‍රමණිකයන්ට එල්ල කරන ප්‍රහාර, ප්‍රකාශනයේ නිදහසට එරෙහි ප්‍රහාරය සහ ගාසා තීරයේ ජන සංහාරක යුද්ධයෙන් මිලියන ගනනක් කම්පනයට පත්ව සිටින අතර ඔවුන්ට ආපිට හැරී සටන් කිරීමට අවශ්‍ය වේ. නමුත් සිදුවෙමින් පවතින දේ, එහි මූලාරම්භය සහ එය නැවැත්වීමට කුමක් කළ යුතුද යන්න පිළිබඳ පැහැදිලි අවබෝධයකින් ප්‍රතිරෝධය දැක්වීමේ අධිෂ්ඨානය මෙහෙයවිය යුතුය.

පවත්නා තත්වය අතිශය පැහැදිලිකමකින් ප්‍රකාශ කළ යුතුය: ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ඒකාධිපතිත්වයක් ස්ථාපිත කිරීමට ක්‍රමානුකූලව සහ හිතාමතාම ගමන් කරයි. එය මූලික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් අහෝසි කිරීම, අපාලිත විධායක බලය තහවුරු කිරීම සහ සියලූ විරුද්ධත්වයන් තලා දැමීම ඉලක්ක කරගත් ෆැසිස්ට්වාදී වැඩපිලිවෙලක් ක්‍රියාත්මක කරයි. මෙය ඉලක්ක කරන්නේ, සියල්ලටත් වඩා, කම්කරු පන්තියයි. ශිෂ්‍යයන් සහ සංක්‍රමණිකයන් මත අද පරීක්‍ෂා කෙරෙන දේ හෙට භාවිතා කරනුයේ වැඩ වර්ජන කරන කම්කරුවන්, සියලු සමාජ විරුද්ධත්වය සහ සියලු ආකාරයේ දේශපාලන විසම්මුතිය මර්දනය කිරීමට ය.

රට පුරා විශ්ව විද්‍යාල මණ්ඩපවල දැනටමත් භීෂණ පාලනයක් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතී. ගාසා තීරයේ එක්සත් ජනපදයේ පිටුබලය ලබන ජන සංහාරයට විරුද්ධ වීම නිසා සාමකාමී විරෝධතාකරුවන් අවේක්ෂණයට (සෝදිසි කිරීමට) ලක් කර, අල්ලා ගෙන, රඳවා තබා ගෙන පිටුවහල් කරනු ලැබේ. AI බලයෙන් ක්‍රියාත්මක වන නිරීක්ෂණ වැඩසටහනක් වන “Catch and Revoke” යටතේ සිසුන්ගේ සමාජ මාධ්‍ය පළ කිරීම් සහ ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශ, රටින් ඉවත් කිරීම සඳහා ඉලක්ක හඳුනා ගැනීම පිණිස රාජ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුව විසින් අධීක්ෂණය කරනු ලැබේ.

කෝර්නල් විශ්ව විද්‍යාලයේ Ph.D. උපාධි අපේක්ෂක මොහමඩ් ටාල්ට, ට්‍රම්ප්ගේ විධායක නියෝග උසාවියේදී අභියෝගයට ලක් කිරීම නිසාවෙන් ෆෙඩරල් නියෝජිතයන් ඔහු අල්ලා ගැනීමට උත්සාහ කිරීමෙන් පසු මේ සතියේ රට හැර යාමට සිදුවිය. කොලොම්බියාවේ උපාධි ශිෂ්‍යයෙකු සහ නීත්‍යානුකූල ස්ථිර පදිංචිකරුවෙකු වන මහමුද් ඛලීල් ICE (ආගමන හා රේගු බලාධිකාරය) විසින් අත් අඩංගුවට ගෙන ඇත. ෆුල්බ්‍රයිට් ශිෂ්‍යත්වලාභී රුමේෂා ඔස්ටර්ක් (Rumeysa Öztürk) ඇතුළු තවත් අය – වෙස්මුහුණු පැලඳ ගත් ෆෙඩරල් නියෝජිතයන් විසින් මහ දවල් පැහැරගෙන ගොස් ඇත.

ට්‍රම්ප් පරිපාලනය, සමූහ වශයෙන් පිටුවහල් කිරීම සහ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් නෙරපා හැරීම සඳහා මින් පෙර කිසි දිනෙක මේ අයුරු භාවිතා නොකළ යුද කාලීන ප්‍රඥප්තියක් වන විදේශ සතුරන්ගේ පනත (Alien Enemies Ac) ක්‍රියාත්මක කර ඇත. උසාවි තීන්දු නොතකා හැරීමට, පවතින නීති අභිබවා යාමට සහ ජනාධිපතිවරයාට අසීමිත විධායක බලය ලබා දීමට, තමන්ට අධිකාරය ඇතැයි පරිපාලනය ස්ථිරවමු කියා සිටී. ගොඩ නගමින් තිබෙන නෛතික රාමුව ආදර්ශයට ගනු ලබන්නේ ‘අයිතීන් පිළිබඳ පනත’ (Bill of Rights) නොව, රජු නැතහොත් පාලකයා, ස්ථිර “ව්‍යතිරේක තත්ත්වයක්” (“state of exception”) හරහා පාලනය කරන බව අවධාරනය කළ නාසි නීතිවේදියෙකු වන කාල් ෂ්මිට්ගේ අධිකාරීවාදී න්‍යායන් මත ය.

ලක්ෂ ගනනක් ෆෙඩරල් කම්කරුවන් දොට්ට දැමීම, සමාජ වැඩසටහන් විනාශ කිරීම, රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය විසුරුවා හැරීම, කම්කරුවන්ගේ කොන්ත්‍රාත්තු ඉරා දැමීම සහ “අකීකරු” කම්කරුවන් ඉලක්ක කර ගැනීම සඳහා ෆෙඩරල් ඒජන්තයන්ගේ බලතල පුලුල් කිරීම වැනි පියවර ගනිමින් පාලක පන්තිය කම්කරු පන්තියට එරෙහිව යුද්ධයක් ගෙන යයි. විද්‍යාව සහ මහජන සෞඛ්‍යය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, දැනට පවතින COVID-19 වසංගතය සහ H5N1 “කුරුළු උණ” වසංගතයේ වර්ධනය වන තර්ජනය මධ්‍යයේ සියලුම සෞඛ්‍ය හා මානව සේවා ආයතන වසා දැමීමේ වගකීම එන්නත් විරෝධී කුමන්ත්‍රණවාදී න්‍යායාචාර්ය රොබට් එෆ් කෙනඩි කනිෂ්ඨ (Robert F. Kennedy Jr.) වෙත පැවරී ඇත.

ජාත්‍යන්තරව, ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ලෝක යුද්ධයට සූදානම් වෙමින් සිටී. බ්‍රහස්පතින්දා, එය සමස්ත ලෝකයටම එරෙහි ආර්ථික යුද්ධයක් ප්‍රකාශ කිරීමක් බදු, නව විශාල තීරුබදු ප්‍රකාශයට පත් කළේය. “මේඩ් ඉන් ඇමෙරිකා” යන ධජය යටතේ මෙම පියවර, චීනය අඩපණ කිරීමට හා එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදී අවශ්‍යතා සමග පෙලගැසීමට සෑම රටකටම බල කිරීම අරමුනු කර ඇත. ඒවා ගෝලීය ගැටුම් තීව්‍ර කරන අතර විදේශයන්හි පමනක් නොව එක්සත් ජනපදය තුලම, දොට්ට දැමීම් අවුළුවාලමින් උද්ධමනය සහ කම්කරු පන්තිය මත ගැඹුරු වන ප්‍රහාර දියත් කරමින් දැවැන්ත ආර්ථික හා සමාජ අවුල් කිරීමක් ඇති කරනු ඇත .

බිඩෙන් යටතේ ආරම්භ වූ ගාසා තීරයේ වාර්ගික ශුද්ධ කිරීම “අවසන් කිරීමට”, යේමනය “විනාශ කර දැමීමට”, ග්‍රීන්ලන්තය, කැනඩාව සහ පැනමා ඇළ ඈඳා ගැනීමට සහ චීනයට එරෙහිව පූර්ණ යුද්ධය  දියත් කිරීමට ට්‍රම්ප් ප්‍රතිඥා දී ඇත. 1917 රුසියානු ඔක්තෝබර් විප්ලවයේ ශ්‍රේෂ්ඨ සම නායක ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි අධිරාජ්‍යවාදී අර්බුදයේ පූර්ව අවධියක දී පැහැදිලි කල පරිදි, ලෝකය මුහුන දී සිටින්නේ “ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයේ ගිනිකඳුමය පිපිරීමට” ය.

මේ අතර, ට්‍රම්ප්, මස්ක්, බෙසෝස් සහ සෙසු බිලියනපතියන්  වංචා, අභ්‍යන්තර ගනුදෙනු ( insider dealing) සහ විවෘත සොරකම් හරහා ධනවත් වී ඇත. වෝල් ස්ට්‍රීට් යනු අපරාධ කාටලයකි. මේ රටේ දේශපාලන, ආර්ථික, සංස්කෘතික යන සෑම ආයතනයක්ම ඇතුළතින් කුණුවෙමින් පවතී. පාලක ප්‍රභූව ප්‍රතිගාමිත්වයේ ගැඹුර සොයමින්  සිටී.

කම්කරුවන් හා තරුනයින් මුහුන දෙන හදිසි ප්‍රශ්නය නම්: කළ යුත්තේ කුමක් ද? යන්නයි.

ට්‍රම්ප් යනු ක්‍රමයට පිටින් ක්‍රියා කරන ආගන්තුක බලවේගයක් නොවන බව මුලින්ම තේරුම් ගත යුතුය. ඔහු ඇමරිකානු ධනවාදයේ නිෂ්පාදනයක් වන අතර, ඔහු කතා කරන්නේ තම ධනය හා බලය ඕනෑම ආකාරයකින් පවත්වා ගැනීමට අධිෂ්ඨාන කරගෙන සිටින පාලක පන්තියක් වෙනුවෙන් ය. ට්‍රම්ප් කියන්නේ කොහේවත් සිට ප්‍රාදූර්භූත වූ යකෙකු නොවෙයි. ඔහු ඇමරිකානු සමාජයේ (යථා) ස්වභාවයට අනුරූප වන පරිදි දේශපාලනය ප්‍රචණ්ඩ ලෙස ප්‍රතිව්‍යුහගත කරන කතිපයාධිකාරයේ පුද්ගලාරෝපණය වේ.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය විපක්ෂය නොවේ – එය සිය කැමැත්තෙන්ම හවුල්කරුවෙකි. ගාසා තීරයේ එක්සත් ජනපදයේ පිටුබලය ලබන ඊශ්‍රායල ජන සංහාරය ආරම්භ වූයේ බිඩෙන් යටතේ ය. ශිෂ්‍ය විරෝධතාකරුවන්ට හිංසා පීඩා කිරීම ආරම්භ වූයේ බිඩෙන් යටතේ ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන්ට එරෙහි ප්‍රහාර ගැඹුරු කිරීමට ට්‍රම්ප් පරිපාලනයට මුදල් සපයමින් රිපබ්ලිකානුවන්ගේ ‘අඛණ්ඩ යෝජනාව’ (continuing resolution- අතුරැ අයවැය) සම්මත කිරීම සහතික කළේ ඩිමොක්‍රටිකයෝ ය.

කමලා හැරිස් ට්‍රම්ප්ව ෆැසිස්ට්වාදියෙකු ලෙස විවෘතව හැඳින්වීමෙන් වැඩි කල් නොගොස්ම, බිඩෙන් ට්‍රම්ප්ට “සාර්ථකත්වය” ප්‍රාර්ථනා කරමින් ධවල මන්දිරයට පිළිගත්තේය. ඩිමොක්‍රටිකයෝ ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වයට විරුද්ධ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්නේ ඔවුන් එහි මූලික අරමුනු සමග එකඟ වන බැවිනි: ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය ආරක්ෂා කිරීම, සමාජ විරෝධය යටපත් කිරීම සහ වෝල් වීදියේ ආධිපත්‍යය පවත්වා ගැනීම. ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය යනු මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ, මිලිටරි-ඔත්තු සේවා යාන්ත්‍රිකයේ, සීඅයිඒ සහ පෙන්ටගනයේ සහ ඉහළ මධ්‍යම පන්තියේ වරප්‍රසාදිත කොටස්වල පක්ෂයකි. එහි ප්‍රධාන උත්සුකය වන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නොව එක්සත් ජනපද ගෝලීය ආධිපත්‍යය රැක ගැනීම සහ යුක්රේනයේ රුසියාවට එරෙහි යුද්ධයයි.

ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයට ආයාචනා කිරීමෙන් ට්‍රම්ප් නතර කළ නොහැක. ට්‍රම්ප්ගේ ජාතිකවාදී ආර්ථික යුද ප්‍රතිපත්ති වැලඳ ගන්නා ගමන්ම, “ඔබේ කොන්ග්‍රස් සභිකයාට ලියන්න” යන ඉල්ලීම් සමඟ, සමූහ රැකියා අහෝසි කිරීම් වලට ප්‍රතිචාර දක්වා ඇති වෘත්තීය සමිති යන්ත්‍රය විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද පුහු ප්‍රයෝග සහ සංකේත අභිනයන් හරහා ඔහුට විරෝධයක් දැක්විය හැකි නොවනු ඇත. බර්නි සෑන්ඩර්ස් සහ ඇලෙක්සැන්ඩ්‍රියා ඔකාසියෝ-කෝර්ටෙස් වැනියවුන් අප විශ්වාස ගැන්වීමට උත්සාහ කරන කරන පරිදි, බංකොලොත් පද්ධතියක වාටියේ කූරු ගෑම පිළිබඳ කාරණයක් ද නොවේ. ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය වන්නේ විරුද්ධත්වය සමනය කිරීම සහ එය ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයේ රාමුව තුළ තබා ගැනීමයි.

අවශ්‍ය වන්නේ, ෆැසිස්ට්වාදයේ තර්ජනය පැන නගින්නේ ධනේශ්වර ක්‍රමයේම බිඳවැටීමෙන් බවට පැහැදිලි අවබෝධයකින් මෙහෙයවනු ලබන කම්කරු පන්තියේ මහජන විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයකි.

මෙම සටන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීමේ සැබෑ ජන කොට්ඨාශය වන වන කම්කරු පන්තිය තුලට ගෙන යා යුතුය. ආඥාදායකත්වයට එරෙහි සටන, බලය ලබා ගැනීමේ, ධනවාදය අහෝසි කිරීමේ සහ සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීමේ වැඩපිලිවෙලකින් සන්නද්ධ කම්කරු පන්තියේ මහජන දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් බවට පත්විය යුතුය.

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය කම්කරුවන් හා තරුනයින්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ වැඩවර්ජන හා පෙලපාලි ඇතුලු මහජන ප්‍රතිරෝධය බලමුලු ගැන්වීම සඳහා කම්හල්, සේවා ස්ථාන සහ අසල්වැසි ප්‍රදේශවල ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩනගන ලෙසයි. ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරය විසින් කම්කරු පන්තියට එල්ල කරන දැවැන්ත ප්‍රහාරයට එරෙහිව සැබෑ අරගලයක් ගෙන යාම සඳහා වෘත්තීය සමිති නිලධරයන්ගෙන් ස්වාධීනව සම්බන්ධීකෘත සංවිධාන ජාලයක්- ක්‍රියාකාරී කමිටු වල ජාත්‍යන්තර කම්කරු සන්ධානය (IWA-RFC) වර්ධනය කරයි. 

සසප සටන් කරන්නේ මෙම නැගී එන ව්‍යාපාරය සමාජවාදී හා ජාත්‍යන්තරවාදී වැඩපිලිවෙලකින් සහ ඉදිරිදර්ශනයකින් සන්නද්ධ කිරීමට ය. ආඥාදායකත්වයට එරෙහි අරගලය මූල්‍ය කතිපයාධිකාරයට හා ධනවාදයට ම එරෙහි අරගලයෙන් වෙන් කළ නොහැකි ය. මෙම කතිපයාධිකාරයේ ධනය උදුරා ගත යුතු අතර සමාජ අවශ්‍යතා සහ සමානාත්මතාවයේ පදනම මත සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කළ යුතුය.

ෆැසිස්ට්වාදයට, යුද්ධයට හා ආඥාදායකත්වයට එරෙහි සටන ජාතික දේශසීමාවල සීමාවන් තුළ ගෙන යා නොහැක. ධනේශ්වර පද්ධතියේ ගෝලීය ස්වභාවයට ජාත්‍යන්තර මූලෝපායක් අවශ්‍ය වේ. ලොව පුරා පාලක පන්තිය ෆැසිස්ට්වාදය, ආඥාදායකත්වය සහ යුද්ධය වෙත හැරෙමින් තිබේ. ඒ අතරම, එක්සත් ජනපදයේ සිට ජර්මනිය දක්වා, ප්‍රංශයේ සිට ශ්‍රී ලංකාව දක්වා සෑම රටකම වැඩෙන විරෝධතා සහ වැඩවර්ජන රැල්ලක් මතුවෙමින් තිබේ. කම්කරු පන්තිය ජාත්‍යන්තර පන්තියක් වන අතර එහි අරගල සියලු ජාතික, ජන වාර්ගික හා වාර්ගික රේඛා හරහා එක්සත් විය යුතුය.

පාලක පන්තියට සැලැස්මක් ඇත: ඒකාධිපතිත්වය, යුද්ධය සහ මර්දනය. කම්කරු පන්තියට ද සැලැස්මක් තිබිය යුතුය: බලය ලබා ගැනීම, ධනවාදය අවසන් කිරීම සහ සැබෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ආර්ථික සැලසුම් කිරීම සහ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධය අවසන් කිරීම මත පදනම් වූ සමාජවාදී අනාගතයක් ගොඩනැගීම.

සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ හා එහි තරුන ව්‍යාපාරය වන සමාජ සමානතාව සඳහා ජාත්‍යන්තර තරුනයෝ සහ ශිෂ්‍යයෝ (සසජාතශි) වැඩපිලිවෙල එයයි. මේ සටන අතට ගන්න. සසප හා සසජාතශි සමග එකතු වන්න! ඒකාධිපතිත්වය නැවැත්වීමට, යුද්ධය අවසන් කිරීමට සහ පුද්ගලික ලාභය මත නොව මානව අවශ්‍යතා මත සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමට අවශ්‍ය විප්ලවවාදී නායකත්වය ගොඩනගන්න.

ඉදිරිදර්ශන: ට්‍රම්ප්ගේ ආඥාදායකත්වය නවත්වන්න! සමාජවාදය සඳහා කම්කරු පන්තියේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනඟන්න! Read More »

Rani

The Myth of Common Guilt: ‘Rani‘ as Perversion of Truth in the Form of Art

By Sanjaya Jayasekera.

In “My Thoughts on Handagama’s Rani,” published in Daily FT on March 281, Jagath Weerasinghe—artist, archaeologist, and cultural commentator—extends, rationalises, and legitimises the central reactionary thesis of Asoka Handagama’s recent film Rani. This is a film whose underlying narrative, presented in the guise of artistic subtlety and aesthetic ambiguity, represents a deeply ideological falsification of history. Weerasinghe’s endorsement of the director’s central proposition2—reproduced in Sinhala translation in Anidda on March 30 by Vidura Munasinghe—is emblematic of a broader trend among the middle-class intelligentsia and the pseudo-left, who serve as ideological apologists for the crimes of the capitalist state.

Rani
A scene in the film “Rani” by Asoka Handagama

The core thesis promoted by both Weerasinghe and the film is that the atrocities carried out during the 1988–90 period—enforced disappearances, state death squads, mass graves, torture camps, and extrajudicial killings, as well as the fascistic violence perpetrated by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)—were not the products of concrete political decisions, class interests, and specific agencies of state and party power. Instead, they were the result of a society in which “violence had become systemic and normalised.” Weerasinghe writes: authoritarian regimes perpetuate brutality “for political gain and self-preservation, creating an environment where violence is not only carried out by those in power but is also internalised, accepted, and even participated in by ordinary citizens. In such a climate, even those with moral integrity can find themselves complicit—whether through silence, fear, or the gradual erosion of ethical boundaries.”

This pseudo-sociological claim—that violence was embedded in the very fabric of society and was collectively enacted by the masses—leads to a profoundly reactionary conclusion: that there is a shared moral guilt for the crimes of the period, borne by everyone, without any class distinction. Rani—the eponymous protagonist, who is portrayed as initially a passive observer of the surrounding terror but who gradually becomes emotionally and psychologically implicated—and every other defenseless rural man and woman, the worker, the unemployed youth, who were terrorized for their lives both by the fascism of the JVP and by state repression, are depicted as responsible for and willing participants in the atrocities.

Was this culpability moral, political, or both? While Weerasinghe leaves no doubt that he intends to assign moral culpability to the masses—an implication clearly shared by the director—this vulgar theory leaves the spectator wondering who bears political accountability. That is precisely the issue at hand. The film and its director’s apologetics place the blame on the “ordinary” masses. Political responsibility follows moral culpability. Consequently, the oppressed are identified with the oppressor, giving rise to a vision of a society that is hopeless, anarchic, and devoid of historical or scientific grounding. This approach is crudely ahistorical, impressionistic, and unscientific—and it serves a definite class interest.

The capitalist state agents of terror, its political leadership, the military-intelligence apparatus, and the misdirected cadre of the JVP are equated, and these contradictory forces are placed on the same grounds as the poor and the working people, constituting a homogeneous society of “ordinary citizens.” They are all morally and indiscriminately dissolved into an amorphous, classless “we.” The final anecdote of the film, which Weerasinghe refers to, is founded upon this proposition and leads to the conclusion that the director wanted the viewers of his film to read into as the alternative narrative: the killing of Richard de Soysa was not necessarily ordered by President R. Premadasa, nor did it serve the interests of the latter or the ruling class. This is a liquidationist proposition that casts doubt upon many other suspected assassinations and abductions of the period, getting the political leadership of the state off the hook. In conclusion, this is where the “broader and more layered exploration of the underlying social and political realities,” which Weerasinghe claims the purported “fiction” allows its viewer to delve into, lands.

Such a political framework is not new. It has appeared time-to-time in bourgeois and petty-bourgeois historiography, where the responsibility for state crimes—pogroms, wars, genocides—is shifted onto “society” or “human nature.” One prominent historical analogue is Daniel Goldhagen’s Hitler’s Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust (1996), which absurdly claimed that the Holocaust was not the outcome of a historically developed political program of German imperialism and the fascist state of the Nazi Third Reich, but the result of a deep-seated, inherent antisemitism among the German people3. Thus, the “ordinary” Germans were willing accomplices in the Final Solution, the extermination of over six million Jews. Hitler was only the final executioner of this ideology. This deadly distortion of history has been widely discredited by serious historians, not only for its factual inaccuracy, but for the reactionary political implications it carries4.

Weerasinghe offers no sociological or historical research to substantiate his claims—nor does the director, who admits to conducting little serious investigation prior to the making of the film. However, similar arguments have been advanced internationally through certain psychological and sociological theories that lack rigorous empirical grounding. Chief among these are the studies of Stanley Milgram and Philip Zimbardo, whose respective experiments on obedience to authority and simulated prison environments have been widely cited to suggest that ordinary individuals can become complicit in acts of cruelty under systemic pressure. Both studies have come under sustained criticism for methodological shortcomings, ethical violations, and issues of reproducibility. More importantly, when abstracted from their immediate experimental context and applied uncritically to complex social phenomena like mass political violence, these theories devolve into a kind of psychological determinism. They obscure the class forces and political programs that shape historical events and instead offer a right-wing, pseudo-scientific narrative in which atrocities are the inevitable result of human nature or diffuse social norms—thereby absolving the state and the ruling elite of political responsibility.

In the Sri Lankan context, this argument has especially reactionary consequences. It leads to the notion that the Sinhalese majority are collectively responsible for the 1983 pogrom against Tamils, and ultimately, for the genocide in Mullivaikkal in 2009. A section of the middle class of the country harbours this ideology, which was once starkly expressed by Pubudu Jayagoda, a leader of the pseudo-left Frontline Socialist Party (FSP), who claimed that racism is deeply ingrained in the Sinhalese “society”5, reducing complex political phenomena to abstract moral failures of entire ethnic groups of conflicting classes6. This is not only unscientific and historically false, but it plays directly into the hands of the capitalist state and chauvinist forces, who exploit communalism to divide the working class on racialist lines to prevent unified struggle.

Marxism begins not with moralism, but with the concrete analysis of social relations and historical processes. The essential questions that must be addressed in any serious assessment of the 1988–90 period are the following: What were the objective causes of the JVP-led insurrection and its fascistic methods? What class forces were involved in the repression? What was the role of imperialism, the IMF, and the Sri Lankan bourgeoisie in creating the social crisis that produced this violence? And above all, was there an alternative revolutionary leadership that could have mobilized the working class against both the JVP and the capitalist state?

The JVP uprising was not a spontaneous eruption of madness, nor was it the inevitable product of a culture of violence. It emerged from a deep social crisis rooted in the failure of the post-colonial bourgeoisie and the betrayal of the Lanka Sama Samaja Party (LSSP) in 1964, which had entered into a class collaborationist coalition with the bourgeois Sri Lanka Freedom Party (SLFP). In the aftermath of this betrayal, tens of thousands of rural youth—disillusioned by the parliamentary left and devastated by the economic liberalization policies of the J. R. Jayewardene regime—were drawn to the radical rhetoric of the JVP.

The JVP, despite its populist posture, was never a Marxist organization. It rejected the class struggle, dismissed the internationalism of the Fourth International, and relied on petty-bourgeois nationalism and adventurist terror. In 1987–89, it launched a campaign of assassinations and fascistic violence that paralyzed the working class and the middle class. The response of the state was a campaign of ruthless repression. Death squads, torture camps such as Batalanda, and state-sponsored terror claimed the lives of an estimated 60,000 youth.

Massacre 1989
A scene of mass killings and daily-life in rural Sri Lanka in September 1989. Photo by Prasanna Hennayake

This was not a case of generalized ”ideology of violence” within society. It was class warfare, waged from above by the capitalist state to defend private property, intimidate the working class, and preserve bourgeois rule. It was facilitated by the political vacuum created by the betrayals of the old left and the inability of the Revolutionary Communist League (RCL), the predecessor of the Socialist Equality Party (SEP), to politically break the working class and the rural poor from the grip of the petty-bourgeois JVP and other Stalinist and Maoist organizations in time to develop an alternative mass leadership.

However, it was only the RCL, the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), the world party of the working class, which alone insisted that the fascist violence of the JVP and the state terror could only be opposed by the independent political mobilization of the working class on a socialist and internationalist program. In November 1988, in order to mobilize the independent power of the working class, it called for a united front of working-class organizations to fight both state repression and JVP fascism, as an immediate practical measure. Instead of supporting this effort, the LSSP, the Communist Party (CP), Nawa Sama Samaja Party (NSSP), and Ceylon Workers’ Congress (CWC) aligned themselves with the terror of the UNP regime, which armed them against the JVP. This betrayal aided the state in unleashing mass repression on the rural poor of the South and launching its racist war against the oppressed Tamil people.

None of these dynamics are on the historical balance sheet of those who seek to “push” the contemporary youth “to the very edges of these established frameworks.”

Today, the pseudo-left has once again emerged as a shield for the ruling class, which has endorsed the JVP/NPP as its saviour. The JVP-led NPP is using its parliamentary position not to uncover or prosecute the war crimes of the past, but to bury them. Its recent tabling and debating of the Batalanda Commission report—gathering dust for over two decades—is a cynical gesture meant to divert public attention from IMF austerity measures. The NPP is objectively poised not to challenge the military, nor the UNP, nor the interests of imperialism. It fears that any real reckoning with the crimes of 1988–90 will expose not only the state, but the politics of the JVP itself.

The working class and rural poor must reject the “common guilt” thesis advanced in Rani and promoted by figures like Weerasinghe. They must demand justice based not on emotional reconciliation, but on historical truth and political accountability7.

Neither of these are possible within the capitalist state. It requires the building of a revolutionary socialist movement of the working class to finally break the grip of imperialism, overturn the legacy of terror, and unify the oppressed—Sinhala, Tamil, and Muslim—on the basis of a common struggle against exploitation.

The film’s thesis, and Weerasinghe’s article by extension, constitute an aestheticized historical falsification, a rebranding of a reactionary historical revisionism in the garb of “critical reflection.” The function of art, if it is to be progressive, is not to obscure these truths but to clarify them. Rani fails in this most fundamental task. It replaces history with impressionism, class analysis with pseudo-science, and revolutionary clarity with reactionary confusion.

  1. My Thoughts on Handagama’s Rani, Jagath Weerasinghe, Daily FT on March 28, 2025. <https://www.ft.lk/columns/My-thoughts-on-Handagama-s-Rani/4-774887>
    ↩︎
  2. Anidda, February 2, 2025, A discussion with Ashoka Handagama by Upali Amarasinghe, p19.
    ↩︎
  3.  ‘[A]ntisemitism moved many thousands of “ordinary” Germans—and would have moved millions more, had they been appropriately positioned—to slaughter Jews. Not economic hardship, not the coercive means of a totalitarian state, not social psychological pressure, not invariable psychological propensities, but ideas about Jews that were pervasive in Germany, and had been for decades, induced ordinary Germans to kill unarmed, defenseless Jewish men, women, and children by the thousands, systematically and without pity.’ Daniel Goldhagen, Hitler’s Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust, (New York: Alfred A. Knopf, 1996), p. 9.
    ↩︎
  4. The Myth of “Ordinary Germans”: A Review of Daniel Goldhagen’s Hitler’s Willing Executioners,  David North (April 1997) in The Russian Revolution and the Unfinished Twentieth Century (2014). <https://www.wsws.org/en/special/library/russian-revolution-unfinished-twentieth-century/15.html
    ↩︎
  5. <https://www.facebook.com/reel/3824881814291061?sfnsn=wa&mibextid=6AJuK9> ↩︎
  6. Race, class and social conflict in the United States, Niles Niemuth, SEP Summer School Lecture 2021, <https://www.wsws.org/en/articles/2021/09/06/race-s06.html
    ↩︎
  7. Batalanda Slaughter Chambers and the Mass Graves: The class roots of crimes against the poor and the working class of Sri Lanka, Sanjaya Jayasekera, March 23, 2025, <https://www.thesocialist.lk/batalanda-slaughter-chambers-and-the-mass-graves-the-class-roots-of-crimes-against-the-poor-and-the-working-class-of-sri-lanka/


    ↩︎

The Myth of Common Guilt: ‘Rani‘ as Perversion of Truth in the Form of Art Read More »

Trotsky

බොල්ෂෙවික්වාදයේ ඓතිහාසික අඛණ්ඩතාව සඳහා අරගලය: හජාජාක 21 වැනි සියවසේ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ දේශපාලන ආකෘතිය ලෙස 

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම (RLF) වන  ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වය (SLLA) හි දේශපාලන කමිටුව විසිනි.

විප්ලවවාදී නායකත්වයේ ඓතිහාසික අර්බුදය

1930 ගනන් වලින් පසු ලෝක ධනවාදයේ ගැඹුරුම අර්බුදය මගින් 21 වන සියවස හි ආරම්භක දශකයන්  නිර්වචනය කෙරේ. ආර්ථිකය එකතැන පල්වීම, දේශපාලන අස්ථාවරත්වය සහ මහජන අතෘප්තියට මුහුන දෙන පාලක පන්තිය යලිත් වරක් මිලිටරිවාදය, රාජ්‍ය මර්දනය සහ ෆැසිස්ට්වාදී අධිකාරීවාදය වෙත හැරෙමින් තිබේ. අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ මුදුනෙහි සිට, එක්සත් ජනපදය චීනය සමග ව්‍යසනකාරී ගැටුමකට සූදානම් වෙමින් සහ ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරයට පිටුබලය දෙමින් යුක්රේනයේ රුසියාවට එරෙහි එහි ප්‍රොක්සි යුද්ධය තීව්‍ර කරමින් සිටී. දකුනු ආසියාවේ ද ඇතුලු ජාතික ධනේශ්වරයන්, ගෝලීය ධනවාදයේ අර්බුදය ගැඹුරු කරමින් කම්කරුවන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් හා ජීවන කොන්දේසි මත ඔවුන්ගේ ප්‍රහාර තීව්‍ර කර ඇත.

Trotsky
ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි

නමුත්, අහිමිව පවතින්නේ කුමක්ද? ලෝක සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා වෛෂයික කොන්දේසි පරිණත වී ඇත. එක්සත් ජනපදයේ හා යුරෝපයේ මෝටර් රථ කම්කරුවන්ගේ වැඩ වර්ජනවල සිට ශ්‍රී ලංකාවේ මහජන විරෝධතා සහ ඊශ්‍රායල යුද අපරාධවලට එරෙහි ගෝලීය විරෝධය දක්වා – මහජන ව්‍යාපාර පුපුරා ගොස් ඇත. කෙසේ වෙතත්, සංක්‍රමණ වැඩපිළිවෙල (1938) හි, ට්‍රොට්ස්කි ලියූ පරිදි, “සමස්තයක් ලෙස ලෝක දේශපාලන තත්වය, ප්‍රධාන වශයෙන් නිර්ධන පංතියේ නායකත්වයේ ඓතිහාසික අර්බුදයකින්  සංලක්ෂිත වේ.” අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රශ්නය වන්නේ අධිරාජ්‍යවාදයට, ජාතික ස්වෝත්තමවාදයට සහ ධනේශ්වර ආඥාදායකත්වයට එරෙහි අරගලයේදී කම්කරු පන්තියට මග පෙන්විය හැකි විප්ලවවාදී නායකත්වයක් ගොඩනැගීමයි.

මෙම නායකත්වය හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවෙන් (හජාජාක/ICFI) මූර්තිමත් වේ. අද ට්‍රොට්ස්කිවාදී සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයට, විප්ලවවාදී මාක්ස්වාදයේ ඓතිහාසික හා න්‍යායික අඛණ්ඩතාව ආරක්ෂා කරන සහ වර්ධනය කරන එකම ව්‍යාපාරය වන ජාත්‍යන්තර කමිටුවෙන් පිටත, අර්ථයක් නැත.

මාක්ස්වාදය සහ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය: වැඩපිළිවෙල පිලිබද ප්‍රශ්නයක්

සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය යනු යුතෝපියානු පරමාදර්ෂයක් නොව ධනේශ්වර නිෂ්පාදනයේ ස්වභාවයෙන්ම පැන නගින වෛෂයික අවශ්‍යතාවයකි.  කාල් මාක්ස් සහ ෆ්‍රෙඩ්රික් එංගල්ස්, කොමියුනිස්ට් ප්‍රකාශනය (1848) තුල “කම්කරුවන්ට රටක් නැත” ලෙස මෙම මූලධර්මය ස්ථාපිත කළහ. ගෝලීයකරණය වූ ආර්ථිකයක් වර්ධනය කිරීම මගින් ධනේශ්වර ක්‍රමය ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියක් නිර්මානය කර ඇති අතර, ඔවුන්ගේ විමුක්තිය සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ ලෝක පරිමාණයෙන් ධනවාදය පෙරලා දැමීමෙන් පමනි.

මෙම මූලික මූලධර්මය එහි ඉහලම ප්‍රකාශනය අත්කර ගත්තේ 1917 ඔක්තොම්බර් බොල්ෂෙවික් විප්ලවය තුලිනි. ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි ඔවුන්ගේ මූලෝපාය පදනම් කලේ සමාජවාදය තනි රටක් තුල ගොඩනැගිය නොහැක යන අවබෝධය මතය. 1919 දී තුන්වන ජාත්‍යන්තරය පිහිටුවීමෙන් අදහස් කෙරුනේ විප්ලවවාදී නිර්ධන පංතියට ලෝක සමාජවාදී විප්ලවය සම්බන්ධීකරණය කිරීම සඳහා සංවිධානාත්මක මධ්‍යස්ථානයක් සැපයීමයි.

කෙසේ වෙතත්, අවවාදාත්මක සටහනක් ලෙස, “කොමියුනිස්ට් ජාත්‍යන්තරයේ කෙටුම්පත් වැඩපිළිෙවල – මූලධර්ම පිලිබද විවේචනයක්” හි ට්‍රොට්ස්කි, පහත දැක්වෙන පරිදි සමාජවාදී විප්ලවය එකවර සමගාමීව ආරම්භ කළ යුතුය යන අදහස ප්‍රතික්ෂේප කරමින් ඔහුගේම පැහැදිලි කිරීමක් සඳහන් කළේය.

“එකම රටක්වත් තම අරගලයේ දී අනෙක් රටවල් එනතුරු ‘බලා සිටිය’ යුතු නැත. සමාන්තර ජාත්‍යන්තර ක්‍රියාමාර්ගයක් වෙනුවට කල්බැලීමේ ජාත්‍යන්තර අක්‍රියතාවයක් ආදේශ නොකෙරෙන පරිදි මෙම මූලික අදහස පුනරුච්චාරණය කිරීම ප්‍රයෝජනවත් සහ අවශ්‍ය වනු ඇත. අනෙක් ඒවා කරන තෙක් බලා නොසිට, අපගේ මුලපිරීම මගින් උත්තේජනයක් ලබා දෙනු ඇති බවට පූර්ණ විශ්වාසයක් ඇතිව ජාතික පදනමින් අරගලය ආරම්භ කිරීම හා නොකඩවා කර ගෙන යාම කල යුතුය. (ට්‍රොට්ස්කි, ‘සාම වැඩසටහන’ Works  වෙළුම III, 1 කොටස, 89-90 පිටු, රුසියානු සංස්කරණය.)

ස්ටාලින් යටතේ සෝවියට් සංගමයේ පරිහානිය සහ “එක් රටක සමාජවාදය” යන ජාතික-ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ප්‍රතිගාමී න්‍යාය අනුගමනය කිරීම, ජර්මනියේ (1923), චීනයේ (1927), ස්පාඤ්ඤයේ (1936-39) සහ වෙනත් තැන්වල විප්ලවවාදී ව්‍යාපාර පාවා දීමට හේතු විය. ස්ටැලින්වාදී ප්‍රති-විප්ලවය, ධනේශ්වර ජාතික අවශ්‍යතාවලට කම්කරු පන්තිය ක්‍රමානුකූලව යටත් කළ කොමින්ටර්න්යේ නිලධාරීමය යාන්ත්‍රණයන් බිහි කළේය.

ඊට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ට්‍රොට්ස්කි සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ ධජය රැක ගැනීමට සටන් කළේය. ලෝක සමාජවාදී විප්ලවයේ මූලෝපාය ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා 1938 දී හතරවන ජාත්‍යන්තරය පිහිටුවන ලදී. ධනවාදයේ මරලතෝණිය සහ හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ කර්තව්‍යයෝ (1938) හි, ට්‍රොට්ස්කි මෙසේ ලිවීය.

“ඊලඟ ඓතිහාසික කාලපරිච්ඡේදයේ දී ම සමාජවාදී විප්ලවයකින් තොර වීම, මහ ව්‍යසනයක් සමස්ත මානව වර්ගයාටම තර්ජනය කරයි. දැන් වාරය ඇත්තේ කම්කරු පන්තිය වෙතයි, ප්‍රධාන වශයෙන් එහි විප්ලවවාදී පෙරටුගාමීන්ටයි.”

ජාත්‍යන්තර කමිටුව සහ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ ආරක්ෂාව

1940 දී ට්‍රොට්ස්කිගේ ඝාතනයෙන් පසුව, නායකත්වයේ අර්බුදය ගැඹුරු විය. හතරවන ජාත්‍යන්තරය තුල පැබ්ලෝවාදී සංශෝධනවාදීන් 1950 ගනන් මුලදී මතුවූයේ, විප්ලවවාදී භූමිකාවක් ඉටුකිරීමට ස්ටැලින්වාදී හා ධනේශ්වර ජාතිකවාදී ව්‍යාපාරවලට බලපෑම් කල හැකි බවට තර්ක කරමිනි. මෙම දියකර දැමීමේ ඉදිරිදර්ශනයට ජේම්ස් පී. කැනන් ඇතුලු එක්සත් ජනපදයේ සමාජවාදී කම්කරු පක්ෂයේ (එස්ඩබ්ලිව්පී) නායකයින් සහ ජෙරී හීලි විසින් නායකත්වය දුන් බ්‍රිතාන්‍ය ට්‍රොට්ස්කිවාදීන් විසින් තීරනාත්මක ලෙස විරුද්ධ විය. 1953 කැනන් විසින් ලියන ලද විවෘත ලිපිය සහ පසුව පැබ්ලෝවාදය සමඟ ඇති වූ භේදය හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) පිහිටුවීමට හේතු විය.

Cannon
ජේම්ස් පී. කැනන්

අධිරාජ්‍යවාදයේ ගෝලීය ප්‍රහාරයට එරෙහිව ජාත්‍යන්තරව කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීම සඳහාද, බොල්ෂෙවික් උරුමය ආරක්ෂා කිරීම සඳහාද, ජාත්‍යන්තර කමිටුව ස්ටැලින්වාදයට, පැබ්ලෝවාදයට සහ සියලු ආකාර අවස්ථාවාදයට1 එරෙහිව ස්ථීරසාර අරගලයක් ගෙන ගියේය. 

අපි රකිනා උරුමය (1988) හි ඩේවිඩ් නෝර්ත් මෙසේ ලියා ඇත:

“පැබ්ලෝවාදී සංශෝධනවාදයට එරෙහිව හජජාක ගෙනගිය අරගලය එක්සත් ජනපදයේ ට්‍රොට්ස්කිවාදී ව්‍යාපාරයේ අයිතිහාසික අඛන්ඩතාවය ආරක්ෂා කළේය.”

කම්කරු පන්තියේ ජාත්‍යන්තර පක්ෂය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා වූ මෙම ප්‍රතිපත්තිගරුක සටනේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, හීලි යටතේ බ්‍රිතාන්‍යයේ කම්කරු විප්ලවවාදී පක්ෂය (WRP) ට්‍රොට්ස්කිවාදී ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන බලවේගයක් බවට පත්විය. කෙසේ වෙතත්, 1970 දශකයේ අගභාගයේ සහ 1980 දශකයේ මුල් භාගය වන විට, අවස්ථාවාදී පීඩනයන් කවිපයේ නිලධාරිවාදී පරිහානියට හේතු වූ අතර, මෙම ක්‍රියාවලිය ඩේවිඩ් නෝර්ත් සහ වර්කර්ස් ලීගයේ (එක්සත් ජනපද) නායකත්වය විසින් හෙළිදරව් කරන ලදී. හීලිගේ සංවිධානාත්මක ක්‍රම සහ දේශපාලන අපගමනයන් පිළිබඳ නෝර්ත්ගේ විවේචනය, ජාත්‍යන්තර කමිටුව තුළ මාක්ස්වාදී මූලධර්ම නැවත තහවුරු කිරීමේදී මූලික විය.

Heritage
අප රක්නා උරුමය, ඩේවිඩ් නෝත්

අවස්ථාවාදයෙන් නියත බිඳීමක් සිදු වූයේ 1985-86 දී, ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් කවිප නායකත්වය නෙරපා හැරීමත් සමඟ ය. නෝර්ත්, 1982-86 හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ භේදයේ දේශපාලන මූලාරම්භය සහ ප්‍රතිවිපාක (2019 අගෝස්තු 03) හි පහත පරිදි ලිවීය:

“වසර 40කට ආසන්න කාලයක් ආපසු හැරී බැලීමේ වාසිය ඇතිව, 1985 දෙසැම්බරයේ දී ජාත්‍යන්තර කමිටුවෙන් WRP අත්හිටුවීම සහ 1986 පෙබරවාරි මාසයේ දී සබඳතා සම්පූර්ණයෙන්ම බිඳ දැමීමෙන් අවසන් වූ මෙම විවේචනය [WRP විසින් අනුගමනය කරන ලද මාවත පිළිබඳව වර්කර්ස් ලීගය විසින් කරන ලද] මගින් ආරම්භ කරන ලද ගැටුම, ලෝක මාක්ස්වාදී ව්‍යාපාරයේ ඉතිහාසයේ තීරණාත්මක සිදුවීමක් බව අපට හඳුනාගත හැකිය. හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ පැවැත්මම අවදානමට ලක්ව තිබුණි. ජාත්‍යන්තර කමිටුව හැර, ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි විසින් ආරම්භ කරන ලද ව්‍යාපාරය පැබ්ලෝවාදීන් විසින් දේශපාලනිකව දියකර හරින ලදී. පැබ්ලෝවාදීන්ට සංවිධානාත්මක පාලනය ස්ථාපිත කිරීමට හැකි වූ සියලුම රටවල, ඔවුන් ට්‍රොට්ස්කිවාදී සංවිධාන ස්ටැලින්වාදී, සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හෝ ධනේශ්වර ජාතිකවාදී සංවිධානවල දේශපාලන සහායක කොටස් බවට පත් කිරීමෙන් විනාශ කර තිබුණි. 1985 වන විට, ඒ වන විට පැබ්ලෝවාදයට යටත් වී සිටි කම්කරු විප්ලවවාදී පක්ෂය, එම විනාශකාරී මෙහෙයුම සම්පූර්ණ කිරීමට ආසන්නව සිටියේය.”2

හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ උරුමයේ අඛණ්ඩතාව සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් දියත් කරන ලද නොනවතින අරගලය ගැන සඳහන් කරමින්, නෝර්ත් තවදුරටත් මෙසේ පැහැදිලි කරයි3:

“මේ සියලු කාර්යයන්හිදී, අපගේ උත්සාහයන්ට මඟ පෙන්වූ මූලික දේශපාලන මූලධර්මය වූයේ මාක්ස්වාදී ජාත්‍යන්තරවාදයයි. ජාතික උපක්‍රමවලට වඩා ලෝක උපාය මාර්ගයේ ප්‍රමුඛතාවය අපි අවධාරනය කළ අතර, ජාතික ක්ෂේත්‍රය තුළ පැන නගින ගැටළු වලට සුදුසු ප්‍රතිචාරය ලබා ගත හැක්කේ ගෝලීය ක්‍රියාවලීන් විශ්ලේෂණය කිරීමේ පදනම මත පමණක් බව අපි අවධාරනය කළෙමු. මෙම පදනම මත, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ සමස්ත ඉතිහාසය තුළ නොතිබූ ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතා මට්ටමක් වර්ධනය කිරීමට ජාත්‍යන්තර කමිටුවට හැකි විය. ඇත්ත වශයෙන්ම, “සහයෝගීතාවය” යන වචනය WRP ජාතිකවාදී පලායන්නන් සමඟ භේදයෙන් පසුව වර්ධනය වූ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා අතර අන්තර්ක්‍රියාවේ ස්වභාවය ප්‍රමාණවත් ලෙස ඇතුළත් නොකරයි.”4

මෙයින් නිශ්චිතවම පෙන්නුම් කළේ ජාත්‍යන්තර සමාජවාදයේ ඉදිරිදර්ශනය තුල ඔවුන් බලමුලු ගැන්වීම සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා අතර වැඩපිලිවෙලේ සහ සංවිධානාත්මක සබඳතාවලින් පිටත අද කම්කරු පන්තියේ ජාත්‍යන්තර “සහයෝගීතාවයට” කිසිදු අර්ථයක් නොමැති බවයි.

අද දින සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ ආකෘතිය සහ අන්තර්ගතය

21 වන සියවසේ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය අන්තර් සම්බන්ධිත ක්‍රියාවලි තුනකින් අර්ථ දැක්වේ:

  1. අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධය සහ මිලිටරිවාදය: චීනයට එරෙහි එක්සත් ජනපදයේ යුද සූදානම සහ යුක්රේනයේ රුසියාවට එරෙහි නේටෝ යුද්ධය, ගෝලීය අධිරාජ්‍යවාදී පද්ධතියේ පෙර නොවූ විරූ ඓතිහාසික අර්බුදයකින් පැන නගින, මූල්‍ය කතිපයාධිකාරය විසින් ගෝලීය ආධිපත්‍යය සඳහා වන පුලුල් මූලෝපායක කොටසකි. ගාසා තීරයට එල්ල වූ ජන සංහාරක ප්‍රහාරය අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ අනිවාර්ය කොටසකි. 
  2. ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අර්බුදය: එක්සත් ජනපදයේ ට්‍රම්ප්වාදයේ සිට ඉන්දියාවේ හින්දුත්වා දක්වා ගෝලීය වශයෙන් ෆැසිස්ට් ව්‍යාපාරවල නැගීම, මහජන විරෝධය තලා දැමීම සඳහා පාලක පන්තිය අධිකාරීවාදය වෙත හැරීමේ කොටසකි. දකුනු ආසියාවේ ද ඇතුලු ඊනියා “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී” පාලන තන්ත්‍රයන් විසින්ම කප්පාදු හා මිලිටරි-පොලිස් පාලනය පැනවීම සදහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් බිඳ දමමින් සිටිති.

  3. පන්ති අරගලයේ ගෝලීයකරණය: කම්කරු පන්තිය ධනවාදයට එරෙහි අරගලයට අවතීර්ණ වෙමින් සිටී. ශ්‍රී ලංකාව, ඉන්දියාව, ප්‍රංශය, එක්සත් ජනපදය සහ ඉන් ඔබ්බෙහි මහා වැඩවර්ජන, මහජන විරෝධතා සහ කම්කරුවන්ගේ නැගිටීම් ජාත්‍යන්තර නිර්ධන පන්තියේ ගැඹුරු වන රැඩිකල්කරණය හඟවයි. කෙසේ වෙතත්, විප්ලවවාදී නායකත්වයකින් තොරව මෙම ව්‍යාපාර, ව්‍යාජ වාම බලවේග විසින් යටපත් කර ගැනුම, නොමග යවනු ලැබීම  හා පාවා දෙනු ලැබීම විය හැකිය.

මෙම සන්දර්භය තුළ, ගෝලීය පරිමානයේ විප්ලවවාදී සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් සඳහා සටන් කරන එකම මාක්ස්වාදී සංවිධානය වන්නේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවයි. අද දින සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය ගත යුතු එකම සුජාත රූපය එයයි. හතරවන ජාත්‍යන්තරය වෙනුවට, ස්වයංසිද්ධ ව්‍යාපාර, ස්ටැලින්වාදී පක්ෂ හෝ ජාතිකවාදී සැකසුම් ආදේශ කිරීමට ගන්නා සෑම උත්සාහයක්ම දේශපාලන ව්‍යසනයට මග පාදයි.

මාක්ස්වාදී න්‍යාය තුල අන්තර්ගතය සහ ආකෘතියේ අපෝහකය

අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය (රූපය) අතර සම්බන්ධය මාක්ස්වාදී දර්ශනය, සෞන්දර්යය සහ දේශපාලන ආර්ථිකයේ ප්‍රධාන අපෝහක ගැටලුවකි. මාක්ස්වාදී අපෝහක ක්‍රමය අවධාරනය කරන්නේ අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය එකිනෙකට සම්බන්ධ වන අතර දෙකට බෙදීමට සීමා කර යාන්ත්‍රිකව වෙන් කළ නොහැකි බවයි. ඓතිහාසික භෞතිකවාදය, පන්ති අරගලය සහ විප්ලවවාදී මූලෝපාය අවබෝධ කර ගැනීමේදී මෙම අපෝහකය තීරණාත්මක වේ.

ඓතිහාසික භෞතිකවාදය තුල අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය:

මාක්ස් සහ එංගල්ස් අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය අතර අපෝහක සම්බන්ධතාවය මත පදනම්ව ඉතිහාසය  පිළිබඳ භෞතිකවාදී සංකල්පය (ඓතිහාසික භෞතිකවාදය) වර්ධනය කළහ. ‌දෙන ලද  සමාජයක අන්තර්ගතය තීරණය වන්නේ එහි නිෂ්පාදන මාදිලිය – නිෂ්පාදන බලවේග සහ සම්බන්ධතා – මත බවත්, එහි ආකෘතිය, උපරි ව්‍යුහය (දේශපාලන, නෛතික සහ දෘෂ්ටිවාදාත්මක ආයතන) හරහා ප්‍රකාශ කරන බවත් මාක්ස් පැහැදිලි කළේය.

දේශපාලන ආර්ථිකය පිළිබඳ විවේචනයට දායකත්වයක් (1859) [A Contribution to the Critique of Political Economy (1859)] , හි පූර්විකාවේ මාක්ස් මෙසේ ප්‍රකාශ කරයි.

“මෙම නිෂ්පාදන සම්බන්ධතාවල සමස්ථයෙන් සමාජයේ සැබෑ පදනම වන ආර්ථික ව්‍යුහය සමන්විත වන අතර, ඒ මත නෛතික හා දේශපාලන උපරි ව්‍යුහයක් පැන නැගීමද, ඊට අනුව  සමාජ විඥානයේ නිශ්චිත ආකාරයන් අනුරූප වීමද සිදුවේ.”

මෙහිදී, අන්තර්ගතය (ආර්ථික පදනම) ආකෘතිය (උපරි ව්‍යුහය) තීරණය කරයි, නමුත් මෙම සම්බන්ධතාවය අපෝහක වේ –  කාලයත් සමඟ ශක්තිමත් කරමින් හෝ වෙනස් කරමින්, ආකෘතියට අන්තර්ගතය මත ප්‍රතික්‍රියා කළ හැකිය.

අපෝහක භෞතිකවාදය තුල අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය: 

මාක්ස් සහ එංගල්ස් විසින් හේගලියානු දර්ශනයෙන් වර්ධනය කරන ලද අපෝහකය, අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය දකින්නේ ප්‍රතිවිරුද්ධයන්ගේ එකමුතුවක් ලෙස ය. අන්තර්ගතය යනු සංසිද්ධියක අභ්‍යන්තර සාරය හෝ හරය වන අතර ආකෘතිය එහි බාහිර ප්‍රකාශනය වේ. කෙසේ වෙතත්, මෙය ස්ථිතික සම්බන්ධතාවයක් නොවේ – සමහර විට පරස්පර ව, අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය ගතිකව අන්තර්ක්‍රියා කරයි.

විද්‍යාත්මක හා සමාජ සංසිද්ධි තුලදී, අන්තර්ගතය එහි පැරණි ආකෘතිය අභිබවා වර්ධනය වී ගොස්, විප්ලවීය වෙනස්කම්වලට තුඩු දෙමින්  ප්‍රමාණාත්මක බවින් ගුණාත්මක බවට  පරිවර්තනයන්  සිදු වන ආකාරය,  ස්වභාවධර්මයේ අපෝහකය තුළ සහ ඩූරිං විරෝධය තුල එංගල්ස් සාකච්ඡා කරයි.

ලෙනින් සිය දාර්ශනික සටහන් පොත් වල, මෙම අපෝහකය විප්ලවවාදී තත්වයන්ට අදාළ කරමින්, අන්තර්ගතය (කම්කරු පන්ති රැඩිකල්කරණය) පුපුරණ සුලු ලක්ෂ්‍යයකට ළඟා වූ විට, පැරණි ආකෘති (ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හෝ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී සංවිධාන) යල් පැනෙන බවත් ඒවා ප්‍රතිස්ථාපනය කළ යුතු බවත් පෙන්වයි.

විප්ලවවාදී දේශපාලනයෙහිදී අන්තර්ගතයේ සහ ආකෘතියේ භූමිකාව:

ට්‍රොට්ස්කි, රුසියානු විප්ලවයේ ඉතිහාසය (1930) තුල, සමාජ විප්ලවයේ අපෝහකවාදය පැහැදිලි කිරීමේදී, විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරවලට අන්තර්ගතයේ සහ ආකෘතියේ අපෝහකය අදාළ කරයි. විප්ලවවාදී යුගයන්හි පැරණි දේශපාලන ආකෘතීන් (පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, වෘත්තීය සමිති, ප්‍රතිසංස්කරණවාදී පක්ෂ) නව අන්තර්ගතයට (කම්කරු පන්ති විප්ලවවාදී විඥානයට) බාධක බවට පත් වන බව ඔහු පැහැදිලි කරයි.

ට්‍රොට්ස්කි පැහැදිලි කළේ, විප්ලවයේ මූලික නීතිය වන්නේ එක් පන්තියක ආධිපත්‍යය තවත් පන්තියකින් ආදේශ කිරීම බවත්, එයින් අදහස් වන්නේ මෙම වෙනස් වූ අන්තර්ගතය ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා නව ආකාරයේ රාජ්‍ය බලයක් නිර්මාණය කිරීම බවත් ය. මෙයින් අදහස් කරන්නේ ධනේශ්වර පාර්ලිමේන්තු ව්‍යුහයන් වෙනුවට සමාජවාදී විප්ලවයන්ට නව දේශපාලන ආකෘතියක්, එනම් සෝවියට් සභා (කම්කරුවන්ගේ සභා) අවශ්‍ය වන බවයි.

විප්ලවවාදී ක්‍රියාව සඳහා මාර්ගෝපදේශයක් ලෙස අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය:

අන්තර්ගතයේ සහ ආකෘතියේ අපෝහකය හුදෙක් න්‍යායික ප්‍රශ්නයක් නොවේ – එය විප්ලවවාදී ක්‍රියාවට මග පෙන්වීමකි. සෑම සමාජ හා දේශපාලන අරගලයකදීම ප්‍රධාන කර්තව්‍යය වන්නේ, පන්ති සබඳතාවල පරිනාම වන අන්තර්ගතයට අනුරූප වන නව ආකෘති වර්ධනය කිරීමයි. අද දින ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පැරණි ආකාරයන්ට සහ වෘත්තීය සමිතිවලට ධනවාදයේ ගෝලීය අර්බුදය ආමන්ත්‍රණය කිරීමට හැකියාවක් නැත. ලෝක සමාජවාදී විප්ලවයේ අන්තර්ගතය සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ, කම්කරු පන්තියේ සවිඥානික නායකත්වය, එනම්, බොල්ෂෙවික්වාදයේ ඓතිහාසික අඛන්ඩතාවයේ හා උරුමයේ අනුප්‍රාප්තිකයා සහ ආරක්ෂකයා වන හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) මගින් සංයුක්ත වන නව විප්ලවවාදී ආකෘතීන් ගොඩනැගීම තුලින් පමනි.

මාක්ස්වාදී න්‍යාය තුළ මුල් බැසගත් මෙම අපෝහක අවබෝධය අද සමාජවාදී මූලෝපායේ පදනම ලෙස පවතී.

සසප-වම තුල ජාතිකවාදී අවස්ථාවාදයට එරෙහිව සටන

2022 අවසානයේ සිට 2023 මුල් කාලය දක්වා ශ්‍රී ලංකා සසප අත්තනෝමතික ලෙස නෙරපා හරින ලද සහෝදරවරුන් ඇතුළත් වූ සසප-වම කන්ඩායම තුල පැවති සුලු ධනේශ්වර ජාතිකවාදී අවස්ථාවාදී ප්‍රවනතාවයකට එරෙහි ප්‍රතිපත්තිමය සටනකින් පසුව SLLA පිහිටුවන ලදී. සසප-වාම කණ්ඩායම පිහිටුවීමෙන් ටික කලකින්ම,  කණ්ඩායම තුළ ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවක් සහ සැබෑ ජාත්‍යන්තරවාදය නියෝජනය කළ හා සසප සාමාජිකත්වය දිනා ගැනීමෙන් ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ කේඩරයට නැවත සම්බන්ධ වීමේ අවශ්‍යතාවය5 සඳහා සටන් කළ සහෝදරවරු අතර භේද ඉස්මතු විය.

සසප-වම තුල මෙම සුලු ධනේශ්වර ජාතිකවාදී අවස්ථාවාදී ප්‍රවනතාවයට එරෙහි අපගේ අරගලය, මූලික වශයෙන් ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ කේඩරයෙන් පිටත ජාත්‍යන්තරවාදය යලි නිර්වචනය කිරීමට උත්සාහ කරන කල්ලියකට එරෙහිව සැබෑ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය සඳහා වූ සටනකි. මෙම අවස්ථාවාදී කල්ලිය, නිර්වචනය කරන ලද දේශපාලන පදනම් මත පිහිටවූ කන්ඩායම් අරගලයද6,  සසප-වාම සාමාජිකයින්ට ශ්‍රී ලංකා සසප හි සාමාජිකත්වය සඳහා අභියාචනා කිරීමට සහ සටන් කිරීමට ඇති අවශ්‍යතාවයද ප්‍රතික්ෂේප කළහ. මීළඟ තීරනාත්මක මහජන අරගලවලදී ශ්‍රී ලංකාවේ හා කලාපයේ කම්කරු පන්තියට නායකත්වය දීමට, ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව තුල අවශ්‍ය විප්ලවවාදී නායකත්වය ගොඩනැගීමට කන්ඩායම් අරගලයක් කිරීම ඔවුහු ප්‍රතික්ෂේප කළහ. ඒ වෙනුවට ඔවුන් යෝජනා කළේ විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීමේ අරගලයේ නොයෙදී, සසප නායකත්වය දකුනට මාරු වීම වලක්වා එය “නිවැරදි මාවතේ” තැබීමට බලාපොරොත්තු වන “පීඩන කණ්ඩායමක්”7 ලෙස ක්‍රියා කිරීමේ මාධ්‍යමික ප්‍රතිපත්තියක් ය.

මෙම කන්ඩායම් අරගලයේ කේන්ද්‍රයෙහි වූයේ අන්තර්ගතය සහ ආකෘතිය අතර අපෝහක සම්බන්ධතාව යයි. සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය එහි සංවිධානාත්මක ආකෘතිය වන හජාජාක හා එහි ජාතික ශාඛා වලින් වෙන් කළ නොහැකි ය යන මූලික සත්‍යය මෙම අවස්ථාවාදීන් නොතකා හැරියහ8. ජාත්‍යන්තරවාදය සදහා සසප සාමාජිකත්වය හෝ විප්ලවවාදී පක්ෂයක් ලෙස එය වර්ධනය කිරීම සඳහා එහි සාමාජිකත්වය තුල සටනක් හෝ අවශ්‍ය නොවන බවට තර්ක කරමින් ඔවුහු සංශෝධනවාදී සූත්‍රයක් ඉදිරිපත් කළහ – එය පංතිය, පක්ෂය හා නායකත්වය අතර අපෝහකාත්මක එකමුතුව ප්‍රතික්ෂේප කිරීමක් විය. ඒ වෙනුවට ඔවුන් යෝජනා කළේ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී පෙරටුගාමීන් ලෙස සසප සෘජුව ගොඩනැගීමේ වගකීමෙන් වැළකී සිටින අතරේ පක්ෂ නායකත්වයට බලපෑම් කිරීමේ උත්සාහයක නිරත වෙමින් බාහිර මුර බල්ලෙකු ලෙස ක්‍රියා කිරීමට ය.

මෙම දිශානතිය, විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීමට අවශ්‍ය කරන පක්ෂයේ ධජය යටතේ විනයගත අරගලයක් කිරීමට අකමැති වූ සුලු ධනේශ්වර ස්ථරයන්ට මධ්‍යමික අනුගත වීමකට නතු වෙමින් ට්‍රොට්ස්කිවාදය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමකට සමාන විය. කන්ඩායම් අරගලය සඳහා ප්‍රතිපත්තිමය පදනමක් නොමැති කමින්, මෙම කන්ඩායම අවස්ථාවාදී සූත්‍රයක් යෝජනා කලේය: සසප “නිවැරදි කිරීමට” උත්සාහ කරන අතරම, අනාගතයේ දී කම්කරු පන්තියට සමාජවාදී විප්ලවය සදහා  නායකත්වය දීමට පක්ෂ නායකත්වය අසමත් වුවහොත් එය විස්ථාපනය කිරීම සදහා ස්ථානගතව සිටීම9. මෙය පක්ෂය තුළ අවශ්‍ය කරන දේශපාලන අරගලයෙන් මාරාන්තික අපගමනයක් වූ අතර, මෙම ප්‍රවනතාවය දැන් තමන්ට අවශ්‍ය වූ දේ සාක්ෂාත් කර ගනිමින් පල්ලම් බැස ඇත. ඒ කෙසේද යත්, “ජාත්‍යන්තරවාදයේ” සහ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ඉදිරි දර්ශනවල ආරක්ෂකයින් ලෙස ව්‍යාජ ලෙස පෙනී සිටිමින්, හජාජාකට, එනම් විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයෙන්, පරිබාහිර,”සමාජවාදී සංස්කෘතියේ පුනර්ජීවනය ප්‍රවර්ධනය කරන”10 වෙබ් කණ්ඩායමක් ලෙස ක්‍රියා කිරීම යි. 

මෙම ජාතිකවාදී-අවස්ථාවාදී අපගමනයට එරෙහිව, අපගේ අරගලය පදනම් වූයේ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයට එහි ඓතිහාසික ආකෘතියෙන් – හජාජාක සහ එහි ජාතික ශාඛා වලින් – පරිබාහිර අර්ථයක් නැත යන මූලික මාක්ස්වාදී මූලධර්මය මත ය. එහි අවස්ථාවාදී නායකත්වයට එරෙහිව දේශපාලන කන්ඩායමක් ලෙස සටන් කරමින්, ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව ලෙස සසප ගොඩනැගීමේ සවිඥානික අරගලය තුලින්  පමනි, කම්කරු පන්තියට නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳා ලෝක සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා සටන ඉදිරියට ගෙන යා හැක්කේ.

SLLA හි කර්තව්‍ය: විප්ලවවාදී නායකත්වය ලෙස සසප ගොඩනැගීම

අපගේ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය සඳහා සටන වන්නේ, සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්ෂය ලෙස හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව හා  ශ්‍රී ලංකාවේ සසප – අප එහි කොටසක් වෙමින් – මීළඟ තීරනාත්මක මහජන අරගලවලදී කලාපයේ කම්කරු පන්තියට නායකත්වය දීමට අවශ්‍ය කරන විප්ලවවාදී නායකත්වය ලෙස ගොඩනැගීම යි. මෙය සදහා අවශ්‍ය කරනුයේ:

  • ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ කම්කරු පන්තියට තීරනාත්මක අරගලයන්හි දී නායකත්වය දී විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීම සදහා ශ්‍රී ලංකාවේ සසප හි ජාතිකවාදී අවස්ථාවාදී සහ කට්ටිවාදී නායකත්වයේ  ඓතිහාසික අසාර්ථකත්වයන්ගේ  අපෝහකයන් විශ්ලේෂණය කිරීම. 
  • දියුණු කම්කරුවන් හා තරුනයින්  ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ ඉතිහාසය සහ ස්ටැලින්වාදයේ සහ පැබ්ලෝවාදයේ පාවාදීම් පිළිබඳ අධ්‍යාපනගත කිරීම.
  • ස්වයංසිද්ධ ආර්ථික හා දේශපාලන අරගල සමාජවාදය සඳහා සවිඥානික අරගලයක් බවට පරිවර්තනය කිරීම සදහා  ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ විප්ලවවාදී වැඩපිලිවෙල සමග කම්කරු පන්තියේ අරගලවලට මැදිහත් වීම.
  • කම්කරු පන්තිය බෙදා ධනේශ්වර දේශපාලනයට යටත් කරන සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට සහ අනන්‍යතා දේශපාලනයට විරුද්ධ වීම.
  • ධනේශ්වර පාලනයේ උපකරණ ලෙස සේවය කරන වෘත්තීය සමිති සහ ව්‍යාජ වාම පක්ෂ හෙලිදරව් කිරීම.

විප්ලවවාදී මාක්ස්වාදයේ අඛණ්ඩ පැවැත්ම රඳා පවතින්නේ ඓතිහාසික සත්‍යය ආරක්ෂා කිරීම මත ය. මෙය නොමැතිව විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයක්, විප්ලවවාදී නායකත්වයක් සහ සමාජවාදී අනාගතයක් පැවතිය නොහැක.

ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි සහ විසිඑක්වන සියවසේ සමාජවාදය සඳහා අරගලය” (2023) නම් ඔහුගේ කෘතියේ පෙරවදනෙහි, නෝර්ත් අපට මෙසේ මතක් කර දෙයි:

“පසුගිය සියවසේ ඓතිහාසික අත්දැකීම්, ධනවාදයට එරෙහි අරගලයට නායකත්වය දෙන බව කියා සිටි සියලු දේශපාලන ව්‍යාපාර, පක්ෂ සහ ප්‍රවනතාවන් තරයේ පරීක්ෂාවට ලක් කළේය. නමුත් විසිවන සියවසේ කැලඹීම් ස්ටැලින්වාදීන්, සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීන්, මාඕවාදීන්, ධනේශ්වර ජාතිකවාදීන්, අරාජිකවාදීන් සහ පැබ්ලෝවාදීන්ගේ ප්‍රතිවිප්ලවවාදී භූමිකාව හෙලිදරව් කර ඇත. ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් නායකත්වය දෙන හතරවන ජාත්‍යන්තරය පමණක් ඉතිහාසයේ පරීක්ෂණයට සාර්ථකව මුහුණ දී තිබේ.”11

හජාජාක ගොඩනැගීම අද කම්කරු පන්තිය මුහුන දෙන තීරනාත්මක කර්තව්‍යය යි. එය තෝරා ගැනීමේ ප්‍රශ්නයක් නොව පැවැත්ම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයකි. විකල්පය වන්නේ ලෝක යුද්ධය, ෆැසිස්ට්වාදය සහ ම්ලේච්ඡත්වයයි. එකම ඉදිරි මාවත හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව තුලින් අර්ථ ගැන්වෙන සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය යි. අපි ඒ සටනේ අත්‍යවශ්‍ය කොටසක් වේ. අදම SLLA හා සම්බන්ධ වන්න! සසප ගොඩ නගන්න!

  1. විප්ලවවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය යනු අවස්ථාවාදයේ දේශපාලන ප්‍රතිවිරෝධයයි. එක් ආකාරයකින් හෝ වෙනත් ආකාරයකින්, අවස්ථාවාදය දී ඇති ජාතික පරිසරයක් තුළ දේශපාලන ජීවිතයේ ඊනියා යථාර්ථයන්ට නිශ්චිත අනුවර්තනයක් ප්‍රකාශ කරයි. අවස්ථාවාදය, සදහටම කෙටිමං සොයමින්, ලෝක සමාජවාදී විප්ලවයේ මූලික වැඩසටහනට වඩා එක් හෝ තවත් ජාතික උපක්‍රමයක් උසස් කරයි.” The World Capitalist Crisis and the Tasks of the Fourth International: Perspectives Resolution of the IC ICFI (Aigust 1988). <https://www.wsws.org/en/special/library/world-capitalist-crisis-tasks-fourth-international-1988/18.html
    ↩︎
  2. The Political Origins and Consequences of the 1982–86 Split in the International Committee of the Fourth International, David North, 03 August 2019, <https://www.wsws.org/en/articles/2019/08/03/icfi-a03.html>
    ↩︎
  3. Ibid.
    ↩︎
  4. Ibid. ↩︎
  5.  “මෙම ලේඛනයේ ප්‍රධාන අරමුණ දැනටමත් ඇරැඹී තිබෙන අරගලය තුල ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ සාම්ප්‍රදායික සංවිධානය ශක්ති සම්පන්න කිරීමට පවතින අනිවාර්ය අවශ්‍යතාව හමුවෙහි හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ නිල කණ්ඩායම වීමෙහි වැදගත්කම සාමාජිකත්වයට වටහා දීමයි. 1933 පටන් ජාත්‍යන්තර ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ ඉතිහාසය අප පිළිගන්නේ නම් ( එය හතරවන ජාත්‍යන්තරය තුළ බොල්ෂෙවික් යලි පෙළ ගැසීමක ඉතිහාසයක් ද වෙයි) අප ජාත්‍යන්තරය පිළිබද ප්‍රශ්නය අතිශයින්ම වැදගත් ප්‍රශ්ණය හැටියට කණ්ඩායම ඉදිරියෙහි තැබිය යුතුය. කාණ්ඩායමික දියුණුව පිලිබඳ අනෙක් සියලුම ප්‍රශ්න, මුද්‍රණාලය, කාර්මික කටයුතු හා සංවිධානාත්මක ක්‍රියාකාරිත්වයන්, ජාත්‍යන්තරය සම්බන්ධයෙන් අප ගන්නා මොන යම් හෝ ආස්ථානයක් හා ගැට ගැසී පවතී. අප බොල්ෂෙවික්වාදයේ දේශපාලනික මූල ධර්ම පිලිගන්නේ නම්, එහි සංවිධානාත්මක විධි ක්‍රමයත් පිලිගත යුතුය. අප හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ සංවිධානාත්මක විධි ක්‍රමය නොපිළිගන්නේ නම් අප හතර වන ජාත්‍යන්තරයේ ක්‍රියා මාර්ගය පිලිගන්නා බවත් ආර්.එස්.එල් සංවිධානයට වඩා මැනවින් එය විස්තාරණය කරන බවත් පැවසීම ප්‍රමාණවත් නොවේ; හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ සංවිධානාත්මක විධි ක්‍රමය පිලිගැනීම යනු අප එහි ප්‍රජාතාන්ත්‍රික මධ්‍යගත පදනම පිළිගනිමින් එයට සම්බන්ධ වීමයි. යම් හෙයකින් තමන් ට්‍රොට්ස්කිවාදී පක්ෂයක ප්‍රජාතන්ත්‍රික මධ්‍යගත විනය පිළිගනිමින් එයට එකතු නොවන්නේ නම්, එය තමන් ට්‍රොට්ස්කිවාදියෙකැයි ප්‍රකාශ කිරීමත් සංවිධානගත ට්‍රොට්ස්කිවාදීන්ටත් වඩා ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ පිලිවෙත පිලිබදව මුඛරි වීමත් ප්‍රමාණවත් නොවන සේම ය. බොලිෂෙවික් සංවිධානාත්මක විධි ක්‍රමය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ එයයි.” Our Most Important Task,Gerry Healey, August 10, 1943. ↩︎
  6. “බොල්ෂෙවික්වාදය කන්ඩායම් නොඉවසන බවට පවතින මූලධර්මය යුග පරිහානියේ මිථ්‍යාවකි. යථාර්ථයේ දී බොල්ෂෙවික්වාදයේ ඉතිහාසය කන්ඩායම්වල අරගලයේ ඉතිහාසයකි. ඇත්ත වශයෙන්ම, ලෝකය පෙරලා දැමීමේ කාර්යය තමන් විසින්ම තම කරමත ගන්නා සහ වඩාත්ම නිර්භීත ලෙස පිලිගත් මත විවේචනය කරන්නන්, සටන්කරුවන් සහ කැරලිකරුවන් තම ධජය යටතේ එක්සත් කරන සැබෑ විප්ලවවාදී සංවිධානයකට, බුද්ධිමය ගැටුම් නොමැතිව, කණ්ඩායම් සහ තාවකාලික ෆැක්ෂන සංයුතීන් නොමැතිව ජීවත් විය හැක්කේ සහ වර්ධනය වන්නේ කෙසේද? Revolution Betrayed, Trotsky (1936). ↩︎
  7. “සසප ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ඉදිරි දර්ශනය්ස් සදහා අරගලය නතර කර ඇත කියා කියනු නො හැකි ය. එය දැනට පෙන්නුම්කර ඇති පරස්පරයන් ජය නොගතහොත් එම ඉදිරි දර්ශනය සදහා අරගලය අත් හරිනු ඇත. අප පක්ෂය තුල දී මෙන් ම දැන් ද සටන් කරන්නේ එය වැලැක්වීමට ය. ඒ සදහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව ද වැඩ කරයි. දෙපැත්තේම පීඩනයට පක්ෂය මුහුන දෙන නිසා එහි අවස්තාවාදී නැඹුරුව ශක්තිමත්ව පෙරට ගැනීම අපහසු වී ඇත. ඔබ පවසා ඇති පරිදිම අපගේ වැඩ කටයුතු පක්ෂයට බල පායී. අවශ්‍ය වන්නේ එම අරගලය මූල ධර්මානුකූලව ශක්තිමත් ව ඉදිරියට ගැනීම යි. ක්‍රියාකාරි කමිටුව හෙලා දැකීමට අප ලියූ ලිපිය එහි පියවරක් ප්‍රතිපලදායක බව කිව යුතු ය. එය අප සටන් කරන විදිය ගැන උදාහරනයකි.”  Nandana Nannetti, 15 March 2025, SEP-Left WhatsApp Chat Discussion. ↩︎
  8. අපට එරෙහි උමතු අපවාද මාලාවක කොටසක් ලෙස මෙම කණ්ඩායම විසින් ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද ලිපියක පහත උපුටා දැක්වීම, සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය එහි අන්තර්ගතයට – එනම් තනි රටක සමාජවාදය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමේ මූලධර්මයට – එහි ඓතිහාසික ස්වරූපය නොසලකා හරිමින් පහසුවෙන් ලඝු කරයි:
    “පලමුකොට ම ජාත්‍යන්තරවාදය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක් ද යන බොහෝ දෙනා දන්නා දෙය යලි මතක් කර ගැනීම උචිත ය. මාක්ස්වාදීන් ජාත්‍යන්තරවාදය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ, සමාජවාදය සඳහා අරගලය සහ ධනවාදය පෙරලා දැමීම, ජාතික සීමාවන් ඉක්මවා යා යුතුය යන මූල ධර්මයයි. ධනවාදයේ අර්බුදය වනාහී, නිෂ්පාදන බලවේගවල වර්ධනය හේතුවෙන් ජාතිකවාදය හා පුද්ගලික දේපල ක්‍රමය, ලෝක ආර්ථිකය හා සමාජ නිෂ්පාදනය සමග ගැටීමේ ප්‍රතිඵලයකි. කම්කරු පන්තිය යනු සිය පැවැත්මෙන් ම, සූරාකෑම මෙන් ම දේශ සීමා ද ඉවසිය නො හැකි පන්තියයි. ධනපති ක්‍රමය යනු ලොව පුරා කම්කරුවන් සූරා කන ගෝලීය පද්ධතියක් බැවින් ද, අද දවසේ නිෂ්පාදනය යනු ලෝක ගෝලීය ක්‍රියාදාමයක් හෙයින් ද, පන්ති විරහිත සමාජයක් සඳහා අරගලය එක් රටකට පමනක් සීමා කල නො හැකි ය. මෙම ඉදිරි දර්ශනය, ජාතීන් පුරා කම්කරුවන් අතර සහයෝගීතාව හා සහෝදරත්වය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අතර, සමාජවාදී සමාජයක් සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා එකිනෙකට සම්බන්ධීකරනය වූ ගෝලීය උත්සාහයක අවශ්‍යතාව අවධාරනය කරයි. මෙම මූලධර්ම මත පිහිටා, අවස්ථාවාදයට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය බලමුලු ගැන්වීම සඳහා අවංකව ම පෙනී සිටින සංවිධානයක් හෝ පුද්ගලයෙකු ජාත්‍යන්තරවාදී නො වන්නේ කෙසේ ද යන ප්‍රශ්නය මෙතැන දී අදාල ය. අප කන්ඩායම සම්බන්ධයෙන් ගත් විට, ජාත්‍යන්තර කමිටුව හෝ එහි ලංකා ශාඛාව වන සසපය හෝ මෙම ඉදිරි දර්ශනය අත් හැර දැමූ ප්‍රතිජාත්‍යන්තරවාදීන් යයි අප මෙතෙක් කිසිවිටෙකත් කියා නැත.” (emphasis added) සුලු ධනේශ්වර කල්ලිවාදයට එරෙහිව විප්ලවවාදී පක්ෂයක නායකත්වය සහ මාක්ස්වාදී මූලධර්ම – 3, Nandana Nannetti, 19 October 2024. <https://socialist.lk/2024/10/19/pe1-3/>
    ↩︎
  9. “අප දැනටමත් සාකච්චා කර ඇති පරිදි එකිනෙකට සම්බන්ධිත විකල්ප තුනක් සදහා අපි සටන් වදිමු.
    1) පක්ෂය නිවැරදි මාවතට ගැනීම
    2) එය ජාත්‍යන්තර කමිටුවෙන් බිදී යන තත්වයකදී විකල්ප නායකත්වය ලෙස වැඩ කිරීමට සූදානම් වීම
    3) පන්ති අරගලයේ වෙනස්කම් මගින් ඇති කරන විප්ලවවාදී අරගලයකදී ඒකබද්ධව විප්ලවය සදහා වැඩ කිරීම. විප්ලවවාදී තත්වයකට මුහුන දීමට පක්ෂය සූදානම් නම් වෛෂයිකව අප අතර එකමුතුවකට කොන්දේසි නිර්මානය කරනු ඇත.” Nandana Nannetti, on 16 March 2024, SEP-Left WhatsApp Chat Discussion. 
    ↩︎
  10. https://socialist.lk/
    ↩︎
  11. Leon Trotsky and the Struggle for Socialism in the Twenty-First Century, David North, (2023) <https://www.wsws.org/en/articles/2023/04/05/zuwp-a05.html
    ↩︎

බොල්ෂෙවික්වාදයේ ඓතිහාසික අඛණ්ඩතාව සඳහා අරගලය: හජාජාක 21 වැනි සියවසේ සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ දේශපාලන ආකෘතිය ලෙස  Read More »

Katuwana-Massacre

බටලන්ද ඝාතකාගාර සහ සමූහ මිනීවළ: ශ්‍රී ලංකාවේ දුප්පතුන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහි අපරාධවල පන්ති මූලයන්

සංජය ජයසේකර විසිනි.

මාර්තු 12 වැනි දින, ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතික ජන බලවේගය (NPP) ආන්ඩුව, පාර්ලිමේන්තු විවාදයක් සඳහා දින නියම කරමින්, දිගු කලක් වළලනු ලැබූ බටලන්ද කොමිෂන් වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගත කළේය. වාර්තාව ප්‍රථම වරට සම්පාදනය කර දශක ගණනාවකට පසු ගනු ලැබුන මෙම හදිසි පියවර 1980 ගණන්වල අග භාගයේදී පැහැරගෙන ගොස්, වධහිංසාවට ලක් වූ සහ ඝාතනයට ලක් වූ දහස් ගණන් තරුනයින් හා කම්කරුවන්ට යුක්තිය තහවුරු කිරීම සමග කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත. ඒ වෙනුවට, එය, පවතින ආර්ථික අර්බුදයෙන් අවධානය වෙනතකට හැරවීම සහ කුරිරුකම් සඳහා සෘජු වගකීම දරණ ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයේ විශ්වසනීයත්වය ශක්තිමත් කිරීම ඉලක්ක කරගත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුන (ජවිපෙ/JVP) ප්‍රමුඛ පාලනයේ නරුම උපාමාරුවකි.

බටලන්ද වධකාගාර සහ ශ්‍රී ලංකාව පුරා විසිරී ඇති  සමූහ මිනීවළ 1980 ගනන්වල ආර්ථික බිඳවැටීම නිසා ඇති වූ සමාජ නොසන්සුන්තාවයට ප්‍රතිචාර වශයෙන් පාලක පන්තිය විසින් මුදා හරින ලද ලේ වැකි භීෂණයේ දරුණු සංකේත වේ. මූලික වශයෙන් දිළිඳු ග්‍රාමීය පසුබිම්වලින් එන තරුණයන් දහස් ගනනක්, පොලිසිය, හමුදාව සහ ඝාතක කල්ලි විසින් පැහැරගෙන ගොස්, රජයේ කඳවුරුවල රඳවා, වධහිංසා පමුණුවා, දූෂණය කර, මරා දමා, පණපිටින් ටයර් මත පුළුස්සා, හෝ ඔවුන්ගේ සිරුරු ගංගාවලට විසිකර හෝ සලකුණු නොකළ සොහොන්වල වලලා දමන ලදී. හමුදා සහ පොලිස් නිලධාරීන් වින්දිත පිරිමින්ගේ නිවෙස්වලට කඩා වැදී, ඔවුන්ගේ භාර්යාවන්, මව්වරුන් සහ සහෝදරියන් දූෂණය කළහ. මේවා හුදෙක් හුදකලා අපරාධ නොව ධනේශ්වර රාජ්‍යය, ධනේශ්වර ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ සහ බලය ඕනෑම වියදමක් දරා ආරක්ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පාලක ප්‍රභූවක් විසින් දුප්පතුන්ට එරෙහිව දියත් කරන ලද ක්‍රමානුකූල පන්ති යුද්ධයකි.

IMF කප්පාදුව සහ 1980 ගනන්වල සමාජ අර්බුදය

ජවිපෙ දෙවැනි කැරැල්ල (1987-89) රික්තකයක් තුළ මතුවූවක් නොවේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂ (එජාප) ආන්ඩුව විසින් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල (ජාමූඅ) විසින් නියම කරන ලද කප්පාදු කෲර ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීම නිසා ඇති වූ 1980 ගනන්වල ආර්ථික විනාශය – ග්‍රාමීය දරිද්‍රතාවය, ණයගැතිභාවය, රෝග, මන්දපෝෂණය, ඉඩම් කොල්ලය, විරැකියාව, පෞද්ගලීකරණය, උද්ධමනය – ග්‍රාමීය කලකිරුණු තරුණයින් අතර කැරලිකාරී තත්ත්වයන් වර්ධනය කිරීමේ කොන්දේසි නිර්මානය කලේය. 

1977 දී ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ ආන්ඩුව ශ්‍රී ලංකාවේ සීමිත සුභසාධන-රාජ්‍ය ආකෘතිය අතහැර විවෘත වෙලඳපොල ලිබරල්කරණය වැලඳ ගත්තේය. ජාමූඅ සහ ලෝක බැංකුව ඉල්ලා සිටියේ “පටි තද කිරීමේ” පියවරයන් ය: මුදල් අවප්‍රමාණය කිරීම, සමාජ වියදම් සඳහා දැඩි කප්පාදුව සහ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ සඳහා සහනාධාර ඉවත් කිරීම. පප්‍රතිවිපාක ව්‍යවසනකාරී විය:

  • 1988 වන විට සමස්ත අයවැය හිඟය දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 12% දක්වා ඉහළ ගියේය.
  • රජයට වාණිජ ණය ගැනීමට බල කරමින් විදේශ ණය හතර ගුණයකින් වැඩි විය.
  • උද්ධමනය 1988 දී 14% දක්වා ළඟා විය.
  • නිල සංචිත කඩා වැටුණු අතර, එය 1988 අවසානයේ සති හයක ආනයන දක්වා ද 1989 මැද භාගය වන විට එය සති තුනක් පමණක් දක්වාත් පහත වැටුණි.
  • නිල සමීක්ෂණවලට අනුව,1987-88 වන විට විරැකියාව 15.5% දක්වා ඉහළ ගියේය. ඒ අනුව රැකියා විරහිතයන් සංඛ්‍යාව 940,000 ක් වූ අතර ඔවුන්ගෙන් 75% ක් වයස අවුරුදු 15-29 වයස් කාණ්ඩයේ අය වූහ.
JRJ
ජේ.ආර්.ජයවර්ධන සහ රනිල් වික්‍රමසිංහ (දකුණු පස)

සැලකිය යුතු කරුණක් නම්, උතුරු හා නැගෙනහිර දෙමළ ජනතාවට එරෙහි සිවිල් යුද්ධය සඳහා මිලිටරි වියදම් ද වැඩි කරන ලද අතර, 1983 සිට 1996 දක්වා මුළු සමුච්චිත පිරිවැය අවම වශයෙන්, 1996 මිල ගණන් අනුව, රු. බිලියන 1,135 ක් විය (ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියන 20.6 ට සමාන, 1996 දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 168.5% ක්).

ජයවර්ධනගේ “විවෘත ආර්ථිකය” යටතේ ආර්ථික සමෘද්ධිය පොරොන්දු වූ තරුණ තරුණියන් රැකියා විරහිතයන් වූ අතර ගැඹුරු වන දරිද්‍රතාවයේ සිරවී සිටියහ. විශේෂයෙන්ම 1980 ජූලි මහා වැඩවර්ජනය කුඩුපට්ටම් කිරීමෙන් පසු – විසම්මුතිය සඳහා වූ සාම්ප්‍රදායික මංපෙත් තලා දැමීමත් සමඟ – ජවිපෙ, තරුණ විරෝධය බඳවා ගැනීම් සඳහා  යහමින් භාවිතා කළේය. 

ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ද්‍රෝහිත්වය

1964 දී ලංකා සමසමාජ පක්ෂයේ (ලසසප/LSSP) “මහා පාවාදීමේ” අනුප්‍රාප්තිකයක් ලෙස මාඕවාදයේ, කැස්ත්‍රෝවාදයේ සහ සුලු ධනේශ්වර රැඩිකල්වාදයේ ප්‍රතිගාමී මිශ්‍රණයක් මත පිහිටුවා ගත් ජවිපෙ, සමාජ අර්බුදය පිලිබඳ තරුන අතෘප්තිය, සිංහල ස්වෝත්තමවාදය, ජාතිකවාදය සහ ෆැසිස්ට්වාදී විධික්‍රම ඔස්සේ ධනවාදී රාජ්‍යය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා යොමු කළේය. ජයවර්ධන සහ රජිව් ගාන්ධි අතර වූ 1987 ජුලි ඉන්දු-ශ්‍රී ලංකා ගිවිසුම කේඩරයින් බඳවා ගැනීමේ ස්වෝත්තමවාදී ව්‍යාපාරයක් දියත් කිරීම සදහා ගසාකෑවේ  ය. 

ජවිපෙ කිසිවිටෙක මාක්ස්වාදී පක්ෂයක් නොවූ අතර, කම්කරු පන්තියට එරෙහිව ග්‍රාමීය තරුනයන් පිහිටුවමින්, ධනේශ්වර පාලනයට එරෙහිව සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදයේ ඉදිරිදර්ශනය සඳහා කම්කරු පන්තිය ස්වාධීනව බලමුලු ගැන්වීම බැහැර කළේය. කම්කරු පන්තිය කෙරෙහි එහි සතුරුකම, කම්කරුවන්, වමේ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් සහ මතවාදීව එයට විරුද්ධ වූවන් මරා දැමීම තුලින් ප්‍රකාශ විය. 

ජවිපෙ මෙම ෆැසිස්ට් හැසිරීම නිෂ්පාධනයේ ගෝලීයකරණය හා අධිරාජ්‍යවාදයේ ගෝලීය අර්බුදයේ කොන්දේසි යටතේ ලොව පුරා සුලු ධනේශ්වර ජාතිකවාදී ව්‍යාපාරවල පරිහානියේ ඉහල ලක්ෂ්‍යයක් සලකුණු කලේය.

රාජ්‍ය භීෂණය 

JVP සහ එහි මිලිටරි අංශය වන දේශප්‍රේමී ජනතා ව්‍යාපාරය (DJV) විසින් එල්ල කරන ලද ෆැසිස්ට් ප්‍රහාරයන්ට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, එජාපය ග්‍රාමීය හා නාගරික තරුනයින්ට සහ දුප්පතුන්ට එරෙහිව කිව නොහැකි තරමේ ම්ලේච්ඡත්වයක් මුදා හලේය. ජයවර්ධන සහ ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාස, ජවිපෙ කාඩර්වරුන්ට පමණක් නොව, කැරැල්ලට කිසිදු සම්බන්ධයක් නොතිබූ දහස් ගණන් කම්කරු පන්තික තරුනයින්ට එරෙහිව රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලත් භීෂණකාරී පාලනයක් අධීක්‍ෂණය කළහ.

Premadasa
රණසිංහ ප්‍රේමදාස (දකුණ) සහ ඔහුගේ පියාගේ “කශේරුව” ගැන පුරසාරම් දොඩන දැන් විපක්ෂ නායක ඔහුගේ පුත් සජිත් ප්‍රේමදාස

වධ කඳවුරු සහ ඝාතන: රට පුරා රහසිගත රැදවුම් මධ්‍යස්ථාන පිහිටුවන ලද අතර බටලන්ද සහ එළියකන්ද ඉන් වඩාත් කුප්‍රකට විය. මේවා තුල වචනයෙන් විස්තර කළ නොහැකි  තරමේ වධ හිංසා කිරීමේ ක්‍රම භාවිතා කරන ලදී – පැහැරගෙන ගිය අය එල්ලා, පහර දී, ගුද මාර්ගයට කටු කම්බි ඔබා, බලහත්කාරයෙන් මිරිස් කුඩු මිශ්‍ර වතුර බැරල් වලට ගිල්ලවූ, ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් පණපිටින් බේරුනේ නැත. තරුණ අය  බොහෝ විට ලිංගිකව දූෂණය කිරීමට, හිස ගසා දැමීමට, ඔළුවට සහ කන්වලට ඇණ ගැසීමට, ඇස්  උගුලුවා දැමීමට, ටයර් සෑය වල් මත පණපිටින් පුළුස්සා දැමීමට ලක් විය. 

ඝාතක කල්ලි සහ ටයර් සෑය: මිලිටරිය, පොලිසිය සහ පැරාමිලිටරි කල්ලි විසින් සැක කටයුතු “කඩාකප්පල්කාරීන්” පැහැරගෙන ගොස් ඝාතනය කර ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල පුළුස්සා දමන ලදී. සමහර අවස්ථාවලදී ඔවුන්ගේ පවුල්වලට බලා සිටීමට බල කෙරුණි. තම පවුලේ කෙනෙකු ජවිපෙ කාරයෙකු යැයි සැක කළ නිසා පමණක්ම, බොහෝ ගම්මුන් ඝාතනය කෙරුණි, දරුවන්ට පිහියෙන් ඇන මරනු ලැබිණි, ස්ත්‍රීන් දූෂණය කෙරුණි.

සමූහ මිනීවළ: මළ සිරුරු දහස් ගණනක් නොගැඹුරු, සලකුණු නොකළ සොහොන් වල වළලනු ලැබුනු අතර, ඒවායින් බොහොමයක් තවමත් සොයාගෙන නොමැත (මාතලේ, සූරියකන්ද, විල්පිට එවැනි හඳුනාගත් අතළොස්ස අතර වේ).

සාක්ෂිකරුවන් සහ වින්දිතයන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන් මහා සංහාරය පිළිබඳ බිහිසුණු සාක්ෂි සපයා ඇත. රාත්‍රිය පුරා රැඳවියන්ගේ කෑගැසීම් ඇසුණු බව දිවි ගලවා ගත් අය සිහිපත් කරති. තම පුතුන් “අතුරුදහන් වූ” බවට පවසනු ලැබූ මව්වරු ඔවුන්ගේ පිළිස්සුණු සිරුරු දින කිහිපයකට පසු පාර අයිනේ සොයා ගත් හ.

හමුදාවට තම එකම සහෝදරයා සොයා ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා,1989 අගෝස්තු අගදී, තම මුළු පවුලම හමුදාව විසින් සමූලඝාතනය කරන ලද, මුල්කිරිගල මැතිවරණ කොට්ඨාසයේ කාන්තාවක් සමඟ TheSocialist.LK කතා කලේය. කම්පනයෙන් සුවය ලැබීමට කාලය ඇයට ඉඩ දී නැති තරම්ය. ඇය මෙසේ පැවසුවාය: 

“මගේ සත් හැවිරිදි දියණිය (නිරංජලා), මගේ බාල සහෝදරියන් තිදෙනා (නිල්මිණි, මතඟලතා, සුජිතසීලි), මගේ ඥාති සහෝදරිය වන චන්ද්‍රලේකා, මගේ මව (සිසිලියානා – 53) සහ වෙද මහතෙක් වූ මගේ පියා (එඩ්වින් – 63) යන සියලු දෙනාම කටුවන හමුදා කඳවුරේ සිංහ රෙජිමේන්තු හමුදා ඛන්ඩය විසින් මහ රෑ ඝාතනය කලා. එම යක්කු අපේ ගෙදරට බෝම්බ ගහලා තිබුනා. පසුවදා, මගේ සැමියා සුන්බුන් යට පිළිස්සෙන මාංශ දුටුවා. මගේ සහෝදරියන් පැහැරගෙන ගොස් දින තුනක් දූෂණය කර මරා දැමූ බව අපට අසන්නට ලැබුණා. පසුව, මගේ සහෝදරයා ද (චූලානන්ද – 21) බෙලිඅත්ත පොලිසිය විසින් මරා දමා පුළුස්සා දැමූවා.”

Katuwana-Massacre
කටුවන සමූල ඝාතනයේ වින්දිතයන්: ඉහළ වමේ සිට – මතඟලතා, නිල්මිණි, සිසිලියානා, එඩ්වින්, සුජිතසීලි.
පහළ වමේ සිට – නිරංජලා, චන්ද්‍රලේකා, චූලානන්ද.

රජයේ මර්දනයෙන් දිවි ගලවා ගත් අයෙක් අප වාර්තාකරුවන්ට පැවසුවේ මෙසේය.

“එතකොට මට වයස අවුරුදු 16යි. කොහොම හරි මගේ ජීවිතය ගැලවුනා. 1989 මැද භාගයේ දවසක රාත්‍රියේදී ගාල්ලේ වඳුරඹ පොලිසිය මගේ ඥාති සොහොයුරියගේ පෙම්වතා වන ටියුෂන් ගුරුවරයකු වූ උදයකාන්ත පැහැරගෙන ගියේ “අලුගෝසුවා” ලෙස ගමේ අය හඳුන්වන උඩුගම්පොළගේ නියෝගයට අනුවයි. දිනකට පසු තවන් සිරුරු අතර ටයරයක් මත ගිනිගන්නා ඔහුගේ සිරුර මම දැක්කා.”

100,000 කට අධික තරුණ ජනතාවක්,  එම කාලය තුළ රජය විසින් සමූල ඝාතනය කරන ලදී. මිලියන ගණනක් අනාථ විය. අද වනතුරුත් එකදු උසස් නිලධාරියකු හෝ දේශපාලකයකු මේ කිසිඳු අපරාධයකට වගවීමට ලක් කර නැත. 

අපරාධ වසන් කිරීම සදහා  ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ හවුල්කාරිත්වය

මෙම මර්දනයේ මූලික ඉලක්කය සහ ආසන්නතම හේතුව වී තිබියදීත්, ඝාතනයට ලක්වූවන්ගේ පවුල්වලට යුක්තිය ඉටු කිරීමට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට කිසිදු අදහසක් නැත. කලින් එය ධනේශ්වර සභාග ආන්ඩු සමග පෙල ගැසී සිටියදී මෙම අපරාධ හෙලිදරව් කිරීමට කිසිවක් කලේ නැත, දැන් ක්‍රියා කරන්නේද නැත. එහි පූර්වගාමීන් මෙන්ම, අවශ්‍යතාවය පැනනගින සෑම විටම, අතීත ම්ලේච්ඡ ක්‍රියා ආන්ඩුව විසින් භාවිතයට යොදාගන්නේ දේශපාලන විරුද්ධත්වය මැඩ පැවැත්වීමට පමණි. 

1990 ගනන්වල සිටම, වරක් එහි තරුණ කේඩරයන් සමූලඝාතනය කළ ධනේශ්වර බලවේග සමග යලි යලිත් පෙලගැසී ඇති ජවිපෙ, දක්ෂිනාංශික ධනේශ්වර පක්ෂයක් බවට පරිවර්තනය වී ඇත.

  • 2004 දී ජවිපෙ, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග සමග සභාග ආන්ඩුවකට සම්බන්ධ වූයේ, රාජ්‍ය ප්‍රචණ්ඩත්වය අඛන්ඩව පවත්වාගෙන යාමටත්, පාලක පන්තියේ අඳුරු වාර්තාව යටපත් කිරීමටත් දේශපාලන ආවරණය සපයමිනි.
  • එය පසුව, 2009 දී, දෙමල ජනයාට එරෙහි ශ්‍රී ලංකා ආන්ඩුවේ වර්ගවාදී යුද්ධයේ අවසන් අදියරේදී දෙමළ සිවිල් වැසියන් සමූල ඝාතනය සිදු කල මහින්ද රාජපක්ෂගේ පාලනයට සහාය දැක්වීය.
  • 2010 සහ 2015 දී ජවිපෙ රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා සමග එක වේදිකාවක නැගී සිටියේ පීඩකයාගේ හස්තය සවිමත් කිරීමටයි. වික්‍රමසිංහ ප්‍රේමදාස ආණ්ඩුවේ කැබිනට් අමාත්‍යවරයකු වූ අතර බටලන්ද කොමිෂන් වාර්තාවට අනුව දකුණේ වධහිංසා අධීක්‍ෂණය කළ බව විශ්වාස කෙරෙන අතර, ෆොන්සේකා හිටපු හමුදා අණදෙන නිලධාරියෙක් ලෙස උතුරේ  සහ දකුණේ ඝාතන අධීක්ෂණය කළේය. 
AKD
එවකට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී සහ වර්තමානයේ ශ්‍රී ලංකාවේ ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායක, 2004 අප්‍රේල් මස කොළඹ ජනාධිපති මන්දිරයේ දී ජනාධිපති චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ඉදිරියේ කෘෂිකර්ම, ඉඩම් සහ වාරිමාර්ග අමාත්‍යවරයා ලෙස දිවුරුම් දීම  [ඡායාරූප ස්තුතිය: M A Pushpa Kumara/EPA/Shutterstock]

දැන්, NPP ආන්ඩුවේ ප්‍රමුඛ බලවේගය ලෙස, JVP යලිත් වරක් දේශපාලන රැවටිල්ලක යෙදී සිටී. බටලන්ද වාර්තාව පාර්ලිමේන්තුවට  ඉදිරිපත් කිරීම මගින් එය උත්සාහ කරන්නේ ජාමූඅ නව වටයේ කප්පාදු පියවරයන්ට එරෙහිව වැඩෙන කම්කරු පන්ති අරගල මැඩලීමට ස්ථානගත වෙමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ආරක්ෂකයෙකු ලෙස පෙනී සිටීමට ය.

අපරාධවල පන්ති ස්වභාවය සහ යුක්තිය සඳහා මාවත 

බටලන්දේදී සහ ශ්‍රී ලංකාව පුරා සිදු කරන ලද සාහසික ක්‍රියා, කම්කරු පන්තියේ පුළුල් ප්‍රතිරෝධයේ තර්ජනයට එරෙහිව ආරක්ෂා වීම සඳහා ධනේශ්වර රාජ්‍යයක්  ගණන් බලා සිදු කළ ක්‍රියාවන් විය. UNP සිට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය (SLFP) සිට JVP දක්වා පාලක පන්තියේ සෑම පක්ෂයක්ම කම්කරු පන්තිය මර්දනය කිරීමට සහභාගී වී ඇත. සහනාධාර කපා දැමීම සහ කප්පාදු පිළිවෙත් මාලාවක් ක්‍රියාවට දැමීමෙන් පසු සිදු වූ 1971 තරුණ නැගිටීමේදී, SLFP-LSSP-CP (CP-ශ්‍රී ලංකාවේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය) සභාග ආන්ඩුව ධනේශ්වර පාලනය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ග්‍රාමීය තරුනයින් 20,000 ක් පමණ ඝාතනය කරන ලදී.

සැබෑ යුක්තිය, පාර්ලිමේන්තු වාද විවාදවලින්, ව්‍යාජ කොමිෂන් සභාවලින් හෝ ධනේශ්වර “යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාදාමයෙන්” උදා නොවනු ඇත. රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයට ගොදුරු වූවන් වෙත යුක්තිය ඉටු කිරීම සඳහා පහත සඳහන් සියලු ඉල්ලීම් ඉටු කිරීම අවශ්‍ය වේ:

  1. රජයේ ආරක්ෂක අංශ, පොලිසිය සහ රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලබන පැරා මිලිටරි ඝාතක කණ්ඩායම් විසින් පැහැරගෙන ගොස්, බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කරන ලද සහ/හෝ වධ හිංසාවලට ලක් වූ සහ/හෝ ඝාතනය කළ සියලු දෙනාගේ නම්/අනන්‍යතා හෙළිදරව් කිරීම, 
  2. එම කාලය තුළ පොලිස් ස්ථාන, හමුදා කඳවුරු සහ රැඳවුම් මධ්‍යස්ථාන පිහිටි ස්ථාන සම්බන්ධයෙන් සියලුම පොලිස් හා හමුදා වාර්තා හෙළිදරව් කිරීම,
  3. කැරලි සමයේදී දිවයින පුරා පිහිටි හමුදා කඳවුරු භාරව සිටි අණදෙන නිලධාරීන්ගේ නම්, නිලයන් සහ රෙජිමේන්තු  නම් සහ, ස්ථාන භාර පොලිස් නිලධාරීන්ගේ නම් හෙළිදරව් කිරීම,
  4. දිවයිනේ සෑම ප්‍රදේශයකම සෑම සමූහ මිනීවළක්ම සොයා ගැනීම, දේහ ගොඩ ගැනීම, වින්දිතයන් හඳුනා ගැනීම සඳහා විද්‍යාත්මක විශ්ලේෂණ පැවැත්වීම සහ ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවය ඥාතීන්ට හෙළිදරවු කිරීම,
  5. විපතට පත් වූවන්ගේ ඥාතීන්ට තම ආදරණීයයන්ට සිදු වූ දේ හෙළි කිරීම සහ ඔවුන්ට සම්පූර්ණ වන්දි ලබා  දීම,
  6. දේශපාලන ආවරණය සැපයූ අයවලුන් ඇතුළු අපරාධකරුවන් හඳුනාගෙන නඩු පැවරීම සහ දඬුවම් කිරීම.

මෙම ඉල්ලීම් සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා කම්කරු පන්තිය අතට සෘජු දේශපාලන බලය අවශ්‍ය වේ. පාලක පන්තිය – NPP ඇතුලු කුමන දේශපාලන පක්ෂයත් බලයේ සිටියද – කිසිවිටෙකත් ස්වකීය නියෝජිතයින්ට එරෙහිව කැමැත්තෙන් නඩු පවරන්නේ නැත. සත්‍යය සහ යුක්තිය සඳහා වන අරගලය ධනේශ්වර රාජ්‍යය පෙරලා දමා එහි මිලිටරි-පොලිස් යන්ත්‍රණය බිඳ දැමීම සඳහා ධනවාදයට හා මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ ආධිපත්‍යයට එරෙහි පුලුල් අරගලය සමග සම්බන්ධ කළ යුතුය.

සමාජවාදී ඉදිරිදර්ශනය

1988-90 පාඩම් පැහැදිලි ය: අධිරාජ්‍යවාදී පද්ධතිය නොනැසී පවතින්නේ කම්කරු පන්ති අරගල නිර්දය ලෙස මර්දනය කිරීම තුලින් ය. දකුණේ සිංහල තරුණයන් මත සිදු කරන ලද සංහාරය, උතුරේ සහ නැඟෙනහිර දෙමළ ජන සංහාරය, පලස්තීනුවන් වාර්ගිකව ශුද්ධ කිරීම, COVID-19 වසංගතයට මිලියන ගණනක ජීවිත අහිමි කිරීම පාලක පන්තිය විසින් අවශ්‍ය පිරිවැය ලෙස සලකයි.  

ශ්‍රී ලංකාව යලිත් වරක් ආර්ථික බිඳවැටීමකට මුහුන දී සිටින අතර, කප්පාදු සඳහා ජාමූඅ නවතම ඉල්ලීම් නව සමාජ පිපිරීම් අවුස්සනු ඇත. NPP ආන්ඩුව, එහි පූර්වගාමීන් අනුගමනය කරමින්, මහජන විරෝධයට රාජ්‍ය මර්දනයෙන් ප්‍රතිචාර දක්වනු ඇත. අතීත ම්ලේච්ඡ ක්‍රියා නැවත සිදුවීම වැලැක්විය හැකි එකම මාර්ගය වන්නේ, කම්කරු පන්තිය  මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ සහ ඔවුන්ගේ දේශීය ගෝලබාලයන්ගේ ආධිපත්‍යයට එරෙහිව, පාලක පන්තියේ සියලු කන්ඩායම්වලින් බිඳී ස්වාධීන දේශපාලන ක්‍රියාමාර්ගයක් ගනිමින්, ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ සහයෝගය ඇතිව   සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා සටන් කිරීමයි.  මේ සදහා විප්ලවවාදී නායකත්වයේ අවශ්‍ය වෙයි – මෙය දෙවන සහ වැදගත්ම පාඩමයි. 

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම වන ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වය (SLLA), කම්කරුවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ, උතුරේ සහ දකුණේ පීඩිත තරුණයින් තමන් පිටුපස පෙළගස්වමින්, JVP ප්‍රමුඛ ජාතික ජන බලවේගයේ ව්‍යාජ පොරොන්දු ප්‍රතික්ෂේප කරන ලෙසත්, ධනේශ්වර ප්‍රභූ පැලැන්තියේ පාලනය අවසන් කර, ශ්‍රී ලංකා සහ ඊලම් කම්කරු රජයක් ස්ථාපිත කරන ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩසටහනට අනුකූලව කාර්මික ක්‍රියාමාර්ග සදහා වන කමිටුවල ස්වාධීනව සංවිධානය වන ලෙසත්ය. විකල්ප ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් යෝජනා කරමින් තමන්ට එරෙහිව දේශපාලන උගුල් අටවන අතරම මහජන අවශ්‍යතා ආරක්ෂා කරන්නන් ලෙස පෙනී සිටින ව්‍යාජ වම සහ වෘත්තීය සමිති කම්කරුවෝ විශ්වාස නොකළ යුතුය. මහජන අවශ්‍යතා ඉටුකෙරෙන  ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් යනු මිත්‍යාවකි. අතීතයේ සිදු කළ අපරාධවලට සැබෑ පිළියම් යෙදිය හැක්කේද, පීඩනයෙන් හා සූරාකෑමෙන් තොර අනාගතයක් සුරක්ෂිත කළ හැක්කේද සමාජවාදී විප්ලවයකින් පමණි.

යොමු:

  1. The US war and occupation of Iraq—the murder of a society, Bill Van Auken, 22 May 2007, <https://www.wsws.org/en/articles/2007/05/iraq-m22.html
  2. මර්දනය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍යය, විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමයේ දේශපාලන කමිටුව, 1990 දෙසැම්බර්
  3. ශ්‍රී ලංකා ට්‍රොට්ස්කිවාදීන් ග්‍රාමීය තරුණයන් ආරක්ෂා කරයි, විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමය (ශ්‍රී ලංකාව), 1990 නොවැම්බර් 23.
  4. ශ්‍රී ලංකාවේ තත්ත්වය සහ විප්ලවවාදී කොමියුනිස්ට් සංගමයේ දේශපාලන කර්තව්‍ය, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ප්‍රකාශය, ඩේවිඩ් නෝර්ත්, කීර්ති බාලසූරිය, 1987 නොවැම්බර් 19.

බටලන්ද ඝාතකාගාර සහ සමූහ මිනීවළ: ශ්‍රී ලංකාවේ දුප්පතුන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහි අපරාධවල පන්ති මූලයන් Read More »

Tank loading

යුරෝපීය ප්‍රතිසන්නද්ධ කිරීම එපා!

 ක්‍රිස් මාර්ස්ඩන් හා තෝමස් ස්ක්‍රිප්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 මාර්තු 8 දින “No to European rearmament!” යන හිසින් පල වූ ක්‍රිස් මාර්ස්ඩන් හා තෝමස් ස්ක්‍රිප්ස් විසින් ලියන ලද  ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු  විසිනි.

Tank loading
ජර්මානු සොල්දාදුවන් 2022 පෙබරවාරි 14, සඳුදා, උතුරු ජර්මනියේ මන්ස්ටර් හි බුන්ඩෙස්වේර් හමුදා කඳවුරේදී ලිතුවේනියාවට ප්‍රවාහනය සඳහා ටැංකි හොවිට්සර් පටවති. [AP Photo/Martin Meissner]

සෑම ප්‍රධාන යුරෝපීය බලවතෙකුම  හමුදා යලි සන්නද්ධ කිරීමේ වියරු වැඩපිලිවෙලක් වේගවත් කරමින් සිටි.

යුරෝපා සංගමය යුරෝ බිලියන 800ක්  ලබා දීමට කටයුතු යොදා ඇත. ෆ්‍රෙඩ්රික් මර්ස්ගේ නව සීඩීයූ ප්‍රමුඛ ආන්ඩුව බලයට පත්වීමට පෙර සිටම ජර්මනිය අතිරේක බිලියන සිය ගනනක ආරක්ෂක වියදම් ප්‍රකාශ කර ඇත.

ප්‍රංශය වාර්ෂික මිලිටරි වියදම් දෙගුණ කිරීමට සැලසුම් කරමින් සිටින අතර, ජනාධිපති මැක්‍රොන් දල දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 5ක ඉලක්කයක් යෝජනා කරයි. ඔහු, යුරෝපීය සහචරයින් ප්රංශයේ න්යෂ්ටික ආවරණය යටතට ගෙන ඒමට ඔහුගේ සූදානම ප්රකාශ කර ඇත.

කියා ස්ටර්මර් ගේ කම්කරු ආන්ඩුව විසින් නායකත්වය දෙන බ්‍රිතාන්‍යය, ප්‍රංශය සහ අනෙකුත් බලවතුන් සමග සන්ධානගතව, “කැමති අයගේ සභාගයක” කොටසක් ලෙස, බ්‍රිතාන්‍යය”බූට් සපත්තු භූමිය මත ද අහසෙහි ගුවන් යානා ද” ලෙස බ්‍රිතාන්‍යය හමුදා සහ ගුවන්යානා යුක්‍රේනයට යැවීමට යෝජනා කරයි.

යුක්රේන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ සමස්ත මහාද්වීපයම රුසියානු චණ්ඩභාවයෙනයෙන් සහ වඩාත් විකාර සහගත ලෙස, රුසියානු ආක්‍රමණයෙන්, ආරක්ෂා කිරීමේ සදාචාරාත්මක අත්‍යවශ්‍යක් ගැන පවසමින් සෑම දේශපාලන පක්ෂයක්ම සහ ප්‍රධාන ප්‍රවෘත්ති ආයතනයක්ම මෙම මිලිටරිවාදයේ පිපිරීම යුක්ති සහගත කරමින් මුසාවන් වපුරයි.

රූපවාහිනිය ඔස්සේ ජාතිය අමතමින් මැක්‍රොන් ප්‍රකාශ කළේ, “අපේ මහාද්වීපයේ තවදුරටත් සාමය සහතික කළ නොහැකියි….රුසියාව, ප්‍රංශයට සහ යුරෝපයට තර්ජනයක්ව ඇති අතර එලෙසම පවතිනු ද ඇත.”

යුරෝපීය බලවතුන් සඳහා සැබෑ අභිප්‍රේරණය වන්නේ, ට්‍රම්ප්ගේ ‘ඇමරිකාවට පළමු තැන’ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය, රුසියාව සමඟ ඔහුගේ ඒකපාර්ශ්වික සාකච්ඡා සහ යුක්‍රේනයේ සම්පත් සඳහා තනි ප්‍රවේශය සඳහා වන බලකර ඉල්ලීම්, නේටෝවේ යුද්ධයේ (සම්පත්, යස ඉසුරු)මංකොල්ලයෙන් ඔවුන්ව කපා හැරීමට තර්ජනය කරන බව පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අවබෝධයයි.

යුක්රේනයේ ගැටුම සූදානම් කෙරුනේ, එරට, නේටෝවේ සහ යුරෝපීය සංගමයේ ග්‍රහණයට ගෙන ඒම සහ රුසියාවේ සැලකිය යුතු වත්කම් ලෝක අධිරාජ්‍යවාදයට විවෘත කරනා මොස්කව්හි පාලන තන්ත්‍ර වෙනසකට නායකත්වය දීම අරමුනු කරගත්, අස්ථාවර කිරීමේ ඒකාබද්ධ යුරෝපීය-ඇමරිකානු ව්‍යාපාරයක් මගිනි.

නේටෝ බලවතුන් අපේක්ෂා කළ පරිදිම, රුසියාවේ ධනේශ්වර කතිපයාධිකාරයේ නියෝජිතයා ලෙස,යුක්රේනයේ ප්‍රතිගාමී ආක්‍රමණය හැර වෙනත් ආකාරයකින් මෙම තර්ජනයට ප්‍රතිචාර දැක්වීමට පුටින්ගේ ආන්ඩුවට නොහැකි විය.

ස්ටාර්මර් සහ මැක්‍රොන් විසින් ධවල මන්දිරයේ ෆැසිස්ට්වාදියාට  නිරන්තර දෑත් දිගු කිරීම් මගින් පෙන්නුම් කල පරිදි, පුටින් සමඟ ඔහුගේ සාකච්ඡාවලදී යුරෝපයේ අවශ්‍යතා ආරක්ෂා කිරීමට ට්‍රම්ප් එකඟ වූයේ නම්, බර්ලින්, පැරිස් සහ ලන්ඩන් වොෂින්ටනය සමඟ එකඟතාවයක් සෙවීමට ඉඩ තිබිනි.

යලි සන්නද්ධ කිරීම යුක්ති සහගත කිරීම සඳහා මුදා හරින ලද කුහකකමේ උදම් රැල්ල මධ්‍යයේ, යුරෝපය, Zelensky ගේ දක්ෂිණාංශික තන්ත්‍රයට ඔවුන්ගේ අඛණ්ඩ සහයෝගය සඳහා පදනම ලෙස, 2021 ජූලි “යුරෝපීය සංගමය සහ යුක්‍රේනය අතර අමුද්‍රව්‍ය පිළිබඳ උපායමාර්ගික හවුල්කාරිත්වයක් පිළිබඳ අවබෝධතා ගිවිසුමේ” පුනර්ජීවනයක් අපේක්ෂා කරයි.

 යුරෝපයේ කාර්මික මූලෝපාය කොමසාරිස් Stéphane Séjourné විසින් මෙම සංදේශය පසුගිය මාසයේ විස්තර කරන ලද්දේ, “යුරෝපයට අවශ්‍ය තීරනාත්මක ද්‍රව්‍ය 30න් විසි එකක්” සපයන “ජයග්‍රාහී හවුල්කාරිත්වයක” ( “win-win partnership.”) කොටසක් ලෙසය. ඇත්ත වශයෙන්ම යුරෝපය, එක්සත් ජනපදයට වඩා, යුක්රේනයේ මූලෝපායික ඛනිජ ඩැහැ ගැනීම මත බොහෝ දුරට යැපෙන අතර, මේ මොහොතේ  ඒවායේ සැපයුම සඳහා බොහෝ දුරට තනිකරම චීනය මත රැඳී ම සිටි.

මෙම සැබෑ අවශ්‍යතා පිළිගනිමින්, “ප්‍රධාන යුරෝපීය රටක රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකයෙක්” BBC වෙත නිර්නාමිකව කතා කරමින්, ට්‍රම්ප් යුක්රේනයට හමුදා ආධාර අවසන් කිරීම ගැන පැවසුවේ, “එය නිසැකවම අපගේ මනස සහ මුදල් පසුම්බි වල අවධානය කේන්ද්‍රගත කිරීමේ එක් ක්‍රමයකි!  අපි ඒ ආකාරයට සිතුවොත් ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් කරන්නේ අපට උදව්වක්. ”

යුරෝපීය හා ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියට මතු කරන අන්තරායන් ගිනිය නොහැකි ය. යුක්රේන භූමියට යුරෝපීය හමුදා යෙදවීම සහ එහි අහස  ඉහලින් ගුවන් යානා තැබීම සහ ජර්මනියට සහ අනෙකුත් සහචරයින්ට ප්‍රංශ න්‍යෂ්ටික ආවරණය දිගු කිරීම පවා,  යුරෝපයේ යුද අනතුරේ සැබෑ මූලාශ්‍රය වේ.

රුසියානු විදේශ අමාත්‍ය සර්ජි ලැව්රොව් මැක්‍රොන්ගේ කඩු ලෙලවීම ගැන පැවසුවේ , “ඔහු අප තර්ජනයක් ලෙස සලකන්නේ නම්, යුරෝපීය රටවල සහ බ්‍රිතාන්‍යයේ හමුදා සාමාන්‍ය කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රධානීන්ගේ රැස්වීමක් කැඳවා, න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතා කිරීම අවශ්‍ය බව පවසා, රුසියාවට එරෙහිව න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතා කිරීමට සූදානම් වේ නම්, එය ඇත්ත වශයෙන්ම තර්ජනයකි”, බවයි.

යුරෝපීය බලවතුන් “ජාත්‍යන්තර නීති මත පදනම් වූ පද්ධතියේ” අවසානය ගැන කතා කරන විට සහ ඒ සඳහා ට්‍රම්ප්ට දොස් පවරන විට, ඔවුන් සූදානම් වන්නේ ආයුධ බලහත්කාරයෙන් තමන්ගේම අධිරාජ්‍යවාදී අවශ්‍යතා හඹා යාම සඳහා යලි හැරීගැනීම සඳහා ය. එසේ කිරීම රුසියාව සමග පමනක් නොව ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය සමගද ගැටුමකට සම්බන්ධ බව ඔවුන් දැන් සම්පූර්ණයෙන් දැනුවත්ය.

නැවත සන්නද්ධ කිරීමේ ව්‍යාපාරයේ පෙරමුණ ගෙන සිටින ජර්මනිය, 20 වැනි සියවසේදී එක්සත් ජනපදයට එරෙහිව යුද්ධ දෙකක් කළේය. ප්‍රංශය, ස්වාධීන න්‍යෂ්ටික හැකියාවක් සහ මිලිටරි බුද්ධි ව්‍යුහයක් අවධාරනය කිරීම ඇතුලු ස්ථාවරයන් වැළඳ ගැනීම මගින්, නේටෝව හරහා වොෂින්ටනයට යටත් වීම කිසිවිටෙක පිළිගත්තේ නැත. බ්‍රිතාන්‍යය ඊට විරුද්ධව සිටියේය.1956 සූවස් අර්බුදයෙන් පසුව එහි විධානයන්ට යටත් වීම සහතික කිරීම සම්බන්ධයෙන් පාලක ප්‍රභූවේ සැලකිය යුතු කොටස් කිසිවිටෙක ඇමරිකාවට සමාව දුන්නේ නැත.

අවසානයේදී යුක්‍රේනයේ සාම සමථය අධීක්ෂණය  කිරීම සදහා යයි  කියා පානා ප්‍රයත්නයන් සඳහා අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට වඩා බොහෝ සේ ඉක්මවූ  අතිවිශාල මුදලක් මිලිටරි අරමුනු සඳහා සූදානම් කරමින් පැවතීම මගින් යුරෝපයේ අභිලාෂයන්හි පරිමාණය පැහැදිලි වේ. යුරෝපයේ ම හැකියාවන් යටතේ රුසියාව සමඟ යුද්ධය සාකච්ඡාවට බඳුන් කෙරෙමින් පවතී.

එපමනක් නොව, මෙම න්‍යාය පත්‍රය, ආරම්භක ඒකාබද්ධ කිරීමේ ආවේගයක් සැපයුවද, එහි හඹායෑම අනිවාර්යයෙන්ම යුරෝපීය බලවතුන් අතර තරඟය හා ගැටුම් තීව්‍ර කළ යුතුය.

මිලියන සංඛ්‍යාත කම්කරුවන් හා තරුනයින් ඉදිරියේ දැවෙන ප්‍රශ්නය වන්නේ මහා ව්‍යසනය කරා යන මෙම උමතු තල්ලුව නතර කරන්නේ කෙසේද යන්නයි. දකුණේ හෝ නාමික වමේ හෝ කිසිදු යුරෝපයේ විරුද්ධ පක්ෂක් මත හෝ වෘත්තීය සමිතියක් මත විශ්වාසය තැබීම මගින් එසේ කිරීමට පදනමක් නැත.

එක්සත් ජනපදයේදී, ට්‍රම්ප් සමග ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂයේ එකම සැලකිය යුතු මතභේදය, යුක්රේනයේ ප්‍රොක්සි යුද්ධය සහ ඔහු නේටෝවට වල කැපීම සම්බන්ධයෙන් වන්නාක් සේම, යුරෝපයේ සෑම ප්‍රධාන පක්ෂයක්ම, රුසියාවට එරෙහි ආක්‍රමණකාරීත්වය ඉහල නැංවීම සහ එක්සත් ජනපදය කෙරෙන් මිලිටරි නිදහස සඳහා වන තල්ලුවට සහාය දක්වයි. එය ස්ටාර්මර්ගේ කම්කරු පක්ෂය යටතේ වේවා, ජනාධිපති මැක්‍රොන් යටතේ වේවා හෝ ජර්මනියේ බලයට පත්වන කුමන සභාග ආන්ඩුවක් යටතේ වේවා, මූලෝපායික ඉලක්කයක් ලෙස හඹා යනු ඇත.

යුරෝපයේ වෘත්තීය සමිතිවල එකම උත්සුකය වන්නේ, එක්සත් ජනපදයට හා චීනයට එරෙහි ආරක්ෂණවාදී පියවරයන්ට පිටුබලය දීම සහ ජාතික ආරක්ෂක කර්මාන්ත සීඝ්‍රයෙන් ව්‍යාප්ත කිරීම ඇතුලු යුරෝපයේ තීව්‍ර වන වෙලඳ හා මිලිටරි යුද්ධයේදී තමන්ගේම පාලක පන්තියට සහයෝගය දෙන්නේ කෙසේද යන්නයි.

කම්කරුවන් හා තරුනයන් යුද්ධයට එරෙහිව යුද්ධයක් දියත් කිරීමට කැපවෙමින්, එම යුද්ධය සඳහා තමන්ගේම කැඳවා සිටීමෙන් ප්‍රතිචාර දැක්විය යුතුය.

එය පදනම් විය යුත්තේ සිදුවෙමින් පවතින දෙයෙහි දැවැන්ත ඇඟවුම් පිළිබඳ අවබෝධයක් මත ය. යුරෝපයේ යුද්ධය 20 වැනි ශතවර්ෂයට සිමා කරන ලද අතීතයේ දෙයක් බවට කරන ලද සියලු ප්‍රකාශයන් වංචාව ලෙස හෙළිදරව් වී ඇත. නෂ්ට වී ගිය ගිනි කන්දක් ලෙස ඉදිරිපත් කරන ලද යුරෝපීය මිලිටරිවාදය, ලෝක යුද්ධ දෙකේදී මිලියන දස ගනනක් ජීවිත බිලිගත් ව්‍යසනයන්ටත් වඩා විශාල ව්‍යසනයන්ගේ තර්ජනය මතු කරමින් යලිත් වරක් පුපුරා යමින් තිබේ.

යුද්ධයේ වැඩපිලිවෙල නාමිකව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයන් සමග පවා මුලුමනින්ම නොගැලපේ. පාලක ප්‍රභූව යලිත් වරක් පැසිස්ට්වාදයේ සහ ආඥාදායකත්වයේ වැඩපිලිවෙලකට හැරෙමින් සිටින්නේ, අතිවිශාල ජනගහනයන් විරුද්ධ වන මිලිටරිවාදී පිලිවෙත් බලාත්මක කිරීම සඳහා ය.

යුද අවි සඳහා කැප වූ අතිවිශාල මුදල්වලින් අදහස් වන්නේ පසුගිය වසර 80 තුළ කවර හෝ අවස්ථාවකට වඩා ගැඹුරින් කම්කරු පන්තියට එරෙහි ප්‍රහාරයකි. වැඩ වර්ජන, කාර්මික ක්‍රියාමාර්ග සහ විරෝධතා දැනටමත් වර්ධනය වෙමින් පවතින කොන්දේසි යටතේ, මෙය කම්කරු පන්තියේ දැවැන්ත අරගල අවුළුවාලනු ඇත.

කප්පාදුවට එරෙහි අරගලය යුද්ධයට එරෙහි සටන සමග බද්ධ විය යුතුය. මේ දෙකම ඉදිරියට ගෙන යා හැක්කේ, විදේශයන්හි යුද්ධයේ වැඩපිලිවෙල සහ රට තුල පන්ති යුද්ධයේ වැඩපිලිවෙලට අණකර සිටින අතිශය කෑදර උත්සුකයන් මගින් මෙහෙයවන පාලක කතිපයාධිකාරයේ මුහුනතටම එරෙහි  ප්‍රහාරයකින් පමනි.

දශක ගනනාවක් තිස්සේ හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ නව කාල පරිච්ඡේදයක් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින බවට අනතුරු අඟවමින් දැනුවත් කර ඇත. එම අනතුරු ඇඟවීම් සම්පූර්ණයෙන්ම සනාථ වී ඇත. ඒවා මත ක්‍රියාත්මක විය යුතුය. එනම් යුද්ධය නැවැත්වීමට සහ එහි මූලාශ්‍රය වන ධනවාදයම නැවැත්වීමට ඇති එකම මාර්ගය වන සමාජවාදී හා විප්ලවවාදී වැඩපිලිවෙල මත පදනම්ව යුරෝපය පුරා හා ජාත්‍යන්තරව කම්කරු පන්තියේ ඒකාබද්ධ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමයි.

යුරෝපීය ප්‍රතිසන්නද්ධ කිරීම එපා! Read More »

Powell

Fed launches probe into expanding private credit market

Ever since the global financial crisis of 2008, market analysts, regulators and media commentators have been pondering the question of what might be the next sub-prime.

Powell
Federal Reserve Chairman Jerome Powell addresses House Financial Services Committee hearing in Washington, Wednesday, June 21, 2023. [AP Photo/Andrew Harnik]

The crisis in the US sub-prime mortgage market was the trigger for the 2008 crisis in which a total collapse of the financial system was only averted by a massive intervention by the US Federal Reserve and the government. It was an expression of rampant speculation and in some cases outright criminal activity by some of the largest American banks.

In the years since 2008, one of the issues of greatest concern has been the rise and rise of the largely unregulated non-banking financial institutions (NBFIs). As so often happens when regulators try to fix a problem in one part of the capitalist system, the supposed solution creates another. This has been the case with regard to NBFIs.

The extraordinary growth of private credit, especially over the past decade, was the result of efforts to more tightly regulate the banks and prevent a recurrence of the bailouts in the wake of the 2008 crisis. Finance capital responded by extending the role of credit outside the traditional banking system.

However, as has been acknowledged by the International Monetary Fund and other international bodies, regulators have very little idea of the activities of these organisations, such as hedge funds, family companies and other funds operating in the world of private credit. The word most often used in reports is “opaque.”

Of particular concern is the connection of private credit to the banking system as a whole. While the private credit markets operate outside the banking system, they depend on it for the supply of funds. This has been increasing at an exponential rate.

According to a report in the Financial Times this week, the amount of lending which the big US banks have provided for private capital firms has risen 30-fold over the last decade, from $10 billion to $300 billion in 2023.

In an attempt to find out what is going on, the US Fed earlier this month announced that it would carry out an “exploratory analysis” to be conducted alongside its stress tests of the major banks with the aim of providing an insight into the “resiliency of the US banking system.” It hastened to assure the large banks that the exploration “would not affect large bank capital requirements.”

The major banks are intensely hostile to any measures that compel them to increase their capital reserves to cover potential losses because this means the withdrawal of funds that would otherwise be employed to make profit.

The Fed statement announcing the investigation, which will report its findings in June, said it would “examine the risks posed to banks” by NBFIs. It noted that US bank exposures to them had grown rapidly over the past five years and that the banks’ credit commitments to them totalled $2.1 trillion in the third quarter of 2024.

“This growth poses risks to banks, as certain NBFIs operate with high leverage and are dependent on funding from the banking sector.”

The exploratory analysis would examine two issues: credit and liquidity shocks in the NBFI sector during a global recession; and the effect of a market shock. The latter was defined as “a sudden dislocation to financial markets resulting from expectations of reduced global economic activity and higher inflation expectation” with distress in equity markets leading to defaults by major hedge funds.

While no one can forecast what exactly might set off a crisis, there are any number of potential triggers. 

The Fed statement pointed to some of them, including a sudden dislocation to markets caused by reduced growth expectations and higher inflation, and an appreciation in the value of the US dollar against other major currencies. Others were a rise in yield on short-term US Treasury bonds, and an increase in expected defaults leading to a widening of credit spreads—a divergence between interest rates for private credit compared to the rate on Treasury bonds.

Potential triggers not mentioned include a rapid fall in the stock market valuation of a major corporation. 

Last month, for example, the market capitalisation of the AI chip maker Nvidia, at one stage the biggest company by this metric in the world, fell by $600 billion in a single day. This resulted from the announcement by the Chinese firm DeepSeek that it had found a cheaper way of developing AI without using top-end chips.

Since then, the total market capitalisation loss by Nvidia has reached $850 billion, sliced off its market high of $3.66 trillion at the beginning of January.

What are initially paper losses for investors who bought at the height of the market frenzy have the potential to translate into real losses if the assets have to be sold to meet debt obligations and to set off a chain reaction.

There are also issues of concern in the very foundations of the bond market. What has been characterised as a conundrum has emerged since the Fed began cutting its interest rate last September. Over a period of three months, the Fed rate fell by 1 percentage point. However, instead of falling, as expected if “normal” conditions prevailed the yield (interest rate) on the 10-year US Treasury bond, the benchmark for the financial system, has risen by a percentage point.

A number of short-term issues have been put forward as the reason, including fears of renewed inflation fuelled by lower interest rates, and the effect of tariffs.

An analysis issued in January by Rashad Ahmed, an economist with the Office of the Comptroller of the Currency and Alessandro Rebucci, a professor at Johns Hopkins University, pointed to deeper processes.

They suggested that it may reflect “waning official demand for dollar-denominated safe assets, possibly driven by geopolitical concerns including fear of sanctions and asset freezes.”

As they pointed out, the “rise in 10-year yields coincides with a substantial reduction in dollar reserve assets held by foreign official institutions.”

The authors said that foreign official buyers may be shifting to fiat currencies other than the US dollar and also into gold, the price of which has risen by nearly 30 percent over the past year.

They concluded by saying the jury was still out on whether the dollar’s status as the dominant reserve currency was being undermined. However, they noted that “it is possible for even a small reduction in the US dollar share of foreign reserves to have a significant short-run impact on US Treasury markets.”

One of those impacts could well be in the private capital markets which have gorged themselves on low rates, building up debt to finance their speculative ventures, but now confronting a higher interest rate environment.

[This article was originally published in the World Socialist Web Site here on 14 February 2025]

Fed launches probe into expanding private credit market Read More »

Stock exchange

ට්‍රම්ප් තීරුබදු යුද්ධය මූල්‍ය වෙලඳපොල අස්ථාවරත්වය උග්‍ර කරයි

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2025 පෙබරවාරි 7 දින “Trump tariff war exacerbates financial market fragility” යන හිසින් පල වූ නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද  ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි.

එක්සත් ජනපද ජනාධිපති ට්‍රම්ප්ගේ ගෝලීය තීරුබදු යුද්ධයේ බලපෑම පිළිබඳ මාධ්‍ය ආවරණය මේ දක්වා ප්‍රධාන වශයෙන් අවධානය යොමු කර ඇත්තේ වෙළඳ ශේෂයන්, ගෝලීය සැපයුම් දාමයන් සහ ඉහළ නැංවීම් වල උද්ධමන බලපෑම වැනි කරුණු කෙරෙහි ය.

Stock exchange
නිව් යෝර්ක් කොටස් වෙළඳපොල බිමේ වෙළෙදාම්කරු මයිකල් ගැලුචි. [AP ඡායාරූපය/රිචඩ් ඩෲ]

නමුත් අඩු නොවන වැදගත්කමක් ඇති තවත් පැත්තක්ද තිබේ. එනම්,   අනපේක්ෂිත වර්ධනයන් සහ ට්‍රම්ප් මීළඟට කුමක් කරයිද යන්න පිළිබඳ අවිනිශ්චිතතාවය මගින් අර්බුදයක් ඇති කිරීමේ හැකියාව ඇති, වාර්තාගත මට්ටමේ ණය සහ සමපේක්ෂන මගින් පුම්බා ඇති බිඳෙනසුලු ගෝලීය මූල්‍ය වෙලඳපොලවල් මත, එහි කුමන බලපෑමක් ඇති කරනු ඇති ද යන්නයි.

මෙක්සිකෝවට සහ කැනඩාවට එරෙහිව පැනවූ සියයට 25ක තීරුබදු තර්ජනය සමඟින් ආරම්භ වූ ගෝලීය තීරුබදු යුද්ධය දිනපතාම පාහේ දිගු වෙමින් පවතී. ඊයේ ට්‍රම්ප් එහි නාම මාත්‍ර මිත්‍ර පාක්ෂික ජපානයට තීරුබදු පැනවිය හැකි බවට අනතුරු ඇඟවූ අතර, මෙතෙක් නම් නොකළ රටවල් මාලාවකට එරෙහිව ලබන සතියේ දී ‘එකට-එක’ කිරීමේ තීරුබදු එළිදක්වන බව නිවේදනය කළේය. යුරෝපීය සංගමය සෘජුවම මෙම වෙඩි තැබීමේ එල්ල රේඛාවේ සිටී.

සිදු විය හැකි  ප්‍රචණ්ඩ චලනය වෝල් වීදියේ දැනටමත් දර්ශනය වී ඇත. චීන  කෘතිම බුද්ධි (AI) සමාගමක් වන ඩිප් සීක්  (DeepSeek) තමන් විසින් AI සංවර්ධනය කිරීමේ ලාභදායී ක්‍රමයක් වර්ධනය කර ඇති බවට පසුගිය මාසයේ නිවේදනය කිරීම, එක්සත් ජනපද චිප් නිෂ්පාදක Nvidia හට  – ඉතිහාසයේ කිසියම් ම සමාගමකට අත්විඳීමට සිදුවූ විශාලතම එක්දින වැටීම වූ  – වෙළඳපල ප්‍රාග්ධනීකරණයෙන් ඩොලර් බිලියන 600 කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් අහිමි වීමට හේතු විය.

දිනකට ඩොලර් ට්‍රිලියන 7.5ක් තරම් වෙළඳාම් කෙරෙන මුදල් වෙලඳපොලවල් ද තියුණු චලනයන්ට බඳුන් විය හැක. මෙක්සිකෝව සහ කැනඩාව මත සියයට 25ක තීරුබදු පැනවීමට ට්‍රම්ප් කළ තර්ජනයද, පසුව එය දින 30කින්  ප්‍රමාද කිරීමට එකඟ වීමෙන් පසුවද අත්දුටු ඩොලරයේ අගය වෙනස් වීම තුල මෙය දක්නට ලැබේ.

මෙම සතියේ ෆිනෑන්ෂල් ටයිම්ස් (FT) වාර්තා කළේ, වෝල් වීදියේ විශ්ලේෂකයින් “ජනාධිපතිගේ ප්‍රතිපත්ති සංගත ඇමරිකාව හරහා කඩා බිඳ දමමින් ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය පිලිබඳ පූර්ව සලකුණක් ලෙස, ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ගේ වෙලඳ යුද්ධවලට මුහුණ දෙන්නේ කෙසේද යන්න පිලිබඳ ප්‍රශ්න, බෝම්බ වර්ෂාවක් මෙන් එක්සත් ජනපද සමාගම් මතට  හෙලමින් සිටින” බවය.

ගෝලීය බැංකු සහ මූල්‍ය සමාගමක් වන UBS හි ට්‍රම්ප් ටැරිෆ් ලූසර්ස්  දර්ශකයේ  අදාල සමාගම් සමූහයක් ඇත. එය එක්සත් ජනපද තීරුබදු මගින් හෝ එකටෙක කිරීමක් ලෙස පනවනු ලබන තීරුබදු මගින් හෝ බලපෑ හැකි සමාගම්වල කාර්ය සාධනය නිරීක්ෂණය කරයි.

FT ට අනුව, Goldman Sachs පවසා ඇත්තේ, BMW සහ Mercedes-Benz වැනි මෝටර් රථ කර්මාන්තයේ දැවැන්තයන් ඇතුළුව, ට්‍රම්ප්  තීරුබදු ගාස්තුවලට නිරාවරණය වන යුරෝපයේ හෙජ් අරමුදල් අරමුදල් සමාගම් “වැඩි වැඩියෙන් ෂෝටඩ් (shorted)” කර ඇති බවයි. සමාගම් කොටස් ‘ෂෝටිං’  (shorting) කිරීම යනු  ලාභයක් ගෙන ඒම සඳහා  එහි මිල පහත වැටෙනු ඇති බවට ඔට්ටු ඇල්ලීමයි. එය අනපේක්ෂිත ලෙස විරුද්ධ පැත්තට ගමන්  කළහොත් විශාල පාඩුවක් සිදුවිය හැකිය.

එක් දිනක සිට ඊළඟ දිනය දක්වා ට්‍රම්ප් විසින් කුමන විධායක නියෝගයක් ක්‍රියාත්මක කරනු ඇත්දැයි කිසිවෙකුට විශ්වාස නැති බැවින් වෙලඳපොලවල වැඩෙන කැළඹීමක් පවතී. දිනකට පමණක් පවතින ඉතා කෙටි කාලීන වෙළඳපල චලනයන් සඳහා ඔට්ටු ඇල්ලීමට භාවිතා කරන කොන්ත්‍රාත්තු වන ශුන්‍ය-දින ඹප්ෂන්ස්  (zero-day options) හි වෙළඳාම් (ගනුදෙනු) කිරීම  ජනවාරි 31 වන දින වාර්තාගත ඉහළම ඩොලර් ට්‍රිලියන 1.4 ක අගයක් සටහන් කල බවට වාර්තාවීමෙන් මේ බව පිළිබිඹු වේ.

ගෝලීය මූල්‍ය සමාගමක් වන GAM හි ආයෝජන අධ්‍යක්ෂ පෝල් මැක්නමාරා විසින් පල කරන ලද අදහස් වලින් මුදල් වෙලඳපොලවල අවිනිශ්චිතතාවය සාරාංශ කරන ලදී.

“විශාල ප්‍රශ්නය වන්නේ දේවල් මුව අද්දරට ගෙන යාම ඇතුළත් කරගන්නාවූ යම් මහා සැලැස්මක් [ට්‍රම්ප්ට] තිබේද යන්නයි,  එසේ නැතහොත් ඔහු ඉදිරියට යන ගමන තුළදී ඔහු එය සකසා ගන්නේද යන්නයි. මේ මිනිසාගේ මනස කියවීමට උත්සාහ කිරීම හුදෙක්ම … එය හුදෙක්ම ඇදහිය නොහැකි තරම් දුෂ්කර ය. එය අයෙක් ඒ අතට හෝ මේ අතට යා හැකි දෙයක් මත වෙළඳාම් කිරීමට උත්සාහ කිරීමක්.”

යම් සැලකිය යුතු ඔට්ටුවක් වැරදී, දාම ප්‍රතික්‍රියාවක් ආරම්භ කළහොත් අධික වෙළඳපල කැළඹීම් ඇතිවීමේ විභවය ඒ තුළ  

පසුගිය වසරේ සියයට 26 කින් ඉහළ යාමෙන් පසු මේ සතියේ අවුන්සයකට ඩොලර් 2,900 කට ආසන්න නව වාර්තාගත ඉහළ මට්ටමක් වාර්තා කළ රන් මිලෙහි ද, වැඩෙන අවිනිශ්චිතතාවය පිළිබිඹු වේ. එය මේ වසරේ මේ වන විට දැනටමත් සියයට 8 කින් ඉහළ ගොස් ඇත.

ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රතිපත්ති මගින් ජනනය කරන ලද “පෙර නොවූ විරූ” මට්ටමේ දේශපාලන හා ආර්ථික අවිනිශ්චිතතාවය ආරක්ෂිත තෝතැන්නක් ලෙස රත්‍රන් සඳහා ඇති ඉල්ලුම වැඩි කිරීමට හේතු වන බව ලෝක රන් කවුන්සිලයේ ප්‍රධාන වෙළඳපල මූලෝපායඥ ජෝන් රීඩ් පැවසීය. පසුගිය එක් එක් වසර තුන සඳහා  ටොන් 1,000 කට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් මිල දී ගත් මහ බැංකු විශාලතම ගැනුම්කරුවන් අතර වීය.

අවම වශයෙන් තීරුබදු යුද්ධය විසින් අඩ වශයෙන් හෝ අවුලුවන ලද තවත් මූල්‍ය අර්බුදයක් සදහා වූ වැඩි විභවය, මූල්‍ය වෙලඳපොලවල දැනටමත් පවතින ඉතා අස්ථායී තත්වය මතින් පැමිණේ.

පසුගිය මාසයේ FT (ෆයිනෑන්ෂල් ටයිම්ස්) සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී වෙල්කම් ට්‍රස්ට් නම් වූ විසල් පුණ්‍යාධාර පදනමේ හි ප්‍රධාන ආයෝජන නිලධාරි නික් මෝක්ස් අනතුරු ඇඟවූයේ, පුද්ගලික ණය වෙලඳපොලට මුදල් ගඟුලක් ගලා ඒම නිසා “සිදුවීමට ඇති අනතුරු” පවතින බවයි.

මෙම වෙලඳපොල බොහෝ දුරට ක්‍රියාත්මක වන්නේ නියාමනය කරන ලද බැංකු පද්ධතියට පිටින් ය. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සහ අනෙකුත් ගෝලීය මූල්‍ය ආයතන එහි ක්‍රියාකාරකම් සහ පුළුල් බැංකු හා මූල්‍ය පද්ධතිය සමඟ ඇති සම්බන්ධතා සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ට සාපේක්ෂව අඩු දැනුමක් ඇති බව පවසා ඇත. ගෝලීය මූල්‍ය අර්බුදයෙන් පසු වේගයෙන් ව්‍යාප්ත වූ එහි වටිනාකම 2008 දී  ඩොලර් ට්‍රිලියන 2.5 ක් පමණ වූ අතර 2021 වන විට ඩොලර් ට්‍රිලියන 10 දක්වා හතර ගුණයකින් වැඩි වූ අතර මේ වසරේ එය ඩොලර් ට්‍රිලියන 15 දක්වා ළඟා වනු ඇතැයි අපේක්ෂා.

“ආර්ථික වශයෙන් ලෝකය තව පොඩ්ඩක් අමාරු වූව හොත්, පුද්ගලික ණය ලෝකයේ යම් අනතුරු සිදුවීමට ඉඩ ඇති බව මම සිතමි,” මෝක්ස් පැවසීය. යම් ආකාරයක “පද්ධතිමය වැදගත්කමක්” තිබෙන සමහර “ඉහළ මට්ටමේ ආයෝජකයින්” වන ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙකුට “සෑහෙන ලෙස හානි වනු ඇත,” යනුවෙන් ඔහු තවදුරටත් පැවසීය.

සිදුවීම්වල වේගය පිළිබඳ ඇඟවීමක් ලෙස, ඔහු සම්මුඛ සාකච්ඡාව ලබා දුන් ජනවාරි මැද සිට ලෝකය ආර්ථික වශයෙන් සැලකිය යුතු ලෙස වඩා දුෂ්කර වී ඇත.

ට්‍රම්ප්ගේ තීරුබදු යුද්ධයට අමතරව, ඔහුගේ ක්‍රිප්ටෝ මුදල් ප්‍රවර්ධනය කිරීම – එක්සත් ජනපදය “ලෝකයේ බිට්කොයින් සුපිරි බලවතා” කිරීමට ඔහුට අවශ්‍ය බව පවසා ඇත – ඔහුගේම ආධාරකරුවන් ඇතුළු සමහර මූල්‍ය කවයන් තුළ කනස්සල්ලට හේතු වෙමින් ඇත.

පසුගිය මාසයේ FT විසින් උපුටා දක්වන ලද ආයෝජක සටහනක, ‘එලියට්’ හෙජ් අරමුදල අනතුරු ඇඟවූයේ ක්‍රිප්ටෝ  බිඳවැටීම “විනාශයක්” ඇති කළ හැකි බවයි. එලියට් 1977 දී ආරම්භ කරන ලද්දේ, ට්‍රම්ප්ට සෘජුවම පිටුබලය දෙන දේශපාලන ක්‍රියාකාරී කමිටුවට ඩොලර් මිලියන 5ක් ද ඇතුළුව, පක්ෂයේ මැතිවරන ව්‍යාපාරයට ඩොලර් මිලියන 56ක් පරිත්‍යාග කළ, දිගුකාලීන රිපබ්ලිකන් ආධාරකරුවෙකු වන පෝල් සිංගර් විසිනි. 

මිල විශාල ලෙස ඉහළ ගොස් ඇති නමුත් “කිසිදු  හරයක්” නොමැති ක්‍රිප්ටෝ වත්කම් සඳහා ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ලබා දෙන සහයෝගය ගැන එලියට් විවේචනය කළේ අරමුදල, “මෙවැනි වෙළඳපොළක් කිසිදා දැක නැති” බව පවසමිනි.” 

වෙලඳපොලවල සමපේක්ෂී නැගීම, ක්‍රිප්ටෝ හි ප්‍රමාණය වැඩිවීම නිසා පමණක් නොව, එහි “ධවල මන්දිරයට සමීප බව” ද හේතු විය.

බුබුලේ “නොවැළැක්විය හැකි බිඳවැටීම” “අපට තවමත් පෙර දැකිය නොහැකි අයුරින් මහා විනාශයක් කල හැකි” බව එය සඳහන් කළේය.

එක්සත් ජනපදය ලෝකයේ සංචිත මුදල ලෙස “අතිවිශාල වාසියක්” භුක්ති විඳිනා අතරතුර, ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ඩොලරයට විකල්පයක් ලෙස එහි සහායකයෝ සකලකන ක්‍රිප්ටෝ ප්‍රවර්ධනය කරන්නේ මන්දැයි සටහන ප්‍රශ්න කරයි.

බොහෝ ආර්ථික විශ්ලේෂකයින් පෙන්වා දී ඇති පරිදි, එක්සත් ජනපද ආන්ඩුවට වෙනත් කිසිම රටකට කළ නොහැකි පරිදි – දැන් ඩොලර් ට්‍රිලියන 36 ක පරිමාවක් ගන්නා-  දැවැන්ත ලෙස නය ගැති වීමට හැකියාව ලැබී ඇත්තේ ඩොලරයට හිමි තත්ත්වය නිසාම පමණි.

සමපේක්ෂන බුබුල බිඳවැටීමෙන් ඇතිවන මහත් විනාශය හරියටම කෙලෙස සිදුවේවිද යන්න පිලිබද නිශ්චිතව අනාවැකි කිව නොහැක. එසේම එය අවුලුවාලිය හැක්කේ කුමක් ද- ට්‍රම්ප්ගේ තීරුබදු යුද්ධයෙන් ගලා එන අර්බුදයක්, පුද්ගලික කොටස් අංශයේ ( private equity sector ) නරක ඔට්ටු (සම්පේක්ෂණ) මාලාවක්, ක්‍රිප්ටෝ වෙලඳපොලේ හෝ වෙනත් එකක බිඳවැටීම ආදියෙන් තවමත් අනපේක්ෂිත, ක්ෂනික හේතුව කුමක් ද යන්න සෘජුවම තහවුරු කර ගත නොහැක. එහෙත් කම්කරු පන්තියට එහි ප්‍රතිවිපාක පිළිබඳව නම් සැකයක් නැත.

එය, ෆැසිස්ට් ට්‍රම්ප් පරිපාලනය ආඥාදායකත්වය තුලින් මුහුණ දීමට සූදානම් වනු ලබන  කම්කරුවන්ගේ සමාජ තත්වයට දැවැන්ත ප්‍රහාර ගෙන එනු ඇත.

ධනේශ්වර අර්බුදයේ උමතුවෙන් මිදීමට ඇති එකම මාර්ගය –  එහි නොවැළැක්විය හැකි තර්කය මිලිටරි ගැටුම වන තීරු බදු යුද්ධ, මහා ජනතාවන්ගේ වියදමින් අධි ධනකුවේරයන්ගේ නිමක් නැති පොහොසත් කිරීම, සමාජ වියදම් කප්පාදු කිරීම සහ ආඥාදායකත්වය – සමස්ත ලාභ පද්ධතිය පෙරලා දැමීම සහ මානව අවශ්‍යතා මත පදනම් වූ සැලසුම්ගත සමාජවාදී ආර්ථිකයක් පිහිටුවීමයි.

ට්‍රම්ප් තීරුබදු යුද්ධය මූල්‍ය වෙලඳපොල අස්ථාවරත්වය උග්‍ර කරයි Read More »

Akd

ජාමූඅ නියෝග බලාත්මක කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක ජාජබ ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් ලබා ගනී: කප්පාදුවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට සසප ගොඩනඟන්න!

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම (ආර්එල්එෆ්) හෙවත් ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වයේ (එස්එල්එල්ඒ) ප්‍රකාශය.

ශ්‍රී ලංකාවේ මහ මැතිවරණය, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වඩා වැඩි බලයක් ලබා ගත් පාලක ජාතික ජන බලවේගයේ (ජාජබ) විශිෂ්ට ජයග්‍රහණයකින් අවසන් විය. ජාජබ යනු සැප්තැම්බර් මැතිවරණයෙන් තේරී පත් වූ විධායක ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකගේ පක්ෂය වන ප්‍රති-මාක්ස්වාදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ (ජවිපෙ) සමන්විත සන්ධානයකි. 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත කිරීමෙන් පසු ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලනයේ ප්‍රධානම මුක්කුවක් වූ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ කේන්ද්‍රීය ද්‍රැවීකරන බලය ප්‍රතිඵලය මගින් ඉස්මතු කෙරුනි.

Akd
ජනාධිපති අනුර කාමර දිසානායක (දකුණේ සිට දෙවැන්නා) 2024 නොවැම්බර් 11 වන දින ගම්පහදී පැවති මැතිවරණ රැලියේදී NPP හි අනෙකුත් නායකයින් සමඟ සිටගෙන සිටියි. අනුග්‍රහය: දිසානායකගේ X ගිනුම.

රටේ ජනාධිපති-පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තුළ වඩාත්ම ප්‍රායෝගික තේරීම ලෙස ඔවුන් සැලකූ ජාජබ සඳහා ඡන්දය දීමට මිලියන හයකට අධික ජනතාවක් කැමැත්ත පළ කර ඇත. මෙම තීරණය, ජාජබ විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද සටන් පාඨයක් වන “ස්ථාවර ආන්ඩුවක්” සඳහා වූ ජනතා තේරීම පිලිබිඹු කරන අතර, එය, ජනාධිපතිවරයෙකු සහ වෙනත් පක්ෂයක් විසින් ආධිපත්‍යය දරන පාර්ලිමේන්තුවක අවශ්‍යතා අතර කන්ඩායම් ගැටුම් හේතුවෙන් ඇති වූ දේශපාලන අස්ථාවරත්වය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අතීත අත්දැකීම් මගින් මෙහෙයවනු ලැබීය. දක්ෂිනාංශික විරුද්ධ පක්ෂ විසින් දේශපාලන විකල්පයක් ඉදිරිපත් නොකළ බැවින්, ශක්තිමත් හෝ “වෙනස් වූ” විපක්ෂයකට වඩා ශක්තිමත් ජාජබ ආන්ඩුවක් සඳහා ජනතාව මනාපය පළ කර ඇත. 

ශ්‍රීලංපොපෙ-එජාප (ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ-එක්සත් ජාතික පක්ෂය) කලින් පාලක සභාගය සහ හිටපු විපක්ෂය වූ සජබ (සමගි ජන බලවේගය) ඡන්දදායකයින් ඉදිරියේ තරයේ අපකීර්තියට පත්ව තිබුණි. දිගු කලක් රට පාලනය කළ පරපෝෂිත ප්‍රභූ පන්තිය කෙරෙහි තිබූ මහා මහජන විරෝධයේ ප්‍රකාශනයක් ලෙස, ජනතාව 2022 මහජන අරගලයේ “225 ම එපා” යන සටන් පාඨය  (පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 225 ගැන වූ සඳහන) ක්‍රියාව ට නැංවීමේ  වේදිකාවක් බවට මහ මැතිවරණය පරිවර්තනය කළහ. ජාජබ මෙම හැඟීම ගසා කෑ  අතර, එය පාර්ලිමේන්තුව “පිරිසිදු කිරීමක්” සඳහා වන  කැඳවීමක රාමුවක් තුල  පිහිටුවීය.

කෙසේ වෙතත්, දිසානායකගේ සියලු ව්‍යාජ පොරොන්දු සහ ජනප්‍රිය අලංකාරෝක්තිය තිබියදීම, මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය ජාජබ නායකත්වය කෙරෙහි පුලුල්ව පැතිරුනු විශ්වාසයක් නිශ්චිතවම පෙන්නුම් නොකරයි. 1990 ගණන්වල මුල් භාගයේ සිට ධනේශ්වර ප්‍රභූ පැලැන්තියේ විවිධ ආන්ඩු සමග හවුල් වී, පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට අවතීර්ණ වීමෙන් පසු, ඔවුන්ගේ කප්පාදුවලට සහ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පියවරයන්ට සහාය දැක්වීමේ ඉතිහාසයක් ජවිපෙට ඇත. ජවිපෙ නායකයින් හිටපු ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග යටතේ අමාත්‍ය ධුර දැරූ අතර, යුද්ධයේ අවසන් අදියරේදී ඇස්තමේන්තුගත  දෙමළ ජනයා 40,000 ක් සමූලඝාතනය කිරීමකින් අවසන් වූ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාට එරෙහිව හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගේ නැවත පණ ගැන්වූ වාර්ගික යුද්ධයට දැඩි ලෙස සහයෝගය දැක්වූහ. 

මැතිවරණ තුල දී, පුද්ගලයන්ට වඩා පක්ෂයට ඡන්දය දීමට ජනතාව දිරිමත් කරන බව පවසමින්, නායකත්ව කල්ලිය විසින් තෝරාගත් අය පමණක් ප්‍රවර්ධනය කෙරුනු අතර බොහෝ දුරට ජනතාව නොදන්නා අපේක්ෂකයින්ට මනාප සඳහා ප්‍රචාරක කටයුතු කිරීම ජාජබ/ජවිපෙ නායකත්වය විසින් තහනම් කෙරුණි. පක්ෂය උත්සාහ කළේ තමන් “ජනතාවගේ රජයක්” සහ සියලු ජනවර්ගවල පාලනයක් පිහිටුවන බවට ජනතාව ඒත්තු ගැන්වීමට ය. මෙය රැවටිලිකාරී ය. 

කම්කරු පන්තිය, නාගරික මධ්‍යම පන්තිය, ගොවීන්, කුඩා වෙළෙන්දන් සහ තරුනයන් බොහෝ දුරට ජාජබ නායකත්වය විසින් මෙහෙයවනු ලැබුවේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (IMF) (ජාමූඅ) නියෝග ක්‍රියාවට නැංවීම හැර ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය පුනර්ජීවනය කිරීමට විසඳුමක් නොමැති බව විශ්වාස කිරීමට ය. ජාජබ/ජවිපෙ නායකයන් මෙම වෙලඳපොල ගැති වැඩපිලිවෙලේ සැබෑ ඇඟවුම් පිලිබඳව ජනතාව අඳුරේ තැබීමට උත්සාහ කලහ: පුළුල් කප්පාදු ක්‍රියාවට දැමීම, නව්‍ය කල වාණිජකරණය සහ පුද්ගලීකරනය, වැටුප් හැකිලීම සහ කම්කරු වැඩවර්ජන මැඩ පැවැත්වීම ආදී හිටපු ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩු සමයේදී වැඩකරන ජනතාව විසින් ප්‍රතික්ෂේප කල පියවරයන්. දිසානායක ද කම්කරුවන්ගේ අරගල මර්දනය කිරීම සඳහා ආඥාදායක ජනාධිපති බලතල, පාර්ලිමේන්තු බහුතරය, උසාවි, බන්ධනාගාර පද්ධතිය සහ මිලිටරිය මත රදා සිටිනු ඇත.

දිසානායක සහ ජාජබ/ජවිපෙ තුල ඔහුගේ කවය, 2022 මුල්‍ය බංකොලොත් බව ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද ධනේශ්වර ආර්ථිකය ගලවා ගැනීමේ කර්තව්‍යය භාරගෙන ඇත. ජාජබ ආන්ඩුව ස්ථාපිත කළ පසු, එය ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනය සමග පෙලගැසුණු සහ  චීනය, රුසියාව සහ මැද පෙරදිග ඉරානය සමග එහි භූ දේශපාලන ගැටුම් වලදී ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයට යටත් හවුල්කරුවෙකු ලෙස, දක්ෂිනාංශික හා ජාතිභේදවාදී පාලනයක් ලෙස ක්‍රියා කිරීමට සූදානමින් සිටී. චීනය සමග යුද්ධය සඳහා වෙලඳ හා මිලිටරි සැලසුම් ඇති, එමෙන්ම, සියලු බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ සහාය ඇතිව ගාසා තීරයේ සහ බටහිර ඉවුරේ පලස්තීනුවන්ට එරෙහිව ජන සංහාරක යුද්ධයක් දියත් කර ඇති බෙන්ජමින් නෙතන්යාහුගේ සියොන්වාදී ඊශ්‍රායල ආණ්ඩුවේ ක්‍රියා අනුමත කරනා එක්සත් ජනපදයේ තේරී පත් වූ ෆැසිස්ට්වාදී ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ට සහය පළකරමින් ද, එක්සත් ජනපද අවශ්‍යතා සමඟ සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීමට ඇති කැමැත්ත දිසානායක දැනටමත් සංඥා කර ඇත.

2012 දී තනිකරම උපායශීලී පදනමක් මත කැඩී ගිය ජවිපෙ කන්ඩායමක් වන ව්‍යාජ-වාම පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප) විසින් ගෙන ගිය වැඩපිලිවෙලේ බංකොලොත් භාවය ද මැතිවරනය විසින් ඉස්මතු කර ඇත. “පද්ධති වෙනසක්” ඉල්ලා සිටි, පෙර නොවූ විරූ 2022 මහජන අරගල පාවාදීමේ ප්‍රධාන පාර්ශවකරුවන්ගෙන් එකක් වූයේ පෙසප ය. බලය ලබාගෙන සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කිරීමට පාලක පන්තියට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය ස්වාධීනව බලමුලු ගැන්වීමට දැඩි ලෙස විරුද්ධ වූ පෙසප, ජවිපෙ සහ විපක්ෂයේ සජබ විසින් යෝජනා කරන ලද අන්තර්වාර ආන්ඩුවකට සහාය දුන් අතර “පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත බලයක්” යන සටන් පාඨය යටතේ උද්ඝෝෂනය කළේය. පෙසප, ජවිපෙ නායකයා ඡන්දෙයෙන් තෝරා පත් කර ගැනීම ජනතා අරගලවල ඉල්ලීම ඉටු කිරීමක් ලෙස ලෙස හුවා දක්වන අතරම, මහ මැතිවරනය තුලදී තත්කාර්යවාදී හැරීමක් ගනිමින්, පාර්ලිමේන්තු විපක්ෂයේ නියෝජනය අපේක්ෂාවෙන් ” විපක්ෂය වෙනස් කිරීම” ක් ඉල්ලා සිටියේය.

උතුරේ සහ මධ්‍යම කඳුකරයේ දෙමළ සුළුතරය බොහෝ දුරට ජාජබ ට ඡන්දය දුන්හ. ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජනතාව බහුතරයක් ජීවත් වන යාපනය දිස්ත්‍රික්කයේ, ජාජබ ජනාධිපති අපේක්ෂක දිසානායක ජනාධිපතිවරණයේදී ලබා ගත්තේ 7.29% ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් (ඡන්ද 27086) පමණක් වන අතර, බ්‍රහස්පතින්දා (14) පැවති මැතිවරණයේ දී එම ජනතාවම 24.85% ක ඡන්ද ප්‍රමානයක් (ඡන්ද 80830) ලබා දෙමින් ජාජබ ඉහළට ඔසවා තැබූහ. දශක ගනනාවක් තිස්සේ දකුණේ සිංහල ස්වෝත්තමවාදී ආන්ඩු සමග සහජීවනයෙන් සිටි සහ ජනතාවගේ පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අපොහොසත් වූ දෙමල ජාතිවාදී පක්ෂ කෙරෙහි ඔවුන්ගේ අතෘප්තිය මෙම ඡන්ද වැඩිවීම තුල කොටසක් ලෙස පිලිබිඹු කරයි. එසේ වුවද, මෙම ඡන්දය, ජවිපෙ ස්වෝත්තමවාදී දේශපාලනය අනුමත කිරීමක් නොව, දිසානායකගේ ව්‍යාජ පොරොන්දු සහ කොන් කිරීම පිලිබද නොපැහැදිලි තර්ජන වලට මංමුලා සහගත ප්‍රතිචාරයක් වෙයි. 

එසේම, රටේ බොහෝ ප්‍රදේශවල සුළුතර මුස්ලිම් ප්‍රජාවන් ද නව රජයේ පොරොන්දු කෙරෙහි තම බලාපොරොත්තු තබා ඇති අතර, ඔවුහු වැඩි කල් නොගොස් දැඩි ලෙස කලකිරීමට පත් වීමට නියමිතය. 

පසුගිය මැතිවරණ දෙක පුරාවටම, ජවිපෙ/ජාජබ, පෙසප, සජබ, සහ විවිධ ජාතිවාදී පක්ෂ ඇතුළු සියලුම දේශපාලන පක්ෂ, අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩුවල දූෂණය, අවපාලනය හෝ ජාතිවාදය යන කාරනා කෙරෙහි අවධානය යොමු කරනා’තර සමාජ-ආර්ථික අර්බුදයේ ගෝලීය සහ පන්ති මූලයන් වසන් කරමින් ජනතාව නොමඟ යැවීමට කැපවී සිටියෝය. එසේම, න්‍යෂ්ටික යුද්ධයේ ආසන්න තර්ජනය, ගාසා තීරයේ ජන සමූල ඝාතනය, ෆැසිස්ට්වාදයේ සහ ආඥාදායකත්වයේ නැගීම සහ යුරෝපයේ ප්‍රධාන ධනේශ්වර රටවල ද, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ සහ චීනයේ ද ගැඹුරු වන ආර්ථික අර්බුදය, ලඹදෙන  සෞඛ්‍ය හා පාරිසරික ව්‍යසනය යනාදී හදිසි ගෝලීය භූ-දේශපාලන ප්‍රශ්න වලින් වැඩකරන ජනයාගේ අවධානය වෙනතකට යොමු කිරීමට පන්තියක් ලෙස ඔවුන් ප්‍රවේශම් විය. 

දේශීය හා ජාත්‍යන්තර මාධ්‍ය ආයතනවල ව්‍යාජ නිරූපණයන්ට පටහැනිව, සමාජවාදී ප්‍රතිසංස්කරණවලට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති ජාජබ ආන්ඩුව තුළ කම්කරු පන්තියට සැනසීමක් නොලැබෙනු ඇත. පාර්ලිමේන්තුව තුළ පුලුල් දේශපාලන බලයක් ඇති ජාජබ/ජවිපෙ ආන්ඩුව, වැඩවර්ජන කිරීමට ඇති අයිතිය ඇතුළුව කම්කරු පන්තියේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් කප්පාදු කරන නීති පැනවීමට  පසුබට නොවනු ඇත. වර්ගවාදය ඇතුළු අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් භාවිතා කරන ලද සාම්ප්‍රදායික යාන්ත්‍රණ සහ රාජ්‍ය මර්දනයේ ක්‍රමවලින් ඔබ්බට, ජාජබ ආන්ඩුව තමන්ගේම මෙවලම් දෙකක් භාවිතා කරනු ඇත: ඒ, වෘත්තීය සමිති නිලධරය සහ රටේ ග්‍රාමීය සහ නාගරික ප්‍රදේශ වල හොඳින් ජාලගත වූ ජාජබ/ජවිපෙ සුලු ධනේශ්වර කොටස් ය.  මෙම බලවේග 1980 ගනන් අග භාගයේ ඔවුන්ගේ අඳුරු ඉතිහාසය ප්‍රතිනිර්මාණය කරමින් දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහිව ෆැසිස්ට්වාදී බලවේග ලෙස බලමුලු ගැන්විය හැකිය. මෙය කම්කරු පන්තියට දැඩි අනතුරු ඇඟවීමකි. 

ලෝකය, න්‍යෂ්ටික යුද්ධයේ, ආඥාදායකත්වයේ, ෆැසිස්ට්වාදයේ සහ කප්පාදුවේ යුගයකට අවතීර්ණව ඇත. සෑම රටකම කම්කරුවන්, තමන් මුහුණ දෙන මෙම ගෝලීය ප්‍රශ්නවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට අධිෂ්ඨානවත් වනු ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ සහ කලාපයේ ජනතාව මුහුණ දෙන එදිනෙදා ජීවන ගැටලු මූලික වශයෙන් ස්වදේශිකව සම්භවිත ඒවා නොව, එක්සත් ජනපද මූල්‍ය වංශාධිපතිත්වය විසින් නායකත්වය දෙන ගෝලීය අධිරාජ්‍යවාදී ක්‍රමයේ ප්‍රතිවිරෝධතා වලින් පැන නැගුනු ඒවාය. මෙම ගැටළු ගෝලීය වන අතර ජාත්‍යන්තර විසඳුම් අවශ්‍ය වේ.

සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ ගෝලීය ආර්ථිකය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමටත් , අධිරාජ්‍යවාදී ක්‍රමයට එරෙහිව ඔවුන්ව මෙහෙයවීමටත්, ධනේශ්වර පන්තියෙන් දේශපාලන පාලනය දිනා ගැනීම සඳහා ඔවුන්ගේ කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීම සඳහාත්, ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ ඇතුළුව ලෝකයේ ජනතාවට ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ බහුජන පක්ෂයක් අවශ්‍ය වේ.  ජාජබ/ජවිපෙ, අනෙකුත් දක්ෂිනාංශික දේශපාලන පක්ෂ සහ ව්‍යාජ වම සමග සම්බන්ධ වෘත්තීය සමිති නිලධරයට එරෙහිව ස්වාධීන කම්කරු කමිටු පිහිටුවීම සහ ජාතික බෙදීම් සහ ජාත්‍යන්තර දේශසීමා හරහා මෙම කමිටු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව එක්සත් කිරීම, කම්කරු පන්තිය, තරුනයින් සහ පීඩිත ජනතාව අද මුහුණ දෙන කර්තව්‍යයයි.

මැතිවරන කාලය තුල මෙම වැඩපිලිවෙල පෙරට ගෙන ඒ සඳහා උද්ඝෝෂනය කලේ, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) සහ එහි ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව වන ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (සසප) පමණි. කප්පාදුවට, ආඥාදායකත්වයේ අන්තරායට, යුද්ධයට හා ෆැසිස්ට්වාදයට එරෙහිව සහ සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති සඳහා වන මෙම වැඩපිලිවෙල සඳහා සටන් කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ හා කලාපයේ කම්කරුවන්ගේ මහජන විප්ලවවාදී පක්ෂය ලෙස සසප ගොඩනැගිය යුතුය.

[මෙය the socialist.lk වෙබ් අඩවියේ නොවැම්බර් 16 දින ඉංග්‍රීසියෙන් පලවූ ලිපියේ සිංහල පරිවර්ථනය යි.]

ජාමූඅ නියෝග බලාත්මක කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක ජාජබ ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් ලබා ගනී: කප්පාදුවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට සසප ගොඩනඟන්න! Read More »

Akd

Sri Lanka’s ruling NPP secures a strong parliamentary majority to enforce IMF dictates: Build the SEP to fight the cuts!

Statement of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction (RLF) of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

Sri Lanka’s general election concluded with a landslide victory for the ruling National People’s Power (NPP), which secured more than a two-thirds majority in Parliament. The NPP is a coalition consisting of the anti-Marxist Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), the party of the Executive President Anura Kumara Dissanayake, who was elected in the September elections. The result highlights the centripetal power of the executive presidency, which has been central to Sri Lanka’s capitalist rule since the adoption of the 1978 Constitution.

Akd
President Anura Kamara Dissanayake (second from the right) stands with other leaders of NPP at an election rally on November 11, 2024 at Gampaha. Courtesy: X profile of Dissanayake.

Over six million people have opted to vote for the NPP, which is what they viewed as the most pragmatic choice within the country’s presidential-parliamentary system. This decision reflects the people’s choice for a “stable government,” a slogan promoted by the NPP, and was driven by their past experiences of political instability caused by factional conflicts between the interests of a president and a parliament dominated by a different party. People have expressed a preference for a strong NPP government over a strong or “changed” opposition, as no political alternative was presented by the right-wing opposition parties. 

The SLPP-UNP (Sri Lanka Podujana Peramuna-United National Party), the previous ruling coalition, and the SJB (Samagi Jana Balawegaya), the former opposition, were thoroughly discredited in the eyes of the electorate. Largely an expression of mass protest over the parasitic elite class that had long ruled the country, people converted the general elections into a platform to translate the 2022 mass struggle’s slogan, “No to the 225” (referring to the 225 members of parliament), into action. The NPP capitalized on this sentiment, framing it as a call for a “cleansing” of Parliament.

However, in spite of all the false promises and popular rhetoric of Dissanayake, the election result does not necessarily indicate widespread trust in the NPP leadership. JVP has a history of partnering with various governments of the capitalist elite since early 1990s, when they entered into parliamentary politics, and supporting their austerity and anti-democratic measures. JVP leaders held ministerial portfolios under former president Chandrika Kumaratunge and fervently supported the renewed communal war of former president Mahinda a Rajapaksa against the country’s Tamils in the North and East, which ended with a massacre of an estimated 40,000 Tamils during the final phase of the war. 

During the elections, the NPP/JVP leadership barred their largely unknown candidates from campaigning for preferential votes, promoting only those the leadership clique has chosen, and claiming that people are encouraged to vote for the party rather than the individuals. The party sought to persuade the people that it would establish a “government of the people” and of all ethnicities. This posture is deceptive. 

The working class, the urban middle class, peasants, small traders, and youth were largely led by the NPP leadership into believing that there was no solution to reviving Sri Lanka’s economy other than implementing the dictates of the International Monetary Fund (IMF). The NPP/JVP leaders sought to keep the people in the dark over the real implications of this pro-market program: sweeping austerity, renewed commercialization and privatization, shrinking wages, and the suppression of workers’ strikes – measures that the working people rejected under the government of the previous president, Ranil Wickremasinghe. Dissanayake, too, will rely on dictatorial presidential powers, a parliamentary majority, the courts, the prison system, and the military to suppress workers’ struggles.

Dissanayake and his circle within the NPP/JVP have undertaken the task of salvaging the capitalist economy, which was declared bankrupt in early 2022. Once the NPP government is established, it is poised to function as a right-wing and communalist administration aligned with international financial capital and as a subservient partner to American imperialism in its geopolitical conflicts with China, Russia, and Iran in the Middle East. Dissanayake has already signalled his willingness to collaborate with U.S. interests, even expressing support for the fascistic U.S. President-elect Donald Trump, who has trade and military plans for war with China, and approved actions of the Zionist Israeli government of Benjamin Netanyahu, which is waging a genocidal war against Palestinians in Gaza and the West Bank, backed by all Western imperialist powers.

The election also has highlighted the bankruptcy of the programme advanced by the pseudo-left Front Line Socialist Party (FSP), a faction of JVP which broke away in 2012 on purely tactical grounds. The FSP was one of the main stakeholders in the betrayal of the unprecedented mass struggles of 2022, which demanded a “system change”. Staunchly opposed to the independent mobilisation of the working class against the ruling class to take power and implement socialist policies, the FSP supported an interim government proposed by JVP and opposition SJB and campaigned under the slogan of a “power outside the parliament”. Taking a pragmatic turn during the general elections, the FSP called for a “changed opposition”, seeking representation in the parliamentary opposition, while cynically portraying the election of the JVP leader as a fulfilment of the demand of the mass struggles.

In the North and the central hills, the Tamil minority largely voted for the NPP. In the Jaffna District, where Sri Lankan Tamils are the majority, NPP presidential candidate Dissanayake secured only a 7.29% of the votes (27086) in the presidential elections, while in Thursday’s elections the same people propelled the NPP to the top, giving it 24.85% of the votes (80830). This increase of votes partly reflects their discontent with Tamil communalist parties, which were cohabiting with the Sinhala chauvinist governments of the South for decades, and failed to fulfill their promises. Nevertheless, this vote does not signify approval for the chauvinist politics of the JVP, but rather a misguided response to Dissanayake’s false promises and vague threats of marginalization. 

Likewise, in many parts of the country, minority Muslim communities also have placed their hopes in the promises of the new government, only to be bitterly disillusioned sooner rather than later. 

Throughout the last two elections, all the political parties, including the JVP/NPP, FSP, SJB, and various communal parties, were dedicated to misleading the people by focusing on the issues of corruption, mismanagement, or communalism in successive governments, while concealing the global and class roots of the socio-economic crisis. As a class, they were also careful to distract the working people from pressing global geo-political issues: the imminent threat of nuclear war, the genocide in Gaza, the rise of fascism and dictatorship, and the deepening economic crisis in the major capitalist countries in Europe, in USA, and China and the impending health and environmental catastrophe.

The working class will find no solace in the NPP government, which has no connection to Socialist reforms, contrary to the false portrayals by local and international media outlets. With sweeping political power in the parliament, the NPP/JVP government will not hesitate to enact laws curtailing the democratic rights of the working class, including their right to strike. Beyond the traditional mechanisms and methods of state oppression used by successive governments, including communalism, the NPP government will wield two more tools of its own: the trade union bureaucracy and the well-networked petty-bourgeois elements of NPP/JVP, prevalent in the country’s rural and urban areas.  These forces could be mobilized as fascistic forces against political opponents and the working class, replicating their dark history of the late 1980s. This is a stark warning to the working class. 

The world has entered an epoch of nuclear war, dictatorship, fascism and austerity – global issues that workers in countries are confronted with and will be determined to fight against. The everyday problems faced by the people of Sri Lanka and the region are not fundamentally homemade but stem from the contradictions of the global imperialist system, led by the US financial aristocracy.  These issues are global and need international solutions.

The people of the world, including those in Sri Lanka and South Asia, need a mass party of the international working class to lead them against the imperialist system and mobilise their industrial power to win political control from the capitalist class, in order to reorganize the global economy along socialist lines. Establishing independent workers’ committees against the trade union bureaucracy affiliated with the NPP/JVP, other right-wing political parties and the pseudo-left, and uniting these committees democratically across national divisions and international borders is the task before the working class, youth and the oppressed masses today.

It was only the International Committee of the Fourth International (ICFI) and its Sri Lankan section, the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka, that advanced and campaigned for this programme during the elections. To fight for this programme – against austerity, danger of dictatorship, war, and fascism and for socialist policies –  the SEP must be built as the mass revolutionary party of the workers of Sri Lanka and the region. 

Sri Lanka’s ruling NPP secures a strong parliamentary majority to enforce IMF dictates: Build the SEP to fight the cuts! Read More »

Scroll to Top