economics Archives - Global Socialist Reviews

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI

class struggles, Democratic Rights, economics, english, lead article, politics, politics & economics, World War / August 31, 2024

Statement of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

In the Presidential Election to be held on September 21, the working class, youth, students, peasants and the oppressed middle class have no choice between any of the capitalist, right-wing and pseudo-left parties that contest the election. The only choice is their own party, the Socialist Equality Party (SEP), the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), the World Party of Socialist Revolution, that stands alone in this election, advancing a program based on the principles of international socialism: against imperialist war, austerity and for democratic rights. A vote for SEP is an expression of approval to uphold and advance the perspective and program of the ICFI for international socialism, that can genuinely emancipate the working class from the tyranny of capital. SLLA therefore calls upon our class brothers and sisters to vote for SEP in this election.

The global capitalist crisis and its manifestation in Sri Lanka and South Asia

The profound crisis engulfing Sri Lanka or any other country in South Asia is not an isolated phenomenon but a concentrated expression of the global breakdown of capitalism. Decades of neoliberal policies, dictated by imperialist financial institutions such as the International Monetary Fund (IMF) and willingly implemented by successive governments, have driven the working masses into an abyss of social misery. The soaring inflation, unemployment, squalid working conditions, inequality and pervasive poverty are not aberrations but the direct consequences of a global system that prioritizes profit over human need.

The capitalist ruling elite in Sri Lanka—whether under the guise of the Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP), the Samagi Jana Balawegaya (SJB), or any other bourgeois formation—has no solution to this crisis. They are committed to further austerity measures, deeper cuts to essential social services, and more severe attacks on the living standards of the working people, which President Ranil Wickremasinghe has spearheaded since the suppression and betrayal of the 2022 mass uprising. These parties, regardless of their superficial differences, serve the same class interests: those of the domestic and international bourgeoisie.

The working class in Sri Lanka, as in every other country, is trapped in a system that is both incapable of reform and unwilling to concede even the most basic social rights. It is a system that is inexorably driving humanity towards economic devastation, environmental catastrophe, and the threat of global war. The SEP alone insists that the solution lies not in patchwork reforms or the replacement of one capitalist party with another but in the revolutionary overthrow of the capitalist system itself.

The Global Escalation of US Imperialism: From Ukraine and Gaza to Asia

The eruption of US-NATO’s war against Russia in Ukraine and the genocidal onslaught by Israel in Gaza are not isolated events but integral components of a broader strategy of global domination pursued by American imperialism. These conflicts, along with the escalating tensions in Asia, are driven by the relentless pursuit of the United States to maintain its global hegemony in the face of intensifying economic and geopolitical challenges. The working class in Sri Lanka, like workers around the world, is being dragged into this maelstrom of imperialist violence, which threatens to engulf the entire region in a catastrophic war.

In Ukraine, the US and its NATO allies have provoked and sustained a brutal conflict aimed at weakening Russia, one of the key rivals to US dominance in Eurasia. The war in Ukraine, which has already claimed hundreds of thousands of lives, is not about defending democracy or Ukrainian sovereignty, as Washington claims, but about advancing American strategic interests by encircling and destabilizing Russia. This conflict is pushing the world toward a nuclear confrontation with incalculable consequences for humanity.

Simultaneously, the genocidal bombardment of Gaza by Israel, fully backed and armed by the United States and other imperialist powers including Germany, is a stark expression of US imperialism’s ruthless determination to secure its dominance in the Middle East. The slaughter of Palestinians in Gaza, coupled with Washington’s unwavering support for Israeli apartheid, is a crime of historic proportions, exposing the hypocrisy and barbarism of US foreign policy. The imperialist drive in the Middle East, like in Europe and Asia, is about controlling key resources and strategic territories to bolster hegemony of the Wall Street.

These aggressive moves are part of a broader imperialist strategy that is now rapidly expanding into Asia, where the US is building a vast military alliance aimed at encircling and confronting China. Sri Lanka, situated at a critical juncture in the Indian Ocean, finds itself increasingly caught in the crosshairs of this escalating conflict. As the US intensifies its military preparations against China, compelling its regional allies and partners to fall in line, Sri Lanka is being drawn into the vortex of war. The Colombo government’s increasing alignment with Washington, under immense economic and political pressure, threatens to transform the island into a frontline state in the impending imperialist war in Asia.

These interconnected conflicts—whether in Ukraine, Gaza, or the Indo-Pacific—are all manifestations of the same underlying crisis of global capitalism. The working class in Sri Lanka must recognize that their struggle is inseparably linked to the struggles of the international value producing class against imperialist war. The ICFI has called for the building of a powerful international anti-war movement, led by the working class, to oppose the US-NATO war drive, defend the rights of the oppressed in Gaza, and resist the imperialist encirclement of China. Only through the revolutionary overthrow of capitalism and the establishment of socialism can the descent into global war and barbarism be stopped. Only the SEP fights for this program.

The SEP’s Revolutionary Program: For an International Socialist Strategy

The SEP’s program is grounded in the principles of Marxism, as defended and elaborated by the ICFI. It is a program that uncompromisingly opposes all forms of nationalism, opportunism, and reformism, which seek to chain the working class to the capitalist state and its parties. The ICFI fights for the political independence of the working class, based on the understanding that the working class is the only social force capable of leading a revolutionary transformation of society.

Central to the SEP’s program is the principle of internationalism. The global nature of the capitalist crisis demands a global solution. The SEP rejects all nationalist illusions and insists that the struggle for socialist revolution must begin in the national arena, unfold in the international arena and be completed in the world arena. This demands the building of sections of the ICFI in each country of the world. The working class in Sri Lanka must unite with their class brothers and sisters around the world in a common fight against the capitalist system.

The SEP’s program includes:

The Establishment of a Workers’ Government: The SEP calls for the establishment of a workers’ and peasants’ government, committed to the socialist reorganization of society. This government would expropriate the major industries, banks, and financial institutions, placing them under the democratic control of the working class.
A Socialist Planned Economy: The SEP advocates for a planned economy based on social need, not private profit. This includes the nationalization of all major industries and resources, ensuring that the wealth produced by the working class is used to meet the needs of society as a whole.
The Rejection of IMF Austerity: The SEP opposes all austerity measures imposed by the IMF and other imperialist financial institutions. The party demands the repudiation of all foreign debts that have been used to impoverish the masses while enriching the capitalist elite.
Defense of Democratic Rights: The SEP fights for the defense and extension of democratic rights, including the right to strike, protest, and organize independently of the capitalist state and its political apparatus. The party also opposes all forms of ethnic and religious discrimination, recognizing that such divisions serve to weaken the working class and strengthen the ruling elite.
Opposition to Militarism and War: The SEP unequivocally opposes the militarization of society and the drive towards war, whether in Sri Lanka, US or globally. The party stands for the dismantling of the military-industrial complex including the nuclear war-heads and the reallocation of resources to meet pressing social needs.
Solidarity with the international working class: The SEP is committed to building a worldwide movement of the working class against capitalism. The party expresses full solidarity with the independent struggles of workers in every country, from the strikes in Europe and the United States to the mass protests across Asia, Africa, and Latin America.
Rallying youth and students in the struggle for socialism: The SEP recognizes that youth and students are a vital force in the struggle for socialism. Under capitalism, young people face a future of unemployment, precarious work, and ever-increasing levels of debt. The capitalist system offers them nothing but a life of exploitation and insecurity. The SEP calls upon youth and students to break with the bourgeois parties and movements that seek to trap them in a dead-end of reformism and identity politics, to rally behind the working class and build ICFI’s youth-wing, the International Youth and Students for Social Equality (IYSSE).

The Bankruptcy of the NPP and FSP: No Alternative for the Working Class

In the midst of the deepening social crisis in Sri Lanka, parties like the National People’s Power (NPP) and the Frontline Socialist Party (FSP) pose as alternatives to the established bourgeois parties. However, their history, programs and political activities reveal that these organizations are fundamentally opposed to the interests of the working class and serve only to prop up the capitalist order.

The NPP, led by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), a right-wing party of the capitalist establishment, claims to represent a “progressive” alternative to the traditional parties, yet its entire political orientation is toward the preservation of capitalism. The JVP’s program is rooted in the same nationalist and reformist outlook that has characterized its politics since its inception. The NPP offers no genuine solution to the catastrophic conditions facing the masses. It proposes mild reforms within the framework of capitalism, failing to address the systemic causes of the crisis. The NPP’s calls for anti-corruption measures and a more “efficient” capitalist state are nothing more than attempts to conceal the root causes of the bourgeois crisis and divert the growing anger of the working class into safe channels that do not threaten the existing order.

Moreover, the NPP’s chauvinist history, including its role in supporting the communalist war against the Tamil population, exposes its inability to unite the working class across ethnic lines. Its record demonstrates that it cannot be trusted to defend the democratic rights of all workers. Instead, it seeks to foster illusions in the possibility of a “clean” and “fair” capitalist government, a delusion that only serves to disarm the working class in the face of escalating social attacks. If and when they are in power, the NPP will strengthen the capitalist oppression on the working class, in line with imperialist demands.

The Frontline Socialist Party (FSP), which broke away from the JVP in 2012, similarly fails to provide a revolutionary alternative. While the FSP engages in more radical rhetoric and criticizes the JVP for its “betrayals”, it remains fundamentally committed to a nationalist and populist perspective. The FSP, like the NPP, advocates for reforms within the capitalist system rather than its overthrow. Its program is based on the false premise that the Sri Lankan state can be pressured to act in the interests of the working class if enough “progressive” forces are mobilized.

The FSP’s nationalist orientation also places it in opposition to the internationalist principles that are essential for the liberation of the working class. It seeks to channel workers’ struggles into the dead-end of parliamentary politics, where they can be more easily controlled and dissipated. The FSP’s alliance with trade unions, which are deeply integrated into the state apparatus and function as tools of capitalist control, further underscores its role in maintaining the status quo.

The SEP/ICFI Perspective on the Tamil National Question

SEP- Sri Lanka and the ICFI have a principled and historically grounded perspective on resolving the Tamil national question—one that stands in stark contrast to the bankrupt nationalism of the Tamil bourgeoisie and the chauvinism of the Sinhalese ruling elite. The SEP insists that the democratic rights of the Tamil people can only be secured through the united struggle of the entire working class in Sri Lanka—Sinhalese, Tamil, and Muslim—based on an internationalist and socialist program.

The roots of the Tamil national question lie in the reactionary partition of British India in 1947, which left behind a series of communal conflicts and unresolved national questions across South Asia. In Sri Lanka, the Sinhala ruling elite has long exploited ethnic divisions to maintain its class rule, systematically discriminating against the Tamil minority to divert social discontent and prevent the unification of the working class. This culminated in the brutal civil war, in which successive governments waged a genocidal campaign against the Tamil population, culminating in the massacre at Mullivaikkal in 2009.

The SEP categorically rejected the separatist perspective of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), which sought to establish an independent capitalist statelet in the North and East of Sri Lanka. The LTTE’s program, rooted in Tamil bourgeois nationalism, offered no solution to the oppression of the Tamil masses. Rather, it served to divide the working class and align the Tamil struggle with various imperialist powers. The LTTE’s strategy of appealing to India and imperialist powers for support was fundamentally opposed to the interests of the Tamil people and led to the organization’s eventual defeat.

The SEP, in contrast, upholds the right of the Tamil people to the democratic right to put an end to all forms of national oppression, which is the essential progressive content of the right to national self-determination. However, the SEP insists that the realization of this right cannot be achieved through the formation of a separate capitalist state, which would simply create new forms of capitalist exploitation, class oppression and imperialist domination. Instead, the SEP fights for the unity of the Sinhalese and Tamil working classes in the struggle for the perspective of a United Socialist States of Sri Lanka and Eelam, as part of the broader fight for a Socialist Federation of South Asia and Internationally.

This perspective is based on the understanding that the liberation of the Tamil people, like that of the Sinhalese, can only be achieved through the overthrow of capitalism and the establishment of socialism. The SEP stands for the abolition of the unitary state constitutional structure imposed by the Sri Lankan bourgeoisie on the working class of all ethnicities and for the establishment of a federation of socialist republics, which would guarantee full equality and democratic rights for all nationalities. This is inseparable from the struggle to build an international socialist movement that unites workers across South Asia and globally against imperialism and capitalism.

The SEP’s program for resolving the Tamil national question is thus fundamentally opposed to all forms of nationalism and chauvinism. It is a perspective that recognizes that the oppression of the Tamil people is not an isolated issue but a manifestation of the broader contradictions of the capitalist system. The SEP fights to unite the working class across ethnic lines, in a common struggle for a socialist future, where the democratic rights of all peoples are fully realized. Only through the revolutionary overthrow of capitalism can the historical injustices faced by the Tamil people be rectified, and a lasting solution to the national question be achieved.

Building ICFI Sections across South Asia

The crisis of capitalism is global, and nowhere is this more evident than in South Asia, a region plagued by deep-seated social inequality, ethnic conflicts, and the ever-present threat of imperialist war. The ruling classes across the subcontinent—from India and Pakistan to Bangladesh and Sri Lanka—have proven utterly incapable of resolving these crises. Instead, they have resorted to intensifying exploitation, whipping up nationalist and communal divisions, and suppressing the struggles of the working class. In this context, the necessity of building sections of ICFI in every country in South Asia is not merely an organizational task but a life-and-death question for the working class.

The working class in South Asia, numbering in the hundreds of millions, is the only social force capable of leading the struggle against capitalism and imperialism. However, for this potential to be realized, the working class must be armed with a revolutionary socialist program that transcends national borders and unites workers across the region and globally. The ICFI, with its unbroken continuity of Trotskyism and its principled opposition to all forms of nationalism and opportunism, provides the necessary leadership for this historic task. The building of ICFI sections across South Asia is indispensable for educating advanced sections of the working class and mobilizing them around the perspective of permanent revolution—the understanding that the democratic and social tasks in semi-colonial countries can only be achieved through the socialist revolution, led by the working class and extending internationally.

Mobilizing the Industrial Power of the Working Class

Central to the success of this revolutionary struggle is the mobilization of the immense industrial power of the working class through the methods of class struggle: strikes, factory occupations and general strikes. Across South Asia, workers are engaged in daily battles against brutal exploitation, wage theft, unsafe working conditions, and the dismantling of social protections. Yet, these struggles are repeatedly betrayed by the traditional trade unions, which have long been integrated into the capitalist state and function as instruments of class collaboration. These unions, tied to the ruling parties and nationalist agendas, serve to stifle and divert the militancy of the working class into dead ends, preventing any challenge to the capitalist system.

In response, the ICFI advocates for the establishment of independent action committees, or rank-and-file committees, within every workplace and community. These committees, controlled by workers themselves, must be built outside the bureaucratic grip of the official unions. They are the means through which workers can democratically organize their struggles, link up with other sections of the working class, and prepare for the revolutionary seizure of power. These committees are not simply vehicles for economic demands but are the foundational structures of dual power, laying the groundwork for a workers’ government that would expropriate the capitalists and reorganize society along socialist lines.

Power to the Working Class: The Path Forward

The task of these action committees extends beyond the workplace. They must become centers of political education, training workers in Marxist theory and the lessons of historical struggles, while exposing the reactionary role of all bourgeois and petty-bourgeois parties. They must also act as conduits for international solidarity, linking the struggles of workers in South Asia with those of their class brothers and sisters worldwide, particularly in the advanced capitalist countries. The International Workers’ Alliance of Rank and File Committees, established by the ICFI has undertaken this task of materializing international working class unity.

The struggle for power must be rooted in the understanding that the working class, led by the revolutionary party, organizing its methods of struggle, is the only force capable of resolving the immense social and democratic issues facing the masses. The action committees must evolve into organs of direct workers’ power, capable of challenging the bourgeois state and establishing a workers’ government based on socialist principles.

In every country of South Asia, the necessity of building sections of the ICFI as the revolutionary leadership of the working class and mobilizing workers through action committees is urgent. The alternative is the continued descent into barbarism—poverty, environmental catastrophe, communal bloodshed, and world war. The ICFI alone offers a way forward, and the necessary leadership, based on the principles of international socialism and the unity of the working class across all national, ethnic, and religious divisions. The ICFI section of the United States contests the upcoming presidential election, against the capitalist Democratic and Republican parties, with the same internationalist and socialist program. The future of South Asia, and indeed the world, depends on the ability of the working class to seize power and reorganize society along socialist lines.

Stand with this perspective. Vote for SEP!

Join SLLA, Build SEP!

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI Read More »

එක්සත් ජාතීන්ගේ වාර්තාව සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල ඉහල යන නය බර විස්තර කරයි

economics, Global Inequality, Inequality, politics & economics, Uncategorized / June 21, 2024

නික් බීම්ස්

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2024 ජුනි 18 දින ‘’ UN report details developing countries’ rising debt burden” යන හිසින් පල වූ නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි.

බිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවන් දරිද්‍රතාවයේ ගැඹුරට තල්ලු කරමින්, බැංකු හා මූල්‍ය ආයතනවල ලාභ තර කිරීම සඳහා දුප්පත් හා අඩු සංවර්ධිත රටවල ධනය උරා බොන යෝධ වැකුම් ක්ලීනරයක් ලෙස ගෝලීය මූල්‍ය පද්ධතිය ක්‍රියාත්මක වේ.

මෙම මස මුලදී එක්සත් ජාතීන්ගේ වෙලඳ හා සංවර්ධන සමුලුව (UNCTAD) විසින් සකස් කරන ලද ගෝලීය වෙලඳාම පිලිබඳ වාර්තාවේ සෑම පිටුවකින්ම පාහේ ආර්ථික හා දේශපාලන ජීවිතයේ මෙම කරුන ඉස්මතු වේ.

එක්සත් ජාතීන්ගේ වෙලඳ හා සංවර්ධන සම්මේලන වාර්තාව: “නය බරිත ලොවක්” [ඡායාරූපය: UNCTAD]

“එකක් පසුපස එකක් ලෙස කඩා පාත්වන අර්බුද මෙන්ම ගෝලීය ආර්ථිකයේ මන්දගාමී හා සුමට නොවූ ක්‍රියාකාරිත්වය මගින් මෙහෙයවනු ලබන” ගෝලීය රාජ්‍ය නය වේගයෙන් ඉහල යන බව සඳහන් කරමින් වාර්තාව ආරම්භ වේ.

2023 දී, දේශීය හා විදේශීය නය වලින් සමන්විත සමස්ත රාජ්‍ය නය, වසරක් තුල ඩොලර් ට්‍රිලියන 5.6 ක වැඩිවීමක් සටහන් කරමින් ඩොලර් ට්‍රිලියන 97 දක්වා ලඟා විය.

තියුනුම වැඩිවීම සිදුවන්නේ ඊනියා සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල වන අතර, 2023 දී එය ඩොලර් ට්‍රිලියන 29ක් වෙමින්, ගෝලීය සමස්තයෙන් සියයට 30ක අගයක් වාර්තා කල‌ේය. මෙම ප්‍රතිශතය 2010 හි දී සියයට 16ක් ව පැවතිනි.

වාර්තාව සඳහන් කලේ, නය බරෙහි බලපෑම වෙනස් වූවද, “එය දරා ගැනීමේ අඩුම හැකියාව ඇති අය වැඩිපුරම ගෙවීමට සිදු විමෙන් අවසන් වන ” “ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ව්‍යුහය තුල මුල් බැස ඇති අසමානතාවයන් මගින් උත්සන්න කරන” බවයි.

මෙය සැලකිය යුතු සොයා ගැනීමකි. දේශපාලන නායකයන් සහ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල, ලෝක බැංකුව වැනි ජාත්‍යන්තර සංවිධාන, නය බර ලිහිල් කිරීමේ සහ සහන සංවිධානය කිරීමේ අවශ්‍යතාවය පිලිබඳව කරන සියලුම ප්‍රකාශ තිබියදී, ජාත්‍යන්තර මූල්‍යය පද්ධතියේ රාමුව තුල විසඳුම් සෙවිය නොහැකි බව එයින් පැහැදිලි වේ. වාර්තාවේ දක්වා ඇති බිලියන ගනන් ජනයාගේ දරිද්‍රතාවය දෛනිකව වැඩි වීම, පද්ධතියේ ව්‍යුහය තුලම මුල් බැස ඇත.

වාර්තාව පැහැදිලි කල පරිදි:

“සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය සැකැස්ම සමඟ පොරබදමින් සිටින අතර, එහි මුල් බැස ඇති අසමමිතිය, තිරසාර සංවර්ධනය කෙරෙහි, එකක් පසුපස එකක් ලෙස කඩාවැටෙන අර්බුදවල බලපෑම තීව්‍ර කරයි. මෙම පද්ධතිය ඔවුන්ගේ නය බර තීව්‍ර කරන්නේ දැරිය හැකි සංවර්ධන මූල්‍ය වෙත ප්‍රවේශය සීමා කිරීමෙන් සහ වඩාත් සචල සහ මිල අධික මූලාශ්‍රවලින් නය ලබා ගැනීමට ඔවුන් තල්ලු කිරීමෙනි.

සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල සමස්ත විදේශ නය 2022 දී ඩොලර් ට්‍රිලියන 3.2 ක් වූ අතර ඉන් අඩක් සදහා එය ඔවුන්ගේ දල දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 28.4ක් සහ ඔවුන්ගේ අපනයනවලින් සියයට 92.4ක් තරම් ඉහල අගයක් විය.

2011 ට සාපේක්ෂව ආන්ඩු තම නය ගෙවීම සඳහා ආදායමට සාපේක්ෂව දෙගුනයක් සම්පත් දැන් වෙන් කිරීම නිසා තත්වය වඩාත් නරක අතට හැරෙමින් පවතින්නේ , “තිරසාර සංවර්ධනය සඳහා ආයෝජන සඳහා සම්පත්වල වඩාත් අඩු වන කොටසක් ඉතිරි කරමිනි.”

බොහෝ විට ඉදිරිපත් කරන චිත්‍රය වන්නේ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවලට ආර්ථික සංවර්ධනය සඳහා මූල්‍යමය වශයෙන් නය සහ ආධාර වෙන් කරන ආකාරයයි.

ඇත්ත වශයෙන්ම නම්, අරමුදල් ගලායාම සිදුවන්නේ අනෙක් දිශාවට ය. මෙය සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවලට ඒවා කෙරෙහි වැඩි වැඩියෙන් යැපීමට බල කෙරෙමින් පවතින ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය පද්ධතිය තුල පුද්ගලික නය අරමුදල්වල ඉහල යන භූමිකාවේ ප්‍රතිඵලයක් වේ.

2022 දී, සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් නව අරමුදල්වලින් තමන්ට ලැබුනු මුදලට වඩා වැඩිපුර ඩොලර් බිලියන 49 ක් ඔවුන්ගේ නය හිමියන්ට ගෙවා ඇත. ද්විපාර්ශ්වික සහ බහුපාර්ශ්වික සංවිධානවලින් ඩොලර් බිලියන 40 ක ගලා ඒමක් සිදු වූ අතර, හෙජ් අරමුදල් සහ පුද්ගලික සාමාන්‍ය කොටස් සමාගම් (private equity groups) වැනි පුද්ගලික නය දෙන්නන් වාර්තාගත ඩොලර් බිලියන 89 ක් ඉවතට ඇද ගත්හ. ඇත්ත වශයෙන්ම සිදුවුනු දේ නම්, නිල මාර්ග හරහා ලබා දුන් මුදල් පෞද්ගලික ප්රාග්ධනයට මුදල් සැපවීම සඳහා භාවිතා කරන කෙරීමය.

2010 දී 32 සිට, 2022 දී 52 ක් දක්වා වැඩි වූ රටවල් සංඛයාවක් මුදල් පිටතට ගලා යාමක් අත්විඳින ලදී. මෙම වැඩිවීමෙන් පිලිබිඹු වන්නේ , අනෙකුත් මහ බැංකු විසින්ද පසුව අනුගමනය කරන ලද, දශක කිහිපයකින් අත්දුටු ඉහලම මට්ටම් වලට පොලී අනුපාත ඉහල නැංවීම එක්සත් ජනපද ෆෙඩරල් රිසව් බැංකව විසින් ආරම්භ කිරිමෙන් පසුව , 2022 දී පටන් ගත් පොලී අනුපාත ඉහල යාමේ බලපෑමයි.

සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් සඳහා නය ගැනීමේ පිරිවැය, එක්සත් ජනපදයට වඩා දෙගුනයේ සිට සිව් ගුනයක්ද, ජර්මනියට වඩා හය ගුනයේ සිට දොලොස් ගුනයක් වැඩිය යන කාරනය නය ගැනීම් තන්ත්‍රයේ විකෘති තර්කනය විදහා දක්වයි. දරා ගැනීමේ හැකියාව අවම අයටම වැඩි මුදලක් ගෙවීම සදහා බල කෙරෙයි.

සියලුම සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවලින් අඩකට වඩා වැඩි සංඛ්‍යාවක්, රජයේ ආදායමෙන් අවම වශයෙන් සියයට 8ක් පොලී අනුපාත සඳහා වෙන් කරයි. පසුගිය දශකය තුල මෙම අගය දෙගුන වී ඇති අතර 2023 දී ඉන් බොහෝමයක් අප්‍රිකාවේ වූ, සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් අතරින් වාර්තාගත 54ක්, එනම් සියයට 38 ක ප්‍රතිශතයක් , පොලී ගෙවීම් සඳහා ආදායමෙන් අවම වශයෙන් සියයට 10ක් වෙන් කර ඇත.

එම වසර තුල අධ්‍යාපනය සඳහා වන වියදම් ප්‍රමානය ඉක්මවා පොලී වියදම් ගෙවන රටවල් 15ක් ද, ඒ්වා සෞඛ්‍ය වියදම්වලට වඩා ඉහල අගයක් ගත් රටවල් 46ක් ද විය.

එක්සත් ජාතීන්ගේ වාර්තාව අවසන් කලේ “ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ව්‍යුහය” ප්‍රතිසංස්කරනය සඳහා වන ආයාචනා කිරීම සමඟින් සහ එවැනි කැඳවුම් එක්සත් ජාතීන්ගේ මහා මන්ඩලයේ වඩාත්ම මෑත රැස්වීමේදී මෙම ප්‍රශ්නය රටවල් 149 කට වැඩි ප්‍රමානයක් “මහ හඬින්” මතු කල බව පවසමිනි. එසේ නමුත් මෙවැනි කැඳවුම් මීට පෙර අවස්ථා ගනනාවකදීම කර ඇති වූවත් ඇත්ත වශයෙන්ම සිදු වූයේ තත්ත්වය වඩාත් නරක අතට හැරීම පමනකි.

එපමනක් නොව, දරිද්‍ර රටවල බිලියන ගනන් ජනයා වඩ වඩාත් ගැඹුරුවන දරිද්‍රතාවයට ඇද දමන එම “ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ව්‍යුහයම, ප්‍රධාන ආර්ථිකයන්හි කම්කරුවන්ගේ ජීවිත මත ද ආධිපත්‍යය දරන්නේ, දිනෙන් දින වඩාත් ඉහල මට්ටම් වලින් කම්කරුවන් සූරාකෑම සහ සමාජ වියදම් කප්පාදු කිරීම් මගින් තම අතෘප්තිකර ඉල්ලීම් සපුරාලීම සදහා පරපෝෂිත මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනය බලකර සිටිද්දීය.

ඉහල පොලී අනුපාතවල බලපෑම සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් වල පොලී වියදම් බිල්පතෙහි පිලිබිඹු විය. එය 2023 දී ඩොලර් බිලියන 847 දක්වා ඉහල යමින් 2021 සිට සියයට 26 ක වැඩිවීමක් පෙන්වයි.

2020-2022 කාලපරිච්ඡේදය තුල අප්‍රිකාවේ, ආසියාවේ සහ පැසිෆික් කලාපයේ බොහෝ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල සෞඛ්‍ය සහ අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කිරීමට වඩා පොලී බිල්පතේ වියදම වේගයෙන් ඉහල ගියේය.

මෙය සිදුවන රටවල් වල සංඛ්‍යාව ඉහල යමින් පවතින බව වාර්තාවේ. බිලියන 3.3 ක ජනතාවක් දැන් ජීවත් වන්නේ අධ්‍යාපනයට හෝ සෞඛ්‍යයට වඩා පොලී බිල සඳහා වියදම් කරන රටවල ය.

මක්නිසාද යත්, වාර්තාව විසින්ම පිලිගෙන ඇති පරිදි, අසමානතාවය පද්ධතිය තුලම “කාවැදී” ඇති බැවිනි.

ඉදිරි මාවත පවතින්නේ ඊනියා “ප්‍රතිසංස්කරනය” තුල නොවේ – එය කල නොහැක්කකි – ඊට විපරීතව එය පවතින්නේ , ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනය යටතේ සමස්ත මූල්‍ය පද්ධතියේ පොදු අයිතිය ස්ථාපිත කිරීම කේන්ද්‍රීය පදනමක් වන, ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් සඳහා ප්‍රධාන ආර්ථිකයන්හි සහ අඩු සංවර්ධිත රටවල කම්කරු පන්තියේ ඒකාබද්ධ අරගලය තුලය.

එක්සත් ජාතීන්ගේ වාර්තාව සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල ඉහල යන නය බර විස්තර කරයි Read More »

Sri Lanka government enacts social media crackdown law, tables new anti-terrorism law

class struggles, Democratic Rights, economics, english, lead article, Living Conditions, News, politics, politics & economics, Trade Unions / February 9, 2024

By Sanjaya Jayasekera.

Sri Lanka Speaker, Mahinda Yapa Abeywardena last Thursday (01) signed into law the Online Safety Act (No 09 of 2024) (OSA), a piece of legislation long prepared by the ruling class to crack down upon freedom of dissent in the country. The law was approved by the Parliament late January, with a majority of 46 votes, including provisions not in compliance with even the limited amendments proposed by the country’s Supreme Court in its determination on the Bill delivered last October. Subject to such proposals, the Supreme Court found the law, as a whole, constitutional.

This law is patently anti-democratic. It empowers a government body, the Online Safety Commission (OSC), the sole power to determine and declare the “falsity of any statement“, which would be published on an online portal, and thereupon prosecute anybody who makes and communicates a statement contrary to such “truth” declared.

“False statement” is defined as “a statement that is known or believed by its maker to be incorrect or untrue and is made especially with intent to deceive or mislead”. This knowledge or belief is presumed to be shaped by what is declared as false by the OSC, or what the government authorities have claimed to be true.

A person could be prosecuted for the offenses, among others, of “communicating a false statement” online and (a) posing “a threat to national security, public health or public order” or “promoting feelings of ill-will and hostility between different classes of people” (Section 12); (b) where such statement amounts to contempt of court; (c ) giving “provocation to any person or incites any person intending or knowing it to be likely that such provocation or incitement, will cause the offence of rioting to be committed”; (d) voluntarily causing “disturbance to any assembly lawfully engaged in the performance of religious worship or religious ceremonies”; (e) insulting or attempting to insult “the religion or the religious beliefs of that class” with “the deliberate and malicious intention of outraging the religious feelings of any class of persons”; (f) inducing “any other person to commit an offence against the State or against the public tranquility” with “intent to cause any officer, sailor, soldier, or airman in the navy, army or air force of Sri Lanka to mutiny” or with “intent to cause fear or alarm to the public”. A person, “who wilfully makes or communicates a statement”, either true or false, “with intention to cause harassment to another person” (“target person”) by publishing any “private information” of the target person or a related person and causes such person “harassment”, also commits an offence. All such statements are “prohibited statements”.

Attempting, abetting and conspiring to commit these offences are also crimes.

The punishments for these offenses range from three to five to seven years imprisonment and in some instances may be doubled in the event of a subsequent offence, coupled with fines up to one million rupees.

The OSC has sweeping powers to order any internet service provider or internet intermediary (which provide the service of social media platforms) to disable access by end-users to an online location (such as a website, webpage, chatroom or forum), which contains a prohibited statement. It can also order removal of such statements. It can blacklist a website, social media account or a platform as a “declared online location”. The commission is also empowered to seize “property movable, and immovable and to sell, lease, mortgage, exchange, or otherwise dispose of the same”.

Criminalizing “fake news” has been the demand of the ruling class for some time. It was on the agenda of successive governments during the recent past – a draft law was on the table during the former Sirisena-Wickremasinghe government in 2019, following the Easter Sunday bomb attacks, and then under former president Gotabaya Rajapaksa, who was ousted by the mass struggles of April-July 2022, mainly organized through social media. These attempts were defeated temporarily by wider objections raised by civil society groups and international organizations, and right-wing political parties who demanded a social media and internet regulatory law that is in line with the “international standards”.

*Sri Lanka’s President Ranil Wickremesinghe salutes military parades at the the government’s 76th Independence Day celebrations in Colombo, on February 4, 2024. | Photo Credit: Reuters*

Presenting the Bill in the Parliament, Public Security Minister Tiran Alles claimed that this law is required to fight online harassment against women and children. This is only a pretext. He also revealed the intention to curb “misinformation” that damaged the reputation of parliamentarians. This is a reference to the extensive social media activism during mass struggles of 2022 that rejected the whole parliament.

Every opposition party in the parliament agrees with the government for a social media regulatory law placed in their hands.

During the parliament debate, National People’s Power (NPP) Leader Anura Kumara Dissanayake concurred with Alles declaring that “things that should not happen also are taking place [in social media]”.

Main opposition party Samagi Jana Balawegaya (SJB) member of parliament, Harsha de Silva worried that international tech giants would abandon Sri Lankan online space. His is the concern of the tech profiteer capitalists, whom de Silva wants to confer unbridled freedom to attract investment. Around the world, these companies have already been complicit in government censorship of free speech.

If and when in power, these parties will also ruthlessly employ these laws against the working class and political opponents, particularly from the left, to meet the demands of international financial capital.

Pseudo-left FrontLine Socialist Party (FSP) Education Secretary Pubudu Jayagoda told media, the proposed law is redundant because, “there are already laws to deal with situations of this nature [those covered by the new law]”, and conveyed FSP’s subservience to the oppressive legal system of the bourgeois state and the parliament. Its “People’s Council” programme is an appendage of the parliamentary system.

Another view among the middle class has been vocalized by Gamini Viyangoda, writing in the pseudo-left paper “Anidda” on Sunday (04). Viyangoda says that the Bill is politically maneuvered for the government “to prepare an environment to safely face the upcoming critical elections”. President Ranil Wickremasinghe, who himself knows to have a rare chance for him to gain a presidential election win, is not making these laws for himself, but for the capitalist establishment, all of whom, including NPP and SJB, have affirmed their readiness to go ahead with the austerity measures dictated by the International Monetary Fund (IMF), on the back of the people. This is the very truth that these radicals conceal from the people.

While OSA is made law, the government placed on the pipeline a new anti-terrorism law, surpassing the powers of arrest, administrative detention or custody and prosecution under the existing draconian Prevention of Terrorism Act (PTA) of 1979. More than 35 parties challenged the proposed law last month in the country’s Supreme Court. Poet Ahnaf Jazeem, who is a former torture victim of PTA, petitioned the court and submitted that “this authoritarian law… is essentially designed to be used as a weapon of collective punishment against the working class… It is driven by class hate.“

Soon after his appointment as president, Wickremasinghe declared his government’s class war against the working people and the poor, poised to implement harsh austerity measures dictated by the IMF. In this backdrop, these laws are the new arms of Wickremasinghe’s armory to be used against political dissent, especially left-wing political ideas and movements, journalists and activists, to intimidate, harass, question, arrest, and imprison them, and block websites and social media accounts. Sri Lanka police is notorious for employing draconian anti-terrorism, public security and hate speech laws against social media activists, artists, protesters and ethnic-minorities.

Recently, Alles deployed special police forces to “fight drug menace” and arrested over 56,000 since December 17. This operation, falsely named “Yukthiya” (Justice), is intended to terrorize urban and rural impoverished areas, intimidating working people and youth throughout the country. Last month, the government commenced using facial recognition technology, according to Alles, as part of plans to “eradicate” the under-world and drug-trafficking.

Wickremasinghe has come a long way toward a police state, with dictatorial powers conferred to him under the country’s communal constitution. He has deployed tri-forces as strikebreakers and used essential services laws to witch-hunt worker leaders.

The global imperialist crisis, however, has not left Wickremasinghe alone in this onslaught against the masses. Just one month before OSB was tabled in parliament, the United Kingdom passed a similar law targeting social media freedom. In India, websites and social media platforms are now required to remove content about the Union Government, when notified by the Press Information Bureau (PIB) as “fake”.

The trade union leaders have succumbed to Wickremasinghe’s IMF “economic restructuring” plans and have no political programme to fight against austerity, nor to defend democratic rights. It is only the working class, which can and should fight to abolish these repressive laws and defend democratic rights. This requires organizing in their own independent organizations, united across ethnic divisions and industries, to bring about a government of the working people, free the economy from the siege of international financial capital and restructure the economic life on socialist lines.

Sri Lanka government enacts social media crackdown law, tables new anti-terrorism law Read More »

කෘත්‍රිම බුද්ධිය සහ එහි ඇඟවුම් – ඩාවොස් රැස්වීමේ කේන්ද්‍රීය මාතෘකාවක්

class struggles, Democratic Rights, economics, Global Inequality, Inequality, politics, science, War / January 28, 2024

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2024 ජනවාරි 18 දින පල වූ ‘AI and its implications a central topic at Davos meeting’ යන හිසින් නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි.

මෙම වසරේ ස්විට්සර්ලන්තයේ ඩාවෝස් හි (Davos) ගෝලීය ප්‍රභූන්ගේ ලෝක ආර්ථික සංසදයේ (World Economic Forum) රැස්වීමේ පොදු වේදිකා වල මෙන්ම, සැබෑ සාකච්ඡා-කටයුතු බොහොමයක් සිදු කෙරෙන පුද්ගලික සුඛෝපභෝගී හෝටල් (කට්ටල්) කාමර වල ප්‍රධාන මාතෘකාවක් වන්නේ කෘත්‍රිම බුද්ධිය (AI) යි.

AI තාක්ෂනය විසින්, ශ්‍රමයේ ඵලදායිතාව අතිවිශාල ලෙස වර්ධනය කිරීමට සහ එමගින් සමාජ ප්‍රගමනය සඳහා පදනම සැපයීමට හැකියාව ඇති තාක්‍ෂනයේ ප්‍රධාන දියුනුවක් නියෝජනය කෙරෙයි.

එහෙත් නිෂ්පාදන මාධ්‍යවල (ඊනියා බුද්ධිමය දේපල ඇතුලුව) පුද්ගලික හිමිකාරිත්වය සහ පුද්ගලික ලාභය උකහා ගැනීම මත පදනම් වූ ධනවාදයේ සමාජ සම්බන්ධතා යටතේ එය වර්ධනය වීම යන්නෙන් අදහස් වන්නේ එය මෙම බලපෑම ඇති නොකරනු ඇති බව සහ එහි ප්‍රතිලෝමය සිදුවනු ඇති බවයි.

සමාජවාදී ආර්ථික සබඳතා පිහිටුවීමේ අවශ්‍යතාවය මතු කරන ආර්ථික හා දේශපාලන ජීවිතයේ මෙම සත්‍යය, මෙම සතියේ රැස්වීම සඳහා WEF විසින් සකස් කරන ලද ගෝලීය අවදානම් වාර්තාවේ වක්‍රව වුවද පිලිගෙන ඇත.

තාක්‍ෂනික දියුනුව සහ භූ දේශපාලනික ගතිකත්වය – මෙය, එක්සත් ජනපදය විසින් මෙහෙයවනු ලබන මිලිටරිවාදයේ නැඟීම පිලිබඳ නොපැහැදිලි සඳහනකි – එකට එක්වීම, දියුනු රටවල මෙන්ම සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල ද නව ජයග්‍රාහකයින් සහ පරාජිතයින් සමූහයක් නිර්මානය කරනු ඇතැයි එහි දැක්වේ.

ඉදින්, “මහජන අවශ්‍යතා වෙනුවට වානිජ දිරිගැන්වීම් සහ භූ දේශපාලනික අවශ්‍යතා… AI සහ අනෙකුත් පර්යන්තික තාක්‍ෂනයන්හි (නව තාක්‍ෂනයන්-frontier technologies) සංවර්ධනයේ මූලික ධාවකයන් ලෙස පවතින්නේ නම්, ඉහල සහ අඩු ආදායම්ලාභී රටවල් අතර ඩිජිටල් පරතරය අදාල ප්‍රතිලාභ උත්පාදනය කිරීමේදී දැඩි විෂමතාවයක් සහ අවදානම් ඇති කෙරෙනු ඇත. අවදානමට ලක්ව ඇති රටවල සහ ප්‍රජාවන්ගේ ආර්ථික ඵලදායිතාව, මූල්‍යය, දේශගුනය, අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය සේවා මෙන්ම ඒ ආශ්‍රිත රැකියා උත්පාදනය කෙරෙහි බලපාන අති ප්‍රබල කෘතිම බුද්ධි පාරවේධනයන්ගෙන් ( නවමු නිර්මාන- breakthroughs) ඩිජිටල් ලෙස හුදකලා වී ඒවා වඩාත් පසුපසට තල්ලු වනු ඇත.

වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, AI හි සංවර්ධනය ගෝලීය සමාජ අසමානතාවය සහ දරිද්‍රතාවය අවසන් කිරීමේ මාධ්‍යයක් බවට පත්වීම වෙනුවට, ප්‍රධාන ධනේශ්වර බලවතුන්ගේ ලාභ චේතනා සහ අවශ්‍යතා අනුව එම තතු වඩාත් නරක අතට හැරෙනු ඇත.

ලේඛනයේ තවත් කොටසක, එය AI සහ අනෙකුත් දියුනු තාක්‍ෂනයන්හි පෘථුල ඇඟවුම් පෙන්වා දෙයි.

“වඩාත් ප්‍රබල පොදු කාර්ය සඳහා වූ AI තාක්‍ෂනයන්හි අපාලිත ව්‍යාප්තිය ඉදිරි දශකය තුල ආර්ථිකයන් සහ සමාජයන් රැඩිකල් ලෙස යලි හැඩ ගස්වනු ඇත… එමෙන්ම එය සමාන්තර වර්ධනයන් සමඟ ද අන්තර් ක්‍රියා කරනු ඇත. මෙහි ඇඟවුම් ගැඹුරු වීම සඳහා ඒවා හිතාමතා අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීම අවශ්‍ය නොවේ.

“භෞතික ලෝකය මත වැඩි පාලනයක් පවරා දෙනු ලබන ස්වයං-වැඩිදියුනු වන උත්පාදක AI ආකෘති (self-improving generative AI models) විසින් සමාජ ආර්ථික ව්‍යූහයන්හි විශාල පරිමානයේ වෙනස්කම් අවුලුවනු ලැබීම මඟින් නව අවදානම් පැන නඟිනු ඇත.”

ධනේශ්වරය යනු, පාලනය කරන්නේ කෙසේදැයි තමන් නොදත් භූතාත්ම යම ලෝකයෙන් කැඳවා ගත් ආධුනික යක්දෙස්සා වැනියැයි මාක්ස් විසින් කොමියුනිස්ට් ප්‍රකාශනයේ කරන ලද නිරීක්‍ෂනය මෙහිදී කෙනෙකුට සිහි ගැන්වෙනු ඇත.

කම්කරු පන්තිය විසින් සිදුකරනු ලබන සමාජ විප්ලවය තුලින් සාක්ෂාත් කරගනු ලබන සමාජවාදය සඳහා ඇති වෛෂයික ඓතිහාසික අවශ්‍යතාවය පැන නගින්නේ, නිෂ්පාදන බලවේගවල වර්ධනය සහ ඒවා කොටු වී ඇති ධනවාදයේ සමාජ සම්බන්ධතා අතර ප්‍රතිවිරෝධතාවයෙන් බවට වන මාක්ස්ගේ විශ්ලේෂනය, වඩාත් ගැඹුරු තලයක දී ඉන් සිහිපත් කෙරේ.

මෙම ඉදිරිදර්ශනයට විකල්පය වශයෙන් පවතින්නේ ම්ලේච්ඡත්වයට කරා පල්ලම් බැසීමයි. එකී ම්ලේච්ඡත්වයේ වඩාත් ම සුපැහැදිලි ප්‍රකාශනය වනුයේ යුද්ධයයි.

WEF වාර්තාව පෙන්වා දී ඇති පරිදි, AI තාක්ෂනය මෙහි දී තීරනාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි.

“යන්ත‍්‍ර බුද්ධිය, ගැටුම් සහගත තීරන ගැනීම – ස්වයංක්‍රීයව ඉලක්ක තෝරා ගැනීම සහ අරමුනු තීරනය කිරීම – දක්වා රිංගා ගැනීම විසින්, ඉදිරි දශකය තුල අහම්බෙන් හෝ හිතාමතා (ගැටුම්) උත්සන්න වීමේ අවදානම සැලකිය යුතු ලෙස ඉහල නැංවෙනු ඇත”යි එය පවසයි.

අන්‍යයෝ ද අනතුරු ඇඟවීම් නිකුත් කර ඇත්තාහ. ඔක්තෝබර් මාසයේ දී, එක්සත් ජනපද සුරැකුම්පත් හා විනිමය කොමිෂන් සභාවේ සභාපති ගැරී ජෙන්ස්ලර් ෆයිනෑන්ෂල් ටයිම්ස් (FT) සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක යෙදෙමින් පැවසුවේ, මූල්‍ය පද්ධතිය තුල AI වේදිකාවල භාවිතය පාලනය කිරීමට ක්‍රමයක් සොයා නොගතහොත් ඉදිරි දශකය තුල අර්බුදයක් ඇතිවිම නොවැලැක්විය හැකි ම පාහේ වනු ඇති බවයි.

වෙලඳපල සහභාගිකරුවන් එකම AI ආකෘති භාවිතා කිරීම මඟින් “රංචු” හැසිරීමක් ජනනය කර, ඉන් අර්බුදයක් මුදා හල හැකි බව ඔහු පැවසීය.

මෙම අනතුරු ඇඟවීම් ඩාවෝස් රැස්වීමට ආසන්නයේ FT සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී ස්පාඤ්ඤ බැංකුවේ අධිපතිවරයා සහ බැංකු අධීක්ෂනය පිලිබඳ බාසල් කමිටුවේ සභාපති පැබ්ලෝ හර්නාන්ඩස් විසින් ප්‍රතිරාවය කරන ලදී.

ශීඝ්‍රයෙන් දියුනු වන තාක්‍ෂනය, විශේෂයෙන්ම AI තාක්ෂනය, “ඉතිහාසයේ ගමන් මග වෙනස් කල හැකි අතර, ඒ යහපත සඳහා ම වීම අත්‍යවශ්‍ය නොවේ,”යැයි ඔහු පැවසීය.

පසුගිය දශකය තුල ආර්ථික ගැටලු ඉහල යාමේ අර්ථය වූයේ වඩාත් විශාල ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයක් අවශ්‍ය වන බවයි.

“කෙසේ වෙතත්, භූ දේශපාලනික මට්ටමින් අප නිරීක්ෂනය කරන දෙයින් පෙනී යන්නේ පොදු එකඟතාවලට එලඹීම වඩ වඩාත් දුෂ්කර වෙමින් පවතින බවයි. එය මට කනස්සල්ලකි, එමෙන්ම එය බොහෝ දෙනෙකුගේ ද කනස්සල්ලට කරුනකි ”ඔහු පැවසීය.

“මූල්‍ය ස්ථායීතාවය යනු එක් මානයක් පමනි, AI හා බැඳුනු තවත් විභව වැදගත්කමින් ඉතා ඉහල ප්‍රතිවිපාක පවතී. … සම්බන්ධීකෘත ගෝලීය ප්‍රතිචාරයක් ලබා දීමට අපට නොහැකි වුවහොත්, මෙම අභියෝගවලට නිවැරදි විසඳුම ලබා ගැනීමේ සම්භාවිතාව අඩු වනු ඇත.”

එහෙත් ගෝලීය සහයෝගීතාවයේ අවශ්‍යතාවය වැඩි වන අතරම, එය සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ අපේක්ෂාව, ධනේශ්වර ක්‍රමයේ කේන්ද්‍රීය ප්‍රතිවිරෝධතාව මත – එනම්, ඒකාබද්ධ හා අන්තර් සම්බන්ධිත ලෝක ආර්ථිකය ද, සෑම එකෙක්ම තමන්ගේම අවශ්‍යතා පසුපස හඹා යන මහ බලවතුන් සහ එකිනෙකාට පරසතුරු ජාතික රාජ්‍ය පද්ධතිය ද අතර ප්‍රතිවිරෝධතාව මත – අබලන්ව යයි.

කර්මාන්තයේ සියලුම අංශවල AI භාවිතය වැඩි වීම, ශ්‍රම වෙලඳපොලේ “ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම” ලෙස මෘදූක්තියෙන් (මෘදු ලෙස) හඳුන්වන දෙයට ද හේතු වනු ඇත.

පසුගිය මාර්තු මාසයේදී ගෝල්ඩ්මන් සැක්ස් වාර්තාවක් නිකුත් කරමින් පැවසුවේ, එක්සත් ජනපදයේ සහ යුරෝ කලාපයේ සිදු කෙරෙන වැඩවලින් හතරෙන් එකක් ස්වයංක්‍රීයකරනයට AI හේතු විය හැකි බවයි.

මානව නිමැවුම් වලින් වෙන්කර හඳුනාගත නොහැකි අන්තර්ගතයන් ජනනය කරන AI පද්ධති ඉදිරි දශකය තුල වාර්ෂික දල දේශීය නිෂ්පාදිතය සියයට 7 කින් වැඩි කල හැකි බව එහි සඳහන් වේ. නමුත් මෙම ඵලදායිතාවයේ වැඩිවීම ජීවන මට්ටම්වල ද්‍රව්‍යමය දියුනුවක් ඇති කරනු නැති අතර, එය ලාභයේ වැඩිවිමක් පමනක් ඇති කරනු ඇත.

වාර්තාව දක්වන පරිදි, ප්‍රධාන ආර්ථිකයන්හි කම්කරුවන් මිලියන 300ක් පමන එහි ප්‍රතිවිපාකවලට නිරාවරනය කරමින් AI තාක්ෂනය ශ්‍රම වෙලඳපොලට “සැලකිය යුතු බාධාවක්” ගෙන එනු ඇත. සියලුම රැකියාවලින් තුනෙන් දෙකක් කිසියම් ප්‍රමානයක ස්වයංක්‍රීයකරනයකට නිරාවරනය වී ඇති බව වාර්තාව පවසයි.

Davos රැස්වීම ආරම්භ වන විට ප්‍රතිඵල නිකුත් කල, PwC ගිනුම්කරන සමාගම විසින් ඓදු කෙරුනු ගෝලීය ප්‍රධාන විධායකයින්ගේ සමීක්ෂනයකින් පවසා ඇත්තේ, ඔවුන්ගෙන් හතරෙන් එකක් AI මගින් මෙම වසරේ රැකියා නියුක්තිය සියයට 5 කින් අඩු කිරීමට හේතු වනු ඇතැයි අපේක්ෂා කරන බවයි. සියයට 46ක් පමන කියා සිටියේ තත්පර කිහිපයකින් පෙල (Text), රූප සහ කේත ජනනය කල හැකි උත්පාදක AI (generative AI) භාවිතය ඉදිරි වසර තුල ලාභය ඉහල නංවනු ඇති බවයි.

මෙම වාර්තා සහ සමීක්ෂන අවධාරනය කරන්නේ ධනය වැඩි කිරීම සඳහා AI හි ඇති දැවැන්ත විභවයයි; නමුත් එය ධනේශ්වර පාලක පන්තීන්ගේ අතේ පැවතියහොත් එය සමාජ ප්‍රගතිය නොව තව තවත් අසමානතාවය සහ දුක්ඛිතභාවය ගෙන එනු ඇත. එහි සුසංයෝගී සංවර්ධනය සඳහා අවශ්‍ය ගෝලීය සහයෝගීතාවය ගෙන ඒම වෙනුවට, එය දැනටමත් යුද්ධය තුල ප්‍රකාශ වන භූ දේශපාලන ගැටුම් සහ ආතතීන් තීව්‍ර කරනු ඇත.

කෘත්‍රිම බුද්ධිය සහ එහි ඇඟවුම් – ඩාවොස් රැස්වීමේ කේන්ද්‍රීය මාතෘකාවක් Read More »

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court

Democratic Rights, economics, english, News, politics / January 25, 2024

By Sanjaya Jayasekera

This week, poet Ahnaf Jazeem, a former victim of Sri Lanka’s draconian terrorism law, filed a petition in the Supreme Court challenging the government’s proposed new Anti-Terrorism Bill. This new law is to replace the existing Prevention of Terrorism Act (PTA), which, since its enactment in 1979 by former President J.R.Jayawardena government, was extensively used by successive governments against Tamil and Muslim youth and political opponents in the North and South of the country, to kidnap, detain, torture and kill and remand for years without trial.

Jazeem pleads from court a declaration “that the Bill in its entire content, is antidemocratic, infringes the foundational democratic fabric of the society and the democratic aspirations of the Sri Lankan people, and therefore unconstitutional, and lacks fundamental qualities required of a law for the same to be placed for approval by legislators even with a two third majority, and does not meet the threshold of democratic quality required to qualify it to be placed before the people to be approved by the People at a referendum.” The mechanism referred to here is how even “unconstitutional” laws are passed as law under the constitution of the island. Jazeem, contrary to almost all other petitioners, have refused to enforce this anti-democratic procedure.

Jazeem is the eldest son of a Muslim family of five children of a poor farmer and day-labourer, residing in Mannar, some 300Km North to the capital Colombo. He is the author of Tamil poetry anthology, Navarasam [nine moods] published in 2017. After graduation he was employed as a Tamil Language teacher. On May 16, 2020, Jazeem was arrested by the Police Counter-Terrorism and Investigation Division (TID) allegedly on the suspicion of having “published books on and taught his students ‘extremism’ and ‘racism”. He was then wrongfully detained under the orders of ousted President Rajapaksa for thirteen months, during which period he was subjected to severe physical and mental torture including being cuffed to a table day and night continuously for five months, and forced to record a self-incriminating statement.

Incarcerated in remand custody thereafter, Jazeem was granted bail in mid June 2021 on strict conditions. The case against him on a false charge of ‘indoctrinating’ his students under the PTA concluded with Jazeems’s acquittal in December last year, without even requiring to call proof in his defence. His freedom was secured by mass support he gathered from around the world. He is yet arbitrarily listed as a designated person, who the government believes “commit or attempt to commit, participate in or facilitate the commission of, terrorist acts”, by the Ministry of Defence.

The petition states that it is with this personal experience of being a victim of the existing terrorism law that Jazeem is challenging the proposed law. Jazeem was prosecuted as part of the racist anti-Muslim witch-hunt of the then Sirisena-Wickremasinghe government and then of the Rajapaksa government.

The proposed law will apply within or outside the territorial limits of Sri Lanka. The government commits to “protect other sovereign nations and their people from the scourge of acts of terrorism”, which lays down the readiness of the Sri Lankan ruling class to support imperialism and states of the type of Zionist Israel, so that any agitation by the people against such support of war by the government will be declared unlawful and as an act of “terrorism”.

Any person, who commits any act or illegal omission specified in the law, with the intention of (a) “intimidating” the public or a section of the public; (b) wrongfully or unlawfully “compelling” the Government of Sri Lanka, or any other Government, or an international organization, to do or to abstain from doing any act; or (c) propagating war or, “violating” territorial integrity or “infringement” of sovereignty of Sri Lanka or any other sovereign country, commits the offence of “terrorism”. This definition of terrorism is overly broad and could easily be used against political dissent.

Number of other clauses in the Bill that define offences “are overly broad, and draconian and will have ripple and chilling effect on the democratic fabric of the society and upon the democratic rights of the people of the country, especially the working people, the marginalized, ethnic minorities, the political dissidents hostile to government austerity policies and to freedom of expression and journalism,” the petition states.

Punishments for the offences under the law reach upto twenty years of imprisonment to life sentence.

The law also proposes unprecedented powers to the executive President and administrative officers in respect of detention, rehabilitation and laying down regulations in respect of the offences.

Under Clause 31 (1)(b) of the Bill, a detention order sought by the Inspector General of Police (IGP) or any officer not below the rank of a Deputy Inspector General of Police authorised by the IGP could be issued by the Secretary to the Ministry of Defence. Under PTA, it is the Minister who has this power. This removes all authority of a Magistrate to review the justification for the deprivation of liberty, and that too for a minimum period of 2 months, extendable to a maximum period of one year.

The law will alarmingly enable a police officer together with a Deputy IGP to remove a suspect from under judicially supervised custody to executive controlled custody (administrative detention), without establishing the commission of an offence, and in any event, even if an offence had been committed, by merely reporting an allegation.

The law will legitimize an existing practice whereby persons in detention are compelled by the Attorney General (AG) to accept ‘rehabilitation’ which in effect is a form of punishment without finding of guilt. The danger is that an executive office, the AG, is empowered to compel a person into acceptance of or impose a penalty without proving guilt. The President is empowered to specify places of detention.

Under clause 79 of the Bill, the President will be empowered to designate any organization as a proscribed organization, which power could be used against opponent non-governmental organizations, trade unions, action committees, political parties, media institutions and persons.

These egregious provisions of this law will also enable the President, after an application is made to the High Court by the AG and court stamp is obtained, to issue “restriction orders” against a person who has committed or is preparing to commit an offence stipulated in the law. The President, on the recommendation made by the IGP or the Commanders of armed forces may also designate any public place to be a “prohibited place”.

These powers will strengthen the already dictatorial powers of the president and create conditions for a police state.

The capitalist ruling class is amassing its armory against the working class: including the Public Security Ordinance, ICCPR Act, the colonial Penal Code, Establishment Code, Essential Public Services Act, Bureau of Rehabilitation Act and some other laws. Yesterday (24), the Parliament passed another historically unprecedented repressive law, the Online Safety Act (OSA), to block internet freedom, social media activity and largely freedom of expression of any sort. The government is now able to declare, through a commission, what is “true” or “false” on its own and arrest, detain and prosecute anyone who states otherwise.

President Wickremasinghe’s government is committed to implementing harsh austerity measures dictated by the International Monetary Fund (IMF) on the shoulders of the working people and the oppressed. His government is extremely discredited, and even has no popular mandate, as his predecessor was ousted by mass struggles in April-July 2022. New laws and repressive measures like “Yukthiya”, a mass intimidation campaign in the guise of “war against drugs”, yet a lighter version of the Duterte-type, are being used against striking workers, demonstrations and student protests.

Wickremasinghe effectively declared war on the working people just as he was parachuted to the presidency in a constitutional coup through the Parliament, an institution utterly hated by the People. The working people are faced with a social counter-revolution. Defending democratic rights and the fight against austerity need the mass mobilization of its class, around their own rank-and-file organizations, across ethnicities and trades, nationally and internationally, to usurp political power to re-arrange the society on socialist lines.

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court Read More »

සමාජවාදී සංවිධානය සහ සැලසුම් පිලිබඳ ප්‍රශ්න

class struggles, economics, Marxist Theory, politics & economics, science / January 18, 2024

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2003 ජනවාරි 20 දින පල වූ ‘Questions on socialist organisation and planning’ යන නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි. ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ පාඨකයෙක් අසන ලද මූලික ප්‍රශ්න කිහිපයකට එහි මාක්ස්වාදී ආර්ථික විශ්ලේෂක නික් බීම්ස් ලබා දෙන පිළිතුරකි මෙය. සමාජවාදී ආර්ථික හා සමාජ සංවිධානය පිළිබඳ මූලික ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමේ පිටුවහලක් වශයෙන් වැදගත් වන මෙම ලිපිය වෙත අපි අපගේ පාඨකයන්ගේ අවධානය යොමු කරමු. ⁣

2003 ජනවාරි 20

හිතවත් සර්/මැඩම්,

ඔබ පිලිතුරු දෙනු ඇතැයි මා බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රශ්න කිහිපයක් මට තිබේ.

ධනපතියා ඔවුන්ගේ යටිතල පහසුකම් ස්වේච්ඡාවෙන් අත්නොහරිනු ඇත, එවිට ජනතාව එය අත්පත් කර ගැනීමට යන්නේ කෙසේද?
ප්‍රාදේශීය, පලාත් සහ ජාතික මට්ටමින් කම්කරු සභා ඇති වනු ඇති බව මට වැටහේ. මෙම සභා පිහිටුවන්නේ, නායකත්වය දෙන්නේ සහ පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේද?
ජාතික මට්ටමේ සභාව ආන්ඩුව පිහිටුවනවාද? එසේ නම් තනි පුද්ගලයෙක් ආන්ඩුවට නායකත්වය දෙයිද, නැතිනම් නියෝජිත කන්ඩායමක් නායකත්වය දෙයිද?
ඔබ කම්කරු සභා පිහිට වූවද, නියෝජිතයින්ට තම වාසිය සඳහා කම්කරුවන් කෙරෙහි බලපෑම් කිරීමට තවමත් හැකි ද? එබැවින්, නිලධාරි තන්ත‍්‍රයක් ගොඩනැගීමට ප‍්‍රතිවිරෝධය දක්වන්නේ කෙසේද?
ප්‍රතිපත්ති සැකසීමේ ආදී කටයුතු සිදු කරන්නේ කවුරුන්ද, එය සිදු කරන්නේ කෙසේද සහ ඔවුන් කෙරෙහි ආසන්න අධිකාරය ඇත්තේ කාටද?
නීති සම්පාදනය කරන්නේ කෙසේද, එනම්, එම ක්‍රියාවලියට ජනතාව ක්‍රියාකාරීව සම්බන්ධ වන්නේ කෙසේද?
ජාතික සැලැස්ම සකස් කරන්නේ කවුද සහ එය සංවර්ධනය කරන්නේ කෙසේද?

මම ඔබේ පිලිතුර පිළිබඳ උනන්දුවෙන් සිටිමි.

HSB

එච්එස්බී

***

හිතවත් එච්එස්බී,

ධනපති පන්තිය ස්වේච්ඡාවෙන් දේශපාලන බලය අත් නොහරින අතර සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීම විප්ලවයක් හරහා සිදුවනු ඇති බව නිසැක ය. එවැනි අරගලයක් ඉදිරියට යන්නේ කෙසේද යන්න කලින් කිව නොහැක. කෙනෙකුට කිව හැකි දෙය නම්, නව රාජ්‍ය ව්‍යුහය නිසැකවම පැරනි පාලක පන්තීන්ට එරෙහි දේශපාලන අරගලය තුල ගොඩනැගුනු සංවිධාන මත පදනම් වනු ඇති බවයි.

ඓතිහාසිකව මෙම සංවිධාන කම්කරු සභාවල ස්වරූපය ගෙන ඇත. 21 වැනි සියවසේදී ඔවුන් කුමන ස්වරූපයක් ගනීවිද යන්න නිශ්චිතවම කීමට අපහසුය. 1917 රුසියානු විප්ලවයෙන් සහ 1920 ගනන්වල යුරෝපයේ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී අරගල වලින් පසු ආර්ථික සංවිධානයේ සහ ශ්‍රම බලකායේ ව්‍යුහයේ බොහෝ වෙනස්කම් සිදුවී ඇත.

ආර්ථික හා දේශපාලන අරගල මාලාවක් තුල පැන නගින සංවිධානයේ ආකෘතින් කල්තියා තීරනය කල නොහැකි වුවද, පසුගිය දශක කිහිපය තුල ආර්ථිකයේ සිදු වූ විශාල වෙනස්කම් සැලකිල්ලට ගෙන, ජනගහනයේ පුලුල් ස්කන්ධය ඒවාට සම්බන්ධ වනු ඇති බවට විවාදයක් නැත. සමහරක් රැකියා ස්ථාන මත පදනම් විය හැකි අතර තවත් සමහරක් නිශ්චිත ප්‍රදේශවල මිනිසුන් සම්බන්ධ කර ගන්නා අරගල අතරතුර හෝ විශේෂිත ප්‍රශ්න ආශ්‍රිතව මතු විය හැක.

ඔබේ ප්‍රශ්න මාලාව වෙත හැරීමට පෙර, සාමාන්‍ය කරුනක් ඉදිරිපත් කරමු. සමාජයේ සමාජවාදී පරිවර්තනයේ කේන්ද්‍රය වන්නේ, වෙන කවරදාකටත් වඩා දැන්, ජනගහනයෙන් අතිමහත් බහුතරය වන වැඩකරන ජනතාව අතට දේශපාලන හා ආර්ථික බලය නැවත පැමිනීමයි.

මාක්ස් පැහැදිලි කල පරිදි, 1871 පැරිස් කොමියුනය, “තමන්ව මර්ධනය කරන සංවිධිත බලය වෙනුවට තමන්ගේම දේශපාලන බලය සකස් කරගන්නා පොදු මහජනතාවන් විසින්ම, තමන්ව මර්දනය හා පාලනය කරන බලවේගයන් වෙනුවට තමන්ගේම සජීවී බලය ලෙස සමාජය විසින් රාජ්‍ය බලය යලි අවශෝෂනය කර ගැනීම”, සම්බන්ධ වූවක් විය (Marx, On the Paris Commune p.153). එබැවින් එය ජනතාව විසින් කරවන ජනතාව ගේ ආන්ඩුවක් විය.

මාක්ස්ගේ මෙම විග්‍රහය අප දැනට මුහුන දෙන තත්වය සඳහා අතිමහත් වැදගත්කමක් ලබා ඇත. එදිනෙදා ජීවිතයේ අත්‍යවශ්‍ය අංගයක් ලෙස ආර්ථිකය සහ සමාජය පවත්වාගෙන යාම සඳහා ජනගහනයේ පුලුල් මහජනතාව තම දෛනික ජීවිතයේ සංඝටක කොටසක් ලෙස සක්‍රීයව සම්බන්ධ වන නව ආකාරයේ සමාජ සංවිධානයක් පිහිටුවීම යම් ආකාරයක සිහිනයක් නොව ප්‍රායෝගික අවශ්‍යතාවයක් බවට පත්ව ඇත.

21 වැනි සියවසේ මානව සමාජය, පසුගිය වසර 200 තුල නිෂ්පාදනයේ සිදු වූ දැවැන්ත වෙනස්කම්වලින් සහ එහි ප්‍රතිඵලය වූ සියල්ලෙන් වර්ධනය වන අතිශය සංකීර්න සජීවී ව්‍යුහයක් වන අතර එය වර්ධනය වූ ධනේශ්වර සමාජ සබඳතා අභිබවා ගොස් ඇත.

ඇත්ත වශයෙන්ම, ධනේශ්වර වෙලඳපොලේ තර්කනයට සමාජය තවදුරටත් යටත් කිරීම- එනම්, පුද්ගලික ලාභ රැස්කර ගැනීමේ තල්ලුව මගින්, සෞඛ්‍යය, අධ්‍යාපනය, වයස්ගත පුද්ගලයින්ගේ රැකවරනය, සම්පත් බෙදා වෙන් කිරීම, නගර සැලසුම් කිරීම, භූමිය සහ පරිසරය රැකබලා ගැනීම, සියල්ලන්ටම යහපත් ජීවන තත්වයන් සම්පාදනය කිරීම වැනි සංකීර්න ප්‍රශ්න තීරනය කරනු ලැබීම – ගෙන ආ හැක්කේ එක් ව්‍යසනයක් පසුපස තවත් ව්‍යසනයක් පමනි. යම් ආකාරයක නිලධර යාන්ත්‍රනයක් සමාජ හා ආර්ථික සංවිධානය භාර ගන්නා, ප්‍රතිසංස්කරනය කරන ලද සුබසාධන රාජ්‍යයක් නිර්මානය කිරීමෙන්ද මෙම ගැටලු විසඳිය නොහැක.

සංවිධානයේ ආකාර සහ ඒවා අතර ඇති සම්බන්ධතා පිලිබඳ ඔබේ ප්‍රශ්නවලට කල්තියා පිලිතුරු දීමට නොහැකි බව මෙම කෙටි ප්‍රකාශය පැහැදිලි කරනු ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. මක්නිසාද යත්, දේශපාලන බලය‌ේ මෙම නව රෑපාකාර, සමාජය අනුගත විය යුතු, දැනටමත් සකස් කර ඇති යම් සැලැස්මකට අනුව වර්ධනය නොවනු ඇති බැවිනි.

ඒ වෙනුවට, ඒවා මතුවනු ඇත්තේ මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් සම්බන්ධ සමාජ හා දේශපාලන අරගලවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ය. එනයින් බලන කල, 1905 රුසියාවේ විප්ලවයේ දී ප්‍රථම වරට දර්ශන පථයට ආ සෝවියට් සභා හෝ කම්කරු කවුන්සිල වර්ධනය වූයේ බෝල්ෂෙවික් පක්ෂය විසින් සකස් කරන ලද සැලැස්මකට අනුව නොව සාර්වාදී පාලනයට එරෙහි අරගලය තුල ය. පැරිස් කොමියුනයේ රහස එය, “කම්කරු පන්ති ආන්ඩුවක්, එනමි අතිරික්ත ශ්‍රමයේ වටිනාකම් ගොඩගසා ගන්නා පන්තියට එරෙහි ඒවා නිෂ්පාදනය කරන පන්තියේ අරගලයේ නිෂ්පාදිතයක්, ශ්‍රමයේ ආර්ථික විමුක්තිය ක්‍රියාවට නැගීම සඳහා අවසානයේ සොයාගත් දේශපාලන ස්වරූපයක්” බව මාක්ස් පැහැදිලි කලේය. (මාක්ස්, පැරිස් කොමියුනය පිලිබඳ, p.75).

මෙම කර්තව්‍යය ඉටු කිරීම සඳහා අවශ්‍ය දේශපාලන රූපාකාරයන් 21 වැනි සියවසේදී ධනවාදයට එරෙහි පුලුල් සමාජ අරගලයේ ගමන් මගෙහි “සොයා ගැනීමට” සිදුවනු ඇත. යම් ආකාරයක නිශ්චිත සැලැස්මක් සැකසීමට නොහැකි වුවද, ඇතැම් පොදු මූලධර්ම ස්ථාපිත කර ඇත.

නිලධාරි තන්ත‍්‍රය ගොඩනැගීමට එරෙහි ප‍්‍රධාන ආරක්‍ෂාව වන්නේ සමාජය පවත්වාගෙන යාමට සමස්ථ ජනගහනයේ සක්‍රීය මැදිහත්වීමයි. සත්තකින්ම, ඇතැම් නියෝජිත සංවිධාන තවමත් අවශ්‍ය වනු විය හැක. එම නියෝජිතයින් ඔවුන් තෝරා පත් කර ගත් අය විසින් නැවත කැඳවීමට යටත් වන අතර ඔවුන්ගේ වැටුප් සාමාන්‍යයට වඩා වැඩි නොවනු ඇත.

අද දියුනු සන්නිවේදන පද්ධතිවල දියුනුවත් සමඟම අඛන්ඩ පදනමක් මත ප්‍රතිපත්ති සාකච්ඡා කිරීම සම්පාදනය කිරීම හා කෙටුම්පත් කිරීම සඳහා සමස්ත ජනතාවම සම්බන්ධ කර ගැනීමට නිසැකවම හැකි වනු ඇත. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, ඔබ පවසන පරිදි ප්‍රතිපත්ති සැකසීම සහ එය ක්‍රියාත්මක කිරීම “අධීක්ෂනය” (“policing”) සිදු කරනු ලබන්නේ, ඔවුන් විසින් නිර්මානය කරන ලද විවිධ සංවිධාන හරහා ක්‍රියා කරන මහජනතාව විසිනි.

ඔබ විසින් මතු කර ඇති කරුනු තවදුරටත් පැහැදිලි කර ගැනීම සඳහා රිචඩ් එන් හන්ට් (Richard N. Hunt ) ගේ අතිශය වටිනා කෘතියක ඡේදයක් උපුටා දැක්වීමට මට ඉඩ දෙන්න.

“අපි කිසියම් සමාජයක් ගැන කියවද්දී එහි, ‘නගරය සහ රටෙහි එකමුතුවක්’ පැවතියේ නම්; ‘සිවිල් වගකීම් සිවිල් අයිතීන් මගින් ගම්‍ය’ වේ නම්; එහි පරමාදර්ශී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ‘සියලු පුරවැසියන් ස්වෛරී බලය වනවා පමනක් නොව ඇත්ත වශයෙන්ම පාලනය කිරිමේ නිරත විම’ අවශ්‍ය කරන්නේ නම්; මෙම ඉලක්කය, සියලුම කාර්යාල වලට ‘සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රවේශ විය හැකි වීම’ සහ ‘නිලතල හිමිකරුවන් නිරන්තරයෙන් වෙනස් කිරීම’ මගින් සපුරා ගත්තේ නම්; එහිදී ‘සියලු නිලධාරීන් තේරී පත් වූ’ සහ පුරවැසි ආයතනය තුල සිදුකල හැකි උපරිම පරිමානයෙන් නිලතල දරන්නන් වෙනස් වෙමින් අලුතින් පත්වීම’ සිදුවන්නේ නම්; එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ‘නිලධාරී ධුරාවලියක්’ නොතිබෙනා’තර, ‘සෑම නිලධාරියෙක්ම පුරවැසියෙකුට වඩා වැඩි යමෙක් නොවී, අහම්බෙන් පාහේ සීමිත කාලයක් රාජ්‍යය වෙනුවෙන් යම් විශේෂ සේවයක නිරත වූවාක් මෙන් වන’; මේ සියලු භාවිතයන් ‘පුරවැසියන්ගේ ජීවිතය සහ ස්වභාවයම වන්නාවූ දේශපාලන ජීවිතයක්’, ‘රාජ්‍යය සමඟ පුරවැසියන්ගේ අනන්‍යතාවයක්’, ‘රාජ්‍යයේ සහ සමාජයේ අනන්‍යතාවයක්’ නිර්මානය කිරීමක් – අපට මේ දේවල් කියවා බැලුවහොත්, අපට එය මාක්ස් විස්තර කල පන්ති විරහිත සමාජය බව නිසැක වනු ඇත. නමුත් ඇත්ත වශයෙන්ම එය ජර්මානු-උගත් සම්භාව්‍ය ලේඛක වික්ටර් එරන්බර්ග් විසින් ලියන ලද පෙරික්ලියානු ඇතන්ස් පිලිබඳ විස්තරයකි” (හන්ට්, මාක්ස් සහ එංගල්ස්ගේ දේශපාලන අදහස්, වෙලුම II, p. 254).

සත්තකින්ම, ග්‍රීක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වහල්භාවය මත රැඳී සිටි අතර, එමඟින් පුරවැසියන්ට පොදු කටයුතුවලට සහභාගී වීමට හැකි විය. පොදුවේ ගත් කල, එංගල්ස් පෙන්වා දෙන පරිදි, මානව ඉතිහාසය පුරා ශ්‍රමයේ අඩු ඵලදායිතාවයක් ඇති විට, සමාජයේ පොදු කටයුතු සොයා බලන විශේෂ පන්තියක් වර්ධනය වේ.

කෙසේ වෙතත් මේ තත්ත්වය දැන් වෙනස් වී ඇත. අද, “නූතන කර්මාන්තය විසින් අත්පත් කර ගෙන ඇති නිෂ්පාදන බලවේගවල දැවැන්ත වැඩිවීම නිසා සමාජයේ සියලුම සාමාජිකයන් අතර ව්යතිරේකයකින් තොරව ශ්‍රමය බෙදා හැරීමට හැකි වී ඇති අතර, එමගින් සෑම සාමාජිකයෙකුගේම ශ්‍රම කාලය සීමා කිරීමට කොතරම් ප්‍රමානයකට හැකි වී තිබේද යත් සියලු දෙනාටම, සමාජයේ න්‍යායික සහ ප්‍රායෝගික යන දෙඅංශයේම පොදු කටයුතුවලට සහභාගී වීමට ඇති තරමට නිදහස් කාලය තිබේ” (එංගල්ස්, ඩුරිං විරෝධය, පිටු. 217-218).

ජාතික සැලැස්මක් සංවර්ධනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඔබේ ප්‍රශ්නය පිලිබඳව එක් කරුනක්: සමාජවාදී සමාජය තමන්ගේම ජාතික සැලැස්මක් ඇති ජාතීන් මාලාවක් ලෙස සංකල්පනය කිරීම වැරදියි. ඊට පටහැනිව, සමාජවාදී සමාජය මතුවනු ඇත්තේ, ගෝලීය ධනවාදයට එරෙහි අරගලය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ගෝලීය සංවිධානයේ නව ආකාර වර්ධනය කිරීමට සිදුවනනු ඇති කම්කරු පන්තියේ ජාත්‍යන්තර අරගලයක ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ය. එපමනක් නොව, ගෝලීයකරනය වූ නිෂ්පාදනයේ වර්ධනය, ජාත්‍යන්තර ශ්‍රම විභජනයේ ඉහල වර්ධනය සහ සමස්ත ගැටලු රාශියකට මුහුන දීගත නොහැකි වීම – දෙකක් පමනක් සඳහන් කරන්නේ නම්, පරිසරය පාලනය කිරීම, රෝග වලට එරෙහිව සටන් කිරීම යනාදිය – යන්නෙන් අදහස් වන්නේ සැලසුම් කිරීම (planning) ගෝලීය පරිමානයෙන් ද සිදු කිරීමට සිදුවන බවය.

ඔබේම විශ්වාසි,

නික් බීම්ස්

සමාජවාදී සංවිධානය සහ සැලසුම් පිලිබඳ ප්‍රශ්න Read More »

The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution

class struggles, Democratic Rights, economics, english, Far Right, Fascism, Global Inequality, Inequality, lead article, politics, Trade Unions, Trade War, War, World War / January 8, 2024

Statement of the WSWS International Editorial Board

We post below the First Part of the Statement of the World Socialist Web Site International Editorial Board, published in WSWS.org on January 03, 2024. The statement contains four parts. Please access here Part Two, Part Three and Part Four. We, theSocialist.LK endorse this statement in its entirety and invite our readers to carefully peruse it and grasp it for actions ahead.

1. New Year 2024 begins under conditions of escalating international crisis. At the dawn of the millennium, there were rosy predictions that world capitalism, under the benevolent and “unipolar” rule of the United States, was entering a new epoch of universal peace and prosperity. With the dissolution of the Soviet Union, the demons of the “short twentieth century”—above all, the specters of Marxism and socialist revolution—had been buried for once and for all. Wall Street cried out to the world: “My name is Capitalism, King of Kings. Look on my works ye Mighty and despair!” But it has taken less than a quarter-century to dissolve that arrogant boast into a colossal wreck. The new century of triumphant capitalism has proven to be the shortest of all. The fundamental contradictions of the world capitalist system that produced the wars and revolutions of the twentieth century have not been resolved and remain the driving forces of the intensifying economic, social and political upheavals that are sweeping across the globe.

2. The horrors produced by the cataclysms of the past century are being reenacted. Genocide is being openly adopted as an instrument of state policy. The attempt by the Israeli regime to exterminate the Palestinian people in Gaza proceeds with the open endorsement of the United States and its imperialist allies, which have repeatedly proclaimed their opposition to a cease-fire. A densely populated urban area is being subjected to a merciless bombardment that has killed more than 25,000 people, mostly women and children, within the first 10 weeks of the war.

3. The fascist prime minister of Israel, Benjamin Netanyahu, declared in his New Year’s message that the onslaught will continue throughout 2024. Israel could not continue the war another week, let alone a year, without the unlimited financial and military support of the United States and its NATO co-criminals. The US president, secretary of state, countless other high government officials and top Pentagon personnel shuttle back and forth between Washington and Tel Aviv, overseeing the Israeli operations and participating in the selection of bombing targets. It is an open secret that US and NATO personnel are directly involved in murderous actions on the ground within Gaza.

4. The sanctioning of and participation in genocide represent more than the imperialist powers’ usual violations of their invocations of human rights. The Gaza genocide confirms, on a higher level, a tendency first noted by Lenin in the midst of World War I, more than a century ago. He wrote in 1916 that “the difference between the democratic-republican and the reactionary-monarchist imperialist bourgeoisie is obliterated because they are both rotting alive…” Substitute the term “fascist” for “reactionary-monarchist” and Lenin’s analysis is entirely valid as a description of present-day imperialist regimes.

5. The Gaza genocide is not a unique episode, best understood as a product of exceptional circumstances related to the Israel-Palestinian conflict and the inherently reactionary character of the Zionist project and its racialist and xenophobic-nationalist ideology. The latter elements play, of course, a significant role in the actions of the Israeli regime. But the unrestrained ferocity of the present war, carried out with the full support of its imperialist paymasters and weapons suppliers, can be understood and explained only in the context of the breakdown of the world imperialist and nation-state system.

6. The fundamental “error” of the strategists of American imperialism in the aftermath of the dissolution of the Soviet Union was that the event was explained in purely ideological terms, that is, as the triumph of capitalist “free enterprise” over socialist “dictatorship.” But this explanation, based on the false identification of Stalinism with socialism, concealed the real cause of the breakdown of the Soviet Union and its implications for the future development of American and world imperialism.

7. Notwithstanding its tragic consequences, the dissolution of the USSR confirmed the essential Marxist-Trotskyist critique of the Stalinist policy of “socialism in one country.” The reactionary nationalist utopia of an isolated socialist state fell victim, as Trotsky had predicted, to the reality of world economy.

8. The end of the USSR provided the United States a short-term advantage over its rivals, which its propagandists dubbed the “unipolar moment.” But the fundamental contradiction that led to the two world wars of the twentieth century—the conflict between the objective reality of a highly integrated world economy and the persistence of the obsolete nation-state system—had not been resolved by the demise of the USSR and its satellite regimes in Eastern Europe.

9. The United States sought to exploit its geopolitical advantage to achieve a level of global domination that had been denied to it in the aftermath of World War II as a consequence of the decisive role played by the Soviet Union in the defeat of Nazi Germany and the post-World War II wave of anti-colonial mass movements. Washington convinced itself that it could finally reorganize the world economy under its control through its military power. US imperialism’s favorite pundit, Thomas Friedman of the New York Times, proclaimed in 1999 that “the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley’s technologies is called the United States Army, Air Force, Navy and Marine Corps…”[1]

10. The endless series of wars launched by the United States—in the Balkans, the Middle East and Central Asia—was a desperate attempt to maintain its dominant position, despite its overall economic decline. The International Committee explained the motivation for the 2003 invasion of Iraq and foresaw the failure of its underlying hegemonic project:

The launching of an aggressive war against Iraq represents a final, climactic attempt to resolve, on the basis of imperialism, the world historic problem of the contradiction between the global character of the productive forces and the archaic nation-state system. America proposes to overcome the problem by establishing itself as the super nation-state, functioning as the ultimate arbiter of the world’s fate—deciding how the resources of the world will be allocated, after it has grabbed for itself the lion’s share. But this sort of imperialist solution to the underlying contradictions of world capitalism, which was utterly reactionary in 1914, has not improved with age. Indeed, the sheer scale of world economic development in the course of the twentieth century endows such an imperialist project with an element of madness. Any attempt to establish the supremacy of a single national state is incompatible with the extraordinary level of international economic integration. The profoundly reactionary character of such a project is expressed in the barbaric methods that are required for its realization.[2]

11. The Gaza genocide epitomizes the “barbaric methods” arising from the increasingly desperate and beleaguered effort of the United States and its NATO allies to sustain their dominant position in the face of the challenge posed to their hegemony by China and recalcitrant national states whose interests conflict with Washington’s “rules-based” imperialist order. The slaughter of the Palestinians is unfolding in the midst of the bloody US-NATO proxy war against Russia, which has cost since its outbreak in February 2022 approximately a half-million Ukrainian and, at least, 100,000 Russian lives.

12. As the war in Gaza has normalized genocide as an acceptable instrument of imperialist policy, the relentless escalation of the US-NATO war against Russia has been accompanied by the de facto acceptance of a high level of possibility, even probability, that the conflict may lead to the use of tactical and strategic nuclear weapons. The Biden administration regularly sanctions and directs military attacks on Russian assets and territory that would have been ruled out during the Cold War as inciting nuclear retaliation. Repeatedly crossing “red lines,” the Biden administration and its allied NATO governments have asserted that their conduct of military operations will not be constrained by the threat of nuclear war.

13. Despite bleeding Ukraine white, US-NATO imperialism has failed thus far to achieve victory on the battlefield. Its much vaunted “spring offensive” in mid-2023 ended in a debacle. In the final days of 2023, the Ukrainian regime carried out a significant escalation of the war by launching a missile attack on Russian soil, killing at least 22 people in the city of Belgorod. Russia has responded with a new wave of missile attacks on Ukraine, which the Biden administration is exploiting to press its demands for continued unlimited funding of the proxy war.

14. In the final analysis, the US-NATO instigation of the proxy war in Ukraine marks nothing less than preparation for a US war against China, transforming every part of the world into a specific sphere of operations. Nearly 20 years ago, in 2006, the International Committee posed a series of questions related to the global policies of the United States, among which were the following:

Will the United States be prepared to retreat from its hegemonic aspirations and accept a more egalitarian distribution of global power among states? Will it be prepared to yield ground, on the basis of compromise and concessions, to economic and potential military competitors, whether in Europe or in Asia? Will the United States graciously and peacefully accommodate the rising influence of China?[3]

Responding to these questions, the ICFI replied that those who would answer in the affirmative “are placing heavy bets against the lessons of history.”

15. Today, the answers to these questions are not of a speculative character. War between the United States and China is viewed not as a possibility, but as an inevitability. This consensus within Washington’s foreign policy establishment is summed up in an essay published in the new January-February 2024 issue of Foreign Affairs. It is ominously titled, “The Big One: Preparing for a Long War With China.” Its author is Andrew J. Krepinevich, Jr., a senior fellow at the Hudson Institute, a leading imperialist think tank.

16. The essay assumes that the United States and China will go to war. It is a fact taken for granted, about which one should not waste time debating. The real questions relate to how and where the war will start—in the Taiwan Strait, the Korean Peninsula, along the Sino-Indian border, or in South Asia—and whether the war will go nuclear. Krepinevich states:

Once a war has broken out, both China and the United States would have to confront the dangers posed by their nuclear arsenals. As in peacetime, the two sides would retain a strong interest in avoiding catastrophic escalation. Even so, in the heat of war, such a possibility cannot be eliminated. Both would confront the challenge of finding the sweet spot in which they could employ the force to gain an advantage without causing total war. Consequently, leaders of both great powers would need to exercise a high degree of self-control.

To keep the war limited, both Washington and Beijing would need to recognize each other’s redlines—specific actions viewed as escalatory and that could trigger counterescalations.[4]

17. It is nothing less than delusional to stake one’s hope for an avoidance of nuclear Armageddon on the ability to limit escalation in the midst of an existential conflict upon which the fates of the combatants depend. In any case, the US-NATO proxy war against Russia has already established that US imperialism will not be deterred by the threat of nuclear retaliation and will cross all and every “red line” in order to achieve its objectives.

18. Krepinevich acknowledges that the inevitable US-China war, even without the use of nuclear weapons, will have catastrophic consequences for all of humanity. He writes:

Even if the two sides avoided nuclear catastrophe, and even if the homelands of the United States and its major coalition partners were left partially untouched, the scale and scope of destruction would likely far exceed anything the American people and those of its allies have experienced.[5]

19. The conclusion drawn by Krepinevich is not that the military cataclysm must be prevented at all costs, but that the United States-led coalition’s “ability to sustain popular support for the war effort, along with a willingness to sacrifice, would be crucial to its success.”[6]

20. This nightmarish imperialist scenario of inevitable war must be opposed by the American and international working class. Workers in the imperialist centers of North America, Europe, Asia and Australia and New Zealand have absolutely no interest in defending the global geopolitical and economic interests of their power-mad financial-corporate imperialist ruling class. Nor should the workers of Russia, China and other major capitalist regional powers—Brazil, Argentina, Egypt, the Gulf States, Turkey, Nigeria, South Africa, India, Indonesia, to name only the most significant—attribute any progressive character to the reactionary efforts to reorganize world geopolitics on the basis of the utopian perspective of multi-polarity.

21. The fact that US imperialism instigated the Russia-Ukraine war does not justify, from the standpoint of the interests of the Russian and international working class, the decision of the Putin government to invade Ukraine. The Putin government’s response to the provocations of American and European imperialism was determined not by abstractly defined considerations of “national defense,” but by the class interests of the parasitical oligarchic-capitalist ruling class that emerged from the breakup of the Soviet Union and the privatization and outright theft of its nationalized assets.

22. In the years preceding the dissolution of the USSR, the political conflict within the ruling bureaucratic apparatus developed along national and ethnic lines. This reactionary tendency had been prepared and facilitated by Stalin’s repudiation of proletarian internationalism and the promotion of Russian nationalism under the cover of a chauvinistic Soviet patriotism. In the aftermath of the breakup of the Soviet Union, the already existing conflicts between nationalistic bureaucratic cliques—of which the Russian and Ukrainian were the most powerful—evolved rapidly into an open struggle for raw materials, markets, and territorial advantages between the new national capitalist ruling elites. In October 1991, less than three months before the dissolution of the Soviet Union, the International Committee warned:

In the republics, the nationalists proclaim that the solution to all problems lies in the creation of new “independent” states. Allow us to ask, independent of whom? Declaring “independence” from Moscow, the nationalists can do nothing more than place all the vital decisions relating to the future of their new states in the hands of Germany, Britain, France, Japan and the United States.[7]

23. The ongoing war is a vindication of the warning made 30 years ago by the International Committee. The struggle against the US-NATO war must be conducted not by adapting to the Putin regime, but in implacable opposition to its reactionary nationalist-capitalist agenda. The anti-war policy of Russian and Ukrainian workers must be based on the unity of all sections of the working class of the former Soviet Union against the new capitalist elites. The internationalist policy upheld by Lenin and the Bolsheviks during World War I, of intransigent opposition to the defense of their national capitalist state, must be adopted by the workers of present-day Russia (against the Putin regime) and Ukraine (against the Zelinsky regime).

24. The same fundamental principles of socialist internationalism determine the attitude of the International Committee toward the conflict between US imperialism and China. The United States strives to limit China’s economic development, restrict its access to critical resources and technologies, and block the expansion of its global influence. China attempts to counter the relentless pressure exerted by American imperialism through the restructuring of the prevailing geopolitical and economic institutions in which the US dollar functions as the pillar of world trade and financial transactions. But this policy, notwithstanding China’s attempts to endow it with a progressive and even altruistic veneer (e.g., through the promotion of the “Belt and Road Initiative”), unfolds on a capitalist basis and aims at nothing more than the reorganization of the existing global balance of power.

25. The outbreak of war cannot be averted by counterposing to the hegemony of American imperialism a new multi-polar coalition of capitalist states. The struggle against imperialist war cannot be achieved through a restructuring of the nation-state system, but only on the basis of its destruction. As Rosa Luxemburg insisted on the eve of World War I, the working class “must draw the conclusion that imperialism, war, plundering countries, haggling over peoples, breaking the law, and the policy of violence can only be fought against by fighting capitalism, by setting social revolution against global genocide.”[8]

[1] Thomas L. Friedman, “A Manifesto for the Fast World,” New York Times Magazine, March 28, 1999

[2] A Quarter Century of War: The U.S. Drive for Global Hegemony 1990-2016, by David North (Mehring Books: Oak Park, MI), p. 277

[3] Ibid, pp. 368-69

[4] Foreign Affairs, January-February 2024, pp. 111-12

[5] Ibid, p. 117

[6] Ibid, p. 118

[7] “After the August Putsch: Soviet Union at the Crossroads,” by David North, in The Fourth International, Volume 19, No. 1, Fall-Winter 1992, p. 110.

[8] “Petty-Bourgeois or Proletarian World Policy?” in Discovering Imperialism: Social Democracy to World War I, translated and edited by Richard B. Day and Daniel Gaido (Chicago: Haymarket Books, 2012), p. 470

The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution Read More »

අඩු ආදායම්ලාභී ජාතීන් නය ආපසු ගෙවීම් පිළිබඳ වාර්තාවක් තබයි

economics, Living Conditions, News, politics, Poverty, War / December 29, 2023

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 දෙසැම්බර් 18 දින පල වූ “Record high for debt repayments by low-income nations” යන නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනයයි. පරිවර්තනය සුනිල් ‍ප්‍රනාන්දු විසිනි.

දහස් ගනනක් මරා දමමින්, පාසල්, රෝහල් සහ සරනාගත මධ්‍යස්ථාන විනාශ කරමින්, ජීවිතයට අවශ්‍ය පහසුකම් සහ සම්පත් කුඩුපට්ටම් කරමින්, සාගින්නෙන් හා ලෙඩ රෝගවලට තුඩු දෙමින්, දිනපතා බෝම්බ වරුසාව ඇදහැලෙන ගාසා තීරයේ ජන සංහාරය, ලෝක ජනතාවටද ජීවිතයටමද එරෙහි ධනේශ්වර අධිරාජ්‍යවාදී ප්‍රචන්ඩත්වයේ අතිශය භයානක ආකාරය පමනි.

මෙවැනිම තව එකක් නම්, නය සහ පොලී ආපසු ගෙවීම හරහා ඊනියා අඩු සහ මධ්‍යම ආදායම් ලබන රටවල බිලියන සංඛ්‍යාත මිනිසුන්ගේ ජීවන රුධිරය උරා බොන ගෝලීය මූල්‍ය පද්ධතිය විසින් පනවා ඇති විනාශකාරී පීඩනය සහ ප්‍රචන්ඩත්වයයි.

ගෝලීය ධනේශ්වර මූල්‍ය පද්ධතියේ නිර්දය මෙහෙයුම් හරහා දිනකට ඩොලර් මිලියන සිය ගනනක් දක්වා මෙම ධනය ඉවතට ඇද ගැන්ම බාධාවකින් තොරව, ස්වයංක්‍රීයව සිදු වේ. පසුගිය සතියේ ලෝක බැංකුව විසින් නිකුත් කරන ලද වාර්ෂික ජාත්‍යන්තර නය වාර්තාවෙන් මෙහි පරිමාව අනාවරනය විය.

සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපනය සහ දේශගුනික විපර්යාසවල බලපෑම්වලට එරෙහිව සටන් කිරීම වැනි තීරනාත්මක අනෙකුත් සමාජ අවශ්‍යතාවලින් සම්පත් ඉවතට ඇද ගැනීම මගින්, සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් ඔවුන්ගේ රාජ්‍ය නය ගෙවීමට ඩොලර් බිලියන 443.5 ක් – ඩොලර් ට්‍රිලියන භාගයක් පමන- වියදම් කල බව එය සොයා ගත්තේය .

පෙර වසරට වඩා සියයට 5 කින් ඉහල ගිය සහ 2023-2024 දී සියයට 10 කින් වැඩි විය හැකි මෙම ගෙවීම්, වාර්තාගත ඉහලම අගයන් වේ.

කෙසේ වෙතත්, දුප්පත්ම රටවල් 75 සඳහා තත්වය වඩාත් දරුනු ය. ඔවුන්ගේ බාහිර නය සේවා ගෙවීම් 2022 දී වාර්තාගත ඩොලර් බිලියන 88.9 දක්වා ලඟා වූ අතර ලෝක බැංකුව විසින් 2023-2024 ට වඩා සියයට 40 කින් ඉහල යනු ඇතැයි පුරෝකථනය කර ඇත. ඔවුන්ගේ පොලී ගෙවීම් පමනක් 2012 සිට ඩොලර් බිලියන 23.6 දක්වා හතර ගුනයකින් වැඩි වී ඇත.

ලෝක බැංකුවේ ප්‍රධාන ආර්ථික විද්‍යාඥ සහ උප සභාපති ඉන්ඩර්මිට් ගිල් [ඡායාරූපය: ලෝක බැංකුව]

ලෝක බැංකුවේ ප්‍රධාන ආර්ථික විද්‍යාඥ සහ උප සභාපති ඉන්ඩමිට් ගිල් (Indermit Gill) පැවසුවේ “වාර්තාගත නය මට්ටම් සහ ඉහල පොලී අනුපාත බොහෝ රටවල් අර්බුද කරා මාවතේ තබා ඇත.”

සංඛ්‍යාලේඛන පෙන්වා දෙන්නේ මෙය අවතක්සේරුවක් වැනි දෙයක් බවයි. බොහෝ රටවල් සහ ඔවුන්ගේ ජනගහනයන් සිටින්නේ අර්බුදයට කරා යන මාවතක නොවේ. ඔවුන් සිටින්නේ දිනෙන් දින නරක අතට හැරෙන එවන්නක් මතය.

“පොලී අනුපාත ඉහල මට්ටමක පවතින සෑම කාර්තුවකදීම දියුනු වෙමින් පවතින රටවල් පීඩාවට පත්වන අතර ඔවුන්ගේ රාජ්‍ය නය, සේවා කිරීම (ගෙවීම) හෝ මහජන සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපනය සහ යටිතල පහසුකම් සඳහා ආයෝජනය කිරීම අතර තේරීමකට මුහුන දෙයි ” ගිල් පැවසීය.

මෙම තත්ත්වය සදහා කඩිනම් පියවර ගත යුතු බව ඔහු පැවසීය. නමුත් ලෝක බැංකුව වැනි ගෝලීය ධනවාදයේ ආයතන පුරා සිටින ගිල් සහ අනෙකුත් නිලධාරීන් හොඳින් දන්නා පරිදි මෙය සිදු නොවනු ඇත. අර්බුදය වසර ගනනාවක් තිස්සේ ගොඩනැගෙමින් පැවති අතර ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සහ ලෝක බැංකුව මෙන්ම ඔක්ස්ෆෑම් වැනි ආධාර ආයතන විසින්ද නිකුත් කල ගනන් කල නොහැකි තරමේ වාර්තා වන් සදහා විෂය වී ඇති මුත් එයට එරෙහි වීම සදහා කිසිවක් සිදු කර නොමැත.

ලෝකයේ ප්‍රධාන මහ බැංකු විසින් පොලී අනුපාත ඉහල දැමීමේ මුලුමනින්ම පුරෝකථනය කල හැකි බලපෑම් හේතුවෙන් නය තත්වය පසුගිය වසර දෙක තුල කැපී පෙනෙන ලෙස නරක අතට හැරී ඇත. පසුගිය වසර තුන තුල සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් 10 ක ස්වෛරී පැහැර හැරීම් (රාජ්‍ය නය ගෙවීම පැහර හැරීම්) 18 ක් සිදුවී ඇත. මෙය පසුගිය දශක දෙක තුල වාර්තා වූ සංඛ්‍යාවට වඩා වැඩි ය.

ඒ සමගම පෞද්ගලික මූල්‍ය ප්‍රවාහය සිඳී ගොස් ඇත. ගිල් සඳහන් කල පරිදි, 2022 දී පොලී අනුපාත ඉහල යාමට පටන් ගත් විට, පුද්ගලික නය හිමියන් වඩා ලාභ ජනක ආයෝජන පසුපස හඹා ගිය අතර එහි ප්‍රතිඵලය සමඟ ඔවුන් නව නය ලබා දුන් ප්‍රමානයට වඩා ඩොලර් බිලියන 185 ක මූලික නය මුදල් ආපසු ගෙවීමක් ලබා ගත්හ.

“අද, සෑම සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් හතරෙන් එකක්ම ඵලදායී ලෙස ඉහල මිල හේතුවෙන් ජාත්‍යන්තර ප්‍රාග්ධන වෙලඳපොලෙන් ඉවතට තල්ලුවී ඇත” ගිල් පැවසීය. දුප්පත්ම රටවල සම්බන්ධයෙන් ගත් කල “නය, පක්ෂාඝාතක බරක් බවට පත්ව ඇත.”

සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල අර්බුදය ඉහල පොලී අනුපාතවල ප්‍රතිඵලයක් පමනක් නොව, කෝවිඩ් වලට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ප්‍රධාන අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ “එය (සමාජය) කඩාබිඳ ගෙන ගියදෙන්” ( “let it rip” ) ප්‍රතිපත්තිය මගින් උග්‍ර කර ඇත. 2022 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී නිකුත් කරන ලද වාර්තාවක, ඔක්ස්ෆෑම් විසින් සොයාගනු ලැබුවේ “සියවසක කාලය තුල දරුනුතම සෞඛ්‍ය අර්බුදය තිබියදීත්, අඩු සහ පහල මධ්‍යම ආදායම් ලබන රටවලින් අඩක් ඔවුන්ගේ අයවැයේ සෞඛ්‍ය වියදම්වල කොටස කපා හරින ලද ” බවයි.

සියලුම රටවලින් අඩක් පමන “සමාජ ආරක්‍ෂාව” සඳහා යන කොටස කපා හරින ලද අතර සියයට 70 ක් අධ්‍යාපනයට යන කොටස කපා දැමූහ.

“කොවිඩ්-19 විසින් නිර්මානය කරන ලද අසමානතාවයේ පුපුරා යෑමට එරෙහිව පියවර ගැනීමට බොහෝ රජයන් සම්පූර්නයෙන්ම අසමත් වූ බව අපගේ දර්ශකය පෙන්නුම් කරයි. මහජන සේවාවන් මිනිසුන්ට වඩාත්ම අවශ්‍ය වූ කල ඔවුන් ඒවා ඉරා දැමූ අතර ඒ වෙනුවට වාර්තාගත ලාභ ලබා ගැනීම සඳහා ප්‍රකෝටිපතියන් සහ විශාල සමාගම් කොක්කෙන් ඉවත් කර තැබූහ.”

ධනේශ්වර ක‍්‍රමයේ රාමුව තුලින් කිසිඳු විසඳුම් මගක් සොයා ගැනීමට නොහැකි වන්නේ කෙසේදැයි අර්බුදය විමසා බැලීමෙන් හෙලිවේ. ඇත්ත වශයෙන්ම, එසේ කිරීමට උත්සාහ කිරීම වඩාත් නරක තත්ත්වයන් ඇති කරයි.

නිදසුනක් වශයෙන්, ගාඩියන් ආර්ථික වාර්තාකරු ලැරී එලියට් සඳහන් කල පරිදි, අඩුම ආදායම් ලබන රටවල් බොහොමයක් අමතර බරකට මුහුන දී සිටිති. ඒ ඔවුන් “2020 දී කොවිඩ්-19 වසංගතයේ උච්චතම අවස්ථාවේදී ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද G20 හි නය සේවා අත්හිටුවීමේ ආරම්භකත්වය (Debt Service Suspension Initiative) යටතේ නය-සේවා අත්හිටුවීමේ වරප්‍රසාදය සඳහා ඔවුන්ට දැරීමට සිදුවුනු සමුච්චිත මූලික, පොලී සහ ගාස්තුවලට මුහුන දීමයි.”

තවත් උදාහරනයක් නම් ධනේශ්වර ආර්ථික විද්‍යාඥයන් විසින් වසර කිහිපයකට පෙර ඉදිරිපත් කරන ලද සැලැස්මේ ඉරනමයි. 1980 ගනන්වල සහ 1990 ගනන්වල එතරම් විනාශකාරී බලපෑමක් ඇති කල විදේශ නය මත යැපීම සඳහා විසඳුමක් ඇති බව ඔවුහු කියා සිටියහ. එහි අදහස වූයේ රටවල් තම දේශීය මුදල්වලින් නය ගත යුතු බවයි.

වෝල් ස්ට්‍රීට් ජර්නලයේ මෑත ලිපියක එහි ප්‍රතිඵල කිහිපයක් විස්තර කර ඇත. “දේශීය මුදල් නය, දැන් බොහෝ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල ශේෂ පත්‍රවල විශාලතම ඉවතට ගලායාම” බව එය සඳහන් කලේය.

පසුගිය වසරේ රාජපක්ෂ ආන්ඩුව බිඳ වැටෙන විට, ශ්‍රී ලංකාව සිය ආදායමෙන් සියයට 40කට ආසන්න ප්‍රමානයක් දේශීය මුදල් නය සඳහා පොලී ගෙවීම සඳහා වැය කරමින් සිටියේය.

2022 දී, ඝානා රජය විසින් නිකුත් කරන ලද තුන් මස් භාන්ඩාගාර බිල්පත් සඳහා පොලී අනුපාතිකය සියයට 36 දක්වා ඉහල ගිය බැවින්, ඝානාව එහි ආදායමෙන් තුනෙන් එකක් දේශීය නය සඳහා වැය කලේය. දේශීය නය සඳහා වූ පොලී ගෙවීම් සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපනය සඳහා වියදම් කල මුලු ප්‍රමානයට වඩා වැඩි ය.

පකිස්ථානයේ, දේශීය මුදල් නය මත ගෙවීම් මේ වසරේ රජයේ ආදායමෙන් අඩකට වඩා වැඩි වනු ඇතැයි අපේක්ෂා කෙරේ.

ගාසා තීරයේ ජනතාව මත එල්ල කරන සමූල ජන ඝාතක ම්ලේච්ඡත්වය, ධනේශ්වර පර්යාය “දෙපා මතම කුනුවීමේ” ප්‍රතිඵලය බව ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවිය පැහැදිලි කර ඇත. මූල්‍ය පද්ධතිය නිර්දයව, පසුතැවිලි විරහිතව තලා අඹරාගන පෙරට ඇදීම හරහා බිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් මත ඇති කරන සමාජ හා ආර්ථික විනාශය ගැන ද එයම කිව හැකිය.

මෙම සමාජ ක්‍රමයේ මරනාන්තික වේදනාවෙන් නැගෙන දුර්ගන්ධය කෙතරම් ප්‍රබලද යත්, 20 වැනි සියවසේ මුල් භාගයේ දී පුපුරා ගිය භීෂනය පාලනය කල හැකිය යන මිත්‍යාව නිර්මානය කිරීම සඳහා දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු පිහිටුවන ලද ආයතනවල සමහර ඉහල ස්ථානගත පුද්ගලයින්ගේ නාස්පුඩු තුලට එය හමන්නට පටන් ගන ඇත.

පසුගිය ගිම්හානයේදී, පැරිසියේ පැවති දේශනයකදී, එක්සත් ජාතීන්ගේ ලේකම් ඇන්ටෝනියෝ ගුටරෙස්, “ගෝලීය මූල්‍ය ව්‍යූහය යල් පැන ගිය, අක්‍රිය හා අයුක්ති සහගත” බවත්, “සාගින්න සහ දරිද්‍රතාවය පිලිබඳ මූලිකම ඉලක්ක පවා දශක ගනනාවක ප්‍රගතියෙන් පසු ආපසු හැරවී ඇති බවත් ප්‍රකාශ කලේය.”

එහෙත් ක්‍රියාවට නැංවෙන තුරු බලා සිටින විසඳුමක් ධනවාදයට නැත. පසුගිය කාලපරිච්ඡේදයේ ඇති වූ සාපේක්ෂ ප්‍රගතිය ගෙවී ගිය යුගයක ප්‍රතිඵලයකි.

ධනේශ්වර අධිරාජ්‍යවාදය දැන් එහි අත්‍යාවශ්‍ය ලක්ෂන තත්‍ය කාලීන (real time) හෙලි කරමින් සිටී. එය ප්‍රතිසංස්කරනය කල නොහැක. දියුනු ධනේශ්වර රටවල කම්කරු පන්තියේ සහ දරිද්‍රතාවයෙන් පෙලෙන ජාතීන් තුල මිලියන සංඛ්‍යාත මහජනතාවගේ ඒකාබද්ධ අරගලය මගින් පෙරලා දැමිය යුතුය.

අඩු ආදායම්ලාභී ජාතීන් නය ආපසු ගෙවීම් පිළිබඳ වාර්තාවක් තබයි Read More »

වික්‍රමසිංහ අයිඑම්ෆ් සැලසුම් ක්‍රියාවට දමන මහජන විරෝධී අයවැයක් ඉදිරිපත් කරයි

economics, Inequality, lead article, News, politics, Poverty / December 15, 2023

එල්.පී. උදයප්‍රේම විසිනි.

අයිඑම්ෆ් උපදෙස් උඩ සැකසූ, රාජ්‍ය ආයතන පුද්ගලිකරනය හා මහජනයා මත බදු බර පැටවීම මුල් කර ගත් 2024 අයවැයක් ජනාධිපති හා මුදල් අමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ නොවැම්බර් 13දා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කලේ ය. ඒය විවෘතවම වැඩ කරන ජනයාට එරෙහි ව පන්ති යුද්ධය තීව්‍ර කිරීම සංඥා කොට ඇත.

මෘග ප්‍රහාරයක් සුදානම් කෙරෙන මේ අයවැයට ධනපති පක්ෂ, මාධ්‍ය හා විපක්ෂයේ නියෝජිතයින්ගේ සහයෝගය නොමසුරුව පල කොට ඇත. ඔවුන්ට අනුව මේ අයවැය “සුබවාදී “, “දැඩි මුල්‍ය විනයක් ඇති ” හා “හොද නරක එක් වූ අයවැයක්” පමණක් නොව “දුප්පතුන්ගේ අයවැයක් ” පවා ද වේ. ජාතික ජන බලවේගයට අනුව එය “මැතිවරන අයවැයකි”.

මේ සියලුම කොටස් අයවැය ගැන කරන ඊනීයා විවේචන වර්තමාන ධනපති ආන්ඩුව මුහුන දී සිටින ආර්ථික අර්බුදය වසන් කර , එසේත් නැත්නම්, නො සලකා හැර, තිබේ. ඇත්තෙන් ම, අර්බුදයේ කොටස්ක‍රුවන් වන ඔවුහු සැබෑ අර්බුදය මහජනයාගෙන් වසන් කිරීමට වැඩ කරති.

මහජන නැගිටීමෙන් රාජපක්ෂ ආන්ඩුව බිද වැටී, අනතුරුව, පාලක ප්‍රභූව ජනාධිපති නිලයට රනිල් වික්‍රමසිංහ පත් කරගෙන ඔහුගේ මූලිකත්වයෙන් අටවාගත් ආන්ඩුව, දිගුකාලයක් තිස්සේ කම්කරු පන්තියේ විරෝධතාවට ලක්ව පැවති අයිඑම්ෆ් සැලසුම් අලු ගසා, පාලක පන්තියේ අර්බුදයට පවතින “එකම”විසදුම ලෙස දැන් ඉදිරියට දමා ඇත.

ආන්ඩුව, රාජ්‍ය ආයතන 120ක් විකිනීමට පෙල ගස්වා ඇත. මේ ලැයිස්තුවේ ඉහලින් ම තෙල්, විදුලිය, ටෙලිකොම්, ගුවන් හා වරාය ඇතුලු මූලික රාජ්‍ය ආයතන ගනනාවක් තිබේ. ඒ අතරට “ප්‍රාග්ධනය වැඩි දියුනු කිරීම” සදහා යැයි කියමින් රාජ්‍ය බැංකු දෙකේ කොටස්වලින් සියයට 20ක් විකිනීමට ද මෙවර අයවැයේ දී යෝජනා කලේ ය.

ආන්ඩු දිගු කාලයක සිට ම නිදහස් අධ්‍යාපනය පුද්ගලිකරනය සදහා ක්‍රමානූකූලව වැඩ කර ගෙන ගියේ ය. වික්‍රමසිංහ මේ අයවැයේ දී රාජ්‍ය ආයතන මෙන්ම අධ්‍යාපනය ද විකිනීමේ සැලසුම් නිශ්චිතව අවධාරනය කලේ ය. සිසුන්ගේ හා මහජනයාගේ බලගතු විරෝධයට ලක් වූ එම සැලසුම්, වේගවත්ව ක්‍රියාවට ලෑම නිවේදනය කරමින් වික්‍රමසිංහ පැවසූවේ, “අප ලෝකයේ ඕනෑම පිලිගත් විශ්ව විද්‍යාලයකට හෝ උසස් අධ්‍යාපන ආයතනයකට ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාල පිහිටුවීමට අවසර දෙනවා”යි යනුවෙනි. ඔහු එහි දී,”පූර්න අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරන මාලාවක් ක්‍රියාත්මක කරනවා”ය යි පැවසී ය. මෙම “අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරන” යනු අධ්‍යාපන සුභසාධන කප්පාදු කරමින්, මහජනතාවගෙන් අතලොස්සක් වන ඉහල මධ්‍යම පන්තියට ප්‍රවේශය විවෘත කරන රට පුරා පුද්ගලික පාසැල්, ජාත්‍යන්තර විශ්ව විද්‍යල හා පුද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතන ප්‍රවර්ධනය කිරීම හා ඊට අවශ්‍ය යටිතල පහසුකම් ඇති කිරීමයි.

මෙයින් ආර්ථිකව කර කියා ගැනීමට බැරිව සිටින මහජනයා මත අධ්‍යාපනයේ බර වඩ වඩාත් පැට වේ. පාසැල් නඩත්තුව, බාහිර පංති හා ක්‍රියාකාරකම් සදහා දැනටම්ත් දෙමව්පියන් විසින් වියදම් දරනු ලැබේ. මෙය දුගී කොටස්වලට කොයි තරම් බලපා ඇද්ද යත් ලක්ෂ 3ට වැඩි සිසුන් ප්‍රමානයක් දැනටමත් පාසැල් අධ්‍යාපනයෙන් දොට්ට වැටී ඇත.

කෘෂි හා ධීවර කර්මාන්ත නවීකරනය යටතේ, මුදල් ඇමතිවරයා දැනටමත් ඒ තුලට කඩා වැදී සිටින මහපරිමාන පොහොර, රසායනික හා කෘෂි උපකරන පුද්ගලික සමාගම් හා බැංකු , නය දෙන ආයතන ගොවි ජනයාට අත් කර දී ඇති ව්‍යවසනය ගැන බිංදු මාත්‍රයක අවධානයක් යොමු නොකරයි.

අයවැයෙන් සති තුනක් ඉක්මවීමට පෙර විදේශීය ධීවර සමාගම්වලට ශ්‍රී ලංකා මුහුදු තීරය පැවරීමට “නව ධීවර නීතී” ගෙන ඒමෙන් ආන්ඩුව වැඩ ඇරඹීය. එකී සැලසුම් එලිදරව් වූ සැනින් දිවයින පුරා ධීවර සමූපකාර සමිති (fishermen cooperative society) 20ක් ඊට විරෝධය පා ඇත. එම සංව්ධානයන්ට අනුව “නව ධීවර නීති” ධීවරයා කබලෙන් ලිපට ඇද දැමීමකි.

වික්‍රමසිංහ, අයවැයෙන් ඉඩම් ධනපති සමාගම්වලට විකිනීමට පොරොන්දු දෙමින් පැවසූවේ, සංවර්ධනය සදහා ඉඩම් උපරිම ප්‍රයෝජනයට ගැනීම සදහා “නව ආයතනික වෙනස්කම් හා ඉඩම් නීති” ගෙන බවයි.

බදු බර හා තවතවත් නය

වික්‍රමසිංහ මහජනයා මත බදු බර පැටවීමේ හා නය ගැනීමේ අයිඑම්ෆ් යෝජනා ඉදිරිපත් කලේ, “බංකලොත් රට යලි ප්‍රකෘතියට පත් කිරීමේ මහා දුෂ්කර ව්‍යායාමය මෙවර අයවැය මගින් ඉදිරිපත් කරනවා” යන පූච්චානම් කතාවල ඔතා ය.

අයවැයට පෙර වැට් බද්ද සියයට 18 දක්වා වැඩි කීරීමෙන් ආන්ඩුව එය ආරම්භ කලේ ය. ආර්ථික විශේෂඥයන්ගේ අනතුරු ඇගවීමට අනුව 2024 මැද වනවිට වැට් බද්ද සියයට 22 සිට 24 දක්වා ඉහල නැගීමට නියමිත ය. වැට් බද්දට අත්‍යාවශ්‍ය ආහර ඇතුලු භාන්ඩ වර්ග 170ක් ඇතුලත් කෙරුනි.

ආර්ථික විශේෂඥයන්ට අනුව, 2024 ජනවාරි සිට අලුතින් එක් කරන සෘජු හා වක්‍ර බදු හරහා රුපියල් බිලියන 900ක අලුත් බදු බරක් ජනයා මත පැටවේ. මේ අනුව, 2024 රාජ්‍ය ආදායමෙන් සියයට 93ක් උපයා ගැනීමට ආන්ඩුව සැරසෙන්නේ බදු මුදලනි. මුලු බදු ආදායමෙන් සියයට 59ක් අය කර ගන්නේ අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය හා සේවාවන් ගෙනි.

මහජනයා තලාපෙලා බදු එකතු කර ගත්තත් අපේක්ෂිත බදු ආදායම කරා යන්නට ආන්ඩුවට සමත් වී නැත. 2023 යෝජිත බදු ආදායම රුපියල් බි. 3,415කි. එකතු කර ගත හැකි වූයේ රු.බි.2,410ක් පමනි. ඒ අනුව පියවා ගත යුතු රු.බි.1005 ක හිග මුදලත් 2024 වර්ෂයට එක් වී ඇති අතර එයත් එකතුව අපේක්ෂිත බදු ආදායම රුපියල් බි. 4,825 ක් වන දුෂ්කර එල්ලයක් කරා නැග තිබේ.

දිගු කාලයක සිට වාර්ෂිකව කඳු ගැසෙන අයවැය හිගය විසදීමට බදු ආදායම හැරුනු විට ආදායම් මාර්ගය හැටියට වික්‍රමසිංහ යෝජනා කරන්නේ, අයිඑම්ෆ් මගින් ද නිර්දේශිත වැඩිවැඩියෙන් නය ගැනීම යි. ඒ අනුව නය ගැනීමේ සීමාව රු.බි. 3,900 සිට රු.බි. 7,350 දක්වා රු.බි. 3,450කින් ඉහල දැමීමට අයවැයෙන් යෝජනා කර අත.

වෙන කවදාකවත් නොවු පරිදි මහජනයා මත බදු පැටවීමටත් නය උගුලේ කරවටක් ගිල්ලීමටත් ලංකාවේ ධනපති පාලකයන්ට සිදු වී ඇත්තේ සිය ආර්ථික අර්බුදය ගැඹුරු වීමේ ප්‍රතිඵලයක් හැටියට ය. රටේ අයවැය පරතරය පියවා ගැනීමේ අසමත් කම හැටියට එය ප්‍රකාශයට පත් වෙන්නට පටන් ගෙන තිබේ. 2024 අයවැයෙන් අපේක්ෂිත රජයේ ආදායම රුපියල් බි.4,107 ක් ව් පවතිද්දී වියදම රු.බි.6,978 දක්වා වැඩිවීමෙන් එය පෙන්නුම් කරයි. ඒ අනුව අයවැය හිගය රු.බි. 2,871ක් දක්වා ඉහල ගොස් ඇත. එය දල ජාතික නිෂ්පාදනයෙන් ප්‍රතිශතයක් ලෙස ගත් විට, 2023 වසරේ සියයට 8.6ක් ව තිබී 2024 ද සියයට 9.1 දක්වා ඉහල යෑමකි.

ගෝලීය ආර්ථික දඩුඅඬුවට හිරවී සිටින දුගී රටවල පාලකයන්ට මෙන් ම ලංකාවේ ධනපති පාලකයන්ට ද ඊට විසදුම ලෙස තෝරා ගැනීමට බල කෙරී ඇත්තේ අයිඑම්ෆ්, ලෝක බැංකුව ඇතුලු ලෝක බලවතුන්ගේ මහජන විරෝධී සැලසුම් ක්‍රියාවට දැමීමට ය.

මාධ්‍ය ප්‍රකාශක හා ප්‍රවාහන ඇමති බන්දුල ගුනවර්ධන පාලක පංතිය මුහුන පා සිටින අර්බුදය මාධ්‍යට මෙසේ වමාරා තිබුනි: “කවුරු ආන්ඩු කලත් 2028 දී ජාත්‍යන්තර වෙලදපොලෙන් ගත හැකි උපරිම නය මුදල ඇමරිකන් ඩොලර් බි. 1.5යි. අනෙක් මූල්‍යාතන දෙන ප්‍රතිපදාන තීරනය කර තිබෙන්නේ ඒ අනුවයි. ලංකාවේ සල්ලි අච්චු ගහන්නත් බැහැ. මේ සියල්ලටම අපි ගැට ගසා ගිවිසුම් අත්සන් කර තිබෙනවා. ඒවායින් මිදුනොත් වෙන්නේ විනාශයක් “

ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක පංතියේ අර්බුදය කොවිඩ් 19 වසංගතයෙන් වඩාත් උත්සන්න කෙරුනි. යුක්‍රේනය හා ගාසාහී ඇවිලී යන යුද තත්ත්වය හා ලංකාව ද මැදි කර ගනිමින් වැඩෙන චින-ඇමරිකා යුද ආතතිය එකී අර්බුදය දිනපතා තීව්‍ර කෙරේ. අපනයන ආදායම බිද වැටීම, සංචාරක කර්මාන්තය කඩා වැටීම හා විදේශ ප්‍රේෂන පහල වැටීම හරහා නය අර්බුදය විසදුමක් නැති තැනට තල්ලු වී යෑම මගින් ආන්ඩුව අස්ථාවර තත්ත්වයකට ඇද දමා තිබේ.

කම්කරු පන්තියේ හා පීඩිත මහජනයාගේ බලගතු විරුද්ධත්වයට මැදී වී සිටින ආන්ඩුවට වැඩකරන ජනයාගේ වියදමින් තම පැවත්ම රැක ගනු වස් ආඥාදායක පියවරයන්නට වේගයෙන් තල්ලු වි යනවා මිස අන් මාවතක් නැත.

වික්‍රමසිංහ අයිඑම්ෆ් සැලසුම් ක්‍රියාවට දමන මහජන විරෝධී අයවැයක් ඉදිරිපත් කරයි Read More »

ගාසා තීරයේ යුද්ධය ගෝලීය තෙල් හා ගෑස් මිල නැගීමේ තර්ජනයක් එල්ල කරයි

economics, politics, War, World War / December 4, 2023

ගේබ්‍රියල් බ්ලැක් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 ඔක්තෝබර් 25 දින පල වූ “War in Gaza threatens global oil and gas price surge” යන ගේබ්‍රියල් බ්ලැක් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය මිගාර මල්වත්ත විසිනි.

ඇමරිකානු බැංකුව බැරලයක මිල ඩොලර් 250 ක් තරම් ඉහල අගයක් ගැනීම ගැන අනතුරු අඟවයි

හමාස් සංවිධානය විසින් දියත් කරන ලද ඔක්තෝබර් 7 කැරැල්ලෙන් පසු සති හතරකට ආසන්න කාලයක් තුල, ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදා විසින් එල්ල කරන ලද බෝම්බ සහ මිසයිල ප්‍රහාර හේතුවෙන් ගාසා තීරයේ විශාල කොටස් සුන්බුන් බවට පත් කර, නිල වශයෙන්, 7,000කට ආසන්න පලස්තීන සිවිල් වැසියන් ඝාතනය කර ඇත. මිලියන 1.4 ක ජනතාවක් තම නිවෙස්වලින් අවතැන් වී ඇතැයි සැලකේ. ගාසා තීරයේ වෙසෙන මිලියන 2.3 ක ජනතාවට පානීය ජලය, ආහාර, ඉන්ධන, විදුලිය සහ අන්තර්ජාලය සියල්ල අහිමි වෙමින් පවතී.

ඊශ්‍රායල රාජ්‍යය විසින් පලස්තීන ජනතාව සමූලඝාතනය කිරීම ලොව පුරා මහජන විරෝධතා ඇවිලී ඇත-බොහෝ අවස්ථාවලදී , මේවා 2003 ඉරාක යුද්ධයට එරෙහිව පැවති යුධ විරෝධතා වලින් පසු ඇතිවූ විශාලතම යුද විරෝධී විරෝධතාවන් වේ.

යුක්රේනයේ ඇවිලෙමින් පවතින රුසියාවට එරෙහි ප්‍රොක්සි යුද්ධයට දැනටමත් ගැඹුරින් කැපවී සිටින බයිඩන් පරිපාලනය, දැන් යුද්ධය සඳහා අමතර අරමුදල් ඩොලර් බිලියන 105ක් ඉල්ලා ඇත. මෙය ඩොලර් ට්‍රිලියන 1 කට අධික වාර්ෂික මිලිටරි අයවැයට අමතරව ය. ඉරානය සම්බන්ධ මැද පෙරදිග පුලුල් යුද්ධයක් සඳහා සූදානම් වීම සඳහා එක්සත් ජනපදය එහි ගුවන් යානා වාහක ප්‍රහාරක කන්ඩායම් 11න් දෙකක් නැගෙනහිර මධ්‍යධරනී මුහුදට ගෙන ගොස් ඇත. ඇසෝසියේටඩ් ප්‍රෙස් වාර්තා කරන්නේ, ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයට සිදු කිරීමට ආසන්න භූමි ආක්‍රමනයට ආධාර කිරීම සඳහා සහ ඉරානය සහ එක්සත් ජනපදය සම්බන්ධ වඩා පුලුල් යුද්ධයක් පිපිරී යාම සඳහා සූදානම් වීම ලෙස, “මැද පෙරදිග වෙතට ආරක්ෂක පියවරයන් සහ උපදේශකයින් ඉක්මන් කිරීමට” එක්සත් ජනපදය තීරනය කර ඇති බවයි.

අපි ලියනු ලැබුවේ, මැද පෙරදිග නව, කලාපීය යුද්ධයක් සඳහා එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ සහ එහි ප්‍රධාන සහචරයින්ගේ වියරු සූදානම, “ඇත්ත වශයෙන්ම, තුන්වන ලෝක යුද්ධයක ආරම්භක අදියරයන් උත්සන්න කිරීමේ ප්‍රධාන පියවරක් සනිටුහන් කරයි. ” ලෙසය.

ලෝකයේ හොඳම සහ විශාලතම තෙල් හා ගෑස් සංචිත අසමානුපාතික ලෙස රැදී ඇති නිසා මැද පෙරදිග දිගු කලක් ගෝලීය භූ දේශපාලනයේ කේන්ද්‍රීය අවධානයට ලක් වී ඇත.

එහි ප්‍රධාන සාමාජිකයින් මැද පෙරදිග සහ උතුරු අප්‍රිකාවේ පිහිටා ඇති ඔපෙක් (OPEC), ලෝකයේ දැනට පවතින තෙල් හා ගෑස් සම්පත් වලින් දල වශයෙන් සියයට 65 ක් දරයි. අවම වශයෙන් 1930 ගනන්වල සිට, බ්‍රිතාන්‍ය සහ ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය මෙම කලාපය පාලනය කිරීම සඳහා මිලිටරි බලය, ඝාතන, කුමන්ත්‍රන, අල්ලස් සහ වෙනත් ක්‍රමවල සංකලනයක් භාවිතා කිරීමට සම්පූර්නයෙන් සාවධානව ව සිට ඇත.මෙම සරල හේතුව නිසාය , ජනාධිපති බයිඩන් මෑතකදී කොන්ග්‍රසයට පැහැදිලි කලේ , “[ඊශ්‍රායලය] අප කරන හොඳම ඩොලර් බිලියන තුනේ ආයෝජනයයි. ඊශ්‍රායලයක් නොතිබුනේ නම්, කලාපය තුල තම අවශ්‍යතා ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා එක්සත් ජනපදයට ඊශ්‍රායලයක් නිර්මානය කිරීමට සිදුවනු ඇත.”

යුද්ධය ආරම්භ වූ දා සිට තෙල් මිල දැනටමත් සැලකිය යුතු ලෙස ඉහල ගොස් ඇත. ගෝලීය තෙල් වෙලඳාම සඳහා භාවිතා කරන ප්‍රමුඛතම මිල මිනුම් ලකුන වන බ්‍රෙන්ට් බොරතෙල්, යුද්ධයේ ආරම්භක සති දෙක තුල බැරලයක් ඩොලර් දහයකින් පමන ඉහල ගියේය. තෙල් සහ ස්වාභාවික වායු ගෝලීය ආර්ථිකයේ භාවිතා කරන ශක්තියෙන් තුනෙන් දෙකක් සමන්විත වන බැවින්, ඒවායේ මිල චලනයන් සියලු භාන්ඩවල මිල කෙරෙහි පුලුල් හා අසමානුපාතික බලපෑමක් ඇති කරයි. තෙල් ඉන්ධන වන්නේ මෝටර් රථ සදහා පමනක් නොව ගෝලීය ට්‍රක් රථ සේවා , නැව් සහ ගුවන් සේවා කර්මාන්ත මෙන්ම තීරනාත්මක ඛනිජ රසායනික නිෂ්පාදන සහ කාර්මික ක්‍රියාවලීන් සමූහයක් සදහාද වේ. ලොව පුරා උනුසුම සහ විදුලි උත්පාදනය සඳහා භාවිතා කරන ප්‍රමුඛතම ඉන්ධනය ස්වභාවික වායුවයි. සූර්ය බලශක්තිය වේගයෙන් වර්ධනය වුවද, ලෝකයේ වර්තමාන බලශක්ති පරිභෝජනයෙන් එය සියයට 2 ක් පමනි.

මේ වන විට තෙල් මිල අස්ථාවර මට්ටමක පවතී. විනාඩියෙන් විනාඩියට, උත්සන්න වන යුද්ධයේ පුවත් , සමපේක්ෂකයින් නොසන්සුන් ලෙස විවිධ දිශාවලට ඔට්ටු ඇල්ලීමට හේතු වේ. හමාස් සංවිධානය විසින් ප්‍රාන ඇපකරුවන් දෙදෙනෙකු නිදහස් කරන විට මිල අඩු විය. නමුත් පසුගිය පැය 48 තුල ඊශ්‍රායල හමුදා විසින් නිර්දය බෝම්බ හෙලීමෙන් පසුව, සර්පිලාකාර ගැටුමක් ගැන වෙලඳුන් කනස්සල්ලට පත්වීමත් සමඟ මිල ඉහල ගියේය.

මෙම ලිපිය ලියන අවස්ථාව වන විට, බ්‍රෙන්ට් බොරතෙල් බැරලයක් ඩොලර් 88.50 කට විවෘත වෙලඳපොලේ වෙලඳාම් කෙරේ. කෙසේ වෙතත්, යුද්ධය දිග හැරුනහොත් සහ එක්සත් ජනපදය ඉරානයට එරෙහිව විශාල ප්‍රහාර දියත් කලහොත්, තෙල් සඳහා මිල දෙගුනයක් හෝ තුන් ගුනයකින් වැඩි විය හැකිය.

2019 ජූනි 13 වැනි දින ඕමාන් බොක්ක මුහුදු තීරයේදී ප්‍රහාරයට ලක් වූ බව පැවසෙන නෝර්වීජියානු සමාගමට අයත් ෆ්‍රන්ට් ඇල්ටෙයාර් නැවෙන් ගින්නක් සහ දුමාරයක් පැතිර යයි. [ඡායාරූපය: ඉරාන ශිෂ්‍ය පුවත් ඒජන්සිය]

ඇමරිකානු බැංකුවේ මෑත කාලීන පර්යේෂන සටහනකට අනුව, යුද්ධය සැලකිය යුතු ලෙස උත්සන්න වුවහොත් තෙල් බැරලයක මිල ඩොලර් 250 දක්වා ඉහල යා හැකිය.

තෙල් බැරලයක මිල ඩොලර් 250 ක් වීම, පරිභෝජනයට සහ ලොව පුරා ආර්ථික වර්ධනයට ව්‍යසනකාරී බලපෑම් ඇති කරයි. එය මාස කිහිපයක් ඇතුලත ගෝලීය අවපාතයක් ඇති කරනු ඇත. තෙල් මිල කවදාවත් මේ තරම් ඉහල ගොස් නැත. එය එම මට්ටමට ලඟා වී ඇත්තේ , එය අද ඩොලර් වලින් ඩොලර් 210 දක්වා ඉහල ගිය 2008 දී, ගෝලීය මූල්‍ය අර්බුදය ලිහා ගැනීමට මාසයකට පමන පෙරය.

ඇමරිකානු බැංකුව ලියන්නේ ඩොලර් 250 ක් වඩාත් ආන්තික අවස්ථාවක් වනු ඇති බවයි. නමුත් එහි වඩා මධ්‍යස්ථ යෝජනාව පවා, මිල ඩොලර් 150 දක්වා දෙගුනයක් වීම ද විශාල පීඩනයක් ඇති කරයි.

මෙම විභවයන් පිටුපස ඇති ප්‍රධාන හේතුව නම් ලෝකයේ මුහුදු වෙලඳාම් කරන තෙල්වලින් තුනෙන් එකක් සෑම දිනකම හෝමුස් සමුද්‍ර සන්ධිය හරහා ගලා යාමයි (ලෝකයේ සමස්ත තෙල්වලින් හතරෙන් එකක් පමන).එක්සත් ජනපදය සමඟ ඇති විය හැකි යුද්ධයක දී , සමුද්‍ර සන්ධිය හරහා සිදු වන වෙලඳාම නැවැත්වීමට ඉරානයේ ඇති හැකියාව, ඉරානයෙහි ප්‍රමුඛතම ආරක්ෂක පියවරක් වනු ඇත.

Map — *හෝමුස් සමුද්‍ර සන්ධියේ සිතියම [ඡායාරූපය Goran_tek-en / CC BY-SA 4.0]*

ද ගාඩියන් (The Guardian) විසින්, උත්සන්න වීමේ විභව තත්වයක් ඉදිරිපත් කරනු ලබන කැපිටල් ඉකොනොමික්ස් (Capital Economics) හි නිකලස් ෆාර් (Nicholas Farr ) උපුටා දක්වයි.

“ඉරානයේ පිටුබලය ලබන හිස්බුල්ලා සංවිධානය ලෙබනනයේ සිට ඊශ්‍රායලය සමඟ මිසයිල ප්‍රහාර හුවමාරු කර ගෙන ඇති අතර ගැටුමේ නව පෙරමුනක් විවෘත කිරීමට හැකියාව ඇත. ඉරානය යුද්ධයට ඇද දැමුවහොත් , එමගින් බලශක්ති සැපයුම කඩාකප්පල් කිරීම සහ තෙල් මිල ඉහල දැමීම මගින් විශාල ගෝලීය අවදානමක් නිර්මානය කරනු ඇත. LNG [ද්‍රව ස්වභාවික වායු] අපනයනයට බාධාවක් සිදුවුවහොත්, එය ස්වභාවික ගෑස් මිලටද බලපෑ හැකිය.”

එක්සත් ජනපද මධ්‍යම අනදෙන නිලධාරි ජෙනරාල් ෆ්‍රෑන්ක් මැකෙන්සි එන්පීආර් පුවත් සමඟ පැවති සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී ප්‍රකාශ කල පරිදි, හිස්බුල්ලා, එක්සත් ජනපදය සහ ඉරානය සම්බන්ධ කර ගන්නා කලාපීය යුද්ධයක “අද්විතීය වූ හැකියාවක්” පවතී.

ප්‍රමුඛතම තෙල් පර්යේෂන සේවාවක් වන ප්ලැට්ස්, තෙල් වෙලඳපොලවල් “ආතති සහගත” තත්වයක පවතින බව විස්තර කරයි. නමුත් දැනට, ඉරානය ඇතුලු ඔපෙක්හි බහුතරයකට ගෝලීය තෙල් සැපයුම කඩාකප්පල් කිරීමට උනන්දුවක් නොමැති බව සටහන් කරයි.

මේ අතර, වොෂින්ටනය පදනම් කරගත් චින්තන පර්ශද ඉරානයට එරෙහිව ආර්ථික හා මිලිටරි ප්‍රතිප්‍රහාර ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා යුධ බෙර වාදනය කරයි.

ඊශ්‍රායල සහය ලබන ප්‍රධාන ඇමරිකානු චින්තන පර්ශදයක් වන මෑත නැගෙනහිර ප්‍රතිපත්ති සඳහා වන වොෂින්ටන් ආයතනය (The Washington Institute for Near East Policy), මෙසේ ලියයි, “මේ වන විට ඇමරිකාව අනෙකුත් වත්කම් අතර ගුවන් යානා වාහක කන්ඩායම් දෙකක්, ඒවාට සම්බන්ධ නියමු -මිසයිල නෞකා සහ උභය (ග‌ොඩ බිම් හා ජල මත) මෙහෙයුම් සිදු කල හැකි මැරීන් බලකා ගවේෂන ඒකකයක් යවා ඇත.”

කෙසේ වෙතත්, වොෂින්ටන් ආයතනය සඳහා මෙය ප්‍රමානවත් නොවේ. ඔවුන් දිගටම මෙලෙස සදහන් කරයි:

‘මධ්‍යධරනී මුහුදේ ඇමරිකාවේ බලය ප්‍රදර්ශනය කිරීම සිත් ඇදගන්නා සුලු ය, නිසැකවම – තවත් බොහෝ දේ සිදුවීමට ඇත: පෙන්ටගනය පවසන්නේ එය තාඩ් (THAAD) ගුවන් ආරක්ෂක මිසයිල පද්ධතියක් සහ පේට්‍රියට් මිසයිල බලඇනි කලාපයට යවන බවයි. නමුත් මෙම බල ප්‍රදර්ශනය, ඇත්ත වශයෙන්ම වෙනත් ක්‍රියාකාරීන්ගේ සම්බන්ධය මැඩපවත්වන්නේද, නැතහොත් යුද්ධය පැතිරීම වලක්වන්නේද යන්න තවමත් පැහැදිලි නැත. ඇමරිකාවේ වැලැක්වීමේ තර්ජනය විශ්වසනීය වීමට නම්, නැගී එන ප්‍රකෝප කිරීම්වලට එරෙහිව තීරනාත්මක ලෙස ක්‍රියා කිරීමට සිදුවනු ඇත.”‘

මෙම ආයතනය ඉරානයට එරෙහිව “ආර්ථික පීඩනය වැඩි කිරීම” නිර්දේශ කරයි, අවසානයේ “වොෂින්ටනයට මිලිටරිමය වශයෙන් යෙදී ගැනීම හැර වෙනත් විකල්පයක් නොතිබිය හැකි.” බව ප්‍රකාශ කරයි.

පෙන්ටගනයේ සහ ටෙල් අවිව්හි යුද සැලසුම්කරුවන්ගේ සිත් තුල කැරකෙන මෙම ආස්ථානයන්ගේ තර්කනය ගෝලීය යුද්ධයකට මග පාදයි. කලාපය තුල එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ අභිලාෂයන් තෘප්තිමත් කිරීම සඳහා – ඔවුන් කැමති වුවත් නැතත් – ඉරානය සමග සෘජු මිලිටරි ගැටුමක් අවශ්‍ය බව ඔවුහු විවෘතව පිලිගනිති.

රුසියාවට එරෙහි යුද්ධය සහ චීනය සමග යුද්ධය සඳහා ඉහල දියුනු සැලසුම් පිලිබඳ පුලුල් භූ දේශපාලන සන්දර්භය සැලකිල්ලට ගෙන – එවන් “ගිනිකූරක් ගැසීමක්” ලෝක යුද්ධයක් දක්වා පුපුරා යා හැකිය, නැතහොත් අවම වශයෙන් එහි පලමු ප්‍රධාන අදියර සනිටුහන් කල හැකිය.

එහෙත් එවන් ගැටුමක ආරම්භය, බලශක්තිය පිලිබඳ ප්‍රශ්නයෙන් පෙන්නුම් කරන පරිදි, එය තුල දැවැන්ත ප්‍රතිරෝධතා අඩංගු කර ගනු ඇත. වොෂින්ටන් ආයතනයේ සහ පෙන්ටගනයේ සහ ටෙල් අවිව්හි එහි ආධාරකරුවන්ගේ අභිලාෂයන් සාක්ෂාත් කර ගතහොත්, ඉරානයට “ බල ශක්ති අවිය” හරහා ප්‍රතිප්‍රහාර එල්ල කල හැකිය.

2022 දී, ප්‍රකෝප කරන ලද රුසියාව විසින් යුක්රේනය ආක්‍රමනය කිරීමෙන් පසුව, එක්සත් ජනපදය ප්‍රමුඛ නේටෝ බලවතුන් රුසියානු තෙල් සහ ගෑස් අපනයනය සඳහා ගෝලීය තහනමක් ආරම්භ කරන ලදී. එම පියවරවල සැබෑ කාර්යක්ෂමතාවය විවාදිත වුවත් – එය (බලශක්ති) විකුනුම් අවහිර නොකල මුත් රුසියාවට එහි බලශක්ති විකුනුම් මිල අඩු කල අතර, ඒ වෙනුවට ආසියාවට හරවා යැවීම සිදු විය – එහි ප්‍රතිවිපාක ගෝලීය වශයෙන්, දැවැන්ත විය.

2022 වසර ලොව පුරා බිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවකට ඇදහිය නොහැකි තරම් අභියෝගාත්මක වසරක් ලෙස සනිටුහන් කලේ සෑම දෙයකම පාහේ මිල ඉහල යාමත් සමඟය. එක්සත් ජනපදයේ වාර්ෂික උද්ධමන අනුපාතය සියයට 8.3 දක්වා ලඟා විය. යුරෝපයේ, අධික විදුලි මිල ගනන් සහිත බිහිසුනු ශීත ඍතුවක් මගින් සියලු වැඩ කරන ජනතාවට එල්ල කල ප්‍රහාරය දරුනු වූ අතර, කාර්මික නිෂ්පාදනය මන්දගාමී විය. 2022 ජූලි මාසයේදී ශ්‍රී ලංකාව තුල , රජයට එරෙහිව නැගිටීමක් ඇති වූයේ ඉන්ධන සහ පිසින ගෑස් මිල අහස උසට නැඟීම හේතුවෙනි.

උද්ධමනය, ගෝලීය වශයෙන්, 2022 දී තරම් ඉහල මට්ටමක නොතිබුනද, මිල ගනන් පහත වැටී නැත; ඒවා කලින් මෙන් ඉක්මනින් නැගෙන්නේ නැතිවා පමනි.

ගෝලීය වශයෙන්, එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ කූටෝපායන්, ගෝලීය යුද්ධයේ සර්පිලාකාර අර්බුදයකට ලෝකය ගෙන යමින් සිටී. ගාසා තීරයට එරෙහිව දිග හැරෙන සමුල ජන ඝාතනය පෙන්නුම් කරන පරිදි, එක්සත් ජනපද භූ දේශපාලනික අරමුනු හඹා යෑම ව්‍යසනකාරී, අනපේක්ෂිත සහ එකකට පසු එකක් ලෙස බලපෑම් ඇති වීමට තුඩු දෙනු ඇත.

එක්සත් ජනපදය ඉරානය සමඟ යුද්ධයකට ගියහොත්, 2022 දී අත්විඳින ලද විනාශකාරී උද්ධමනය නැවත පැමිනීමට සම්පූර්නයෙන්ම ඉඩ තිබේ. දැන් දිග හැරෙමින් පවතින දෙයෙහි භීෂනය සහ ප්‍රතිවිපාක අවසන් කිරීමට බලය සහ හැකියාව ඇත්තේ කිසිදු රටකට පක්ෂපාතීත්වයක් නැති කම්කරු පන්තියට පමනි.

ගාසා තීරයේ යුද්ධය ගෝලීය තෙල් හා ගෑස් මිල නැගීමේ තර්ජනයක් එල්ල කරයි Read More »