class struggles Archives - Page 2 of 10 - Global Socialist Reviews

Batalanda Slaughter Chambers and the Mass Graves: The class roots of crimes against the poor and the working class of Sri Lanka

class struggles, Democratic Rights, english, Fascism, history, lead article, News, politics / March 23, 2025

By Sanjaya Jayasekera

On March 12, Sri Lanka’s National People’s Power (NPP) government tabled the long-buried Batalanda Commission report in Parliament, fixing dates for a parliamentary debate. This sudden move—decades after the report was first compiled—has nothing to do with securing justice for the thousands of youth and workers who were abducted, tortured, and murdered during the late 1980s. Rather, it is a cynical maneuver by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led administration, aimed at deflecting attention from the ongoing economic crisis and reinforcing the credibility of the Sri Lankan state, which bears direct responsibility for the atrocities.

The Batalanda torture chambers and the mass graves scattered across Sri Lanka are grim symbols of the bloody terror unleashed by the ruling class in response to the social unrest caused by the economic collapse of the 1980s. Thousands of youth, primarily from impoverished rural backgrounds, were abducted by the police, the army and the death squads, held in state-run camps, tortured, raped, killed, burned alive on tyre-pyres, or their bodies were thrown to rivers or buried in unmarked graves. The military and police officers invaded the houses of the male victims, raped their wives, mothers and sisters. These were not just isolated crimes but a systematic class war waged against the poor by a ruling elite determined to defend the bourgeois state, capitalist economic reforms and power at any cost.

IMF Austerity and the Social Crisis of the 1980s

The second JVP insurrection (1987–89) did not emerge in a vacuum. The economic devastation of the 1980s, caused by the United National Party (UNP) government’s brutal implementation of IMF-dictated austerity – rural poverty, indebtedness, disease, malnutrition, land grabbing, unemployment, privatization, inflation – created conditions in which insurgent situation grew among the rural disillusioned youth.

In 1977, the government of J.R. Jayawardene abandoned Sri Lanka’s limited welfare-state model and embraced open-market liberalization. The IMF and World Bank demanded “belt-tightening” measures: currency devaluation, drastic cuts to social spending, and the elimination of subsidies for essential goods. The consequences were catastrophic:

By 1988, the overall budget deficit had soared to 12% of GDP.
Foreign debt quadrupled, forcing the government into commercial borrowing.
Inflation reached 14% in 1988.
Official reserves collapsed, falling to six weeks at the end of 1988 and just three weeks of imports by mid-1989.
By 1987-88 unemployment reached 15.5%, I.e. 940,000 unemployed, and 75% of them were in the 15-29 age group, according to official surveys.

JRJ — J.R.Jayawardene and Ranil Wickremasinghe (r)

Significantly, military expenditure was also increased for the civil war against the Tamil population in the North and East, the total accumulated cost of which up to 1996 since 1983 was at least Rs. 1,135 billion at 1996 prices (168.5% of the 1996 GDP, equivalent to US$ 20.6 billion).

The young men and women who had been promised economic prosperity under Jayawardene’s “open economy” found themselves jobless and trapped in deepening poverty. With traditional avenues for dissent crushed—particularly after the crushing of the July 1980 general strike— JVP capitalized youth resentment for recruitment.

JVP’s Treachery

Founded on a reactionary mixture of Maoism, Castroism and petty-bourgeois radicalism, sequel to the “great betrayal” of Lanka Sama Samaja Party (LSSP) in 1964, JVP channeled youth discontent over the social crisis, along the line of Sinhala chauvinism, nationalism and to tactics of fascism, in defence of the capitalist state. It exploited the Indo-Sri Lanka Accord of July 1987 between Jayawardena and Rajiv Gandhi to wage a chauvinist campaign to recruit cadres.

JVP was never a Marxist party, and ruled out independent mobilization of the working class for the perspective of socialist internationalism against capitalist rule, counterposing the rural youth against the working class. Its hostility to the working class was manifested in its killings of workers, political opponents of the left and those who opposed it ideologically.

This fascist conduct of the JVP marked a high point in the degeneration of the petty-bourgeois nationalist movements throughout the world under conditions of the global crisis of imperialism.

State Terror

In response to the fascist attacks by JVP and its military wing, Patriotic People’s Movement (DJV), the UNP unleashed unspeakable brutality against rural and urban youth and the poor. Jayawardene and his successor, Ranasinghe Premadasa, oversaw a state-sponsored reign of terror against not only JVP cadres but also thousands of working-class youth who had no connection to the insurrection.

Ranasinghe Premadasa (Right) and his Son Sajith Premadasa, now the Leader of the Opposition, who boasts of his father’s “spine”

Torture Camps and Killings: Secret interrogation centers were established across the country, with Batalanda and Eliyakanda emerging as the most notorious. Unspeakable torture methods were employed – those who were abducted were hanged, beaten, barb wires were forced into their rectums, and they were forced into barrels of chili-powder-mixed water, many never emerging alive. Youth were often subjected to rape, decapitation, nails hammered into their heads and into ears, eyes removed and burnt alive on tyre-pyres etc.
Death Squads and Tyre-Pyres: The military, police, and paramilitary gangs abducted suspected “subversives,” who were then executed and burned in public. Sometimes, their families were forced to witness. Many innocent villagers were massacred, kids stabbed, and women raped, just because someone of their family members was a suspected JVP cadre.
Mass Graves: Thousands of bodies were dumped in shallow, unmarked graves, many of which remain undiscovered (Matale, Sooriyakanda, Wilpita are among the few such identified).

Witnesses and victims’ families have provided horrifying testimonies of the pogrom. Survivors recount hearing the screams of detainees through the night. Mothers were told their sons had “disappeared,” only for their burned bodies to be found days later by the roadside.

theSocialist.LK talked to a bereaved woman in the Mulkirigala electorate, whose entire family was massacred by the army in late August 1989, because the army could not locate her only brother. Time has hardly permitted her recovery from the trauma. She told as follows:

“My seven year old daughter (Niranjala), my three young sisters (Nilmini, Sujithaseeli, Mathangalatha), my cousin sister Chandraleka, my mother (Sisiliyana -53) and my father (Edwin-63), all were massacred by the Sinha regiment forces of Katuwana army camp, in that thick of the night. Those devils had bombed our house and, the following day, my husband witnessed the burning flesh under the rubble. We have been told that my sisters were carried away, raped for three days by the soldiers and killed. Beliatta police had later killed and burned my brother (Chulananda -21) too.”

A survivor of government repression told our reporters as follows:

“I was then 16. I was somehow able to secure my life. One night in mid 1989, Wanduramba Police in Galle abducted the boyfriend of my cousin, Udayakantha, a tuition teacher, said to be on the orders of Udugampola, who was referred to by the villagers as the “Butcher”. One day after, I saw his burning body on a tire by the roadside, among other bodies.”

Over 100,000 people, mostly youth, were massacred by the government during the period. Millions were rendered destitute. To this day, not a single high-ranking official or politician has been held accountable for any of these crimes.

The JVP’s Complicity in Covering Up the Crimes

Despite having been the primary target and immediate cause of this repression, the JVP has no intention of persuing justice to the families of those murdered. It did nothing to expose these crimes when it previously aligned itself with bourgeois coalition governments, nor will it act now. Like its predecessors, past atrocities will only be capitalized by the government to suppress political opposition, whenever need arises.

Since the 1990s, the JVP has transformed into a right-wing bourgeois party, repeatedly aligning itself with the same capitalist forces that once massacred its youth cadres.

In 2004, the JVP joined a coalition government with Chandrika Kumaratunga, providing political cover for the continuation of state violence, and suppression of the dark record of the ruling class.
It later supported Mahinda Rajapaksa’s regime, which carried out the genocidal slaughter of Tamil civilians during the final phase of the Sri Lankan government’s racist war against Tamils in 2009.
In 2010 and 2015 JVP stood on one platform with Ranil Wickremasinghe and general Sarath Fonseka to consolidate the hand of the oppressor – Wickremasinghe was a cabinet Minister in the Premadasa government, who has been implicated in the Batalanda Commission Report and believed to have overseen the torture, and the latter is the former army commander who supervised killings both in the South and North.

AKD — Anura Kumara Dissanayake, then a Parliamentarian and now the President of Sri Lanka, being sworn in as Minister of Agriculture, Land and Irrigation by President Chandrika Bandaranaike Kumaratunga (r) at the Presidential House in Colombo in April 2004 [Photo Credit: M A Pishpa Kumara/EPA/Shutterstock]

Now, as the leading force in the NPP government, the JVP is once again engaged in a political charade. By revisiting Batalanda in Parliament, it seeks to posture as a defender of democracy while positioning to suppress working-class struggles against the IMF’s new round of austerity measures.

The Class Nature of the Crimes and the Path to Justice

The atrocities committed at Batalanda and across Sri Lanka were the calculated acts of a capitalist state defending itself against the threat of mass working-class resistance. Every ruling class party, from the UNP to the Sri Lanka Freedom Party (SLFP) to the JVP, has participated in suppressing the working class. In the 1971 youth uprising, SLFP-LSSP-CP (CP – Communist Party) coalition government killed about 20000 rural youth to defend the capitalist rule, followed by a series of subsidy cuts and austerity.

Real justice will not come from parliamentary debates, charades of commissions or through bourgeois “administration of justice”. Justice for the victims of state terror requires the fulfillment of all of the following demands:

Disclose the names of all those who were abducted, forcibly disappeared and/or tortured and/or killed by the government security forces, the police and state sponsored paramilitary death squads,
Disclose all the police and military records in respect of the places where police stations, army camps and detention centers were located during the period,
Disclose the names of the officers in charge of the police stations, and the names, ranks and regiments of the commanding officers who were in charge of the army camps, located islandwide during the insurgency.
Locate every Mass Grave in all parts of the island, exhume the remains, conduct forensic analysis to identify the victims and disclose to their relatives,
Disclose to the relatives of the victims what happened to their loved ones, and fully compensate them.
Identify, prosecute and punish the perpetrators, including those who provided political cover.

The realization of these demands requires direct political power to the hands of the working class. The ruling class—regardless of which party holds office, including NPP—will never willingly prosecute its own agents. The fight for truth and justice must be connected to the broader struggle against capitalism and the hegemony of financial capital to overthrow capitalist State and dismantle its military-police apparatus.

The Socialist Perspective

The lessons of 1988-90 are clear: the imperialist system survives through the ruthless suppression of working-class struggles. The pogrom effected on the Sinhala youth of the South, the genocide of the Tamils in the North and the East, the ethnic-cleansing of the Palestinians, the loss of millions of lives to COVID-19 pandemic are seen by the ruling class as necessary costs.

Sri Lanka once again faces economic collapse, and the IMF’s latest demands for austerity will provoke new social explosions. The NPP government, following its predecessors, will respond to mass opposition with state repression. The only way to prevent a repeat of past atrocities is for the working class to take independent political action, break away from all factions of the ruling class, and fight for socialist revolution, with the support of the international working class against the hegemony of the finance capital and their domestic lackeys. This needs revolutionary leadership – the second and the most important lesson.

The Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka calls upon workers, rallying behind them the oppressed youth of the North and the South, to reject the false promises of the JVP-led NPP, and to organize independently in committees of industrial action in line with the international socialist program that will end the rule of the capitalist elite and establish a workers’ government of Sri Lanka and Eelam. They should not trust the pseudo-left and the trade unions, who pose as defenders of mass interests while setting political traps against them by proposing an alternative capitalist state. There is no such thing. Only through socialist revolution can the crimes of the past be truly redressed and a future free from oppression and exploitation be secured.

Reference:

The US war and occupation of Iraq—the murder of a society, Bill Van Auken, 22 May 2007, <https://www.wsws.org/en/articles/2007/05/iraq-m22.html>
Repression and the State in Sri Lanka, Political Committee of the Revolutionary Communist League, December 1990
Sri Lankan Trotskyists Defend Rural Youth, Revolutionary Communist League (Sri Lanka), 23 November 1990.
The Situation in Sri Lanka and the Political Tasks of the Revolutionary Communist League, Statement of the International Committee of the Fourth International, David North, Keerthi Balasuriya, 19 November 1987.

Batalanda Slaughter Chambers and the Mass Graves: The class roots of crimes against the poor and the working class of Sri Lanka Read More »

The Fight for the Historical Continuity of Bolshevism: The ICFI as the Political Expression of Socialist Internationalism in the 21st Century

class struggles, english, history, lead article, Marxist Theory, politics / March 21, 2025

By the Political Committee of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction (RLF) of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

The Historical Crisis of Revolutionary Leadership

The opening decades of the 21st century is defined by the deepest crisis of world capitalism since the 1930s. The ruling class, facing economic stagnation, political instability, and mass discontent, is turning once again to militarism, state repression, and fascistic authoritarianism. The United States, leading the imperialist powers, has been escalating its proxy war against Russia in Ukraine, preparing for a catastrophic conflict with China, and backing Israel’s genocide in Gaza. The national bourgeoisies, including those in South Asia, have intensified their attacks on workers’ democratic rights and living conditions, deepening the crisis of global capitalism.

But, what is missing? The objective conditions for world socialist revolution have matured. Mass movements have erupted—from the strikes by autoworkers in the US and Europe to the mass protests in Sri Lanka and the global opposition to Israeli war crimes. However, as Trotsky wrote in The Transitional Program (1938), “The world political situation as a whole is chiefly characterized by a historical crisis of the leadership of the proletariat.” The essential question is the construction of a revolutionary leadership that can guide the working class in its struggle against imperialism, national chauvinism, and capitalist dictatorship.

This leadership is embodied in the International Committee of the Fourth International (ICFI). Trotskyist socialist internationalism today has no meaning outside of the ICFI, the only movement that defends and develops the historical and theoretical continuity of revolutionary Marxism.

Marxism and Socialist Internationalism: A Question of Program

Socialist internationalism is not a utopian ideal but an objective necessity arising from the nature of capitalist production itself. Karl Marx and Friedrich Engels established this principle in The Communist Manifesto (1848): “The working men have no country.” The capitalist system, by developing a globalized economy, has created an international working class whose liberation can only be achieved through the overthrow of capitalism on a world scale.

This fundamental principle found its highest expression in the Bolshevik Revolution of October 1917. Lenin and Trotsky based their strategy on the understanding that socialism could not be built in one country. The founding of the Third International in 1919 was meant to provide the revolutionary proletariat with an organizational center to coordinate the world socialist revolution.

However, in a note of caution, in “The Draft Programme of the Communist International – A Criticism of Fundamentals”, Trotsky referred to his own explanation rejecting the idea that socialist revolution must begin simultaneously, as follows:

“Not a single country must ‘wait’ for the other countries in its struggle. It will be useful and necessary to repeat this elementary idea so that temporizing international inaction may not be substituted for parallel international action. Without waiting for the others, we must begin and continue the struggle on national grounds with the full conviction that our initiative will provide an impulse to the struggle in other countries” (Trotsky, ‘The Peace Programme’ Works, Vol. III, part 1, pp.89-90, Russian Ed.)

The degeneration of the Soviet Union under Stalin, and the adoption of the national-reformist reactionary theory of “socialism in one country,” led to the betrayal of revolutionary movements in Germany (1923), China (1927), Spain (1936-39), and elsewhere. Stalinist counter-revolution gave birth to the bureaucratic apparatuses of the Comintern, which systematically subordinated the working class to bourgeois national interests.

In response, Trotsky fought to preserve the banner of socialist internationalism. The Fourth International was founded in 1938 to carry forward the strategy of world socialist revolution. In The Death Agony of Capitalism and the Tasks of the Fourth International (1938), Trotsky wrote:

“Without a socialist revolution, in the next historical period at that, a catastrophe threatens the whole culture of mankind. The turn is now to the proletariat, i.e., chiefly to its revolutionary vanguard.”

The ICFI and the Defense of Socialist Internationalism

Following Trotsky’s assassination in 1940, the crisis of proletarian leadership deepened. Inside the Fourth International, Pabloite revisionists emerged in the early 1950s, arguing that the Stalinist and bourgeois nationalist movements could be pressured to play a revolutionary role. This liquidationist perspective was decisively opposed by the leaders of the Socialist Workers Party (SWP) in the US, including James P. Cannon, and the British Trotskyists led by Gerry Healy. The 1953 Open Letter by Cannon and the subsequent split with Pabloism led to the founding of the International Committee of the Fourth International (ICFI).

The ICFI waged an unrelenting struggle against Stalinism, Pabloism, and all forms of opportunism¹, in defense of Bolshevik heritage, to unite the working class internationally against the global offensive of imperialism. In The Heritage We Defend (1988), Davith North write as follows:

“[T]the struggle waged by the ICFI against Pabloite revisionism preserved the historical continuity of the Trotskyist movement in the United States.”

Consequent to this principled fight for defence of the international party of the proletariat, the Workers Revolutionary Party (WRP) in Britain, under Healy, became a major force in the Trotskyist movement. However, by the late 1970s and early 1980s, opportunist pressures led to the bureaucratic degeneration of the WRP, a process exposed by David North and the leadership of the Workers League (US). North’s critique of Healy’s organizational methods and political deviations was fundamental in the reassertion of Marxist principles within the ICFI.

The definitive break with opportunism came in 1985-86, when the ICFI expelled the WRP leadership. North wrote in The Political Origins and Consequences of the 1982–86 Split in the International Committee of the Fourth International, (03 August 2019, as follows:

“Having the advantage of being able to look back over a period of nearly 40 years, we can recognize that the conflict initiated by this critique [by the Workers League on the course pursued by the WRP], which culminated in the suspension of the WRP from the International Committee in December 1985, and the complete severing of relations in February 1986, was a critical event in the history of the world Marxist movement. The very survival of the Fourth International was at stake. Except for the International Committee, the movement founded by Leon Trotsky had been politically liquidated by the Pabloites. In all the countries where the Pabloites had been able to establish organizational control, they had destroyed the Trotskyist organizations by turning them into political appendages of the Stalinist, social democratic or bourgeois nationalist organizations. By 1985, the Workers Revolutionary Party, which had by that point capitulated to Pabloism, was close to completing the same wrecking operation.²”

Referring to the unrelenting fight waged by the ICFI for the continuity of the heritage of the Fourth International, North explains further as follows³:

“In all this work, the fundamental political principle that guided our efforts was that of Marxist internationalism. We insisted upon the primacy of world strategy over national tactics, and that the appropriate response to problems that arise within the national sphere could be derived only on the basis of an analysis of global processes. On this basis, the International Committee was able to develop a level of international collaboration that had not existed in the entire history of the Fourth International. Actually, the word “collaboration” does not adequately encompass the nature of the interaction between ICFI sections that developed in the aftermath of the split with the WRP nationalist renegades⁴.”

This definitively showed that international “collaboration” of the working class today has no meaning outside the programmatic and organizational relations between sections of the ICFI to mobilize them for the perspective of international socialism.

The Form and Content of Socialist Internationalism Today

Socialist internationalism in the 21st century is defined by three interrelated processes:

Imperialist War and Militarism: The US‘s war preparations against China and NATO’s war against Russia in Ukraine is part of a broader strategy for global hegemony by the financial oligarchy, stemming from an unprecedented historical crisis of the global imperialist system. The genocidal assault on Gaza is an integral part of imperialist war.
The Crisis of Bourgeois Democracy: The rise of fascist movements globally, from Trumpism in the US to Hindutva in India, is part of the ruling class’s turn to authoritarianism to crush mass opposition. The so-called “democratic” regimes, including those in South Asia, are themselves dismantling democratic rights to impose austerity and military-police rule.
The Globalization of Class Struggle: The working class is entering into struggle against capitalism. General strikes, mass protests, and workers’ uprisings in Sri Lanka, India, France, the US, and beyond signify the deepening radicalization of the international proletariat. However, without a revolutionary leadership, these movements can be suppressed, co-opted and betrayed by pseudo-left forces.

In this context, the ICFI remains the only Marxist organization that fights for a revolutionary socialist program on a global scale. It is the only legitimate form that socialist internationalism must take today. Every attempt to substitute spontaneous movements, Stalinist parties, or nationalist formations for the Fourth International leads to political disaster.

Dialectics of Content and Form in Marxist Theory

The relationship between content and form is a key dialectical problem in Marxist philosophy, aesthetics, and political economy. Marxist dialectical method insists that content and form are interrelated and cannot be restricted to dichotomies and separated mechanically. This dialectic is crucial in understanding historical materialism, class struggle, and revolutionary strategy.

Content and Form in Historical Materialism

Marx and Engels developed their materialist conception of history (historical materialism) based on the dialectical relationship between content and form. Marx explained that the content of a given society is determined by its mode of production—the forces and relations of production—while the form is expressed through the superstructure (political, legal, and ideological institutions).

In the preface to A Contribution to the Critique of Political Economy (1859), Marx states:

“The totality of these relations of production constitutes the economic structure of society, the real foundation, on which arises a legal and political superstructure and to which correspond definite forms of social consciousness.”

Here, the content (economic base) determines the form (superstructure), but this relationship is dialectical—form can react upon content, reinforcing or modifying it over time.

Content and Form in Dialectical Materialism

Dialectics, as developed by Marx and Engels from Hegelian philosophy, sees content and form as a unity of opposites. Content refers to the inner essence or substance of a phenomenon, while form is its external expression. However, this is not a static relationship—content and form interact dynamically, sometimes in contradiction.

Engels, in Dialectics of Nature, and in Anti-Dühring, discusses how scientific and social phenomena undergo quantitative to qualitative transformations when content outgrows its old form, leading to revolutionary changes.

Lenin, in Philosophical Notebooks, applies this dialectic to revolutionary situations, showing how, when the content (working-class radicalization) reaches a breaking point, old forms (bourgeois democracy or reformist organizations) become obsolete and must be replaced.

The Role of Content and Form in Revolutionary Politics

Trotsky, in The History of the Russian Revolution (1930), applies the dialectic of content and form to revolutionary movements in explaining the dialectics of social revolution. He explains that in revolutionary epohs, the old political forms (parliamentary democracy, trade unions, reformist parties) become barriers to the new content (working-class revolutionary consciousness).

Trotsky explained that the fundamental law of revolution is the substitution of one class’s domination over another, and that means the creation of new forms of state power to express this changed content. This means that socialist revolutions require a new political form, i.e., the soviets (workers’ councils), to replace bourgeois parliamentary structures.

Content and Form as a Guide to Revolutionary Action

The dialectic of content and form is not just a theoretical issue—it is a guide to revolutionary action. In every social and political struggle, the key task is to develop new forms that correspond to the evolving content of class relations. Today, the old forms of bourgeois democracy and trade unions are incapable of addressing the global crisis of capitalism. Only through the building of new revolutionary forms—the International Committee of the Fourth International (ICFI), the successor and defender of historical continuity and heritage of Bolshevism, as the conscious leadership of the working class—can the content of world socialist revolution be realized.

This dialectical understanding, rooted in Marxist theory, remains the foundation of socialist strategy today.

Fight against National Opportunism within SEP-Left

The SLLA was formed after a principled fight against a petty bourgeois nationalist opportunist tendency in the SEP-Left, which included comrades who were arbitrarily expelled from the SEP Sri Lanka between late 2022 to early 2023. Shortly after its formation, rifts emerged within the group between a nationalist tendency and those who represented genuine internationalism and fought for the necessity of rejoining the cadre of ICFI by winning the membership of the SEP⁵.

Our struggle against this petty-bourgeois nationalist opportunist tendency within SEP-Left was fundamentally a battle for genuine socialist internationalism against a clique that sought to redefine internationalism outside the cadre of the ICFI. This opportunist clique rejected the factional struggle⁶ founded upon defined political grounds, and the necessity for members of the SEP-Left to appeal for and fight for the membership of the SEP Sri Lanka. They rejected a principled factional fight to build the necessary revolutionary leadership within the Sri Lankan section of the ICFI, to lead the working class of Sri Lanka and the region in the next decisive mass struggles. Instead, they proposed a centrist policy of acting as a “pressure group”⁷ to prevent the SEP leadership from shifting to the right, hoping to place it on the “right track” without engaging in the struggle to resolve the crisis of revolutionary leadership.

At the heart of this factional struggle was the dialectical relationship between content and form. The opportunists disregarded the fundamental truth that socialist internationalism is inseparable from its organizational form—the ICFI and its national sections⁸. They advanced a revisionist formula, arguing that internationalism does not necessarily require membership in the SEP or a fight within its ranks to develop it as the revolutionary party – a rejection of the dialectical unity between class, party and leadership. Instead, they sought to function as an external watchdog, intervening in an attempt to influence the party leadership while evading the historical responsibility of building the SEP as the revolutionary vanguard of the working class.

This orientation amounted to a rejection of Trotskyism in favor of a centrist adaptation to petty-bourgeois layers who were unwilling to undertake the disciplined struggle under the banner of the party to resolve the crisis of revolutionary leadership. Lacking a principled basis for factional struggle, this grouping proposed an opportunist formula—attempting to “correct” the SEP while positioning itself to replace it in the future should the party fail to lead the working class in the socialist revolution⁹. This amounted to a fatal deviation from the necessary political struggle within the party, and this tendency has now relegated into precisely what it wished to be — acting as a “web-group” “promoting the revival of socialist culture”¹⁰ outside the revolutionary movement, the ICFI, while posturing as defenders of “internationalism” and the perspectives of the ICFI.

In opposition to this nationalist-opportunist deviation, our struggle was grounded in the fundamental Marxist principle that socialist internationalism has no meaning outside its historical form — the ICFI and its national sections. Only through the conscious struggle to build the SEP as the Sri Lankan section of the ICFI, fighting as a political faction of the SEP against its opportunist leadership, can the working class resolve the crisis of leadership and carry forward the fight for world socialist revolution.

The Tasks of the SLLA: Building the SEP as the Revolutionary Leadership

Our fight for socialist internationalism is the fight to build the International Committee of the Fourth International as the world party of socialist revolution, and the necessary revolutionary leadership in the SEP Sri Lanka, being a part of it, to lead the working class of the region in the next decisive mass struggles. This requires:

Analyzing the dialectics of the historical failures of the nationalist opportunist and sectarian leadership of the SEP Sri Lanka to lead the working class in decisive struggles and resolve the crisis of revolutionary leadership in Sri Lanka and South Asia.
Educating the advanced workers and youth in the history of Trotskyism and the betrayals of Stalinism and Pabloism.
Intervening in the struggles of the working class with the revolutionary program of the ICFI to transform spontaneous economic and political struggles into a conscious fight for socialism.
Opposing all forms of nationalism and identity politics, which divide the working class and subordinate it to bourgeois politics.
Exposing the trade unions and pseudo-left parties, which serve as instruments of capitalist rule.

The continuity of revolutionary Marxism depends on the defense of historical truth. Without this, there can be no revolutionary movement, no revolutionary leadership, and no socialist future.

In the preface to his book Leon Trotsky and the Struggle for Socialism in the Twenty-First Century, (2023), North reminds us as follows:

“The historical experiences of the past century thoroughly tested all political movements, parties, and tendencies that claimed to be leading the struggle against capitalism. But the upheavals of the twentieth century have exposed the counterrevolutionary role of the Stalinists, Social Democrats, Maoists, bourgeois nationalists, anarchists, and Pabloites. Only the Fourth International, led by the International Committee, has met the test of history¹¹.”

The building of the ICFI is the decisive task facing the working class today. It is not a question of choice but of survival. The alternative is world war, fascism, and barbarism. The only way forward is through socialist internationalism, embodied in the International Committee of the Fourth International. We are an essential part of that fight. Join SLLA today! Build SEP!

“Revolutionary internationalism is the political antipode of opportunism. In one form or another, opportunism expresses a definite adaptation to the so-called realities of political life within a given national environment. Opportunism, forever in search of shortcuts, elevates one or another national tactic above the fundamental program of the world socialist revolution” The World Capitalist Crisis and the Tasks of the Fourth International: Perspectives Resolution of the IC ICFI (Aigust 1988). <https://www.wsws.org/en/special/library/world-capitalist-crisis-tasks-fourth-international-1988/18.html>
↩︎
The Political Origins and Consequences of the 1982–86 Split in the International Committee of the Fourth International, David North, 03 August 2019, <https://www.wsws.org/en/articles/2019/08/03/icfi-a03.html>
↩︎
Ibid.
↩︎
North concludes the paragraph referring to his report to the Detroit membership of the Workers League on June 25, 1989, where he has said,
”The scope of this international collaboration, its direct impact on virtually every aspect of the practical work of each section, has profoundly and positively altered the character of the ICFI and its sections. The latter are ceasing to exist in any politically and practically meaningful way as independent entities. Upon the foundation of a common political program, a complex network of relationships has emerged within the ICFI which binds together every section. That is, the sections of the ICFI comprise interconnected and interdependent components of a single political organism. Any breaking of that relationship would have devastating effects within the section involved. Every section has now become dependent for its very existence upon this international cooperation and collaboration, both ideological and practical.” Workers League Internal Bulletin, Volume 3, Number 4, June 1989, p. 5.
↩︎
“The main purpose of this document is to bring home to the membership the importance of being the official section of the Fourth International in view of the vital necessity to strengthen the traditional organization of Trotskyism in the great struggle already begun. If we accept the history of “international Trotskyism since 1933 (which is a history of Bolshevik regroupment in the Fourth International), then we must place the question of the International as the most important question before the group. All other questions of group development, such as the press, industrial work or organizational activity are bound up with whatever stand we take on the International. If we accept the political principles of Bolshevism then we must accept the organizational method. It is not sufficient to say that we accept the program of the Fourth International and that we expound it better than the RSL if we do not also accept its organizational method, which means that we must be affiliated to the International, accepting its democratic centralist basis; just the same as it is not sufficient to claim to be a Trotskyist and to be more conversant with the policy of Trotskyism than the organized Trotskyists, unless one joins a Trotskyist party accepting its democratic centralist discipline. That is what is meant by Bolshevik organizational methods.” Our Most Important Task, Gerry Healey, August 10, 1943.
↩︎
“The present doctrine that Bolshevism does not tolerate factions is a myth of epoch decline. In reality the history of Bolshevism is a history of the struggle of factions. And, indeed, how could a genuinely revolutionary organization, setting itself the task of overthrowing the world and uniting under its banner the most audacious iconoclasts, fighters and insurgents, live and develop without intellectual conflicts, without groupings and temporary factional formations?” Revolution Betrayed, Trotsky (1936).
↩︎
“සසප ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ඉදිරි දර්ශනය්ස් සදහා අරගලය නතර කර ඇත කියා කියනු නො හැකි ය. එය දැනට පෙන්නුම්කර ඇති පරස්පරයන් ජය නොගතහොත් එම ඉදිරි දර්ශනය සදහා අරගලය අත් හරිනු ඇත. අප පක්ෂය තුල දී මෙන් ම දැන් ද සටන් කරන්නේ එය වැලැක්වීමට ය. ඒ සදහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව ද වැඩ කරයි. දෙපැත්තේම පීඩනයට පක්ෂය මුහුන දෙන නිසා එහි අවස්තාවාදී නැඹුරුව ශක්තිමත්ව පෙරට ගැනීම අපහසු වී ඇත. ඔබ පවසා ඇති පරිදිම අපගේ වැඩ කටයුතු පක්ෂයට බල පායී. අවශ්‍ය වන්නේ එම අරගලය මූල ධර්මානුකූලව ශක්තිමත් ව ඉදිරියට ගැනීම යි. ක්‍රියාකාරි කමිටුව හෙලා දැකීමට අප ලියූ ලිපිය එහි පියවරක් ප්‍රතිපලදායක බව කිව යුතු ය. එය අප සටන් කරන විදිය ගැන උදාහරනයකි.” Nandana Nannetti, 15 March 2025, SEP-Left WhatsApp Chat Discussion.
↩︎
The following quote from an article published by this group as part of a series of hysterical diatribes against us, conveniently reduces socialist internationalism to the content of it – that is to the principle of rejection of socialism in one country – disregarding its historical form:

“පලමුකොට ම ජාත්‍යන්තරවාදය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක් ද යන බොහෝ දෙනා දන්නා දෙය යලි මතක් කර ගැනීම උචිත ය. මාක්ස්වාදීන් ජාත්‍යන්තරවාදය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ, සමාජවාදය සඳහා අරගලය සහ ධනවාදය පෙරලා දැමීම, ජාතික සීමාවන් ඉක්මවා යා යුතුය යන මූල ධර්මයයි. ධනවාදයේ අර්බුදය වනාහී, නිෂ්පාදන බලවේගවල වර්ධනය හේතුවෙන් ජාතිකවාදය හා පුද්ගලික දේපල ක්‍රමය, ලෝක ආර්ථිකය හා සමාජ නිෂ්පාදනය සමග ගැටීමේ ප්‍රතිඵලයකි. කම්කරු පන්තිය යනු සිය පැවැත්මෙන් ම, සූරාකෑම මෙන් ම දේශ සීමා ද ඉවසිය නො හැකි පන්තියයි. ධනපති ක්‍රමය යනු ලොව පුරා කම්කරුවන් සූරා කන ගෝලීය පද්ධතියක් බැවින් ද, අද දවසේ නිෂ්පාදනය යනු ලෝක ගෝලීය ක්‍රියාදාමයක් හෙයින් ද, පන්ති විරහිත සමාජයක් සඳහා අරගලය එක් රටකට පමනක් සීමා කල නො හැකි ය. මෙම ඉදිරි දර්ශනය, ජාතීන් පුරා කම්කරුවන් අතර සහයෝගීතාව හා සහෝදරත්වය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින අතර, සමාජවාදී සමාජයක් සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා එකිනෙකට සම්බන්ධීකරනය වූ ගෝලීය උත්සාහයක අවශ්‍යතාව අවධාරනය කරයි. මෙම මූලධර්ම මත පිහිටා, අවස්ථාවාදයට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය බලමුලු ගැන්වීම සඳහා අවංකව ම පෙනී සිටින සංවිධානයක් හෝ පුද්ගලයෙකු ජාත්‍යන්තරවාදී නො වන්නේ කෙසේ ද යන ප්‍රශ්නය මෙතැන දී අදාල ය. අප කන්ඩායම සම්බන්ධයෙන් ගත් විට, ජාත්‍යන්තර කමිටුව හෝ එහි ලංකා ශාඛාව වන සසපය හෝ මෙම ඉදිරි දර්ශනය අත් හැර දැමූ ප්‍රතිජාත්‍යන්තරවාදීන් යයි අප මෙතෙක් කිසිවිටෙකත් කියා නැත.” (emphasis added) සුලු ධනේශ්වර කල්ලිවාදයට එරෙහිව විප්ලවවාදී පක්ෂයක නායකත්වය සහ මාක්ස්වාදී මූලධර්ම – 3, Nandana Nannetti, 19 October 2024. <https://socialist.lk/2024/10/19/pe1-3/>
↩︎
“අප දැනටමත් සාකච්චා කර ඇති පරිදි එකිනෙකට සම්බන්ධිත විකල්ප තුනක් සදහා අපි සටන් වදිමු.
1) පක්ෂය නිවැරදි මාවතට ගැනීම
2) එය ජාත්‍යන්තර කමිටුවෙන් බිදී යන තත්වයකදී විකල්ප නායකත්වය ලෙස වැඩ කිරීමට සූදානම් වීම
3) පන්ති අරගලයේ වෙනස්කම් මගින් ඇති කරන විප්ලවවාදී අරගලයකදී ඒකබද්ධව විප්ලවය සදහා වැඩ කිරීම. විප්ලවවාදී තත්වයකට මුහුන දීමට පක්ෂය සූදානම් නම් වෛෂයිකව අප අතර එකමුතුවකට කොන්දේසි නිර්මානය කරනු ඇත.” Nandana Nannetti, on 16 March 2024, SEP-Left WhatsApp Chat Discussion. ↩︎
https://socialist.lk/
↩︎
Leon Trotsky and the Struggle for Socialism in the Twenty-First Century, David North, (2023) <https://www.wsws.org/en/articles/2023/04/05/zuwp-a05.html>
↩︎

The Fight for the Historical Continuity of Bolshevism: The ICFI as the Political Expression of Socialist Internationalism in the 21st Century Read More »

ජාමූඅ නියෝග බලාත්මක කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක ජාජබ ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් ලබා ගනී: කප්පාදුවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට සසප ගොඩනඟන්න!

class struggles, Democratic Rights, economics, Fascism, lead article, politics, politics & economics, Trade Unions / November 21, 2024

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම (ආර්එල්එෆ්) හෙවත් ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වයේ (එස්එල්එල්ඒ) ප්‍රකාශය.

ශ්‍රී ලංකාවේ මහ මැතිවරණය, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වඩා වැඩි බලයක් ලබා ගත් පාලක ජාතික ජන බලවේගයේ (ජාජබ) විශිෂ්ට ජයග්‍රහණයකින් අවසන් විය. ජාජබ යනු සැප්තැම්බර් මැතිවරණයෙන් තේරී පත් වූ විධායක ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකගේ පක්ෂය වන ප්‍රති-මාක්ස්වාදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ (ජවිපෙ) සමන්විත සන්ධානයකි. 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත කිරීමෙන් පසු ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලනයේ ප්‍රධානම මුක්කුවක් වූ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ කේන්ද්‍රීය ද්‍රැවීකරන බලය ප්‍රතිඵලය මගින් ඉස්මතු කෙරුනි.

Akd — ජනාධිපති අනුර කාමර දිසානායක (දකුණේ සිට දෙවැන්නා) 2024 නොවැම්බර් 11 වන දින ගම්පහදී පැවති මැතිවරණ රැලියේදී NPP හි අනෙකුත් නායකයින් සමඟ සිටගෙන සිටියි. අනුග්‍රහය: දිසානායකගේ X ගිනුම.

රටේ ජනාධිපති-පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තුළ වඩාත්ම ප්‍රායෝගික තේරීම ලෙස ඔවුන් සැලකූ ජාජබ සඳහා ඡන්දය දීමට මිලියන හයකට අධික ජනතාවක් කැමැත්ත පළ කර ඇත. මෙම තීරණය, ජාජබ විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද සටන් පාඨයක් වන “ස්ථාවර ආන්ඩුවක්” සඳහා වූ ජනතා තේරීම පිලිබිඹු කරන අතර, එය, ජනාධිපතිවරයෙකු සහ වෙනත් පක්ෂයක් විසින් ආධිපත්‍යය දරන පාර්ලිමේන්තුවක අවශ්‍යතා අතර කන්ඩායම් ගැටුම් හේතුවෙන් ඇති වූ දේශපාලන අස්ථාවරත්වය පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අතීත අත්දැකීම් මගින් මෙහෙයවනු ලැබීය. දක්ෂිනාංශික විරුද්ධ පක්ෂ විසින් දේශපාලන විකල්පයක් ඉදිරිපත් නොකළ බැවින්, ශක්තිමත් හෝ “වෙනස් වූ” විපක්ෂයකට වඩා ශක්තිමත් ජාජබ ආන්ඩුවක් සඳහා ජනතාව මනාපය පළ කර ඇත.

ශ්‍රීලංපොපෙ-එජාප (ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ-එක්සත් ජාතික පක්ෂය) කලින් පාලක සභාගය සහ හිටපු විපක්ෂය වූ සජබ (සමගි ජන බලවේගය) ඡන්දදායකයින් ඉදිරියේ තරයේ අපකීර්තියට පත්ව තිබුණි. දිගු කලක් රට පාලනය කළ පරපෝෂිත ප්‍රභූ පන්තිය කෙරෙහි තිබූ මහා මහජන විරෝධයේ ප්‍රකාශනයක් ලෙස, ජනතාව 2022 මහජන අරගලයේ “225 ම එපා” යන සටන් පාඨය (පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් 225 ගැන වූ සඳහන) ක්‍රියාව ට නැංවීමේ වේදිකාවක් බවට මහ මැතිවරණය පරිවර්තනය කළහ. ජාජබ මෙම හැඟීම ගසා කෑ අතර, එය පාර්ලිමේන්තුව “පිරිසිදු කිරීමක්” සඳහා වන කැඳවීමක රාමුවක් තුල පිහිටුවීය.

කෙසේ වෙතත්, දිසානායකගේ සියලු ව්‍යාජ පොරොන්දු සහ ජනප්‍රිය අලංකාරෝක්තිය තිබියදීම, මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය ජාජබ නායකත්වය කෙරෙහි පුලුල්ව පැතිරුනු විශ්වාසයක් නිශ්චිතවම පෙන්නුම් නොකරයි. 1990 ගණන්වල මුල් භාගයේ සිට ධනේශ්වර ප්‍රභූ පැලැන්තියේ විවිධ ආන්ඩු සමග හවුල් වී, පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට අවතීර්ණ වීමෙන් පසු, ඔවුන්ගේ කප්පාදුවලට සහ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පියවරයන්ට සහාය දැක්වීමේ ඉතිහාසයක් ජවිපෙට ඇත. ජවිපෙ නායකයින් හිටපු ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග යටතේ අමාත්‍ය ධුර දැරූ අතර, යුද්ධයේ අවසන් අදියරේදී ඇස්තමේන්තුගත දෙමළ ජනයා 40,000 ක් සමූලඝාතනය කිරීමකින් අවසන් වූ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාට එරෙහිව හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගේ නැවත පණ ගැන්වූ වාර්ගික යුද්ධයට දැඩි ලෙස සහයෝගය දැක්වූහ.

මැතිවරණ තුල දී, පුද්ගලයන්ට වඩා පක්ෂයට ඡන්දය දීමට ජනතාව දිරිමත් කරන බව පවසමින්, නායකත්ව කල්ලිය විසින් තෝරාගත් අය පමණක් ප්‍රවර්ධනය කෙරුනු අතර බොහෝ දුරට ජනතාව නොදන්නා අපේක්ෂකයින්ට මනාප සඳහා ප්‍රචාරක කටයුතු කිරීම ජාජබ/ජවිපෙ නායකත්වය විසින් තහනම් කෙරුණි. පක්ෂය උත්සාහ කළේ තමන් “ජනතාවගේ රජයක්” සහ සියලු ජනවර්ගවල පාලනයක් පිහිටුවන බවට ජනතාව ඒත්තු ගැන්වීමට ය. මෙය රැවටිලිකාරී ය.

කම්කරු පන්තිය, නාගරික මධ්‍යම පන්තිය, ගොවීන්, කුඩා වෙළෙන්දන් සහ තරුනයන් බොහෝ දුරට ජාජබ නායකත්වය විසින් මෙහෙයවනු ලැබුවේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (IMF) (ජාමූඅ) නියෝග ක්‍රියාවට නැංවීම හැර ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය පුනර්ජීවනය කිරීමට විසඳුමක් නොමැති බව විශ්වාස කිරීමට ය. ජාජබ/ජවිපෙ නායකයන් මෙම වෙලඳපොල ගැති වැඩපිලිවෙලේ සැබෑ ඇඟවුම් පිලිබඳව ජනතාව අඳුරේ තැබීමට උත්සාහ කලහ: පුළුල් කප්පාදු ක්‍රියාවට දැමීම, නව්‍ය කල වාණිජකරණය සහ පුද්ගලීකරනය, වැටුප් හැකිලීම සහ කම්කරු වැඩවර්ජන මැඩ පැවැත්වීම ආදී හිටපු ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩු සමයේදී වැඩකරන ජනතාව විසින් ප්‍රතික්ෂේප කල පියවරයන්. දිසානායක ද කම්කරුවන්ගේ අරගල මර්දනය කිරීම සඳහා ආඥාදායක ජනාධිපති බලතල, පාර්ලිමේන්තු බහුතරය, උසාවි, බන්ධනාගාර පද්ධතිය සහ මිලිටරිය මත රදා සිටිනු ඇත.

දිසානායක සහ ජාජබ/ජවිපෙ තුල ඔහුගේ කවය, 2022 මුල්‍ය බංකොලොත් බව ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද ධනේශ්වර ආර්ථිකය ගලවා ගැනීමේ කර්තව්‍යය භාරගෙන ඇත. ජාජබ ආන්ඩුව ස්ථාපිත කළ පසු, එය ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනය සමග පෙලගැසුණු සහ චීනය, රුසියාව සහ මැද පෙරදිග ඉරානය සමග එහි භූ දේශපාලන ගැටුම් වලදී ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයට යටත් හවුල්කරුවෙකු ලෙස, දක්ෂිනාංශික හා ජාතිභේදවාදී පාලනයක් ලෙස ක්‍රියා කිරීමට සූදානමින් සිටී. චීනය සමග යුද්ධය සඳහා වෙලඳ හා මිලිටරි සැලසුම් ඇති, එමෙන්ම, සියලු බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ සහාය ඇතිව ගාසා තීරයේ සහ බටහිර ඉවුරේ පලස්තීනුවන්ට එරෙහිව ජන සංහාරක යුද්ධයක් දියත් කර ඇති බෙන්ජමින් නෙතන්යාහුගේ සියොන්වාදී ඊශ්‍රායල ආණ්ඩුවේ ක්‍රියා අනුමත කරනා එක්සත් ජනපදයේ තේරී පත් වූ ෆැසිස්ට්වාදී ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ට සහය පළකරමින් ද, එක්සත් ජනපද අවශ්‍යතා සමඟ සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීමට ඇති කැමැත්ත දිසානායක දැනටමත් සංඥා කර ඇත.

2012 දී තනිකරම උපායශීලී පදනමක් මත කැඩී ගිය ජවිපෙ කන්ඩායමක් වන ව්‍යාජ-වාම පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප) විසින් ගෙන ගිය වැඩපිලිවෙලේ බංකොලොත් භාවය ද මැතිවරනය විසින් ඉස්මතු කර ඇත. “පද්ධති වෙනසක්” ඉල්ලා සිටි, පෙර නොවූ විරූ 2022 මහජන අරගල පාවාදීමේ ප්‍රධාන පාර්ශවකරුවන්ගෙන් එකක් වූයේ පෙසප ය. බලය ලබාගෙන සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කිරීමට පාලක පන්තියට එරෙහිව කම්කරු පන්තිය ස්වාධීනව බලමුලු ගැන්වීමට දැඩි ලෙස විරුද්ධ වූ පෙසප, ජවිපෙ සහ විපක්ෂයේ සජබ විසින් යෝජනා කරන ලද අන්තර්වාර ආන්ඩුවකට සහාය දුන් අතර “පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටත බලයක්” යන සටන් පාඨය යටතේ උද්ඝෝෂනය කළේය. පෙසප, ජවිපෙ නායකයා ඡන්දෙයෙන් තෝරා පත් කර ගැනීම ජනතා අරගලවල ඉල්ලීම ඉටු කිරීමක් ලෙස ලෙස හුවා දක්වන අතරම, මහ මැතිවරනය තුලදී තත්කාර්යවාදී හැරීමක් ගනිමින්, පාර්ලිමේන්තු විපක්ෂයේ නියෝජනය අපේක්ෂාවෙන් ” විපක්ෂය වෙනස් කිරීම” ක් ඉල්ලා සිටියේය.

උතුරේ සහ මධ්‍යම කඳුකරයේ දෙමළ සුළුතරය බොහෝ දුරට ජාජබ ට ඡන්දය දුන්හ. ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජනතාව බහුතරයක් ජීවත් වන යාපනය දිස්ත්‍රික්කයේ, ජාජබ ජනාධිපති අපේක්ෂක දිසානායක ජනාධිපතිවරණයේදී ලබා ගත්තේ 7.29% ක ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් (ඡන්ද 27086) පමණක් වන අතර, බ්‍රහස්පතින්දා (14) පැවති මැතිවරණයේ දී එම ජනතාවම 24.85% ක ඡන්ද ප්‍රමානයක් (ඡන්ද 80830) ලබා දෙමින් ජාජබ ඉහළට ඔසවා තැබූහ. දශක ගනනාවක් තිස්සේ දකුණේ සිංහල ස්වෝත්තමවාදී ආන්ඩු සමග සහජීවනයෙන් සිටි සහ ජනතාවගේ පොරොන්දු ඉටු කිරීමට අපොහොසත් වූ දෙමල ජාතිවාදී පක්ෂ කෙරෙහි ඔවුන්ගේ අතෘප්තිය මෙම ඡන්ද වැඩිවීම තුල කොටසක් ලෙස පිලිබිඹු කරයි. එසේ වුවද, මෙම ඡන්දය, ජවිපෙ ස්වෝත්තමවාදී දේශපාලනය අනුමත කිරීමක් නොව, දිසානායකගේ ව්‍යාජ පොරොන්දු සහ කොන් කිරීම පිලිබද නොපැහැදිලි තර්ජන වලට මංමුලා සහගත ප්‍රතිචාරයක් වෙයි.

එසේම, රටේ බොහෝ ප්‍රදේශවල සුළුතර මුස්ලිම් ප්‍රජාවන් ද නව රජයේ පොරොන්දු කෙරෙහි තම බලාපොරොත්තු තබා ඇති අතර, ඔවුහු වැඩි කල් නොගොස් දැඩි ලෙස කලකිරීමට පත් වීමට නියමිතය.

පසුගිය මැතිවරණ දෙක පුරාවටම, ජවිපෙ/ජාජබ, පෙසප, සජබ, සහ විවිධ ජාතිවාදී පක්ෂ ඇතුළු සියලුම දේශපාලන පක්ෂ, අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩුවල දූෂණය, අවපාලනය හෝ ජාතිවාදය යන කාරනා කෙරෙහි අවධානය යොමු කරනා’තර සමාජ-ආර්ථික අර්බුදයේ ගෝලීය සහ පන්ති මූලයන් වසන් කරමින් ජනතාව නොමඟ යැවීමට කැපවී සිටියෝය. එසේම, න්‍යෂ්ටික යුද්ධයේ ආසන්න තර්ජනය, ගාසා තීරයේ ජන සමූල ඝාතනය, ෆැසිස්ට්වාදයේ සහ ආඥාදායකත්වයේ නැගීම සහ යුරෝපයේ ප්‍රධාන ධනේශ්වර රටවල ද, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ සහ චීනයේ ද ගැඹුරු වන ආර්ථික අර්බුදය, ලඹදෙන සෞඛ්‍ය හා පාරිසරික ව්‍යසනය යනාදී හදිසි ගෝලීය භූ-දේශපාලන ප්‍රශ්න වලින් වැඩකරන ජනයාගේ අවධානය වෙනතකට යොමු කිරීමට පන්තියක් ලෙස ඔවුන් ප්‍රවේශම් විය.

දේශීය හා ජාත්‍යන්තර මාධ්‍ය ආයතනවල ව්‍යාජ නිරූපණයන්ට පටහැනිව, සමාජවාදී ප්‍රතිසංස්කරණවලට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති ජාජබ ආන්ඩුව තුළ කම්කරු පන්තියට සැනසීමක් නොලැබෙනු ඇත. පාර්ලිමේන්තුව තුළ පුලුල් දේශපාලන බලයක් ඇති ජාජබ/ජවිපෙ ආන්ඩුව, වැඩවර්ජන කිරීමට ඇති අයිතිය ඇතුළුව කම්කරු පන්තියේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් කප්පාදු කරන නීති පැනවීමට පසුබට නොවනු ඇත. වර්ගවාදය ඇතුළු අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් භාවිතා කරන ලද සාම්ප්‍රදායික යාන්ත්‍රණ සහ රාජ්‍ය මර්දනයේ ක්‍රමවලින් ඔබ්බට, ජාජබ ආන්ඩුව තමන්ගේම මෙවලම් දෙකක් භාවිතා කරනු ඇත: ඒ, වෘත්තීය සමිති නිලධරය සහ රටේ ග්‍රාමීය සහ නාගරික ප්‍රදේශ වල හොඳින් ජාලගත වූ ජාජබ/ජවිපෙ සුලු ධනේශ්වර කොටස් ය. මෙම බලවේග 1980 ගනන් අග භාගයේ ඔවුන්ගේ අඳුරු ඉතිහාසය ප්‍රතිනිර්මාණය කරමින් දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්ට සහ කම්කරු පන්තියට එරෙහිව ෆැසිස්ට්වාදී බලවේග ලෙස බලමුලු ගැන්විය හැකිය. මෙය කම්කරු පන්තියට දැඩි අනතුරු ඇඟවීමකි.

ලෝකය, න්‍යෂ්ටික යුද්ධයේ, ආඥාදායකත්වයේ, ෆැසිස්ට්වාදයේ සහ කප්පාදුවේ යුගයකට අවතීර්ණව ඇත. සෑම රටකම කම්කරුවන්, තමන් මුහුණ දෙන මෙම ගෝලීය ප්‍රශ්නවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට අධිෂ්ඨානවත් වනු ඇත. ශ්‍රී ලංකාවේ සහ කලාපයේ ජනතාව මුහුණ දෙන එදිනෙදා ජීවන ගැටලු මූලික වශයෙන් ස්වදේශිකව සම්භවිත ඒවා නොව, එක්සත් ජනපද මූල්‍ය වංශාධිපතිත්වය විසින් නායකත්වය දෙන ගෝලීය අධිරාජ්‍යවාදී ක්‍රමයේ ප්‍රතිවිරෝධතා වලින් පැන නැගුනු ඒවාය. මෙම ගැටළු ගෝලීය වන අතර ජාත්‍යන්තර විසඳුම් අවශ්‍ය වේ.

සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ ගෝලීය ආර්ථිකය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමටත් , අධිරාජ්‍යවාදී ක්‍රමයට එරෙහිව ඔවුන්ව මෙහෙයවීමටත්, ධනේශ්වර පන්තියෙන් දේශපාලන පාලනය දිනා ගැනීම සඳහා ඔවුන්ගේ කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීම සඳහාත්, ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ ඇතුළුව ලෝකයේ ජනතාවට ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ බහුජන පක්ෂයක් අවශ්‍ය වේ. ජාජබ/ජවිපෙ, අනෙකුත් දක්ෂිනාංශික දේශපාලන පක්ෂ සහ ව්‍යාජ වම සමග සම්බන්ධ වෘත්තීය සමිති නිලධරයට එරෙහිව ස්වාධීන කම්කරු කමිටු පිහිටුවීම සහ ජාතික බෙදීම් සහ ජාත්‍යන්තර දේශසීමා හරහා මෙම කමිටු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව එක්සත් කිරීම, කම්කරු පන්තිය, තරුනයින් සහ පීඩිත ජනතාව අද මුහුණ දෙන කර්තව්‍යයයි.

මැතිවරන කාලය තුල මෙම වැඩපිලිවෙල පෙරට ගෙන ඒ සඳහා උද්ඝෝෂනය කලේ, හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව (හජාජාක) සහ එහි ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව වන ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (සසප) පමණි. කප්පාදුවට, ආඥාදායකත්වයේ අන්තරායට, යුද්ධයට හා ෆැසිස්ට්වාදයට එරෙහිව සහ සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති සඳහා වන මෙම වැඩපිලිවෙල සඳහා සටන් කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ හා කලාපයේ කම්කරුවන්ගේ මහජන විප්ලවවාදී පක්ෂය ලෙස සසප ගොඩනැගිය යුතුය.

[මෙය the socialist.lk වෙබ් අඩවියේ නොවැම්බර් 16 දින ඉංග්‍රීසියෙන් පලවූ ලිපියේ සිංහල පරිවර්ථනය යි.]

ජාමූඅ නියෝග බලාත්මක කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක ජාජබ ශක්තිමත් පාර්ලිමේන්තු බහුතරයක් ලබා ගනී: කප්පාදුවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට සසප ගොඩනඟන්න! Read More »

Sri Lanka’s ruling NPP secures a strong parliamentary majority to enforce IMF dictates: Build the SEP to fight the cuts!

class struggles, Democratic Rights, economics, english, Fascism, lead article, News, politics, politics & economics, Trade Unions, War / November 16, 2024

Statement of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction (RLF) of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

Sri Lanka’s general election concluded with a landslide victory for the ruling National People’s Power (NPP), which secured more than a two-thirds majority in Parliament. The NPP is a coalition consisting of the anti-Marxist Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), the party of the Executive President Anura Kumara Dissanayake, who was elected in the September elections. The result highlights the centripetal power of the executive presidency, which has been central to Sri Lanka’s capitalist rule since the adoption of the 1978 Constitution.

Akd — *President Anura Kamara Dissanayake (second from the right) stands with other leaders of NPP at an election rally on November 11, 2024 at Gampaha. Courtesy: X profile of Dissanayake.*

Over six million people have opted to vote for the NPP, which is what they viewed as the most pragmatic choice within the country’s presidential-parliamentary system. This decision reflects the people’s choice for a “stable government,” a slogan promoted by the NPP, and was driven by their past experiences of political instability caused by factional conflicts between the interests of a president and a parliament dominated by a different party. People have expressed a preference for a strong NPP government over a strong or “changed” opposition, as no political alternative was presented by the right-wing opposition parties.

The SLPP-UNP (Sri Lanka Podujana Peramuna-United National Party), the previous ruling coalition, and the SJB (Samagi Jana Balawegaya), the former opposition, were thoroughly discredited in the eyes of the electorate. Largely an expression of mass protest over the parasitic elite class that had long ruled the country, people converted the general elections into a platform to translate the 2022 mass struggle’s slogan, “No to the 225” (referring to the 225 members of parliament), into action. The NPP capitalized on this sentiment, framing it as a call for a “cleansing” of Parliament.

However, in spite of all the false promises and popular rhetoric of Dissanayake, the election result does not necessarily indicate widespread trust in the NPP leadership. JVP has a history of partnering with various governments of the capitalist elite since early 1990s, when they entered into parliamentary politics, and supporting their austerity and anti-democratic measures. JVP leaders held ministerial portfolios under former president Chandrika Kumaratunge and fervently supported the renewed communal war of former president Mahinda a Rajapaksa against the country’s Tamils in the North and East, which ended with a massacre of an estimated 40,000 Tamils during the final phase of the war.

During the elections, the NPP/JVP leadership barred their largely unknown candidates from campaigning for preferential votes, promoting only those the leadership clique has chosen, and claiming that people are encouraged to vote for the party rather than the individuals. The party sought to persuade the people that it would establish a “government of the people” and of all ethnicities. This posture is deceptive.

The working class, the urban middle class, peasants, small traders, and youth were largely led by the NPP leadership into believing that there was no solution to reviving Sri Lanka’s economy other than implementing the dictates of the International Monetary Fund (IMF). The NPP/JVP leaders sought to keep the people in the dark over the real implications of this pro-market program: sweeping austerity, renewed commercialization and privatization, shrinking wages, and the suppression of workers’ strikes – measures that the working people rejected under the government of the previous president, Ranil Wickremasinghe. Dissanayake, too, will rely on dictatorial presidential powers, a parliamentary majority, the courts, the prison system, and the military to suppress workers’ struggles.

Dissanayake and his circle within the NPP/JVP have undertaken the task of salvaging the capitalist economy, which was declared bankrupt in early 2022. Once the NPP government is established, it is poised to function as a right-wing and communalist administration aligned with international financial capital and as a subservient partner to American imperialism in its geopolitical conflicts with China, Russia, and Iran in the Middle East. Dissanayake has already signalled his willingness to collaborate with U.S. interests, even expressing support for the fascistic U.S. President-elect Donald Trump, who has trade and military plans for war with China, and approved actions of the Zionist Israeli government of Benjamin Netanyahu, which is waging a genocidal war against Palestinians in Gaza and the West Bank, backed by all Western imperialist powers.

The election also has highlighted the bankruptcy of the programme advanced by the pseudo-left Front Line Socialist Party (FSP), a faction of JVP which broke away in 2012 on purely tactical grounds. The FSP was one of the main stakeholders in the betrayal of the unprecedented mass struggles of 2022, which demanded a “system change”. Staunchly opposed to the independent mobilisation of the working class against the ruling class to take power and implement socialist policies, the FSP supported an interim government proposed by JVP and opposition SJB and campaigned under the slogan of a “power outside the parliament”. Taking a pragmatic turn during the general elections, the FSP called for a “changed opposition”, seeking representation in the parliamentary opposition, while cynically portraying the election of the JVP leader as a fulfilment of the demand of the mass struggles.

In the North and the central hills, the Tamil minority largely voted for the NPP. In the Jaffna District, where Sri Lankan Tamils are the majority, NPP presidential candidate Dissanayake secured only a 7.29% of the votes (27086) in the presidential elections, while in Thursday’s elections the same people propelled the NPP to the top, giving it 24.85% of the votes (80830). This increase of votes partly reflects their discontent with Tamil communalist parties, which were cohabiting with the Sinhala chauvinist governments of the South for decades, and failed to fulfill their promises. Nevertheless, this vote does not signify approval for the chauvinist politics of the JVP, but rather a misguided response to Dissanayake’s false promises and vague threats of marginalization.

Likewise, in many parts of the country, minority Muslim communities also have placed their hopes in the promises of the new government, only to be bitterly disillusioned sooner rather than later.

Throughout the last two elections, all the political parties, including the JVP/NPP, FSP, SJB, and various communal parties, were dedicated to misleading the people by focusing on the issues of corruption, mismanagement, or communalism in successive governments, while concealing the global and class roots of the socio-economic crisis. As a class, they were also careful to distract the working people from pressing global geo-political issues: the imminent threat of nuclear war, the genocide in Gaza, the rise of fascism and dictatorship, and the deepening economic crisis in the major capitalist countries in Europe, in USA, and China and the impending health and environmental catastrophe.

The working class will find no solace in the NPP government, which has no connection to Socialist reforms, contrary to the false portrayals by local and international media outlets. With sweeping political power in the parliament, the NPP/JVP government will not hesitate to enact laws curtailing the democratic rights of the working class, including their right to strike. Beyond the traditional mechanisms and methods of state oppression used by successive governments, including communalism, the NPP government will wield two more tools of its own: the trade union bureaucracy and the well-networked petty-bourgeois elements of NPP/JVP, prevalent in the country’s rural and urban areas. These forces could be mobilized as fascistic forces against political opponents and the working class, replicating their dark history of the late 1980s. This is a stark warning to the working class.

The world has entered an epoch of nuclear war, dictatorship, fascism and austerity – global issues that workers in countries are confronted with and will be determined to fight against. The everyday problems faced by the people of Sri Lanka and the region are not fundamentally homemade but stem from the contradictions of the global imperialist system, led by the US financial aristocracy. These issues are global and need international solutions.

The people of the world, including those in Sri Lanka and South Asia, need a mass party of the international working class to lead them against the imperialist system and mobilise their industrial power to win political control from the capitalist class, in order to reorganize the global economy along socialist lines. Establishing independent workers’ committees against the trade union bureaucracy affiliated with the NPP/JVP, other right-wing political parties and the pseudo-left, and uniting these committees democratically across national divisions and international borders is the task before the working class, youth and the oppressed masses today.

It was only the International Committee of the Fourth International (ICFI) and its Sri Lankan section, the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka, that advanced and campaigned for this programme during the elections. To fight for this programme – against austerity, danger of dictatorship, war, and fascism and for socialist policies – the SEP must be built as the mass revolutionary party of the workers of Sri Lanka and the region.

Sri Lanka’s ruling NPP secures a strong parliamentary majority to enforce IMF dictates: Build the SEP to fight the cuts! Read More »

එන්පීපී/ ජාජබ ආන්ඩුව යටතේ වැඩවර්ජන අවසන්

class struggles, Democratic Rights, economics, lead article, politics, Trade Unions / November 3, 2024

එස්එල්එල්ඒ ලියුම්කරු විසිනි.

“ජාතික ජන බලවේගයේ (එන්පීපී) රජය යටතේ වැඩ වර්ජනවල කටුක ඉතිහාසය අවසන් වන අතර එය අතීතයට අයත් වනු ඇතැ” යිද, ඇඳිරි නීතිය අහෝසි වනු ඇතැයි ද එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි පැවසූ බව ඔක්තොම්බර් 1 දා ඩේලි මිරර් වාර්තා කලේය.

එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි එන්පීපී මහ මැතිවරන අපේක්ෂක ලක්ෂ්මන් නිපුන ආරච්චි . *Photo Credit: DailyMirror*

මේ කියන්නේ, වෘත්තීය සමිති හරහා කම්කරු වැඩවර්ජන මර්දනය කෙරුනු හා පාවා දෙනු ලැබෙන යුගයක්, සමිති නායකයන් හා ග්‍රාමීය හා නාගරික ඔත්තුකරුවන් හා සිවිල් පොලීසියක් හරහා නොනිල ඇදිරි නීතියක් ක්‍රියාත්මක වන යුගයක් උදා වීමට නියමිත බවය.

එන්පීපී ආන්ඩුවක් යටතේ සාමාන්‍ය කම්කරුවන් සමිති නායකයන්ටම එරෙහිව සටනට පිවිසෙන යුගයක් නිර්මානය කෙරෙනු ඇත යන්න මෙහි අනිවාර්‍ය ප්‍රතිඵලයයි. දූශනය, නාස්තිය පිටු දකින බවට කරන ප්‍රලාප මධ්‍යයයේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ (අයිඑම්එෆ්) කප්පාදු නිර්දේශ අකුරටම ක්‍රියාත්මක කිරීමට සපථ කර ඇති ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකගේ ආන්ඩුව අයිඑම්එෆ් හි ආශිර්වාදය ලත් ආන්ඩුවයි. කම්කරුවන් මෙම පිලිවෙත් වලට එරෙහිව ආන්ඩුවට එරෙහිව සටනට පිවිසීම සමිති නායකයන් සමග ගනුදෙනු බේරා ගැනීමට කම්කරුවන්ට ගතවෙන කාලය පිලිබද ප්‍රශ්නයක් පමනි. මේ බව හොදින් දන්නා ආන්ඩුව සමිති නිලධරය කම්කරුවන්ට එරෙහිව යොදා ගැනීමට සූදානමින් සිටින අතර අවශ්‍ය මර්දක නීති සම්පාදනය සදහා පාර්ලිමේන්තු බහුතරය ඉල්ලා සිටී.

ජනාධිපතිවරන උද්ඝෝෂනය මධ්‍යයේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුනේ (ජවිපෙ) වෘත්තීය සමිති මධ්‍යස්ථානයේ ජාතික සංවිධායක හා අන්තර් සමාගම් සේවක සංගමයේ සභාපති වසන්ත සමරසිංහ සියලු වෘත්තීය සමිති වැඩ වර්ජන වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුවට සහාය වන ඒවා බව පවසමින් වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ග අවසන් කරන බව නිවේදනය කලේය.

ඔක්තෝබර් 23 ඩේලි මිරර් වාර්තා කල පරිදි ජනාධිපති දිසානායක කටුනායක මැතිවරණ රැස්වීමකදී, කාලීන අවශ්‍යතාව ශක්තිමත්, බලගතු ආණ්ඩුවක් මිස විපක්ෂයක් නොවන බවත් එබැවින් නොවැම්බර් 14 මහ මැතිවරණයේදී එන්පීපී නියෝජිතයන්ගෙන් පාර්ලිමේන්තුව පිරවීමට පියවර ගන්නා ලෙසත් ජනතාවගෙන් ඉල්ලා ඇත.

පාර්ලිමේන්තු විපක්ෂයක් පවා නොඉවසන මේ ශක්තිමත් ආන්ඩුව කුමක්ද සඳහා ද ? අවශ්‍ය මර්දන නීති සම්පාදනය කරමින්, දේශීය හා විදේශීය ධනපතීන් ආරක්ෂා කරමින් පන්ති යුද්ධය දියත් කිරීම සදහා ය. එන්පීපී/ජේවීපී “ජනතා ආන්ඩුවක්” ලෙස පෙනී සිටීම දැවැන්ත ප්‍රෝඩාවකි.

කම්කරුවන්ට ඇත්තේ එකම විකල්පයකි. ඒ සමිති නිලධරයට එරෙහිව කම්කරුවන් තම තමන්ගේම ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩනගා ගනිමින් හා ඒවා ඒකාබද්ධ කරමින් සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවට දැමීමේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීම සදහා තම කාර්මික ශක්තිය සංවිධානය කිරීමය.

මේ වැඩපිලිවෙල ඉදිරිපත් කරන්නේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව හා සමාජවාදි සමානතා පක්ෂය පමනි. මහ මැතිවරනයේදී මෙම වැඩපිලිවෙලට චන්දය දෙන්න.

එන්පීපී/ ජාජබ ආන්ඩුව යටතේ වැඩවර්ජන අවසන් Read More »

Petty-bourgeois Nationalism versus Internationalism: The struggle for the historical continuity of Bolshevism and resolving the crisis of proletarian leadership

art and culture, class struggles, english, lead article, politics, politics & economics / October 14, 2024

By Sanjaya Jayasekera.

For Zionist imperialists, the history began on October 07, 2023, and the brutal oppression of Palestinians for 75 years is simply obliterated. Drawing an analogy, for Comrade Nandana Nanneththi, according to his diatribe of October 08, 2024, the history of our principled struggle against their nationalist clique had begun only from our final contribution of July 4, 2024. Nandana shamelessly suppresses the fact that the discussion in question formally started at least six months ago, on December 25, 2023, when Sanjaya proposed a programme of action to the Aggregate group, titled “The way forward for the SEP Left”. Our struggle consisted of a number of written explanations that followed, a 25-page document written by Comrade Migara before December 25 about the long degeneration of the party, and two submissions of nearly 30 pages written by Comrade Migara clarifying the discussion that broke out after my proposal of December 25. Only one document was submitted by the Nandana’s clique, by comrade Udayaprema, during this whole discussion. This document submitted in mid April largely contained straw-man arguments that distorted the facts. Nandana avoided the main problems that we raised, but his positions were made clear to us.

Nandana’s behavior shows that he perceives our refusal to respond to his frenzied statements in his own language and style as representing our weakness. He is wrong. Since we are not in the habit of biting like hounds infected with the disease of poisonous subjectivity, and being revolutionaries who have not abandoned the claim to the heritage of the historical continuity of the international socialist movement, we act to grapple with political issues theoretically, attempting the most for the political clarifications and lessons for the working class. That is our approach.

Nandana’s essay/article reeks of the symptoms of the subjective sickness of a petty-bourgeois charlatan, requiring it to be dissected into sentences and phrases and sometimes into words to discuss it in detail. Therefore, we have adopted a method of commenting within the original text of the essay itself and the commentaries are placed just after the relevant section of the texts which are placed within parentheses. This method, we hope, keeps the reader less distracted.

The Text and the Commentaries

[ජුලි 6 දා, නීතිඥයෙකු වන සංජය විල්සන්] I was called Sanjaya Jayasekera by party comrades. Nandana is using my middle name and profession as an appeal to backwardness. There was no relationship between my profession and my being a member of the revolutionary party, and the reader would understand what Nandana is up to. [මිගාර මල්වත්ත සහ සුනිල් මොරායස්] This is yet again a treacherous betrayal of exposing a comrade’s name against his written opposition. [යන ත්‍රිත්වය සසප වාම කන්ඩායමේ වෙබ් අඩවිය හා සියලු සංනිවේදන මාධ්‍ය පැහැර ගෙන පලා ගියහ.] This is an outright lie. We, the internationalist faction, expelled Nandana-led nationalist clique, and thus they have no politically legitimate entitlement to any of the media organs of the group, which was intended to function as a faction of the Socialist Equality Party of Sri Lanka (SEP). The faction was to be founded in opposition to the party leadership’s reactionary political tendencies that we struggled to identify, discuss, clarify and clearly define. theSocialist.LK website was not even in the dreams of any of the comrades of the group including Nandana, when Sanjaya foresaw the necessity of such a publication organ for the factional struggle and thus registered “theSocialist.LK”domain name under his name and started building a blog. All these were communicated to Nandana later and he agreed with the same. The blog was launched by Sanjaya on his birthday as a gift to all comrades of the group. Sanjaya was Editor of the website, not because he was appointed by any vote, but because he assigned it to himself and everybody accepted the status quo. The group decisions were reached never as an outcome of a so-called majority decision, and the decisions were taken usually by Sanjaya and Nandana during their discussions, and these decisions were approved tacitly by everybody. When Sanjaya suggested developing the blog into a website, he conceded that the other comrades too should contribute financially, so that everybody gets the sense of its significance as the axis of the faction, even though he could have borne the whole cost by himself, if that was necessary, which fact everyone of the group was well aware of. Some funds were taken from the Colombo Action Committee (CACPS) as a loan, as the contributions lying there were solely from the comrades in the group. Comrades Nihal and Punyawardena, the close associates of Nandana, controlled this bank account. Later, Sanjaya opened a Bank account with Parakrama, another long-time friend of Nandana, separately for theSocialist.LK, and Parakrama and Nandana were in control of the Bank ATM card, and they always put off handing it over to Sanjaya, never carrying it out. They used the website’s bank card to withdraw all funds, after the clique was expelled from the faction. Due to inadvertence, the return of the loan obtained from CACPS had not been effected by Parakrama or Sanjaya, as it was never raised or reminded within the group discussions, even by Nihal, who was CACPS treasurer and was long absconding meetings. Once the funds from the website account were illegitimately withdrawn by Nandana renegades, we demanded the overdue remittance of the loan amount to the action committee’s account, which Nandana has rejected in an email communication. CACPS is dysfunctional as of now, and its Secretary has yet to call a general meeting to elect the new office bearers, while Sanjaya’s Chairmanship has lapsed. [මාක්ස්වාදී මූලධර්මවලට ප්‍රතිපක්ෂව] Nandana merely utters this without any sort of substantiation, and the reader of this piece will understand what principles our struggle was and is based upon. [සසප වාම කන්ඩායම මෙහෙයවා ගැනීමට තමන් දැරූ උත්සාහය සහමුලින් ම අසාර්ථක වූ නිසා ඔවුහු මෙම තීන්දුවට එලඹුනහ.] The reader of this piece would understand the falsehood of these claims, and other allegations made against us. In fact, it was the N-clique (Nandana’s clique) that renegaded from internationalism, rejected reapplying for ICFI membership and fighting for SEP membership, rejected the Bolshevik method of factional struggle and relegated into an opportunist nationalist pressure group. [සසප වාම කන්ඩායම යනු 2014 සිට සසප වර්ධනයට බාධා වූ තත්වයන්ට එරෙහිව පක්ෂය තුල සටන් වැදී සිටි හා 2022 දී පක්ෂ නායකත්වය විසින් බොල්ෂෙවික් පිලිවෙත නො තකා නෙරපා හරිනු ලැබූ කන්ඩායම යි.] This group was not a ‘faction’, but admittedly a group of individuals later expelled from the Party, who were never organized on the basis of any political agreement. They did not stand, nor stand against any reactionary tendencies in the party leadership. Theirs was, in fact, an agitation group, and their so-called struggle was not against any reactionary tendency of the leadership, but against this or that ‘unprincipled activities’, and was wholly ad hoc, informal and irregular. After 2015 Second National Congress, Nandana, who could secure a place in the Central Committee, and his clique limited their agitation and entered into a tacit compromise with the leadership, only to be compelled to take arms against the party leadership during the mass struggles of 2022. By mid 2023, Nandana enrolled to the group two ex-members of the party, his close friends, who had deserted the party long time ago, and never wished to rejoin the party, but claimed their will to be engaged in the ICFI’s revolutionary politics, without being affiliated to it! [2021 අවසානය කාර්තුව දක්වා ම අප කන්ඩායමට විරුද්ධව සිටි විල්සන්ට පන්ති අරගලයේ වර්ධනය සමග පක්ෂ නායකත්වයෙන් තමන්ට එල්ල වූ පීඩනය නිසා අප අරගලය පිලි ගැනීමට සිදු විය] This is false. I had not expressed to them any opposition to or agreement with their specific political issues, nor I was a member of their group. Their issues were largely unknown to the membership, as that was the way the SEP leadership worked to prevent membership discussions on the political disagreements of members. The SEP leaders preferred faithful yes-men. The first time I expressed my political agreement with a political position taken by Nandana was when a dispute on the ICFI’s stance on the right to self-determination arose in late 2021, in which I was able to clear the confusions long nurtured by the party leadership. In 2015 only I was selected to the PC, and I was largely unaware of Nandana’s specific issues, because they never functioned as a political faction, but just as agitators within a couple of Locals. They never took part in a factional struggle. This was recognized also by comrade David North in his comments made at the start of Party’s Congress in 2015.

[විල්සන් කන්ඩායමේ පලා යාම සිදු වූයේ වාම කන්ඩායම සමග වූ මත භේදවලට මුහුන දීමට තමන් අසමත් බව වටහා ගැනීම නිසා ය] Outright falsehood. It was they who failed to respond to our documents and questions. Only we raised the political issues regarding the factional characterization, which then gave way to other issues of nationalism and internationalism as central questions within the SEP-Left. We fought for our explanations based on Bolshevik principles and they never attempted to answer our fundamental questions. These ultimately led to the expulsion of this unprincipled clique from the SEP-Left. [තමන් ජත්‍යන්තරවාදීන් ලෙස හදුන්වා ගත්] We, as genuine internationalists, stood for Bolshevik method of factional struggle and insisted on the struggle for ICFI membership, which they rejected. We also reasonably identified them as a nationalist opportunist clique. [ත්‍රිත්වය වෙනුවෙන්, සංජය විල්සන් ඇග්‍රිගේට් නමින් පවත්වා ගෙන ගිය අපගේ වට්ස් ඇප් පිටුවේ ජුලි 4දා මෙසේ සදහන් කර තිබිනි. “පිටු 65ක ලිපිය ඉහත එවා ඇත. මෙය කියවන්න ඉන් පසු කතා කරමු.“] The discussion, in which they merely kept opposing our views without merit and tried their best to derail it, had lasted close to seven months from December 2023, and the 04th July document was the final piece produced by us as sequel to two other main documents and other extended explanatory notes. In the final round of discussions Sanjaya had made oral submissions via Zoom, which followed ‘comments‘ from N-clique and then what was remaining was Sanjaya’s counter-submissions. As an aid to these final oral contribution, the written document was prepared in association with Comrade Migara, which was submitted. Therefore, in fact, the discussion had come to its dead end. In fact, our disagreements with Nandana’s positions did not arise just on December 25, 2023, but at the very inception of our engroupment, when 12 members were about to be expelled from the party. Sanjaya along with Migara and Sunil insisted that these comrades should declare a faction and take the fight against the bureaucratic party leadership, which Nandana-Udayaprema (the latter is the former’s brother-in-law) vehemently objected. They even adamantly refused to write to the party leadership against the intended expulsion, saying such a response is undesirable and, even after Sanjaya got almost all other comrades to agree for his proposal, this was not executed by the group due to Nandana’s vehement opposition. It was clear to us later that, in fact, Nandana wanted the expulsion to take effect, so that he can establish his petty-bourgeois pressure group that suits his way of social life. The expulsion removed from the ranks of the party/ICFI the revolutionary and progressive cadre, who were misguided by Nandana.

[ජුලි 6 දා ඔවුහු “සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමීත්වයට එරෙහි ෆැක්ෂන් අරගල ය ප්‍රතික්ෂේප කල, ජාතිකවාදී, එනම් ජාත්‍යන්තර කම්ටුවට හා සසපට බැදී ගැනීමට අරගලය නො කරන, සසප ගොඩ නැගීම සදහා අරගලය නො කරන (සසප ගොඩ නැගීම ලෙස ඔහු සදහන් කරන්නේ එහි ඔහු කියන ප්‍රතිගාමී නායකත්වයෙන් සසප ඩැහැ ගැනීම සදහා සිය අභිප්‍රාය බව මෙම ලිපියේ තහවුරු කරනු ඇත)….. සසප වම බහුතර කල්ලිය හා අප අතර කිසිදු සාකච්ඡාවක් ඉදිරියට පලදායී නො වන බව පැහැදිලි ය“ යි ලියූහ] Nandana desperately attempts to establish a falsehood that we were like going to execute a coup to usurp power from the party leadership! Our struggle is very clearly against the reactionary political tendencies of the party leadership, and not against the individuals in the leadership, which was made clear to the group. It was a factional struggle that we proposed, a fact which they are knowingly suppressing. The full extract of our letter is suppressed in order to raise a blatantly distorted meaning.

Following is the full text of the underquoted paragraph:

“අපගේ පෙර ලිපි හා බැඳි 2024 ජුලි 04 දිනැති අවසන් දිර්ඝ පැහැදිලි කිරීමේ දේශපාලන ලිපිය ඉදිරිපත් කරමින් සසප–වම බහුතර කල්ලියේ දේශපාලන අනන්‍යතාවය කවරක් ද යන්න අපි නිවැරදිව සනාථ කර ඉදිරිපත් කර ඇත්තෙමු. එම කල්ලිය සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමී ප්‍රවනතාවයන්ට එරෙහිව ෆැක්ෂන් අරගලය ප්‍රතික්ෂේප කල, ජාතිකවාදී, එනම් ජා.කට හා සසපට බැදී ගැනීමට අරගල නොකරන, සසප ගොඩනැගීම සඳහා අරගල නොකරන, ඒ අනුව මෙි රටේත්, මේ කලාපයේත් කම්කරු පන්තියේ නායකත්වයේ අර්බුදය විසඳීමට අරගල නොකරන, සසප නායකත්වය වමට තල්ලු කිරීමට පිඩනය යෙදීමේ බාහිර සුලු ධනේශ්වර දේශපාලන ප්‍රවනතාවයක් බව අප පෙන්වා දී ඇත. ඊට විරුද්ධව, සසප–වම සුලුතරය යැයි හදුන්වන අප, ජාත්‍යන්තරවාදය අනුයමින් සසප–වම ෆැක්ෂන් අරගලය බෝල්ෂවික් විධික්‍රමය අනුව ඉදිරියට ගන්නා විප්ලවවාදී කන්ඩායම වෙමු. හජජාක ඓතිහාසික උරුමය ආරක්ෂා කල හැක්කේම එයට බැඳී ගැනීමෙන් හා එසේ බැඳී ගැනීම සදහා අරගල කිරීමෙන්ම පමනි. අපගේ පෙන්වාදීමට පටහැනිව කරුනු ඉදිරිපත් කිරීමට අසමත් වෙමින්, පසුගිය මාස හයකට වැඩි කාලයක් තුල සිදුවූ සංවාදය තුල ඔබ හජජාකට හා සසපට බැදීගැනීමට කල යුතු ෆැක්ෂන් අරගලය පෙරට ගැනීමට නුසූදානම් බව පෙන්වමින් ඔබගේ ජාතිකවාදී ප්‍රවනතාවය තහවරු කර ඇත. මේ හේතුවෙන්, අප කන්ඩායම් දෙක අතර ප්‍රවනතාමය වෙනස හොදින් පැහැදිලිය. ජාත්‍යන්තරවාදය හා ජාතිකවාදය අතර එම ප්‍රවනතාත්මක ප්‍රතිගථිතතාවය සාකච්චාව තුලින් සමනය කල නොහැක්කකි. එය විසදෙන්නේ පන්ති අරගලයේ කොටසක් ලෙස එක් ප්‍රවනතාවයක් දේශපාලනිකිව පරාජය කිරීමෙනි. කම්කරු පන්තික ජාත්‍යන්තරවාදයේ ජයග්‍රහනය සඳහා ජාතිකවාදය හදුනාගෙන බැහැර කල යුතුය. අප ඔබ කල්ලයේ ජාතිකවාදය නිශ්චිතව හදුනාගෙන පෙන්වා ඇත්තෙමු. ඒ නිසා සසප–වම බහුතර කල්ලිය හා අප අතර කිසිදු සාකච්චාවක් ඉදිරියට ඵලදායී නොවනු ඇති බව පැහැදිලිය. අප ජාත්‍යන්තරවාදී කන්ඩායමට පමනක් ෆැක්ෂන අරගලය ඉදිරියට ගෙනයාමේ ඓතිහාසික උරුමය සුජාත ලෙස පැවරේ. අප එම අරගලය පෙරට ගනු ඇත. ට්‍රොට්ස්කිවාදී ජාත්‍යන්තරවාදය, බොල්ෂවිකවාදය පදනමින්ම ප්‍රතික්ෂේප කර ඇති ඔබ කල්ලියට හජජාක නමින් පෙනීසිටීමට කිසිදු සුජාතබවක් නැති අතර, ඒ අනුව සසප–වම නම් ෆැක්ෂනය නමින් පෙනී සිටීමේ, හදුනා ගැනීමේ හිමිකමක් ඔබට නැත.”

[අපගේ සාකච්ඡා සදහා වූ මාධ්‍ය තම නමින් තිබීමේ වාසිය භාවිත කරමින් ඔවුහු මෙසේ නිවේදනය කර තිබිනි. “වෙබ් අඩවියේ සුජාත හිමකම ඇත්තේ අප ජාත්‍යන්තරවාදී කන්ඩායමටයි…ඇග්‍රිගේට් හා කතිකා වට්ස් ඇප් සංවාද ගෘෘප තුල රැදී සිටීමට ඔබට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැත. ඒ අනුව එම ගෘෘපවලින් ඔබ කල්ලිය වහා ඉවත් කරනු ඇත.“]

What we quoted above is the first paragraph of the July 06th letter. The rest of the letter is as follows:

“ට්‍රොට්ස්කිවාදී ජාත්‍යන්කරවාදයෙන් පලාගිය ජාතිකවාදී කල්ලියක් ලෙස හදුනාගත් ඔබට අප එවන ලද කිසිම ලේඛනයකින් ඔබට ජාත්‍යන්තරවාදය තුල කිසිදු වලංගුභාවයක් අත්කර දෙන්නේ නැත. එම ලිපි හා සටහන් ඔබට එවන ලද්දේ අප සැබෑ ජාත්‍යන්තරවාදීන් ලෙස ඔබ කල්ලියට පැවති වගවීමේ භාරයක් නිසා නොව, සහෝදරවරුන් අතර දේශපාලන පැහැදිලි කම සඳහා උදවි වීම පිනිසය. අප වගකියන්නේ කම්කරු පන්තියට ය. ඔබ කල්ලියට සසප ෆැක්ෂනක් ලෙස හදුනාගැනීමට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැති බැවින්, ඔබගේ තීන්දු මගින් ජාත්‍යන්තරවාදී කන්ඩායම බඳිනු ලැබිය නොහැකිය.

thesocialist.lk වෙබ් අඩවිය ආරම්භ කලේ සසප–වම නම් ෆැක්ෂනයේ ප්‍රකාශන මාධ්‍යය ලෙස ය. එය කොල්ල කෑම සඳහා ජාතිකවාදී කල්ලියකට අවස්ථාව නොලැබෙනු ඇත. ෆැක්ෂන අරගලයේ කොටසක් ලෙස, එනම් ජාත්‍යන්තරවාදයේ කොටසක් ලෙස ආරම්භ කල බැවින් වෙබ් අඩවියේ සුජාත හිමිකම ඇත්තේ ද අප ජාත්‍යන්තරවාදී කන්ඩායමටය.

මේ කාරනා මත, සසප–වම ෆැක්ෂනයේ වේදිකා ලෙස ආරම්භ කල “ඇග්‍රගේට්” හා “කතිකා” වට්ස්ඇප් සංවාද ගෲප තුල රැඳී සිටීමට ඔබට කිසිදු ඓතිහාසික හිමිකමක් නැත. ඒ අනුව එම ගෲප වලින් ඔබ කල්ලිය වහා ඉවත් කරනු ඇත. එහෙත්, එහි ඉතිහාස ඔබට බා ගත හැක.

මේ රටේත්, මේ කලාපයේත් කම්කරු පීඩිත මහජනතාවගේ අරගලවලට නායකත්වය සම්පාදනය කල හැකි විප්ලවවාදී, සමාජවාදී ජාත්‍යන්තරවාදී නායකත්වයක් ගොඩනැගීමට, සසප ෆැක්ෂනයක් ලෙස අපි බොල්ෂවික ක්‍රමවේදය හා මූලධර්ම මත සටන් වදිනු ඇත. එය අසීරු ආරම්භයක් බව අපි දනිමු. එහෙත්, ඉතිහාසය එම වගකීම වෛශිකවම අප මත පවරා ඇති බව වටහා ගන්නා අපි එම අරගලය අප්‍රතිහත ධෛර්යයකින් යුතුව පෙරට ගන්නෙමු.

මීට,

සහෝදරත්වයෙන්,

මිගාර මල්වත්ත,

සුනිල් ප්‍රනාන්දු,

සංජය ජයසේකර.

2024 ජුලි 06”.

[විල්සන්ගේ පලා යාම පුදුමයට කරුනක් නො වේ. සසප පන්ති ව්‍යාපාරය තුල පරීක්ෂනයට ලක් වීමට පෙර ම මොහු මධ්‍යම කාරක සභාවට හා දේශපාලන කමිටුවට පත් කර ගත්තේ ය. 2019 ගොඩ නැගූ කලාව හා ප්‍රකාශනයේ නිදහස ආරක්ෂා කිරීමේ ක්‍රියාකාරී කමිටුවේ සභාපති ධූරය ද ඔහුට පැවරී ය. නායකත්වය සමග ගැටලු මතු වූ වහා ම විල්සන් දේශපාලන කමිටුව හා ක්‍රියාකාරී කමිටුව හැර පලා ගියේ ය. මෙබඳු ධෛර්ය හීන නිවට පුද්ගලයෙකු කම්කරු පන්ති සදාචාරයට බැඳෙන්නේ නැත.] The circumstances that led to my resignation, as the last option, have to be discussed separately at length. Nandana knows well about these circumstances and even subsequently approved my actions and admitted the leadership’s unprincipled pressure exerted upon me as an unbearable reality. My resignation from the ACDAE (Action Committee) and PC (I did not resign from the CC) were based on serious political issues. I was fighting against a number of retrogressive characteristics that I saw had developed overtime within the membership and in the day-to- day operation of the Party.

[අප විසින් සාමූහිකව වර්ධනය කෙරුනු-thesocialit.lk -වෙබ් අඩවිය සඳහා රුපියල් 14,500ක් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවෙන් ලබාගෙන තිබූ අතර එම මුදල කොක්‍රිකට ගෙවීම අප විසින් කල යුතු ය යි කල්ලියේ ප්‍රධාන කොල්ලකරුවා වන සංජය විල්සන් දන්වා එවා තිබිනි.] These are only provocative falsehood and slanders, part of his unsuccessful smear campaign against us, characterizing their middle-class politics. Attending to the settlement of accounts have been neglected by CACPS Treasurer, Nihal, and inadvertently not acted upon by Parakrama, who handled theSocialist.lk funds, as explained above. Nandana is well aware how efficiently Nihal operated. [දැනටමත් වටහා ගත හැකි පරිදි ඒ වන විට විල්සන් සමග අපගේ හවුල් ගිනුමක තිබුනු රුපියල් 30,000ක මුදල බේරා ගැනීම සඳහා වහාම ඉවත් කර නො ගත්තේ නම් එය ද කොල්ල කනු නො අනුමාන ය.] As explained above, N-clique looted money from theSocialist.LK joint bank account, which they did not have any political right of retaining. [කෙසේ වෙතත් අපි මේ ගැන විල්සන්ට දැනුම් දුනිමු. වෙබ් අඩවිය තම භාවිතයට ගත් විල්සන් එම මුදලින් ඒ සඳහා ගත් නය බේරන ලෙස අපට ලියා එවා තිබිනි.]

[මෙසේ පොදු දේපල කොල්ල කෑම,] Which public property he means? Turn to the experience of the history of splits in our movement to see how party property – especially the press and the theoretical organ – was succeeded by those claiming political legitimacy for the historical continuity of the movement. On the other hand, the renegades of the movement and those who have been legitimately expelled from the movement have no political right to claim any property rights. [සාකච්ඡා ප්‍රතික්ෂේප කිරීම,] They rejected discussions and we only called for discussions. When discussions were finally carried out, issues were cleared and political lines were distinctly drawn and obviously recognized. Finally, at the dead end, obviously, unending discussions were undeserved and redundant. [බහුතර මතය ගරු නො කිරීම] As explained above there was no majority decision-making as such; Nandana had got a close clique with him in support of his every idea. The group decisions were largely made during discussions between Sanjaya and Nandana and others agreed. The group had no office bearers. Nandana was selected at the very inception to chair the meetings on my proposal, due to his long experience in the Party leadership. [යනු කම්කරු විරෝධී සුලු ධනේශ්වර නිලධාරිවාදයේ ප්‍රකාශනයෝ වෙති. කෙසේ වෙතත් තමන් ජාත්‍යන්තරවාදීන් යයි ඔවුන් කියාගන්නා දෙය ගැන අප කිව යුතු වන්නේ, අප කිසියම් පුද්ගලයෙකු වටහා ගන්නේ ඔහු තමන් ගැන පවසන දෙයින් නො ව ඔහුගේ ක්‍රියාවන්ගෙන් සහ ඔහු ප්‍රචාරය කරන දෙයින් ය යි කාල් මාක්ස් පවසා ඇති බව ] Marx is correct, and we established why they are a nationalist clique, and why we are internationalist, based on asserted political standpoints. We are not just a web group; we, the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction (RLF) of SEP, inherit the legitimate claim for the historical continuity of Bolshevism and fight for resolving the crisis of proletarian leadership, which task they have expressly rejected. We abandoned using the term “SEP-Left” as they had illegitimately used it even after their expulsion from it in a diatribe published against us on 12 July 2024, which is full of distorted quotations and false allegations.

[විල්සන් කල්ලියේ කැරැල්ල]

The revolt referred to here is our expulsion of the Nandana-led reactionary clique from the SEP-Left. Nandana covertly finds another reason for our “revolt”. The truth is otherwise. The most recent circumstances for the expulsion of these renegades arose when our final submissions were made and we did not let theSocialist.LK to succumb to their nationalist lines. The clique then assembled and decided to take control of the website and impose their nationalist politics forcefully upon us, based on a never-existed or accepted “majority decision” of their never-formed “committee”. Their ostensible hatred against us is fuelled by this political wisdom of ours that prevented them from executing an organizational coup against the internationalist tendency, subjugating it under their clique’s control.

[මෙම ඊනියා ජාත්‍යන්තරවාදීන් සහ සසප වම අතර දේශපාලනික පිපිරීමට තුඩු දුන් ආසන්නතම සිද්ධිය වූයේ, “පොලීසිය, තමන් නින්දාවට පත් කරන කරුනු පත්‍රිකාවක අඩංගු කල නො හැකි බව කියමින් කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුවට (කොක්‍රික) කඩා පනී“ යන හිසින් ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ සිංහල අංශය 2024 පෙබරවාරී 29 දා පල කල ලිපිය සම්බන්ධයෙන් අපගේ ප්‍රතිචාරය පිලිබඳ පැන නැඟුනු මතභේදය යි]

This is an outright lie. The differences arose only at least from the date of December 25, 2023, when Sanjaya made a programme proposal to the group in a document titled “The Way Forward for SEP-Left”, which Nandana shamelessly suppresses. This significant document suggested as follows:

“Comrades should note that our expulsion by the Political Committee of the SEP is subject to the approval of the Congress [Party Constitution Clause 10(f)]. Congress is the final appeal body, only which we can place our trust upon, and we should appeal to the Congress for the revocation of our expulsion. Trotsky did the same, when he was expelled by the leadership of the Russian Communist Party. As Cannon says, Trotsky did not just get up and walk away from the Party. In 1928, when the Sixth World Congress of the Comintern was held in Moscow, Trotsky, at the first opportunity he got, appealed to the Congress against his expulsion. He at the same time submitted a criticism of the Draft Program prepared by Bukharin and Stalin. This commentary only paved the way for the establishment of a section of the Trotskyist Left Opposition in the United States, under the leadership of Cannon.

We too can and must use this opportunity and be ready to appeal to the next Congress of the Party. But, in the meantime there is a tremendous bulk of work to be done. We work continuously as the SEP-left faction – which we continue to claim ourselves to be – with our full might with the goal of building a new leadership in the party, and this requires fighting for political clarity on the degeneration of the Party leadership and the party as a whole. These documents will enlighten the party membership mainly, and also the working class at large. We will continue to publish our documents on our publication organ, theSocialist.LK.”

Even long prior to this proposal of the programme of action, comrades Sunil, Migara and Sanjaya were pointing out the necessity of defining the group as a faction of the party, so that our struggle is well programmed and we would be able to recruit new comrades to the faction. This document and our explanations to the group proposed a factional struggle to fight against to-be-defined reactionary tendencies of the party leadership and to appeal for our membership (along with a Congress perspective resolution), all of which Nandana rejected. In January and early February 2024, the group had two days of discussion on this proposal, and further discussions in this regard were effectively rejected, falsely claiming that issues have been resolved and Nandana was going to draft and finalize a long-awaited and assigned document explaining the Party’s degeneration, which he never did. Thereafter, the ensuing discussion was centered on Nandana’s proposal, made on March 16, to form SEP-Left as a group that pressures the party leadership against its shifting toward the political right. He proposed a new formulation of programme, consisting of alternative options: the SEP-Left shall struggle to put the party on the right track, and join with them in the revolution when they lead and do it, and if they fail and derail itself from ICFI programme, then the SEP-Left will step in and lead the masses! We rejected this opportunist and pragmatic formulation that abandoned the task of the revolutionary Party of resolving the crisis of the proletarian leadership. We stood for the factional struggle to build the SEP as the revolutionary leadership of the working class of Sri Lanka and the region. [ආන්ඩුවේ මර්දන හස්තයක් වන “යුක්තියේ මෙහෙයුමට“ එරෙහිව කොක්‍රික දියත් කල අරගලයට පොලිසියේ තාඩන පීඩනවලට මුහුන දීමට සිදු වුනි. සසප ලිපිය පැහැදිලිව ම එම පොලිස් මර්ධනයට එරෙහිව කම්‍කරු පන්තියට අනතුරු හැඟවූයේ ය.]

[ඒ අතර සසප, කොක්‍රික කෙරෙහි මහජන අප්‍රසාදය කැඳවන ප්‍රකෝපකාරී ප්‍රකාශයක් ද තම ලිපියේ අඩංගු කලේ ය. “සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය (සසප) මෙම කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව සමග ගැඹුරු දේශපාලන වෙනස් කම් තිබිය දී ඔවුන්ට එල්ල කර ඇති මෙම රුදුරු ප්‍රහාරයට විරුද්ධත්වය පල කරයි. කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව පිහිටුවාගෙන ඇත්තේ විනය චෝදනා මත සසපයෙන් නෙරපා හරින ලද කන්ඩායමකි,“ යනුවෙන් එහි සඳහන් විය. මෙම ප්‍රකාශය කම්කරු පීඩිත ජනයා කිහිප අතකින් ම නො මග යවනසුලු වන අතර සසප නායකත්වය කවර කලෙකවත් පවතිනවාය කියන මෙම දේශපාලන ප්‍රශ්න පැහැදිලි කිරීමට මැදිහත් වී ද නැත. එසේ මැදිහත් වීමේ හැකියාවක් ද ඊට නැත. සත්තකින්ම එය ලැබුනු සෑම අවස්ථාවකම කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව අප්‍රසාදයට ලක් කර විනාශ කිරීමේ අරමුනින් වැඩ කර ඇත. නමුත් සසප වම බහුතරය මෙම විකෘතියට විරුද්ධව එය නිවැරදි කිරීමට උත්සාහ කලා මිස සසප නායකත්වය අනුගමනය කල පිලිවෙතින් ම ප්‍රතික්‍රියා නො කලේ ය.]

[රටේ සියලු පක්ෂ හා සංවිධානවල විවෘත හෝ නිහඬ සහාය (සසප මේ පෙරමුනට එක් නො කල යුතු ය) ලැබ ක්‍රියාත්මක වූ රාජ්‍ය මර්දන ව්‍යාපාරයට විරුද්ධව මූලිකත්වය ගෙන ක්‍රියාත්මකව මැදිහත් වූ එකම සංවිධානය කොක්‍රිය යි. ත්‍රිත්වය මෙයින් ලද ප්‍රසාදය මත දෙපා පිහිටුවා ගෙන මුලු වැර යොදා සසපට පහර දීමට යෝජනා කලහ. මාර්තු 2දා සංජය විල්සන් මෙසේ යෝජනා කලේ ය. “සැබෑව නම් සසප නායකත්වයේ කට්ටිවාදය (sectarianism), නිලධාරීවාදය (Bureaucratism) හා අපෝහක විරෝධී සංස්ථිතිකවාදය (conservatism) යන දේශපාලන ප්‍රවනතාවයන් හෙලි දරව් කිරීමට කටයුතු කරමින් ලංකාවේත් මෙම කලාපයේත් විප්ලවවාදී පක්ෂය ආරක්ෂා කිරීමට අඛන්ඩව කටයුතු කරමින් සිටින්නේ සසප වාම කන්ඩායම යි.“] The faction and the factional fight obtain political legitimacy when our factional fight is based on defined political lines as against another faction and, therefore, defining SEP-Left in opposition to reactionary tendencies of the party leadership is a political necessity. Our characterization of the party leadership was thus to serve this purpose. The characterization we arrived at was drawn from the common understanding, historical experience and knowledge of the members of the group and upon the general perspective of the membership of the party. We, party comrades, knew how these tendencies manifested in the party leadership, and we were required to place that understanding in a historical, internationalist and class analysis, which is an enormous task they refused, even as a group work, and we undertook. N-clique never expressly rejected this characterization – though we could construe their refusal of the same – nor suggested their own characterization of the reactionary tendencies of the leadership, because they recognized no such tendencies within the party leadership.

[හාස්‍යජනක කරුන නම්, යුක්තියේ මෙහෙයුමට එරෙහිව අප ගෙන ගිය අරගලයට මුල සිට ම විරුද්ධව සිටි මිගාර මල්වත්ත සහ සුනිල් මොරායස් යන ත්‍රිත්වයේ සාමාජිකයින් දෙදෙනා] They never opposed, but raised valid concerns. [වහාම සංජය විල්සන්ගේ සහායට පැමිනීම ය. ඔවුනට වැදගත් වූයේ රාජ්‍ය මර්ධනයට එරෙහි ව මහජනයා බලමුලු ගැන්වීම පසෙක තබා ශ්‍රී ලංකාවේ එකම කම්කරු පන්තික විප්ලවවාදී පක්ෂය වන සසපයේ නායකත්වයට මුලධර්ම විරහිත ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීම බව සනාථ කිරීමට ඉහත උපුටනය වුව ප්‍රමානවත් ය.] This conclusion shows Nandana’s ahistorical approach to the significance of the correctness of the leadership of the revolutionary party in the class struggle. Readers would note that this allegation that we wanted to mount an ‘unprincipled attack on SEP’ is totally unfounded and dishonest, given that the very quotation Nandana cites proves the advanced and theoretical struggle we were supposed to take. [රාජ්‍ය මර්ධනයට ඉඩ දෙමින්] We gave way for state repression! This is again a malicious lie. [දකුනු ආසියාවේ එක ම කම්කරු පන්තික විප්ලවවාදී පක්ෂයට මූලධර්ම විරහිත ප්‍රහාරයක් ඉල්ලා සිටීමේ ක්‍රියාව] We demanded a factional struggle to build the party, which is Bolshevik method, and they rejected it. [වෛෂයිකව සැලකූ විට, ඒ කම්කරු පන්තියට ද්‍රෝහි වීමක් හැර එහි අන් අර්ථයක් තිබේ ද?.] A vile, Goebbelsian lie again.

[මාර්තු 13 සසප වම වෙනුවෙන් නන්දන නන්නෙත්ති ලියූ, “රාජ්‍ය මර්දනයට එරෙහි කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව හා ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ භාවිතය“ යන ලිපිය බහුතරයේ අනුමැතියෙන් thesocialist.lk හි පල කෙරින] This is a distortion of facts. Not just the N-clique, but all group members tacitly approved the article. It was edited and approved by website’s Editor, Sanjaya for publication.

[සංජය විල්සන්ගේ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කල එය] It could not reject the proposed characterization of the SEP leadership, nor elaborate on it, simply because the characterization was just tabled for discussion, and the article only did not go to the extent of discussing the disputed issue. [සසප ලිපිය කොක්‍රිකට එල්ල කල ප්‍රහාරයේ අර්ථය පැහැදිලි කිරීමෙන් ඉක්බිති මෙසේ අවසන් කලේ ය. “සසප මෙම තත්වය බැරෑරුම්ව සලකා බැලිය යුතු ය. වෛෂයික සත්‍යය යටපත් කිරීමට අවස්ථාව සැලසූ කොන්දේසි එකිනෙක බිඳ වැටෙමින් පවතී. වර්ධනය වන පන්ති අරගලය සත්‍යය ඉස්මත්තට ගෙන එනු ඇත.“]

[මෙම ලිපිය නිසා උරන වූ විල්සන් කල්ලිය,] A false claim. If there was such a dispute, the article would not have been published at all. [සිය මූලධර්ම විරහිත ප්‍රයත්නය ජාත්‍යන්තරවාදයේ නමින් ඉදිරිපත් කරමින් සිටින අතර ම, කන්ඩායමේ සතිපතා රැස්වීම් හා ක්‍රියාකාරි මැදිහත් වීම් කඩාකප්පල් කිරීමට වැඩ කලේ ය.] The issues to be resolved were now about the faction’s fundamental existential issues and, so, the regular discussions or activities of the group and of the Editorial meetings had lost their political validity and legitimacy, until those fundamental existential issues, the political characterization of the group, were resolved. [විල්සන් කොක්‍රික සභාපති ලෙස ඔහුට පැවරුනු වගකීම් නො තකා එය අක්‍රීය කිරීමට ද ක්‍රියා කලේ ය.] Nandana was trying to employ his clique and convert CACPS into an organization of his impressionistic and middle-class pressure politics, away from the working class struggles, which endeavours Sanjaya was careful to guard against. [තමන්ට ප්‍රශ්න ඇති නිසා ඒවා විසඳෙන තෙක් කිසිවක් කල නො හැකි යයි කී විල්සන් කල්ලිය විසින්, මාර්තු සිට ජුලි දක්වා මාස පහක කාලයක් ඒවා විසඳා ගැනීමට ලබා දුන් සියලු අවස්ථා මගහරින ලදී.] This is again falsehood and an outright lie. We waged a principled struggle in carefully preparing our documents, submitting explanations, and engaging in the discussion, which Nandana shamelessly suppresses.

[විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය වර්ධනය වන්නේ පරස්පර විරෝධය මග හැරීම තුල නො ව පරස්පර විරෝධයන් ජය ගැනීමට ගෙන යන අප්‍රතිහත අරගලය තුල ය. විල්සන් ත්‍රිත්වය අපෝහක භෞතිකවාදයේ මෙම මූලධර්මයට හතුරු වූහ.] Nandana habitually uses the phrases “dialectical materialism”, “dialectical method” or “dialectics” as rhetoric. [අපි වට්ස්ඇප් ගෘෘපය තුල ලිඛිතව ගෙන ගිය සාකච්ඡාවට අමතරව විශේෂ සාකච්ඡා දෙකක් මැයි 3 හා මැයි 12 දෙදින තුල ත්‍රිත්වය සමග සිදු කලෙමු] This was the final round of discussions referred to above. [ඔවුන් දිගින් දිගටම අවධාරනය කරමින් කියා සිටින, සසප නායකත්වයේ ඇතැයි කියන ප්‍රතිගාමීත්වය අවස්ථාවාදය යනාදිය වෛෂයික, ඓතිහාසික පදනමක පිහිටා විශ්ලේෂනය කර සනාථ කරන මෙන් අපි ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියෙමු.] This claim is bogus. This discussion never materialized fully. They even never expressly agreed or disagreed with our characterization of the SEP leadership’s reactionary tendencies, nor did they propose any other characterisation. Immediately after our arbitrary expulsion from the party, it was agreed between Sanjaya and Nandana, known to other comrades of the group, to write a document explaining the party’s long-time degeneration, which he neglected and never did. It was only we who from the very inception demanded a characterization of the SEP-Left, in relation to the party leadership, which thereupon only ignited all disputes, and Nandana delayed and even rejected clarifying this fundamental question of the nature of the ‘faction’ claiming such question was non- existent. Then the discussion was directed toward the fundamental form of our ‘faction’, as Nandana rejected the factional struggle, while refusing to appeal to the party Congress under its Constitution for our membership of the party and to fight for our party membership. He proposed our group should act as a pressure group to redirect/realign SEP leadership to the left from shifting further to the right. Nandana even tried to mislead the comrades of the group by falsifying the history of the Bolshevik movement and asserting that you don’t need to be a member of ICFI/SEP to be a Trotskyist internationalist! He further maintained that the SEP-Left does not need any ‘official’ affiliation to the ICFI to be identified as ‘internationalist’! This is a complete rejection of internationalism, the fundamental principle of Bolshevism. We rejected to accept this nationalist perspective. [එවිට ඔවුහු එම ප්‍රශ්නයට ප්‍රතිචාරය ලෙස ලිඛිත ප්‍රකාශයක් ලබා දීමට පොරොන්දු වූහ. ඉන් අනතුරුව සාකච්ඡාව ගෙන යා හැකි බව ඔවුහු යෝජනා කලහ.] This is false. We did undertake to produce, before my final submissions, a conclusive document, not dealing with our characterization of the reactionary tendencies of the party leadership, which was not the issue at that stage of discussions, but on the fundamental nature of our group’s struggle, refuting their nationalist formulations. Also, even during this period WhatsApp discussions were going on and we were making necessary contributions. [ඒ අනුව මාස දෙකකට පසු එකම දේ පුනරුච්චාරනය කරමින් ඉවබවක් නැති චෝදනා හා ඕපාදූපවලින් පිර වූ පිටු 65ක් අපට භාර දුන් ඔවුහු ඉන් දින දෙකකට පසු සාකච්ඡා කිරීමට දෙයක් නැතැයි පලා ගියහ] As explained above, this is a shameful suppression of important events in the development of the discussion. The last document titled, “The Way Forward for SEP-Left against the Nationalism of Nandana-Udayaprema Group”, preceded two other major documents dated 08.04.2024 and 03.05.2024, cumulatively comprising of another 30 odd pages titled “The way Forward for SEP-Left: Essential Political Questions”, written by comrade Migara, and several other essential notes made by comrade Sanjaya clarifying the political issues. (These documents and notes are accessible to those comrades who wish to study our struggle and join SLLA to fight to build SEP)

[වගකීම් විරහිත චෝදනා

ලිපියෙන් ඔවුහු මේවා ගෙන හැර දක්වති: “සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය සමග වාස්තවිකව පෙල ගැසීම,“ “2015 සම්මේලනය ව්‍යවස්ථා විරෝධී ලෙස කැඳවීම,“ “සාමාජිකත්වය දෙගුනයක් කිරීමට 2020 යෝජනාව කඩාකප්පල් කිරීම මගින් ඓතිහාසික මට්ටමේ දේශපාලන අපරාධයක් සිදු කිරීම,“ 2021 ගුරු අරගලය තුලදී “මහා වර්ජනයකට මුහුන දීමේ නුසූදානම පෙන්නුම් කරමින් කම්කරු පන්තිය තුල විශ්වාසය බිද ගැනීම,“ “විප්ලවවාදී ප්‍රවනතාවය සම්පූර්නයෙන් ම විප්ලවවාදී පක්ෂයෙන් මෙන් ම හජාජාකවෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ලෙස පලවා හරිමින් ඓතිහාසික අපරාධයක් සිදු කිරීම,“ “2022 විප්ලවවාදී නැගිටීමේ දී ඓතිහාසික පරීක්ෂනයෙන් අසමත් වීම.“

මෙහි සඳහන් අතිශයෝක්ති නො තකා, ඒවා ඒ හැටියට ම සත්‍යය යයි අප මොහොතකට පිලිගත්තත් මේවා එම චෝදනාවල යථා සම්බන්ධතා පැහැදිලි නො කරයි. ප්‍රශ්න හුදෙක් දමා ගැසීම හෝ ඒවා මග හැර සිටීමේ ප්‍රතිඵලය වන්නේ, ඒවාට හේතු වන ධනේශ්වර සමාජ පරස්පර විරෝධයන් හඳුනා ගැනීමට ඇති අවස්ථාවන් අහිමි කර දමා පවත්නා විඥානයට තවතවත් වර්ධනය වෙමින් පැවතීමට ඉඩ හසර විවර කිරීම ද, ඉන් නො නැවතී තමන්මත් ඒවායේ ගොදුරක් බවට පත් වීම ද බව ඉතිහාසයේ අත් දැකීමයි.] Our readers would note that these documents were written as internal documents to the former members of the party, who were well aware of these matters, and had a tacit agreement with. To explain these to a larger working class audience, we are required to write extensively, which Nandana delayed continuously and later abandoned, exposing his dishonesty in the undertakings he had given, failing to mobilize the group for the task, in spite of major contributions made by Migara in that regard. We, SLLA, are continuing this struggle.

[මොවුහු දිගින් දිගටම සසප නායකත්වය ප්‍රතිගාමී ය යන තමන්ගේ නීර්නය පිලිගන්නා ලෙස අපට බලපෑම් කලහ. ලිපියේ පිටුවක් පාස ප්‍රතිගාමී යන වචනයෙන් සසප නායකත්වය හදුන් වන අතර එහි 10 ((XXXI) ඡේදයෙන් “ප්‍රතිගාමී සසප නායකත්වය විස්ථාපනය කරමින් ව්ප්ලවවාදී පක්ෂය තුල නිවැරදි නායකත්වයක් පිහිටු වීමට උදයප්‍රේම -නන්දන කන්ඩායම සූදානම් නැත“ යි අපට චෝදනා කරයි. අපි එම චෝදනාව නො පැකිල පිලි ගනිමු.] Exactly! They admit it expressly now, showing they have nothing to do with a factional struggle. Nandana clique is not waging a struggle for the resolution of the crisis of the leadership of the working class of this country and the region. For them, the SEP leadership, for years, have only shown their hostility to principles from their this or that actions, and these expressions of hostility to principles do not represent any development of identifiable reactionary tendencies within the leadership. Therefore, what is necessary is to exert pressure from outside upon the leadership against their shifting to the political right. For this, they do not need membership of the party or the International Committee. There is no necessity of a factional struggle too, as the party leadership has not shown any reactionary tendencies in their practice. When we asked this specific question from them, whether they considered these ‘unprincipled’ practices to have developed into the status of reactionary tendencies, they just avoided the question. But, we were correct in the analysis of their positions, and we clearly identified that they have no grounds or intention to claim to engage in a factional struggle.

[විල්සන් තම ස්ථාවරය සම්බන්ධයෙන් කෙතරම් නිර්දය වූයේ ද යත් උදයප්‍රේම සහෝදරයා ලියා thesocialist.lk අපගේ වෙබ් අඩවියේ 2024 ජුනි 28 දින පලකල “වැටුප් දීමනා ලබා නො දීමේ ආන්ඩුවේ පියවර හා කම්කරු අරගල“ යන ලිපිය කන්ඩායමේ විරුද්ධත්වය නො තකා තමන්ට අවශය පරිදි වෙනස් කලේ “සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමීත්වයට“ යනුවෙන් පදයක් ඊට එක් කරමිනි. විල්සන් “කතෘ වෙබ් අඩවියේ දේශපාලන පිලිවෙත් අනුව ලිපියට එක් කරනු ලැබූ අවසන් ඡේදයට ලේඛකයා බලවත් නො එකඟතාවය පලකර ඇති බව කරුනාවෙන් සලකන්න.“ යි ලිපියට පහලින් සටහන් කලේ ය.] [වෙබ් අඩවියේ දේශපාලන පිලිවෙත් අප විසින් පත්කෙරුනු කතෘට තීන්දු කල නො හැකි බව කවුරුන් වුවත් පිලිගනු ඇත] As explained before, Sanjaya was not the appointed editor, but he was the editor. Readers are reminded of the leadership the “The Three Generals”, Cannon-Shachtman-Abern, had assumed in themselves “by a higher law” because they started the fight after they were expelled from the Communist Party of the US in October 1928 and declared a faction, before they were formally formed as a faction of the CP in May 1929. The edition as quoted above was the most correct political decision. We placed the article in its internationalist perspective and under the Bolshevik method of factional struggle. Correctly quoted, the article was edited to state as follows: “අන් සියල්ලටමත් මත්තෙන්, හජජාක ලංකා ශාඛාව වන සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය ගොඩ නැගීමත්, ඒ තුල ඉදිරි මහජන අරගලවලට නායකත්වය සම්පාදනය කල හැකි අව්‍යාජ විප්ලවවාදී නායකත්වය ස්ථාපිත කිරීමත් කම්කරු පන්තියේ ජීවිතය හා මරනය පිලිබඳ ප්‍රශ්නයකි. සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමී ප්‍රවනතාවන්ට එරෙහිව නායකත්වයේ මෙම අර්බුදය විසඳීමේ අරගලය සසප–වම ෆැක්ෂනය පෙරට ගනිමින් සිටී”.

[හුදු වැරදි ගැන නන් දෙඩවීම හැර සසප නායකත්වයේ ප්‍රතිගාමීත්වය (reactionary) සමාජයේ ඉදිරි ගමන වැලැක්වීම හෝ ආපස්සට ගමන් කරවීමට උත්සාහ දැරීම යන එහි නියම අර්ථයෙන් පැහැදිලි කර සනාථ කිරීමට ඔවුන් කිසි දිනක උත්සාහ කර නැත.] This was the task of the faction, and we, the RLF only have undertaken this grand political and theoretical task. Admittedly, Nandana clique has abandoned such a factional struggle. [අනික් අතට ප්‍රතිගාමී නායකත්වයක් විසින් මෙහෙයවනු ලබන පක්ෂයක් ප්‍රගතිශීලී වීමට ද ඉඩක් නැත. මන්ද යත්, ඉතිහාසයේ පාඩම් අනුව පක්ෂ ගොඩ නගනු ලබන්නේ ද, ඒවා විනාශ කරනු ලබන්නේ ද නායකත්වයන් විසින් මිස සාමාජිකයන් විසින් නො වන නිසා ය.] [එවන් නායකත්වයක් ජාතිකවාදී ප්‍රතිගාමී ධනේශ්වරයේ ම උපකරන, වර්ගවාදී, ආගම්වාදී, ව්‍යාජ වාම වන් ප්‍රපංචයක් ලෙස මතු වී සිටිය යුතු ය.] These are unqualified, grossly simplified and vague historical generalizations in respect of the dialectics between the leadership, the party, the membership and the class. One may asses the interactions of these vectors in the examples of the following – the circumstances that led Lenin to formulate April Theses, the class formation of the party just after the Russian Civil War that laid the ground for the formation of Stalinist bureaucratism, and Trotsky’s struggle of the Left Opposition against Stalinism. Does Nandana have evidence of such manifestations in the reactionary leadership of the WRP? [තතු එසේ නම්, එය කම්කරු පන්ති ව්‍යාපාරයෙන් පලවා හැරීමට සටන් කිරීම යුක්ති යුක්ත ය.]

[නිලධාරිවාදය]

Nandana clique never bothered to arrive at any clarification as to our characterization in respect of the reactionary tendencies of the party leadership, nor of bureaucratism too. As explained above, they tacitly rejected any such development of reactionary tendencies in the party leadership, except for admitting the existence of this or that sort of conduct against principles. Were those clarifications attempted by them during the course of our discussions within the group these arguments would have been adequately dealt with by us at that stage of the discussion.

[එසේ ම අප වාම කන්ඩායම පක්ෂයෙන් නෙරපා හැරීම වැනි කරුනු කිහිපයක් සසප නායකත්වයේ නිලධාරිවාදයට (Bureaucratism) සාක්ෂි ලෙස ඔවුන් ගෙන හැර පා ඇත.] SEP Leadership’s toxic subjectivism and bureaucratism that we characterize as a matter of fact have developed due to its long-time isolation from the working class, thus being unprepared to lead the class struggles, which is an enormous challenge posed by the unprecedented upsurge of spontaneous class struggles. This was demonstrated vividly during the historic mass struggles of April-July 2022. This alienation led to sectarianism and conservatism, which aggravated bureaucratism in a vicious cycle. These, in the final analysis, are the consequences of subjugation to the nationalist pressures of the prevailing bourgeois consciousness of the working class, upon which the leadership has diluted its faith in the potential to educate an advanced section of the working class as Marxist revolutionaries, ultimately leading to skepticism in the revolutionary role of the working class of countries of belated capitalist development like Sri Lanka and those of South Asia. This goes against the very principles of the Permanent Revolution. Manifested in a multitude of ways, this developed in the leadership a nationalist opportunist tendency. SLLA documents being prepared will explain this analysis further. This development is an objective historical process, and Nandana is not only trivializing the depth and degree of this phenomenon but also fails to recognize this qualitative development. Therefore, it is patently clear why Nandana and the clan cannot move forward an inch beyond simple identification of this or that unprincipled conduct of the leadership. [සසප නායකත්වය තුල නිලධාරීවාදී ප්‍රවනතාවක් වැඩෙන බව ප්‍රදර්ශනය කල බොහෝ අවස්ථා ඇති බව අපි පිලිගනිමු. ඒවා පක්ෂය තුල කුෂ්ටයක් මෙන් වැඩෙන්නට ද උත්සාහ කරයි. පක්ෂයේ පරිහානියට දැනටමත් හේතු වී ඇති මේ තත්වයට පිලියම් නො කලහොත් පක්ෂය විනාශයට බඳුන් වීම නො වැලැක් විය හැකි ය. එහෙත් මේ තත්වය සියලුම විප්ලවවාදී මූල ධර්ම යටපත් කරමින් පරිපාකයට පත් වී ඇතැයි අපට කිව හැකි නො වේ. අපි බිත්තරයට කුකුලා යයි නො කියමු. නිලධාරීවාදය පරිපාකයට පත් වී ඇති පක්ෂයකට තව දුරටත් ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ සාමාජිකත්වය දැරීමට ඉඩ ලැබෙනු ඇතැයි සිතීමට හැකි වීම නිලධාරිවාදය තරම් ම භයානක ය.] ICFI has a rich historical experience to learn from about how sections of the ICFI degenerated while still having membership of the IC. This was explained at length by Migara in his final document, and Nandana is tiptoeing to easily avoid dealing with this important explanation. We are also aware that the International Committee has taken steps to hold the mirror of its own history that reflects the rich heritage of the experiences of our struggles against petty-bourgeois opportunism that developed within the movement in 1953 and in 1973-1986 in the British section, so that the SEP leadership sees its dark face in it. Nandana thus confirms that they are not fighting against any reactionary tendencies within the party leadership, therefore denying any legitimacy for SEP-Left to be recognized as a political faction of SEP.

Further, here Nandana says bureaucratism is growing within the SEP which has already degenerated, and left untreated will destroy the party. But, astonishingly, throughout a period of over two and a half years of the existence of the SEP-Left, it was Nandana himself who sabotaged the development of the necessary vital marxist analysis in that regard by undertaking to do it himself but never doing it. Even now he is rejecting the same out of hand, while launching into vicious, fraudulent and uncouth attacks upon us, because we have undertaken the task and conduct the struggle in the traditions and methods of our movement.

[කාල් මාක්ස් සහ ෆෙඩ්රික් එංගල්ස් නිලධාරිවාදය යනුවෙන් අදහස් කලේ, සමාජයේ පාලනයෙන් මුලුමනින් ම ස්වාධීන හා සමාජය පාලනය කරන රාජ්‍ය මෙවලමකි. සාමාන්‍ය කාලවල දී එහි පාලනය සූරා කැවෙන පන්තිය මත අධිකාරය දරයි. මෙම ප්‍රශ්නය එලඹෙන විප්ලවය විසින් විසඳෙනු ඇතැයි ඔවුහු විශ්වාස කලහ. වත්මන් පන්ති සමාජයේ ධනපති දේශපාලන පක්ෂ, ව්‍යාජ වාම පක්ෂ හා වෘත්තීය සමිති ධනේශ්වර පාලනයේ නිලධාරිවාදී උපකරන ය.] Raising confusion in the reader/listener is another tactic of Nandana, a desperate and exhausted man trying to influence the reader at any cost. Bureaucracy within the leadership of the revolutionary party is a separate and specific phenomenon, that has a long and a rich literature dealing with it.

1905 දී ලෙනින් මෙන්ෂෙවික් කන්ඩායම මාධ්‍යමික නිලධාරිවාදී කන්ඩායමක් බව හඳුනා ගත්තේ ය. එය මහජනයාගේ ඓතිහාසික අවශ්‍යතා ප්‍රතික්ෂේප කර ඒ වෙනුවට ධනේශ්වර ප්‍රතිසංස්කරනවාදය හා විප්ලවවාදය අතර වැනුනේ ය. ලෙනින් මෙම කන්ඩායම ක්ෂමා විරහිත ලෙස පිටු දැක්කේ ය. එම තීන්දුව සනාථ කරමින් එම කන්ඩායම රුසියානු විප්ලවයට එරෙහිව ධනපති පාලනයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය. තවත් වරෙක ඉහත ආස්ථානය තව දුරටත් ඉස්මතු කරමින් ලෙනින්, පැහැදිලිකම සඳහා සටන් කිරීම වෙනුවට තේරී පත්වීම උදෙසා සටන් කිරීම නිලධාරිවාදය ලෙස නම් කලේ ය. මෙම ප්‍රකාශයට අනුව පලා ගිය විල්සන් කල්ලිය ද අනුයමින් සිටින පිලිවෙත වන, පැහැදිලිකම සඳහා කෙරෙන සාකච්ඡා හා විශ්ලේෂන පසෙක තබා තම අදහස් කෙසේ හෝ සෙසු අය මත පැටවීමේ බලහත්කාරය, හා පොදු දේපල කොල්ල කෑමේ භාවිතය ද නිලධාරිවාදයේ ලක්ෂනයකි.] Trying to impose his own interpretation of orthodox texts on the listener/reader is Nandana’s tactic. Taking into consideration the aforementioned struggle of ours in defense of Bolshevik method and internationalism, our reader is now able to assess the malicious nature of these allegations.

[එහෙත් තන්ත්‍රය සහ නිලධාරිවාදය යන වචනවල වෙනසවත් මෙම කල්ලිය නො දනී. ඔවුන්ගේ පිටු 65 තුල සඳහන් වන්නේ මේ දෙක ම එකක් බව ය. විප්ලවවාදී පක්ෂවල තන්ත්‍රයක් නැතැයි ඔවුහු සිතති.] “තන්ත්‍රය” is regime, and it meant SEP’s bureaucratic regime when the group used it, even in the initial discussions within the group, prior to the current disputes ripened. This is another instance of playing word games by twisting the meaning of the words. In our December 25 draft programme too, the term ‘bureaucratic regime’ was used to mean exactly that. Nandana now seems to presume an SEP leadership regime, which is ‘inclined towards opportunism’ (as he has stated), but free from a tendency which is toxically subjective and bureaucratic. Comrade Migara has explained the shift in Nandana’s standpoint on leadership in his last document.

[වෙනත් ඕනෑම සංවිධානයකට මෙන් ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, මධ්‍යගත විප්ලවවාදී පක්ෂකට නිලධාරි තන්ත්‍රයකින් තොරව පැවතිය නො හැකි ය යන කරුනට ඔවුන් අන්ධ ය. සෝවියට් සංගමය පාලනය කල බොල්ෂෙවික් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී තන්ත්‍රය පැහැර ගත් සෝවියට් රුසියාවේ ස්ටැලින්වාදී තන්ත්‍රය, සමස්ථ ලෝක කම්කරු පන්තියේ ම අවශ්‍යතා සිය අරමුනුවලට යටත් කල නිලධාරිවාදී තන්ත්‍රයකි.] Here is a serious distortion of historical experience, intended to apply a preferred meaning to a word (regime) used for a different meaning in a different context.The leadership of the revolutionary party is not a bureaucratic regime. Soviet Bolshevik regime under Lenin was not a bureaucracy, but a dictatorship of the proletariat. It was a bureaucratic regime only from the eyes of the imperialists. Lenin took up a struggle against the growing ‘bureaucratization’ of the Soviet state under Stalin. For the loyal party member, the Bolshevik leadership was not a bureaucratic regime, but a leadership held accountable by the organizational principle of democratic centralism. [එහෙත් අවස්ථාවාදය වැලඳ නො ගත්, කම්කරු පන්ති ජාත්‍යන්තර ඉදිරි දර්ශනය සඳහා සටන් කරන පක්ෂයක් තුල නිලධාරීවාදී ප්‍රයත්න ඉස්මතු වීම පරස්පර විරෝධී තත්වයකි. මේ ගැටලුව විසඳා ගැනීම වෙනුවට ‘තමන්ට වාසි පැත්තෙන් අල්ලා ගෙන පොර වදින්නේ, වෛෂයික සත්‍යය වෙනුවට, තමන්ට අවශ්‍යය ප්‍රතිඵලය ලබා ගැනීමේ අරමුන වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන තත්කාර්යවාදීන් ය.] As pointed out before, our discussions within the group did not develop into discussing these proposed characterizations of the tendencies of the party leadership. The whole essay/article has evaded the central questions around which our discussions developed. The discussion was not about our characterization of the reactionary tendencies of SEP leadership, which we stand upon, but about the form of our struggle – whether as a pressure group, which we pointed out is a nationalist formation or as a faction, which is Bolshevik method of internationalism.

[අනෙක් අතට පක්ෂ නායකත්වය තුල නිලධාරීවාදය මතු කල වෛෂයික කොන්දේසි ගැන ත්‍රිත්වය නිහඬ ය?] As the gist of the analysis above shows, this demands a comprehensive analysis, which is forthcoming, and was prevented to be the subject matter of our discussions within the group, as explained, due to fundamental existential problems of the faction itself. [ඒ වෙනුවට ස්ටැලින්වාදී නිලධාරීවාදය ගැන කරුනු කියයි. මාක්ස්වාදීන් පැහැදිලිව ම වටහාගෙන ඇති පරිදි ස්ටැලින්වාදී නිලධාරිවාදය වෛෂයික පදනමක් නැති, ඉබේ පහල වූ, හුදු ආත්මීය දුර්වලතාවයන්ගේ ප්‍රකාශනයක් නො ව, අධිරාජ්‍යවාදය විසින් වට කරනු ලැබූ පසුගාමී රටක විප්ලවය, ලෝක විප්ලවය පමා වීමෙන් හුදකලා වීම, ලදරු කම්කරු රාජ්‍යය වසර තුනක සිවිල් යුද්ධයකට මුහුන පෑම, භාන්ඩ හිගය යන තත්වයන්ගේ ප්‍රකාශනයකි.]

[මෙයින් ම පැහැදිලි වන පරිදි, නායකත්වයක බරපතල වැරදි වටහා ගත හැකි වන්නේ, එය වැඩ කරන ජාතික හා ජාත්‍යන්තර ආර්ථික දේශපාලන කොන්දේසි තුලින් ඒවා පැන නැග වර්ධනය වූ ආකාරය පිලිබඳ ව ඓතිහාසික භෞතිකවාදය මත පදනම් ව සිදු කෙරෙන විශ්ලේෂනයකින් පමනි. විල්සන් කල්ලිය, පක්ෂ නායකත්වයේ ප්‍රශ්න හුදෙක් ම එම නායකයන්ගේ සදාචාරය පිලිබඳ ගැටලු බවට සිඳලයි…] As explained above, the whole essay/article has evaded the central questions around which our discussions developed.

Being part of a dirty smear campaign, Nandana’s essay is far from being a political contribution. The N-clique is unable to show we have gone against any of the fundamental principles of Bolshevism.

Their Politics and our Struggle

Nandana clique has thus expressly abandoned any factional struggle against reactionary tendencies of the party leadership. They have found a comfortable zone that suits their middle class way of life, specifically as journalists and not as disciplined revolutionaries committed to the revolutionary party, and dedicated to resolving the crisis of proletarian leadership. Thereby, it has lost all political legitimacy of claiming themselves a faction of the SEP, as part of those revolutionaries who defend and develop the heritage of the historical continuity of the revolutionary Bolshevik movement. They have expressly abandoned the revolutionary role of solving the crisis of the leadership of the working class, and claim to operate a website to promote “the revival of socialist culture” devoid of the Party of the working class. This suits their formulation of the characterization of their group to be a pressure group, functioning as a watch-dog of the party leadership, rejecting any attempt to struggle for the membership of the international party of the working class. The whole epistemology of the historical documents of the class, the party and the leadership has been abandoned.

Against their nationalist orientation, we emphasized and have based ourselves on the principles of the historical traditions of Bolshevik internationalism, as correctly pointed out by Gerry Healey to British Trotskyists in 1943 in his document of August 10, 1943, titled, “Our Most Important Task.” In this document Healey came out against the WIL leadership’s opposition to the unification of British Trotskyists as proposed by the Fourth International. We insisted upon these principles to the N-clique, who never valued their revolutionary significance, and now has rejected them in practice. Healy wrote:

“The main purpose of this document is to bring home to the membership the importance of being the official section of the Fourth International in view of the vital necessity to strengthen the traditional organization of Trotskyism in the great struggle already begun. If we accept the history of “international Trotskyism since 1933 (which is a history of Bolshevik regroupment in the Fourth International), then we must place the question of the International as the most important question before the group. All other questions of group development, such as the press, industrial work or organizational activity are bound up with whatever stand we take on the International. If we accept the political principles of Bolshevism then we must accept the organizational method. It is not sufficient to say that we accept the program of the Fourth International and that we expound it better than the RSL if we do not also accept its organizational method, which means that we must be affiliated to the International, accepting its democratic centralist basis; just the same as it is not sufficient to claim to be a Trotskyist and to be more conversant with the policy of Trotskyism than the organized Trotskyists, unless one joins a Trotskyist party accepting its democratic centralist discipline. That is what is meant by Bolshevik organizational methods.” Excerpt from Gerry Healy and his place in the history of the Fourth International, David North.

Join SLLA, Build SEP!

Petty-bourgeois Nationalism versus Internationalism: The struggle for the historical continuity of Bolshevism and resolving the crisis of proletarian leadership Read More »

Tamil Nadu government attempts to violently break up month-long strike by Samsung India workers

class struggles, economics, politics, politics & economics, Trade Unions / October 13, 2024

By Yuvan Darwin, Nandana Kumar

Tamil Nadu’s pro-investor DMK state government is seeking to crush a militant strike by around 1,500 workers at a plant on the outskirts of Chennai owned and operated by global tech manufacturer Samsung.

On Tuesday and Wednesday the government deployed police to attack the workers and their recently established union. Late Tuesday evening, police arbitrarily and illegally arrested ten office bearers in the union, before detaining several striking workers in a separate incident Wednesday. The crackdown came in the wake of demands by India’s national government, led by the Hindu-supremacist Bharatiya Janatha Party or BJP, for the Tamil Nadu state government to swiftly bring the job action to a halt.

The strike is taking place at Samsung India’s Sriperumbutur assembly plant located about 45 km from Chennai, the state capital. The workers have been on strike since September 9 without pay. They are demanding an end to brutal working conditions, a reduction in their long mandatory working hours and higher pay. They are also demanding the official registration of the newly formed Samsung India Workers Union (SIWU) and its recognition by the plant management. Formed by the workers in July of this year, the SIWU has affiliated with the Center of Indian Trade Unions (CITU), the trade union federation led by the Stalinist CPM (Communist Party of India, Marxist) which is a close ally and electoral partner of the pro-business DMK.

Acting in close consort with plant management, the DMK government has refused SIWU registration, since the plant management is adamantly opposed to the presence of a trade union at its plant. This is despite a statutory right to union registration within 45 days and workers enjoying a constitutional right to form their own trade union, which in Tamil Nadu as across India is never or practically never enforced.

In an open act of intimidation by the blatantly pro-Samsung DMK government, police were sent to knock on the doors of the ten union office bearers late Tuesday night, to take them into “preventive custody.” These illegal arrests were made despite the fact that the CITU, which is leading the strike, has meticulously stuck to the most minimal forms of peaceful state-sanctioned protest. It has kept the Samsung workers’ struggle completely isolated by deliberately not mobilizing the many thousands of workers it represents in numerous multinational companies located in the industrial zone where the Samsung plant is situated.

In a separate incident on October 8, a van carrying a group of Samsung workers overturned, with the workers in the van subsequently asserting that it was sabotaged by forces hostile to the strike. Five workers were injured. Instead of coming to the workers’ aid, a police sub-inspector harassed them, with the result that irate workers pushed him to the ground.

Seizing upon this, the police arrested 8 workers and charged them with various criminal offenses, including causing “hurt to deter public servants from carrying on their duty.” After a Habeas Corpus writ was filed by the SIWU President and CITU leader Muthukumar, the police released all the workers, but not without first compelling them to furnish surety bonds. Instead of severely reprimanding the police for their egregious violation of the workers’ right to protection against arrest under false pretenses, the Madras High Court simply closed the case.

The police also set up arbitrary checkpoints to check the identities of striking workers. So high-handed were the police that one of them even boarded a public bus and demanded to see the company identification card from uniform-wearing Samsung workers, outraging other passengers.

Additionally, the police on Wednesday swooped into the protest site, located about 1.5 km from the plant, and violently dismantled the large tent the workers had erected to shelter themselves from heat and rain. The police then arbitrarily detained hundreds of workers present in various wedding halls without any charges and later released them.

These violent actions are in line with Tamil Nadu Chief Minister Stalin’s drive attract to foreign capital. Under successive DMK governments, Tamil Nadu has become a choice destination for transnationals such as Samsung, Foxconn and various other global corporations. The state has provided all sorts of benefits to attract these corporations, including generous tax breaks, building infrastructure using public funds and cheap land. Most importantly, however, the state has served as a cheap labour haven for these corporations.

In August, Stalin made a 17-day trip to the United States, where he met with various executives of top transnational corporations. He went there to tout the benefits of Tamil Nadu as a cheap-labour haven and sought to lure them into investing by promising all sorts of financial incentives. He was reportedly able to drum up investment pledges totaling 75 billion Rupees ($893 million).

The strike has caused concern in India’s BJP government, since it is seen as tarnishing Prime Minister Narendra Modi’s “Make in India” initiative. It is aimed at making India an alternative manufacturing hub to China by easing business regulations and maintaining low wages through ruthless state repression of workers.

India’s Labour Minister, Mansukh Mandaviya, addressed a letter to Chief Minister Stalin in which he demanded that the Tamil Nadu government intervene in the dispute to force an “early and amicable” resolution, according to Reuters.

Stalin’s ministers have conspired with the autocratic Samsung India management to break the strike. This is underscored by the fawning statement made by an official spokesperson for the company: ‘We are cognizant of the Tamil Nadu government’s efforts to end the illegal strike and are thankful to the authorities for their constant support.”

In contrast, SIWU President and CITU leader Muthukumar stated to the daily Times of India: ‘We held talks with the ministers. But they did not agree to our major demands.”

Various ministers of the DMK government have held several rounds of talks with union and company officials, all with the goals of sabotaging the strike and getting the workers to go back to work. Industry Minister Raja exemplified the hostility of the DMK government towards the workers, recently lecturing them, “Rivals can take advantage of the strike and divert the attention from real issues. The government and the Chief Minister stand by you. Return to work in the interest of jobs for the youth and employment opportunities in the State.”

To split the workers, Samsung Management recently announced that it has signed a Memorandum of Understanding (MoU) with what it termed a “Workers’ Committee,” that is with a small handful of workers it has been able to intimidate or buy off.

The company stated that it would pay a monthly increment of 5,000 rupees ($60) from October 1 to March 2025. It also promised to add more air-conditioned buses for transporting workers and improve the quality of food in the cafeteria. In the case of the death of a worker at the plant, Samsung India would pay a measly Rs. 100,000 ($1190) to the worker’s family.

The plant, which manufactures home appliances such as refrigerators and washing machines, is a critical facility for the company, accounting for 20 percent of its $12 billion revenue last year. The rest of the revenue came from the sale of cell phones, which the company assembles at its plant in Noida, a town in the northern state of Uttar Pradesh.

The MoU was rejected by the striking workers. At the same time however, the CITU, which is appealing to the pro-business DMK government to be “reasonable,” has indicated that it will call a halt to the strike if the SIWU union is registered and recognized. In other words, the CITU is willing to make some rotten compromise with the plant management about low pay, long hours of work and working conditions. Currently, Samsung workers are compelled to work 11 hours a day for 4 days in a week, with 3 hours paid at double the normal hourly rate.

The position taken by the CITU leaders goes to show that the CITU will function as an entirely pliant agency of management and the state. The CITU has a long history of leading workers’ strikes to defeat, despite workers showing great courage and militancy. For example, in 2010 the CITU made the workers at Foxconn and BYDcompletely surrender to management after the workers had waged a bitter and determined struggle for better wages and working conditions for close to two months.

This is entirely in keeping with the rotten politics of its parent party, the Stalinist CPM, which has long been in a political coalition with the DMK and on the national level is aligned with the Congress Party, for decades the Indian bourgeoisie’s preferred party of government. The CPM along with other left parties, including the Communist Party of India (CPI) and Communist Party of India Marxist-Leninist (Liberation) have long promoted the DMK as a progressive friend of the working class. In reality, Chief Minister Stalin, as shown by his attempt to use police violence to break the strike, is determined to overcome any obstacle that would taint the reputation of Tamil Nadu as a business-friendly state.

[This article was originally published here in WSWS on 11October 2024]

Tamil Nadu government attempts to violently break up month-long strike by Samsung India workers Read More »

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයට ඡන්දය දෙන්න: ICFI හි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිළිවෙළ පෙරට ගන්න!

class struggles, lead article, politics, politics & economics / September 4, 2024

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) විප්ලවවාදී වාම කන්ඩායම වන ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුනු ආසියාවේ සමාජවාදී නායකත්වයේ (SLLA) ප්‍රකාශය.

සැප්තැම්බර් 21 වැනිදා පැවැත්වීමට නියමිත ජනාධිපතිවරනයේදී කම්කරු පන්තියට, තරුනයින්ට, ශිෂ්‍යයින්ට, ගොවීන්ට සහ පීඩිත මධ්‍යම පන්තියට, මැතිවරනයට තරඟ කරන ධනේශ්වර, දක්ෂිනාංශික සහ ව්‍යාජ වාම පක්ෂ කිසිවක් අතර කිසිදු තෝරා ගැනීමක් නැත. ඔවුන්ගේ එකම තේරීම වන්නේ අන් සියල්ලන්ගෙන්ම වෙන්ව ජාත්‍යන්තර සමාජවාදයේ මූලධර්ම මත – අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට හා සමාජ අයිතීන් කප්පාදුවට එරෙහිව සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සදහා – පදනම් වූ වැඩපිලිවෙලක් ඉදිරියට ගෙන යමින් මෙම මැතිවරනයට ඉදිරිපත් වන, ඔවුන්ගේම පක්ෂය වන, සමාජවාදී සමානතා පක්ෂය යි (සසප). එය සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්ෂය වන හතරවන ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ (ICFI-හජාජාක) ශ්‍රී ලංකා ශාඛාවයි. සසප සඳහා ඡන්දයක් යනු, ප්‍රාග්ධනයේ කුරිරු පාලනයෙන් කම්කරු පන්තිය සැබැවින්ම මුදවා ගත හැකි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදය සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ඉදිරිදර්ශනය සහ වැඩපිලිවෙල පිලිගැනීම සහ ඉදිරියට ගෙන යාමට අනුමැතිය පලකිරීමකි. එබැවින් මෙම මැතිවරනයේදී සසපට ඡන්දය දෙන ලෙස SLLA අපගේ පන්ති සහෝදර සහෝදරියන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී.

ගෝලීය ධනේශ්වර අර්බුදය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ සහ දකුණු ආසියාවේ එහි ප්‍රකාශනය

ශ්‍රී ලංකාව හෝ දකුනු ආසියාවේ වෙනත් ඕනෑම රටක් ගිලගෙන ඇති ගැඹුරු අර්බුදය හුදකලා සංසිද්ධියක් නොව ධනවාදයේ ගෝලීය බිඳවැටීමේ සංකේන්ද්‍රිත ප්‍රකාශනයකි. ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල (IMF) වැනි අධිරාජ්‍යවාදී මූල්‍ය ආයතන විසින් නියම කරන ලද සහ අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් උද්‍රෝගීව වැළැඳ ගෙන ක්‍රියාත්මක කරන ලද දශක කිහිපයක නව ලිබරල් ප්‍රතිපත්ති, සමාජ දුක්ඛිතබාවයේ අගාධයට වැඩකරන ජනතාව තල්ලු කර දමා ඇත. ඉහළ යන උද්ධමනය, විරැකියාව, දුබල සේවා කොන්දේසි, අසමානතාවය සහ දරිද්‍රතාවය, අපගමනයන් නොව මානව අවශ්‍යතාවයට වඩා ලාභයට ප්‍රමුඛත්වය දෙන ගෝලීය පද්ධතියක සෘජු ප්‍රතිවිපාක වේ.

ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට (SLPP), සමගි ජන බලවේගයට (SJB) හෝ වෙනත් කිසියම් ධනේශ්වර පාර්ශ්වයක් මගින් පෙනී සිටින ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලක ප්‍රභූවට මෙම අර්බුදයට විසඳුමක් නැත. 2022 මහජන නැගිටීම මර්දනය හා පාවාදීමේ සිට, ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ පුරෝගාමීව ක්‍රියාවට දැමුනු කප්පාදු පියවර, අත්‍යවශ්‍ය සමාජ සේවා කප්පාදු සහ වැඩකරන ජනතාවගේ ජීවන තත්වයන් මත ප්‍රහාර වඩාත් දරුණු කිරීම සඳහා ඔවුන් කැපවී සිටිති. මෙම පක්ෂ ඒවායේ මතුපිට වෙනස්කම් නොතකා, දේශීය හා ජාත්‍යන්තර ධනේශ්වරයේ, එනම් එකම පන්ති අවශ්‍යතා සඳහා සේවය කරති.

අනෙකුත් සෑම රටකම මෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය, ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට නොහැකි මෙන්ම මූලික සමාජ අයිතීන් පවා ලබා දීමට අකමැති වූ පද්ධතියක සිරවී සිටිති. එය මානව වර්ගයා ආර්ථික විනාශය, පාරිසරික ව්‍යසනය සහ ගෝලීය යුද්ධයේ තර්ජනය කරා නොවැලැක්විය හැකි ලෙස ගෙන යන පද්ධතියකි. සසප පමනක් අවධාරනය කරන්නේ විසඳුම ඇත්තේ, අණ්ඩ දමන ප්‍රතිසංස්කරන තුල හෝ එක් ධනේශ්වර පක්ෂයක් තවත් එකකින් ආදේශ කිරීම තුල නොව ධනේශ්වර ක්‍රමයම විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීම තුල බවයි.

එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ ගෝලීය වර්ධනය: යුක්රේනය සහ ගාසා තීරයේ සිට ආසියාව දක්වා

යුක්රේනය තුල රුසියාවට එරෙහිව එක්සත් ජනපද-නේටෝ යුද්ධය පුපුරා යාම සහ ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරක ප්‍රහාරය හුදකලා සිදුවීම් නොව ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදය විසින් අනුගමනය කරනු ලබන ගෝලීය ආධිපත්‍යයේ පුලුල් මූලෝපායක ඒකාග්‍ර සංරචක වේ. ආසියාවේ උත්සන්න වන ආතතීන් සමග මෙම ගැටුම්, තීව්‍ර වන ආර්ථික හා භූ දේශපාලනික අභියෝග හමුවේ සිය ගෝලීය ආධිපත්‍යය පවත්වා ගැනීම සඳහා එක්සත් ජනපදයේ නිර්දය ලුහුබැඳීම මගින් මෙහෙයවනු ලැබේ. සමස්ත කලාපයම ව්‍යසනකාරී යුද්ධයක ගිල්වා දැමීමට තර්ජනය කරන මෙම අධිරාජ්‍යවාදී ප්‍රචණ්ඩත්වයේ සුළි කුණාටුව වෙත ලොව පුරා කම්කරුවන් මෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය ද ඇදගෙන යමින් තිබේ.

යුක්‍රේනයේදී, එක්සත් ජනපද (එජ) සහ එහි නේටෝ සහචරයින්, යුරේසියාවේ එජ ආධිපත්‍යය සඳහා ප්‍රධාන ප්‍රතිමල්ලවයන්ගෙන් එකෙකු වන රුසියාව දුර්වල කිරීම අරමුනු කරගත් ම්ලේච්ඡ ගැටුමක් අවුලුවා එය පවත්වා ගෙන ගොස් ඇත. දැනටමත් ලක්ෂ ගනනක් ජීවිත බිලිගෙන ඇති යුක්රේනයේ යුද්ධය, වොෂින්ටනය පවසන පරිදි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හෝ යුක්‍රේන ස්වෛරීභාවය ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳ එකක් නොව, රුසියාව වටකර අස්ථාවර කිරීම මගින් ඇමරිකානු මූලෝපායික අවශ්‍යතා ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා අරමුණු කෙරුන කි. මෙම ගැටුම මනුෂ්‍ය වර්ගයාට ගණනය කළ නොහැකි ප්‍රතිවිපාක සහිත න්‍යෂ්ටික ගැටුමක් කරා ලෝකය තල්ලු කරයි.

ඊට සමගාමීව, එක්සත් ජනපදය සහ ජර්මනිය ඇතුළු අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ පූර්න පිටුබලය සහ සන්නද්ධ කිරීම සහිතව, ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයේ ගෙනයන සමූල ජන සංහාරය, මැද පෙරදිග සිය ආධිපත්‍යය තහවුරු කර ගැනීමට එක්සත් ජනපද අධිරාජ්‍යවාදයේ නිර්දය අධිෂ්ඨානය පිලිබඳ පැහැදිලි ප්‍රකාශනයකි. ගාසා තීරයේ පලස්තීනුවන් සමූල ඝාතනය, ඊශ්‍රායල වර්ණභේදවාදයට වොෂින්ටනයේ නොසැලෙන සහයෝගය සමග, එක්සත් ජනපද විදේශ ප්‍රතිපත්තියේ කුහකකම සහ ම්ලේච්ඡත්වය හෙලිදරව් කරන ඓතිහාසික පරිමාණ අපරාධයකි. යුරෝපයේ හා ආසියාවේ දී මෙන්ම මැද පෙරදිග අධිරාජ්‍යවාදී යුද තල්ලුව, ප්‍රධාන සම්පත් සහ මූලෝපායික භූමි ප්‍රදේශ පාලනය කිරීම මගින් වෝල් වීදියේ (ඇමරිකානු මූල්‍ය ප්‍රාග්ධනයේ) ආධිපත්‍යය ශක්තිමත් කිරීම සඳහා වේ.

මෙම ආක්‍රමණශීලී පියවර, දැන් චීනය වටකර එයට මුහුණ දීම අරමුනු කරගත් දැවැන්ත මිලිටරි සන්ධානයක් ගොඩනඟමින් ආසියාවට වේගයෙන් ව්‍යාප්ත වෙමින් පවතින පුලුල් අධිරාජ්‍යවාදී මූලෝපායක කොටසකි. ඉන්දියන් සාගරයේ තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක පිහිටා ඇති ශ්‍රී ලංකාව මෙම තීව්‍ර වන ගැටුමේ එල්ලයට වඩ වඩාත් හසු වෙමින් ඇත. එක්සත් ජනපදය චීනයට එරෙහි සිය මිලිටරි සූදානම තීව්‍ර කරමින්, එහි කලාපීය සහචරයින්ට සහ හවුල්කරුවන්ට පෙළ ගැසීමට බලකරමින් සිටින විට, ශ්‍රී ලංකාව යුද්ධයේ සුලිය තුලට ඇදෙමින් තිබේ. දැවැන්ත ආර්ථික හා දේශපාලන පීඩනය යටතේ කොලඹ ආණ්ඩුවේ වොෂින්ටනය සමග වැඩෙන පෙලගැසීම, ආසියාවේ එලඹෙන අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ පෙරටුගාමී රාජ්‍යයක් බවට දිවයින පරිවර්තනය කිරීමට තර්ජනය කරයි.

මෙම අන්තර් සම්බන්ධිත ගැටුම් – යුක්රේනයේ, ගාසා තීරයේ හෝ ඉන්දු පැසිෆික් කලාපයේ වේවා – ගෝලීය ධනවාදයේ යටින් පවතින එකම අර්බුදයේ ප්‍රකාශනයන් ය. වටිනාකම් නිපදවන ජාත්‍යන්තර පන්තියේ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට එරෙහි අරගල සමග ඔවුන්ගේ අරගලය අවියෝජනීය ලෙස සම්බන්ධ වී ඇති බව ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය හඳුනාගත යුතුය. එක්සත් ජනපද-නේටෝ යුද ධාවනයට විරෝධීව, ගාසා තීරයේ පීඩිතයන්ගේ අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීමට සහ චීනයට එරෙහි අධිරාජ්‍යවාදී වැටලීමට එරෙහි වීම සඳහා කම්කරු පන්තිය විසින් නායකත්වය දෙන බලගතු ජාත්‍යන්තර යුද විරෝධී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමට ජාත්‍යන්තර කමිටුව කැඳවා ඇත. ගෝලීය යුද්ධයට හා ම්ලේච්ඡත්වයට බැසීම නැවැත්විය හැක්කේ ධනවාදය විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීම සහ සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීම හරහා පමණි. මෙම වැඩසටහන සඳහා සටන් කරන්නේ සසප පමණකි.

සසප විප්ලවවාදී වැඩසටහන: ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී මූලෝපායක් සඳහා

සසප වැඩපිලිවෙල පදනම් වී ඇත්තේ ජාත්‍යන්තර කමිටුව විසින් ආරක්ෂා කරන ලද සහ විස්තාරනය කරන ලද මාක්ස්වාදයේ මූලධර්ම මත ය. එය ධනේශ්වර රාජ්‍යයට සහ එහි පක්ෂවලට කම්කරු පන්තිය ගැට ගැසීමට උත්සාහ කරන සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට, අවස්ථාවාදයට සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදයට සම්මුති විරහිතව විරුද්ධ වන වැඩපිලිවෙලකි. සමාජයේ විප්ලවවාදී පරිවර්තනයකට නායකත්වය දිය හැකි එකම සමාජ බලවේගය කම්කරු පන්තිය බව අවබෝධ කර ගැනීම මත පදනම්ව, කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන ස්වාධීනත්වය සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව සටන් කරයි.

සසප වැඩපිලිවෙලට කේන්ද්‍රීය වන්නේ ජාත්‍යන්තරවාදය යි. ධනේශ්වර අර්බුදයේ ගෝලීය ස්වභාවය ගෝලීය විසඳුමක් ඉල්ලා සිටී. සසප සියලු ජාතිකවාදී මිත්‍යාවන් ප්‍රතික්ෂේප කරන අතර සමාජවාදී විප්ලවය සඳහා අරගලය, ජාතික රංගභූමියෙන් ආරම්භ වී, ජාත්‍යන්තර තලයේ දිග හැරී, ලෝක තලය තුල සම්පූර්ණ කළ යුතු බවත් අවධාරනය කරයි. මෙය ලෝකයේ සෑම රටකම ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම ඉල්ලා සිටී. ශ්‍රී ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය, ධනේශ්වර ක්‍රමයට එරෙහි පොදු සටනක දී ලොව පුරා සිටින තම පන්ති සහෝදර සහෝදරියන් සමඟ එක්විය යුතුය.

සසප වැඩසටහනට පහත දේ ඇතුළත් වේ:

කම්කරු ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම: සමාජයේ සමාජවාදී ප්‍රතිසංවිධානය සඳහා කැප වූ කම්කරුවන්ගේ හා ගොවීන්ගේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීමට සසප කැඳවුම්කර සිටී. මෙම ආන්ඩුව ප්‍රධාන කර්මාන්ත, බැංකු සහ මූල්‍ය ආයතන අත්පත් කර ගනු ඇති අතර, ඒවා කම්කරු පන්තියේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනය යටතට නතු කරනු ඇත.

සමාජවාදී සැලසුම්ගත ආර්ථිකයක්: සසප පුද්ගලික ලාභය මත නොව සමාජ අවශ්‍යතා මත පදනම් වූ සැලසුම්ගත ආර්ථිකයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටී. කම්කරු පන්තිය විසින් නිපදවන ධනය සමස්තයක් ලෙස සමාජයේ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා යොදා ගැනීම සහතික කරමින්, සියලු ප්‍රධාන කර්මාන්ත සහ සම්පත් ජනසතු කිරීම මෙයට ඇතුළත් වේ.

ජාමූඅ (IMF) කප්පාදු ප්‍රතික්ෂේප කිරීම: සසප ජාමූඅ සහ අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී මූල්‍ය ආයතන විසින් පනවා ඇති සියලුම කප්පාදු පියවරයන්ට විරුද්ධ වේ. ධනේශ්වර ප්‍රභූව පොහොසත් කරන අතරම ජනතාව දරිද්‍රතාවයට පත් කිරීමට භාවිතා කර ඇති සියලුම විදේශ නය ප්‍රතික්ෂේප කරන ලෙස පක්ෂය බලකර ඉල්ලා සිටී.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම: ධනේශ්වර රාජ්‍යයෙන් සහ එහි දේශපාලන යාන්ත්‍රණයෙන් ස්වාධීනව සංවිධානය වීමට, වැඩ වර්ජනය කිරීමට සහ විරෝධතාවයට ඇති අයිතිය ඇතුළුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම හා ව්‍යාප්ත කිරීම සඳහා සසප සටන් කරයි. සියලු ආකාරයේ වාර්ගික හා ආගමික වෙනස්කම් කිරීම් වැනි බෙදීම් කම්කරු පන්තිය දුර්වල කිරීමට සහ පාලක ප්‍රභූව ශක්තිමත් කිරීමට සේවය කරන බව හඳුනා ගනිමින් පක්ෂය ඒවාට විරුද්ධ වේ.

මිලිටරිවාදයට සහ යුද්ධයට විරුද්ධත්වය: ශ්‍රී ලංකාවේ, එක්සත් ජනපදයේ හෝ ගෝලීය වශයෙන් වේවා, සමාජය මිලිටරීකරණයට සහ යුද්ධය කරා ධාවනයට සසප ඒකාන්තයෙන් විරුද්ධ වේ. න්‍යෂ්ටික අවි ආයුධ සහ මිලිටරි-කාර්මික සංකීර්ණය විසුරුවා හැරීම සහ දැවෙන සමාජ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා සම්පත් නැවත වෙන් කොට බෙදා හැරීම සඳහා පක්ෂය පෙනී සිටී.

ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තිය සමග සහයෝගීතාවය: ධනවාදයට එරෙහිව කම්කරු පන්තියේ ලෝක ව්‍යාප්ත ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමට සසප කැපවී සිටී. යුරෝපයේ හා එක්සත් ජනපදයේ වැඩ වර්ජනවල සිට ආසියාව, අප්‍රිකාව සහ ලතින් ඇමරිකාව පුරා මහජන විරෝධතා දක්වා සෑම රටකම කම්කරුවන්ගේ ස්වාධීන අරගල සමඟ පක්ෂය පූර්ණ සහයෝගීතාවය ප්‍රකාශ කරයි.

සමාජවාදය සඳහා අරගලය තුල තරුනයන් හා සිසුන් පෙළගැස්වීම: සමාජවාදය සඳහා අරගලයේ දී තරුනයන් සහ ශිෂ්‍යයන් අත්‍යවශ්‍ය බලවේගයක් බව සසප පිළිගනී. ධනවාදය යටතේ, තරුනයන් විරැකියාව, අවධානම් සහගත රැකියා සහ දිනෙන් දින ඉහල යන ණය මට්ටම් වලින් යුත් අනාගතයකට මුහුන දෙයි. ධනේශ්වර ක්‍රමය ඔවුන්ට ලබා දෙන්නේ සූරාකෑමේ සහ අනාරක්ෂිත ජීවිතයක් මිස අනෙකක් නොවේ. ප්‍රතිසංස්කරනවාදයේ සහ අනන්‍යතා දේශපාලනයේ ආවෘත අන්තයක ඔවුන් කොටු කිරීමට උත්සාහ කරන ධනේශ්වර පක්ෂ හා ව්‍යාපාරවලින් බිඳී, කම්කරු පන්තිය පිටුපස පෙලගැසී, ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ තරුන අංශය වන සමාජ සමානතාවය සඳහා ජාත්‍යන්තර තරුනයෝ සහ ශිෂ්‍යයෝ (IYSSE) සංවිධානය ගොඩනගන ලෙස සසප තරුනයන්ගෙන් හා සිසුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටී.

NPP සහ FSP හි බංකොලොත්භාවය: කම්කරු පන්තිය සඳහා විකල්පයක් නොවේ

ශ්‍රී ලංකාවේ ගැඹුරු වන සමාජ අර්බුදය මධ්‍යයේ, ජාතික ජන බලවේගය (NPP) සහ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (FSP) වැනි පක්ෂ ස්ථාපිත ධනේශ්වර පක්ෂවලට විකල්ප ලෙස පෙනී සිටියි. එසේ වෙතත්, ඔවුන්ගේ ඉතිහාසය, වැඩපිලිවෙල සහ දේශපාලන ක්‍රියාකාරකම් හෙළිදරව් කරන්නේ මෙම සංවිධාන කම්කරු පන්තියේ අවශ්‍යතාවලට මූලිකවම විරුද්ධ වන අතර ධනේශ්වර පර්යායට මුක්කු ගැසීමට පමණක් සේවය කරන බවයි.

ධනේශ්වර සංස්ථාපිතයේ දක්ෂිනාංශික පක්ෂයක් වන ජනතා විමුක්ති පෙරමුන (ජවිපෙ) විසින් නායකත්වය දෙන NPP, සාම්ප්‍රදායික පක්ෂවලට “ප්‍රගතිශීලී” විකල්පයක් නියෝජනය කරන බව කියා සිටියත්, එහි සමස්ත දේශපාලන දිශානතිය ධනවාදය සුරැකීම දෙසට ය. ජවිපෙ ක්‍රියාමාර්ගය මුල් බැස ඇත්තේ එහි ආරම්භයේ සිටම එහි දේශපාලනය සංලක්ෂිත වූ ජාතිකවාදී සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී දැක්ම තුළමය. මහජනතාව මුහුන දෙන ව්‍යසනකාරී තත්වයන්ට NPP සැබෑ විසඳුමක් ලබා දෙන්නේ නැත. එය අර්බුදයේ පද්ධතිමය හේතූන් ආමන්ත්‍රණය කිරීමට අපොහොසත් වෙමින් ධනවාදයේ රාමුව තුළ මෘදු ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා කරයි. දූෂණ-විරෝධී පියවර සහ වඩා “කාර්යක්ෂම” ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් සඳහා එන්පීපීයේ කැඳවුම්, ධනේශ්වර අර්බුදයේ මූල හේතු වසන් කිරීමට සහ කම්කරු පන්තියේ වැඩෙන කෝපය පවතින පර්යායට තර්ජනයක් නොවන ආරක්ෂාකාරී මං පෙත් ඔස්සේ හරවා යැවීමට දරන උත්සාහයන්ට වඩා වැඩි දෙයක් නොවේ.

එපමනක් නොව, දෙමල ජනතාවට එරෙහි වර්ගවාදී යුද්ධයට සහාය දීමේ එහි භූමිකාව ද ඇතුලත්, NPP යේ (සිංහල) ස්වෝත්තමවාදී ඉතිහාසය,වාර්ගික රේඛා හරහා කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීමට එහි ඇති නොහැකියාව හෙලිදරව් කරයි. එහි වාර්තාව පෙන්නුම් කරන්නේ එය සියලු කම්කරුවන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීම කෙරෙහි විශ්වාස තැබිය නොහැකි බවයි. ඒ වෙනුවට, එය උත්සන්න වන සමාජ ප්‍රහාර හමුවේ කම්කරු පන්තිය නිරායුධ කිරීමට පමණක් සේවය කරන මිත්‍යාවක් වන “පිරිසිදු” සහ “සාධාරණ” ධනේශ්වර ආන්ඩුවක් සදහා පවතින හැකියාව පිලිබඳ මිත්‍යාවන් පෝෂණය කිරීමට උත්සාහ කරයි. ඔවුහු බලයට පත්වුව හොත් NPP අධිරාජ්‍යවාදී ඉල්ලීම්වලට අනුකූලව කම්කරු පන්තිය මත ධනේශ්වර පීඩනය ශක්තිමත් කරනු ඇත.

ඒ ආකාරයෙන්ම, 2012 දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් කැඩී ගිය පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය (පෙසප) ද විප්ලවවාදී විකල්පයක් සැපයීමට අසමත් වේ. පෙසප වඩාත් රැඩිකල් වාචාලකමේ යෙදෙමින් ජවිපෙ හි “පාවාදීම්” ගැන විවේචනය කරන අතරම, මූලික වශයෙන් ජාතිකවාදී හා ජනතාවාදී ඉදිරිදර්ශනයකට කැපවී සිටී. NPP මෙන්ම FSP ද ධනේශ්වර ක්‍රමය පෙරලා දැමීම වෙනුවට එහි ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් පෙනී සිටියි. එහි වැඩපිළිවෙල පදනම් වී ඇත්තේ ප්‍රමාණවත් තරම් “ප්‍රගතිශීලී” බලවේග බලමුලු ගන්වන්නේ නම්, කම්කරු පන්තියේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන ලෙස ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයට බලපෑම් කළ හැකිය යන ව්‍යාජ පදනම මතය.

පෙසප ජාතිකවාදී දිශානතිය කම්කරු පන්තියේ විමුක්තිය සඳහා අත්‍යවශ්‍ය ජාත්‍යන්තරවාදී මූලධර්මවලට ද විරුද්ධ ව පිහිටයි. එය කම්කරුවන්ගේ අරගල වඩාත් පහසුවෙන් පාලනය කර විසුරුවා හැරිය හැකි පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයේ ආවෘත අන්තයට යොමු කිරීමට උත්සාහ කරයි. රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයට ගැඹුරින් ඒකාග්‍ර වී ධනේශ්වර පාලනයේ මෙවලම් ලෙස ක්‍රියා කරන වෘත්තීය සමිති සමග පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ සන්ධානය, ‘පවතින තත්ත්වය’ පවත්වාගෙන යාමේ එහි භූමිකාව තවදුරටත් අවධාරනය කරයි.

දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය පිලිබඳ සසප/හජාජාක ඉදිරිදර්ශනය

දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා ප්‍රතිපත්තිමය හා ඓතිහාසිකව පදනම් වූ ඉදිරිදර්ශනයක් සසප- ශ්‍රී ලංකාව සහ හජාජාක සතුව ඇත; එය දෙමල ධනේශ්වරයේ බංකොලොත් ජාතිකවාදයට සහ සිංහල පාලක ප්‍රභූවේ ස්වෝත්තමවාදයට හාත්පසින්ම වෙනස් ය. සසප අවධාරනය කරන්නේ, දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සුරක්ෂිත කල හැක්කේ ජාත්‍යන්තරවාදී හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් මත පදනම් වූ ශ්‍රී ලංකාවේ සිංහල, දෙමළ සහ මුස්ලිම් යන සමස්ත කම්කරු පන්තියේ එක්සත් අරගලය තුලින් පමනක් බවය.

දකුනු ආසියාව පුරා වාර්ගික ගැටුම් සහ නොවිසඳුණු ජාතික ප්‍රශ්න මාලාවක් ඉතිරි කළ 1947 දී බ්‍රිතාන්‍ය ඉන්දියාවේ ප්‍රතිගාමී බෙදීම තුල දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නයේ මූලයන් පවතී. ශ්‍රී ලංකාවේ, සිංහල පාලක ප්‍රභූව, සමාජ අතෘප්තිය වෙනතකට යොමු කිරීමට සහ කම්කරු පන්තිය එක්සත් වීම වැලැක්වීම සඳහා දෙමළ සුලුතරයට එරෙහිව ක්‍රමානුකූලව වෙනස්කම් කරමින්, සිය පන්ති පාලනය පවත්වා ගැනීම සඳහා වාර්ගික බෙදීම් දිගු කලක් යහමින් අපහරනය කොට ඇත. මෙය, අනුප්‍රාප්තික ආන්ඩු විසින් දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව සමූල ජන ඝාතන ව්‍යාපාරයක් දියත් කල කුරිරු සිවිල් යුද්ධයට මග හෙලි කල අතර, 2009 දී මුල්ලිවයික්කාල්හි මහා සංහාරයෙන් අවසන් විය.

ශ්‍රී ලංකාවේ උතුරු හා නැගෙනහිර ස්වාධීන ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් පිහිටුවීමට උත්සාහ කළ දෙමළ ඊලම් විමුක්ති කොටි (එල්ටීටීඊ) සංවිධානයේ බෙදුම්වාදී ඉදිරිදර්ශනය සසප තරයේ ප්‍රතික්ෂේප කලේය. දෙමළ ධනේශ්වර ජාතිකවාදය තුල මුල් බැසගත් එල්ටීටීඊයේ වැඩපිලිවෙළ දෙමළ මහජනතාවගේ පීඩනයට කිසිදු විසඳුමක් ලබා දුන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට, එය කම්කරු පන්තිය බෙදීමට සහ දෙමළ අරගලය විවිධ අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් සමග පෙලගැස්සීමට සේවය කලේය. සහයෝගය සඳහා ඉන්දියාවට සහ අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් වෙත ආයාචනා කිරීමේ එල්ටීටීඊ උපායමාර්ගය මූලික වශයෙන් දෙමළ ජනතාවගේ අවශ්‍යතාවලට විරුද්ධ වූ අතර සංවිධානයේ අවසාන පරාජයට හේතු විය.

සසප, ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධව, ජාතික ස්වයං-නිර්ණ අයිතියේ අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රගතිශීලී අන්තර්ගතය වන සියලු ආකාරයේ ජාතික පීඩනයන්ට තිත තැබීමේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය සඳහා දෙමළ ජනතාවට ඇති අයිතිය තහවුරු කරයි. එසේ වෙතත්, සසප අවධාරනය කරන්නේ, හුදෙක්ම ධනේශ්වර සූරාකෑමේ, පන්ති පීඩනයේ සහ අධිරාජ්‍යවාදී ආධිපත්‍යයේ නව ආකාර නිර්මානය කරන වෙනම ධනේශ්වර රාජ්‍යයක් ගොඩනැගීම හරහා මෙම අයිතිය සාක්ෂාත් කර ගත නොහැකි බවයි. ඒ වෙනුවට සසප සටන් කරන්නේ දකුනු ආසියාවේ සහ ජාත්‍යන්තරව සමාජවාදී සමූහාණ්ඩු සංගමයක් සඳහා වන පුලුල් අරගලයේ කොටසක් ලෙස, ශ්‍රී ලංකා ඊලාම් සමාජවාදී එක්සත් ජනපදයක් පිලිබඳ ඉදිරිදර්ශනය සඳහා අරගලය තුල සිංහල හා දෙමළ කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම සඳහා ය.

මෙම ඉදිරිදර්ශනය පදනම් වී ඇත්තේ සිංහලයන්ගේ විමුක්තිය මෙන්ම දෙමළ ජනයාගේ විමුක්තිය ද සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ ධනවාදය පෙරලා දමා සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීමෙන් පමණක් ය යන අවබෝධය මත ය. සසප පෙනී සිටින්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වරය විසින් සියලු ජනවර්ගවල කම්කරු පන්තිය මත පටවා ඇති ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යවස්ථාමය ව්‍යුහය අහෝසි කිරීම සහ සියලු ජාතිකත්වයන් සඳහා පූර්ණ සමානාත්මතාවය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සහතික කරන සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් පිහිටුවීම සඳහා ය. මෙය අධිරාජ්‍යවාදයට හා ධනවාදයට එරෙහිව දකුනු ආසියාව පුරා සහ ගෝලීය වශයෙන් කම්කරුවන් එක්සත් කරන ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීමේ අරගලයෙන් වෙන් කල නොහැක.

දෙමළ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා වන සසප වැඩපිළිවෙල මේ අනුව සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට හා ස්වෝත්තමවාදයට මූලිකවම විරුද්ධ ය. එය දෙමළ ජනතාව පීඩාවට පත් කිරීම හුදකලා ප්‍රශ්නයක් නොව ධනේශ්වර ක්‍රමයේ පුලුල් ප්‍රතිවිරෝධතාවල ප්‍රකාශනයක් බව පිළිගන්නා ඉදිරිදර්ශනයකි. සියලු ජනයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් මුලුමනින්ම සාක්ෂාත් කරගනු ලබන සමාජවාදී අනාගතයක් සඳහා පොදු අරගලයක් තුල, වාර්ගික රේඛා හරහා කම්කරු පන්තිය එක්සත් කිරීමට සසප සටන් කරයි. ධනවාදය විප්ලවීය ලෙස පෙරලා දැමීමෙන් පමණක්ම දෙමළ ජනතාව මුහුණ දුන් ඓතිහාසික අසාධාරණයන් නිවැරදි කළ හැකි අතර ජාතික ප්‍රශ්නයට තිරසාර විසඳුමක් ලබා ගත හැකිය.

දකුනු ආසියාව පුරා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම

ධනවාදයේ අර්බුදය ගෝලීය වන අතර, ගැඹුරු සමාජ අසමානතාවයෙන්, වාර්ගික ගැටුම් සහ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයේ සදාතනික තර්ජනයෙන් පීඩිත කලාපයක් වන දකුනු ආසියාවේ තරම් මෙය කොතැනකවත් පැහැදිලි නැත. ඉන්දියාවේ සහ පකිස්ථානයේ සිට බංග්ලාදේශය සහ ශ්‍රී ලංකාව දක්වා උපමහාද්වීපය පුරා සිටින පාලක පන්තීන් මෙම අර්බුද විසඳීමට මුලුමනින්ම අසමත් බව ඔප්පු කර ඇත. ඒ වෙනුවට, ඔවුන් සූරාකෑම තීව්‍ර කිරීම, ජාතිකවාදී හා වාර්ගික බෙදීම් අවුලුවාලීම සහ කම්කරු පන්තියේ අරගල මර්දනය කිරීම වෙත යොමු වී ඇත. මෙම සන්දර්භය තුළ, දකුනු ආසියාවේ සෑම රටකම ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීමේ අවශ්‍යතාවය හුදු සංවිධානාත්මක කර්තව්‍යයක් නොව කම්කරු පන්තියට ජීවිතය සහ මරණය පිලිබඳ ප්‍රශ්නයකි.

මිලියන සිය ගනනක් වන දකුනු ආසියාවේ කම්කරු පන්තිය ධනවාදයට හා අධිරාජ්‍යවාදයට එරෙහි අරගලයට නායකත්වය දිය හැකි එකම සමාජ බලවේගයයි. එසේ වෙතත්, මෙම විභවය සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා, කම්කරු පන්තිය ජාතික දේශසීමා ඉක්මවා යමින් කලාපය පුරා සහ ගෝලීය වශයෙන් කම්කරුවන් එක්සත් කරන විප්ලවවාදී සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලකින් සන්නද්ධ විය යුතුය. ට්‍රොට්ස්කිවාදයේ නොබිඳුණු අඛණ්ඩ පැවැත්ම දරා සිටින සහ සියලු ආකාරයේ ජාතිකවාදයට සහ අවස්ථාවාදයට මූලධර්මාත්මකව එරෙහි වන්නා වූ හජාජාක මෙම ඓතිහාසික කර්තව්‍යයට අවශ්‍ය නායකත්වය සපයයි. අර්ධ යටත් විජිත රටවල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හා සමාජ කර්තව්‍යයන් සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ කම්කරු පන්තිය විසින් මෙහෙයවනු ලැබ ජාත්‍යන්තරව ව්‍යාප්ත වන සමාජවාදී විප්ලවයෙන් පමනක් යන අවබෝධය වන නොනවතින විප්ලවයේ ඉදිරිදර්ශනය වටා කම්කරු පන්තියේ දියුනු කොටස් උගන්වා ගැනීම සහ ඔවුන් බලමුලු ගැන්වීම සඳහා දකුනු ආසියාව පුරා ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ ශාඛා ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

කම්කරු පන්තියේ කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීම

මෙම විප්ලවවාදී අරගලයේ සාර්ථකත්වයට කේන්ද්‍රීය වන්නේ පන්ති අරගලයේ විධික්‍රම- වර්ජන, කම්හල් වාඩිලා ගැනීම් සහ මහා වැඩ වර්ජන- හරහා කම්කරු පන්තියේ දැවැන්ත කාර්මික බලය බලමුලු ගැන්වීමයි. දකුනු ආසියාව පුරා, කම්කරුවන් ම්ලේච්ඡ සූරාකෑමට, වැටුප් සොරකම් කිරීමට, අනාරක්ෂිත සේවා කොන්දේසිවලට සහ සමාජ ආරක්ෂණයන් විසුරුවා හැරීමට එරෙහිව දෛනික සටන් වල නිරතව සිටිති. එහෙත්, දිගු කලක් තිස්සේ ධනේශ්වර රාජ්‍යයට ඒකාබද්ධ වී පන්ති සහයෝගීතාවයේ උපකරණ ලෙස ක්‍රියාකරන සම්ප්‍රදායික වෘත්තීය සමිති විසින් මෙම අරගල නැවත නැවතත් පාවා දෙනු ලැබේ. පාලක පක්ෂවලට හා ජාතිකවාදී න්‍යායපත්‍රවලට බැඳී ඇති මෙම වෘත්තීය සමිති, ධනේශ්වර පද්ධතියට එල්ල වන ඕනෑම අභියෝගයක් වළක්වමින් කම්කරු පන්තියේ සටන්කාමීත්වය මැඬලීමට හා ආවෘත අන්තයන් වෙත හරවා යැවීමට සේවය කරයි.

ඊට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, සෑම වැඩපොළක් සහ ප්‍රජාවක් තුළම ස්වාධීන කම්කරු ක්‍රියාකාරී කමිටු පිහිටුවීම සඳහා ජාත්‍යන්තර කමිටුව පෙනී සිටියි. කම්කරුවන් විසින්ම පාලනය වන මෙම කමිටු, නිල වෘත්තීය සමිතිවල නිලධාරිවාදී ග්‍රහණයෙන් පිටත ගොඩනැගිය යුතුය. ඒවා, කම්කරුවන්ට තම අරගල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව සංවිධානය කිරීමටත්, කම්කරු පන්තියේ අනෙකුත් කොටස් සමඟ සම්බන්ධ වීමටත්, විප්ලවවාදී ලෙස දේශපාලන බලය අත්පත් කර ගැනීම සඳහා සූදානම් වීමටත් යොදා ගැනෙන මාධ්‍යයන් වේ. මෙම කමිටු හුදෙක් ආර්ථික ඉල්ලීම් සඳහා වන වාහකයන් නොව, ධනපතියන් අස්වාමික කරනා සහ සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කරන කම්කරු ආන්ඩුවක් සඳහා අඩිතාලම දමනා ද්විත්ව බලයේ අත්තිවාරම් ව්‍යුහයන් වේ.

කම්කරු පන්තියට බලය: ඉදිරි මාවත

මෙම ක්‍රියාකාරී කමිටුවල කාර්යය සේවා ස්ථානයෙන් ඔබ්බට විහිදේ. ඒවා සියලු ධනේශ්වර හා සුලු ධනේශ්වර පක්ෂවල ප්‍රතිගාමී භූමිකාව හෙලිදරව් කරන අතරම, දේශපාලන අධ්‍යාපනයේ, මාක්ස්වාදී න්‍යායේ හා ඓතිහාසික අරගලවල පාඩම් වල කම්කරුවන් පුහුණු කිරීමේ මධ්‍යස්ථාන බවට පත්විය යුතුය. ඔවුන් දකුනු ආසියාවේ කම්කරුවන්ගේ අරගලයන් ලොව පුරා, විශේෂයෙන්ම දියුනු ධනේශ්වර රටවල පන්ති සහෝදර සහෝදරියන්ගේ අරගලයන් සමග සම්බන්ධ කරමින් ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයේ නාලිකාවන් ලෙස ද ක්‍රියා කල යුතුය. ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම සාක්ෂාත් කිරීමේ මෙම කර්තව්‍යය හජාජාක විසින් පිහිටුවන ලද ක්‍රියාකාරී කමිටුවල ජාත්‍යන්තර කම්කරු සන්ධානය භාරගෙන ඇත.

තම අරගල විධික්‍රම සංවිධානය කර ගන්නා සහ විප්ලවවාදී පක්ෂය විසින් නායකත්වය දෙනු ලැබෙන කම්කරු පන්තිය, ජනතාව මුහුන දෙන දැවැන්ත සමාජ හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රශ්න විසඳීමට සමත් එකම බලවේගය බව වටහා ගැනීම තුල බලය සඳහා අරගලය මුල්බැස ගත යුතුය. ක්‍රියාකාරී කමිටු ධනේශ්වර රාජ්‍යයට අභියෝග කිරීමට සහ සමාජවාදී මූලධර්ම මත පදනම් වූ කම්කරුවන්ගේ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීමට හැකි සෘජු කම්කරු බලයේ අවයව බවට පරිණාමය විය යුතුය.

දකුනු ආසියාවේ සෑම රටකම, කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී නායකත්වය ලෙස හජාජාක කොටස් ගොඩනැගීමේ සහ ක්‍රියාකාරී කමිටු හරහා කම්කරුවන් බලමුලු ගැන්වීමේ අවශ්‍යතාවය හදිසි වේ. විකල්පය වන්නේ දරිද්‍රතාවය, පාරිසරික ව්‍යසනය, වාර්ගික ලේ වැගිරීම් සහ ලෝක යුද්ධය යන ම්ලේච්ඡත්වය කරා අඛණ්ඩව පල්ලම් බැස යාමයි. ජාත්‍යන්තර සමාජවාදයේ මූලධර්ම සහ සියලු ජාතික, වාර්ගික සහ ආගමික බෙදීම් හරහා කම්කරු පන්තියේ එකමුතුකම මත පදනම් වූ ඉදිරි මාවත සහ අවශ්‍ය නායකත්වය හජාජාක පමනක්ම ඉදිරිපත් කරයි. එක්සත් ජනපදයේ හජාජාක ශාඛාව, ධනවාදී ඩිමොක්‍රටික් සහ රිපබ්ලිකන් පක්ෂවලට එරෙහිව එලඹෙන ජනාධිපතිවරනයට තරඟ කරන්නේ එම ජාත්‍යන්තරවාදී හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලම සමගිනි. දකුනු ආසියාවේ සහ ඇත්ත වශයෙන්ම ලෝකයේ අනාගතය රඳා පවතින්නේ බලය අල්ලා ගැනීමට සහ සමාජවාදී රේඛා ඔස්සේ සමාජය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීමට කම්කරු පන්තියට ඇති හැකියාව මත ය.

මෙම ඉදිරිදර්ශනය සමඟ සිට ගන්න. සසපට ඡන්දය දෙන්න!

SLLA හා සම්බන්ධ වන්න, සසප ගොඩ නඟන්න!

[මෙම ප්‍රකාශය 2024 අගෝස්තු මස 31 දින ඉංග්‍රීසි බසින් පල විය]

ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයට ඡන්දය දෙන්න: ICFI හි ජාත්‍යන්තර සමාජවාදී වැඩපිළිවෙළ පෙරට ගන්න! Read More »

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI

class struggles, Democratic Rights, economics, english, lead article, politics, politics & economics, World War / August 31, 2024

Statement of the Socialist Lead of Sri Lanka and South Asia (SLLA), the Revolutionary Left Faction of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka.

In the Presidential Election to be held on September 21, the working class, youth, students, peasants and the oppressed middle class have no choice between any of the capitalist, right-wing and pseudo-left parties that contest the election. The only choice is their own party, the Socialist Equality Party (SEP), the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), the World Party of Socialist Revolution, that stands alone in this election, advancing a program based on the principles of international socialism: against imperialist war, austerity and for democratic rights. A vote for SEP is an expression of approval to uphold and advance the perspective and program of the ICFI for international socialism, that can genuinely emancipate the working class from the tyranny of capital. SLLA therefore calls upon our class brothers and sisters to vote for SEP in this election.

The global capitalist crisis and its manifestation in Sri Lanka and South Asia

The profound crisis engulfing Sri Lanka or any other country in South Asia is not an isolated phenomenon but a concentrated expression of the global breakdown of capitalism. Decades of neoliberal policies, dictated by imperialist financial institutions such as the International Monetary Fund (IMF) and willingly implemented by successive governments, have driven the working masses into an abyss of social misery. The soaring inflation, unemployment, squalid working conditions, inequality and pervasive poverty are not aberrations but the direct consequences of a global system that prioritizes profit over human need.

The capitalist ruling elite in Sri Lanka—whether under the guise of the Sri Lanka Podujana Peramuna (SLPP), the Samagi Jana Balawegaya (SJB), or any other bourgeois formation—has no solution to this crisis. They are committed to further austerity measures, deeper cuts to essential social services, and more severe attacks on the living standards of the working people, which President Ranil Wickremasinghe has spearheaded since the suppression and betrayal of the 2022 mass uprising. These parties, regardless of their superficial differences, serve the same class interests: those of the domestic and international bourgeoisie.

The working class in Sri Lanka, as in every other country, is trapped in a system that is both incapable of reform and unwilling to concede even the most basic social rights. It is a system that is inexorably driving humanity towards economic devastation, environmental catastrophe, and the threat of global war. The SEP alone insists that the solution lies not in patchwork reforms or the replacement of one capitalist party with another but in the revolutionary overthrow of the capitalist system itself.

The Global Escalation of US Imperialism: From Ukraine and Gaza to Asia

The eruption of US-NATO’s war against Russia in Ukraine and the genocidal onslaught by Israel in Gaza are not isolated events but integral components of a broader strategy of global domination pursued by American imperialism. These conflicts, along with the escalating tensions in Asia, are driven by the relentless pursuit of the United States to maintain its global hegemony in the face of intensifying economic and geopolitical challenges. The working class in Sri Lanka, like workers around the world, is being dragged into this maelstrom of imperialist violence, which threatens to engulf the entire region in a catastrophic war.

In Ukraine, the US and its NATO allies have provoked and sustained a brutal conflict aimed at weakening Russia, one of the key rivals to US dominance in Eurasia. The war in Ukraine, which has already claimed hundreds of thousands of lives, is not about defending democracy or Ukrainian sovereignty, as Washington claims, but about advancing American strategic interests by encircling and destabilizing Russia. This conflict is pushing the world toward a nuclear confrontation with incalculable consequences for humanity.

Simultaneously, the genocidal bombardment of Gaza by Israel, fully backed and armed by the United States and other imperialist powers including Germany, is a stark expression of US imperialism’s ruthless determination to secure its dominance in the Middle East. The slaughter of Palestinians in Gaza, coupled with Washington’s unwavering support for Israeli apartheid, is a crime of historic proportions, exposing the hypocrisy and barbarism of US foreign policy. The imperialist drive in the Middle East, like in Europe and Asia, is about controlling key resources and strategic territories to bolster hegemony of the Wall Street.

These aggressive moves are part of a broader imperialist strategy that is now rapidly expanding into Asia, where the US is building a vast military alliance aimed at encircling and confronting China. Sri Lanka, situated at a critical juncture in the Indian Ocean, finds itself increasingly caught in the crosshairs of this escalating conflict. As the US intensifies its military preparations against China, compelling its regional allies and partners to fall in line, Sri Lanka is being drawn into the vortex of war. The Colombo government’s increasing alignment with Washington, under immense economic and political pressure, threatens to transform the island into a frontline state in the impending imperialist war in Asia.

These interconnected conflicts—whether in Ukraine, Gaza, or the Indo-Pacific—are all manifestations of the same underlying crisis of global capitalism. The working class in Sri Lanka must recognize that their struggle is inseparably linked to the struggles of the international value producing class against imperialist war. The ICFI has called for the building of a powerful international anti-war movement, led by the working class, to oppose the US-NATO war drive, defend the rights of the oppressed in Gaza, and resist the imperialist encirclement of China. Only through the revolutionary overthrow of capitalism and the establishment of socialism can the descent into global war and barbarism be stopped. Only the SEP fights for this program.

The SEP’s Revolutionary Program: For an International Socialist Strategy

The SEP’s program is grounded in the principles of Marxism, as defended and elaborated by the ICFI. It is a program that uncompromisingly opposes all forms of nationalism, opportunism, and reformism, which seek to chain the working class to the capitalist state and its parties. The ICFI fights for the political independence of the working class, based on the understanding that the working class is the only social force capable of leading a revolutionary transformation of society.

Central to the SEP’s program is the principle of internationalism. The global nature of the capitalist crisis demands a global solution. The SEP rejects all nationalist illusions and insists that the struggle for socialist revolution must begin in the national arena, unfold in the international arena and be completed in the world arena. This demands the building of sections of the ICFI in each country of the world. The working class in Sri Lanka must unite with their class brothers and sisters around the world in a common fight against the capitalist system.

The SEP’s program includes:

The Establishment of a Workers’ Government: The SEP calls for the establishment of a workers’ and peasants’ government, committed to the socialist reorganization of society. This government would expropriate the major industries, banks, and financial institutions, placing them under the democratic control of the working class.
A Socialist Planned Economy: The SEP advocates for a planned economy based on social need, not private profit. This includes the nationalization of all major industries and resources, ensuring that the wealth produced by the working class is used to meet the needs of society as a whole.
The Rejection of IMF Austerity: The SEP opposes all austerity measures imposed by the IMF and other imperialist financial institutions. The party demands the repudiation of all foreign debts that have been used to impoverish the masses while enriching the capitalist elite.
Defense of Democratic Rights: The SEP fights for the defense and extension of democratic rights, including the right to strike, protest, and organize independently of the capitalist state and its political apparatus. The party also opposes all forms of ethnic and religious discrimination, recognizing that such divisions serve to weaken the working class and strengthen the ruling elite.
Opposition to Militarism and War: The SEP unequivocally opposes the militarization of society and the drive towards war, whether in Sri Lanka, US or globally. The party stands for the dismantling of the military-industrial complex including the nuclear war-heads and the reallocation of resources to meet pressing social needs.
Solidarity with the international working class: The SEP is committed to building a worldwide movement of the working class against capitalism. The party expresses full solidarity with the independent struggles of workers in every country, from the strikes in Europe and the United States to the mass protests across Asia, Africa, and Latin America.
Rallying youth and students in the struggle for socialism: The SEP recognizes that youth and students are a vital force in the struggle for socialism. Under capitalism, young people face a future of unemployment, precarious work, and ever-increasing levels of debt. The capitalist system offers them nothing but a life of exploitation and insecurity. The SEP calls upon youth and students to break with the bourgeois parties and movements that seek to trap them in a dead-end of reformism and identity politics, to rally behind the working class and build ICFI’s youth-wing, the International Youth and Students for Social Equality (IYSSE).

The Bankruptcy of the NPP and FSP: No Alternative for the Working Class

In the midst of the deepening social crisis in Sri Lanka, parties like the National People’s Power (NPP) and the Frontline Socialist Party (FSP) pose as alternatives to the established bourgeois parties. However, their history, programs and political activities reveal that these organizations are fundamentally opposed to the interests of the working class and serve only to prop up the capitalist order.

The NPP, led by the Janatha Vimukthi Peramuna (JVP), a right-wing party of the capitalist establishment, claims to represent a “progressive” alternative to the traditional parties, yet its entire political orientation is toward the preservation of capitalism. The JVP’s program is rooted in the same nationalist and reformist outlook that has characterized its politics since its inception. The NPP offers no genuine solution to the catastrophic conditions facing the masses. It proposes mild reforms within the framework of capitalism, failing to address the systemic causes of the crisis. The NPP’s calls for anti-corruption measures and a more “efficient” capitalist state are nothing more than attempts to conceal the root causes of the bourgeois crisis and divert the growing anger of the working class into safe channels that do not threaten the existing order.

Moreover, the NPP’s chauvinist history, including its role in supporting the communalist war against the Tamil population, exposes its inability to unite the working class across ethnic lines. Its record demonstrates that it cannot be trusted to defend the democratic rights of all workers. Instead, it seeks to foster illusions in the possibility of a “clean” and “fair” capitalist government, a delusion that only serves to disarm the working class in the face of escalating social attacks. If and when they are in power, the NPP will strengthen the capitalist oppression on the working class, in line with imperialist demands.

The Frontline Socialist Party (FSP), which broke away from the JVP in 2012, similarly fails to provide a revolutionary alternative. While the FSP engages in more radical rhetoric and criticizes the JVP for its “betrayals”, it remains fundamentally committed to a nationalist and populist perspective. The FSP, like the NPP, advocates for reforms within the capitalist system rather than its overthrow. Its program is based on the false premise that the Sri Lankan state can be pressured to act in the interests of the working class if enough “progressive” forces are mobilized.

The FSP’s nationalist orientation also places it in opposition to the internationalist principles that are essential for the liberation of the working class. It seeks to channel workers’ struggles into the dead-end of parliamentary politics, where they can be more easily controlled and dissipated. The FSP’s alliance with trade unions, which are deeply integrated into the state apparatus and function as tools of capitalist control, further underscores its role in maintaining the status quo.

The SEP/ICFI Perspective on the Tamil National Question

SEP- Sri Lanka and the ICFI have a principled and historically grounded perspective on resolving the Tamil national question—one that stands in stark contrast to the bankrupt nationalism of the Tamil bourgeoisie and the chauvinism of the Sinhalese ruling elite. The SEP insists that the democratic rights of the Tamil people can only be secured through the united struggle of the entire working class in Sri Lanka—Sinhalese, Tamil, and Muslim—based on an internationalist and socialist program.

The roots of the Tamil national question lie in the reactionary partition of British India in 1947, which left behind a series of communal conflicts and unresolved national questions across South Asia. In Sri Lanka, the Sinhala ruling elite has long exploited ethnic divisions to maintain its class rule, systematically discriminating against the Tamil minority to divert social discontent and prevent the unification of the working class. This culminated in the brutal civil war, in which successive governments waged a genocidal campaign against the Tamil population, culminating in the massacre at Mullivaikkal in 2009.

The SEP categorically rejected the separatist perspective of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), which sought to establish an independent capitalist statelet in the North and East of Sri Lanka. The LTTE’s program, rooted in Tamil bourgeois nationalism, offered no solution to the oppression of the Tamil masses. Rather, it served to divide the working class and align the Tamil struggle with various imperialist powers. The LTTE’s strategy of appealing to India and imperialist powers for support was fundamentally opposed to the interests of the Tamil people and led to the organization’s eventual defeat.

The SEP, in contrast, upholds the right of the Tamil people to the democratic right to put an end to all forms of national oppression, which is the essential progressive content of the right to national self-determination. However, the SEP insists that the realization of this right cannot be achieved through the formation of a separate capitalist state, which would simply create new forms of capitalist exploitation, class oppression and imperialist domination. Instead, the SEP fights for the unity of the Sinhalese and Tamil working classes in the struggle for the perspective of a United Socialist States of Sri Lanka and Eelam, as part of the broader fight for a Socialist Federation of South Asia and Internationally.

This perspective is based on the understanding that the liberation of the Tamil people, like that of the Sinhalese, can only be achieved through the overthrow of capitalism and the establishment of socialism. The SEP stands for the abolition of the unitary state constitutional structure imposed by the Sri Lankan bourgeoisie on the working class of all ethnicities and for the establishment of a federation of socialist republics, which would guarantee full equality and democratic rights for all nationalities. This is inseparable from the struggle to build an international socialist movement that unites workers across South Asia and globally against imperialism and capitalism.

The SEP’s program for resolving the Tamil national question is thus fundamentally opposed to all forms of nationalism and chauvinism. It is a perspective that recognizes that the oppression of the Tamil people is not an isolated issue but a manifestation of the broader contradictions of the capitalist system. The SEP fights to unite the working class across ethnic lines, in a common struggle for a socialist future, where the democratic rights of all peoples are fully realized. Only through the revolutionary overthrow of capitalism can the historical injustices faced by the Tamil people be rectified, and a lasting solution to the national question be achieved.

Building ICFI Sections across South Asia

The crisis of capitalism is global, and nowhere is this more evident than in South Asia, a region plagued by deep-seated social inequality, ethnic conflicts, and the ever-present threat of imperialist war. The ruling classes across the subcontinent—from India and Pakistan to Bangladesh and Sri Lanka—have proven utterly incapable of resolving these crises. Instead, they have resorted to intensifying exploitation, whipping up nationalist and communal divisions, and suppressing the struggles of the working class. In this context, the necessity of building sections of ICFI in every country in South Asia is not merely an organizational task but a life-and-death question for the working class.

The working class in South Asia, numbering in the hundreds of millions, is the only social force capable of leading the struggle against capitalism and imperialism. However, for this potential to be realized, the working class must be armed with a revolutionary socialist program that transcends national borders and unites workers across the region and globally. The ICFI, with its unbroken continuity of Trotskyism and its principled opposition to all forms of nationalism and opportunism, provides the necessary leadership for this historic task. The building of ICFI sections across South Asia is indispensable for educating advanced sections of the working class and mobilizing them around the perspective of permanent revolution—the understanding that the democratic and social tasks in semi-colonial countries can only be achieved through the socialist revolution, led by the working class and extending internationally.

Mobilizing the Industrial Power of the Working Class

Central to the success of this revolutionary struggle is the mobilization of the immense industrial power of the working class through the methods of class struggle: strikes, factory occupations and general strikes. Across South Asia, workers are engaged in daily battles against brutal exploitation, wage theft, unsafe working conditions, and the dismantling of social protections. Yet, these struggles are repeatedly betrayed by the traditional trade unions, which have long been integrated into the capitalist state and function as instruments of class collaboration. These unions, tied to the ruling parties and nationalist agendas, serve to stifle and divert the militancy of the working class into dead ends, preventing any challenge to the capitalist system.

In response, the ICFI advocates for the establishment of independent action committees, or rank-and-file committees, within every workplace and community. These committees, controlled by workers themselves, must be built outside the bureaucratic grip of the official unions. They are the means through which workers can democratically organize their struggles, link up with other sections of the working class, and prepare for the revolutionary seizure of power. These committees are not simply vehicles for economic demands but are the foundational structures of dual power, laying the groundwork for a workers’ government that would expropriate the capitalists and reorganize society along socialist lines.

Power to the Working Class: The Path Forward

The task of these action committees extends beyond the workplace. They must become centers of political education, training workers in Marxist theory and the lessons of historical struggles, while exposing the reactionary role of all bourgeois and petty-bourgeois parties. They must also act as conduits for international solidarity, linking the struggles of workers in South Asia with those of their class brothers and sisters worldwide, particularly in the advanced capitalist countries. The International Workers’ Alliance of Rank and File Committees, established by the ICFI has undertaken this task of materializing international working class unity.

The struggle for power must be rooted in the understanding that the working class, led by the revolutionary party, organizing its methods of struggle, is the only force capable of resolving the immense social and democratic issues facing the masses. The action committees must evolve into organs of direct workers’ power, capable of challenging the bourgeois state and establishing a workers’ government based on socialist principles.

In every country of South Asia, the necessity of building sections of the ICFI as the revolutionary leadership of the working class and mobilizing workers through action committees is urgent. The alternative is the continued descent into barbarism—poverty, environmental catastrophe, communal bloodshed, and world war. The ICFI alone offers a way forward, and the necessary leadership, based on the principles of international socialism and the unity of the working class across all national, ethnic, and religious divisions. The ICFI section of the United States contests the upcoming presidential election, against the capitalist Democratic and Republican parties, with the same internationalist and socialist program. The future of South Asia, and indeed the world, depends on the ability of the working class to seize power and reorganize society along socialist lines.

Stand with this perspective. Vote for SEP!

Join SLLA, Build SEP!

Vote for the Socialist Equality Party of Sri Lanka: Advance the International Socialist Program of the ICFI Read More »

SEP marks the culmination of its long-time renunciation of the struggle against a virulent anti-Marxist tendency in Sri Lanka

art & culture, art and culture, class struggles, Far Right, lead article, Marxist Theory, News, politics, politics & economics / August 23, 2024

By Sanjaya Jayasekera.

Pani Wijesiriwardene, the Presidential Candidate, and Deepal Jayasekara, the General Secretary of the Socialist Equality Party (SEP) of Sri Lanka, participated last Saturday morning (18th) in a state television (ITN) program hosted by Deepthi Kumara Gunarathne, an arch-enemy of the working class. The interview, a nauseating spectacle, lasted for 45 minutes and is available on YouTube.

The co-host of the program stated that the leaders of the SEP had been invited to speak on the party’s program for the presidential election to be held on September 21 this year.

The General Secretary introduced the party as the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International (ICFI), summarized its historical origins, and outlined its political program. Wijesiriwardene stated that the party does not have a separate election program but is contesting this election to bring the message of the party’s international socialist program—against austerity, dictatorship, and world war—to the working class as much as possible. This highlighted their main concern for participating in this television program.

However, the SEP leaders did not merely participate in a neutral television interview. They are fully aware that the state television’s daily morning program, titled “Deepthi Samaga” (meaning ‘with Deepthi’), named after its host, is conducted by a political enemy of the program aimed at independently mobilizing the working class for international socialism. They are also aware that the ITN has given a prominent platform in this state media to Gunarathne and retained him as their host precisely because of his pro-capitalist and anti-Marxist politics, which have spanned over two and a half decades. Still, these leaders claim they were supposed to use the television program to disseminate this message to the working class in the country.

The essential question that the SEP leaders have been concealing for over twenty years from the working class, youth, and students of the country is this: Who is Deepthi Kumara Gunarathne, and what is his political tendency? Gunarathne is the godfather of an irrationalist, subjective idealist, and reactionary political tendency based on the pseudo-left ideological movement of postmodernism, which sprouted in the late 1990s and had considerable influence among university students, academics, artists, and working youth during the first and a half decade of this century. Along with several pseudo-left intellectuals, including Nirmal Ranjith Devasiri, a lecturer (now a professor) at the University of Colombo, he was a prominent leader of the “X Group,” which was based on this ideology. The group published its literature and a couple of magazines, including one named “London,” devoted to what they referred to as “cultural politics,” based on Derridian “deconstruction” and Lacanian “psychoanalysis”, and oriented primarily toward the urban middle class. After this organization dissolved in 2004, Gunarathne established a political party named the Sri Lanka Vanguard Party (SLVP), which a few years ago was converted into the “Samabima Pakshaya (SP)” (Equal Ground Party), and publishes the website 3mana.com.

Throughout this time, Gunarathne virulently opposed historical materialism and history, as well as the revolutionary potential of the working class, whose very existence he denied. At times, he has vented his wrath against the working class with fascistic rants condemning class struggles and even calling to “crush” trade unions in favor of the “oppressed” petty-bourgeoisie, portraying the former as parasites depending on the latter. He and his political movements have been vociferously inimical to Trotskyism. A lackey of capitalist pro-market parties and politicians like the late Mangala Samaraweera, Gunarathne has received and continues to receive political and financial support from them. He currently openly supports the policies of near-dictator President Ranil Wickremasinghe, endorses the tax hikes to combat what he refers to as “consumerism,” and appreciates austerity measures and privatization programs as dictated by the International Monetary Fund (IMF).

Amidst the mass struggles of April-July 2022, which Gunarathne falsely reduces to a middle-class uprising, he scathingly condemned the “people,” whom he claims do not exist, for demanding “dal and sugar,” and proposed to implement harsh and “unpopular” belt-tightening measures if the SP gained power.

The SEP’s first and last article that barely criticized Guneratne’s politics was based on a public speech he gave at a Colombo meeting in April 2014 as the leader of the SLVP. The SEP leadership wrote in the Sinhala section of the World Socialist Web Site (WSWS) as follows:

‘Gunarathna said in his speech: “There is a question about capitalism and who are the capitalists in Sri Lanka. In traditional left-wing parlance, it is the capitalists who are helping me at this time [of course]”. Gunarathne got an opportunity to work with a Sri Lankan financial capitalist, Tiran Alas. “He’s dressed and eats like a regular man. A BMW car is parked outside. But his driver is inside that car with AC on and he is having fun. In the old left language, the worker is the one who has fun with the AC on. We need to identify what capitalism really is in Sri Lanka. This system is really maintained by the oppressed.”

The essence of these statements is that there is no class that can be identified as a working class: it is the “oppressed” who maintain the capitalist system.’

The article further explains as follows:

“Gunarathne burns with hatred for modern Marxism, Trotskyism. The reason for this is that only the Trotskyist International Committee of the Fourth International (ICF) and its Socialist Equality Parties strongly defend orthodox Marxist concepts and principles, including the revolutionary potential of the working class. All other so-called leftist organizations abandoned even the pretense of having any concern for Marxism and the working class and quickly switched to the camp of the bourgeoisie with the collapse of the Soviet Union in 1991.

Gunarathne expressed his hatred thus: “Trotskyism is over today. My point is that Trotskyism is no longer a worldview for analyzing global capitalism. Trotskyism always insists on objective reality. But the problem with globalization is self-centeredness.”

The person issuing these foolish statements is ignorant not only of Trotskyism, but also of the serious analysis by the ICFI of the globalization of production.

Gunarathne is one representative of the middle class social strata absorbed by the reactionary ideologies unleashed with the globalization of capitalist production. It is not surprising that neither he nor anyone who spoke in that assembly talked about the “objective reality” – that is, the contradictions of capitalism in globalization that characterize today’s world politics, and that it is moving towards collapse and the threat of a third world war that could wipe out humanity with nuclear power. The rally’s speakers demonstrated their commitment to imperialism by spreading skepticism about the revolutionary potential of the working class and Marxism.”

The meeting referred to in the SEP article is part of a series of meetings organized by the pseudo-left Frontline Socialist Party (FSP) for a “ Dialogue of Lefts”. Wije Dias, the General Secretary of SEP, in November 2013, wrote an open letter addressed to the FSP rejecting an invitation received to participate in the said discussion.

Dias stated as follows:

“[T]he purpose of the proposed meeting is to lay the foundations for a regroupment of an array of bourgeois and petty-bourgeois organizations. Such a regroupment, were it to be realized, would result in the creation of yet another political trap for the working class. The Socialist Equality Party, which for more than 45 years has defended Trotskyist principles and fought tirelessly for the political independence of the working class, has no intention of lending credibility to the sort of reactionary regroupment that you are seeking to implement. Therefore, the Socialist Equality Party emphatically rejects your invitation.”

The party that fought so tirelessly “for the political independence of the working class” was supposed to wage a determined fight against the developing pseudo-left tendencies, as resolved by the ICFI. However, despite the growing influence of the postmodernist tendency among youth, spearheaded by the X-Group, the SEP leadership stubbornly neglected this reactionary movement, and not a single article was published “exposing” this tendency. The party leadership’s approach toward the politics of the VP and SP is the same. This omission largely paved the way for the betrayal of at least two generations of youth, intellectuals, and politically conscious advanced sections of the working class, leading to disorientation and demoralization, and driving them away from the Marxist revolutionary program advanced solely by the ICFI.

In deciding to accept Gunarathne’s invitation, it is clear that the party leadership decided to gag themselves, face to face with their class enemy, over the treacherous and reactionary role played by Guneratne in disorienting a generation of youth and the working class, which he boasts about. Having made no substantial exposure of Gunarathne’s decades-long reactionary politics, and taken no attempt to engage in polemics with the ideas of his tendency—which is the mark of a revolutionary party, as James P. Cannon once said—the party leadership had no guts to reject Gunarathne’s invitation. During the interview, Wijesiriwardene referred to the post-1991 tendencies that rejected Marxism as a “metanarrative,” advocated pluralism in epistemology, and used empiricist logic, which contributed to the erosion of “socialist culture,” but carefully avoided pointing fingers at Gunarathne, who has been one of the main culprits for this political crime.

The SEP opportunist leadership was well aware that Gunarathne, being an enemy of the working class and its struggles, would be careful not to raise the most destabilizing questions for the SEP leadership: Why was your party not able to exert at least a substantial influence in the mass struggles of 2022, let alone provide the necessary leadership for it? Why was your party not well received, even with your revolutionary program? Why did the membership of your party not grow, even during these unprecedented struggles? Challenged by these questions, the SEP leadership could not simply blame the FSP or other groups for strangling the mass struggle and channeling it toward parliamentarianism. In fact, Gunarathne had proposed such a betrayal of the struggle as early as late April 2022.

This mutual understanding marked the culmination of a shameful cohabitation. These questions, which would place the SEP leadership in trouble, have already been answered by the great leaders of our movement:

“During a revolution, i.e. when events move swiftly, a weak party can quickly grow into a mighty one provided it lucidly understands the course of the revolution and possesses staunch cadres that do not become intoxicated with phrases and are not terrorized by persecution. But such a party must be available prior to the revolution inasmuch as the process of educating the cadres requires a considerable period of time and the revolution does not afford this time”. (L.Trotsky, The Class, the Party and the Leadership, 1940).

The SEP leaders seem uninterested in finding out why Gunarathne, a class enemy and SP leader, invited them to the interview despite all his hostility to Trotskyism and the SEP, as identified in the article by the SEP. But Gunarathne knows that the tacit agreement entered into with the SEP leadership serves his ends by providing him with an opportunity to strengthen his fake left cover. In a world situation where bourgeois pundits who declared the “end of history” in the early 1990s had to admit, in the backdrop of the 2008 Great Crash, that they were wrong and that history is still ticking, and ushered in an epoch of unending war, social counter-revolution, the danger of fascism, and a resurgence of global class struggles showing a lurch toward the left by the masses around the world—which trend was demonstrated in Sri Lanka in 2022—Gunarathne and the like are gravely seeking this left camouflage to set further political traps.

During the interview, the leaders referred to a number of social problems the Sri Lankan population faces, including the effects of austerity measures and poverty. However, significantly, the leaders failed to mention the existence of the Tamil national question. This is not an accident.

While there is reference to the onslaught on democratic rights, the growing threat of world war, and the country being drawn toward the vortex of an imperialism-led war against China, the Tamil national question is not mentioned even in the SEP election statement of August 16, published on WSWS. In explaining the socialist revolutionary program to uphold what was ambiguously referred to as the “National Democratic Right of Tamils” during the first public meeting held in Colombo on August 16 as part of the election campaign, Wijesiriwardene was careful not to identify it as the eradication of national oppression, which is the essential progressive content of “self-determination.”

The SEP leadership virtually marked the end of the Tamil national question on May 18, 2009, when former president Mahinda Rajapaksha militarily crushed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), epitomizing their gradual subjugation of the party to the pressure of Sinhala chauvinism, diluting the concrete, practical struggle to mobilize the industrial force of the Tamil, Sinhala, and Muslim working class around transitional demands (such as the release of all Tamil political prisoners, unconditional withdrawal of the invading Sinhala military from the North and East, and full reparations and compensation for the devastated families) under the perspective of a United Socialist States of Sri Lanka and Eelam (USSLE), with the support of and as part of the struggle of the international working class. When questioned at a recent press conference about what is referred to by the word “Eelam” in the SEP’s perspective of a USSLE, Wijesiriwardene miserably failed to mention that it represented the SEP’s recognition of Tamil national oppression as a fact and those people’s right to be free from it, which could only be realized by the working class fighting unitedly across ethnic lines for such a socialist perspective.

We consider it apt to conclude this critique with the following observation by Trotsky on the failures of the leadership of the Comintern and KPD to resolve the crisis of revolutionary leadership in “German October” of 1923:

“The periods of the maximum sharpening of a revolutionary crisis are by their very nature transitory. The incongruity between a revolutionary leadership (hesitation, vacillation, temporizing in the face of the furious assault of the bourgeoisie) and the objective tasks, can lead in the course of a few weeks and even days to a catastrophe and to a loss of what took years of work to prepare…By the time the leadership succeeds in accommodating itself to the situation, the latter has already changed; the masses are in retreat and the relationship of forces worsens abruptly.” L.Trotsky, The Third International After Lenin (Pioneer Publishers, 1957, p97-98)

SEP marks the culmination of its long-time renunciation of the struggle against a virulent anti-Marxist tendency in Sri Lanka Read More »