Author name: thesocialist

Alshifa

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය සහ යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීම

ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 නොවැම්බර් 16 දින පල වූ ‘Israel’s war on hospitals and the normalization of war crimes ‘ යන ආන්ඩ්‍රේ ඩේමන් විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය මිගාර මල්වත්ත විසිනි. 

මෙම ලිපිය ලිවීමෙන් ඉක්බිතිව ගෙවී ගිය මාස 2 කට වැඩි කාලය තුල මෙම ලිපියෙහි ඇඟවුම් නොමඳ ව සනාථ වී ඇති අයුරු පාඨකයාට පෙනී යනු ඇත. මහා ජන ඝාතන හා යුද අපරාධ, න්‍යෂ්ඨික යුද්ධය ඇතුලු විනාශයන් ද, වසංගත, කුසගින්න හා සංක්‍රමන හරහා සිදුවන දහස් ගනනින් වන මනුෂ්‍ය ඝාතන   පාලක පන්තීන් හා අධිරාජ්‍යවාදී පද්ධතිය විසින් සාමාන්‍යකරණය (normalization) කරනු ලැබ ඇති ලෝකයකට ගෝලීය මහජනයා පිවිස දී සිටී. ලංකාවේ මෑත සිදු වූ පොලිස් වෙඩි තැබීම හමුවේ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණයේ හැසිරීම මෙය නොඅඩුව පෙන්නුම් කරයි. මේ ලිපිය මෙම වර්ධනයේ ඛේදනීය අවස්ථාවන් පැහැදිලි කරයි.

මෙහි ගැබ්වන ඉදිරි දර්ශනය ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ, “කම්කරු පන්තිය, ධනපති ම්ලේච්ඡත්වයට එරෙහි සටන සහ සමාජවාදී විප්ලවයේ ලෝක පක්ෂය ගොඩනැගීම (The working class, the fight against capitalist barbarism, and the building of the World Party of Socialist Revolution)” යන මැයෙන් කොටස් හතරකින් යුතුව පළ කර ඇති ඉදිරි දර්ශනයට ලියූ පූර්විකාවක් වැනිය.

එම ලිපි මාලාව ද ප්‍රවේශමෙන් අධ්‍යයනය කරන මෙන් අපි අපේ පාඨකයන්ගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.

Alshifa
2023 නොවැම්බර් 3 වන දින ගාසා හි අල් ෂිෆා රෝහලට ඊශ්‍රායල බෝම්බ ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමෙන් පසු.

වෛද්‍යවරුන්, රෝගීන් සහ සරණාගතයින් දුසිම් ගනනක් මරා දැමූ සති දෙකක අනවරත බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් පසු අඟහරුවාදා රාත්‍රියේ, ඊශ්‍රායල හමුදා අල්-ෂිෆා රෝහලට ඇතුළු වී, එහි ඊශ්‍රායල ධජය එසවීය.

ඊට යන්තම් පැය කිහිපයකට පෙර, ධවල මන්දිර මාධ්‍ය ලේකම් කරීන් ජීන්-පියර් අවධාරනය කලේ, “හමාස් සහ පලස්තීන ඉස්ලාමීය ජිහාඩ් සංවිධාන, අල්-ෂිෆා ඇතුළු ගාසා තීරයේ සමහර රෝහල් සහ ඒවාට යටින් ඇති උමං මාර්ග ඔවුන්ගේ මිලිටරි මෙහෙයුම් සැඟවීමට සහ සහාය දීමට සහ ප්‍රාණ ඇපකරුවන් තබා ගැනීමට භාවිතා කරන” බවයි.

එක්සත් ජනපද මාධ්‍ය තව දුරටත් ඉදිරියට ගියේය. අල්-ෂිෆා “හමාස් භූගත ත්‍රස්තවාදී මූලස්ථානය ලෙස භාවිතා කරන රෝහලක්” ලෙස ෆොක්ස් නිව්ස් විසින් විස්තර කෙරින.

මෙම ප්‍රකාශ සම්පූර්ණ බොරුවක් බව ඔප්පු විය. ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදාව (IDF) ප්‍රාණ ඇපකරුවන් හෝ භූගත බංකරයක් සාක්ෂි ලෙස ඉදිරිපත්  කළේ නැත. සක්‍රීය යුද කලාපයක් මධ්‍යයේ , එක් අවස්ථාවක මිනිසුන් 60,000ක් සිටි පුළුල් රෝහල් සංකීර්ණයක සිදු කල සෙවීම් මෙහෙයුම්වලින් පසුව, IDFට “සාක්ෂි” ලෙස පෙන්විය හැකි වූයේ ප්‍රහාරක රයිෆල් කිහිපයක් සහ ෆ්ලැක් ජැකට් දෙකක් පමණි.

අල්-ෂිෆාවට පහර දීමට සැබෑ හේතුව සංකේතාත්මක එකක් විය. අඛණ්ඩ බෝම්බ ප්‍රහාරයන්ට සහ ස්නයිපර් වෙඩි තැබීම්වලට ලක් වූ රෝහලේ වෛද්‍ය සේවකයෝ, තම රෝගීන් අතහැර යනවාට වඩා මිය යාම වඩා හොඳ බව පවසමින් IDF විසින් ඉවත්ව යන ලෙසට දෙන ලද අණ නොතකා හැරියෝය. ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරය හමුවේ ඔවුන්ගේ ධෛර්යය සහ විරෝධය ලොව පුරා මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවගේ සහයෝගීතාවය සහ අනුග්‍රහය දිනා ගත්තේය.

1949 පළමු සහ දෙවන ජිනීවා සම්මුතීන්ට අනුව රෝහල් සහ අනෙකුත් වෛද්‍ය ඒකකවලට පහර නොදිය යුතු බවටත් සෑම විටම ආරක්ෂා කළ යුතු බවටත් ගිවිස ගෙන ඇත. මෙයට සිවිල් සහ හමුදා රෝහල් ඇතුළත් වේ. රෝහල්වලට සහ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ට පහර දීම ජාත්‍යන්තර අපරාධ නීතිය යටතේ යුද අපරාධයකි.

එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය (WHO) සහ අසංඛ්‍ය සංඛ්‍යාත මානව හිමිකම් සංවිධාන විසින් රෝහල් “ඉලක්කයක් නොවේ” යනුවෙන් කෙරෙන දැඩි ප්‍රකාශයන් හමුවේ ඊශ්‍රායලය සහ එහි අධිරාජ්‍යවාදී ආධාරකරුවෝ මෙසේ වෙනත් පණිවිඩයක් යවති: “ඔව්, ඒවා ඉලක්කයන්ය.”

“ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය” අතරතුර එක්සත් ජනපදය නැවත නැවතත් රෝහල්වලට පහර දුන් අතර ම, එකී ක්‍රියාවන් අහඹු අනතුරු ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමට එය උත්සාහ කළේය. 2015 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී ඇෆ්ගනිස්ථානයේ කුන්දුස් හි, දේශසීමා රහිත වෛද්‍යවරුන්ගේ (MSF) රෝහලකට එල්ල කළ එක්සත් ජනපද ගුවන් ප්‍රහාරයකින් අවම වශයෙන් පුද්ගලයින් 22 දෙනෙකු මිය ගිය අවස්ථාවේ දී එක්සත් ජනපද ජනාධිපති බැරැක් ඔබාමා සමාව අයැද සිටියේ ප්‍රහාරය “වැරදීමක්” බව පවසමිනි.

කෙසේ වෙතත්, දැන් එක්සත් ජනපදය රෝහල්වලට එල්ල කරන ප්‍රහාර සහ අනෙකුත් යුද අපරාධ, “ආත්මාරක්ෂාව” සඳහා කළ නීත්‍යානුකූල ක්‍රියා ලෙස අනුමත කරමින් සිටී. ගාසාවේ රෝහල්වල ඊශ්‍රායල සමූලඝාතනවලට ප්‍රතිචාර වශයෙන් එක්සත් ජනපද නිලධාරීන් යලි යලිත් ප්‍රකාශ කර ඇති පරිදි, “රතු ඉරි” කිසිවක් නොපවතී.

ගාසා තීරයට එල්ල කෙරෙන ඊශ්‍රායල ප්‍රහාරවල ආරම්භයේ සිට, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය අවම වශයෙන් සෞඛ්‍ය සේවා මධ්‍යස්ථාන වලට පහරදීම් 137 ක් වාර්තා කර ඇති අතර, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස සෞඛ්‍ය සේවක මරණ 16 ක් සහ තුවාල ලැබූවන්  38 ක් ඇතුළුව, 521 ක් මරණයට පත් ව, 686 ක් තුවාල ලබා සිටිති. 

රෝහලකට එල්ල වූ භයානකම ප්‍රහාරය මෙම සංඛ්‍යා ලේඛනවලට ඇතුළත් නොවේ, 2023 ඔක්තෝම්බර් 17 අල්-අහ්ලි අරාබි රෝහලට එල්ල කළ බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් 250 ත් 471 ත් අතර ප්‍රමාණයක් මිය ගිය නමුත්, ඊශ්‍රායලය සහ එක්සත් ජනපදය, ඉක්මනින් ම සාවද්‍ය බවට ඔප්පු වූ සාක්ෂි උපුටා දක්වමින් කියා සිටියේ එය ගාසා තීරයේ සිට එල්ල වූ රොකට් ප්‍රහාරයක ප්‍රතිඵලයක් බවයි. 

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය, ජන සංහාරයේ ක්‍රමානුකූල ව්‍යාපාරයක කොටසකි. සිවිල් ජනතාව, ළමුන්, වෛද්‍ය සේවකයින් සහ සහන සේවකයන් හිතාමතාම ඉලක්ක කිරීම පාලනය කිරීමේ ප්‍රධාන මූලධර්මයක මට්ටමට ඔසවා ඇත.

ඊශ්‍රායලයේ කෘෂිකර්ම අමාත්‍යවරයා “නක්බා 2023” ප්‍රකාශ කර සිටින සහ එහි අභ්‍යන්තර කටයුතු අමාත්‍යවරයා පලස්තීන ජනතාව එම ප්‍රදේශයෙන් නෙරපා හැරීමට යෝජනා කෙරෙන තතු තුල මෙම යුද අපරාධ සිදු කර ඇත්තේ ජන සංහාරක අරමුණ ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කර සිටීමේ රාමුව තුළ ය.

ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායලයේ ක්‍රියාවන් “පෙළපොතක දැක්විය හැකි තරමේ ජන සංහාරය පිලිබඳ නිදර්ශනයක්” බව එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහ කොමසාරිස්වරයාගේ නිව්යෝර්ක් කාර්යාලයේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ක්‍රේග් මොකිබර් ඔක්තෝබර් 28 දින ඔහුගේ ඉල්ලා අස්වීමේ ලිපියක ලියා ඇත. “ඊශ්‍රායල් ආන්ඩුවේ සහ මිලිටරියේ නායකයින්ගේ පැහැදිලි අභිප්‍රාය පිළිබඳ ප්‍රකාශයන් සැකයට හෝ විවාදයකට ඉඩක් නොතබයි” ඔහු ලිවීය.

එක්සත් ජනපදය දශක ගනනාවක් තිස්සේ ජාත්‍යන්තර නීතිය ක්‍රමානුකූලව උල්ලංඝණය කර ඇති අතර, ඊශ්‍රායල නිලධාරීන් යුද අපරාධ සහ ජන සංහාර සිදු කිරීමට ඇති සිය අභිප්‍රාය තැකීමකින් තොර ආකාරයකින් ප්‍රකාශ කරන කොන්දේසි යටතේ, එය ගාසා තීරයේ ජනතාවට එරෙහිව ඊශ්‍රායලයේ ක්‍රියාමාර්ග විවෘතව වැලඳ ගැනීම, යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීමේ සැලකිය යුතු නව අදියරක් සනිටුහන් කරයි. 

පසුගිය වසර 50 පුරා ම, ඊශ්‍රායල රාජ්‍යයේ ක්‍රියා එක්සත් ජනපද ප්‍රතිපත්තිය සඳහා පූර්වාදර්ශයක් සැපයීමට භාවිතා කර ඇත. වඩාත්ම කැපී පෙනෙන උදාහරණය නම් “ඉලක්කගත ඝාතන”, එනම් රාජ්‍ය අනුමැතිය ලත් ඝාතනය කිරීම්වල, මූලධර්මයයි. 2018 දී ඊශ්‍රායල ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදියෙකු වන රොනෙන් බර්ග්මන් සඳහන් කළේ “බටහිර වෙනත් ඕනෑම රටකට වඩා ඊශ්‍රායලය පුද්ගල ඝාතන සහ ඉලක්කගත-මරා දැමීම් භාවිතා කර ඇති,” බවයි.

1948 සැප්තැම්බර් 17 වැනි දින සියොන්වාදී ත්‍රස්තවාදීන් පිරිසක් ජෙරුසලමේදී එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ස්වීඩන් මැදිහත්කරු කවුන්ට් ෆෝල්ක් බර්නාඩෝට් සැඟවී සිට මරා දැමූහ. පසුව ඊශ්‍රායලයේ අගමැති බවට පත් වූ යිට්ෂැක් ෂමීර්, බර්නඩෝට්ගේ ඝාතනය අනුමත කිරීමෙහි සහ එය සැලසුම් කිරීමෙහිලා කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය. 

2000 නොවැම්බරයේදී, ඊශ්‍රායලය “ඉලක්කගත ඝාතන ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කළ බව විවෘතව පිළිගත්” ලෝකයේ පළමු රාජ්‍යය වූ බව, 2009 දී එක්සත් ජාතීන්ගේ වධහිංසා පිළිබඳ විශේෂ වාර්තාකරු ලෙස සේවය කළ නිල්ස් මෙල්සර් ලිවීය. ඉන් ඉක්බිතිව, එක්සත් ජනපදය “ඉලක්කගත ඝාතන ක්‍රමය විවෘතව අනුගමනය කිරීමට” පියවර ගත්තේය.

මෙල්සර් මෙසේ ලියයි: “’ඉලක්කගත ඝාතන’ යන යෙදුමෙන් අදහස් කරන්නේ, ඔවුන් ඉලක්ක කරන අයගේ ශාරීරික අත්අඩංගුවේ නොසිටින, තනි තනිව තෝරාගත් පුද්ගලයන් මරා දැමීමේ අභිප්‍රායයෙන්, පූර්ව සූදානමින් සහ කල්පනාවෙන් යුතුව, ජාත්‍යන්තර නීතියේ විෂයයකට ආරෝපණය කළ හැකි මාරාන්තික බලය භාවිතා කිරීමයි.” 

2002 දී , එක්සත් ජනපදය යේමනයේ දී යුද කලාපයකින් පිටත සිය ප්‍රථම ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරය දියත් කළේය. 2011 දී, එක්සත් ජනපදයේ උපන්, එමෙන්ම එක්සත් ජනපද පුරවැසියන් වූ පූජක අන්වර් අල්-අව්ලකි සහ ඔහුගේ පුතු යේමනයේ දී වෙන් වෙන්ව එල්ල කෙරුණු ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරවලින් මිය ගියහ. 2020 දී , එක්සත් ජනපද ඩ්‍රෝන් ප්‍රහාරයකින් ඉරාකයේ නිල සංචාරයක යෙදෙමින් සිටි ඉරානයේ ඉහළ පෙළේ හමුදා නිලධාරියෙකු වූ කාසෙම් සොලෙයිමානි මරා දැමින.

“ඉලක්කගත ඝාතන” තෝරා ගැනීමත් සමඟ, දැන් ඊශ්‍රායලය විසින් සිදු කරනු ලබන යුද අපරාධ, එක්සත් ජනපදයේ සහ අනෙකුත් අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන්ගේ ඊටත් වඩා විශාල අපරාධ සඳහා නව පදනම බවට පත්වනු ඇත. ඊශ්‍රායලය විසින් කරනු ලබන ජන සංහාරය සහ යුද අපරාධ ඔවුන් විවෘතව පිළිගැනීමේ අර්ථය වන්නේ මෙයයි.

එක්සත් ජනපදය ගෝලීය රුසියාවට එරෙහිව තීව්‍ර වෙමින් පවත්නා යුද්ධයක ද, ඉරානය හා චීනය සමග යුද්ධ සූදානමක ද පැටලී සිටීම් වශයෙන් යුද්ධය උත්සන්න කිරීමේ නියුක්ත ව සිටී. එහි දී පෙර නොවූ විරූ පරිමානයෙන් ප්‍රචණ්ඩත්වය අවශ්‍ය වනු ඇත. සමූහ ජනගහණයක් සමූල ඝාතනය කිරීම සහ බලහත්කාරයෙන් අවතැන් කිරීම ඇතුළු ඊශ්‍රායලය සිදු කරමින් සිටින අපරාධ, න්‍යෂ්ටික අවි භාවිතය ඇතුළු ඝාතක ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කිරීම සඳහා පූර්වාදර්ශයක් සපයයි. පාලක පන්තීන්ගේ අරමුණ වන්නේ සිය දහස් ගනනක් හෝ මිලියන ගනනක් මරා දැමීමේ සිය අපේක්ෂාවන් සම්බන්ධයෙන් ජනයාගේ සංවේදීතාව මොට කර දැමීමයි. 

නමුත් විදෙස්හි කෙරෙන යුද්ධය යනු රට තුල කෙරෙන යුද්ධයක් වේ. ගාසා තීරයේ ඝාතනවලට එරෙහිව වැඩෙන වැඩ වර්ජන ව්‍යාපාරයකට සහ මහජන විරෝධතාවලට මුහුන දී සිටින ඇමරිකානු පාලක පන්තිය, වැඩෙන අභ්‍යන්තර විරුද්ධත්වයට එරෙහිව, ගාසාවේ දී පුරෝගාමී ලෙස යොදා ගන්නා ලද මහජන භීෂණයේ මෙවලම්, නාගරික ජනයාට එරෙහිව වඩවඩාත් භාවිතා කරනු ඇත.

ගාසා තීරයේ සිදුවීම් අනතුරු ඇඟවීමකි: මංමුලා සහගතව කොටු වී සිටින අධිරාජ්‍යවාදී පාලක පන්තීන්, සිය ගෝලීය අවශ්‍යතා සුරක්ෂිත කර ගැනීම සඳහා, සමූහ මිනීමැරීම් සිදු කිරීම ද ඇතුළුව නොකර වැළකී සිටින කිසිවක් හෝ නැත. මානව වර්ගයාගේ අනාගතය සඳහා , සමාජය ගලග්‍රහණයෙන් ගෙන සිටින මූල්‍ය කතිපයාධිකාරයේ ග්‍රහණය බිඳීම අවශ්‍ය වන අතර, ඒ සඳහා කම්කරු පන්තියේ බහුජන සමාජවාදී ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

රෝහල්වලට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ යුද්ධය සහ යුද අපරාධ සාමාන්‍යකරණය කිරීම Read More »

President

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court 

By Sanjaya Jayasekera

This week, poet Ahnaf Jazeem, a former victim of Sri Lanka’s draconian terrorism law, filed a petition in the Supreme Court challenging the government’s proposed new Anti-Terrorism Bill. This new law is to replace the existing Prevention of Terrorism Act (PTA), which, since its enactment in 1979 by former President J.R.Jayawardena government, was extensively used by successive governments against Tamil and Muslim youth and political opponents in the North and South of the country, to kidnap, detain, torture and kill and remand for years without trial. 

Jazeem pleads from court a declaration “that the Bill in its entire content, is antidemocratic, infringes the foundational democratic fabric of the society and the democratic aspirations of the Sri Lankan people, and therefore unconstitutional, and lacks fundamental qualities required of a law for the same to be placed for approval by legislators even with a two third majority, and does not meet the threshold of democratic quality required to qualify it to be placed before the people to be approved by the People at a referendum.” The mechanism referred to here is how even “unconstitutional” laws are passed as law under the constitution of the island. Jazeem, contrary to almost all other petitioners, have refused to enforce this anti-democratic procedure. 

Ahnaf
Ahnaf Jazeem

Jazeem is the eldest son of a Muslim family of five children of a poor farmer and day-labourer, residing in Mannar, some 300Km North to the capital Colombo. He is the author of Tamil poetry anthology, Navarasam [nine moods] published in 2017. After graduation he was employed as a Tamil Language teacher.  On May 16, 2020, Jazeem was arrested by the Police Counter-Terrorism and Investigation Division (TID) allegedly on the suspicion of having “published books on and taught his students ‘extremism’ and ‘racism”. He was then wrongfully detained under the orders of ousted President Rajapaksa for thirteen months, during which period he was subjected to severe physical and mental torture including being cuffed to a table day and night continuously for five months, and forced to record a self-incriminating statement. 

Incarcerated in remand custody thereafter, Jazeem was granted bail in mid June 2021 on strict conditions. The case against him on a false charge of ‘indoctrinating’ his students under the PTA concluded with Jazeems’s acquittal in December last year, without even requiring to call proof in his defence. His freedom was secured by mass support he gathered from around the world. He is yet arbitrarily listed as a designated person, who the government believes “commit or attempt to commit, participate in or facilitate the commission of, terrorist acts”, by the Ministry of Defence. 

The petition states that it is with this personal experience of being a victim of the existing terrorism law that Jazeem is challenging the proposed law. Jazeem was prosecuted as part of the racist anti-Muslim witch-hunt of the then Sirisena-Wickremasinghe government and then of the Rajapaksa government. 

The proposed law will apply within or outside the territorial limits of Sri Lanka. The government commits to “protect other sovereign nations and their people from the scourge of acts of terrorism”, which lays down the readiness of the Sri Lankan ruling class to support imperialism and states of the type of Zionist Israel, so that any agitation by the people against such support of war by the government will be declared unlawful and as an act of “terrorism”. 

Any person, who commits any act or illegal omission specified in the law, with the intention of (a) “intimidating” the public or a section of the public; (b) wrongfully or unlawfully “compelling” the Government of Sri Lanka, or any other Government, or an international organization, to do or to abstain from doing any act; or (c) propagating war or, “violating” territorial integrity or “infringement” of sovereignty of Sri Lanka or any other sovereign country, commits the offence of “terrorism”. This definition of terrorism is overly broad and could easily be used against political dissent. 

Number of other clauses in the Bill that define offences “are overly broad, and draconian and will have ripple and chilling effect on the democratic fabric of the society and upon the democratic rights of the people of the country, especially the working people, the marginalized, ethnic minorities, the political dissidents hostile to government austerity policies and to freedom of expression and journalism,” the petition states. 

Punishments for the offences under the law reach upto twenty years of imprisonment to life sentence. 

The law also proposes unprecedented powers to the executive President and administrative officers in respect of detention, rehabilitation and laying down regulations in respect of the offences.  

Under Clause 31 (1)(b) of the Bill, a detention order sought by the Inspector General of Police (IGP) or any officer not below the rank of a Deputy Inspector General of Police authorised by the IGP could be issued by the Secretary to the Ministry of Defence. Under PTA, it is the Minister who has this power. This  removes all authority of a Magistrate to review the justification for the deprivation of liberty, and that too for a minimum period of 2 months, extendable to a maximum period of one year.

The law will alarmingly enable a police officer together with a Deputy IGP to remove a suspect from under judicially supervised custody to executive controlled custody (administrative detention), without establishing the commission of an offence, and in any event, even if an offence had been committed, by merely reporting an allegation. 

The law will legitimize an existing practice whereby persons in detention are compelled by the Attorney General (AG) to accept ‘rehabilitation’ which in effect is a form of punishment without finding of guilt. The danger is that an executive office, the AG, is empowered to compel a person into acceptance of or impose a penalty without proving guilt. The President is empowered to specify places of detention.

Under clause 79 of the Bill, the President will be empowered to designate any organization as a proscribed organization, which power could be used against opponent non-governmental organizations, trade unions, action committees, political parties,  media institutions and persons.

These egregious provisions of this law will also enable the President, after an application is made to the High Court by the AG and court stamp is obtained, to issue “restriction orders” against a person who has committed or is preparing to commit an offence stipulated in the law. The President, on the recommendation made by the IGP or the Commanders of armed forces may also designate any public place to be a “prohibited place”.

These powers will strengthen the already dictatorial powers of the president and create conditions for a police state.

President
President Ranil Wickremesinghe. (Image courtesy of island.lk)

The capitalist ruling class is amassing its armory against the working class: including the Public Security Ordinance, ICCPR Act, the colonial Penal Code, Establishment Code, Essential Public Services Act, Bureau of Rehabilitation Act and some other laws. Yesterday (24), the Parliament passed another historically unprecedented repressive law,  the Online Safety Act (OSA), to block internet freedom, social media activity and largely freedom of expression of any sort. The government is now able to declare, through a commission, what is “true” or “false” on its own and arrest, detain and prosecute anyone who states otherwise. 

President Wickremasinghe’s government is committed to implementing harsh austerity measures dictated by the International Monetary Fund (IMF) on the shoulders of the working people and the oppressed. His government is extremely discredited, and even has no popular mandate, as his predecessor was ousted by mass struggles in April-July 2022. New laws and repressive measures like “Yukthiya”, a mass intimidation campaign in the guise of “war against drugs”, yet a lighter version of the Duterte-type, are being used against striking workers, demonstrations and student protests. 

Wickremasinghe effectively declared war on the working people just as he was parachuted to the presidency in a constitutional coup through the Parliament, an institution  utterly hated by the People. The working people are faced with a social counter-revolution. Defending democratic rights and the fight against austerity need the mass mobilization of its class, around their own rank-and-file organizations, across ethnicities and trades, nationally and internationally, to usurp political power to re-arrange the society on socialist lines.

Sri Lanka’s proposed anti-terrorism law does not meet the threshold of democratic quality, poet Ahnaf Jazeem petitions the Supreme Court  Read More »

Genocide

ඊලම්-ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් කරා – යාපනයේ දෙමල සිසුන්ගේ ප්‍රශ්නයට ප්‍රවිෂ්ටයක්

නන්දන නන්නෙත්ති විසිනි.

මෑතදී යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ සිසුන් පිරිසක් ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයෙන් (සසප) මෙසේ විමසනු ලැබූ බව ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ (ලෝසවෙඅ) සිංහල අංශය වාර්තා කර ඇත.“පලස්තීනුවන්ට සහාය දෙන පුලුල් ගෝලීය විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා; නමුත් ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධය පැවති කාලයේ ආන්ඩුව විසින් දෙමල ජනතාව සමූල ඝාතනය කරන විට අපට සහාය දීමට එවැනි ගෝලීය ව්‍යාපාරයක් තිබුනේ නැහැ. ඇයි ඒ?” 

ඔවුන් මේ ප්‍රශ්න කරන්නේ අද ගාසා තීරයේ දී මෙන් ම 2009 මුල්ලිවයික්කාල්හි වර්ග කිලෝ මීටර් 14ක ප්‍රදේශයකට 150,000 දෙමල ජනයා කොටු කර, කොලඹ ආන්ඩුව එල්ල කල ම්ලේච්ච ප්‍රහාරය ගැන ය. ලෝකය, කෘර වද හිංසාවන්ට ගොදුරුව, අසරන වූ තමන්ගේ ජීවිත නො තකා සිටියේ ය යන සත්‍යය තුලින් මානුෂික හැගීමෙන් දෙදරා ගිය මේ ජනතාවගේ හදවත්වල රිදුම් ඉබේ ම පහව යන්නට හේතුවක් නැත. 

Genocide
සිවිල් යුද්ධයේ අවසන් සංහාරයේ දසුනක් [Photo:opiniojuris.org]

එහෙත්, මෙම යථාර්ථයට මුහුන දෙනු වෙනුවට, සසප “ගාසා යුද්ධය සම්බන්ධයෙන් යාපනය විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් අතර දෙමල ජාතිකවාදීන් විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද දේශපාලන ප්‍රශ්නවලට පිලිතුරක්” යන හිසින් ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ ජනවාරී 24, නවීන් දේවගේගේ කතෘත්වයෙන් පල කරන ලද  ලිපියකින් උත්සාහ දරන්නේ, දෙමල ජන සංහාරයට එරෙහි ව ගෝලීය විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් පැවතුනු බව මවා පෙන්වා දෙමල ජනතාවගේ අර්බුදය හුදෙක් දෙමල ජාතිකවාදීන්ගේ නිෂ්පාදනයක් බවට ලගු කිරීමට ය. 

ඒ අනුව “ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධයේදී දෙමල ජනයාට එරෙහි ජන සංහාරයට එරෙහි ගෝලීය විරෝධයක් නොතිබුනිය යන ප්‍රකාශය අසත්‍යයකි,”යි  ලියන සසප ඊට සාක්ෂි වශයෙන් යුද්ධයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දිවයිනෙන් පිටුවහල් කරන ලද දෙමල ඩයස්පෝරාවේ උද්ඝෝෂන ගෙන හැර පායි. ඒ “මධ්‍යම බර්ලිනයේ දෙමල ජාතිකයන් 8000 ක් සීඩීයූ මූලස්ථානයේ සිට ඉන්දීය තානාපති කාර්යාලය දක්වා පෙලපාලි ගියහ”, “තමිල්නාඩුවේ හර්තාල් ව්‍යාපාරයක් ක්‍රියාත්මක විය”, “දෙමල ජනතාව 50,000 ක් පැරිසියේ දී උද්ඝෝෂනය කලහ,” යනාදී වශයෙනි. දැන් මතු වී ඇති ප්‍රශ්නය වන්නේ, ආන්ඩුවේ හමුදාවේ අවසන් සමූල ඝාතක ප්‍රහාරයේ දී ජීවිතාරක්ෂාව ඉල්ලා දෙමල පීඩිතයන්, රට තුල සිට හා විදේශයන්හි දි, නැගූ හඩට ලෝකයෙන් යහපත් ප්‍රතිචාරයක් නො ලැබුනේ ය යන සත්‍යයයි. 

තව දුරටත් සදහන් කරන්නේ නම්, ශ්‍රී ලංකාව තුල දී මෙන් ම වෙනත් රටවල දී ද සියලු රැඩිකල්ලු, වාම පක්ෂ හා වෘත්තීය සමිති ඒ වන විට ඇමරිකාව ප්‍රමුඛ අධිරාජ්‍යවාදය විසින් මුදා හරිනු ලැබ පැවති “ත්‍රස්ත විරෝධී” ව්‍යාපාරයට ගාල් වී සිටියහ. ශ්‍රී ලංකාවේ වාම පක්ෂ ඒ වන විටත් සිය දෑත්වල දෙමල පීඩිතයන්ගේ ලේ තවරා ගෙන සිටියේ ය. පන්සල්, පල්ලි දෙමල ජන විලෝපනයට ආශීර්වාද කරන මධ්‍යස්ථාන බවට පත් ව තිබිනි. ප්‍රගතිශීලී කලාකරුවෝ යටපත් කරගෙන වර්ගවාදියෝ පෙරමුනට ආහ. වර්ගවාදී චිත්‍රපට හා වෙනත් නිර්මාන ජනප්‍රිය සංස්කෘතියක කොටසක් බවට පත් කර තිබිනි. වෘත්තීය සමිති තම සාමාජිකත්වය යුද අරමුදල් සදහා වැටුප් පරිත්‍යාග කිරීමට මෙහය විය. උතුරේ අමු සොහොනක් කිරීම කිරිබත් කමින් සමරනු ලැබිනි. මේ සියල්ල අතර මැද, 2009 හමුදා ප්‍රහාරයන් දැවැන්ත ලෙස තියුනු කිරීමත් සමග සිදුවන ජන ඝාතන වසන් කිරීම සඳහා රාජපක්ෂ ආන්ඩුව සියලු මාධ්‍යවේදීන්ට හා රතුකුරුස සංවිධානයට පවා තම ජීවිත පිලිබඳ ආරක්ෂාවක් සැලසිය නොහැකි යැයි නිවේදනය කලේ යුද්ධයේ ජන ඝාතන පිලිබඳ සැබෑ තොරතුරු වසන් කරමිනි. සමාර්ට්ෆෝන්,  ෆේස්බුක් හා සමාජ මාධ්‍ය ආදිය ප්‍රචලිතව නොපැවති පීඩිත දමිල ජනයාට තමා අභියස සිදුවූ ⁣⁣ලේවැකි ඛේදවාචකය ගාසාවේ මෙන් සජීවීව බෙදා ගැනීමේ හැකියාවක් ද පැවතියේ නැත. මේ ආකාරයෙන්, අවසන් ප්‍රහාරය වන විට ශ්‍රී ලංකාවේ දකුනු පලාත්වල ප්‍රතිගාමී මහජන ව්‍යාපාරයක් දෙමල ජනයාට එරෙහිව මතු කරගනු ලැබ පැවතීම, ආන්ඩුවට පහසු යුද ජයග්‍රහනයක් ලබා දුන්නේ ය.

2008 ලෝක ආර්ථික හා මූල්‍ය අර්බුදය මගින් වෛශික පදනම් දැමූ ලොව පුරා පැන නැගි මහජන අරගලවල පොදු සටන් පාඨයක් බවට ලංකාවේ දෙමල ජන විලෝපනයට එරෙහි වීම අන්තර්ගත කෙරුනි යැයි ලිපිය ඇගවීමට උත්සාහ කිරීම ද ඒ ආකාරයෙන්ම ව්‍යාජයකි.

මෙම වෛෂයික යථාර්ථය කම්කරු පන්තියේ අව්‍යාජ ව්‍යාපාරයක් විසින් ජය ගනු ලැබිය යුතු ය. ඒ වෙනුවට එවැන්නක් සිදු නො වී යයි දෙමල ජනතාවගේ හිත සැනසීමට යත්න දැරීම හා එය හුදෙක් දෙමල ධනපතියන් විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලදැයි පවසා දෙමල ජාතිකවාදයේ බල පෑමෙන් පීඩිත ජනයා නිදහස් කර ගත හැකි යයි සිතීම බොලඳ ය. මෙහි දී විශේෂයෙන් සටහන් කර ගත යුතු දෙයක් නම් ලිපිය මූලික වසයෙන් දෙමල පීඩිතයන් ප්‍රතිගාමී ජාතිකවාදයෙන් නිදහස් කර ගැනීමේ සත් චේතනාවෙන් ලියැ වී ඇති නමුත් එම අරමුනට එරෙහිව එය ඉටු කර ගැනීමේ මාර්ගය පිහිටා ඇති බව ය. නො එසේ නම් අරමුන විසින් ම එය ඉටු කර ගැනීමේ මාර්ගය අයුක්තිසහගත බව හෙලිදරව් කරනු ලැබ ඇති බව ය. 

උක්ත ලිපියේ මෙම විකෘති කිරීමට එරෙහිව, අප සටහන් කල යුතුව ඇත්තේ රටේ උතුරු-නැගෙනහිර දෙමල මහජනතාවට විර්ද්ධව වාර්ගික නොපනත්කම් කිරීමට එරෙහිව හා වාර්ගික යුද්ධයට එරෙහිව අනවරතව දශක තුනක් තිස්සේ ජාත්‍යන්තර උද්ඝෝෂනයක් දියත් කරමින් හා සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් ඉදිරිපත් කරමින් සප්‍රතිපත්තිකව සටන් වැදුනේ සසප, ලෝසවෙඅ හා ජාත්‍යන්තර කමිටුව පමනක්මය යන්න යි.

ලිපියට අනුව, “…දෙමල ජනතාවට සුවිශේෂ වූ ප්‍රශ්න සහ දෙමල විසඳුමක් පිලිබඳ සූත්‍රය තොරොම්බල් කරමින් ශිෂ්‍ය සංගමය ඇත්ත වශයෙන්ම කරමින් සිටින්නේ, ධනේශ්වර පාලක ප්‍රභූව විසින් දේශපාලන බලය අල්ලාගෙන සිටින යල් පැන ගිය සමාජ ක්‍රමයට එරෙහිව, එනම් සිය පොදු සතුරාට එරෙහිව, සියලු ජනවර්ගවල හා ආගම්වල පීඩිතයන්ගේ එවන් ඒකාබද්ධ අරගලයක් වැලැක්වීමයි.” 

සසප නායකත්වය කලක සිටි දෙමල ජනතාවට සුවිශේෂි ප්‍රශ්න නැතයි ගෙන යන පක්ෂ අභ්‍යන්තර අරගලය මේ ආකාරයෙන් ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවට ගෙන එමින් සිටින අතර එහි වෛෂයික අර්ථය වන්නේ එම කුප්‍රකට ධනවාදී සටන් පාඨය අනුගමනය කිරීම මගින් සිංහල ස්වෝත්තමවාදයේ ප්‍රහාරය ද මග හරින ගමන්ම, දෙමල පීඩිතයන් ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්ති වැඩපිලිවෙලට අනුගත කර ගත හැකිය යන මිත්‍යාවකි.

සසප ලිපිය උපුටා දක්වන 2009 පෙබරවාරි 4 ලෝසවෙඅ කතෘ මන්ඩල ප්‍රකාශය තුලම සදහන් කරන පරිදි,  “ශ්‍රී ලංකාවේ සහ අධිරාජ්‍යවාදී රටවල ඩයස්පෝරාවේ දෙමල ජනතාවගේ මිතුරන් වන්නේ කම්කරු පන්තියයි. අධිරාජ්‍යවාදී ලෝක පර්යායට එරෙහි අරගලයේ කොටසක් ලෙස යුද්ධය අවසන් කිරීම, ශ්‍රී ලංකා ධනේශ්වර රාජ්‍යය පෙරලා දැමීම සහ දෙමල ජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සහතික කිරීම සඳහා ශක්තියක් ඇති සහ ඒ සඳහා පන්ති අවශ්‍යතාවක් ඇති එකම සමාජ බලවේගය එයයි.”

මේ අනුව, “ජාතන්තර කමිටුවේ ශ්‍රී ලංකා ශාඛාව වන සසප, ශ්‍රී ලංකා හා ඊලාම් සමාජවාදී එක්සත් සමූහ ආන්ඩුවක් පිහිටුවීම සදහා සිංහල හා දෙමල කම්කරු පන්තියේ හා ගොවීන්ගේ විප්ලවවාදී සන්ධානයක් ගොඩනැගීමට සටන් කරයි. ශ්‍රී ලංකාවේ ධනේශ්වර පාලනය යටතේ හෝ 1947-1948 ඉන්දියානු උප මහද්වීපයේ ගොඩ නැගුනු ජාතික රාජ්‍ය පද්දතියේ සීමාවන් තුල මහජනතාවගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හෝ සමාජ අභිලාශයන් සාක්ෂාත් කරගත් නො හැකි ය. යටත් විජිත අතීතයේ සහ අඛන්ඩ අධිරාජ්‍යවාදී ආධපත්‍යයේ ප්‍රතිඵලයක් වන ශ්‍රී ලංකාවේ හා ඊලාමයේ පසුගාමීත්වය ජය ගනු හැකි වන්නේ ලෝක සමාජවාදී විප්ලවයේ කොටසක් ලෙස කම්කරු ගොවි ආන්ඩුවක් ස්ථාපිත කිරීමෙන් පමනි.”  [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on release of SEP members by LTTE, 1998 දෙසැම්බර් 1] 

සසප හා එහි පුරෝගාමියා වූ විකොස දශක ගනනක් තිසිසේ සටන් වැදුනේ ඊලාම් ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමුහ ආන්ඩු සංගමයක් යන මෙම ඉදිරි දර්ශනය සදහා ය. උක්ත ලිපිය මෙම “ඊලම් ශ්‍රී ලංකා” යන්න සදහන් කිරීමෙන් වැලකී සිටී. අහම්බයක් ලෙස පෙනී යා හැකි වුවත් සෑම අහම්බයක් පිටුපස ම “අනිවාර්යතාවක්” ඇති බව අපි දනිමු. පසු කලෙක සසප නායකත්වය විසින් වර්ධනය කෙරුනු පිලිවෙතට අනුව ‘දෙමල ජනතාවට විශේෂ ප්‍රශ්න නැත’; එසේ නම්, ස්වයං-නීර්න අයිතිය පිලිබද ප්‍රශ්නයක් නැත. එහි අර්ථය ජාතික ප්‍රශ්නය ඉබේ ම, දැනටමත්, කොලඹ ආන්ඩුව එල්ටීටීඊය පරාජය කිරීමත් සමග හෝ පසුව විසදී ඇති බව ය. එවිට මෙම ‘ඊලාම් ශ්‍රීලංකා’ සටන් පාඨය වලංගු විය නො හැකි ය. ලිපියෙන් එය ගිලිහෙන්නේනට හේතු වූ අනිවාර්යතාව එයයි.   

සසප මුල සිටම පෙන්වා දී ඇති පරිදි ම උතුරේ දෙමල ජන අරගලය මැඩ පවත්වා කොලඹ ආන්ඩුවේ ජයග්‍රහනයකින් යුද්ධය අවසානය වීම දකුනේ කම්කරු පන්තිය මර්දනය සදහා අවකාශය විවෘත කර ගැනීමක් විය. එමෙන් ම දක්ෂිනාංශය ශක්තිමත් වීමකට මෙම යුද්ධ අවසානය හේතු විය. එය සිදු වූයේ දකුනු ප්‍රදේශවල පැන නැගිය හැකි මහජන කැරැල්ලකට විරුද්ධව පූර්වභංග ප්‍රහාරයක් පාලක පන්තිය විසින් දියත් කල වාතාවරනය තුල ය. 2009 අවසානයේ ආරම්භ කල සෙසු ආගම්වලට එරෙහි බෞද්ධ අන්තවාදී ප්‍රහාර, විශේෂයෙන් පාතලය මර්ධනය කිරීමේ මුවාවෙන් නීතියට පිටින් මිනී මැරීමේ රාජ්‍ය ව්‍යාපාරය සියලු මාධ්‍යවල හා මධ්‍යම පන්තියේ බහුතරයකගේ අනුමැතියෙන් නිර්බාධිතව ඉදිරියට යමින් තිබිනි. පක්ෂය දැක් වූයේ කල් පසු වූ, ඇල් මැරුනු ප්‍රතිචාරයකි. 

මෙම පිලිවෙත කොවිඩ් වසංගතය තුල මුස්ලිම් මෘත දේහ බලහත්කාරයෙන් අදාහනය කිරීමට ආන්ඩුව ගත් පියවරට පක්ෂයේ නිහඩ අනුමැතිය හිමි කර දීම දක්වා ඉදිරියට ගියේ ය. තමන්ගේ ම ඉතිහාසය මත පදනම් වී මෙම ප්‍රහාරයන්ට මුහුන දී අරගලය ඉදිරීයට මෙහවීම වෙනුවට වෙහෙස නිවා ගැනීමට එය හැඩ ගැසුනේ ය. මේ අයුරින්, මේ යුද්ධයට එක සතයක්, එක මිනිහෙක්, එක ලේ බිදුවක් නො දෙනු, උතුරින් නැගෙනහිරින් හමුදා ඉවත් කරනු යන ආකාරයෙන් ආරම්භ කර, අප්‍රතිහතව දශක තුනක් තිස්සේ ගෙන ගිය අරගලයේ දී, සිංහල ප්‍රදේශවල තමන් හුදකලා කල සතුරු ආකල්ප මග හැරීම සදහා මදක් අනුගත වීමට පක්ෂය යොමු වූ බව මේ මග හැරීම්වලින් පිලිබිමු වී ඇත.  

නිෂ්පාදනයේ භූගෝලියකරනය විසින් කුපිත කෙරුනු කුඩා රාජ්‍ය කැබලිති වෙන් කර ගැනීමේ අධිරාජ්‍යවාදී ව්‍යාපාරයත්, ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරත්, වෘත්තීය සමිති ඇතුලු සියලු ජාතික දේශපාලන ව්‍යාපාරත් දකුනට ගමන් කරවනු ලැබීමත් තුල  වෙන්වීමේ නිදහස දක්වා වූ අයිතියක් ලෙස ජාතියක ස්වයං-නීර්නය සදහා වන උද්ඝෝෂනය ප්‍රතිගාමී කාර්යභාරයක් ඉටුකරන්නේ ය යන ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ න්‍යායික නිගමනය එම අනුගතවීම යුක්ති යුක්ත කිරීම සදහා පක්ෂ නායකත්වය විසින් යොදා ගන්නා ලදී. ඒ අනුව ස්වයං-නීර්නය කියා ප්‍රශ්නයක් නැත යි ඔවුහු තර්ක කලහ. ස්වයං-නීර්නය ගැන කතා කිරීම පවා හුදෙක් බෙදුම්වාදයක් නියෝජනය කරන්නේ යයි අර්ථකථනය කලහ. 

ජාත්‍යන්තර කමිටුවට අනුව නම්, පැහැදිලි සංක්‍රමනීය ඉල්ලීමක් වන ජාතික පරපීඩනයෙන් නිදහස් වීමට ඇති අයිතිය වශයෙන් ස්වයං-නීර්නය සදහා ඉල්ලීම ලෙනින්ගේ කාලයේ සිට ම වෙනම රාජ්‍ය හැදීම උනන්දු කරවීමක් පිනිස යොදා නො ගත්තේ ය. කම්කරු පන්තිය සමාජවාදී ඉදිරි දර්ශනය සදහා බලමුලු ගැන්වීමේ මූලෝපායට යටත් කල හැකි තාක් දුර අපි එය අත් නො හැර සටන් කර ඇත්තෙමු. වත්මන් අර්බුදය ජාතික කන්ඩායම් කෙරේ පීඩනය උග්‍ර කරන නිසා සවයං-නීර්නය ඇතුලු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රශ්න වෙනදාටත් වඩා තියුනු ලෙස මතු වී ඇත. එහෙත් එය විසඳිම පදනම් කල යුතු ‘සත්‍යය නම්, “ස්වයං-නිර්නයේ” අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රගතිශීලී අන්තර්ගතය – එනම්, ජාතික පරපීඩනය මුලිනුපුටා දැමීම– සාක්ෂාත් කරගත හැක්කේ, ශ්‍රී ලංකා හා ඊලම් සමාජවාදී එක්සත් ජනපදයක් සඳහා සසප වැඩපිළිවෙල හරහා පමනි’ යන්නයි. [The SEP and the fight for the Socialist United States of Sri Lanka and Eelam, ICFI on release of SEP members by LTTE, 1998 දෙසැම්බර් 1]

තව දුරටත් විස්තර කරන්නේ නම්, “ධනේශ්වර සමාජයේ දේශපාලන හා ආර්ථික සංවිධානයේ මූලික ඒකකයක් ලෙස ජාතික රාජ්‍යය පවතින තාක් කල්- ඉතිහාසයෙහි මේ මොහොතෙහි ‘ජාතික ප්‍රශ්නය’ ලෙස හැදින්වීමට ඉතා සුදුසු වන- ජාතික ගුටලුව පවතී. නමුත් මාක්ස්වාදී උපායන් ගලා එන්නේ, ජාතික රාජ‍්‍යයේ ‌ඓතිහාසික හා යල් පිනූ ස්වභාවය පිලිබද විද්‍යාත්මක වටහා ගැනීම කෙරෙනි.” (ඩේවිඩ් නෝත්, රුසියානු විපිලවය සහ නොනිමි විසිවෙනි සියවස, 171 පිටුව) එවන් ප්‍රශ්නයක් නැතැයි කම්කරු පන්ති පක්ෂය එය මග හරින තාක් දුරට අධිරාජ්‍ය ගැති ජාතික බෙදුම්වාදී අවස්ථාවාදය ස්වකීය රාජධානිය ඒ මත ගොඩ නගනවා ඇත.  

සසප ලිපිය එම වග කීමෙන් පලා යයි. එහි කැපී පෙනෙන ලක්ෂනය නම් එය ⁣ඓත්හාසික භෞතිකවාදී විදික්‍රමයට පිටුපෑම ය. ලියුම්කරු තමන්ට රිසි කරුනු පමනක් සමස්ථ සංතතියෙන් වෙන් කර ගනී. එයින් තමන් කැමති නිගමනවලට එලඹෙයි. ජාත්‍යන්තර කමිටුවේ නායකත්වය 1985 භේදයේ පාඩම් අවධාරනය කල බොහෝ අවස්ථාවල දී පෙන්වා දී ඇති පරිදි තත්කාරයවාදය ඉදිරිපස දොරෙන් එලියට දැමූ විට පිටුපස දොරෙන් රිංගා ගනී. විප්ලවවාදීයා මේ ගැන අවධානයෙන් සිටිය යුතු ය.

ඊලම්-ශ්‍රී ලංකා සමාජවාදී සමූහාන්ඩු සංගමයක් කරා – යාපනයේ දෙමල සිසුන්ගේ ප්‍රශ්නයට ප්‍රවිෂ්ටයක් Read More »

ජනවාරි 5 දින විදුලි කම්කරු උද්ඝෝෂනය (Unions Lanka fb)

වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුව ලංවිම කම්කරුවන් 66 ක් රැකියාවෙන් දොට්ට දමයි

ලංවිම කම්කරුවන්ගේ ස්වාධීන ක්‍රියාකාරී කමිටු ගොඩ නඟමින් සටන් වදිනු!  

එල්.පී. උදයප්‍රේම විසිනි.

ජනවාරි 3-5 දිනවල පැවති ප්‍රතිව්‍යුහගතකරන පනතට එරෙහි විරෝධතාවට සහභාගී වූ ශ්‍රී ලංකා විදුලි බල මන්ඩලයේ (ලංවිම) සේවකයන් 66 දෙනෙකු  විරෝධතාවෙන් දින කීපයකට පසු රැකියාවෙන් නෙරපා හැරීමට එහි පාලනාධිකාරිය   ක්‍රියා කලේ ය. 

විදුලි පාරිභෝගිකයන්ට බිල් ගෙවීම වලක්වාලමින්  මුදල් කවුන්ටරය වසා දමා ලංවීමට පාඩු සිදු කිරීමත්, අත්‍යවශ්‍ය මහජන සේවා නියෝග කැඩීමත් ලංවීම සේවකයන්ට එල්ල කොට ඇති චෝදනා වේ. 

Protest
ජනවාරි 5 දින විදුලි කම්කරු උද්ඝෝෂනය (Unions Lanka fb)

මෙය හදිසියේ ගත් පියවරක් නොව, විරෝධතාව පැන නැගුන සැනින් ඊට සම්බන්ද වන ඕනෑම සේවකයකුගේ වැඩ තහනම් කොට සුදුසු විනය ක්‍රියා මාර්ග ගන්නා හැටියට විදුලි බල ඇමති ලංවීම බලධාරීන්ට දුන් නි‍යෝගය ක්‍රියාවට දැමීමකි.  

විදුලි බල සැපයීම, ඛනිජ තෙල් නිෂ්පාදන හා ඉන්ධන සැපයීම හෝ බෙදාහැරීම අත්‍යවශ්‍ය සේවා බවට පත් කරමින් අතිවිශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කල රනිල් වික්‍රමසිංහ ඊට අවශ්‍ය නීතිමය පරිසරය සැකසීය. 

එතැන් සිට කම්කරුවන්ට එරෙහි දඩයම සූදානම් කෙරින.

ආන්ඩුව හා බලධාරීන් ලංවීම කම්කරුවන්ට එරෙහිව මුදාහැර ඇති  දඩයමේ එල්ලය වන්නේ, පුද්ගලිකරනයට විරුද්ධව වැඩෙන සේවක අරගලය කල් තබා තලා දැමීමත්, පුද්ගලිකරනයට මුහුන දී සිටින සියලු කම්කරුවන්ගේ සහයෝගය ඒ වටා ගොනුවීමට ඇති ඉඩකඩ කල්තබා බිඳ දැමීමත් ය.

ලංවීම විරෝධතාවට සිය ගනනින් සන්නද්ධ පොලිසිය සහ හමුදා කැඳවීමත්, ඊට සහභාගී වූවන් රැකියාවෙන් පලවා හරිමින් කම්කරුවන්ට එරෙහිව ආන්ඩුවේ රුදුරු කඩා පැනීමත් පෙන්නුම් කරන්නේ, පුද්ගලීකරන වැඩපිලිවෙලට මෙහා කිසිදු සීමිත හෝ සමථයකට ආන්ඩුව සූදානම් නැති බවයි. කම්කරු පංතියේ හා පීඩිත ජනයාගේ කවර හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විරුද්ධත්වයක් ආන්ඩුව ඉවසන්නේ නැති බව ආන්ඩුව පෙන්වා ඇත. 

ආන්ඩුව මෙහෙය වී ගන්නේ තමන් කර වටක් එරී සිටින ආර්ථික අර්බුදයට එකම විසඳුම වශයෙන් තෝරා ගෙන ඇති අයිඑම්ෆ් සැලසුම් කම්කරුවන් මත හෙලීමට ය. ජාතිකවාදී ගොහොරුවෙන් ගොඩ ආ නොහැකි වෘත්තීය සමිති ද, අයිඑම්එෆ් නිර්දේශ අර්බුදයෙන් ගොඩ ආ හැකි එකම මඟ ලෙස පිළිගන්නා අතර, එබැවින්, එහි කොටසක් වන පෞද්ගලීකරන සැලසුම්වලට ද ධනපති ආන්ඩුව පමනට ම පක්ෂපාතී වෙති. සිය සාමාජිකත්වය හමුවේ මුහුන බේරා ගැනීමට හා ඔවුන්ගේ සටන් ඉච්ඡාභංගත්වයට ලක්කර වාෂ්ප කර දැමීම සඳහා විවිධ විරෝධතාවලට එලඹෙන ඔවුන්ට පෞද්ගලීකරනය නැවැත්වීමේ හැකියාවක් හෝ උවමනාවක් නැත. විදුලි පරිභෝගික පීඩිත ජනයාට සහ සෙසු ක්ශේෂ්ත්‍රවල කම්කරුවන්ට ආමන්ත්‍රනය නොකරන මෙම සීම්ත උද්ඝෝෂන අවසාන ජයග්‍රහනය දක්වා සටන් කිරීමේ මාවතක මුලපටන්ම නොපිහිටුවනු ලැබ ඇති අතර ඒ නිසා පරාජය උරුමකරගෙන පවතී.

පුද්ගලීකරනයට එරෙහි කම්කරුවන් මුහුන දී සිටින තීරනාත්මක ප්‍රශ්නය වන්නේ ආන්ඩුවේ මර්දනයත්, කප්පාදුවත් පරාජය කරන්නේ කෙසේද යන්නයි. පුද්ගලීකරනයට මුහුන දී සිටින සෑම ආයතනයකම අරගලයට පිවිසී සිටින කම්කරුවන් ඉදිරියේ ලඹ දෙන ප්‍රශ්නය වන්නේ එයයි.

ඉන් ඇඟවුම් කරන්නේ, පුද්ගලිකරනයට හා රැකියා කප්පාදුවට එරෙහි ව ආන්ඩුවට ඇවටිලි කිරීමේ වෘත්තීය සමිතිවල ව්‍යාජ හා වඳ විරෝධතා වෙනුවට, ආන්ඩුවේ සැලසුම් පරාජය කිරීම සඳහා කම්කරු පංතියේ යෝධ පංති ශක්තිය බලමුලු ගැන්වීමේ අරගලයකට කම්කරුවන් හැරී ගැනීමේ හදිසි අවශ්‍යතාවයි.

ශ්‍රේනි අතර භේදකාරීත්වය අවුලුවන වෘත්තිය සමිති පිලිවෙත් කම්කරුවන් එකමුතු කිරීමට නොව භේද කොට පංති එක්සත්කම දුර්වල කිරීමට හේතු වී ඇති ආකාරය කප්පාදුවට එරෙහි අරගලයේ දී නොමඳ ව පෙනී යයි.

වෘත්තිය සමිති ද්‍රෝහි නායකත්වයේ අධිකාරිත්වය වෙනුවට අරගලයට බට කම්කරුවන්ගේ අව්‍යාජ වෛශික අවශ්‍යතා නියෝජනය කෙරෙන හා එම අරගලය සඳහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සාකච්ඡා මගින් තීන්දු ගන්නා කම්කරු කමිටු ගොඩ නගා ගනිමින් පෙරට ඒම මේ නිසා හදිසි අවශ්‍යතාවක් වෙයි.

වික්‍රමසිංහ ආන්ඩුව ලංවිම කම්කරුවන් 66 ක් රැකියාවෙන් දොට්ට දමයි Read More »

Narammala

නාරම්මල දී පොලීසිය අහිංසක තරුනයෙකු වෙඩි තබා මරා දැමීමේ දේශපාලන ඇඟවුම් 

නන්දන නන්නෙත්ති විසිනි. 

සිකුරාදා (19) නාරම්මල දී සිවිල් ඇඳුමෙන් සිටි පොලිස් නිලධාරියෙක් ට්‍රක් රථයක් ධාවනය කරමින් සිටි සුලු ව්‍යාපාරික තරුනයෙකු වෙිඩි තබා ඝාතනය කලේය. මහජනතාව මෙම අපරාධය හෙලා දකිමින් නාරම්මල පොලීසිය වටකලෝය. ධනපති මාධ්‍ය, පොලිස්පති හා පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක මෙම අපරාධය නොසැලකිලිමත් කමක් හෝ අත්වැරැද්දක් ලෙස හුවා දැක්වීමට උත්සාහ කර ඇත. ඊනියා පරීක්ෂනයක් ද මේ අතර ප්‍රකාශයට පත් කෙරුනි. මෙම සිද්ධිය හා සම්බන්ධ ⁣දේශපාලන ඇඟවුම් වග විභාග කිරීමින් අප පහත පලකරන වීඩියෝව ඔබට ඉදිරිපත් කරමු. 

නාරම්මල දී පොලීසිය අහිංසක තරුනයෙකු වෙඩි තබා මරා දැමීමේ දේශපාලන ඇඟවුම්  Read More »

Nandana

වෘත්තීය සමිතිවාදයට එරෙහිව මාක්ස්වාදය: අන්තර්ජාල දේශනය 

අපේ වාර්තාකරු විසිනි.

වෘත්තීය සමිතිවල ස්වභාවය, ඒවායේ අර්බුදය හා වර්තමාන ලෝක අර්බුදය තුල ඒවා විසින් ඉටු කෙරෙමින් පවතින කාර්ය භාරය සහ කම්කරු පන්තිය ඉදිරියේ පවතින කර්තව්‍යයන් පිලිබඳව සාකච්ඡා කෙරුනු පසුගිය ජනවාරි 6 දින පැවැත්වුනු අන්තර්ජාල දේශනයේ වීඩියෝ මෙහි පල කෙරේ. මෙම දේශනය සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ වාම පාර්ශ්වය (සසප-වම) හා කොලඹ ක්‍රියාකාරී කමිටුව (කොක්‍රික) විසින් සංවිධානය කරන ලදී.   

නන්දන නන්නෙත්ති සහෝදරයා විසින් දේශනය පවත්වන ලද, අතර පරාක්‍රම කුරුප්පු සහෝදරයා එය මෙහෙයවීය. දේශනය අවසානයේ සාර්ථක සාකච්ඡාවක් පැවැත්වින. 

පසුගිය නොවැම්බර් 30 දා, උද්ඝෝෂනයක නිරතව සිටිය දී,  මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලයේ ශ්‍රී ලංකා කාර්මික නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ (ශ්‍රී.ලං.කා.නි.සං) සාමාජික හා සමාජවාදී සමානතා පක්ෂයේ (සසප) සාමාජික දේහින් වසන්තට හා තවත් සසප සාමාජිකයෙකුට එරෙහිව මොරටුව සරසවිය අසල දී වෘත්තීය සමිති නායකයන් විසින් කායිකවම මැර ප්‍රහාරයක් එල්ල කෙරිනි. ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට අනුබද්ධ පොදුජන ප්‍රගතිශීලී සේවක සංගමයේ මොරටුව විශ්ව විද්‍යාල ශාඛාවේ සභාපති හා එහි ලේකම් එකී ප්‍රහාරයට සහභාගී වූවෝය. කොක්‍රික හා සසප-වාම කන්ඩායම මෙම ප්‍රහාරයට එරෙහිව ද, එම වෘත්තීය සමිති හෙලිදරව් කරමින්  ද ප්‍රකාශන, පෝස්ටර් හා පත්‍රිකා ඇතුලත් උද්ඝෝෂනයක් දියත් කල අතර, මෙම දේශනය එකී උද්ඝෝෂනයේ තවත් එක් වැදගත් ඉදිරි පියවරක් විය.

එහි හැඳින්වීමේ කථාව, දේශනය සහ ප්‍රශ්නෝත්තර සැසියට අදාල වීඩියෝ මේ සමඟ පල කෙරේ. වෘත්තීය සමිතිවල ස්වභාවය හා ඒවායේ වර්තමාන ක්‍රියා කලාපයත් කම්කරු පන්තිය ඉදිරියේ පවතින මාවතත් පිලිබඳ සාකච්ඡාවක් වර්ධනය කර ගැනීමට මෙම වීඩියෝ ආධාරකාරී වෙතැයි අපි අපේක්ෂා කරමු. ඒ අනුව, එම වීඩියෝ නරඹන ලෙසත්, තවත් අය සමඟ බෙදා ගන්නා ලෙසත්, ඒ සම්බන්ධ අදහස් පල කරමින් සාකච්ඡාවට සම්බන්ධ වන ලෙසත් ඉල්ලා සිටිමු. ඔබගේ අදහස් අපගේ කර්තෘ ඊමේල් ලිපිනයට යොමු කිරීමට හෝ මෙම ලිපියේ අග ඉදිරිපත් කල හැක. එසේම, අපගේ ෆෙස්බුක් පිටුවද ඒ සඳහා ඔබට විවෘත ය.

හැඳින්වීම – පරාක්‍රම කුරුප්පු
දේශනය – නන්දන නන්නෙත්ති 
ප්‍රශ්න හා සාකච්ජාව 

වෘත්තීය සමිතිවාදයට එරෙහිව මාක්ස්වාදය: අන්තර්ජාල දේශනය  Read More »

Pariscomune

සමාජවාදී සංවිධානය සහ සැලසුම් පිලිබඳ ප්‍රශ්න

නික් බීම්ස් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2003 ජනවාරි 20 දින පල වූ ‘Questions on socialist organisation and planning’ යන නික් බීම්ස් විසින් ලියන ලද  ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය සුනිල් ප්‍රනාන්දු විසිනි. ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ පාඨකයෙක් අසන ලද මූලික ප්‍රශ්න කිහිපයකට එහි මාක්ස්වාදී ආර්ථික විශ්ලේෂක නික් බීම්ස් ලබා දෙන පිළිතුරකි මෙය. සමාජවාදී ආර්ථික හා සමාජ සංවිධානය පිළිබඳ මූලික ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමේ පිටුවහලක් වශයෙන් වැදගත් වන මෙම ලිපිය වෙත අපි අපගේ පාඨකයන්ගේ අවධානය යොමු කරමු. ⁣

2003 ජනවාරි 20

හිතවත් සර්/මැඩම්,

ඔබ පිලිතුරු දෙනු ඇතැයි මා බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රශ්න කිහිපයක් මට තිබේ.

  • ධනපතියා ඔවුන්ගේ යටිතල පහසුකම් ස්වේච්ඡාවෙන් අත්නොහරිනු ඇත, එවිට ජනතාව එය අත්පත් කර ගැනීමට යන්නේ කෙසේද?
  • ප්‍රාදේශීය, පලාත්  සහ ජාතික මට්ටමින් කම්කරු සභා ඇති වනු ඇති බව මට වැටහේ. මෙම සභා පිහිටුවන්නේ, නායකත්වය දෙන්නේ සහ පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේද?
  • ජාතික මට්ටමේ සභාව ආන්ඩුව පිහිටුවනවාද? එසේ නම් තනි පුද්ගලයෙක් ආන්ඩුවට නායකත්වය දෙයිද, නැතිනම් නියෝජිත කන්ඩායමක් නායකත්වය දෙයිද?
  • ඔබ කම්කරු සභා පිහිට වූවද, නියෝජිතයින්ට තම වාසිය සඳහා කම්කරුවන් කෙරෙහි බලපෑම් කිරීමට තවමත් හැකි ද? එබැවින්, නිලධාරි තන්ත‍්‍රයක් ගොඩනැගීමට ප‍්‍රතිවිරෝධය දක්වන්නේ කෙසේද?
  • ප්‍රතිපත්ති සැකසීමේ ආදී කටයුතු සිදු කරන්නේ කවුරුන්ද, එය සිදු කරන්නේ කෙසේද සහ ඔවුන් කෙරෙහි ආසන්න අධිකාරය ඇත්තේ කාටද?
  • නීති සම්පාදනය කරන්නේ කෙසේද, එනම්, එම ක්‍රියාවලියට ජනතාව ක්‍රියාකාරීව සම්බන්ධ වන්නේ කෙසේද?
  • ජාතික සැලැස්ම සකස් කරන්නේ කවුද සහ එය සංවර්ධනය කරන්නේ කෙසේද?

මම ඔබේ පිලිතුර පිළිබඳ උනන්දුවෙන් සිටිමි.

HSB

එච්එස්බී

***

හිතවත් එච්එස්බී,

ධනපති පන්තිය ස්වේච්ඡාවෙන් දේශපාලන බලය අත් නොහරින අතර සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීම විප්ලවයක් හරහා සිදුවනු ඇති බව නිසැක ය. එවැනි අරගලයක් ඉදිරියට යන්නේ කෙසේද යන්න කලින් කිව නොහැක. කෙනෙකුට කිව හැකි දෙය නම්, නව රාජ්‍ය ව්‍යුහය නිසැකවම පැරනි පාලක පන්තීන්ට එරෙහි දේශපාලන අරගලය තුල ගොඩනැගුනු සංවිධාන මත පදනම් වනු ඇති බවයි.

ඓතිහාසිකව මෙම සංවිධාන කම්කරු සභාවල ස්වරූපය ගෙන ඇත. 21 වැනි සියවසේදී ඔවුන් කුමන ස්වරූපයක් ගනීවිද යන්න නිශ්චිතවම කීමට අපහසුය. 1917 රුසියානු විප්ලවයෙන් සහ 1920 ගනන්වල යුරෝපයේ කම්කරු පන්තියේ විප්ලවවාදී අරගල වලින් පසු ආර්ථික සංවිධානයේ සහ ශ්‍රම බලකායේ ව්‍යුහයේ බොහෝ වෙනස්කම් සිදුවී ඇත.

ආර්ථික හා දේශපාලන අරගල මාලාවක් තුල පැන නගින සංවිධානයේ ආකෘතින්  කල්තියා තීරනය කල නොහැකි වුවද, පසුගිය දශක කිහිපය තුල ආර්ථිකයේ සිදු වූ විශාල වෙනස්කම් සැලකිල්ලට ගෙන, ජනගහනයේ පුලුල් ස්කන්ධය ඒවාට සම්බන්ධ වනු ඇති බවට විවාදයක් නැත.  සමහරක් රැකියා ස්ථාන මත පදනම් විය හැකි අතර තවත් සමහරක් නිශ්චිත ප්‍රදේශවල මිනිසුන් සම්බන්ධ කර ගන්නා අරගල අතරතුර හෝ  විශේෂිත ප්‍රශ්න ආශ්‍රිතව මතු විය හැක.

ඔබේ ප්‍රශ්න මාලාව වෙත හැරීමට පෙර, සාමාන්‍ය කරුනක් ඉදිරිපත් කරමු. සමාජයේ සමාජවාදී පරිවර්තනයේ කේන්ද්‍රය වන්නේ, වෙන කවරදාකටත් වඩා දැන්, ජනගහනයෙන් අතිමහත් බහුතරය වන වැඩකරන ජනතාව අතට දේශපාලන හා ආර්ථික බලය නැවත පැමිනීමයි.

මාක්ස් පැහැදිලි කල පරිදි,  1871 පැරිස් කොමියුනය, “තමන්ව මර්ධනය කරන සංවිධිත බලය වෙනුවට තමන්ගේම දේශපාලන බලය සකස් කරගන්නා පොදු මහජනතාවන් විසින්ම, තමන්ව මර්දනය හා පාලනය කරන බලවේගයන් වෙනුවට තමන්ගේම සජීවී බලය ලෙස සමාජය විසින් රාජ්‍ය බලය යලි අවශෝෂනය කර ගැනීම”, සම්බන්ධ වූවක් විය (Marx, On the Paris Commune p.153). එබැවින් එය ජනතාව විසින් කරවන  ජනතාව ගේ  ආන්ඩුවක් විය. 

Pariscomune
පැරිස් කොමියුනය – 1871 මාර්තු 18 දින කොමියුනාඩ් ජාතික ආරක්ෂක බලකාය විසින් බිම හෙළන ලද බාධකයක්. (ෆොටෝ: විකිපීඩියා)

මාක්ස්ගේ මෙම විග්‍රහය අප දැනට මුහුන දෙන තත්වය සඳහා අතිමහත් වැදගත්කමක් ලබා ඇත. එදිනෙදා ජීවිතයේ අත්‍යවශ්‍ය අංගයක් ලෙස ආර්ථිකය සහ සමාජය පවත්වාගෙන යාම සඳහා ජනගහනයේ පුලුල් මහජනතාව තම දෛනික ජීවිතයේ සංඝටක කොටසක් ලෙස සක්‍රීයව සම්බන්ධ වන නව ආකාරයේ සමාජ සංවිධානයක් පිහිටුවීම යම් ආකාරයක සිහිනයක් නොව ප්‍රායෝගික අවශ්‍යතාවයක් බවට පත්ව ඇත.

21 වැනි සියවසේ මානව සමාජය, පසුගිය වසර 200 තුල නිෂ්පාදනයේ සිදු වූ දැවැන්ත වෙනස්කම්වලින් සහ එහි ප්‍රතිඵලය වූ සියල්ලෙන් වර්ධනය වන අතිශය සංකීර්න සජීවී ව්‍යුහයක් වන අතර එය වර්ධනය වූ ධනේශ්වර සමාජ සබඳතා අභිබවා ගොස් ඇත.

ඇත්ත වශයෙන්ම, ධනේශ්වර වෙලඳපොලේ තර්කනයට සමාජය තවදුරටත් යටත් කිරීම- එනම්, පුද්ගලික ලාභ රැස්කර ගැනීමේ තල්ලුව මගින්, සෞඛ්‍යය, අධ්‍යාපනය, වයස්ගත පුද්ගලයින්ගේ රැකවරනය, සම්පත් බෙදා වෙන් කිරීම, නගර සැලසුම් කිරීම, භූමිය සහ පරිසරය රැකබලා ගැනීම, සියල්ලන්ටම යහපත් ජීවන තත්වයන් සම්පාදනය කිරීම වැනි සංකීර්න ප්‍රශ්න  තීරනය කරනු ලැබීම – ගෙන ආ හැක්කේ එක් ව්‍යසනයක් පසුපස තවත් ව්‍යසනයක් පමනි. යම් ආකාරයක නිලධර යාන්ත්‍රනයක් සමාජ හා ආර්ථික සංවිධානය භාර ගන්නා, ප්‍රතිසංස්කරනය කරන ලද සුබසාධන රාජ්‍යයක් නිර්මානය කිරීමෙන්ද මෙම ගැටලු විසඳිය නොහැක.

සංවිධානයේ ආකාර සහ ඒවා අතර ඇති සම්බන්ධතා පිලිබඳ ඔබේ ප්‍රශ්නවලට කල්තියා පිලිතුරු දීමට නොහැකි බව මෙම කෙටි ප්‍රකාශය පැහැදිලි කරනු ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. මක්නිසාද යත්, දේශපාලන බලය‌ේ මෙම නව රෑපාකාර, සමාජය අනුගත විය යුතු, දැනටමත් සකස් කර ඇති යම් සැලැස්මකට අනුව වර්ධනය නොවනු ඇති  බැවිනි.

ඒ වෙනුවට, ඒවා මතුවනු ඇත්තේ මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් සම්බන්ධ සමාජ හා දේශපාලන අරගලවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ය. එනයින් බලන කල, 1905 රුසියාවේ විප්ලවයේ දී ප්‍රථම වරට දර්ශන පථයට ආ සෝවියට් සභා හෝ කම්කරු කවුන්සිල වර්ධනය වූයේ බෝල්ෂෙවික් පක්ෂය විසින් සකස් කරන ලද සැලැස්මකට අනුව නොව සාර්වාදී පාලනයට එරෙහි අරගලය තුල ය. පැරිස් කොමියුනයේ රහස එය, “කම්කරු පන්ති ආන්ඩුවක්, එනමි අතිරික්ත ශ්‍රමයේ වටිනාකම් ගොඩගසා ගන්නා පන්තියට එරෙහි ඒවා නිෂ්පාදනය කරන පන්තියේ අරගලයේ නිෂ්පාදිතයක්, ශ්‍රමයේ ආර්ථික විමුක්තිය ක්‍රියාවට නැගීම සඳහා අවසානයේ සොයාගත් දේශපාලන ස්වරූපයක්” බව මාක්ස් පැහැදිලි කලේය. (මාක්ස්, පැරිස් කොමියුනය පිලිබඳ, p.75).

මෙම කර්තව්‍යය ඉටු කිරීම සඳහා අවශ්‍ය දේශපාලන රූපාකාරයන් 21 වැනි සියවසේදී ධනවාදයට එරෙහි පුලුල් සමාජ අරගලයේ ගමන් මගෙහි “සොයා ගැනීමට” සිදුවනු ඇත. යම් ආකාරයක  නිශ්චිත සැලැස්මක් සැකසීමට නොහැකි වුවද, ඇතැම් පොදු මූලධර්ම ස්ථාපිත කර ඇත.

නිලධාරි තන්ත‍්‍රය ගොඩනැගීමට එරෙහි ප‍්‍රධාන ආරක්‍ෂාව වන්නේ සමාජය පවත්වාගෙන යාමට සමස්ථ ජනගහනයේ සක්‍රීය මැදිහත්වීමයි. සත්තකින්ම, ඇතැම් නියෝජිත සංවිධාන තවමත් අවශ්‍ය වනු විය හැක. එම නියෝජිතයින් ඔවුන් තෝරා පත් කර ගත් අය විසින් නැවත කැඳවීමට යටත් වන අතර ඔවුන්ගේ වැටුප් සාමාන්‍යයට වඩා වැඩි නොවනු ඇත. 

අද දියුනු සන්නිවේදන පද්ධතිවල දියුනුවත් සමඟම අඛන්ඩ පදනමක් මත ප්‍රතිපත්ති සාකච්ඡා කිරීම සම්පාදනය කිරීම හා කෙටුම්පත් කිරීම සඳහා සමස්ත ජනතාවම සම්බන්ධ කර ගැනීමට නිසැකවම හැකි වනු ඇත. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, ඔබ පවසන පරිදි ප්‍රතිපත්ති සැකසීම සහ එය ක්‍රියාත්මක කිරීම “අධීක්ෂනය” (“policing”) සිදු කරනු ලබන්නේ, ඔවුන් විසින් නිර්මානය කරන ලද විවිධ සංවිධාන හරහා ක්‍රියා කරන මහජනතාව විසිනි.

ඔබ විසින් මතු කර ඇති කරුනු තවදුරටත් පැහැදිලි කර ගැනීම සඳහා රිචඩ් එන් හන්ට් (Richard N. Hunt ) ගේ අතිශය වටිනා කෘතියක ඡේදයක් උපුටා දැක්වීමට මට ඉඩ දෙන්න.

අපි කිසියම් සමාජයක් ගැන කියවද්දී එහි, ‘නගරය සහ රටෙහි එකමුතුවක්’ පැවතියේ නම්; ‘සිවිල් වගකීම් සිවිල් අයිතීන් මගින් ගම්‍ය’ වේ නම්; එහි  පරමාදර්ශී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ‘සියලු පුරවැසියන් ස්වෛරී බලය වනවා පමනක් නොව ඇත්ත වශයෙන්ම පාලනය කිරිමේ නිරත විම’ අවශ්‍ය කරන්නේ නම්; මෙම ඉලක්කය, සියලුම කාර්යාල වලට  ‘සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රවේශ විය හැකි වීම’  සහ ‘නිලතල හිමිකරුවන් නිරන්තරයෙන් වෙනස් කිරීම’ මගින් සපුරා ගත්තේ නම්; එහිදී ‘සියලු නිලධාරීන් තේරී පත් වූ’ සහ පුරවැසි ආයතනය තුල සිදුකල  හැකි උපරිම පරිමානයෙන් නිලතල දරන්නන් වෙනස් වෙමින් අලුතින් පත්වීම’ සිදුවන්නේ නම්; එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ‘නිලධාරී ධුරාවලියක්’ නොතිබෙනා’තර, ‘සෑම නිලධාරියෙක්ම පුරවැසියෙකුට වඩා වැඩි යමෙක් නොවී, අහම්බෙන් පාහේ සීමිත කාලයක් රාජ්‍යය වෙනුවෙන් යම් විශේෂ සේවයක නිරත වූවාක් මෙන් වන’; මේ සියලු භාවිතයන් ‘පුරවැසියන්ගේ ජීවිතය සහ ස්වභාවයම වන්නාවූ දේශපාලන ජීවිතයක්’, ‘රාජ්‍යය සමඟ පුරවැසියන්ගේ අනන්‍යතාවයක්’, ‘රාජ්‍යයේ සහ සමාජයේ අනන්‍යතාවයක්’ නිර්මානය කිරීමක් – අපට මේ දේවල් කියවා බැලුවහොත්, අපට එය මාක්ස් විස්තර කල පන්ති විරහිත සමාජය බව නිසැක වනු ඇත. නමුත් ඇත්ත වශයෙන්ම එය ජර්මානු-උගත් සම්භාව්‍ය ලේඛක වික්ටර් එරන්බර්ග් විසින් ලියන ලද පෙරික්ලියානු ඇතන්ස් පිලිබඳ විස්තරයකි” (හන්ට්, මාක්ස් සහ එංගල්ස්ගේ දේශපාලන අදහස්, වෙලුම II, p. 254).

සත්තකින්ම, ග්‍රීක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වහල්භාවය මත රැඳී සිටි අතර, එමඟින් පුරවැසියන්ට පොදු කටයුතුවලට සහභාගී වීමට හැකි විය. පොදුවේ ගත් කල, එංගල්ස් පෙන්වා දෙන පරිදි, මානව ඉතිහාසය පුරා ශ්‍රමයේ අඩු ඵලදායිතාවයක් ඇති විට, සමාජයේ පොදු කටයුතු සොයා බලන විශේෂ පන්තියක් වර්ධනය වේ.

කෙසේ වෙතත් මේ තත්ත්වය දැන් වෙනස් වී ඇත. අද, “නූතන කර්මාන්තය විසින් අත්පත් කර ගෙන ඇති නිෂ්පාදන බලවේගවල දැවැන්ත වැඩිවීම නිසා සමාජයේ සියලුම සාමාජිකයන් අතර ව්යතිරේකයකින් තොරව ශ්‍රමය බෙදා හැරීමට හැකි වී ඇති අතර, එමගින් සෑම සාමාජිකයෙකුගේම ශ්‍රම කාලය සීමා කිරීමට කොතරම් ප්‍රමානයකට හැකි වී තිබේද යත් සියලු දෙනාටම, සමාජයේ න්‍යායික සහ ප්‍රායෝගික යන දෙඅංශයේම පොදු කටයුතුවලට සහභාගී වීමට ඇති තරමට නිදහස් කාලය තිබේ” (එංගල්ස්, ඩුරිං විරෝධය, පිටු. 217-218).

ජාතික සැලැස්මක් සංවර්ධනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඔබේ ප්‍රශ්නය පිලිබඳව එක් කරුනක්: සමාජවාදී සමාජය තමන්ගේම ජාතික සැලැස්මක් ඇති ජාතීන් මාලාවක් ලෙස සංකල්පනය කිරීම වැරදියි. ඊට පටහැනිව, සමාජවාදී සමාජය මතුවනු ඇත්තේ, ගෝලීය ධනවාදයට එරෙහි අරගලය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ගෝලීය සංවිධානයේ නව ආකාර වර්ධනය කිරීමට සිදුවනනු ඇති කම්කරු පන්තියේ ජාත්‍යන්තර අරගලයක ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ය. එපමනක් නොව, ගෝලීයකරනය වූ නිෂ්පාදනයේ වර්ධනය, ජාත්‍යන්තර ශ්‍රම විභජනයේ ඉහල වර්ධනය සහ සමස්ත ගැටලු රාශියකට මුහුන දීගත  නොහැකි වීම – දෙකක් පමනක් සඳහන් කරන්නේ නම්, පරිසරය පාලනය කිරීම, රෝග වලට එරෙහිව සටන් කිරීම යනාදිය – යන්නෙන් අදහස් වන්නේ සැලසුම් කිරීම (planning) ගෝලීය පරිමානයෙන් ද සිදු කිරීමට සිදුවන බවය.

ඔබේම විශ්වාසි, 

නික් බීම්ස්

සමාජවාදී සංවිධානය සහ සැලසුම් පිලිබඳ ප්‍රශ්න Read More »

Warship

The US/UK attack on Yemen and the global eruption of imperialist war

Statement of the WSWS International Editorial Board

We post below the Statement of the World Socialist Web Site International Editorial Board, published in WSWS.org on January 13, 2024. We, theSocialist.LK endorse this statement in its entirety and invite our readers to carefully peruse it and grasp it for actions ahead.

The World Socialist Web Site unequivocally condemns Thursday’s attack by the United States and United Kingdom against Yemen. With no popular mandate, with no congressional or parliamentary authorization, without even an attempt at a serious explanation, the Biden administration in the US and the Sunak government in the UK have carried out an illegal act of war against an impoverished nation.

Warship
The aircraft carrier USS Dwight D. Eisenhower and the fast combat support ship USNS Supply transit the Strait of Hormuz, Dec. 14, 2023. [Photo: Navy Petty Officer 2nd Class Keith Nowak ]

The attack on Yemen is a major escalation of the developing war in the Middle East. Since the beginning of Israel’s genocide in Gaza, the US and its imperialist allies in NATO have overseen a massive militarization of the region, directly targeting Iran. This is itself part of an expanding global war, including the US-NATO war against Russia and the developing economic and military conflict against China.

US President Joe Biden did not even see fit to go on national television to explain the launching of a new war, under conditions in which there is overwhelming popular opposition to the expansion of war in the Middle East. As the Pentagon was planning to attack Yemen, Defense Secretary Lloyd Austin was admitted to the intensive care unit of Walter Reed Hospital, with the knowledge of the chairman of the Joint Chiefs of Staff but unbeknownst to the president. This bizarre episode underscored the reality that US war-making is operating on autopilot, increasingly outside the pretense of civilian oversight.

As always, the rationale provided to justify the war is a pack of lies. Biden declared that the missile strikes were “defensive” and “a direct response to unprecedented Houthi attacks.” The American media, with the same breathless reporting that has accompanied every US military operation, proclaims that a country with a gross domestic product 700 times smaller than the United States is carrying out “intolerable” actions, against which the American military is “forced” to defend itself. Overnight, Yemen’s Houthis have been turned into a new bogeyman, requiring urgent military action without any discussion or explanation. 

In coordination with the Israeli genocide in Gaza, the United States has dispatched to the Middle East a massive military armada, consisting of two aircraft carrier battle groups, multiple guided missile destroyers, an unknown number of submarines and dozens of warplanes. These forces have provided logistics, reconnaissance, and target selection to Israel in a deliberate effort to provoke retaliation from Iran and its allied forces such as the Houthis. 

Yet, supposedly it is Yemen that is the “aggressor,” carrying out “unprecedented attacks” on US military forces deployed in the Red Sea, thousands of miles from the US border. American imperialism, which has a military larger than that of the next 10 countries combined, claims to be waging a “defensive” war on the other side of the world against a small, oppressed and impoverished country.

“We’re not interested in a war with Yemen,” asserted the Pentagon on Friday, “We’re not interested in a conflict of any kind.”

In fact, the imperialist powers have been waging a war against the population of Yemen for nearly a decade. The Houthis in Yemen have been subject to ruthless slaughter, waged by Saudi Arabia but armed and financed by the United States. According to the United Nations, 377,000 people have been killed in a genocidal campaign that has involved blockades resulting in mass starvation and disease. First under Obama and then under Trump, the US financed this assault with more than $54 billion in military equipment, aided and abetted by its imperialist allies, including the UK. 

The devastation of Yemen is part of more than 30 years of unending and expanding war, spearheaded and led by American imperialism, following the dissolution of the Soviet Union in 1990-91. This included the first Gulf War in 1990; the dismantling of Yugoslavia, culminating in the war against Serbia in 1999; the invasion of Afghanistan in 2001; the second war against Iraq in 2003; the war against Libya in 2011; and the CIA-backed civil war in Syria that began the same year.

Every single administration since that of Bill Clinton has authorized military operations, airstrikes, and destabilization operations in Somalia, across the Gulf of Aden from Yemen, seeking to control the critical waterway leading to the Suez Canal.

The launching of military strikes against Yemen marks a new stage in the deepening imperialist military offensive throughout the Middle East and beyond. The US and its imperialist allies are waging a de facto war against Iran, working to eliminate Iran’s military allies throughout the Middle East. The strikes against Yemen are directed at encircling Iran and provoking it into retaliation against US forces, which could be used to justify a full-scale war against Tehran.

The immediate antecedent for the escalating war in the Middle East, of which the genocide in Gaza is a part, is the collapse of Ukraine’s “spring offensive.” But the imperialist powers are doubling down. “Backing Ukraine is key to the West’s security,” declares The Economist, while Foreign Affairs asserts that “Victory Is Ukraine’s Only True Path to Peace.”

Overriding all of this, the United States is involved in a struggle to fend off the challenge posed by China to its global hegemony, which threatens to trigger a shooting war in the Pacific. In the US media and political circles, there is growing talk of a new “axis of evil” involving Iran, China and Russia. 

Each one of these conflicts cannot be understood in isolation. The bombing of Yemen is part of a global counter-revolution, in which the imperialist powers are seeking to reestablish direct control over their former colonies.

The countries carrying out this agenda are the old imperialist powers: the US, UK, France, and Germany. The British ruling class, unable to carry through its policies independently, seeks to exploit the so-called special relationship, that is, Britain’s role as the principal ally of American imperialism, to advance its own interests on a global stage. 

Every war launched by the US and its imperialist allies has ended in one bloody debacle after the other, with millions of people killed. But each disaster only reinforces the determination of US imperialism to use war as a means to secure its global hegemony.

American Imperialism, to paraphrase the words of Leon Trotsky, is “tobogganing towards disaster with eyes closed.”

Over the past three months, millions of people all over the world have marched in protest of the US-backed Israeli genocide in Gaza. The US strikes on Yemen occurred on the same day as the International Court of Justice heard devastating evidence that Israel, and by extension the United States, were responsible for genocide in Gaza.

The response of US imperialism to these mass popular protests and exposures of its war crimes has been to accelerate its war plans. This is because the eruption of war, genocide and political repression is not an aberration. Imperialism, as Lenin explained, is not merely a policy, but rather a specific historical stage of capitalist development. Opposition to imperialism is, therefore, a revolutionary question.

It is not a matter of appealing to the capitalist governments responsible for these crimes to alter course, but rather mobilizing the working class, fusing the struggle against war with the developing struggles of workers all over the world against inequality and exploitation. The logic of these struggles requires the conquest of political power by workers all over the world, the expropriation of the capitalist oligarchs and war criminals, and the socialist reorganization of economic life on a world scale.

The US/UK attack on Yemen and the global eruption of imperialist war Read More »

Kundera

චෙක්-ප්‍රංශ නවකථාකරු මිලාන් කුන්දේරාගේ ජීවිතය හා මරනය පිලිබඳ පරිකථනයක් (1929-2023) – 02 කොටස

ජේම්ස් මැක්ඩොනල්ඩ්, සැන්ඩි ඉංග්ලිෂ් විසිනි.

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 දෙසැම්බර් 27 දින ඉංග්‍රීසි බසින් පල වූ, ‘A comment on the life and death of Czech-French novelist Milan Kundera (1929-2023)’ යන ශීර්ෂය යටතේ ජේම්ස් මැක්ඩොනල්ඩ් හා සැන්ඩි ඉංග්ලිෂ් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනයේ දෙවැනි හා අවසාන කොටසයි. මුල් කොටස මෙහි පල විය යි. පරිවර්තනය පරාක්‍රම කුරුප්පු  විසිනි.

පාලක ස්ටැලින්වාදී පක්ෂයට සමාජවාදය ඇති කිරීමට ඇති හැකියාව පිලිබඳව කුන්දේරා හා බොහෝ චෙක් කම්කරුවන්ට හා බුද්ධිමතුන්ට පැවැති මිත්‍යාවන් මේ වන විට පහ වෙන්නට පටන් ගෙන තිබින. ආරම්භයේ දී චෙක් ස්ටැලින්වාදීන්ට ධනේශ්වර-විරෝධී පියවර ක්‍රියාත්මක කිරීමේ කිසිදු අභිලාෂයක් නොවීය. ඒ වෙනුවට ඔවුහු පූර්ව-යුදකාලීන චරිතවලින් සැදුම් ලත් ධනේශ්වර තන්ත්‍රයක් මඟින් පාලනය ගෙන යාමට යත්න දැරූහ. ඇමරිකානු අධිරාජ්‍යවාදයේ ආක්‍රමනකාරීත්වය හා සීතල යුද්ධයේ ආරම්භය විසින් මෙම සැලසුම අවුල් කර දමන ලදී. අවසානයේ ස්ටැලින්වාදීහු, කම්කරු පන්තියේ පුලුල් ස්ථරවල සහාය සමඟ බලය තමාගේ ම අතට ගෙන චෙක් ආර්ථිකයෙන් වැඩි කොටස ජනසතු කලෝය. එහෙත්, තමාගේ ම වරප්‍රසාද රැක ගනු වස්, පොලිස් රාජ්‍යයක් ස්ථාපිත කරමින් අව්‍යාජ මාක්ස්වාදය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් හා සෞන්දර්යාත්මක ජීවිතය මැඩ පැවැත්වීමට කටයුතු කලෝය.

ලෝසවෙඅ විසින් පැහැදිලි කරනු ලැබ ඇති පරිදි, චෙකොස්ලොවැකියාව තුල දී ස්ටැලින්වාදී විරේක කිරීම් “සුවිශේෂී රෞද්‍රත්වයක්” අත්පත් කර ගත්තේය. 1948 සහ 1954 අතරතුර, 

“දේශපාලන අපරාධ පිලිබඳ චෝදනා මත 90,000 කට හිංසා පීඩා පමුනුවන ලදී. 22,000 ක් පමන ජනයා ශ්‍රම කඳවුරු 107 කට ගාල් කෙරුනු අතර 1,000 කට වැඩි පිරිසක් අත්අඩංගුවේ දී මිය ගියෝය. 230 කට වැඩි ගනනකට මරන දඬුවම පමුනුවන ලදී. මෙකී දේශපාලන විරේක කිරීම්වලට අමතරව ස්ටැලින්වාදී ආන්ඩුව, ෆැසිස්ට්වාදයේ අපරාධ සඳහා සාමූහික ව වරද පැවරීමේ ප්‍රතිගාමී පදනම මත ජර්මානු හා හංගේරියානු වාර්ගික ජනයා දශ ලක්ෂ ගනනක් පිටුවාහල් කලේය.”

Rudolf Slansky during 1952 trial
රුඩොල්ෆ් ස්ලැන්ස්කි 1952 නඩු විභාගය අතරතුර

1952 නොවැම්බර් මාසයේ දුෂ්ට හා කුප්‍රකට ස්ලන්ස්කි නඩු විභාගය තුල දී,

“රුඩොල්ෆ් ස්ලන්ස්කි සහ [කොමියුනිස්ට්] පක්ෂ නායකයන් ගනනාවකට යුගෝස්ලාවියා නායක ටිටෝ කෙරේ සහානුකම්පාව දැක්වීම පිලිබඳ චෝදනා එල්ල කෙරින. වැලිදු, නිලධරය දැනුවත් ව ම, කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන සවිඥානකභාවයට තවදුරටත් යටි වල කැපීම සඳහා විෂකුරු ජාතිකවාදයේ සහ යුදෙව්-විරෝධයේ වාතාවරනයක් අවුලුවා ගැනීමට ක්‍රියා කලේය. (මෙම නඩු විභාගයේ විත්තිකරුවන් 14 දෙනාගෙන් එකොලොස් දෙනෙක් සිය යුදෙව් සම්භවය නිසා සුවිශේෂී ලෙස හෙලා දකින ලද්දෝය.)”

පෙනී යන පරිදි, පශ්චාත් යුද සමයේ කුන්දේරාගේ කටයුතු නැඹුරු වූයේ ශාස්ත්‍රීය ස්ටැලින්වාදය සහ අව්‍යාජ විවේචනයත්, කාව්‍යමය ප්‍රකාශනයත් අතර දෝලනය වීමටය. ස්ටැලින්ගේ භීෂනය පිලිබඳ කෘෂෙව්ගේ හෙලිදරව් කිරීම්වලින් පසුව 1956 දී ඔහු CSK සංවිධානයට යලි ඇතුලත් කර ගන්නා ලදී.  

1957 වර්ෂයේ ඔහුගේ පෙම් කවි පොතක් Monologues (ආත්ම කථන) නමින් ප්‍රකාශයට පත් විය. 1960 දී සාහිත්‍යක ඉතිහාසය පිලිබඳ කුන්දේරාගේ කෘතිය වන The Art of the Novel: Vladislav Vancura’s Journey to the Great Epic (නවකතාවේ කලාව: මහා වීරාඛ්‍යානයක් කරා ව්ලදිස්ලාව් වැන්කියුරාගේ චාරිකාව) ප්‍රකාශයට පත් විය. එය, යුද්ධාන්තර චෙක් ඇවන්ගාඩ් ලේඛකයෙකු වූ ද, 1925 රචිත ප්‍රකාශනවාදී යුද-විරෝධී Ploughshares into Swords (අසිපත් බවට පත් නගුල් දත්) නම් කෘතියේ කතුවරයා වූ ව්ලදිස්ලාව් වැන්කියුරා පිලිබඳ නිබන්ධයක් විය. කුන්දේරාගේ කෘතිය හංගේරියානු දාර්ශනික හා විචාරක (දේශපාලනික ව ස්ටැලින්වාදයට පක්ෂපාතී) ජෝර්ජ් ලුකාෂ්ගේ ආභාෂය ලැබීය.

කුන්දේරාගේ කලාත්මක වශයෙන් වැදගත් වූ අභිවෘත්තිය 1948 සිදුවීම් හා 1968 දී ප්‍රාග් වසන්තය සෝවියට් යුද ටැංකි මඟින් මැඩලීම විසින් කථාවසානයකට ගෙන එන ලදැයි යමෙකුට කිව හැකිය. මේ සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ඔහුගේ වර්ධනය ලෝක ගෝලීය මධ්‍යම පාන්තික බුද්ධිමතුන් ගනය තුල ඔක්තෝබර් විප්ලවයේ උරුමයෙන් ඉවතට, සමාජවාදයෙන් ඉවතට හා කම්කරු පන්තියෙන් ඉවතට යොමු වූ වඩාත් පුලුල් ප්‍රවනතාවක් පිලිබිඹු කලේය. 1968 දී බොහෝ චෙක් බුද්ධිමතුන් තමන් වාමාංශිකයැයි සලකා ගත් නමුදු, විසම්මුතික කවවල දක්ෂිනාවෘත පැද්දී යාම 1970 ගනන්වල මැද භාගයේ සිට ම ජව බලය ලද්දේය.

1968 දිනවලින් ඉක්බිති ව ආ “සාමාන්‍යකරනයේ” කාල පරිච්ඡේදය තුල කුන්දේරාට චෙක් ස්ටැලින්වාදී බලධාරීන්ගේ තාඩන පීඩනවලට මුහුන දීමට සිදු වූ අතර, 1975 දී ප්‍රංශයට විගමනය වීමට ඔහුට බල කෙරින. 1979 දී The Book of Laughter and Forgetting ප්‍රකාශයට පත් වූ කල්හි, ඔහුගේ සියලු කෘතීන් චෙකොස්ලොවැකියාව තුල තහනම් කෙරුනු අතර, එපමනකින් නොනැවතී ඔහුගේ චෙකොස්ලෝවැකියානු පුරවැසි භාවය ද අහෝසි කරන ලදී. 

ඔහුගේ ඇතැම් නවකතා අනෙකුත් ඒවාට වඩා අභිලාෂවත් හා සාර්ථක වන අතර ම, සමස්තයක් ලෙස කුන්දේරාගේ කෘතීන් තුල කර්තෘවරයා, හොඳට හෝ නරකට වේවා, කර්තෘමය ස්වයං-සම්ප්‍රජානන ප්‍රවර්ගයකට විශාල අවධානයක් යොමු කරන්නේ, ඇතැම් අවස්ථාවන්හි ඍජුව ම පාඨකයා ආමන්ත්‍රනය කරමිනි.

උදාහරනයක් ලෙස, The Unbearable Lightness of Being හි දී, සල්ලාල ටෝමාස්, කලාකාරිනිය සබීනා සහ සෙසු චරිතවල කථා පුවත් ප්‍රකාශ කරන ප්‍රථම පුරුෂ කථකයා මත්, විටින්විට තේමාත්මක, දාර්ශනික හා ඓතිහාසික නිරීක්ෂනයන් දායක කරන කර්තෘ කුන්දේරාගේ හඬ තුලට ලොප් වන, සිදුවීම්වලින් අබද්ධ සහ විශ්ලේෂනාත්මක කථන හඬක් බවට පත් වෙයි.

මෙම ශෛලිය “පශ්චාත් නූතනවාදය” ලෙස නම් කරනු ලැබ ඇත්තේ, ප්‍රබන්ධමය කථා ප්‍රවෘත්තියක් පවත්වා ගෙන යාම එ’විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබීම නිසා ය. එයින් පිලිබිඹු කෙරෙන දෘෂ්ටිය – එනම්, සිදුවීම් පිලිබඳ ආඛ්‍යානයන් නෛසර්ගිකව ම ආත්මීය, විශ්වාස කල නොහෙන හා අසංගත වන බව – 1970 ගනන්වල අග භාගයේ සිට බිහි වූ කලා කෘතීන් විශාල සංඛ්‍යාවක් කෙරේ ආනුභාවය පැවැත්වීය; නො එසේ නම්, ඍජුව ම ඒවා හැඩ ගැස්වීය. – ඒ කිසියම් අර්ථදායී අයුරකින් නම් නොවේ – ප්‍රබන්ධ ලෙස කුන්දේරාගේ කෘතීන්, විඥානයේ ප්‍රවර්ග සහ කර්තෘ විවරන අතර මාරුවීම මඟින් ඒ හැටියෙන් ම විරූපී වී නොමැති අතර, ඔහුගේ කෘතීන්ට තවමත් පශ්චාත් යුද කාලීන චෙකොස්ලෝවැකියාවේ විවිධ නිමේෂයන්හි ජීවිතය පිලිබඳ විචිත්‍රවත් නිරූපන ලබා දිය හැකි ව තිබිනි.

Kundera
The Unbearable Lightness of Being (පැවැත්මේ උසුලා සිටිය නොහැකි තරමේ සැහැල්ලුව)

ඔහුගේ චරිත බොහොමයක් ගොරෝසු, අකරුනාවන්ත හා අවස්ථාවාදී පෞද්ගලික සම්බන්ධතා විසින් විනාශ මුඛයට යැවෙති. (Laughable Loves තුල ඔහුගේ කෙටිකතා එකතුවෙහි ද බොහොමයක මෙම තතු දැකිය හැකිය) යම්තාක් දුරකට මෙය, විශේෂයෙන් ම 1968 න් පසුව එලැඹි කාල පරිච්ඡේදයේ, සමාජ ජීවිතය නිසැකව ම පිලිබිඹු කරන නමුදු, කොයි හැටි වෙතත්, ලේඛකයා එයින් ප්‍රීති ප්‍රමෝදයට පත් වෙන සෙයක් පෙනී යයි. ඉන් වැඩි හරියක් හුදෙක් පාඨකයාගේ මුවෙහි අප්‍රසන්න රසයක් පමනක් ඉතිරි කරනු ඇත.

මෙම කෘතීන් තුල – විශේෂයෙන් ම The Book of Laughter and Forgetting සහ The Unbearable Lightness of Being යන කෘතීන් තුල – දහස් ගනන් යුරෝපීය බුද්ධිමතුන්ගේ මනෝභාවයන් පිලිබිඹු විය. The Book of Laughter and Forgetting කෘතිය 1983 දී ඉංග්‍රීසියට පරිවර්තනය වීමෙන් පසුව එය ඇස නොගැසීම සිදු විය නොහැක්කක් තරම් විය. එම පොත (තමන් කුන්දේරාගේ මිතුරෙකු ලෙස සලකා ගත්) පිලිප් රොත්, ඊ.එල්. ඩොක්ටරෝ, ඩේවිඩ් ලොජ්, අර්වින් හෝව් හා ජෝන් අප්ඩයික් ඇතුලු බොහෝ මුල් පෙලේ බ්‍රිතාන්‍ය හා ඇමරිකානු ලේඛකයන් හා විචාරකයන්ගේ විමර්ශනයට ලක් වූ අතර, සෑම විටෙක ම පාහේ ඔවුන්ගේ විචාර ප්‍රශංසාත්මක ඒවා විය. එය පැහැදිලිව ම කිසියම් තතක් හඬවා තිබින.

පශ්චාත් නූතනවාදයේ තථ්‍ය සෞන්දර්යාත්මක සීමාසහිතකම් – හරි හැටිම කිවහොත් එහි තථ්‍ය කලාත්මක-බුද්ධිමය දෝෂය – රඳා පවතින්නේ, ඔහුට ග්‍රහනය කල නොහැකි වූ සහ ඔහු ඉක්මවා යමින් මුලුමනින් ඔහු අභිභවනය කල ක්‍රියා සන්තතියක් වන ඉතිහාසය කෙරේ කුන්දේරා දක්වන ආකල්පය තුල ය. කුන්දේරාට අනුව ඉතිහාසය පවතියි. එහෙත් ඒ, සමාජ පන්තීන්ගේ ගැටුම මඟින් නාට්‍යාකාරී හා කම්පනකාරී අයුරින් ඉදිරියට හා ඇතැම්විට පසුපසට තල්ලු කර දමනු ලබන ප්‍රගතිය වශයෙන් නොවේ. ඒ වෙනුවට, ඔහුට අනුව එය, යතාර්ථය තුලින් නොව චින්තාවන්ගෙන් සම්භව වන වැරදීම්වලට සාමාන්‍යයෙන් තුඩු දෙන්නා වූ මනෝභාවයන් හා මායාවන් මාලාවකි.

උදාහරනයක් ලෙස, The Unbearable Lightness of Being තුල “මහා ප්‍රයානය” නමින් යුත් සමස්ත ඡේදයක් වෙයි. එය හුදෙක්, පසුකලෙක පශ්චාත් නූතනවාදී චින්තනයේ සහ ලේඛනවල දී ඉමහත් ගර්හාවන්ට පාත්‍ර කල “මහා ආඛ්‍යාන” ලෙස හඳුන්වා දෙන ලද දෙය පිලිබඳ තවත් ප්‍රකාශනයකි. මෙහි දී ඔහු, සිය චරිත අතරින් එකක් වූ ෆ්‍රාන්ස්ගේ තුරුනු යුගය නරුම ලෙස විස්තර කරයි. මෙම චරිතය තරුන කුන්දේරා සමඟ සැසඳෙතැයි යමෙකුට අනුමාන කල හැක:  

“ඉතින් ඔහු පැරීසියේ විසූ තාක් කල් ඔහු තමන්ට හැකි සෑම පෙලපාලියකට ම සහභාගී විය. යමක් උත්සවාකාරයෙන් සැමරීම, යම් ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කිරීම, යමකට එරෙහිව විරෝධය දැක්වීම; එලිමහනේ සිටීම, අන්‍යයන් සමඟ සිටීම කෙතරම් කදිම ද? … ඔහු පෙලපාලිය, කෑ ගසන සමූහයා දුටුවේ යුරෝපයේ හා එහි ඉතිහාසයේ ප්‍රතිමූර්තිය සේ ය. මහා ප්‍රයානය යුරෝපය විය. විප්ලවයෙන් විප්ලවයට, අරගලයෙන් අරගලයට, සදා ඉදිරියට ඇදෙන ප්‍රයානය …

“මහා ප්‍රයානය යනු සහෝදරත්වය, සමානාත්මතාවය, සාධාරනත්වය, සන්තුෂ්ටිය කරා වැටී ඇති මාවත දිගේ ඇදෙන තේජස්වී පෙලපාලියයි; එය දිගට ම, නොනැවතී ඇදෙයි. නිර්ධන පන්ති ආඥාදායකත්වය ද, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ද? පාරිභෝගිකවාදී සමාජය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම ද, නිෂ්පාදන ඵලදායීතාව වැඩි කිරීම ද? ගිලටීනය ද, මරන දන්ඩනය අහෝසි කිරීම ද? ඒ සියල්ල අදාල නොවේ.”    

ඔහුගේ පසුකාලීන කෘතීන් මෙම සංකල්ප පුනරාවර්ත කල අතර, ඉන් වැඩි ම කොටසක් සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, ඔහු ලෝකයෙන් හෝ ලෝකය පිලිබඳ ව හෝ අලුතින් සොයා ගත් යමක් වී නම් එය අල්ප විය. උදාහරනයක් ලෙස, Immortality (අමරනීයත්වය) [1988] තුල පිටු 345 ක් පුරා දිග හැරී ඇති ලේඛනය ප්‍රබල සංස්කාරකවරයෙකුගේ සේවය ඉල්ලා සිටියි. කුන්දේරාගේ සන්දර්භනයන් ඇතැම්විට පැහැදිලි බුද්ධිමය හා සෞන්දර්යාත්මක තතක් හඬවන නමුදු, එතරම් ම නිරතුරුව ඒවා අතිසරල හා අමු හඬ ද නංවයි.

මෙම නවකතාවේ “දේශපාලන” විරෝධයක එකම සිද්ධිය සිදුවන්නේ, කුන්දේරාගේ තවත් වෙනස් මමංකාරයක් ලෙස පෙනී යන මහාචාර්ය ඇවනේරියස් රාත්‍රියේ සඟවා ගත් මස් කපන පිහියක් ද සහිත ව ව්‍යායාමය සඳහා දිව යමින්, නවතා තිබෙන මෝටර් රථවල ටයර් කපා දමන අවස්ථාවේ ය. ඇවනේරියස් මෝටර් රථවලින් ඇති වන ව්‍යවර්තනයට, යුරෝපයේ වාස්තුවිද්‍යාව අගය කිරීමට කෙනෙකුට ඇති ශක්‍යතාවය කෙරේ මෝටර් රථවලින් ඇති කෙරෙන බාධාවට විරුද්ධ වෙයි. සිය චරිතය සමඟ සංවාදයේ යෙදෙන කුන්දේරා, ඇවනේරියස් සිය ක්‍රියාවන්ගේ නිෂ්ඵල භාවය සහ, ඔහු සිය නාශක ක්‍රියාව සිදු කරන්නේ “විනෝදය” සඳහා බව වටහා ගනිතැයි නිගමනය කරයි. සියලු දේශපාලන ක්‍රියාවන් ඇතුලත් වන පරිදි මෙම නිගමනය විස්තාරනය කිරීමට අපට නිදහස ඇත. දේශපාලනික නිෂ්ඵලභාවය සහ යමෙකුගේ සම්මුතිගත සෞන්දර්යාත්මක අත්දැකීම, මේ අවස්ථාවේ කුන්දේරාගේ ලේඛන අභිවෘත්තිය තුල පරදු තැබී තුබුනේ මේවා ය.    

Soviet Stalinist suppression of Prague Spring, 1968
සෝවියට් ස්ටැලින්වාදීහු 1968 ප්‍රාග් වසන්තය මර්දනය කරති

නවකතාවේ පසු කොටසක, ඓතිහාසික ක්‍රියාකාරීත්වය දේශපාලනික විරෝධය සම්බන්ධයෙන් පහත දැක්වෙන හෙලාදැකීම කරා සිඳවනු ලැබේ:

“මිනිසුන්ට සිය මිට මෙලැවූ අත් අවකාශයේ ලෙලැවීමට සලස්වමින්, රයිෆල් තුවක්කු ඔවුන්ගේ අතට දෙමින්, යුක්තිසහගත හා අයුක්තිසහගත අභිප්‍රායයන් වෙනුවෙන් අරගලවලට සම්බන්ධවීමට ධාවක බලය සපයන්නේ තර්ක බුද්ධිය නොව, අධිවර්ධිත ප්‍රානේන්ද්‍රියයි. එය නොමැති වූ කල ඉතිහාසයේ මෝටරයෙහි ධාවනය නතරවන්නා වූ ද, යුරෝපයට තන බිමේ වැතිර අහසේ පාවා යන වලාකුලු දෙස නිවී සැනසිල්ලේ බලා සිටීමට සිදු වන්නා වූ ද ඉන්ධනය එයයි.”

කුන්දේරා සිය යුගයේ කම්පන හා ඛේදාන්ත පිලිබිඹු කලේය; එහෙත් ඒ අකර්මන්‍ය ලෙස සහ පාර්ශ්වික ලෙස ය. ඔහු සිය කලාත්මක අන්තර් දෘෂ්ටිය අවිචාරී බුද්ධිමය ඉබාගාතේ යාමක ඝන ස්ථරයකින් වසා දැමීය. ඔහු චෙකොස්ලොවැකියාවෙන් පිට වීමෙන් සහ සාපේක්ෂ ව නිදහසේ ලිවීමට ඉඩ ලැබීමෙන් පසු   එම ඉබාගාතේ යාම වඩාත් කඨෝර සහ ආත්මීය මට්ටමකට නැඟිනි. (ඇතැම්විට ද ජෝක් හැරුනු විට) ඔහුගේ කෘතීන් බොහෝදුරට මතු වී පෙනෙන්නේ ඔහුගේ කාලය පිලිබඳ විමර්ශනය කිරීමෙහි ලා ඇතැම් තැන්වල දී නිරවද්‍ය හා තීක්ෂන වූත්, සෙසු තැන්වල දී දුබල හා නිෂ්ප්‍රයෝජන වූත් ප්‍රයත්නයන් මාලාවක් ලෙස ය. එහෙත් එම ප්‍රයත්නයන්ට, ජීවිතය පිලිබඳ වඩාත් ම නිරවද්‍ය සහ සුපැහැදිලි චිත්‍රනයක් සඳහා වූ මාවතෙන් ඔහු ඉවතට තල්ලු කර දැමීමට ක්‍රියාත්මක වූ බලගතු සාමාජයීය ක්‍රියාවලීන්ගෙන් හානි සිදු වී ඇත.  

යලිත්, බුද්ධිමය හා කලාත්මක ජීවිතය මත ස්ටැලින්වාදය ඉටු කල විනාශකාරී වැඩ කොටස පිලිබඳ වඩාත් ම ප්‍රගාඪ අන්තර් දෘෂ්ටිය සතුව තුබුනේ ට්‍රොට්ස්කි වෙත ය. ඔහු වරක් සටහන් කල පරිදි:

“සමස්ත ලෝක තත්ත්වය විසින් නිපුන හා සංවේදී කලාකරුවෝ විප්ලවවාදී නිර්මානාත්මක භාවයේ මාවතට අවතීර්න වීම කරා පොලඹවනු ලැබෙති. එහෙත්, අහෝ! මේ මාවත ප්‍රතිසංස්කරනවාදයේ හා ස්ටැලින්වාදයේ කුනු වන මෘත කලේබර විසින් අවහිර කරනු ලැබ ඇත.”     

මාක්ස්වාදීන්ට “කලාව මෙහෙයවීමට, එනම්, ඊට අන පැනවීමට හෝ ක්‍රමෝපාය නිර්දේශ කිරීමට” කිසිදු අභිරුචියක් නැතැයි ට්‍රොට්ස්කි වැඩි දුරටත් කියා සිටියේය. ඔහු නිරීක්ෂනය කල පරිදි, අව්‍යාජ නිර්මානාත්මක විප්ලවවාදී ක්‍රියාකාරීත්වයට

“එය දැනුවත්ව ම සමාජ සංවර්ධනය සඳහා සේවය කරන කල්හි වුව, ඊට ම ආවේනික අභ්‍යන්තර නීති පවතී. විප්ලවවාදී කලාව මුසාව, කුහකකම හා අනුග්‍රහයේ සාරය සමඟ අනුකූල නොවේ. ඉදින් මහජනයාගේ විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය අද දින මානව වර්ගයාගේ ක්ෂිතිජය අඳුරු කරන සංශයවාදයේ හා අසාරවාදයේ වලාකුලු පහ කර හරින්නේ නම් කවියෝ ද, චිත්‍ර ශිල්පියෝ ද, මූර්ති ශිල්පියෝ ද සංගීතඥයෝ ද සිය මාවත් හා විධික්‍රම තුමූ ම සොයා ගනු ඇත්තාහ.”

මේ වූ කලී, ස්ටැලින්වාදය විසින් හානි පමුනුවන ලද්දා වූ කුන්දේරා සහ පරම්පරා ගනනාවක කලාකරුවන්ට උචිත සමරු පාඨයක් වෙයි.

චෙක්-ප්‍රංශ නවකථාකරු මිලාන් කුන්දේරාගේ ජීවිතය හා මරනය පිලිබඳ පරිකථනයක් (1929-2023) – 02 කොටස Read More »

Rocket

ජර්මානු රජය ඊශ්‍රායලයට ආයුධ යැවීම දස ගුණයකින් වැඩි කරයි

ජොහැන්නස් ස්ටර්න් විසිනි. 

මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 නොවැම්බර් 10  දින පල වූ ‘German government increases arms deliveries to Israel tenfold’ යන ජොහැන්නස් ස්ටර්න් විසින් ලියන ලද ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය කිත්රුවන් මොලදණ්ඩ විසිනි. දෙමසකට පෙර මෙම ලිපිය මගින් ඉදිරිපත් කර ඇති කරුනු අද දවසේ  වර්ධනයන් පසුබිමෙහි වැදගත් පෙරවදනකි.

පලස්තීනුවන්ට එරෙහි ජන සංහාරයේ දී, ඊශ්‍රායලයට ජර්මනිය පුදන දුස්සහාය දක්ෂිනාංශික නෙතන්යාහු ආන්ඩුව සමග සහයෝගීතාවය ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට පමණක් සීමා නොවේ. ජර්මානු ආන්ඩුව, පසුගිය සති හතර තුළ ගාසා තීරයේ විශාල කොටස් විනාශ කර, දහස් ගණන් කාන්තාවන් සහ ළමුන් ද ඇතුළුව 10,000කට වඩා මිනිසුන් ඝාතනය කර ඇති ඊශ්‍රායල යුද යන්ත්‍රය සන්නද්ධ කිරීමේ හා උපකරණ සැපයීමේ කේන්ද්‍රීය භූමිකාවක් ඉටු කරයි. දැන් එම යුද යන්ත්‍රය [ඊශ්‍රායලය] ලේ  වැගිරීම පුළුල් කරන අතර, ඒ වෙනුවෙන්, වඩ වඩාත් ජර්මානු ආයුධ ලබා ගනිමින් සිටී.

Rocket
ජර්මානු නාවික යාඩ් කීල් හි තිසේන්ක්රුප් මැරීන් සිස්ටම්ස් (ThyssenKrupp Marine Systems) විසින් ඉදිකරන ලද Sa’ar 6 පන්තියේ ඊශ්‍රායල යුද නෞකාව [ඡායාරූපය: IDF ප්‍රකාශන ඒකකය]

ජර්මානු පුවත්පත් ඒජන්සියේ (dpa) බදාදා නිකුත් කල ආර්ථික අමාත්‍යාංශයේ තොරතුරු සඳහන් වාර්තාවකට අනුව, ජර්මානු රජය ඊශ්‍රායලයට ආයුධ අපනයනය සඳහා වන බලපත්‍ර දැවැන්ත ලෙස පුළුල් කර ඇත. නොවැම්බර් 2 වන විට, එය යුරෝ මිලියන 303කට ආසන්න ප්‍රමාණයකට අපනයන අනුමත කර තිබිණ. මේ ප්‍රමාණය, යුරෝ මිලියන 32ක් පමණ වූ 2022 මුළු වසරේ අපනයන ප්‍රමාණය මෙන් 10 ගුණයක් පමණ වේ.

මේ වසරේ මේ දක්වා නිකුත් කර ඇති තනි තනි බලපත්‍ර 218 න් 185 ක්ම නිකුත් කර අවසන් කර ඇත්තේ ගාසා තීරයේ, ඊශ්‍රායල සංහාරය ආරම්භයෙන් මෙපිටටය. “වර්තමාන තත්වය හේතුවෙන්” ජර්මානු ආන්ඩුව “ඊශ්‍රායලයට හමුදා උපකරණ අපනයනය සඳහා වන ඉල්ලුම්පත්‍රවලට ප්‍රමුඛත්වය දෙමින් සිටියි” යනුවෙන් රොබට් හැබෙක් (හරිත පක්ෂය) විසින් නායකත්වය දෙනු ලබන අමාත්‍යාංශයේ නියෝජිතයෙකුගේ ප්‍රකාශය Dpa උපුටා දක්වයි.

නිශ්චිත බෙදාහැරීම් රහසිගත ය, නමුත් දන්නා දේ මත පැහැදිලිව පෙනී යන්නේ ඒවාට මාරාන්තික යුද උපකරණ ඇතුළත් වන බවයි. ඔක්තෝබර් 12දා, ප්‍රහාරක ඩ්‍රෝන යානා සඳහා ඊශ්‍රායලයේ අනුරූපී “සහාය ඉල්ලීමක්” රජය අනුමත කර ඇති බව ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය නිවේදනය කළේය. ප්‍රශ්නයට බඳුන් වී ඇත්තේ ඊශ්‍රායලයේ නිෂ්පාදිත හෙරොන් ටීපී ඩ්‍රෝන වන අතර, ජර්මනිය තමන්ගේම සටන් ඩ්‍රෝන වැඩසටහනක් සංවර්ධනය කිරීම සඳහා එය ඊශ්‍රායලයෙන් බදුගෙන තිබුණි. ආරක්ෂක අමාත්‍ය බොරිස් පිස්ටෝරියස් (සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය-එස්පීඩී) ට අනුව, ඊශ්‍රායලය යුද නැව් සඳහා පතොරම්, ආරක්ෂක ඉණ කබා, ගුවන් ආරක්ෂක උපාංග සහ සන්නිවේදන උපකරණ වැනි දේ ද ඉල්ලා තිබුණි. 

ස්ටොක්හෝම් ජාත්‍යන්තර සාම පර්යේෂණ ආයතනය (SIPRI) ද වාර්තා කරන්නේ ජර්මනිය මෑත වසරවලදී ඊශ්‍රායලයට ටැංකි එන්ජින් 1,000 කට වඩා ලබා දී ඇති බවයි. මේ සඳහා පදනම වන්නේ 2000 වර්ෂයේ සිට පවතින අපනයන බලපත්‍රයක් වන අතර, එම එන්ජින් බොහෝවිට ඊශ්‍රායල මර්කාවා-4 ප්‍රධාන යුද ටැංකියේ සහ නේමර් පිරිස් වාහක සන්නද්ධ රථවල ස්ථාපනය කර තිබෙනු විය යුතුය. රෝද සහිත ඊශ්‍රායල එයිටන් පිරිස් වාහක සන්නද්ධ රථ සඳහා ඩීසල් එන්ජින් ද සපයා ඇත. 

මීට අමතරව, න්‍යෂ්ටික හැකියාව ඇති ඩොල්ෆින් පන්තියේ සබ්මැරීන සහ සාර් පන්තියේ (Sa’ar-class ) සබ්මැරීන් නාශක (කොර්වෙට්) යාත්‍රා ඊශ්‍රායල නාවික හමුදාව සඳහා ලබා දී ඇත. SIPRI ට අනුව, ජර්මානු ආරක්ෂක දැවැන්තයන් වන රෙයින්මෙටාල් (Rheinmetall), MBDA ඩොයිෂ්ලන්ඩ් (MBDA  Deutschland) සහ ක්‍රාඋස් මෆෙයි වෙග්මන් ( Krauss-Maffei Wegmann ) ද, ඊශ්‍රායලය ද අතර මිසයිල සහ අනෙකුත් පතොරම් වර්ධනය ද ඇතුළත් වූ , සමීප මිලිටරි-කාර්මික සහයෝගීතාවයක් පවතී. 

Sub
ඊශ්‍රායල රාහාව් සබ්මැරීනය විල්හෙල්ම්ෂේවන් වරායේ මුහුදු පෙරහුරුවක්  පවත්වයි. [ඡායාරූපය – අයින් ඩාමර් / CC BY-SA 4.0]

යුරෝපීය රූපවාහිනී නාලිකාවක් වන යුරෝනිවුස් ( Euronews ) වෙත අදහස් දක්වමින් SIPRI පර්යේෂක  සයින් හුසෙයින් ඉදිරිපත්  කළේ ගාසා තීරයේ වත්මන් සමූලඝාතනය තුළ ජර්මානු යුද උපකරණ කේන්ද්‍රීය භූමිකාවක් ඉටු කරන බවයි. “අපගේ ඇස්තමේන්තු වලට අනුව, මෙම එන්ජින් සමහරක් ගාසාහි භාවිතයට සූදානම්ව ඇත,” හුසේන් පැවසීය. “සමහර ජර්මානු නැව් ද ක්‍රියාත්මක කර ඇති” අතර, ඒවා “ගාසා තීරයේ ඉලක්ක වෙත වෙඩි තැබීමට බොහෝ විට යොදා ගැනේ.” 

ජර්මානු ආන්ඩුව සිය ආයුධ සැපයුම් සමඟ සමූලඝාතනයට සෘජුවම සහභාගී වන අතර, එය බරපතලම යුද අපරාධවල හවුල්කරුවෙකු බවට සැකයක් නැත.

එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහ කොමසාරිස්ගේ නිව් යෝර්ක් කාර්යාලයේ ප්‍රධානී ක්‍රේග් මොකිබර් , ඔක්තෝබර් 28 දා සිය ඉල්ලා අස්වීමේ ලිපියෙහි ගාසා තීරයේ බිහිසුණු සිදුවීම් විස්තර කළේ “පෙළපොත්හි දැක්වෙන ආකාරයේ ජන සංහාරයක්” ලෙස ය. දශක තුනකට වැඩි පළපුරුද්දක් ඇති මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයෙකු ලෙස ඔහු ජන සංහාරය යන යෙදුම බොහෝ විට දේශපාලනික වශයෙන් වැරදි ලෙස භාවිතා කර ඇති බව හොඳින් දනී. ඔහු පැවසුවේ මෙසේය:

“එහෙත් පලස්තීන ජනතාවගේ වර්තමාන මහා පරිමාණ ඝාතනය, වාර්ගික-ජාතිකවාදී පදිංචිකරුවන්ගේ යටත් විජිත මතවාදයක් තුළ මුල් බැසගෙන, දශක ගනනාවක් තිස්සේ ඔවුන්ට එරෙහිව ක්‍රමානුකූලව හිංසා කිරීම සහ විරේකකරනය අඛණ්ඩව පවත්වා ගෙන යාම, සම්පූර්ණයෙන්ම ඔවුන් අරාබිවරුන් වීම මත පදනම් වූවක් වන අතර, ඊශ්‍රායල ආන්ඩුවේ සහ මිලිටරියේ නායකයින්ගේ අභිප්‍රාය පිලිබඳ නිශ්චිත ප්‍රකාශයන් සමගින්, එය සැකයකට හෝ විවාදයකට ඉඩක් නොතබයි.”

ගාසා තීරයේ “සිවිල් නිවාස, පාසල්, පල්ලි, මුස්ලිම් පල්ලි සහ වෛද්‍ය ආයතනවලට අනවශ්‍ය ලෙස පහර දෙන අතරතුර, දහස් ගණනක් සිවිල් වැසියෝ සමූලඝාතනය වෙති,” මොකිබර් තවදුරටත් පැවසීය. අල්ලා ගෙන සිටින ජෙරුසලම ද ඇතුළුව බටහිර ඉවුරේ නිවාස “අත්පත් කර ගැනීම හා යලි පවරාදීමේ ක්‍රියාවලියක් සම්පූර්ණයෙන්ම ජාතිය මත පදනම්ව සිදු කෙරෙමින් පවතින අතර, ඊශ්‍රායල හමුදා ඒකකවල සහභාගීත්වය සමඟ ප්‍රචණ්ඩකාරී ලෙස පදිංචිකරුවන්ට වධ බන්ධන පැමිණවීමේ ව්‍යාපාර සිදුවෙමින් පවතී.” වර්ණභේදවාදය රට පුරා රජ කරන බව ඔහු ලියයි.

“පලස්තීනය තුල ස්වදේශීය පලස්තීන ජීවිතයේ අවසාන නටබුන් කඩිනමින් විනාශ කිරීම” සඳහා අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් පුදන දුස්සහාය සම්බන්ධයෙන් සඳහන් කිරීමේ දී ද මොකිබර් සිය වචන ලඝු කිරීමට තැත් කළේ නැත. “එක්සත් ජනපදය, එක්සත් රාජධානිය සහ යුරෝපයේ බොහෝ” ආන්ඩු “බිහිසුණු ප්‍රහාරයට මුලුමනින්ම අපසහාය පුදන” බව ඔහු වැඩිදුරටත් පැවසීය.

ජිනීවා සම්මුතියට අනුකූල වීම ලෙස පවතින ඔවුන්ගේ ගිවිසුම් බැඳීම්වලට ගරු කිරීම ඔවුහු ප්‍රතික්ෂේප කරති. එහෙත් එය එතෙකින් නොනවතී:

“එහෙත්, ඔවුහු ඇත්ත වශයෙන්ම ප්‍රහාරය සක්‍රීයව සන්නද්ධ කරමින්, ඊට ආර්ථික සහ බුද්ධිමය සහාය ලබා දෙමින් සහ ඊශ්‍රායලයේ කුරිරුකම් සඳහා දේශපාලන හා රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික ආවරණය ලබා දෙමින් සිටිති. මෙයට සමගාමීව, එන්න එන්නම වැඩි වැඩියෙන් පක්ෂග්‍රාහි සහ රාජ්‍යයට බද්ධ වී සිටින බටහිර සංගත මාධ්‍ය, ICCPR හි 20 වන වගන්තිය විවෘතව උල්ලංඝනය කරමින්, සමූල ජන සංහාරයට පහසු කිරීම සඳහා පලස්තීනුවන් අඛණ්ඩව අමානුෂිකකරණය කරමින් සහ යුද්ධය ප්‍රවර්ධනය සඳහා ප්‍රචාර විකාශනය කරමින් ද, වෙනස් කොට සැලකීම, එදිරිවාදිකම් සහ ප්‍රචණ්ඩත්වය උසිගැන්විමෙන් සමන්විත වන ජාතික, වාර්ගික හෝ ආගමික වෛරයට පක්ෂපාත ව කථා කරති.” 

මෙම මඩ ගැසීමේ ව්‍යාපාරය ජර්මනිය තුල විශේෂයෙන් ආක්‍රමණශීලී ය. භීෂණකාරී නාසි රාජ්‍ය පාලනයකින් සහ මානව ඉතිහාසයේ දරුණුතම අපරාධවලින් ඉක්බිති ගෙවී ගිය දශක අටකට පසුව, සංස්ථාපිත දේශපාලනඥයන් සහ මාධ්‍ය නැවත වරක් අවි ආයුධ ඉහළ නැංවීමට, ජන සංහාරක ප්‍රචණ්ඩත්වය යුක්ති සහගත කිරීමට සහ එයට එරෙහි වැඩෙන ප්‍රතිරෝධය මැඩපැවැත්වීම සඳහා වධ බන්ධනීය ආකාරයේ වාතාවරණයකට ඉන්ධන සපයයි. සාපරාධීත්වයේ උච්චතම අවස්ථාව නම් මෙම සාරභූත ෆැසිස්ට් ප්‍රතිපත්තිය යුදෙව් විරෝධීන්ට එරෙහි සටනේ නාමයෙන් අනුගමනය කිරීමයි.

ඇත්ත වශයෙන්ම, ජර්මනිය සඳහා විකල්පය [ පක්ෂය] (AfD) ආකාරයෙන් නැවත වරක් ෆැසිස්ට් පක්ෂයක් ගොඩනඟමින් සිටින පාලක පන්තිය, යුදෙව් ජීවිතය ආරක්ෂා කිරීම ගැන සැලකිල්ලක් නොදක්වයි. මැද පෙරදිග කලාපයේ අධිරාජ්‍යවාදී මුරපොළක් ලෙස ඊශ්‍රායලයට සහාය දීමෙන් බර්ලිනය හුදෙක් සිදු කරන්නේ තමන්ගේ ම භූ මූලෝපායික හා ආර්ථික අවශ්‍යතා අඛණ්ඩව හඹා යාම ය. තව ද ජර්මනිය තුලමත්, යුදෙව් විරෝධී චෝදනාව ඒකාධිපති පාලනයක් ස්ථාපිත කිරීමට සේවය කරයි. පලස්තීනුවන්ට එරෙහි ඊශ්‍රායලයේ ජන සංහාරයට විරුද්ධ වන සියල්ලෝ ම, ඉදින් ඔවුන් යුදෙව්වන්ම වුව, “යුදෙව් විරෝධීන්” සහ “ත්‍රස්තවාදීන්” ලෙස හෙළා දකිනු ලැබෙති.

සැලකිය යුතු කරුණක් නම්, අන්ත දක්ෂිනාංශික නෙතන්යාහු ආන්ඩුව, දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී සමූලඝාතන යුද්ධයක් දියත් කළ සහ යුදෙව්වන් මිලියන 6කට එරෙහිව සමූලඝාතනය සිදු කළ ජර්මානු මිලිටරිවාදය නැවත පැමිණීමට සහාය දක්වයි. ගාසා තීරයේ ඊශ්‍රායල සංහාරයට ටික කලකට පෙර පිස්ටෝරියස් සහ ඔහුගේ ඊශ්‍රායල සගයා වන ගැලන්ට් ඊශ්‍රායල මිසයිල ආරක්ෂණ පද්ධතිය වන “ඇරෝ 3” ජර්මනියට විකිණීමේ ගිවිසුමකට අත්සන් තැබූහ. යුරෝ බිලියන 4 කට වැඩි වටිනාකමක් ඇති මෙය , ඊශ්‍රායල ඉතිහාසයේ විශාලතම ආරක්ෂක ගනුදෙනුව වේ.

ඇරෝ 3 ප්‍රතිබැලිස්ටික් මිසයිලය. [ඡායාරූපය: එක්සත් ජනපද මිසයිල ආරක්ෂක ඒජන්සිය]

ජර්මානු අධිරාජ්‍යවාදය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, “ඇරෝ 3” යනු ජර්මනිය යුරෝපයේ ශක්තිමත්ම මිලිටරි බලවතා ලෙස ස්ථාපිත කිරීමේ කේන්ද්‍රීය සංරචකයකි. එමඟින් එය නැවතත් “යුද්ධයට සුදුසු” (පිස්ටෝරියස්) බවට පත් කර, න්‍යෂ්ටික බලවතා වන රුසියාවට එරෙහිව පූර්න පරිමානයේ නේටෝ යුද්ධයකට එය සූදානම් කරයි. ඊශ්‍රායල සන්නද්ධ හමුදා ගාසාවේ ජන සංහාරය අතරතුර ප්‍රථම වතාවට ඇරෝ 3 සාර්ථකව යෙදවූ විට, ජර්මානු මාධ්‍ය නරුම ලෙස එය සැමරුවේ, “සුබ ආරංචියක්” ලෙස සහ සාර්ථක “දරා සිටීමේ පරීක්ෂණයක්” ලෙසිනි.

බර්ලින්, ටෙල් අවිව් සහ අනෙකුත් ප්‍රමුඛ නේටෝ බලවතුන් අතර ජන සංහාරක යුද සන්ධානය නැවැත්විය යුතුය. බයිඩන්, නෙතන්යාහු, ගැලන්ට්, පිස්ටෝරියස් සහ ෂොල්ස් ඇතුළු එහි ප්‍රමුඛ ප්‍රධාන චරිත, ඔවුන් මීට ද වඩා විශාල අපරාධ සිදු කර ලෝකය අගාධයට ඇද දැමීමට පෙර, යුක්තිය ඉදිරියට ගෙන ආ යුතුය. මේ සඳහා ජන සංහාරයට එරෙහිව ලෝක ව්‍යාප්ත මහජන විරෝධතා ව්‍යාප්ත කිරීම, ආයුධ නැව්ගත කිරීම් අවහිර කිරීම සහ සමාජවාදී වැඩපිලිවෙලක් මත පදනම් වූ ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන මහා වැඩ වර්ජනයක් සඳහා අරගලය කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

ජර්මානු රජය ඊශ්‍රායලයට ආයුධ යැවීම දස ගුණයකින් වැඩි කරයි Read More »

Scroll to Top