ගාසාව: යටත් විජිතයක සිට විවෘත සිර කඳවුරකට හා ඝාතන භූමියක් දක්වා – 01 කොටස
ජීන් ෂෝල් විසිනි.
මෙහි පලවන්නේ ලෝක සමාජවාදී වෙබ් අඩවියේ 2023 නොවැම්බර් 02 දින පල වූ “Gaza: From colony, to open air prison, to killing field—Part One” යන ජීන් ෂෝල් විසින් ලියන ලද ඉදිරිදර්ශන ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය යි. පරිවර්තනය මිගාර මල්වත්ත විසිනි. මෙම ලිපිය කොටස් දෙකක ලිපි මාලාවක පළමු වැන්න යි.
ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයට කාපට් බෝම්බ හෙලීමෙන් සිදු වූ විනාශයේ පෙර නොවූ විරූ පරිමාණය සමාජ මාධ්‍යවල ගුවන් දර්ශන මගින් පෙන්වයි. මුළු අසල්වැසි ප්‍රදේශ මකා දමා , මිලියනයකට අධික ජනතාවක් , බලහත්කාරයෙන් තම නිවෙස්වලින් ඉවත් කර ඇත. ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයේ දේශසීමා මුද්‍රා තැබීම සහ ආහාර, ඉන්ධන, විදුලිය සහ පානීය ජලය පවා සැපයුම අත්හිටුවීම , සිතාගත නොහැකි දුක් වේදනා ඇති කර තිබේ.
දෛනික මරණ සංඛ්‍යාව බිහිසුණු ය.
රෝහල්, පාසල් සහ වෙනත් සරණාගත ස්ථාන ඉලක්ක කර ගැනීමත් සමඟ, ඊශ්‍රායලයේ කාපට් බෝම්බ හෙලීම සහ පැවැත්මේ සියලු මාධ්‍යයන් අහිමි කිරීම යන ඊශ්‍රායල ද්විත්ව ප්‍රතිපත්ති මගින් , පලස්තීනුවන් ගාසා තීරයෙන් පලවා හැරීම සහ ඔවුන් නැවත කිසිදා නොපැමිණීම සහතික කිරීම අරමුණු කර ගෙන ඇති බව වඩාත් පැහැදිලිව පෙනේ.
මෙය ඊශ්‍රායල බුද්ධි අමාත්‍යාංශය විසින් ලියන ලද කාන්දු වූ ලේඛන සහ ඊශ්‍රායල පුවත්පත්වල සම්මුඛ සාකච්ඡා මගින් හෙළිදරව් කර ඇති පරිදි, ගාසා තීරයේ ජනගහනය ඊජිප්තුවේ සීනායි කාන්තාරයට බලහත්කාරයෙන් විස්ථාපනය කිරීම හරහා ඊශ්‍රායලය වසර ගණනාවක් තිස්සේ සාක්ෂාත් කර ගැනීමට උත්සාහ කර ඇති , පූර්ව සැලසුම් කළ ප්‍රතිපත්තියකි. ඉරිදා, හෙබ්‍රෙව් භාෂා ප්‍රකාශනය වන මීකොමට් (Mekomit) වාර්තා කළේ, “ලේඛනය මගින් ගාසා තීරයේ ජනගහනය සිනායි වෙත බලහත්කාරයෙන් මාරු කිරීම නිර්දේශ කරන අතර, එම පියවර සඳහා ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව යොදා ගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටින.” බවයි.
ඊශ්‍රායලයේ සහ වාඩිලාගෙන සිටින පලස්තීන භූමි ප්‍රදේශ තුළ පලස්තින ජනගහනය , දැන් යන්තමින් යුදෙව්වන් ජනගහනය අභිබවා යමින් සිටින විට, අගමැති බෙන්ජමින් නෙතන්යාහු සහ ඔහුගේ ෆැසිස්ට් ආන්ඩුව විසින් යුද්ධය සහ වාර්ගික සුද්ද කිරීම “ජනගහන ප්‍රශ්නයට” එකම විසඳුම ලෙස සලකයි. ඔක්තෝබර් 7දා ඊශ්‍රායලයට එරෙහි පලස්තීනුවන්ගේ ප්‍රහාරයට ඊශ්‍රායලයේ ප්‍රතිචාරය “මැදපෙරදිග වෙනස් කරන” බවත්, “ඉදිරි දිනවලදී අපි අපේ සතුරන්ට කරන දේ පරම්පරා ගණනාවක් තිස්සේ ඔවුන් සමඟ ප්‍රතිරාවය කරනු ඇති” බවත් ජාතිය අමතමින් නෙතන්යාහු ප්‍රතිඥා දුන්නේය..
ගාසා තීරයේ සිවිල් වැසියන්ට එරෙහි මෙම ජන සංහාරක යුද්ධය, දශක ගනනාවක් තිස්සේ ඊශ්‍රායල ධනේශ්වරය විසින් අනුගමනය කරන ලද ප්‍රතිපත්තිවල උත්සන්න කිරීමකි. එමගින් , පාලක ප්‍රභූව සාමූහික ඓතිහාසික අමතක වීමේ රෝගයක් සිහියට කැදවා ගන්නා , පලස්තීන ජනතාවගේ ඉඩම්, දේපළ සහ නිවාස අහිමි කිරීම අරමුණු කර ගෙන ඇත.
1967 දී බටහිර ඉවුර සහ ගාසා තීරය අල්ලා ගැනීමෙන් පසු, මිලිටරි සහ දේශපාලන මර්දනය ඇතුළු පලස්තීනුවන් කෙරෙහි ඊශ්‍රායලයේ ප්‍රතිපත්ති වඩාත් දැඩි වී ඇත. ගාසා තීරය ඊශ්‍රායලයේ හුස්ම හිරවන අවහිරයකින් වසර 16 ක් දුක් විඳ ඇත.2012 දී , පලස්තීන අධිකාරිය (PA) සහ ඊජිප්තුව එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේදී , පුරෝකථනය කළේ, වටලනු ලැබූ වාසභූමිය , 2020 වන විට ජනාවාස කළ නොහැකි වනු ඇති බවයි. 2017 දී අනතුරු ඇඟවූයේ මෙය අනාවැකි කීවාට වඩා වේගයෙන් සිදුවන බවයි.
මෙම සිදුවීම් ඊශ්‍රායලයේ සංස්ථාපිතයෙන් නොවැළැක්විය හැකි ලෙස ගලා එන්නේ යුදෙව්වන්ට යුරෝපීය හිංසා පීඩා කිරීමේ ගැටලුවට පිළිතුරක් ලෙස – ඔවුන් ආරක්ෂිත තෝතැන්නක්, සමාජ සාධාරණත්වය සහ සමානාත්මතාවය සොයා ගනු ඇත. රාජ්‍යය යථාර්ථයේ දී වෙනත් ජනතාවක් නෙරපා හැරීම මත පදනම් වූ අතර, දේශීය සමාජ අසමානතාවයට සමගාමීව උග්‍රවන යුද්ධ, භෞමික ව්‍යාප්තිය සහ මර්දනය හරහා නඩත්තු විය.
1949 දක්වා පැවති, අරාබි අසල්වැසියන් සමඟ යුද්ධයක් ඇති කරමින්, බ්‍රිතාන්‍යයේ අනුග්‍රාහක රාජ්‍යයක් වන ට්‍රාන්ස්ජෝර්දානයේ අබ්දුල්ලා රජු බටහිර ඉවුරත්, ඊජිප්තුව ගාසා තීරය අල්ලා ගැනීමත් සමඟ ජාතීන්ගේ සංගමය විසින් ප්‍රදානය කරන ලද ජනවරම යටතේ බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් පාලනය කරන ලද භූමියෙන් සියයට 80 ක් මත ඊශ්‍රායලය 1948 දී පිහිටුවන ලදී. මෙය විවිධ සියොන්වාදී කන්ඩායම් කිසිවකට අවශ්‍ය දෙයකට වඩා අඩු විය. නමුත් ඊශ්‍රායලයේ ප්‍රථම අගමැති ඩේවිඩ් බෙන් ගුරියන් ප්‍රායෝගික ප්‍රවේශයක් ගත්තේය: එනම්, පළමුව යුදෙව් රාජ්‍යයක් ස්ථාපිත කර පසුව දේශ සීමා වෙනස් කිරීමයි.
1967 යුද්ධය සහ නව පලස්තීන යටත් විජිත ඊශ්‍රායලය විසින් කොල්ලකෑම
1967 යුද්ධය ඊශ්‍රායලයට දේශසීමා වෙනස් කිරීමට අවස්ථාව සලසා දුන් අතර, බටහිර ඉවුර හා ගාසා තීරය ජෝර්දානයේ සහ ඊජිප්තුවේ නොව පලස්තීනයේ කොටසක් වූ බැවින් විදේශීය භූමි ප්‍රදේශ “අල්ලා ගැනීමක්” බවට පත් වූ හෙයින් එය ප්‍රතික්ෂේප කෙරිණි.
1967 ජූනි මාසයේදී, සිරියාව සමඟ ගැටුම් උත්සන්න වූ කාලපරිච්ඡේදයෙන් පසුව, ඊශ්‍රායලය අරාබි ජාතියේ නායකයා ලෙස ඊජිප්තු ජනාධිපති ගමාල් අබ්දුල් නසාර්ගේ නොසැලෙන ස්ථාවරය විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමින් , තම අරාබි අසල්වාසීන්ට එරෙහිව පූර්ව-භංගාත්මක නමුත් දිගුකාලීන සැලසුම් සහගත ප්‍රහාරයක් දියත් කරන ලදී. 1949 දී පිහිටුවනු ලැබූ ඊශ්‍රායල දේශසීමා “වැඩිදියුණු කිරීම” සහ විශාල කිරීම එහි අරමුණ විය. සිරියාවේ ගෝලාන් කඳුකරය, ජෝර්දානය විසින් පාලනය කරන බටහිර ඉවුර සහ එය [ ජෝර්දානය] කඩිනමින් ඈඳාගත් නැගෙනහිර ජෙරුසලම සහ ඊජිප්තුවේ සීනායි අර්ධද්වීපය මෙන්ම ඊජිප්තුව පාලනය කළ ගාසා තීරය ද ඊශ්‍රායලය විසින් අත්පත් කර ගත්තේය.
ඊශ්‍රායලය 1979 දී නසාර්ගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වූ අන්වර් සදාත් සමඟ කෑම්ප් ඩේවිඩ් ගිවිසුම් අත්සන් කිරීමෙන් පසු ඊජිප්තුවේ සීනායි සහ 1973 යුද්ධයෙන් පසු සිරියාවේ ගෝලාන්හි කොටසක් ආපසු ලබා දුන් අතර, එය ගෝලාන්, බටහිර ඉවුර සහ – 1948 දී ඊශ්‍රායලය බවට පත් වූ ප්‍රදේශයෙන් පලා ගිය හෝ තම නිවෙස්වලින් පලවා හැරි බොහෝ සරණාගතයින් ගෙන් සමන්විත වූ මිලියන 1.4 ක් පමණ පලස්තීනුවන් වාසය කරන – ගාසා තීරයේ බොහෝ ප්‍රදේශ රඳවා තබා ගත්තේය.
ඊශ්‍රායලය වේගයෙන් – දින හයක යුද්ධය අවසන් වීමටත් පෙර ගත් යම් ක්‍රියාමාර්ග සමඟ – අලුතින් අත්පත් කරගත් ප්‍රදේශ තම ආර්ථිකයට ඇතුළත් කර ගැනීමට ක්‍රියා කලේය. ඇත්ත වශයෙන්ම, පලස්තීන භූමි ප්‍රදේශ පසුකාලීනව යටත් විජිතයක් බවට පත් කිරීමට නියමිතව තිබුණි – යුරෝපීය බලවතුන් අප්‍රිකාවේ සහ ආසියාවේ ඔවුන්ගේ යටත් විජිතවලට විධිමත් නිදහස ලබා දීමට බල කෙරුණු පසුව පවා – ඊශ්‍රායලයේ වාණිජ ප්‍රභූවට ප්‍රතිලාභ ලබා දෙන අතරම පලස්තීන ජීවිතයේ සෑම අංශයකටම විනාශකාරී බලපෑමක් ඇති කෙරුණි.
ලෙවි එෂ්කෝල් යටතේ වූ , ඊශ්‍රායලයේ කම්කරු ආන්ඩුව තම යටත් විජිතකරණ ප්‍රතිපත්තිය ආරක්ෂා කිරීමට සහ පලස්තීනුවන් යටත් කර ගැනීමට මිලිටරි පාලනයක් පනවන ලදී. පලස්තීනුවන්ට හැඳුනුම්පත් රැගෙන යාමට අවශ්‍ය වූ අතර ඇඳිරි නීතිය සහ මාර්ග බාධක යෙදීම මගින් ගමන් කිරීමේ නිදහස සීමා කෙරුණි. සාමූහික දඬුවම්, නිවාස කඩා දැමීම්, බලහත්කාරයෙන් පිටුවහල් කිරීම් සහ නඩු විභාගයකින් තොරව රඳවා තබා ගැනීම් වැනි ප්‍රතිරෝධයකට පලස්තීනුවන්ට මුහුණ දීමට සිදු විය.
ඊශ්‍රායලය, මූල්‍ය හා මූල්‍ය ආයතනවල පාලනය සියතට ගත් අතර, ආරම්භක ණය සොයන අයට ඊශ්‍රායල රෙගුලාසිවලට අනුකූල වීමට බැඳී සිටින අතර පලස්තීනුවන්ට කාර්මිකකරණයට හා ඊශ්‍රායල සමාගම් සමඟ තරඟ කිරීමට සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ නොහැකි විය. එය ජෝර්දාන, ඊජිප්තු සහ සිරියානු මුදල් වෙනුවට තමන්ගේම සහ දැඩි ලෙස පාලනය කරන ලද පලස්තීන වෙළඳාම ඊට ආදේශ කළේය.
1983 වන විට ඊශ්‍රායලය බටහිර ඉවුරේ ප්‍රධාන කෘෂිකාර්මික භූමියෙන් සියයට 52 කට වඩා අත්පත් කරගෙන තිබුණි. 1993 ඔස්ලෝ ගිවිසුම ආසන්නයේ, මෙම රාජසන්තක කිරීම් භූමියෙන් හතරෙන් තුනකට වඩා ආවරණය විය. කම්කරු පක්ෂය බලය අල්ලා ගත් , වාඩිලාගැනීමේ පළමු වසර 10 තුළ, පළමු ජනාවාස නැගෙනහිර ජෙරුසලමේ පලස්තීන ජනගහනය වටා සහ ජෝර්දාන් නිම්නයේ ඉදිකරන ලද්දේ , නගරයේ පලස්තීන අසල්වැසි ප්‍රදේශ ව්‍යාප්ත කිරීම අවහිර කිරීමට සහ ඔවුන් නගරය හැර යාම “දිරිමත්” කිරීම සදහාය. 1977 වන විට බටහිර ඉවුරේ ඊශ්‍රායල ජාතිකයන් 4,500 ක් ද නැගෙනහිර ජෙරුසලමේ 50,000 ක් ද ජීවත් වූහ.
1977 මැයි මාසයේදී මෙනකම් බෙගින් විසින් නායකත්වය දුන් ලිකුඩ් ආන්ඩුවක් තේරී පත්වීම ජනාවාස ගොඩනැගීම වාර්ගික-ආගමික ව්‍යාපෘතියක් බවට පත් කළේය.මුල්‍ය දිරිගැන්වීම් සමූහයක් සමඟින්, බයිබලානුකුල හදවත වූ බටහිර ඉවුරේ ප්‍රධාන පලස්තීන සුලු නගර සහ මහ නගරවලට යාබදව ජනාවාස ඉදිකර ඇත. 1983 වන විට බටහිර ඉවුරේ පදිංචි කරුවන් සංඛ්‍යාව 28,400 දක්වා ඉහළ ගියේය.
ගොඩනැගිලි සහ යටිතල පහසුකම් සංවර්ධනය සහ ජලාධාර වෙත ප්‍රවේශය සීමා කිරීම නිසා බොහෝ පලස්තීනුවන් යැපෙන කෘෂිකර්මාන්තය ඇතුළු සංවර්ධනය අවහිර වූ අතර, ඔවුන්ට භූමියෙන් ඉවත් වීමට බල කෙරුනේ, වගා නොකළ ඉඩම් බලධාරින්ට රාජසන්තක කිරීමට අවස්ථාව සලසමිනි.එහි හිටපු පදිංචිකරුවන්ට ඊශ්‍රායලයේ, විශේෂයෙන් ඉදිකිරීම් සහ කෘෂිකර්මාන්තයේ රැකියා සෙවීමට බල කෙරුනි, එහිදී ඔවුන් ඊශ්‍රායල හාම්පුතුන් සඳහා ලාභ ශ්‍රම සංචිතයක් පිහිටුවා ගත්හ.
1974 වන විට පලස්තීන ශ්‍රම බලකායෙන් තුනෙන් එකක් ඊශ්‍රායලයේ සේවයේ යොදවා ඇති අතර , ගාසා තීරයෙන් පැමිණි ප්‍රතිශතය ඊටත් වඩා වැඩිය. මෙම යැපීම පසුව ඊශ්‍රායලයට සාමූහික දඬුවමක් ලෙස විරැකියාව භාවිතා කිරීමට ඉඩ ලබා දුන්නේය, ආතති කාලවලදී සහ 1987-93 සහ 2000-05 ඉන්ටිෆඩා වලදී දේශසීමා වසා දැමීය. ඒ සමගම ගල්ෆ් රාජ්‍යවල තෙල් මිල ඉහළ යාම, පලස්තීන පුහුණු ශ්‍රමිකයන් එහි රැකියා සෙවීමට දිරිමත් කළේය. යුද්ධයෙන් පසු වසරවලදී, නෙරපා හරින ලද කිහිප දෙනෙකුට අමතරව, ඔවුන් ද ඇතුළුව 700,000 ක් පමණ සදහටම පිටව යාමට නියමිතව තිබුණි.
මෙම ප්‍රතිපත්තිවල අරමුන වූයේ පලස්තීනුවන් කෙරෙහි ඊශ්‍රායලයේ පාලනය වැඩි කිරීම සහ සන්නද්ධ අරගලය හරහා පලස්තීන රාජ්‍යයක් සාක්ෂාත් කර ගැනීමට කැප වූ , පලස්තීන ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරයේ (ෆාටා) නායක යසර් අරෆත්ගේ පලස්තීන විමුක්ති සංවිධානයට (PLO) වූ සහයෝගය හෑල්ලුවට ලක් කිරීමයි. 1967 යුද්ධයෙන් ඉක්බිතිව, බටහිර ඉවුරේ ආර්ථිකය වසරකට සියයට 15 කින් ද ගාසා තීරයේ සියයට 11 කින් ද වර්ධනය වූ අතර, ඔවුන් ඔවුන්ගේ පූර්ව යුද මට්ටමට, එනම් යථා තත්ත්වයට පත් විය. එහෙත් ඒ සමගම, පලස්තීන දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ කර්මාන්තයේ කොටස 1968 හි සියයට 9 සිට 1987 දී සියයට 7 දක්වා පහත වැටුනි.
එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට අනුව, 1970 සිට 1987 දක්වා පලස්තීන ආර්ථිකයට අහිමි වූ ආදායම ඩොලර් බිලියන 6-11 ක් හෝ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 13 කි. මෙම වෙනස්කම් ඊශ්‍රායල ප්‍රාග්ධනයේ ආර්ථික හා දේශපාලන නියෝගවලට යටත්ව, ගොවීන්, කුඩා ව්‍යාපාරිකයන් සහ වෘත්තිකයන්ගේ විවිධාංගීකරණය වූ සමාජයක සිට පලස්තීන භූමි ප්‍රදේශ කම්කරු පන්තියක් සහ ඊශ්‍රායල හාම්පුතුන් සඳහා සංචිත ශ්‍රම හමුදාවක් බවට වේගයෙන් පරිවර්තනය කළේය.
පුළුල් ජාත්‍යන්තර වර්ධනයන් ද ඔවුන්ගේ හානියට හේතු විය. 1987-88 කොටස් වෙලඳපොල කඩාවැටීමෙන් පසුව, තෙල් මිල පහත වැටීම, ගල්ෆ් කලාපයේ අඩු රැකියා අවස්ථා, එක්සත් ජනපදයේ අනුගමනය කරන ලද අවධමනකාරී ප්‍රතිපත්ති, වාඩිලාගැනීමේ පිරිවැය වැඩිවීම සහ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අයවැය සහ වෙළඳ හිඟය ප්‍රධාන වශයෙන් උද්ධමනය ඉහළ යාමත් සමඟ ඊශ්‍රායලයේ විශාල ආර්ථික අර්බුදයකට තුඩු දීමට හේතු විය. පලස්තීනුවන් සඳහා, මෙයින් අදහස් කළේ ඔවුන්ගේ වැටුප්වල වටිනාකමෙහි තියුනු පහත වැටීමක්, ඒ වන විටත් , ඔවුන්ගේ ඊශ්‍රායල සගයන්ට වඩා බෙහෙවින් පහලින් වූ සදාකාලිකව පිරිහෙමින් පවතින සේවා කොන්දේසි , අඩු රැකියා අවස්ථා සහ අය වැයෙන් අඩු සහායක් ලැබීමයි. රාජසන්තක කරන ලද පලස්තීන ඉඩම් වල ජනාවාස ඉදිකිරීම සහ පදිංචිකරුවන්ට පමණක් මාර්ග ඉදිකිරීමට සහ ජනාවාස සුරක්ෂිත කිරීමට අල්ලා ගත් ඉඩම් පුළුල් කිරීම මගින් පලස්තීන ආර්ථිකයට තවදුරටත් යටින් වල කැපුණි.
ඊස්රායලයේ 20 වසරක දීර්ඝ මිලිටරි වාඩි ලා ගැනීම සහ පලස්තීනුවන්ට සහ ලෙබනනයේ ඔවුන්ගේ සගයන්ට එරෙහි යුද්ධයට එරෙහි කෝපය සමග – ආර්ථික පසුබෑම 1987 පළමු වන ඉන්ටිපාඩාව (නැගිටීම) පිපිරී යෑමේ එක් සාධකයක් විය.1970 දී ජෝර්දානයෙන් සහ 1982 දී ලෙබනනයෙන් පලවා හැර, අරාබි පාලන තන්ත්‍රයන් විසින් අතහැර දමනු ලැබ තිබූ , ටියුනිස් හි පදනම් වූ PLO නායකත්වයේ පාලනයෙන් බොහෝ දුරට පිටස්තරව එය [ ඉන්ටිෆාඩාව] පුපුරා ගියේය.
මෙම කොන්දේසි,නසාර්ගේ සර්ව-අරාබිවාදයේ බිඳවැටීමෙන් පසු අරාබි ලෝකයේ ඉස්ලාමීය දේශපාලනය වෙත පුලුල් හැරීමත් සමග, ෆාටා [ යසීර් අරෆත් ගේ සංවිධානය] සංවිධානයට විරුද්ධව , ඊශ්‍රායලය විසින් මුලින්ම අනුග්‍රහය දැක්වූ සහ ධෛර්යමත් කළ ධනේශ්වර පූජක කණ්ඩායමක් වන මුස්ලිම් සහෝදරත්වයට අනුබද්ධ හමාස් (ඉස්ලාමීය ප්‍රතිවිරෝධී ව්‍යාපාරය) වෙත ප්‍රතිලාභ ලබා දුන්නේය. එහෙත් හමාස්, එහි ආගමික මූලධර්මවාදය මගින් ඉදිරිපත් කළේ, කම්කරුවන්ගේ හා ගොවීන්ගේ අවශ්‍යතා නොව පලස්තීන ධනේශ්වරයේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් වඩාත් ආන්තික ජාතිකවාදයක් ප්‍රකාශ කිරීම පමණි
ඔස්ලෝ ගිවිසුම නාස් ලණුව තද කරයි
ඉන්ටිෆාඩා ආරම්භ වූයේ , 1987 දෙසැම්බරයේ ගාසාවේ ජබාලියා සරණාගත කඳවුරේදී ඊශ්‍රායල ආරක්ෂක හමුදා ට්‍රක් රථයක් සිවිල් මෝටර් රථයක ගැටීමෙන් පසුව කඳවුරේ සිටි තිදෙනෙකු ඇතුළු පලස්තීන කම්කරුවන් හතර දෙනෙකු මිය ගිය පසුවය.මෙම කැරැල්ල මැඩපැවැත්වීමට ඊශ්‍රායලයට වසර හයක් ගත විය. එම කාලය තුළ , පලස්තීන ජීවිත 1,000කට වැඩි ප්‍රමාණයක්, අත්අඩංගුවට ගැනීම් 175,000ක් සහ නිවාස 2,000ක් කඩා බිඳ දැමූ අතර මෙම ගැටුම පලස්තීන ආර්ථිකය විනාශ කර , පලස්තීනුවන්ගේ ජීවන මට්ටම දැවැන්ත ලෙස සියයට 30-40 කින් පහත වැටුනි.
1977 සිට බලයෙන් ඉවත්ව සිටින ඊශ්‍රායලයේ කම්කරු පක්ෂ නායකයින්ට , PLO නායක අරෆත් සහ ඊශ්‍රායලයේ අරාබි අසල්වැසියන් සමඟ යම් ආකාරයක සම්මුතියක් ඇති කර ගැනීම අවශ්‍ය බව මෙම නැගිටීම ඒත්තු ගැන්වීය. පලස්තීන රාජ්‍යයක් පිහිටුවීම ඊශ්‍රායලයේ ස්ථාවරත්වය සහ සංවර්ධනය සහතික කිරීමට සහ එහි යුදෙව් බහුතරය පවත්වා ගැනීමට උපකාරී වනු ඇතැයි ඔවුහු විශ්වාස කළහ. පලස්තීන ජනතාවගේ එකම නියෝජිතයා ලෙස PLO පිළිගැනීම වෙනුවෙන් පලස්තීන ජනතාව පාලනය කිරීමේ ඊශ්‍රායලයේ භූමිකාව අරෆත් සහ පලස්තීන අධිකාරියක් (PA) භාර ගනු ඇත. මෙම ස්වාධීනත්වය මගින් ඊශ්‍රායලයේ පාලකයින් බලාපොරොත්තු වූයේ, අඛණ්ඩ ආර්ථක යැපීම සහතික කරන අතරම, ඊශ්‍රායලය ආරක්ෂක රාජ්‍යයට වඩා නව වෙලඳපොලවල් විවෘත කිරීම තුළින් , එය කලාපීය ආර්ථික බලවතෙකු බවට පරිවර්තනය කළ හැකිය යන්නයි.
ගාසාව: යටත් විජිතයක සිට විවෘත සිර කඳවුරකට හා ඝාතන භූමියක් දක්වා – 01 කොටස Read More »
